Przejdź do zawartości

Gwałt na mężczyźnie: Różnice pomiędzy wersjami

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Przeglądaj historię interaktywnie
(Pokaż wszystkie zmiany oczekujące na przejrzenie)
[wersja przejrzana][wersja przejrzana]
← poprzednia edycjanastępna edycja →
Usunięta treść Dodana treść
WizualnieWikikod
int.
m →‎Skutki fizyczne: popr linku
Linia 64: Linia 64:
== Skutki ==
== Skutki ==
=== Skutki fizyczne ===
=== Skutki fizyczne ===
Wykorzystanie seksualne skutkuje poważną emocjonalną i często fizyczną traumą<ref>{{Cytuj |autor = |tytuł = Survivors |data = 2007 |data dostępu = 2020-12-30 |opublikowany = malesurvivor.org |url = http://web.archive.org/web/20120307153112/https://malesurvivor.org/survivors.html}}</ref>. Wśród ofiar napaści seksualnych powyżej 18 roku życia 31,5% kobiet i 16,1% mężczyzn podało, że doznało również obrażeń innych niż genitalne w wyniku napaści<ref>{{Cytuj |autor = |tytuł = Extent, Nature, and Consequences of Rape Victimization: Findings From the National Violence Against Women Survey |czasopismo = CDC |data = 2006 |url = https://www.ncjrs.gov/pdffiles1/nij/210346.pdf}}</ref>. Ofiary płci męskiej doświadczyły większej ilości dodatkowych obrażeń i częściej były zastraszane bronią przez sprawcę. Najczęstsze objawy i obrażenia to napięciowe [[Ból głowy|bóle głowy]], [[Choroba wzrodowa|wrzody]], [[nudności]], zapalenia [[Okrężnica|okrężnicy]], otarcia gardła, podbite oczy i złamane kości. Badanie Stermaca i współpracowników (2004) wykazało, że 45% ofiar płci męskiej, które udały się do szpitala, miało pewien rodzaj obrażeń fizycznych (25% obrażenia tkanek miękkich, 20% [[Otarcie|otarcia]])<ref name=":0" /><ref name=":1" /><ref name=":7" /><ref name=":9">{{Cytuj |autor = Susan McDonald, Adamira Tijerino |tytuł = MALE SURVIVORS OF SEXUAL ABUSE AND ASSAULT: THEIR EXPERIENCES |czasopismo = Research and Statistics Division Department of Justice Canada |data = 2013 |url = https://www.justice.gc.ca/eng/rp-pr/cj-jp/victim/rr13_8/rr13_8.pdf}}</ref>.
Wykorzystanie seksualne skutkuje poważną emocjonalną i często fizyczną traumą<ref>{{Cytuj |autor = |tytuł = Survivors |data = 2007 |data dostępu = 2020-12-30 |opublikowany = malesurvivor.org |url = http://web.archive.org/web/20120307153112/https://malesurvivor.org/survivors.html}}</ref>. Wśród ofiar napaści seksualnych powyżej 18 roku życia 31,5% kobiet i 16,1% mężczyzn podało, że doznało również obrażeń innych niż genitalne w wyniku napaści<ref>{{Cytuj |autor = |tytuł = Extent, Nature, and Consequences of Rape Victimization: Findings From the National Violence Against Women Survey |czasopismo = CDC |data = 2006 |url = https://www.ncjrs.gov/pdffiles1/nij/210346.pdf}}</ref>. Ofiary płci męskiej doświadczyły większej ilości dodatkowych obrażeń i częściej były zastraszane bronią przez sprawcę. Najczęstsze objawy i obrażenia to napięciowe [[Ból głowy|bóle głowy]], [[Choroba wrzodowa|wrzody]], [[nudności]], zapalenia [[Okrężnica|okrężnicy]], otarcia gardła, podbite oczy i złamane kości. Badanie Stermaca i współpracowników (2004) wykazało, że 45% ofiar płci męskiej, które udały się do szpitala, miało pewien rodzaj obrażeń fizycznych (25% obrażenia tkanek miękkich, 20% [[Otarcie|otarcia]])<ref name=":0" /><ref name=":1" /><ref name=":7" /><ref name=":9">{{Cytuj |autor = Susan McDonald, Adamira Tijerino |tytuł = MALE SURVIVORS OF SEXUAL ABUSE AND ASSAULT: THEIR EXPERIENCES |czasopismo = Research and Statistics Division Department of Justice Canada |data = 2013 |url = https://www.justice.gc.ca/eng/rp-pr/cj-jp/victim/rr13_8/rr13_8.pdf}}</ref>.


Dane ze [[Szpitalny oddział ratunkowy|szpitalnych oddziałów ratunkowych]] pokazały, że męskie ofiary gwałtu częściej miały obrażenia inne niż genitalne w odróżnieniu od płci żeńskiej i częściej nie szukały pomocy medycznej gdy obrażenia nie były znaczne. Hodge i Canter (1998) podali, że ofiary homoseksualne płci męskiej częściej doznawały poważnych obrażeń niż męskie ofiary heteroseksualne. Czasem ofiary były zakażane [[Choroby przenoszone drogą płciową|chorobami wenerycznymi]] wskutek gwałtu, jednak nie jest to częste i dotyczy tylko niewielkiej części męskich ofiar<ref name=":1" />.
Dane ze [[Szpitalny oddział ratunkowy|szpitalnych oddziałów ratunkowych]] pokazały, że męskie ofiary gwałtu częściej miały obrażenia inne niż genitalne w odróżnieniu od płci żeńskiej i częściej nie szukały pomocy medycznej gdy obrażenia nie były znaczne. Hodge i Canter (1998) podali, że ofiary homoseksualne płci męskiej częściej doznawały poważnych obrażeń niż męskie ofiary heteroseksualne. Czasem ofiary były zakażane [[Choroby przenoszone drogą płciową|chorobami wenerycznymi]] wskutek gwałtu, jednak nie jest to częste i dotyczy tylko niewielkiej części męskich ofiar<ref name=":1" />.

Wersja z 19:17, 28 gru 2022

Sprzątanie Wikipedii
Ten artykuł należy dopracować:
od 2020-12 → poprawić styl – powinien być encyklopedyczny,
od 2020-12 → poprawić błędy językowe lub stylistyczne (pomoc: powszechne błędy językowe),
od 2020-12 → poprawić tłumaczenie fragmentów tekstu/pojęć (uwaga! nie należy używać automatycznych translatorów bez sprawdzenia uzyskanego dzięki nim tłumaczenia),
Artykuł jest amerykocentryczny, należy dodać adekwatne badania i dane z innych części świata..
Dokładniejsze informacje o tym, co należy poprawić, być może znajdują się w dyskusji tego artykułu.
Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Gwałt na mężczyźnie – gwałt, gdzie ofiarą przemocy seksualnej jest mężczyzna[1]. Część ofiar zgwałceń lub innych incydentów przemocy seksualnej stanowią mężczyźni. Historycznie zgwałcenie było postrzegane i definiowane jako przestępstwo dokonywane wyłącznie wobec kobiet, choć formalnie ustawy karne państw europejskich, w tym polskie już w XIX i XX w., nie czyniły rozróżnienia pod tym względem[2]. Przekonanie to nadal panuje w niektórych częściach świata, jednak gwałt na mężczyznach jest obecnie powszechnie penalizowany i ugruntował się jako częstszy przedmiot dyskusji[3].

