Przejdź do zawartości

Einstossflammenwerfer 46

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Einstossflammenwerfer 46
ilustracja
Państwo

 III Rzesza

Rodzaj

miotacz ognia

Obsługa

1

Historia
Produkcja

1944–45

Dane techniczne
Magazynek

zbiornik o poj. 1,7l mieszanki

Wymiary
Długość

600 mm

Masa
broni

3,6 kg

Inne
Zasięg maks.

40 m

Zasięg skuteczny

27 m[1]

Einstossflammenwerfer 46 – ręczny miotacz ognia jednorazowego użytku konstrukcji niemieckiej z okresu II wojny światowej.

Broń została skonstruowana w 1944 roku. Dzięki małej masie przewidziano ją jako uzbrojenie uzupełniające. Początkowo planowano wprowadzenie jej na uzbrojenie oddziałów powietrznodesantowych. Później uznano, że może być ona masowo stosowana w walkach obronnych, nawet przez oddziały Volkssturmu. Z tego powodu nosiła ona także nazwę: Volksflammenwerfer 46 lub Abwehrflammenwerfer 46[2].

Od października 1944 miotacze były produkowane przez zakłady D.W.M w Borsigwalde. Do wiosny 1945 roku wyprodukowano 30 700 egzemplarzy broni[2]. Była ona używana m.in. w obronie Berlina w kwietniu i maju 1945 roku[2].

Konstrukcja

[edytuj | edytuj kod]

Einstossflammenwerfer 46 był jednostrzałowym miotaczem ognia jednorazowego użytku. Tworzył ją cylindryczny zbiornik mieszanki zapalającej o niewielkiej średnicy o pojemności 1,7 l. Był on zakończony dyszą o średnicy 9 mm z zapalnikiem nabojowym[2]. Pod dyszą był umieszczony chwyt pistoletowy ze spustem. Na pojemniku znajdowały się dwie zawieszki do pasa nośnego, za pomocą którego można było strzelać spod ramienia z zawieszonej broni. Całkowita masa broni wynosiła 3,6 kg. Maksymalny zasięg „strzału ogniowego” wynosił 40 m. Zasięg skuteczny – 27 m[1].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b Skotnicki 2008 ↓, s. 13.
  2. a b c d Skotnicki 2008 ↓, s. 11-12.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Mariusz Skotnicki. Niemieckie lekkie miotacze ognia 1935-45. „Poligon”. 1(8)/2008, s. 7-14, styczeń-marzec 2008. Warszawa: Magnum-X. ISSN 1895-3344. 

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]