Warner Music Group

Warner Music Group

Endüstri	Müzik ve eğlence
Kuruluş	1958 (Warner Bros. Records olarak)
Kurucu	Warner Bros.
Genel merkezi
Önemli kişiler	Stephen Cooper: CEO
Gelir	$2,87 milyar (ABD$; 2013)
Sahibi	Warner Bros. (1958–1967) Warner Bros.-Seven Arts (1967–1969) Kinney National Company (1969–1972) Warner Communications (1972–1990) Time Warner (1990–2001, 2003–2004) AOL Time Warner (2001–2003) Bağımsız (2004–2011) Access Industries (2011–günümüz)
Çalışan sayısı	3.550 (2012)
Web sitesi	wmg.com

Warner Music Group Corp. (d.b.a. Warner Music Group, genellikle WMG olarak kısaltılır), merkezi New York City'de bulunan bir Amerikan çok uluslu eğlence ve plak şirketi holdingidir. Universal Music Group (UMG) ve Sony Music Entertainment'ın (SME) ardından "üç büyük" kayıt şirketinden biri ve küresel müzik endüstrisindeki üçüncü büyük şirkettir. Eskiden Time Warner'ın (şu anda Warner Bros. Discovery) bir parçası olan WMG, özelleştirildiğini ve Access Industries'e satıldığını duyurduğu 2005 yılından 2011 yılına kadar New York Menkul Kıymetler Borsası'nda halka açık olarak işlem görüyordu. Daha sonra 2020'de Nasdaq'ta ikinci halka arzını gerçekleştirdi ve bir kez daha halka açık bir şirket haline geldi. Milyarlarca dolarlık yıllık cirosu ile WMG, 3.500'den fazla kişiyi istihdam etmekte ve dünya çapında 50'den fazla ülkede faaliyet göstermektedir.

Şirket, Elektra Records, Reprise Records, Warner Records, Parlophone Records (eskiden EMI'ye aitti) ve Atlantic Records dahil olmak üzere dünyanın en büyük ve en başarılı plak şirketlerinden bazılarının sahibi ve işletmecisidir. WMG ayrıca dünyanın en büyük müzik yayıncılarından biri olan Warner Chappell Music'in de sahibidir.

2 Ağustos 2018'den bu yana WMG, Uproxx'u satın alarak işini dijital medya operasyonlarını da kapsayacak şekilde genişletti.

Tarihçe

1950'ler ve 1960'lar

Film stüdyosu Warner Bros.'un sözleşmeli oyuncularından biri olan Tab Hunter'ın 1957'de rakip Paramount Pictures'ın bir bölümü olan Dot Records için 1 numaralı hit şarkıyı kaydettiği sırada plak şirketi bölümü yoktu. Oyuncularının rakip şirketler için kayıt yapmasının tekrarını önlemek ve müzik işinden de yararlanmak amacıyla 1958'de Warner Bros. Records kuruldu. 1963'te Warner, Frank Sinatra'nın üç yıl önce kurduğu Reprise Records'u satın aldı. böylece kayıtları üzerinde daha yaratıcı bir kontrole sahip olabilirdi. Reprise'ın satın alınmasıyla Warner, Warner/Reprise'ın başarısından esas olarak sorumlu olan Mo Ostin'in hizmetlerini aldı.

Warner Bros., 1967'de Seven Arts Productions'a satıldıktan sonra (Warner Bros.-Seven Arts'ı oluşturdu), 1947'de kurulan Atlantic Records'u ve WMG'nin en eski plak şirketini (WMG, 2013'te Parlophone'u satın almasını tamamlayana kadar) satın aldı. yan kuruluşu Atco Records. Bu satın alma, Neil Young'ı başlangıçta Buffalo Springfield'ın bir üyesi olarak şirket bünyesine kattı. Young, hem solo sanatçı olarak hem de Warner'ın sahibi olduğu Atlantic, Atco ve Reprise şirketleri altında gruplarla kayıt yaparak Warner'ın en köklü sanatçılarından biri oldu. Young ayrıca bu plak şirketinin Warner dağıtımı döneminde Geffen Records için beş albüm kaydetti. Artık Universal Music Group'a ait olan Geffen kataloğu, Young'ın WMG mülkiyetinde olmayan tek büyük kayıtlarını temsil ediyor.

Atlantic, yan kuruluşu Atco Records ve bağlı kuruluşu Stax Records, Warner'ın sektörde öne çıkmasının yolunu açtı. Bu satın alma, Atlantic'in Ray Charles, Drifters, Coasters ve çok daha fazlasının klasik kayıtlarını içeren kazançlı arka kataloğunu da beraberinde getirdi. 1960'ların ortalarında Atlantic/Stax, Booker T & the MGs, Sam & Dave, Wilson Pickett, Otis Redding, Ben E. King ve Aretha Franklin gibi sanatçıların bir dizi dönüm noktası niteliğindeki soul müziği kayıtlarını yayınladı. Nihayetinde satış, Stax'in Atlantic'ten ayrılmasına yol açtı çünkü Seven Arts Productions, Stax kayıtlarının haklarını elinde tutmakta ısrar etti. Atlantic, 1960'ların sonlarında ve 1970'lerde kararlı bir şekilde rock ve pop'a yöneldi ve Led Zeppelin, Cream, Crosby Stills & Nash, Yes, Emerson, Lake & Palmer, Genesis, Average White Band, Dr. John, King gibi önemli İngiliz ve Amerikan gruplarına imza attı. Crimson, Bette Midler, Roxy Music ve Yabancı.

Warner Bros.-Seven Arts şirketi, Seven Arts tarafından satın alındıktan iki yıl sonra, 1969'da Kinney National Company'ye satıldı. 1972 yılının ortalarında Kinney Music of Canada, WEA (Warner, Elektra, Atlantic) şirketinin Kanada şubesi olarak WEA Music of Canada, Ltd. (Fransızca: WEA Musique du Canada, Ltée) olarak yeniden adlandırıldı - Warner Communications Inc. Kurucusu ve başkanı Ken Middleton, 1982'de emekli olana kadar Kanada şirketini yönetti. Bu isim 1989 yılına kadar kaldı ve 1990'da ABD merkezli Warner Music International'ın bir yan kuruluşu olan Warner Music Canada Ltd oldu. Warner Communications CEO'su Steve Ross, 1992'deki ölümüne kadar grubun en başarılı dönemini yaşadı.

Warner Bros. Records'un 1958'de şirket içi bir dağıtım kolu oluşturmaya yönelik daha önceki girişimi gerçekleşmedi. Böylece 1969'da Elektra Records'un patronu Jac Holzman, Warner, Elektra ve Atlantic için ortak bir dağıtım ağı kurma fikriyle Atlantic'ten Jerry Wexler'a yaklaştı. Genişletilmiş bir operasyon için olası bir prototip olarak Güney Kaliforniya'da bir deneysel şube kuruldu.

Atlantik özerklik uyguluyor

Atlantic/Atco başkanı Ahmet Ertegun'un Warner/Reprise başkanı Mike Maitland'ı rakip olarak gördüğü 1969'da çok geçmeden ortaya çıktı. Maitland, Warner Bros.-Seven Arts müzik bölümünden sorumlu başkan yardımcısı olarak tüm kayıt operasyonları üzerinde son söz hakkına sahip olması gerektiğine inanıyordu ve Atlantic'in arka ofis fonksiyonlarının (pazarlama gibi) çoğunun devre dışı bırakılmasını önererek Ertegun'u daha da kızdırdı. ve dağıtım) Warner/Reprise'daki mevcut departmanlarla birleştirilecek. Geriye dönüp bakıldığında Ertegun, Maitland'ın sonuçta kendisinden daha fazla güce sahip olacağından açıkça korkuyordu ve bu nedenle kendi konumunu güvence altına almak ve Maitland'ı ortadan kaldırmak için hızla harekete geçti.