Gwałt na mężczyznach nadal stanowi tabu i ma negatywne konotacje wśród mężczyzn heteroseksualnych oraz homoseksualnych[4][5]. Społeczeństwa oraz pracownicy społeczni często wyszczególniają orientację seksualną mężczyzn będących ofiarami i płeć sprawców[6]. Zgłaszanie napaści seksualnej przez ofiary może być trudne, szczególnie w społecznościach, gdzie funkcjonują tradycyjne, silne wzorce męskości. Męskie ofiary mogą bowiem się obawiać, że inni zakwestionują ich orientację seksualną, szczególnie jeżeli zostali zgwałceni przez mężczyznę lub że mogą być postrzegani jako niemęscy. Ofiary płci męskiej rzadko zgłaszają gwałt, podobnie jak ofiary płci żeńskiej, chyba że doznały poważnych obrażeń fizycznych. Ofiary często ukrywają obrażenia powstałe w wyniku gwałtu lub podają inną przyczynę ich pojawienia się na ciele. Czasami pracownicy ochrony zdrowia przypadkowo odkrywają znamiona gwałtu na ciele pacjentów[7].

Badania i statystyki

Statystyki wiktymizacji seksualnej według płci w zakładach karnych na terenie Stanów Zjednoczonych w 2014 roku

Przeglądając różne źródła rządowych badań dla danego roku szacuje się, że męscy dorośli i młodzi więźniowie kilka razy częściej padają ofiarą przemocy seksualnej niż więzione kobiety. Więźniowie obu płci nie są włączani w większość narodowych badań dotyczących przestępstw seksualnych[8][9].

Badania dotyczące gwałtu na ofiarach płci męskiej rozpoczęto dopiero w 1980 roku, koncentrując się głównie na chłopcach. Badania napaści seksualnych w zakładach karnych skupione na konsekwencjach tego typu gwałtów były dostępne we wczesnych latach 80., jednak nie ma danych dotyczących wcześniejszych lat. Większość literatury dotyczącej gwałtów i napaści seksualnych dotyczy ofiar płci żeńskiej[7].

Dopiero na początku XXI wieku zaczęto brać pod uwagę niektóre formy napaści seksualnych na mężczyzn. W badaniu 2010–2012 National Intimate Partner and Sexual Violence Survey (oraz wcześniejszym wydaniu tego badania ukończonego w 2010 roku) Centers for Disease Control and Prevention (CDC) zbadano kategorię napaści seksualnych nazywanych „zmuszaniem do penetracji”, która obejmuje przypadki, w których ofiary (obu płci) zmuszano lub próbowano dokonać penetracji, poprzez użycie siły lub przymusu albo gdy ofiara była odurzona lub w inny sposób niezdolna do udzielenia zgody. CDC stwierdziło w danych z 2012 roku, że 1,715 miliona (wzrost z 1,267 miliona w 2010 roku) zgłosiło „zmuszanie do penetracji” przez inną osobę w poprzedzających 12 miesiącach, podobnie do 1,473 miliona (2010: 1,270 miliona) kobiet, które zgłosiło gwałt w tym samym czasie[10]. Definicje gwałtu i „zmuszania do penetracji” w badaniu CDC zostały podane w bardzo podobny sposób[11].

Gwałt mężczyzn na mężczyznach

Gwałt mężczyzn na mężczyznach jest mocno stygmatyzowany. Według psycholożki Sarah Crome mniej niż 1 na 10 przypadków takiego gwałtu jest zgłaszany. Jako grupa, ofiary gwałtu płci męskiej zgłaszały brak usług i wsparcia, ponadto systemy prawne są często źle wyposażone w kwestii radzenia sobie z tego typu przestępstwami[12].

Niektóre badania podają, że gwałty mężczyzn na mężczyznach w więzieniach oraz gwałty kobiet na kobietach w więzieniach nie są zgłaszane nawet częściej niż w ogólnej populacji. Gwałty mężczyzn na mężczyznach udokumentowano jako broń zastraszającą w działaniach wojennych[13]. W wypadku syryjskiej wojny domowej zatrzymani mężczyźni doświadczali wykorzystywania seksualnego, takiego jak zmuszanie do siedzenia na stłuczonej szklanej butelce po przywiązaniu genitaliów do ciężkiej torby z wodą lub zmuszanie do oglądania gwałtu na innym zatrzymanym przez funkcjonariuszy[14].

Gwałt kobiet na mężczyznach

Istnieje mało badań dotyczących gwałtu kobiet na mężczyznach, w porównaniu z innymi formami przemocy seksualnej. Statystyki dotyczące przewagi przemocy seksualnej kobiet na mężczyznach różnią się od siebie. Jedno badanie (Hannon i in.) wykazało, że 23,4% kobiet i 10,5% mężczyzn zgłasza, że byli zgwałceni, podczas gdy 6,6% kobiet i 10,5% mężczyzn podało, że było ofiarami próby gwałtu[15]. Badanie CDC z lat 2010-2012 wykazało, że jeden na siedemnastu mężczyzn (5,9%) zgłasza zmuszanie do penetracji w pewnym momencie życia (wzrost z 4,8% w 2010 roku)[10][11].

Badania wykazały także, że ofiary płci męskiej często zgłaszają tylko sprawców płci żeńskiej w przypadkach zmuszania do penetracji (2012: 78,5%, 2010: 79,2%), przymus (2012: 81,6%, 2010: 83,6%) i niechciany kontakt seksualny (2012: 53,0%, 2010: 53,1%)[10][11].

Wśród męskich ofiar, które były zgwałcone przez penetrację 86,5% zgłosiło tylko sprawców płci męskiej[10] (spadek z 93,3% z poprzedniego badania opublikowanego w 2010 roku)[11]. 98 mężczyzn w badaniu United States National Crime Victimization Survey z 2008 roku podało, że niemal połowa (46%) doświadczyła jej ze strony kobiet[16].

W kwestii przestępstw seksualnych dokonywanych przez kobiety na mężczyznach amerykański Departament Sprawiedliwości podał w swoim oświadczeniu wstępnym (strona 5): „Szacuje się, że 4,4% więźniów i 3,1% zatrzymanych zgłasza jeden lub więcej incydentów napaści seksualnych ze strony innych zatrzymanych lub personel w ostatnich 12 miesiącach od zatrzymania lub od zatrzymania”. W kwestii napaści seksualnych kobiet na mężczyzn podał (strona 25): “Wśród 39 121 więźniów płci męskiej, którzy padli ofiarą napaści seksualnych przez personel, 69% podaje napaść ze strony personelu płci żeńskiej; dalsze 16% podaje napaść ze strony personelu obu płci (tabela 18)” oraz „niemal dwie trzecie zatrzymanych płci męskiej, którzy padli ofiarą napaści seksualnych podaje, że sprawcą była kobieta (64%)”[17].

