Święte Przymierze: Różnice pomiędzy wersjami
[wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Nie podano opisu zmian |
Himislav12 (dyskusja | edycje) |
||
Linia 1: | Linia 1: | ||
[[Plik:Map of the Holy Alliance (1840).svg|thumb|230px|Kraje założycielskie Świętego Przymierza i granice pozostałych krajów w 1840 ---- |
[[Plik:Map of the Holy Alliance (1840).svg|thumb|230px|Kraje założycielskie Świętego Przymierza i granice pozostałych krajów w 1840 ---- |
||
{{Legenda|#ffd42aff| [[Cesarstwo |
{{Legenda|#ffd42aff| [[Cesarstwo Austrii]]}} |
||
{{Legenda|#4d4d4dff| [[Królestwo Prus]]}} |
{{Legenda|#4d4d4dff| [[Królestwo Prus]]}} |
||
{{Legenda|#008000ff| [[Imperium Rosyjskie]]}} |
{{Legenda|#008000ff| [[Imperium Rosyjskie]]}} |
||
]] |
]] |
||
⚫ | '''Święte Przymierze''' ({{niem.|Heilige Allianz}}, {{ros.|Священный союз}}) – sojusz zawarty przez [[Cesarstwo Austrii|Austrię]], [[Królestwo Prus|Prusy]] i [[Imperium Rosyjskie|Rosję]] 26 września 1815 w [[Paryż]]u, po zakończeniu [[Wojny napoleońskie|wojen napoleońskich]]<ref>M. Żywczyński, ''Historia powszechna 1789-1870'', wyd. 8, Warszawa 1997, s. 246.</ref>. |
||
⚫ | |||
== Historia == |
== Historia == |
Wersja z 13:02, 6 mar 2023
Święte Przymierze (niem. Heilige Allianz, ros. Священный союз) – sojusz zawarty przez Austrię, Prusy i Rosję 26 września 1815 w Paryżu, po zakończeniu wojen napoleońskich[1].
Historia
Przymierze zostało zawarte z inicjatywy cara Rosji Aleksandra I, przez: Imperium Rosyjskie, Cesarstwo Austriackie (w osobie cesarza Franciszka I) i przez Królestwo Prus (w osobie króla Fryderyka Wilhelma III)[2]. W latach 1816–1817 do Świętego Przymierza zaproszono wszystkie kraje europejskie z wyjątkiem Turcji, jako kraju niechrześcijańskiego. W 1818 do Świętego Przymierza przystąpiło Królestwo Francji.
Deklarowanym celem Świętego Przymierza była promocja zasad chrześcijańskich w polityce zagranicznej i wewnętrznej państw. W praktyce cel ten przekładał się na obronę legitymizmu i dążenie do równowagi sił pomiędzy mocarstwami[3].
Podpisania aktu Świętego Przymierza odmówili: papież Pius VII i regent Wielkiej Brytanii – książę Jerzy, aprobując jednak zawarte w nim zasady. Zasad Świętego Przymierza nie zaakceptowało też Imperium osmańskie. Sygnatariusze zobowiązali się do kierowania się w polityce zagranicznej i wewnętrznej zasadami religii chrześcijańskiej i sprawiedliwości, a także do wspólnej walki z liberalizmem i ruchami rewolucyjnymi oraz w obronie porządku politycznego ustalonego na kongresie wiedeńskim (1815)[4].
Potocznie nazwą Święte Przymierze określano państwa założycielskie, których porozumienie wzmocniła obawa przed polskim ruchem niepodległościowym. W 1820, obradujący w Opawie, II kongres Świętego Przymierza zobowiązał uczestników do zwalczania dążenia do reform konstytucyjnych w swych krajach. W 1821 kongres w Lublanie upoważnił Austrię do obalenia rządu liberalnego w Neapolu[4][5]. Zapadłe w 1815 postanowienia satysfakcjonowały koronowane głowy, arystokrację, elitę burżuazji. Budziły równocześnie wrogość społeczeństw, lekceważyły bowiem polityczne i narodowe dążenia rozbudzone w epoce rewolucji i Napoleona. Stąd też większa część XIX wieku upłynęła Europejczykom pod znakiem walki z duchem kongresu wiedeńskiego.
Kres Świętemu Przymierzu położyła rywalizacja Austrii i Rosji na Bałkanach (1822-1830), przede wszystkim zaś neutralność Austrii wobec działań wojennych pomiędzy Rosją a Anglią i Francją podczas wojny krymskiej w 1854[6]. Do ostatniej współpracy zbrojnej państw Świętego Przymierza doszło w maju 1849, kiedy to Rosja (w osobie Iwana Paskiewicza) pomogła stłumić powstanie węgierskie. Próby wskrzeszenia Świętego Przymierza, podejmowane przez Ottona von Bismarcka w latach 1872–1884 (Sojusz Trzech Cesarzy), nie powiodły się.
Przypisy
- ↑ M. Żywczyński, Historia powszechna 1789-1870, wyd. 8, Warszawa 1997, s. 246.
- ↑ Święte Przymierze, [w:] Historia. Encyklopedia szkolna WSiP, wyd. 4 zm. i rozsz., red. A. Friszke, E.C. Król, WSiP, Warszawa 2004, s. 891.
- ↑ M. Sczaniecki, Powszechna historia państwa i prawa, opr. K. Sójka-Zielińska, wyd. 9, LexisNexis, Warszawa 2003,s. 363.
- ↑ a b Święte Przymierze, [w:] Historia. Encyklopedia szkolna WSiP, wyd. 4 zm. i rozsz., red. A. Friszke, E.C. Król, WSiP, Warszawa 2004, s. 892.
- ↑ M. Żywczyński, Historia powszechna 1789-1870, wyd. 8, Warszawa 1997, s. 247.
- ↑ M. Żywczyński, Historia powszechna 1789-1870, wyd. 8, Warszawa 1997, s. 250.
Bibliografia
- Dziewiętnasty wiek, red. T.C.W. Blanning, przeł. M. Szubert, Świat Książki, Warszawa 2011, passim. ISBN 978-83-247-1812-2.