Maitland, Warner Bros. ve Reprise şirketlerinin başkanları Joe Smith ve Mo Ostin'in sözleşmelerini yeniden müzakere etmeyi erteledi ve bu, Ertegün'e Maitland'ı baltalamanın etkili bir yolunu sağladı. Artık büyük bir hissedar olan Wexler, sözleşme sorununu öğrendiğinde, o ve Ertegun, Smith ve Ostin'i sözleşme altına alması için Eliot Hyman'a baskı yapmaya başladı; bunun nedeni, görünüşte iki yöneticinin rakip şirketlere geçebileceğinden endişeleniyor olmalarıydı ve aslında Ostin, bu durumu kabul etmişti. hem MGM hem de ABC etiketlerinden teklifler geldi.

1969'da Kinney National Company, Warner Bros.-Seven Arts'ı 400 milyon dolara satın aldığında, Hyman'ın yatırımlarının bilgeliği kanıtlandı; bu, Hyman'ın Warner/Reprise ve Atlantic için ödediği tutarın sekiz katından fazlaydı. Kinney başkanı Steve Ross, ailesinin cenaze salonu işinin temelinden başlayarak Kinney şirketini hızla, çizgi roman yayıncılığı, Ashley-Famous yetenek ajansı, otoparklar ve temizlik hizmetleri gibi çıkarları olan karlı bir holdinge dönüştürdü. Devralmanın ardından Warners'ın müzik grubu kısa bir süre için 'şemsiye' adı olan Kinney Music'i benimsedi çünkü o zamanki ABD anti-tröst yasaları üç plak şirketinin tek bir şirket olarak işlem görmesini engelliyordu.

Ross öncelikle şirketin sorunlu film bölümünü yeniden inşa etmeye odaklanmıştı ve grubun kârının çoğunu onların ürettiğini bildiği için şirketin plak şirketlerinin yöneticilerinin tavsiyelerine uymaktan mutluydu. Ertegün'ün Maitland'a karşı kampanyası o yaz ciddi anlamda başladı. Atlantic, Warner Bros.'un Avustralya'da yakında kurulacak yan kuruluşuyla başlayarak, yurtdışındaki markalarını kurma çabalarında Warner Bros.'a yardım etmeyi kabul etmişti, ancak Warner yöneticisi Phil Rose Avustralya'ya vardığında, yalnızca bir hafta sonra bunu keşfetti. Atlantic daha önce rakip yerel plak şirketi Festival Records (sahibi Rupert Murdoch's News Limited'e ait) ile dört yıllık yeni bir dağıtım anlaşması imzalamıştı. Mike Maitland, Kinney yöneticisi Ted Ashley'e acı bir şekilde şikayette bulundu, ancak sonuç alamadı; bu sırada Ertegun, Maitland'a karşı hamle yapmaya hazırdı.

Ertegun, Hyman'da olduğu gibi Steve Ross'tan Mo Ostin ve Joe Smith'in sözleşmelerini uzatmasını istedi; Ross da bu tavsiyeyi memnuniyetle kabul etti. Ancak Ostin, MGM Records ve ABC Records gibi diğer şirketlerden teklifler almıştı ve Ocak 1970'te Ertegün'le buluştuğunda ve Maitland'dan iş teklif edildiğinde hemen yeniden sözleşme imzalamak istemiyordu. Buna yanıt olarak Ertegun, Maitland'ın günlerinin sayılı olduğunu ve kendisi olarak Ertegun'un kayıt bölümünü devralmak üzere olduğunu açıkça ima etti.

Warner/Reprise yöneticilerinden farklı olarak Atlantic'in yöneticileri Ertegün kardeşler (Ahmet ve Neshui) ve Wexler'in Kinney'de hisseleri vardı.

Ostin, pozisyonu kabul etmesi halinde Warner Bros. personelinin Maitland'ı sırtından bıçakladığını hissedeceğinden anlaşılır bir şekilde endişeliydi, ancak avukatı onu, görevi kabul etse de etmese de Maitland'ın ayrılmasının kaçınılmaz olduğuna ikna etti (kısa ve öz bir şekilde) ona "Aptallık etme" diye tavsiyede bulunuyordu. 25 Ocak Pazar günü Ted Ashley, Maitland'ın evine giderek ona işten çıkarıldığını söyledi ve Maitland, film stüdyosundaki iş teklifini reddetti. Bir hafta sonra Mo Ostin, Warner Bros. Records'un yeni Başkanı seçildi ve Joe Smith onun başkan yardımcısı oldu. Ertegun sözde Atlantic'in başkanı olarak kaldı, ancak hem Ostin hem de Smith yeni pozisyonlarını ona borçlu olduklarından, Ertegun artık Warner müzik bölümünün fiili başkanıydı. Ertegün'e resmi olarak Müzik Grubu başkan yardımcısı unvanı verildi. Maitland, aynı yılın sonlarında MCA Records'a taşındı ve MCA'nın plak şirketlerini başarıyla birleştirdi ki bunu Warner'da yapamadı.

1970'ler

1970'lerde Kinney grubu müzik endüstrisinde hakim bir konum oluşturdu. 1970 yılında Kinney, Elektra Records'u ve kardeş plak şirketi nonesuch Records'u (1950'de Jac Holzman tarafından kuruldu) 10 milyon dolara satın alarak Doors, Tim Buckley ve Love gibi önde gelen rock gruplarını ve onun tarihsel açıdan önemli folk arşivini beraberinde getirdi. başarılı bütçeli Batı klasik müzik şirketi nonesuch Records.

Elektra-Nonesuch'un satın alınması, halk müziğinin zengin bir kataloğunun yanı sıra klasik ve dünya müziğinden oluşan ünlü nonesuch kataloğunu da beraberinde getirdi. Elektra'nın kurucusu Jac Holzman, şirketi iki yıl boyunca Warners'ın altında yönetti, ancak o zamana kadar bu işte yirmi yıl geçirdikten sonra kendisinin de itiraf ettiği gibi "tükenmişti". Kinney başkanı Steve Ross daha sonra Holzman'ı yeni teknolojilerin sunduğu fırsatları araştırmakla görevlendirilen yedi kişilik bir "beyin vakfı"nın parçası olarak atadı; Holzman'ın kabul etmeye istekli olduğu bir rol. Aynı yıl, grup ilk yurt dışı ofislerini Kanada ve Avustralya'da kurdu. O zamana kadar Warner Bros. isminden "Yedi Sanat" lakabı kaldırıldı. Warner Bros. ayrıca Neil Bogart'ın başkanlığını yaptığı Casablanca Records yan kuruluşunu kurdu; ancak birkaç yıl sonra Kazablanka, Warner Bros.'tan bağımsız hale geldi.

Warner-Elektra-Atlantik ve dünya çapında dağıtım

Elektra'nın satın alınmasıyla birlikte bir sonraki adım, ortak sahip olunan etiketler için şirket içi bir dağıtım kolu oluşturmaktı. Bu zamana kadar Warner-Reprise'ın mevcut distribütörleriyle ilgili hayal kırıklıkları kırılma noktasına ulaşmıştı; Joe Smith (o zamanlar Warner Bros.'un başkan yardımcısı), Grateful Dead'in büyük bir gösteri haline geldiğini ancak dağıtımcının albüm stoklarının sürekli tükendiğini hatırladı. Bu koşullar, grubun başlangıçta adı verilen şirket içi dağıtım kolunun tam olarak kurulmasını kolaylaştırdı. 1972'nin sonlarında, ABD anti-tröst yasaları değişti ve şirketin adı Warner-Elektra-Atlantic, kısaca WEA olarak değiştirildi; bu şirket, 1991'de Warner Music olarak yeniden adlandırıldı ("grup" kelimesi, 2001'de AOL Time Warner'ın kurulmasından sonra eklenmiştir).).

