Tadeusz Kwiatkowski (prozaik): Różnice pomiędzy wersjami

[wersja przejrzana]

Usunięta treść Dodana treść

Jednokolumnowy

Wersja z 19:41, 5 kwi 2017

Tadeusz Kwiatkowski, pseudonim Noël Randon (ur. 4 maja 1920 w Krakowie, zm. 7 marca 2007 tamże) – polski prozaik, satyryk, scenarzysta, autor tekstów estradowych.

Życiorys

Absolwent Polonistyki i Historii Sztuki Uniwersytetu Jagiellońskiego. W czasie II wojny światowej (w 1942-1943) współredagował tajny „Miesięcznik Literacki”. W 1944-45 był więziony przez krakowskie gestapo.

Już w 1937 zadebiutował w międzyszkolnym czasopiśmie „Szkolne czasy”. Twórca powieści o tematyce współczesnej, satyrycznych (m.in. Siedem zacnych grzechów głównych z 1954), kryminałów pod pseudonimem Noël Randon (Dwie rurki z kremem, Donoszę ci, Luizo, Cały ogień na laleczkę, Zbrodnia na konkurs), opowiadań dla młodzieży. Był scenarzystą filmowym, m.in. filmów Rękopis znaleziony w Saragossie, Sanatorium pod Klepsydrą i serialu telewizyjnego (a także komiksu) Janosik. Jako felietonista i krytyk teatralny współpracował z krakowskim „Dziennikiem Polskim”, „Tygodnikiem Powszechnym”, „Przekrojem”, „Życiem Literackim”. Uważany za chodzącą kronikę starego Krakowa i kopalnię anegdot, przez ponad 40 lat stały bywalec słynnego „stolika o jedenastej” w krakowskim klubie dziennikarzy „Pod Gruszką”.

Przyjaciel Karola Wojtyły. Członek Stowarzyszenia Pisarzy Polskich i PEN Clubu.

Od lat zaangażowany w życie teatralne: działał w teatrach Tadeusza Kantora i Mieczysława Kotlarczyka (Teatr Rapsodyczny), kierownik literacki teatrów Groteska i Teatru Słowackiego, współtwórca (w latach sześćdziesiątych XX w.) kabaretu w Jamie Michalika. Autor sztuk teatralnych.

W marcu 1996 za książkę Panopticum uhonorowany Nagrodą Krakowska Książka Miesiąca.

W 2000 został odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski^[1].

Był mężem Haliny Kwiatkowskiej.

Pochowany na Cmentarzu Rakowickim w Krakowie.

↑ M.P. z 2000 r. nr 20, poz. 418

Linki zewnętrzne

[1] M.P. z 2000 r. nr 20, poz. 418

[1]

@@ Linia 5: / Linia 5: @@
 Absolwent Polonistyki i Historii Sztuki [[Uniwersytet Jagielloński|Uniwersytetu Jagiellońskiego]]. W czasie [[II wojna światowa|II wojny światowej]] (w 1942-1943) współredagował tajny „[[Miesięcznik Literacki (1942-1943)|Miesięcznik Literacki]]”. W 1944-45 był więziony przez krakowskie [[gestapo]].
-Już w 1937 zadebiutował w międzyszkolnym czasopiśmie „Szkolne czasy”. Twórca [[powieść|powieści]] o tematyce współczesnej, satyrycznych (m.in. ''Siedem zacnych grzechów głównych'' z 1954), kryminałów pod pseudonimem ''Noël Randon'' (''Dwie rurki z kremem'', ''Donoszę ci, Luizo'', ''Cały ogień na laleczkę'', ''Zbrodnia na konkurs''), opowiadań dla młodzieży. Był scenarzystą filmowym, m.in. filmów ''[[Rękopis znaleziony w Saragossie (film)|Rękopis znaleziony w Saragossie]]'', ''[[Sanatorium pod Klepsydrą (film 1973)|Sanatorium pod Klepsydrą]]'' i serialu telewizyjnego (a także komiksu) ''[[Janosik (serial telewizyjny)|Janosik]]''. Jako felietonista i krytyk teatralny współpracował z krakowskim „[[Dziennik Polski|Dziennikiem Polskim]]”, „[[Tygodnik Powszechny|Tygodnikiem Powszechnym]]”, „[[Przekrój (tygodnik)|Przekrojem]]”, „[[Życie Literackie (1951–1991)|Życiem Literackim]]”. Uważany za chodzącą kronikę starego [[Kraków|Krakowa]] i kopalnię anegdot, od ponad 40 lat stały bywalec słynnego „stolika o jedenastej” w krakowskim klubie dziennikarzy „Pod Gruszką”.
+Już w 1937 zadebiutował w międzyszkolnym czasopiśmie „Szkolne czasy”. Twórca [[powieść|powieści]] o tematyce współczesnej, satyrycznych (m.in. ''Siedem zacnych grzechów głównych'' z 1954), kryminałów pod pseudonimem ''Noël Randon'' (''Dwie rurki z kremem'', ''Donoszę ci, Luizo'', ''Cały ogień na laleczkę'', ''Zbrodnia na konkurs''), opowiadań dla młodzieży. Był scenarzystą filmowym, m.in. filmów ''[[Rękopis znaleziony w Saragossie (film)|Rękopis znaleziony w Saragossie]]'', ''[[Sanatorium pod Klepsydrą (film 1973)|Sanatorium pod Klepsydrą]]'' i serialu telewizyjnego (a także komiksu) ''[[Janosik (serial telewizyjny)|Janosik]]''. Jako felietonista i krytyk teatralny współpracował z krakowskim „[[Dziennik Polski|Dziennikiem Polskim]]”, „[[Tygodnik Powszechny|Tygodnikiem Powszechnym]]”, „[[Przekrój (tygodnik)|Przekrojem]]”, „[[Życie Literackie (1951–1991)|Życiem Literackim]]”. Uważany za chodzącą kronikę starego [[Kraków|Krakowa]] i kopalnię anegdot, przez ponad 40 lat stały bywalec słynnego „stolika o jedenastej” w krakowskim klubie dziennikarzy „Pod Gruszką”.
 Przyjaciel [[Jan Paweł II|Karola Wojtyły]]. Członek [[Stowarzyszenie Pisarzy Polskich|Stowarzyszenia Pisarzy Polskich]] i [[PEN Club]]u.