Męskie ofiary napaści seksualnej dokonywanej przez kobiety[18] często stoją w obliczu społecznych, politycznych i prawnych podwójnych standardów[19]. Przypadek napaści seksualnej Cierry Ross na mężczyznę w Chicago w Stanach Zjednoczonych trafił na pierwsze strony ogólnokrajowych gazet i Ross skazano za czynną napaść seksualną i napad z bronią w ręku oraz wyznaczono kaucję 75 000 dolarów[20]. Podobny przypadek dotyczy Jamesa Landritha, który został zmuszony do penetracji znajomej kobiety w pokoju hotelowym pod wpływem alkoholu, podczas gdy jego gwałcicielka podała fakt bycia w ciąży aby nie przeciwstawiał się, ponieważ mogło to, jej zdaniem, zagrozić dziecku[21][22].

Kilka szeroko opisanych przez prasę przypadków uwodzenia osoby nieletniej w Stanach Zjednoczonych dotyczyło nauczycielek uprawiających seks z nieletnimi uczniami (np. Mary Kay Letourneau oraz Debra Lafave). Były też przypadki, w których nieletnia męska ofiara uwodzenia musiała płacić alimenty po zajściu kobiety w ciążę (sprawa Hermesmann przeciwko Seyer)[23][24].

Mity dotyczące męskich ofiar gwałtu

Mężczyźni nie są bezbronni

Poprzez męską rolę płciową, uważa się, że mężczyźni nie mogą być ofiarami gwałtu oraz że nie są bezbronni. W niektórych społeczeństwach sytuacje gdy chłopiec płacze uważa się za wstydliwe i niemęskie. Stygmatyzowana jest też pozycja ofiary, ponieważ męski stereotyp opisuje mężczyzn jako zdolnych do obrony siebie[25][26]. Młodzi chłopcy mogą być słabsi i bezbronni wobec zazwyczaj silniejszych sprawców. Sprawcy mogą wywierać wpływ na ofiary za pomocą różnych środków, w tym pieniędzy czy innych form przekupstwa[26].

Dorosły mężczyzna może także nie móc się obronić lub bać się bronić, przez możliwość bycia aresztowanym za napaść i/lub naruszenie nietykalności cielesnej, lub z powodu podwójnych standardów społecznych w kwestii użycia siły w samoobronie pomiędzy płciami w niektórych wypadkach sprawców płci żeńskiej (ten podwójny standard jest podobny do obaw o samoobronę wobec innych form napaści dokonywanej przez kobietę)[potrzebny przypis].

Mężczyźni zawsze chcą seksu

Częstym przekonaniem społecznym jest, że doznanie erekcji lub orgazmu, oznacza, że chcą i doznają przyjemności z każdej czynności seksualnej. Lekka stymulacja genitalna czy stres mogą powodować erekcję „nawet gdy nie ma stymulacji seksualnej”[27]. Erekcja nie oznacza, że mężczyźni zgadzają się na seks[21]. Mężczyźni mogą doznać erekcji nawet w traumatycznych lub bolesnych sytuacjach seksualnych, co nie oznacza zgody[26].

Podobnie jak reakcja erekcyjna u kobiet, męska reakcja erekcyjna jest mimowolna[28], co oznacza, że mężczyzna nie musi być podniecony, aby jego penis uległ erekcji; wystarczy mechaniczna stymulacja. Podniecenie i stymulacja są odmiennymi kwestiami. Stymulacja to fizyczna reakcja na bodziec. Mężczyzna może być fizycznie stymulowany bez podniecenia, co spowoduje erekcję. Mężczyzn można również przestraszyć i zastraszyć prowadząc do erekcji, zwłaszcza jeżeli druga osoba jest starsza lub ma władzę[29].

Traumatyzacja

Jedną kwestią jest, że mężczyźni są często mniej straumatyzowani przez wykorzystanie niż kobiety, co zawiera w sobie przeświadczenie, że mężczyźni są mniej tym dotknięci[30]. Badania pokazały, że długofalowe skutki są szkodliwe dla obu płci i mężczyźni mogą doświadczać stygmatyzacji społecznej oraz niewiary w bycie ofiarą[26]. Należy zaznaczyć, że Eogan i Richardson podali, że ofiary płci męskiej często czują silniejszy gniew niż kobiety, podczas gdy tak samo przechodzą uczucia cierpienia po gwałcie[5].

Frazier (1993) zbadała 74 ofiary płci męskiej i 1380 płci żeńskiej. Odkryła, że depresja i wrogość są silniejsze u mężczyzn zaraz po gwałcie niż u kobiet[31]. Terapeuta traumy Stephanie Baird podała, że mężczyźni, którzy doświadczyli atencji seksualnej jako dzieci często tłumaczą to sobie „Jestem ogierem, przeleciała mnie...”. Baird wyjaśniła, że często robią to, aby poczuć, że mają władzę i głos[21].

Carpenter (2009, cytując Mezey, 1987) wskazał, iż „męską strategię radzenia sobie charakteryzuje zaprzeczenie i kontrola sprawia, że są później bardziej podatni na problemy psychiatryczne co następnie zmniejsza szansę na szukanie pomocy”[32].

Orientacja seksualna

Henry Leak, przewodniczący organizacji Survivors stwierdził, że gwałt na mężczyznach, jak i na kobietach, ma więcej wspólnego z władzą niż seksualnością i nie zdarza się tylko wśród homoseksualistów[33]. Orientacja seksualna jest kwestią złożoną i większość sprawców płci męskiej, którzy pragną chłopców, nie jest homoseksualna[26].

Męskie ofiary napaści często obawiają się postrzegania jako geje czy osoby słabe bądź wychodzą z założenia, że napaść ma potencjalny związek z wyglądaniem na zniewieściałych lub homoseksualnych, co może przyciągać innych mężczyzn. Eksperci nie wierzą, że przedwczesne doświadczenia seksualne odgrywają znaczącą rolę w późniejszej orientacji seksualnej.

W trakcie konfliktów zbrojnych

Gwałt na mężczyznach w trakcie wojny dominuje w niektórych częściach świata, takich jak Demokratyczna Republika Konga, która doświadczyła wojny domowej[34].

W Afryce zgwałceni mężczyźni często doświadczają społecznej stygmatyzacji i są wyśmiewani za bycie „słabymi” i niezdolnymi do powstrzymania gwałtu[35][36][37]. Często oskarża się ich o homoseksualizm (który jest nielegalny w wielu krajach w tym regionie). Na przykład, gdy niektórzy męscy uciekinierzy z Kongo próbowali leczyć się w Ugandzie, sądzono ich za homoseksualizm[38].

W północnej Ugandzie na początku XXI wieku miały miejsce ataki grup rebeliantów przeciwko siłom rządowym. W trakcie tych konfliktów atakowano, porywano i gwałcono mężczyzn-cywilów i zmuszano ich do walki za grupy rebeliantów[36]. Męskie ofiary gwałtu często doświadczały poważnej traumy fizycznej, emocjonalnej i psychologicznej wskutek tych doświadczeń[39].

Podczas eskalacji rosyjskiej agresji na Ukrainę w 2022 r. pojawiły się doniesienia o zgwałceniach ukraińskich mężczyzn i chłopców przez żołnierzy rosyjskich[40].