WEA, ağır metal rock müziğinin ilk şampiyonuydu. Üç büyük İngiliz öncüsü Led Zeppelin, Black Sabbath ve Deep Purple da dahil olmak üzere bu türden birkaç grup, en azından Amerika Birleşik Devletleri'nde WEA'nın plak şirketleri ile anlaşma imzaladı. WEA'ya imza atan ilk Amerikan metal grupları arasında Alice Cooper, Montrose ve Van Halen vardı.

Bu noktaya kadar Kinney'in sahibi olduğu plak şirketleri, ürünlerini diğer ülkelerde üretmek, dağıtmak ve tanıtmak için denizaşırı plak şirketleri ile lisans anlaşmalarına güveniyordu; Yeni dağıtım kolunun kurulmasıyla eşzamanlı olarak şirket, 1970 yılında Warner Bros. Records Avustralya'nın kurulmasıyla başlayarak diğer büyük pazarlarda da yan kuruluşlar kurmaya başladı ve bunu kısa süre sonra İngiltere, Avrupa ve Japonya'daki şubeler izledi. Temmuz 1971'de, yeni şirket içi dağıtım şirketi Warner-Elektra-Atlantic Distributing Corp. (WEA) olarak kuruldu ve ABD'nin sekiz büyük şehrinde şubeler kuruldu; Bir zamanlar Billboard yazarı olan ve ilk yıllarında Warner'ın reklam/ticaret bölümünün başkanı olan Joel Friedman, WEA'nın ABD yerel bölümünün başına atandı ve Ahmet Ertegun'un erkek kardeşi Nesuhi de uluslararası operasyonlarını denetlemek üzere atandı. Kardeşi gibi aslen Türk olan Neshui Ertegun, dünya çapındaki hedef pazarlarında uluslararası eylemleri başarıyla teşvik ederek küresel bir bakış açısı ve ABD'li mevkidaşından bağımsızlığını sergiledi. Ertegun, 1987'de emekli olana kadar WEA International'ın başındaydı. Üç üst düzey pazarlama yöneticisinden oluşan fiili bir komite (Atlantic'ten Dave Glew, Warner Bros.'tan Ed Rosenblatt ve Elektra'dan Mel Posner) her bir plak şirketinin pazarlama ve dağıtımının yeni bölüm aracılığıyla entegrasyonunu denetledi. ancak her plak şirketi A&R konularında tamamen bağımsız olarak çalışmaya devam etti ve aynı zamanda pazarlama ve reklamcılık alanlarında da kendi uzmanlıklarını uyguladı.

1 Temmuz 1971'de, Kanada ve Avustralya'daki benzer ortak girişimlerin belirlediği modeli takip ederek Warner şirketleri, Warner-Reprise ürününün Birleşik Krallık'ta basılması ve dağıtılması için CBS Records'un İngiliz koluyla bir ortaklığa girdi. resmi olarak kurulmuş bir iş ortaklığı yerine bir kooperatif girişimi olarak. Yeni düzenlemeyi haber veren Billboard makalesinde, ABD pazarındaki yoğun rekabete rağmen CBS'nin Warner-Reprise kayıtlarını ABD'de basmaya devam ettiği belirtildi. Ancak Birleşik Krallık'taki yeni düzenleme, Warner-Reprise'ın en büyük hesabı olduğu Warner'ın önceki İngiliz üreticisi Pye Records'a büyük bir darbe oldu. 1972'nin başlarında Kinney'e dönecek olan Birleşik Krallık haklarının Atlantic kataloğuna planlı olarak eklenmesiyle Billboard, Warner-CBS ortaklığının Birleşik Krallık müzik pazarında% 25-30'luk bir paya sahip olacağını öngördü.

Nisan 1971'de, esas olarak Ahmet Ertegün'ün etkisi sayesinde, Kinney grubu, grubun İngiliz Decca (o zamanki) ile olan sözleşmesinin sona ermesinin ardından, Rolling Stones'un yeni plak şirketi Rolling Stones Records'un dünya çapındaki haklarını satın alarak büyük bir darbe duyurdu. Amerikan plak şirketinden ayrı olarak) ve eski menajerleri Allen Klein ile iş ilişkilerinin sert bir şekilde sona ermesi. Anlaşmanın şartlarına göre Atlantic yan kuruluşu Atco, Stones'un kayıtlarını ABD'de dağıtacak ve diğer bölgeler çoğunlukla Warner Bros.'un uluslararası bölümleri tarafından yönetilecek.

Kinney'nin en akıllıca yatırımlarından biri Fleetwood Mac'ti. Grup, ABD'ye taşındıktan sonra 1970'lerin başında Reprise ile anlaşma imzaladı ve plak şirketi, popüler bir konser cazibesi olarak kalmasına rağmen grubun plaklarının nispeten düşük sattığı birkaç kadro değişikliği ve birkaç zayıf yıl boyunca grubu destekledi. İronik bir şekilde, grubun 1975'te Warner Bros.'a transfer edilmesi ve Lindsey Buckingham ile Stevie Nicks'in yeni üyelere katılmasının ardından grup "Rhiannon" single'ıyla büyük bir uluslararası hit elde etti ve en çok satan albümler Fleetwood Mac, Rumours ve Tusk'la güçlerini birleştirdi. .

Warner Communications (1972-1990)

Park operasyonlarında fiyat sabitlemeyi içeren mali skandal nedeniyle Kinney National, 1972'de eğlence dışı varlıklarını (National Kinney Corporation olarak) devretti ve adını Warner Communications Inc. olarak değiştirdi.

1972'de Warner grubu bir başka zengin ödül olan David Geffen's Asylum Records'u aldı. 7 milyon dolarlık satın alma, Linda Ronstadt, [[Eagles, Jackson Browne, Joni Mitchell ve daha sonra Warren Zevon dahil olmak üzere WEA'nın sonraki başarısı için hayati önem taşıyan çeşitli eylemleri beraberinde getirdi. Ancak olumsuz tarafı, Geffen'in hem İltica kanunlarının çoğunun yöneticisi hem de bağlı oldukları plak şirketinin başkanı olarak şüpheli statüsü nedeniyle Warner'ın Kaliforniya Eyaleti İş Kanunu kapsamındaki olası sorumluluğu konusunda kısa süre sonra endişelendiği söylendi. imzalandı. Satışa Asylum Records etiketi ve kayıtlarının yanı sıra Geffen'in kazançlı müzik yayıncılığı varlıkları ve Geffen ve ortağı Elliot Roberts tarafından yönetilen bazı sanatçıların telif haklarındaki paylar da dahildi. Geffen, WCI ile beş yıllık bir sözleşmeyi kabul etti ve Geffen-Roberts yönetim şirketindeki %75 hissesini Roberts'a devretti ve Warner, Geffen ve Roberts'a satış sırasında 4.750.000 $ değerindeki 121.952 adi hisse senedinin yanı sıra 400.000 $ nakit ve ayrıca bir miktar daha ödedi. Adi hisse senedine dönüştürülebilen 1,6 milyon dolarlık senet.

