Przejdź do zawartości

Starożytny i Mistyczny Zakon Różo-Krzyża

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
To jest stara wersja tej strony, edytowana przez Hoa binh (dyskusja | edycje) o 13:03, 10 kwi 2014. Może się ona znacząco różnić od aktualnej wersji.


Muzeum w San José

Starożytny i Mistyczny Zakon Różo-Krzyża, łac. Antiquus Mysticusque Ordo Rosae Crucis, ang. The Ancient Mystical Order Rosae Crucis, w skrócie AMORC – odłam różokrzyżowców. Założony w 1915 roku w Stanach Zjednoczonych przez H. Spencera Lewisa[1], w wyniku rozłamu w Memphis-Misraim.

Organizacja posiada szereg lokalnych oddziałów w ponad 85 krajach, podlegających Wielkiej Loży na czele z Wielkim Imperatorem[1]. Pod koniec lat 90. XX wieku liczyła około 200 tysięcy członków. Jej siedziba znajduje się w San José, gdzie od 1927 roku posiada kompleks z własną uczelnią, biblioteką, muzeum, archiwum i planetarium. Budynki architektonicznie nawiązują do świątyni starożytnego Egiptu. Centrala europejska mieściła się w Brukseli. AMORC wydaje szereg publikacji, z których głównym periodykiem jest Rosicrucian Digest[1]. Utrzymuje się głównie ze sprzedaży książek oraz datków od członków i sympatyków.

Organizacja przypisuje sobie starożytne pochodzenie od Amenhotepa i Mojżesza. Ma wywodzić się bezpośrednio z nieprzerwanej linii nauczycieli duchowych różokrzyża, do której należeć mieli m.in. Salomon, Jezus, esseńczycy, Francis Bacon, Kartezjusz, Isaak Newton i Benjamin Franklin[1]. Jej nauczanie przedstawiane jest jako ponadwyznaniowe poszukiwanie i doskonalenie ukrytych pierwiastków duchowych w człowieku, mających doprowadzić do maksymalnego wykorzystania wewnętrznego potencjału oraz życia zgodnie z prawami natury. W tym celu wykorzystywane są rozmaite praktyki medytacyjne, polegające na wizualizacji szczęścia, bogactwa, zdrowia etc.[1]

W Polsce reprezentowane było przez dwa nurty – Towarzystwo dla Badania Chrześcijaństwa Różokrzyżowego (gł. bracia Chobotowie) i Towarzystwo Miłośników Wiedzy i Przyrody.

Z uwagi na przyjętą w Zakonie rytualistykę struktura ta bywa niejednokrotnie określana w literaturze mianem wolnomularstwa okultystycznego.

  1. a b c d e James R. Lewis: Witchcraft Today. An Encyclopedia of Wiccan and Neopagan Traditions. Santa Barbara: ABC-CLIO, 1999, s. 12-13. ISBN 1-57607-134-0.

Bibliografia

  • Leon Chajn: Polskie wolnomularstwo 1920-1938. Warszawa: Czytelnik, 1984. ISBN 83-07-00952-9.
  • Religions of the World: A Comprehensive Encyclopedia of Beliefs and Practices. edited by J. Gordon Melton and Martin Baumann. Santa Barbara: ABC-CLIO, 2010. ISBN 978-1-59884-203-6.

Linki zewnętrzne