Skutki

Skutki fizyczne

Wykorzystanie seksualne skutkuje poważną emocjonalną i często fizyczną traumą[41]. Wśród ofiar napaści seksualnych powyżej 18 roku życia 31,5% kobiet i 16,1% mężczyzn podało, że doznało również obrażeń innych niż genitalne w wyniku napaści[42]. Ofiary płci męskiej doświadczyły większej ilości dodatkowych obrażeń i częściej były zastraszane bronią przez sprawcę. Najczęstsze objawy i obrażenia to napięciowe bóle głowy, wrzody, nudności, zapalenia okrężnicy, otarcia gardła, podbite oczy i złamane kości. Badanie Stermaca i współpracowników (2004) wykazało, że 45% ofiar płci męskiej, które udały się do szpitala, miało pewien rodzaj obrażeń fizycznych (25% obrażenia tkanek miękkich, 20% otarcia)[5][7][33][43].

Dane ze szpitalnych oddziałów ratunkowych pokazały, że męskie ofiary gwałtu częściej miały obrażenia inne niż genitalne w odróżnieniu od płci żeńskiej i częściej nie szukały pomocy medycznej gdy obrażenia nie były znaczne. Hodge i Canter (1998) podali, że ofiary homoseksualne płci męskiej częściej doznawały poważnych obrażeń niż męskie ofiary heteroseksualne. Czasem ofiary były zakażane chorobami wenerycznymi wskutek gwałtu, jednak nie jest to częste i dotyczy tylko niewielkiej części męskich ofiar[7].

Skutki psychologiczne

Ofiary gwałtu, mężczyźni i kobiety, mogą z trudem zgłaszać napaści seksualne. Istnieje mit, według którego ofiary napaści seksualnej płci męskiej same staną się sprawcami. Ten mit jest bardzo szkodliwy dla ofiar, zarówno dla ich zdrowia psychicznego, jak i traktowania przez innych[26]. Elizabeth Donovan, psychoterapeutka, wskazała, że mężczyźni mają dodatkowe obciążenie obcowania ze społeczeństwem, które nie wierzy, że może ich spotkać gwałt[21].

Ponieważ większość badań wykazało, że ludzie zwykle winią ofiarę za incydent, badanie Gender Differences in Attributions of Blame for Male Rape Victims (ang. różnice płciowe w przypisywaniu winy ofiarom gwałtu płci męskiej) w Journal of Interpersonal Violence skupiło się na tym, gdzie leży wina w przypadkach gwałtu. W przypadkach ofiar gwałtu płci żeńskiej większa ilość mężczyzn niż kobiet winiła ofiarę gwałtu za napaść seksualną. Aby pokazać, czy respondenci płci męskiej czy żeńskiej częściej winią ofiarę gwałtu, badanie wykorzystało historię zgwałconego mężczyzny aby pokazać czy winiono ofiarę czy sprawcę. Po przeprowadzeniu eksperymentu, badacze stwierdzili, że statystycznie większa ilość mężczyzn ma tendencję winienia ofiary, nawet wówczas, gdy ofiarą gwałtu jest mężczyzna. To badanie implikuje, że nawet w wypadkach, gdy ofiarami są mężczyźni, ofiary płci męskiej są winione za napaść przez większość niezwiązanej z gwałtem populacji[44].

Skutki długoterminowe

W porównaniu do mężczyzn, którzy nie byli zgwałceni, mężczyźni którzy byli ofiarami gwałtu przed osiągnięciem wieku 18 lat mają większe ryzyko problemów ze zdrowiem psychicznym, w tym objawów zespołu stresu pourazowego i depresji, alkoholizmu i nadużywania narkotyków; myśli samobójczych i prób samobójczych; problemów w intymnych związkach i niższych wynikach w szkole i w pracy[45]. Ze względu na oczekiwania płciowe, bycie dziecięcą ofiarą gwałtu płci męskiej może prowadzić do[46]:

  1. nacisków do udowadniania męstwa fizycznie i seksualnie (stawania się silniejszym i niebezpiecznych lub agresywnych zachowań; posiadania licznych partnerek seksualnych).
  2. pomieszania tożsamości płciowej i seksualnej.
  3. poczucia bycia niewystarczającym mężczyzną.
  4. poczucia utraconej siły, kontroli i zaufania we własną męskość.
  5. problemów z bliskością i intymnością.
  6. problemów seksualnych.
  7. lęku o bycie „homoseksualnym”.
  8. homofobii.

Ryzyko samobójstwa

Współczynnik samobójstw u wykorzystanych seksualnie mężczyzn jest 14 do 15 razy wyższy niż u innych mężczyzn[47]. McDonald i Tijerino stwierdzili w swoim badaniu, że były przypadki, w których czuli się oni tak źle, że prezentowali zachowania samookaleczające, w tym próby samobójcze i/lub mieli myśli samobójcze[43]. Istnieje także badanie, które wskazało, że u ofiar gwałtu było 4,1 razy bardziej prawdopodobne, że rozważą samobójstwo i 13 razy bardziej prawdopodobne, że podejmą próbę samobójczą niż inne osoby.

Mężczyźni częściej dokonują udanego samobójstwa niż kobiety[48]. Jedno z częstych wyjaśnień polega na społecznym konstrukcie hegemonicznej męskości oraz kobiecości. W przeglądzie literatury dotyczącej płci i samobójstw, współczynniki samobójstw mężczyzn wyjaśniono w kwestii tradycyjnych ról płciowych. Męskie role płciowe kładą nacisk na siłę, niezależność i zachowania podejmowania ryzyka[49]. Wzmacnianie tej roli płciowej często powstrzymuje mężczyzn przed szukaniem pomocy w związku z myślami samobójczymi i depresją[50].

Terapia leczenia

Ofiary napaści seksualnych potrzebują szeroko zakrojonego leczenia emocjonalnego i psychologicznego po gwałcie, ale ofiary płci męskiej często nie wspominają o tym. Elizabeth Donovan, psychoterapeutka powiedziała: „Mężczyźni mają dodatkową trudność obcowania ze społeczeństwem, które nie wierzy, że w ogóle może im się przydarzyć gwałt”[21].

Występowanie

Polska

Według statystyk GUS, w Polsce w 2020 r. mężczyźni stanowili 7% ofiar przestępstwa zgwałcenia według Kodeksu karnego oraz 4% ofiar przestępstwa zgwałcenia według klasyfikacji ICCS[51].

Stany Zjednoczone

W 1995 roku Amerykańskie Towarzystwo Medyczne opisało gwałt na mężczyznach jako "cichą epidemię przemocy"[13]. CDC podało, że w 2010 niemal 1 na 5 kobiet i 1 na 71 mężczyzn w Stanach Zjednoczonych było zgwałconych lub miało doświadczenie próby gwałtu, przy czym 4,8% mężczyzn (1 na 21) podało, że zmuszono ich do penetracji kogoś innego w pewnym momencie życia[11]. Incydenty przemocy seksualnej w USA są często niezgłaszane, zwłaszcza wśród ofiar płci męskiej, co prowadzi do wniosku, że rzeczywista ich liczba jest wyższa[21]. Stephanie Baird, terapeuta traumy wskazała „kompleks pociągu do nauczycielki lub opiekunki do dziecka” jako popularny motyw w kulturze amerykańskiej. Owa kultura utrudnia młodocianemu płci męskiej stwierdzenie, że jest wykorzystywany. Baird wyjaśniła, że zgoda oznacza „bycie w wieku, stanie umysłu i ciała do podjęcia poinformowanej decyzji o tym czy chciałoby się obcować seksualnie z inną osobą”, przy czym dzieci nie mogą udzielić zgody[21].