O zamanlar kazançlı bir anlaşma gibi görünse de Geffen'in çok geçmeden pişman olmak için bir nedeni oldu. Alışılmışın dışında bir şekilde, varlıklarının değerini fazlasıyla küçümsemişti; Asylum'un bir Warner iştiraki olarak ilk yılında, Linda Ronstadt ve Eagles'ın albümleri tek başına Asylum satışının tüm değerinden daha fazlasını kazandırmıştı. Geffen'in rahatsızlığı, satıştan sonraki altı ay içinde değişken Warner hisselerinin değerinin 4,5 milyon dolardan 800.000 dolara düşmesi gerçeğiyle daha da arttı. Steve Ross'a müdahale etmesi için başvurdu ve telafi anlaşmasının bir parçası olarak Ross, ona beş yıl boyunca hisse değerindeki farkı ödemeyi kabul etti. Jac Holzman'ın Kinney'nin Asylum'u Atlantic'ten alıp Elektra ile birleştirmesi yönündeki önerisi üzerine hareket eden Ross, daha sonra yeni birleşik etiketi yönetmesi için Geffen'i atadı.

Warner, 1976'da Atari bilgisayar şirketini satın alarak dijital medyada kısa süreli bir liderlik elde etti ve 1981'de The Franklin Mint şirketini satın aldı. WCI, American Express ile ortaklaşa yarattığı ve ortak sahibi olduğu MTV ile görsel müzikte de çığır açtı. 1984-85'te Warner, Atari, Franklin Mint, Panavision, MTV Networks ve bir kozmetik işletmesi de dahil olmak üzere bu son satın almaların çoğunu hızla elden çıkardı.

1977'de, başkan Ed Silvers liderliğindeki Warner Bros. Music, bestecileri için Pacific Records'u kurdu ve Atlantic Records tarafından (uygun şekilde) dağıtıldı. Alan O'Day etikete imza atan ilk sanatçıydı ve ilk albüm "Undercover Angel" idi. "Gece romanı" olarak tanımladığı şarkı Şubat 1977'de yayınlandı. Birkaç ay içinde ülkede 1 numara oldu ve yaklaşık iki milyon kopya sattı. Aynı zamanda Avustralya'da da bir hit oldu ve Avustralya Tekli Listesinde 9. sıraya yükseldi. "Undercover Angel" aynı zamanda O'Day'i, kendileri için 1 numara, başka bir sanatçı için de 1 numara olan bir avuç yazar/sanatçıdan biri olarak seçkin bir kulübe yerleştirdi.

1970'lerin sonundaki yeni imzalar WEA'yı 1980'lerde güçlü bir konuma getirdi. Seymour Stein'ın (daha sonra Warner Bros. Records'u devralan) Sire Records şirketiyle yapılan bir anlaşma, aralarında Pretenders, Ramones ve Talking Heads'in ve en önemlisi yükselen yıldız Madonna'nın da bulunduğu pek çok büyük punk rock ve yeni dalga sanatçısını beraberinde getirdi; Elektra, Cars'ı imzaladı ve Warner Bros. da Prince'i imzaladı ve bu da WEA'ya on yılın en çok satan performanslarından birkaçını kazandırdı.

WEA'nın etiketleri ayrıca bir dizi bağımsız etiketin de dağıtımını yaptı. Örneğin Warner Bros., Straight Records, DiscReet Records, Bizarre Records, Bearsville Records ve Geffen Records'un (ikincisi 1990'da MCA'ya satıldı) dağıtımını yaptı. Atlantic Records, Swan Song Records'un dağıtımını yaptı. 1975 yılında WEA, Island Records ile yalnızca Amerika Birleşik Devletleri'ni ve belirli diğer ülkeleri kapsayan bir dağıtım anlaşması imzalayarak büyük bir darbe vurdu. Sonraki 14 yıl boyunca (başlangıçta 1982'ye kadar Warner Bros. ile, daha sonra Atlantic ile) WEA, Bob Marley, U2, Robert Palmer, Anthrax ve Tom Waits gibi sanatçıların dağıtımını yapacaktı. Bu ilişki, Island'ın 1989'da PolyGram'a satılmasıyla sona erdi.

1980'ler

Tüm Warner Bros., Elektra ve Atlantic'in dağıtımını yönetmek için 1982'nin başlarında, yalnızca telif hakkı kapsamında görünen, yalnızca isimden oluşan bir birim olan WEA International Inc. oluşturuldu (tüm bu adlar, "WEA" başlığının baş harflerini temsil ediyor). uluslararası ülkeler için yayınlar.

PolyGram ve WEA arasında 1983 yılında önerilen uluslararası birleşme, hem ABD Federal Ticaret Komisyonu hem de Batı Almanya'nın kartel ofisi tarafından yasaklandı, bu nedenle PolyGram'ın yarı sahibi Philips, şirketin %40'ını daha ortağı Siemens'ten satın aldı ve kalan hisseleri de satın aldı. 1987. Aynı yıl, PolyGram film ve yayıncılık faaliyetlerini elden çıkardı, PolyGram Pictures'ı kapattı ve Chappell Music'i 275 milyon ABD doları karşılığında Warner'a sattı.

WEA, 1986 yılında WEA Manufacturing'i kurdu. 1988'de WEA, Alman klasik markası Teldec'i ve İngiliz Magnet etiketini devraldı.

1989'da, Warner Communications'ın Time Inc. ile birleşerek Time Warner'ı oluşturacağı açıklandı ve bu işlem 1990'da tamamlandı. Birleşmenin ardından WEA, bağımsız plak şirketleri almaya devam etti, CGD Records (İtalya) ve MMG Records'u (Japonya) satın aldı.) 1989'da.

1990'lar

1990'lar boyunca Time Warner, 20 milyar ABD dolarını aşan varlıkları ve milyarlarca doları bulan yıllık geliriyle dünyanın en büyük medya şirketiydi; 1991 yılına gelindiğinde, Warner'ın müzik şirketleri 550 milyon dolarlık işletme karı ile 3 milyar ABD dolarının üzerinde satış değeri elde ediyordu ve 1995 yılına gelindiğinde müzik bölümü, iç pazarın %22'lik payı ile ABD müzik endüstrisine hakim oldu. Warner plak şirketleri içindeki satın almalar ve kurumsal değişiklikler Time Warner birleşmesinden sonra da devam etti; 1990'da WEA, Fransız plak şirketi Carrere Records'u, 1992'de önde gelen Fransız klasik plak şirketi Erato'yu ve 1993'te Macaristan'ın İspanyol DRO Records'unu satın aldı. Magneoton plak şirketi, İsveç Telegram Records, Brezilya Continental Records ve Fin plak şirketi Fazer Musiikki. WEA, 1991 yılında Warner Music olarak yeniden adlandırıldı.

Atlantic, 1990'ların başında iki yeni yan şirket kurdu: East West Records ve Interscope Records. 1995 yılında East West, Atco Records'u bünyesine kattı ve sonunda Elektra Records'a katıldı. 1996 yılında birçok tartışmaya neden olan Interscope, MCA Music Entertainment tarafından satın alındı.

