Naar inhoud springen

Wereldkampioenschap snooker 2010

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie

Het World Snooker Championship 2010 vond plaats tussen 17 april en 3 mei in het Crucible Theatre in Sheffield. In de finale versloeg Neil Robertson zijn tegenstander Graeme Dott met 18-13.

  • Tom Ford en Zhang Anda debuteerden dit jaar in de Crucible. Beiden verloren ze in de eerste ronde. Zhang verloor met 9-10 van Stephen Hendry en Ford met 4-10 van Mark Allen.
  • Steve Davis heeft zich voor de dertigste keer gekwalificeerd voor het WK, een record. Zijn deelname spreidt zich uit over 31 jaar, zijn eerste optreden in de Crucible was in 1979.
  • Ken Doherty keerde dit jaar weer terug in de Crucible, nadat hij zich vorig jaar niet wist te kwalificeren. Hij verloor van Mark Selby met 4-10.
  • Neil Robertson, the Thunder from Down Under, won van Martin Gould met 13-12, nadat hij de laatste sessie inging met een achterstand van 11-5.
  • Titelverdediger John Higgins werd met 13-11 uitgeschakeld door The Ginger Magician, Steve Davis.
  • Mark Allen maakte tegen Mark Davis een break van 146, dit was de allereerste keer dat dit in de Crucible gebeurde.
  • Graeme Dott maakte de tweede 146 break van dit kampioenschap tegen Mark Selby en tevens de tweede in de geschiedenis van de Crucible.
  • Graeme Dott begon beter aan de finale en stond na de eerste sessie met 3-5 voor.
  • In de tweede sessie werd hij ingehaald door Robertson en stond het 9-7.
  • De derde sessie werd ingekort van acht naar zes frames, omdat de sessie anders te lang zou duren.
  • Neil Robertson is na Horace Lindrum[1](1952) de tweede Australiër die het wereldkampioenschap wint.

Hoofdtoernooi

[bewerken | brontekst bewerken]
  eerste ronde
best of 19 frames
tweede ronde
best of 25 frames
kwartfinale
best of 25 frames
halve finale
best of 33 frames
finale
best of 35 frames
                                               
 Vlag van Schotland John Higgins (1) 10  
 Vlag van Engeland Barry Hawkins 6  
   Vlag van Schotland John Higgins 11  
   Vlag van Engeland Steve Davis 13  
 Vlag van Engeland Mark King (16) 9
 Vlag van Engeland Steve Davis 10  
   Vlag van Engeland Steve Davis 5  
   Vlag van Australië Neil Robertson 13  
 Vlag van Australië Neil Robertson (9) 10  
 Vlag van Ierland Fergal O'Brien 3  
   Vlag van Australië Neil Robertson 13
   Vlag van Engeland Martin Gould 12  
 Vlag van Hongkong Marco Fu (8) 9
 Vlag van Engeland Martin Gould 10  
   Vlag van Australië Neil Robertson 17  
   Vlag van Engeland Ali Carter 12  
 Vlag van Engeland Ali Carter (5) 10  
 Vlag van Engeland Jamie Cope 4  
   Vlag van Engeland Ali Carter 13
   Vlag van Engeland Joe Perry 11  
 Vlag van Engeland Joe Perry(12) 10
 Vlag van Engeland Michael Holt 4  
   Vlag van Engeland Ali Carter 13
   Vlag van Engeland Shaun Murphy 12  
 Vlag van China Ding Junhui (13) 10  
 Vlag van Engeland Stuart Pettman 1  
   Vlag van China Ding Junhui 10
   Vlag van Engeland Shaun Murphy 13  
 Vlag van Engeland Shaun Murphy (4) 10
 Vlag van Noord-Ierland Gerard Greene 7  
 Vlag van Australië Neil Robertson 18
 Vlag van Schotland Graeme Dott 13
 Vlag van Schotland Stephen Maguire (3) 10  
 Vlag van Engeland Stephen Lee 4  
   Vlag van Schotland Stephen Maguire 6  
   Vlag van Schotland Graeme Dott 13  
 Vlag van Engeland Peter Ebdon (14) 5
 Vlag van Schotland Graeme Dott 10  
   Vlag van Schotland Graeme Dott 13  
   Vlag van Noord-Ierland Mark Allen 12  
 Vlag van Noord-Ierland Mark Allen (11) 10  
 Vlag van Engeland Tom Ford 4  
   Vlag van Noord-Ierland Mark Allen 13
   Vlag van Engeland Mark Davis 5  
 Vlag van Wales Ryan Day (6) 8
 Vlag van Engeland Mark Davis 10  
   Vlag van Schotland Graeme Dott 17
   Vlag van Engeland Mark Selby 14  
 Vlag van Engeland Mark Selby (7) 10  
 Vlag van Ierland Ken Doherty 4  
   Vlag van Engeland Mark Selby 13
   Vlag van Schotland Stephen Hendry 5  
 Vlag van Schotland Stephen Hendry (10) 10
 Vlag van China Zhang Anda 9  
   Vlag van Engeland Mark Selby 13
   Vlag van Engeland Ronnie O'Sullivan 11  
 Vlag van Wales Mark Williams (15) 10  
 Vlag van Schotland Marcus Campbell 5  
   Vlag van Wales Mark Williams 10
   Vlag van Engeland Ronnie O'Sullivan 13  
 Vlag van Engeland Ronnie O'Sullivan (2) 10
 Vlag van China Liang Wenbo 7  
Finale
Finale: best-of-35
Sheffield - 2 en 3 mei 2010. Scheidsrechter: Vlag van Wales Eirian Williams
Neil Robertson Vlag van Australië 18-13 Graeme Dott Vlag van Schotland
90 High break 112
100+ break 112
62, 61, 90, 79, 75, 82, 51, 55, 55, 53 50+ break 80, 56, 57, 72, 56, 53, 79, 52, 57
Framestanden
10–87, 65–55, 1–93, 35–62, 68–56, 62–56, 24–73, 47–74, 66–5, 90–6, 79–72, 79–53, 52–11, 4–71, 27–70, 113–23, 23–87, 69–56, 82–1, 31–66, 89–12, 2–116, 12–81, 116–13, 36–72, 69–15, 63–49, 53–78, 74–23, 58–10, 94–1
zondagmiddag(8):
zondagavond (8):
maandagmiddag (6):
maandagavond (9):
3 - 5
9 - 7
12 - 10
18 - 13

Century breaks

[bewerken | brontekst bewerken]

Totaal: 60, record: 83 (2009)

  1. Vanwege een meningsverschil tussen de Billiards Association en de Control Council waren Lindrum en McConachy de enige spelers die deelnamen in 1952, terwijl de meeste professionele spelers in de World Matchplay Championship deelnamen. Als gevolg daarvan wordt de titel die Lindrum heeft gewonnen vaak genegeerd. Cliff Thorburn (Can), Ken Doherty (Ire) en Neil Robertson (Aus) worden daarom door sommigen gezien als de enige niet Britten die Wereldkampioen zijn geworden.