Wielka Brytania

W najnowszych statystykach rządowych Wielkiej Brytanii oszacowano, że około 78 000 osób w Wielkiej Brytanii było ofiarami gwałtu lub próby gwałtu i około 9000 z nich to mężczyźni[52]. Badania wskazały, iż bardzo niski współczynnik zgłaszania dotyczy zwłaszcza ofiar płci męskiej. Około 1250 incydentów gwałtu na mężczyznach zgłoszono na policję w latach 2011-2012[52]. W lutym 2014 roku ministerstwo sprawiedliwości odłożyło 500 000 funtów na pomoc i wsparcie ofiar płci męskiej[52].

Chiny

Badanie ONZ Multi-Country Study on Men and Violence in Asia and the Pacific (badanie w wielu krajach dotyczące mężczyzn i przemocy w Azji i na Pacyfiku) z 2013 roku wykazało, że 3% mężczyzn w Chinach podało zgwałcenie przez innego mężczyznę w trakcie swojego życia (co sugeruje, że udział gwałtów na mężczyznach wśród wszystkich gwałtów wyniósł wówczas 14,4%)[53].

Tajwan

Republika Chińska podała 12 066 ofiar napaści seksualnych w 2012 roku, z czego 1535 ofiar było mężczyznami. Ministerstwo spraw wewnętrznych Tajwanu podało, że 7608 nieletnich było ofiarami gwałtu lub napaści seksualnej, z czego 1063 z nich było chłopcami. Aby zapobiec rosnącej liczbie tych przestępstw, ministerstwo edukacji Tajwanu opublikowało krótki film z dziedziny edukacji seksualnej. Użytkownicy Internetu i uczniowie na Tajwanie potraktowali to jako obiekt żartów.[56] Jednakże, dyrektor generalny Narodowej Akademii Badań Edukacyjnych Kuo Kung-pin powiedział, że materiał wideo osiągnął swój cel w pozyskaniu uwagi młodzieży i przypomnieniu im, że także mogą zostać zgwałceni[54].

Indie

Gwałty na mężczyznach w Indiach są często niezgłaszane. Z tego powodu niektórzy aktywiści i organizacje badawcze, w tym Jai Vipra z think-tanku Centre for Civil Society w Nowym Delhi zasugerowało, że sformułowanie prawa dotyczące gwałtu powinno być niezależne od płci[30]. Temu poglądowi sprzeciwili się niektórzy zwolennicy praw człowieka i aktywiści praw kobiet. Prawniczka zajmująca się prawami człowieka w Mumbaju Flavia Agnes powiedziała India Times: sprzeciwiam się propozycji [sic] uczynienia praw dotyczących gwałtu niezależnymi od płci. Sprzeciwialiśmy się temu gdy rząd uczynił prawa dotyczące gwałtu na dzieciach niezależnymi od płci... Gdyby były niezależne od płci, nie miałyby wartości powstrzymującej i utrudniłyby pracę sędziom w sądach. Prawniczkę zajmującą się międzynarodowymi prawami człowieka Vrindę Grover zacytowano w tym samym artykule: Nie ma przypadków kobiet gwałcących mężczyzn. Nie sądzę aby mężczyzn spotykała taka sama przemoc seksualna jak [sic] kobiety. Rozważmy brutalność i intensywność przemocy seksualnej wobec kobiet[32].

Indonezja

W Indonezji informacje o gwałtach na mężczyznach powodują zszokowanie lub prowokują żarty. Indonezyjska Komisja Ochrony Dzieci (Komisi Perlindungan Anak Indonesia – KPAI) podała, że około 400 indonezyjskich dzieci jest ofiarami napaści seksualnej rocznie, ze strony rodziny i innych dorosłych. Według sekretarza generalnego KPAI, Erlindy większość dzieci, które były ofiarami przemocy seksualnej to chłopcy, ponieważ chłopcy są podatni na stanie się ofiarami przestępców seksualnych, jako że sprawcy lub pedofile łatwo ich przekonują[55].

Emayartini (2013) była pierwszą indonezyjską kobietą skazaną na więzienie z powodu zgwałcenia sześciu nastoletnich chłopców[56]. Nieomal wymknęła się spod działania prawa, ponieważ uważano, że jest chora psychicznie. W przeciwieństwie do gwałcicieli płci męskiej, podlegała prawu numer 23 z roku 2002 o ochronie dzieci, a nie prawu przeciwko gwałtom[56].

Ustawodawstwo w poszczególnych państwach

Stany Zjednoczone

Raport przestępczości FBI z 2012 roku zredefiniował gwałt jako: „penetrację, nieważne jak małą, waginy lub odbytu przez jakąkolwiek część ciała lub obiekt lub penetrację oralną przez organ seksualny innej osoby bez zgody ofiary”. Poprzednia definicja nie uległa zmianie od 1927 roku i przykuła uwagę grup zajmujących się świadomością o napaściach seksualnych, ponieważ alienowała ofiary, które nie pasowały do definicji – „stosunków cielesnych wobec kobiety siłą i wbrew jej woli”[21]. Poprzednia definicja „gwałtu siłą” skupiała się na penetracji waginy, ale nowa definicja zawiera penetrację siłą analną lub oralną. Stara definicja „stosunków cielesnych (ang. carnal knowledge) wobec kobiety siłą i wbrew jej woli” nie zawierała penetracji oralnej ani analnej siłą, gwałtu na kobietach innymi obiektami lub gwałtu na mężczyznach[57].

Nowa definicja z 2012 zachęca męskie ofiary gwałtu do szukania pomocy, której potrzebują, oraz włącza napaści seksualne wcześniej nie objęte definicją gwałtu. Podstawa tej zmiany definicji leży w statystykach podanych przez instytucje rządowe, takie jak Departament Sprawiedliwości USA czy CDC. Badanie przeprowadzone przez CDC wykazało, że 1 na 71 mężczyzn zgwałcono lub byli oni ofiarami próby gwałtu. To badanie zawarło penetrację oralną i analną w swojej definicji, jednak nie dotyczyło mężczyzn w więzieniu lub mężczyzn zmuszonych do penetracji[3].

Wielka Brytania

Historycznie rzecz ujmując, prawo brytyjskie nie obejmowało gwałtu mężczyzn jako przestępstwo i był on traktowany jako sodomia bez zgody. Jak stwierdził Henry Leak, przewodniczący organizacji Survivors, skazany gwałciciel mógł być skazany na dożywocie, podczas gdy za sodomię groziło maksymalnie 10 lat pozbawienia wolności[33].