1992'de Warner Music, tarihinin en ciddi halkla ilişkiler krizlerinden biriyle karşı karşıya kaldı; Warner Bros.'un, ağır metal/rap karışımı Body Count'un kendi adını taşıyan albümünden "Cop Killer" adlı provokatif kaydı üzerine büyük bir tartışma çıktı. Ice-T liderliğindeki grup. Ne yazık ki Warner için şarkı (Rodney King davasından bahsediyordu), King'i dövmekle suçlanan polisin tartışmalı beraatından hemen önce yayınlandı; bu, 1992 Los Angeles Ayaklanmalarını ateşledi ve olayların birleşmesi, şarkıyı ulusal ilgi odağı haline getirdi. Şikayetler yaz boyunca arttı; muhafazakar polis teşkilatları Time Warner ürünlerini boykot etme çağrısında bulundu, Başkan George H. W. Bush dahil politikacılar plak şirketini şarkıyı yayınladığı için kınadı, Warner yöneticileri ölüm tehditleri aldı, Time Warner hissedarları şirketten çekilme tehdidinde bulundu ve Time Warner'ın hissedarları şirketten çekilme tehdidinde bulundu. Yeni Zelanda polis komiseri başarısız bir şekilde plağın orada yasaklanmasını sağlamaya çalıştı. Ice-T daha sonra Body Count'u "Cop Killer" olmadan gönüllü olarak yeniden yayınlamasına rağmen, öfke Warner Music'i ciddi şekilde sarstı ve Ocak 1993'te şirket, Ice-T'yi sözleşmesinden çıkaran ve Body Count ana kasetlerini ona iade eden açıklanmayan bir anlaşma yaptı.

Yine 1992'de Rhino Records etiketi Atlantic Records ile bir dağıtım anlaşması imzaladı ve Time Warner, Rhino Records etiketinin %50 hissesini satın aldı. Dağıtım anlaşması, Rhino'nun Atlantic'in arka kataloğundaki kayıtları yeniden yayınlamaya başlamasına izin verdi.

1994 yılında Kanadalı içecek devi Seagram, Time Warner'ın %14,5 hissesini satın aldı ve artık Warner/Chappell Music olarak adlandırılan Warner yayıncılık bölümü, CPP/Belwin'i satın alarak dünyanın en büyük şarkı telif hakları sahibi ve dünyanın en büyük basılı müzik yayıncısı oldu. . 1996 yılında Time Warner, medya varlıklarını dramatik bir şekilde daha genişletti ve Turner Broadcasting System'i devraldı; bu şirket o zamana kadar Turner kablolu TV ağını, CNN'yi ve sinema yapım şirketleri Castle Rock Entertainment ile New Line Cinema'yı içeriyordu; bu satın almalar büyük kârlar getirdi. Seinfeld ve son derece başarılı Yüzüklerin Efendisi film üçlemesi gibi içerik varlıkları sayesinde Warner Group'a katıldı.

1990'ların başlarında, Ostin ve Waronker gibi üst düzey Warner personeli birkaç on yıl boyunca görevlerinde kalmıştı - Amerikan müzik endüstrisinde son derece alışılmadık bir durum - ancak Steve Ross'un ölümü Time Warner hiyerarşisini istikrarsızlaştırdı ve sonraki birkaç yıl içinde Warner'ın müzik grubu, iç güç mücadeleleri nedeniyle giderek daha fazla sekteye uğradı ve bu, 1994-95'te The New York Times'ın "gerçek bir iç savaş" olarak tanımladığı bir dizi büyük yönetim ayaklanmasına yol açtı.

Asıl çatışma Mo Ostin ile 1980'lerin sonunda Warner grubuna katılan Warner Music Group başkanı Robert Morgado arasındaydı. Morgado, siyasi geçmişi (eski New York valisi Hugh L. Carey'nin özel kalemiydi) ve müzik endüstrisi deneyimi eksikliği nedeniyle - özellikle de çok saygı duyulan Ostin ile karşılaştırıldığında - Warner'da bir yabancı olarak görülüyordu. Yine de Ross ve Levin'in gözüne girdi ve şirketin bilgisayar oyunu sektöründeki maliyetleri düşürmesine yardımcı olduktan sonra 1985 yılında Warner uluslararası müzik bölümünü denetlemek üzere terfi etti.

WBR başkanı olarak atanmasından bu yana, Ostin her zaman doğrudan Steve Ross ve halefi Gerald Levin'e rapor vermişti, ancak 1993'ün sonlarında, Ostin'in sözleşmesi yenilenmek için geldiğinde, Morgado, Ostin'in şimdi doğrudan kendisine rapor vermesi gerektiği konusunda ısrar ederek otoritesini iddia etti. Aralarındaki gerilimler, Morgado'nun eski Atlantik şefi Doug Morris'i ABD'deki Warner Music Group'un başına atamasıyla Temmuz 1994'te kaynama noktasına ulaştı ve birçok kişinin Ostin ve Elektra başkanı Robert Krasnow'un ayrılışını hızlandırmak için kasıtlı bir hareket olarak gördüğü bir karar.[ 35] Morgado'nun yeni yapısı Ağustos 1994'te açıklandı ve Bob Krasnow ertesi gün Elektra'dan istifa etti. Birkaç gün içinde, Warner müzik grubuyla 30 yıldan fazla ve Warner Bros.'un başkanı ve başkanı olarak 20 yıldan fazla bir süre sonra. Kayıtlar, Ostin mevcut sözleşmesini yenilemeyeceğini ve 31 Aralık 1994'te sona erdiğinde Warners'dan ayrılacağını duyurdu. Ertesi ay, önde gelen Elektra eylemi Metallica'nın etikete karşı bir dava açtığı, sözleşmelerinden serbest bırakılmalarını ve ana kasetlerinin mülkiyetini talep ettiği ve Morgado'nun ayrılmadan önce Krasnow ile yaptıkları bir anlaşmayı onurlandırmayı reddettiğini iddia ettiği daha olumsuz bir tanıtım oldu.

Ostin'in ayrılışı, WBR'deki kurum kültüründe sismik bir değişime işaret etti ve haber, endüstrinin içindekiler ve kariyerlerinin beslenmesine yardımcı olduğu birçok sanatçı tarafından dehşetle karşılandı. Lenny Waronker, WBR başkanı ve CEO'su olarak görevi devralmayı kabul etmişti, ancak Ekim 1994'te pozisyonu üstlenmeyeceğini açıkladı; başlangıçta WBR Başkanı olarak kalacağını söyledi, ancak bu zamana kadar zaten ayrılacağına dair yaygın spekülasyonlar vardı ve kısa süre sonra bunu yaptı.[ 38] Ertesi yıl, yeni başlatılan DreamWorks etiketinin ortak başkanı olarak Ostin ve oğlu Michael'a yeniden katıldı.[ 39]

Ağustos 1994'ten başlayarak Morgado, Ted Field ve Jimmy Iovine tarafından kurulan ve kısmen Warner'ın sahip olduğu başarılı etiket olan Interscope Records ile Warner'ın ilişkisini sakarca ele alarak Morris'i yabancılaştırdı. Morgado, diğer şirketleri etikete fazla teklif etmeye teşvik eden Interscope'taki Warner hissesini artırma konusunda bir karar vermeye direnmişti; buna karşılık Morgado, birkaç plak şirketindeki yöneticilere durdurma ve vazgeçme bildirimleri göndermekle tehdit etti ve Interscope'a satın alma teklifleri olmadan yaklaşmayı bırakmalarını talep etti. Bu hareket, bildirildiğine göre Iovine'ı kızdırdı.[ 35]

1994'ün sonlarında Morris, rakibi üzerinde üstünlük kazanıyordu ve medyada çıkan haberler, Morris'in Metallica ile anlaşmak için harekete geçtiğini ve bildirildiğine göre Krasnow ile yaptıklarından bile daha cömert bir anlaşma sunduğunu iddia etti. Morgado şimdi, uygun gördüğü şekilde WMG'yi çalıştırmasına izin verilmediğini düşünen Morris ile bir hesaplaşmayla karşı karşıya kaldı. Ekim 1994'te Morris ve diğer 11 Warner yöneticisi "dünyanın en büyük plak şirketini neredeyse felç eden benzeri görülmemiş bir ayaklanma sahneledi". 35] Bu, Ekim ayı sonlarında Morris ve Gerald Levin arasında Doruk noktasında bir toplantıya yol açtı ve Morris'in Morgado'ya rapor vermeye devam etmek zorunda kalması durumunda istifa etmekle tehdit ettiği bildirildi.[ 40]

