Klemens Bąkowski

polski historyk

Klemens Bąkowski (ur. 23 listopada 1860 w Krakowie[1], zm. 22 sierpnia 1938 tamże[2]) – polski prawnik, adwokat, literat, znawca historii Krakowa, współzałożyciel Towarzystwa Miłośników Historii i Zabytków Krakowa.

Klemens Bąkowski
Ilustracja
Fotografia z archiwum IKC-a
Data i miejsce urodzenia

23 listopada 1860
Kraków

Data i miejsce śmierci

22 sierpnia 1938
Kraków

Miejsce spoczynku

cmentarz Rakowicki w Krakowie

Zawód, zajęcie

prawnik
historyk
literat

Alma Mater

Uniwersytet Jagielloński

Odznaczenia
Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski

Życiorys

edytuj

W latach 1867–1871 uczęszczał do szkoły podstawowej mającej siedzibę w pałacu Larischa[3]. W 1879 zdał maturę w Gimnazjum św. Anny w Krakowie[3]. W latach 1879–1883 studiował prawo na Uniwersytecie Jagiellońskim, uzyskując w 1885 tytuł doktora[4]. Należał do chóru akademickiego i Czytelni Akademickiej[5].

Podczas studiów pracował jako aplikant w kierowanym przez Michała Bobrzyńskiego Archiwum Akt Grodzkich i Ziemskich[5]. Po obronieniu doktoratu został zatrudniony jako koncypient w kancelarii Karola Pieniążka[5]. W latach 1891–1906 prowadził kancelarię adwokacką w Krzeszowicach[5]. W 1902 został radnym Krakowa, który to urząd pełnił do 1907[6]. W 1907 objął urząd radcy prawnego krakowskiej gminy miejskiej[6]. Był ponadto radcą krakowskiego oddziału Banku Gospodarstwa Krajowego[6].

W 1896 współzakładał Towarzystwo Miłośników Historii i Zabytków Krakowa[7]. W latach 1897–1913 był sekretarzem Towarzystwa, a od 1916 r. członkiem honorowym[8]. W 1912 zakupił kamienicę Krauzowską przy ul. św Jana[6]. Cały swój majątek, m.in. kamienicę, przekazał TMHiZK. Członek Komitetu Obywatelskiego Polskiego Skarbu Wojskowego w sierpniu 1914[9][10] Od 1918 do śmierci należał do Komitetu Kopca Kościuszki[11].

27 listopada 1929 r. został odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski[12].

Był autorem licznych książek i artykułów z zakresu historii Polski, dziejów Krakowa, sądownictwa. Publikowanie zaczął od ok. 1891 przyczynkami w „Czasie[7]. W latach następnych publikował m.in. w „IKC”, „Kalendarzu Krakowskim”, „Nowej Reformie”, „Roczniku Krakowskim[13]. Pisał monografie historyczne publikowane w serii Biblioteki Krakowskiej[14]. Z „Kurierzem Warszawskim” i „Polską Zbrojną” korespondował pod pseudonimem Cracoviensis[6]. Był autorem powiastek, parodii, utworów komediowych i satyr na krakowskie środowisko miejskie[15]. Zajmował się rysowaniem karykatur i malowaniem akwarel[11].

Publikacje

edytuj

Upamiętnienie

edytuj

Od 1995 Towarzystwo Miłośników Historii i Zabytków Krakowa przyznaje Nagrodę im. Klemensa Bąkowskiego – za prace naukowe i działania na rzecz Krakowa[16].

Przypisy

edytuj
  1. Bieńkowski 1997 ↓, s. 45.
  2. Bieńkowski 1997 ↓, s. 55.
  3. a b Bieńkowski 1997 ↓, s. 46.
  4. Bieńkowski 1997 ↓, s. 46-48.
  5. a b c d Bieńkowski 1997 ↓, s. 48.
  6. a b c d e Bieńkowski 1997 ↓, s. 52.
  7. a b Bieńkowski 1997 ↓, s. 49.
  8. Bieńkowski 1997 ↓, s. 49-50.
  9. Józef Musiałek, Rok 1914. Przyczynek do dziejów brygady Józefa Piłsudskiego, Kraków 1915, s. 20.
  10. Encyklopedia Krakowa, wyd. PWN, Kraków 2000 s. 51.
  11. a b Bieńkowski 1997 ↓, s. 54.
  12. M.P. z 1929 r. nr 278, poz. 644 „za zasługi w dziedzinie prac historycznych Krakowa”.
  13. Bieńkowski 1997 ↓, s. 49, 51-52.
  14. Bieńkowski 1997 ↓, s. 50.
  15. Bieńkowski 1997 ↓, s. 52-54.
  16. Historyk Andrzej Chwalba laureatem Nagrody im. Klemensa Bąkowskiego [online], dzieje.pl [dostęp 2022-11-06] (pol.).

Bibliografia

edytuj
  • Wiesław Bieńkowski, Klemens Bąkowski (1860-1938), [w:] Ludzie, którzy umiłowali Kraków. Założyciele Towarzystwa Miłośników Historii i Zabytków Krakowa, Kraków 1997, s. 45-56, ISBN 83-904614-7-1.

Linki zewnętrzne

edytuj