Jednakże, tak już nie jest: The Criminal Justice and Public Order Act 1994 s. 142 pierwszy skorygował to i uznał gwałt na mężczyznach; Sexual Offences Act 2003 wskazał, że penetracja ust, odbytu lub waginy penisem [oskarżonego]” jest wystarczający do gwałtu według s. 1(1)(a). R v Ismail z 2005 roku All ER 216 dalej wymogły rozróżnienie na “usta, odbyt lub pochwę” podczas skazywania. W ramach Sexual Offences (Scotland) Act 2009 oraz Sexual Offences (Northern Ireland) Order 2008 mężczyźni mogą być zarówno sprawcami, jak i ofiarami. Jednakże, we wszystkich częściach Wielkiej Brytanii, kobiecie nie może być postawiony zarzut „gwałtu” (muszą jej być postawione inne zarzuty takie jak napaść seksualna, napaść przez penetrację lub spowodowanie czynności seksualnej bez zgody, z czego ostatnie dwa mają taki sam maksymalny wyrok.

Chiny

Przed 2015 rokiem, artykuł 236 znowelizowanego kodeksu kryminalnego Chin określił, że przestępstwo gwałtu może być tylko popełnione wobec kobiet. Chronił prawo kobiet do autonomii seksualnej, ale nie prawo mężczyzn[58]. W 2011 roku doszło do pierwszego skazania za napaść seksualną wobec mężczyzny, gdzie sprawcą był ochroniarz z Pekinu, jednak był on skazany za umyślne dokonanie obrażeń ciała, a nie za gwałt. Został skazany na jeden rok więzienia i 20 000 juanów (3 026 dolarów amerykańskich) zadośćuczynienia. Skazany gwałciciel otrzymuje wyrok przynajmniej trzech lat więzienia[58][59].

Wytyczne Chin dotyczące ochrony dzieci zwiększają kary za przestępstwa seksualne wobec nieletnich dziewczynek, jednak nie dają takiej samej ochrony nieletnim chłopcom. Molestowanie dzieci obu płci jest obecnie traktowane równo, jednak gwałcicielom chłopców może być tylko postawiony zarzut molestowania dzieci z maksymalnym wyrokiem 5 lat więzienia. We wrześniu 2013 roku 27 organizacji pozarządowych wezwało do wyrównania ochrony dla chłopców poniżej 18 roku życia w przypadkach przestępstw seksualnych.

Do 1 listopada 2015 roku przestępstwa seksualne wobec mężczyzn powyżej 14 roku życia nie mogły być przyczyną procesu jeżeli nie obejmowały również fizycznej napaści, w którym to wypadku karany był tylko komponent fizyczny. Jednakże, nowelizacja artykułu 237, który penalizuje „wymuszoną nieobyczajność” sprawiła, że ten artykuł dotyczy obu płci. Przestępstwa, które stanowią gwałt na mężczyznach mogą podlegać karaniu w ramach tego artykułu, według którego sprawcom grozi maksymalnie pięć lat pozbawienia wolności[60].

Indie

Rozdział 377 indyjskiego kodeksu karnego jest jedynym rozdziałem, który dotyczy penalizacji aktów stosunku cielesnego bez zgody w tym gwałt mężczyzn na mężczyznach[32][61].

Ta część penalizuje zarówno wymuszoną sodomię, jak i za zgodą z karą od 10 do dożywotniego pozbawienia wolności. Sąd Najwyższy Indii stwierdził, że rozdział 377 indyjskiego kodeksu karnego będzie dalej obejmował seks z użyciem penisa niewaginalny bez zgody i seks z użyciem penisa niewaginalny z nieletnimi. Ten rozdział może być wykorzystywany do karania sodomitów, pedofilów i zoofilów[61].

Definicja gwałtu w rozdziale 375 indyjskiego kodeksu karnego nie obejmuje gwałtu, w wypadku którego ofiarami są mężczyźni. Rząd Indii w 2012 roku zdecydował się zmienić definicję „gwałtu” na penetrację siłą aby włączyć ofiary płcy męskiej, jednak był krytykowany na podstawie tego, że taka zmiana zagroziłaby interesom kobiecym ofiarom gwałtu[30][61].

W 2013 roku w rozporządzeniu (poprawce) do prawa karnego przestępstwa gwałtu i molestowania seksualnego zaczęły być rozpatrywane niezależne od płci. Termin „gwałt” został usunięty i zamieniony na „napaść seksualną”. Jednakże, pojawił się silny sprzeciw ze strony grup feministycznych, który spowodował, że rząd Indii postanowił przywrócić termin „gwałt” i określić, że tylko mężczyźni mogą być gwałcicielami kobiet[32][62].

Indonezja

Na podstawie Kitab Undang-undang Hukum Pidana (indonezyjskiego kodeksu karnego) mężczyźni nie mogą być ofiarami gwałtu[63]. W paragrafie 285 gwałt definiowany jest jako przemoc seksualna wobec kobiety i podlega karze pozbawienia wolności do 12 lat, podczas gdy w paragrafie 289 ofiara „wulgarnych działań” nie jest określona jako mężczyzna ani kobieta; kara wynosi do 9 lat pozbawienia wolności.

Filipiny

Przed poprawką znowelizowanego kodeksu karnego z 1930 dokonaną w 1997 roku męskie ofiary gwałtu nie były uznane w ramach filipińskiego prawa. Artykuł 266-A określa gwałt jako „akt napaści seksualnej” dowolnej osoby poprzez „włożenie penisa do ust lub odbytu innej osoby” lub włożenie „dowolnego przedmiotu lub obiektu w genitalia lub odbyt innej osoby”. Poprawka z 1997 roku pozwalała na prawne uznanie gwałtu na mężczyznach, przez innych mężczyzn lub kobiety[64].

Mimo tego, istnieją różne kary za przestępstwo gwałcenia chłopców w porównaniu z dziewczynkami. Gwałt na chłopcach jest uznawany przez prawo za gwałt przez napaść seksualną o mniejszej karze do 12 lat pozbawienia wolności, podczas gdy za gwałt na dziewczynkach grozi kara dożywotniego pozbawienia wolności[65].

Singapur

Męskie ofiary gwałtu nie są uznawane przez prawo Singapuru. Ofiara gwałtu płci męskiej nie jest traktowana jako ofiara gwałtu według S375(1) kodeksu karnego, który definiuje gwałt jako penetracja waginy kobiety przez penisa mężczyzny bez jej zgody. Penetracja innych miejsc nie jest gwałtem, tylko bezprawną penetracją seksualną (S176(1), kodeks karny). Obydwa te przestępstwa podlegają tej samej karze: pozbawieniu wolności do 20 lat i grzywnie lub chłoście (S375(2) oraz S376(4), kodeks karny)[66].