Morgado, Morris'e Kuzey Amerika operasyonlarını yürütmek için özerklik verilmesi talebine boyun eğdi ve Morris'in konumunu Warner Music Group (ABD) İcra Kurulu Başkanı'na yükseltmek zorunda kaldı; Morris, Atlantic Records'un eski başkanı Danny Goldberg'i, aklında farklı bir aday olan Morgado'ya meydan okuyarak WBR'yi yönetmesi için hemen seçti ve Levin ayrıca Morgado'nun Warner'ın posta siparişi kayıt kulübü bölümünü ve uluslararası operasyonlarını denetleme gücünü azalttı.[ 41][35] Morris daha sonra Elektra'yı istikrara kavuşturmak için Sylvia Rhone ve Seymour Stein'ı getirdi, Metallica davasını çözdü ve Levin'i Interscope'un %25'ini daha satın almaya ikna etti, ancak bu girişim kısa ömürlü olduğunu kanıtladı.[ 35]

Morgado ve Morris arasındaki güç mücadelesi, Morgado'nun Morris'in otoritesini baltaladığını ve Warner'ın sanatçılar arasındaki itibarına zarar verdiğini söyleyen üç büyük Warner Music etiketindeki yöneticilerden gelen şikayetlerin ardından Gerald Levin tarafından Morgado'dan istifa etmesi istendiğinde dramatik bir doruğa ulaştı.[ 41] Morgado hemen HBO başkanı Michael J. ile değiştirildi. Fuchs ama kurumsal çalkantılar burada bitmedi; Haziran 1995'in sonlarında Fuchs aniden Doug Morris'i görevden aldı ve Morris'in "şirketin kontrolünü ele geçirmek amacıyla Warner Music'i istikrarsızlaştırmak için bir kampanyaya öncülük ettiğini" söyledi. Morris'in en güçlü müttefiki olan Danny Goldberg de tehdit altındaydı; başlangıçta ofis siyasetinden kaçındığı ve etiketin day-to-day yönetimine konsantre olduğu sürece WBR Başkanı olarak kalabileceği söylendi, ancak Warner Bros.'un Başkanı olarak istifa etti. Kısa bir süre sonra "diğer çıkarları" sürdürmek için kayıtlar yapıldı ve yerini WBR başkan yardımcısı Russ Thyret aldı.

Dr ile erken başarıya rağmen. Dre ve Snoop Dogg ve Morris'in Warner'ın hissesini 1990'ların ortalarında Interscope Records'a kadar %50'ye çıkarma kararı, Warner grubu için bir sorumluluk olarak görülüyordu. Time Warner'ın yönetim kurulu ve yatırımcıları, zarar verici 1992 "Cop Killer" tartışması tarafından zaten yaralanmıştı ve şimdi Interscope'un ortak damgası Death Row Records'un önemli bir etiket olduğu gangsta rap türü hakkında yeni eleştirilerle karşı karşıya kaldılar. 1995'in ortalarında Time Warner, Tha Dogg Pound'un Interscope albümü Dogg Food'u dağıtmayı reddetti ve etiketi dış dağıtım aramaya zorladı ve yılın sonlarında TW, Death Row'daki hissesini ortak sahipler Jimmy Iovine ve Ted Field'a geri sattı ve kısa bir süre sonra Interscope'daki payını MCA Music Entertainment'a sattı.

Warner'daki ayaklanma, Warner'dan ayrılan değerli yöneticileri alan rakipleri için faydalı oldu. Goldberg, Mercury Records'a geçti; Morris, MCA Music Entertainment Group'a katıldı ve yeniden düzenlenmesini şu anda dünyanın en büyük plak şirketi olan Universal Music Group olarak yönetti. Kasım 1995'te Fuchs, Levin tarafından görevden alındı ve şirketi 60 milyon dolarlık bir "altın paraşüt" ve Time Warner eş başkanları Robert A. bıraktı. Daly ve Terry Semel müzik bölümünün işleyişini devraldı.

1998'de Seagram patronu Edgar Bronfman Jr., Morris başkanlığındaki Seagram'ın Universal Music'ini saygıdeğer İngiliz kayıt şirketi EMI ile birleştirmeyi amaçlayan görüşmeler yaptı, ancak tartışmalar boşa çıktı; Bronfman daha sonra Universal'in Vivendi tarafından devralınmasını denetledi. Bu arada WEA, İtalyan kayıt ve müzik yayın grubu Nuova Fonit Cetra'nın %90 hissesini satın alarak yayıncılık imparatorluğunu genişletmeye devam etti.

Ayrıca 1998'de Time Warner Entertainment, sahip olmadıkları Rhino Records etiketinin kalan %50'sini satın aldı. Los Angeles'taki Rhino Records perakende mağazası dahil değildi. Rhino daha sonra Warner/Reprise ve Elektra/Asylum etiketlerinin arka kataloglarını yeniden yayınlamaya başladı. 1999'da Rhino, WEA etiketlerinden daha az bilinen ancak hala önemli olan kayıtların sınırlı sayıda yeniden basımlarını yayınlayan Rhino Handmade'i piyasaya sürdü.

2000'ler

2000 yılında Time Warner Entertainment, AOL Time Warner'ı oluşturmak için önde gelen Amerikan internet servis sağlayıcısı AOL ile birleşti. Yeni holding tekrar EMI'yi satın almaya çalıştı (ve başarısız oldu) ve BMG'nin devralınmasıyla ilgili sonraki tartışmalar durdu ve Bertelsmann sonunda BMG'yi Sony ile ortak bir girişime indirdi. 2002'de AOLTW, müzik yayıncısı Deston Songs'ın %50'sini Edel AG'den satın alarak yayıncılık endüstrisi üzerindeki hakimiyetini daha da pekiştirdi. Bununla birlikte, 2000'li yılların başında, dot-com çöküşünün etkileri AOL'nin karını ve stok değerini aşındırdı ve 2003'te Time Warner yönetim kurulu, AOL'yi işletme adından düşürerek düşük performans gösteren ortağını kenara çekti.

CD fiyat sabitleme sorununun bir sonucu olarak, 2002 yılında müzik yayıncıları ve dağıtımcılarını içeren bir anlaşmaya varıldı; Sony Music, WMG, Bertelsmann Music Group, EMI Music, Universal Music. Fiyat sabitleme tazminatı olarak 67,4 milyon dolarlık bir para cezası ödemeyi ve kamu ve kar amacı gütmeyen gruplara 75,7 milyon dolarlık CD dağıtmayı kabul ettiler, ancak yanlış yapmadıklarını kabul ettiler.

Borç yükünü azaltmak için, Warner Communications'ın kurumsal halefi olan Time Warner, 2004 yılında Warner Music Group'u Edgar Bronfman Jr. liderliğindeki bir grup yatırımcıya 2,6 milyar ABD dolarına sattı. Bu yan ürün 27 Şubat 2004'te tamamlandı. 2004'te bağımsız mülkiyete geçişte WMG, maliyeti düşürmeye ve performansı artırmaya çalışmak için Universal Music Group'tan (PolyGram ve MCA etiket aileleri arasındaki birleşmenin sonucu) plak endüstrisi ağır sıklet Lyor Cohen'i işe aldı. Time Warner (şimdi Warner Bros. Discovery) artık WMG'de herhangi bir mülkiyeti elinde tutmuyor, ancak işlemin kapanmasını takip eden üç yıl boyunca WMG'nin %20'sine kadarını yeniden satın alma seçeneği vardı. Ancak WMG, Warner Bros. kalkanını 15 yıl boyunca kullanmak için telifsiz bir lisansa ve WMG'nin ana logosu olarak eski Warner Communications logosuna sahipti. Mayıs 2019'da telifsiz lisansın sona ermesiyle birlikte Warner Bros. Kayıtlar (yan üründen sonra isimsiz film stüdyosundan ayrı olan) Warner Records olarak yeniden adlandırıldı ve WB kalkanının yerini alacak yeni bir logo tanıtıldı.

