Basileios I
Basileios I de Macedoniër (Grieks: Βασίλειος; Latijn: Basilius) (Thracië 827 – Constantinopel 29 augustus 886), was Byzantijns keizer (867 tot 886) van Armeense afkomst en stichter van de Macedonische dynastie (867–1056).
| Basileios I | ||
|---|---|---|
| 827-886 | ||
| ||
Basileios (links) en Leo VI, uit de kroniek van Johannes Skylitzes
| ||
| Keizer van Byzantium | ||
| Periode | 867–886 | |
| Voorganger | Michaël III | |
| Opvolger | Leo VI | |
Hij klom geleidelijk op van de boerenschuur naar de troonzaal, dankzij keizer Michaël III, wiens vriendschap en vertrouwen hij won, maar die hij in 867 uit de weg liet ruimen. Als keizer presteerde hij uitstekend werk voor de ontwikkeling van de rechtswetenschap: (zijn Procheiron en Epanagoge bereidden ter zake het terrein voor Leo VI).
Daarnaast luidde hij Byzantiums bloeitijdperk in door een autonomistische kerkelijke politiek: (onder zijn regering kwam de Slavische wereld in de vaste greep van de Byzantijns-christelijke cultuur, onder meer door de missie van Cyrillus en Methodius). Door zijn offensief beleid tegen de Arabieren herstelde hij het rijksgezag op de Dalmatische kust en in Zuid-Italië, waar het Emiraat Bari werd heroverd. Hij breidde daarnaast zijn invloed in Azië uit tot de bovenloop van de Eufraat.