Zobacz też

Przypisy

  1. ↑ Agnieszka Podemska, Mężczyzna jako ofiara przestępstwa zgwałcenia. Studium z zakresu socjologii prawa, 2015, ISSN 2082-9213 [dostęp 2022-12-19] (pol.).
  2. ↑ Mateusz Rodak, Przestępstwo zgwałcenia i jego sprawcy w II Rzeczypospolitej. Próba wstępnej charakterystyki, „Studia z Dziejów Państwa i Prawa Polskiego”, 18, 2015, s. 131–148, ISSN 1733-0335 [dostęp 2022-12-19] (pol.).
  3. ↑ a b Roni Caryn Rabin, Men Struggle for Rape Awareness (Published 2012), „The New York Times”, 23 stycznia 2012, ISSN 0362-4331 [dostęp 2020-12-30] (ang.).
  4. ↑ Rose E. Constantino, Patricia A. Crane, Susan E. Young, Forensic Nursing: Evidence-Based Principles and Practice, F.A. Davis, 18 grudnia 2012, ISBN 978-0-8036-3912-6 [dostęp 2020-12-30] (ang.).
  5. ↑ a b c Deborah Condon, Male rape 'still a taboo' subject [online], 4 kwietnia 2020 [dostęp 2020-12-30] [zarchiwizowane z adresu 2018-03-08].
  6. ↑ Michelle Davies, Male sexual assault victims: a selective review of the literature and implications for support services, „Aggression and Violent Behavior”, 7 (3), 2002, s. 203–214, DOI: 10.1016/S1359-1789(00)00043-4, ISSN 1359-1789 [dostęp 2020-12-30] (ang.).
  7. ↑ a b c d Richard Tewksbury, Effects on Sexual Assaults on Men: Physical, Mental, and Sexual Consequences, University of Louisville 2007.
  8. ↑ Hanna Rosin, Men Are Raped Almost as Often as Women in America. We Need to Talk About This. [online], Slate Magazine, 29 kwietnia 2014 [dostęp 2020-12-30] (ang.).
  9. ↑ Lara Stemple, Ilan H. Meyer, The Sexual Victimization of Men in America: New Data Challenge Old Assumptions, „American Journal of Public Health”, 104 (6), 2014, e19–e26, DOI: 10.2105/AJPH.2014.301946, ISSN 0090-0036, PMID: 24825225, PMCID: PMC4062022 [dostęp 2020-12-30] (ang.).
  10. ↑ a b c d Smith i inni, The National Intimate Partner and Sexual Violence Survey – 2010-2012 State Report, National Center for Injury Prevention and Control – Division of Violence Prevention, 2012, s. 25-26, 31-32.
  11. ↑ a b c d e Black i inni, National Intimate Partner and Sexual Violence Survey – 2010 Summary Report, „Centers for Disease Control and Prevention”, 2015.
  12. ↑ Male rape victims left to suffer in silence [online], www.abc.net.au [dostęp 2020-12-30].
  13. ↑ a b Kathy Doherty, Irina Anderson, Making sense of male rape: constructions of gender, sexuality and experience of rape victims, „Journal of Community & Applied Social Psychology”, 14 (2), 2004, s. 85–103, DOI: 10.1002/casp.765, ISSN 1052-9284 [dostęp 2020-12-30] (ang.).
  14. ↑ I wanted to die – Syria's torture survivors speak out, „Amnesty International Publications”, amnesty.nl, 10 marca 2013 [dostęp 2020-12-30] [zarchiwizowane z adresu 2013-03-10].
  15. ↑ Nicola L. Fisher, Afroditi Pina, An overview of the literature on female-perpetrated adult male sexual victimization, „Aggression and Violent Behavior”, 18 (1), 2013, s. 54–61, DOI: 10.1016/j.avb.2012.10.001, ISSN 1359-1789 [dostęp 2020-12-30] (ang.).
  16. ↑ Karen G. Weiss, Male Sexual Victimization: Examining Men’s Experiences of Rape and Sexual Assault, „Men and Masculinities”, 12 (3), 2010, s. 275–298, DOI: 10.1177/1097184X08322632, ISSN 1097-184X [dostęp 2020-12-30] (ang.).
  17. ↑ Allen J. Beck, Paige M. Harrison, Sexual Victimization in Prisons and Jails Reported by Inmates, 2008-09, „U.S. Department of Justice, Office of Justice Programs, Bureau of Justice Statistics”, 2010 [zarchiwizowane z adresu 2013-02-23].
  18. ↑ Barbara Krahé, Renate Scheinberger-Olwig, Steffen Bieneck, [No title found], „Archives of Sexual Behavior”, 32 (2), 2003, s. 165–175, DOI: 10.1023/A:1022456626538 [dostęp 2020-12-30].
  19. ↑ Myriam S. Denov, Perspectives on female sex offending : a culture of denial, Aldershot, Hampshire, England: Ashgate, 2004, ISBN 0-7546-3565-1, OCLC 53192104 [dostęp 2020-12-30].
  20. ↑ Meredith Bennett-Smith, Woman Allegedly Rapes Man At Gunpoint [online], HuffPost, 6 września 2013 [dostęp 2020-12-30] (ang.).
  21. ↑ a b c d e f g h By Sarah LeTrent CNN, Against his will: The reality of male rape [online], CNN [dostęp 2020-12-30].
  22. ↑ I've Got the T-Shirt and the Trauma Response to Go With It [online], The Good Men Project, 16 stycznia 2012 [dostęp 2020-12-30] (ang.).
  23. ↑ Corey Adwar, Arizona Is Requiring A Male Statutory Rape Victim To Pay Child Support [online], Business Insider [dostęp 2020-12-30].
  24. ↑ Erin McCormick, San Francisco Examiner, STATUTORY RAPE VICTIM ORDERED TO PAY CHILD SUPPORT [online], chicagotribune.com [dostęp 2020-12-30] (ang.).
  25. ↑ Male Victims of Domestic Violence [online], www.hiddenhurt.co.uk [dostęp 2020-12-30].
  26. ↑ a b c d e f Male Sexual Victimization Myths & Facts [online], MaleSurvivor, 2007 [dostęp 2020-12-30] [zarchiwizowane z adresu 2016-03-23].
  27. ↑ Roy J. Levin, Willy van Berlo, Sexual arousal and orgasm in subjects who experience forced or non-consensual sexual stimulation -- a review, „Journal of Clinical Forensic Medicine”, 11 (2), 2004, s. 82–88, DOI: 10.1016/j.jcfm.2003.10.008, ISSN 1353-1131, PMID: 15261004 [dostęp 2021-04-21].
  28. ↑ Philip M. Sarrel, William H. Masters, Sexual molestation of men by women, „Archives of Sexual Behavior”, 11 (2), 1982, s. 117–131, DOI: 10.1007/BF01541979, ISSN 0004-0002 [dostęp 2020-12-30] (ang.).
  29. ↑ Philip W. Cook, Tammy L. Hodo, When Women Sexually Abuse Men: The Hidden Side of Rape, Stalking, Harassment, and Sexual Assault: The Hidden Side of Rape, Stalking, Harassment, and Sexual Assault, ABC-CLIO, 25 czerwca 2013, ISBN 978-0-313-39730-1 [dostęp 2020-12-30] (ang.).
  30. ↑ a b c TNN / Updated: Jul 20, 2012, 05:00 Ist, Cabinet nod to make rape gender-neutral riles women's groups | India News – Times of India [online], The Times of India [dostęp 2020-12-30] (ang.).