Time Warner'dan kurtulduktan sonra WMG, zarar getiren veya düşük kazançlı bölümleri boşaltarak maliyetleri düşürmeye başladı. Rakip EMI gibi Warner, dijital müzik pazarının büyümesine tarihi bir değişiklik yaparak, özellikle üretim maliyetlerinin yüksek olduğu ABD ve Hollanda gibi bölgelerde disk baskı tesislerini kapatarak veya satarak rekor üretimden çıkarak tepki verdi. ABD üretim operasyonları, Time Warner'dan satın alınmadan önce 2003 yılında Cinram'a satıldı.

2005 yılında Miami merkezli Warner Bros. Geniş bir nota, kitap, eğitim materyali, orkestrasyon, düzenleme ve öğreticilerden oluşan geniş bir seçki basan ve dağıtan yayınlar, Alfred Music Publishing'e satıldı, ancak satış WMG'nin Word Music'in basılı müzik işini (kilise ilahileri, koro müziği ve ilgili enstrümantal müzik) hariç tuttu.

3 Mayıs 2006'da WMG, görünüşe göre EMI'den gelen bir satın alma teklifini reddetti. Sonra WMG, EMI satın almayı teklif etti ve teklifi de reddetti. Ağustos 2007'de EMI, Terra Firma Capital Partners tarafından satın alındı. EMI'nin olası bir WMG satın alımı hakkında konuşmak, WMG'nin 1,1 milyar dolarlık bir tahvil teklifi gerçekleştirdikten sonra 2009 yılında bir kez daha körüklendi ve bu da WMG'nin nispeten güçlü finansal pozisyonunu ortaya çıkardı ve bu, EMI'nin zayıflamış ve borç yüklü durumuyla tezat oluşturdu. Aynı yıl WMG, Rykodisc ve Roadrunner Records'u satın aldı.

Eylül 2006'da, yılın başlarında içeriğini hizmetten çektikten sonra WMG, video akış hizmeti YouTube ile yeni bir lisans anlaşması imzaladı. Anlaşmaya göre WMG, sanatçılarının hizmetteki müzik videoları için reklam satışlarını yönetebilecek (ayrıca WMG'ye ait kayıtları içeren kullanıcı tarafından oluşturulan videolardan para kazanabilecek) ve YouTube ile gelir paylaşımına katılabilecek ve ayrıca içeriği ve ilgili kanalları için "premium" bir kullanıcı deneyimi oluşturmak için YouTube ile işbirliği yapabilecektir.

27 Aralık 2007'de Warner, AmazonMP3 aracılığıyla dijital haklar yönetimi olmadan dijital müzik satacağını duyurdu ve bu da onu bunu yapan üçüncü büyük etiket haline getirdi. 2008'de New York Times, WMG'nin Atlantic Records'un ABD'deki müzik satışlarının yarısından fazlasını dijital ürünlerden üreten ilk büyük plak şirketi olduğunu bildirdi. 2010 yılında Fast Company dergisi, şirketin kayıtlı müzik bölümündeki dönüşüm çabalarını detaylandırdı, burada sanatçılarla olan ilişkilerini yeniden tanımladı ve müzik işinin büyüyen alanlarına genişlemesiyle gelir akışlarını çeşitlendirdi.

2008 yılında, WMG ve diğer birkaç büyük etiket, yeni müzik akışı hizmeti Spotify'a yatırım yaptı.

2008 yılında Google ve WMG arasındaki lisans anlaşması müzakereleri nedeniyle, WMG tarafından lisanslanan müzik videosu içeriği YouTube'dan kaldırıldı. 2009 yılında şirketlerin bir anlaşmaya vardığı ve videoların YouTube'a re-ekleneceği açıklandı. 2017 itibariyle WMG, YouTube ile anlaşmasını uzattı.

2009'da Warner Music, Eylül 2008'de duyurulan daha yeni yerel sürümler de dahil olmak üzere Güney-Doğu Asya ve Kore EMI ses ve video ürünleri dağıtımını devraldı. İki şirket, EMI'nin 2005'ten itibaren Warner Music'in fiziksel ürününü pazarladığı ve dağıttığı Hindistan, Orta Doğu ve Kuzey Afrika'da zaten başarılı bir ortaklık yaşadı.

2010'lar

WMG, Haziran 2010'da MTV Networks ile MTVN'nin yalnızca WMG'nin premium içeriğinde reklam satmasına izin veren bir ortaklık kurdu; sırayla, WMG videolarının görüntülemeleri MTVN için görüntüleme olarak sayılacaktı.[ 65]

Mayıs 2011'de WMG, Sovyet doğumlu milyarder Len Blavatnik tarafından kontrol edilen bir holding olan Access Industries'e 3,3 milyar ABD doları nakit olarak satıldığını duyurdu. Fiyat, hisse başına 8,25 doları temsil ediyordu; altı ay önceki ortalama fiyata göre %34'lük bir prim ve önceki gün fiyatına göre %4'lük bir prim. Genel olarak, bu 2007'den bu yana %70'in üzerinde bir düşüş oldu. Wall Street Journal'a göre anlaşma, Los Angeles merkezli kardeşler Tom ve Alec Gores ve Sony Corp. da dahil olmak üzere 10 kadar teklif sahibinin şirket için yarıştığı üç aylık bir satış sürecini sona erdirdi.[ 68] Blavatnik, satın alma duyurusu sırasında WMG'nin hissedarı ve eski yönetim kurulu üyesiydi.[ 69] Satın alma 20 Temmuz 2011'de tamamlandı ve şirket özel hale geldi. Ağustos 2011'de Stephen Cooper, şirketin başkanı olan Edgar Bronfman Jr.'ın yerine Warner Music Group'un CEO'su oldu. Bronfman Jr., 31 Ocak 2012'de şirket başkanlığından istifa etti.

EMI etiketi satın alma ve elden çıkarma

2013 yılında Warner, EMI Classics ve bazı bölgesel EMI operasyonlarıyla birlikte uzun süredir EMI bölümü Parlophone'u UMG'den 487 milyon £ (yaklaşık 764.54 milyon ABD Doları) karşılığında satın aldı.[ 73][74] Bu haber, WMG'nin sonunda Universal tarafından satın alınan EMI'nin kayıtlı müzik işini satın almak için görüşmelerde bulunduğuna dair haberlerden sonra geldi.[ 75] Avrupa Komisyonu satışı Mayıs 2013'te onayladı ve Warner 1 Temmuz'da satın almayı kapattı. EMI Classics kadrosu Warner Classics'e dahil edildi ve Virgin Classics kadrosu yeniden canlandırılan Erato Records'a dahil edildi. Kasım 2013'te WMG, orijinal satış fiyatıyla ilgili bir tahkim sürecinin ardından Universal'e Parlophone için ek 30 milyon € ödedi.

