Julian Janowski

oficer Wojska Polskiego

Julian Janowski (ur. 16 lutego 1886 w Łomży, zm. 31 sierpnia 1970 w Ostródzie) – pułkownik piechoty Wojska Polskiego.

Julian Janowski
Ilustracja
Julian Janowski, fot. zbiory rodzinne.
pułkownik piechoty pułkownik piechoty
Data i miejsce urodzenia

16 lutego 1886
Łomża

Data i miejsce śmierci

31 sierpnia 1970
Ostróda

Przebieg służby
Lata służby

19041950

Siły zbrojne

Armia Imperium Rosyjskiego
Wojsko Polskie
Ludowe Wojsko Polskie

Jednostki

32 Pułk Piechoty
74 Pułk Piechoty
5 Pułk Strzelców Podhalańskich
11 Dywizja Piechoty

Stanowiska

zastępca dowódcy pułku piechoty
dowódca pułku piechoty
dowódca piechoty dywizyjnej
zastępca dowódcy obrony Warszawy

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa,
wojna polsko-bolszewicka,
II wojna światowa,
kampania wrześniowa

Odznaczenia
Odznaka honorowa za Rany i Kontuzje
Krzyż Złoty Orderu Virtuti Militari Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Walecznych (1920–1941) Złoty Krzyż Zasługi (II RP) Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921 Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości
Odznaka pamiątkowa 5 Pułku Strzelców Podhalańskich

Życiorys

edytuj

Po ukończeniu gimnazjum w Łomży, w 1904 wstąpił na ochotnika do armii rosyjskiej, po ukończeniu w 1905 szkoły podoficerskiej wstąpił do szkoły junkrów w Kazaniu. Po jej ukończeniu w 1908 otrzymał stopień podporucznika i został skierowany do 177 pułku piechoty, w którym służył do wybuchu I wojny światowej. Brał udział w walkach na froncie rosyjsko–austriackim i w sierpniu 1914 został ciężko ranny. Dostał się do niewoli, w której przebywał do 1918.

W 1918 wstąpił do Wojska Polskiego, uczestnicząc w rozbrajaniu Niemców w Ciechanowie. W grudniu 1918 został przydzielony do 32 pułku piechoty, gdzie kolejno był dowódcą kompanii, batalionu i od listopada 1921 zastępcą dowódcy pułku. W składzie tego pułku brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej.

10 lipca 1922 roku został zatwierdzony na stanowisku dowódcy batalionu w 74 pułku piechoty[1]. W maju 1923 roku został przydzielony z Rezerwy Oficerów Sztabowych DOK IV do PKU Stanisławów na stanowisko I referenta[2]. W lipcu tego roku wrócił do 74 pp na stanowisko dowódcy batalionu[3]. W sierpniu 1923 roku powierzono mu pełnienie obowiązków zastępcy dowódcy pułku[4][5][6][7]. W styczniu 1930 roku został przeniesiony do 5 pułku Strzelców Podhalańskich w Przemyślu na stanowisko dowódcy pułku[8][9]. W lipcu 1936 roku został mianowany dowódcą piechoty dywizyjnej 11 Dywizji Piechoty w Stanisławowie. W maju 1938 roku został pierwszym zastępcą komendanta głównego Straży Granicznej, gen. bryg. Waleriana Czumy.

3 września 1939 mianowany został zastępcą dowódcy obrony Warszawy z zachowaniem dotychczasowego stanowiska I zastępcy komendanta głównego Straży Granicznej. W dniu 10 września 1939 został dowódcą Odcinka „Warszawa–Wschód”, a od 14 września po przekazaniu dowództwa odcinka gen. bryg. Juliuszowi Zulaufowi był jego zastępcą do momentu kapitulacji Warszawy 28 września 1939.

Następnie przebywał w niewoli niemieckiej w oflagu IVB Koenigstein i VIIA Murnau do kwietnia 1945.

We wrześniu 1945 wrócił do Polski i rozpoczął służbę w Wojsku Polskim. Pełnił kolejno stanowiska szefa Wydziału Wyszkolenia Bojowego Departamentu Wojsk Ochrony Pograniczna (październik 1945 – listopad 1946), dyrektora nauk w Centrum Wyszkolenia Wojsk Ochrony Pogranicza (listopad 1946 – maj 1949). W okresie od maja 1949 do stycznia 1950 pozostawał w dyspozycji Departamentu Personalnego MON, a następnie zostaje przeniesiony w stan spoczynku.

Po przejściu w stan spoczynku pracował do czasu przejścia na emeryturę w 1958 w instytucjach państwowych na terenie Ostródy i Olsztyna.

Zmarł 31 sierpnia 1970 w Ostródzie. Został pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie (kwatera B18-5-16)[10].

Awanse

edytuj

Ordery i odznaczenia

edytuj

Przypisy

edytuj
  1. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 22 z 22 lipca 1922 roku, s. 552.
  2. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 29 z 18 maja 1923 roku, s. 273.
  3. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 45 z 7 lipca 1923 roku, s. 451.
  4. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 55 z 18 sierpnia 1923 roku, s. 510.
  5. Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 337, 401.
  6. Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 297, 346.
  7. Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 88, 166.
  8. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 1 z 21 stycznia 1930 roku, s. 8.
  9. Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 19, 619.
  10. Wyszukiwarka cmentarna – Warszawskie cmentarze. cmentarzekomunalne.com.pl. [dostęp 2019-11-25].
  11. Dekret Wodza Naczelnego L. 3134 z 1921 r. (Dziennik Personalny z 1922 r. Nr 1, s. 9).
  12. M.P. z 1934 r. nr 259, poz. 337 „za zasługi na polu pracy społecznej”.
  13. Zarządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej. „Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych”. Nr 13, s. 229, 11 listopada 1934. 
  14. a b Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 19.
  15. M.P. z 1928 r. nr 260, poz. 634 „w uznaniu zasług, położonych na polu pracy w poszczególnych działach wojskowości”.
  16. a b c d Na podstawie fotografii [1].

Bibliografia

edytuj