  31. ↑ Patricia A. Frazier, A Comparative Study of Male and Female Rape Victims Seen at a Hospital-Based Rape Crisis Program, „Journal of Interpersonal Violence”, 8 (1), 1993, s. 64–76, DOI: 10.1177/088626093008001005, ISSN 0886-2605 [dostęp 2020-12-30] (ang.).
  32. ↑ a b c d Jai Vipra, A CASE FOR GENDER-NEUTRAL RAPE LAWS IN INDIA, „Centre for Civil Society”, 2013 [dostęp 2020-12-30].
  33. ↑ a b c Man abducted from train and raped [online], The Independent, 22 października 2011 [dostęp 2020-12-30] (ang.).
  34. ↑ L. Melhado, Rates of Sexual Violence Are High in Democratic Republic of the Congo, „International Perspectives on Sexual and Reproductive Health”, 36 (4), 2010, s. 210–210, JSTOR: 41038670 [dostęp 2020-12-30].
  35. ↑ The rape of men: the darkest secret of war [online], the Guardian, 16 lipca 2011 [dostęp 2020-12-30] (ang.).
  36. ↑ a b Deutsche Welle, Male rape victims in Uganda speak out | DW | 13.05.2013 [online], DW.COM [dostęp 2020-12-30] (ang.).
  37. ↑ Grace Natabaalo, Male rape survivors fight stigma in Uganda [online], www.aljazeera.com [dostęp 2020-12-30] (ang.).
  38. ↑ Crime and clarity, „The Economist”, 1 września 2012, ISSN 0013-0613 [dostęp 2020-12-30].
  39. ↑ David Eichert, “Homosexualization” revisited: an audience-focused theorization of wartime male sexual violence, „International Feminist Journal of Politics”, 21 (3), 2019, s. 409–433, DOI: 10.1080/14616742.2018.1522264, ISSN 1461-6742 [dostęp 2020-12-30] (ang.).
  40. ↑ Chłopcy i mężczyźni wśród ofiar gwałtów na Ukrainie. Nowe doniesienia [online], Wprost, 4 maja 2022 [dostęp 2022-12-19] (pol.).
  41. ↑ Survivors [online], malesurvivor.org, 2007 [dostęp 2020-12-30] [zarchiwizowane z adresu 2012-03-07].
  42. ↑ Extent, Nature, and Consequences of Rape Victimization: Findings From the National Violence Against Women Survey, „CDC”, 2006.
  43. ↑ a b Susan McDonald, Adamira Tijerino, MALE SURVIVORS OF SEXUAL ABUSE AND ASSAULT: THEIR EXPERIENCES, „Research and Statistics Division Department of Justice Canada”, 2013.
  44. ↑ Mark A. Whatley, Ronald E. Riggio, Gender Differences in Attributions of Blame for Male Rape Victims, „Journal of Interpersonal Violence”, 8 (4), 1993, s. 502–511, DOI: 10.1177/088626093008004005, ISSN 0886-2605 [dostęp 2020-12-30] (ang.).
  45. ↑ The 1 in 6 Statistic – Sexual Abuse and Assault of Boys and Men [online], 1in6 [dostęp 2020-12-30] (ang.).
  46. ↑ Dealing with male sexual violence [online], Living Well [dostęp 2020-12-30] (ang.).
  47. ↑ William C. Holmes, Gail B. Slap, Sexual Abuse of Boys: Definition, Prevalence, Correlates, Sequelae, and Management, „Journal of the American Medical Association”, 280 (21), 1998, s. 1855, DOI: 10.1001/jama.280.21.1855, ISSN 0098-7484 [dostęp 2020-12-30] (ang.).
  48. ↑ Silvia Sara Canetto, Isaac Sakinofsky, The Gender Paradox in Suicide, „Suicide and Life-Threatening Behavior”, 28 (1), 1998, s. 1–23, DOI: 10.1111/j.1943-278X.1998.tb00622.x, ISSN 1943-278X [dostęp 2020-12-30] (ang.).
  49. ↑ Sarah Payne, Viren Swami, Debbi L. Stanistreet, The social construction of gender and its influence on suicide: a review of the literature, „Journal of Men's Health”, 5 (1), 2008, s. 23–35, DOI: 10.1016/j.jomh.2007.11.002, ISSN 1875-6867 [dostęp 2020-12-30] (ang.).
  50. ↑ Anne Maria Möller-Leimkühler, The gender gap in suicide and premature death or: why are men so vulnerable?, „European Archives of Psychiatry and Clinical Neuroscience”, 253 (1), 2003, s. 1–8, DOI: 10.1007/s00406-003-0397-6, ISSN 0940-1334, PMID: 12664306 [dostęp 2020-12-30].
  51. ↑ GUS, Ofiary gwałtu i przemocy domowej [online], stat.gov.pl [dostęp 2022-12-19] (pol.).
  52. ↑ a b c ‘Men and boys get raped too’ [online], The Telegraph [dostęp 2020-12-30] (ang.).
  53. ↑ UNFPA, Research on Gender-based Violence and Masculinities in China: Quantitative Findings [online], 2013.
  54. ↑ Brian Canave, TAIWAN: Yes, Young Man, You Could Be a Rape Victim, Too — [online], asiamedia.lmu.edu, 1 sierpnia 2013 [dostęp 2020-12-30] (ang.).
  55. ↑ www.beritasatu.com [online] [dostęp 2020-12-30].
  56. ↑ a b First Step Admin, Why Do We Assume That Men Aren’t Raped? – Male Survivor [online], First Step Leicester Leicestershire and Rutland, 18 czerwca 2016 [dostęp 2020-12-30] (ang.).
  57. ↑ Charlie Savage, U.S. to Expand Its Definition of Rape in Statistics (Published 2012), „The New York Times”, 6 stycznia 2012, ISSN 0362-4331 [dostęp 2020-12-30] (ang.).
  58. ↑ a b Man rapes man in China; escapes conviction [online], Rediff [dostęp 2020-12-31] (ang.).
  59. ↑ Male rape case may be China's first [online], UPI [dostęp 2020-12-31] (ang.).
  60. ↑ Jeremy Daum, Rape of Men is (Still) Not a Crime in China [online], China Law Translate, 3 listopada 2015 [dostęp 2020-12-31] (ang.).
  61. ↑ a b c Male Rapes – Some Myths, Statistics, True Incidents and Legal Insight – Legal Drift [online] [dostęp 2020-12-31] (ang.).
  62. ↑ Only men can be booked for rape [online], Hindustan Times, 5 marca 2013 [dostęp 2020-12-31] (ang.).
  63. ↑ Elsarika Damanik, HUBUNGAN PENGETAHUAN, SIKAP DAN PELAYANAN KB DENGAN KEIKUTSERTAAN PRIA DALAM PROGRAM KB DI KECAMATAN PANGURURAN KABUPATEN SAMOSIR TAHUN 2015, „Jurnal Reproductive Health”, 2016.
  64. ↑ Men and women can now both cry rape [online], The Manila Times [dostęp 2020-12-31] (ang.).
  65. ↑ Sally Atento-Altea, Bicol groups push for raise in age of sexual consent [online], pia.gov.ph, 2018 [dostęp 2020-12-31].
  66. ↑ Association of Women for Action and Research [online], 2020.
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Gwałt_na_mężczyźnie&oldid=69151674”