Pioneer Venus 1
Pioneer Venus 1 (inne nazwy: Pioneer Venus Orbiter, Pioneer 12) - amerykańska bezzałogowa sonda kosmiczna. Sztuczny satelita Wenus w latach 1978 - 1992. Wykonała pierwszą globalną radarową mapę powierzchni tej planety oraz przeprowadziła badania jej atmosfery i jonosfery.
Konstrukcja sondy
Kadłub sondy miał kształt cylindra o średnicy 2,5 m i wysokości 1,2 m. Boczna ściana kadłuba pokryta była przez bateria słoneczne o mocy 312 W. Antena główna do łączności z Ziemią miała średnicę 1,09 m. Z kadłuba wystawał pojedynczy wysięgnik o długości 4,7 m dla magnetometru. Wejście na orbitę Wenus umożliwił silnik rakietowy na paliwo stałe. Aparatura naukowa sondy o łącznej masie 45 kg służyła do prowadzenia 17 eksperymentów. W jej skład wchodził m.in. altimetr radarowy i fotopolarymetr. Całkowita masa sondy wynosiła 582 kg.
Przebieg misji
Sonda została wyniesiona z przylądka Canaveral na Florydzie 20 maja 1978 roku przy użyciu rakiety nośnej Atlas-Centaur. Na orbitę okołowenusjańską pojazd został wprowadzony 4 grudnia 1978 roku. Do lipca 1980 roku sonda była utrzymywana na orbicie o perycentrum pomiędzy 142 i 253 km i apocentrum 66900 km. okres obiegu wynosił 24 h. Później perycentrum zostało podniesione do maksymalnie 2290 km, po czym stopniowo się obniżało. Radar sondy pracował do 19 marca 1981 roku, wykonując mapy powierzchni leżącej pomiędzy równoleżnikami 73°N i 63°S. W 1991 roku radar został ponownie uruchomiony dla dokonania obserwacji południowych obszarów planety. Łącznie sonda wykonała mapy ukształtowania około 93% powierzchni Wenus. Rozdzielczość pomiarów wysokości terenu sięgała 200 m. Dużo gorsza była rozdzielczość horyzontalna pomiarów wynosząca od 30 km do 150 km. Łączność z sondą po raz ostatni udało się nawiązać 8 października 1992 roku, po czym uległa ona zniszczeniu w atmosferze planety.