IMPALA ve Merlin Network ile Parlophone'u satın aldığında yapılan bir anlaşmaya uyum sağlamak için WMG, 200 milyon doların üzerinde katalog değerinde çeşitli bağımsız etiketlere yüklemeyi kabul etti. Etiketlerin 28 Şubat 2014'e kadar Warner Music'e hangi sanatçı kataloglarını almakla ilgilendiklerini bildirmek için süreleri vardı ve sanatçıların elden çıkarmaları onaylaması gerektiğini söyledi.[ 81] Mart 2015'e kadar, 140'tan fazla bağımsız etiket, 6 milyar dolar değerinde 11.000'den fazla Warner Music sanatçısına, beklentilerden çok daha yüksek teklif verdi.[ 82] Mart 2016'da Curb Records, Warner Music'in Word Entertainment'taki %80 hissesini satın aldı, ancak WMG etiketi dağıtmaya devam edecekti.[ 83] Nisan 2016'da, bir Warner Music sanatçısının ilk onaylanmış satışı, İngiliz grup Radiohead'in XL Recordings'e arka kataloğuydu. Mayıs 2016'nın sonu itibariyle WMG, Chrysalis Records'un kataloğunu Blue Raincoat Music'e ve Everything But the Girl, Steve Harley & Cockney Rebel ve Lucinda Williams dahil olmak üzere diğer on sanatçının kataloglarını satmıştı. Eylül 2016'da Nettwerk, Guster ve Airbourne'un albümlerinin haklarını Warner Music'ten satın aldı.

Nisan 2017'de Warner Music, bağımsız distribütör Zebralution'u kurucularına geri satmayı kabul etti. 1 Haziran 2017'de WMG, Hot Chip ve Buzzcocks katalogları da dahil olmak üzere ek sanatçıları Domino Recording Company'ye; Tom Waits to Anti-; ve Howard Jones, Dinosaur Jr. ve Kim Wilde'ın Cherry Red Records'a elden çıkardı. Cosmos Music Group, Per Gessle ve Marie Fredriksson'un haklarını satın alırken, Neil Finn'in kataloğu Lester Records etiketine taşındı. 6 Temmuz 2017'de çünkü Music 10 Fransız sanatçıyı, London Records'un arka kataloğunun çoğunu ve The Beta Band'i satın alırken, Concord Music Jewel, Sérgio Mendes, R.E.M., the Traveling Wilburys ve birkaç rock, blues ve caz sanatçısının albümlerini satın aldı. Ağustos 2017'de The Lemonheads ve The Groundhogs Fire Records'a transfer edildi. Ekim 2017'de Strut Records, Patrice Rushen ve Miriam Makeba'nın albümlerini satın aldı.

Kasım 2017'de T.I.'nin kataloğu Cinq Music Group'a satıldı. Vay Baba! (Ve daha sonra Round Hill Music) Ziggy Marley, Estelle ve birkaç İsveçli sanatçınınkiler de dahil olmak üzere 20'den fazla katalog satın aldı. Believe Digital ise EMF ve birkaç Fransız sanatçının haklarını satın aldı. Nisan 2018'de RT Industries, WMG'den Sugar Ray ve Fat Joe da dahil olmak üzere yedi katalog satın aldı. Mayıs 2018'de New State Music, Paul Oakenfold ve Dirty Vegas'ın kataloglarını satın aldı. Diğer kazanan teklif sahipleri arasında The Echo Label (Thomas Dolby, Sigue Sigue Sputnik ve Supergrass), Nature Sounds (Roy Ayers), The state51 Conspiracy (Donovan), PIAS Recordings (Failure), Evolution Music Group (Mr. Big), Playground Music Scandinavia (Olle Adolphson), Metal Blade Records (King Diamond), Snapper Music (Mansun) ve alt etiketi Kscope (Porcupine Tree), Phoenix Music International (Lulu), Kobalt Label Services (HIM) ve Tommy Boy Music (2002 öncesi kataloğunu ve Brand Nubian, Handsome Boy Modeling School's White People, Grand Puba ve Club Nouveau haklarını geri aldı) yer aldı. Tüm etiketlerin anlaşmalarını 30 Eylül 2017'ye kadar tamamlaması gerekiyordu; ancak bu tarihten sonra birkaç duyuru geldi.

Genişleme

Ekim 2012'de WMG, Google'ın müzik hizmetiyle sözleşme imzalayan son büyük şirketlerden biri oldu. Aynı zamanda Spotify ile anlaşmaya varan son etiketlerden biriydi.

Haziran 2013'te WMG, en çok EMI'nin uzun süredir distribütörü olarak bilinen Gala Records'u satın alarak Rusya'ya genişledi. O yıl daha sonra Warner Music Russia, Disney Music Group ve Sony Music'in yayınlarını yerel olarak dağıtmayı kabul etti. O yılın ilerleyen saatlerinde WMG, Clear Channel Media ile sanatçılarının karasal radyo oyunu için ilk kez ödeme yaptığını gören bir anlaşma imzaladı. Clear Channel, iHeartRadio hizmeti ve diğer çevrimiçi platformlar aracılığıyla şarkı akışı için tercihli fiyatlar alacaktı. Anlaşmanın, Sony ve Universal de dahil olmak üzere diğer büyük etiketlere benzer anlaşmalara ulaşmak için baskı yapacağına inanılıyordu.

2017'de WMG, eski MGM yöneticisi Charlie Cohen tarafından yönetilen bir TV ve film bölümü olan Warner Music Entertainment'ı kurdu. Mart 2020'de Ridley Scott Creative Group'un eski eğlence başkanı Kate Shepherd'ı işe aldı. Bu bölüm, Temmuz 2020'de bir müzik listesi için ortak yapım ve ortak finansman anlaşmasına yol açan bir Nat Geo sınırlı dizisi Genius: Aretha'da Imagine Entertainment ile eşleşti.

Şubat 2022'de Warner, Güney Hindistan merkezli bir dağıtım şirketi Divo Music'in kontrol hissesini satın aldığını duyurdu.

Uluslararası etiketler

14 Kasım 2013'te, Warner Music'in Orta Doğu'daki yayınlarının, EMI'nin şubesinin söz konusu bölgeye entegrasyonu sonucunda Universal Music tarafından dağıtılacağı belirlendi. Sony Music India, WMG'nin Hindistan, Sri Lanka ve Bangladeş hariç diğer SAARC ülkelerinde dağıtımını üstlenecekti. Aralık 2013'te Warner Music, Gallo'nun sahip olmadığı hisselerini satın aldıktan sonra tamamen sahip olduğu Güney Afrika'daki yan kuruluşu işletmeye başladı. Nisan 2014'te WMG, Çinli plak şirketi Gold Typhoon'u satın aldığını duyurdu.

Nisan 2016'da WMG, BMG Rights Management'ın kataloğunun çoğunu Warner'ın ADA bölümü aracılığıyla dünya çapında dağıtmayı kabul etti, ancak birkaç cephe sürümü diğer etiketler tarafından dağıtılmaya devam edecekti.

Mayıs 2016'nın sonlarında WMG, Endonezyalı PT Indo Semar Sakti'yi satın aldı. Warner Music UK, Mayıs 2016'da Londra'daki Birleşik Krallık merkezinde bulunan bir yaratıcı içerik bölümü, inovasyon merkezi ve kayıt stüdyosu olan The Firepit'i başlattı. 2 Haziran 2016'da Warner Music, İsveçli derleme şirketi X5 Music Group'u satın aldı.

Eylül 2017'de, Amerikan rock şirketi Artery Recordings'i satın aldıktan bir hafta sonra WMG, Hollandalı EDM etiketi Spinnin' Records'u satın aldı. Şubat 2018'de Warner Music, Beyrut, Lübnan merkezli Orta Doğu'da bir bölüm başlattı. Warner Music Middle East, Kuzey Afrika ve Orta Doğu'daki 17 pazarı kapsayacak.

Ocak 2019'da WMG, Doğan Media Group ile fiziksel ve dijital yayınlar için plak şirketini temsil edecek bir Türk dağıtım anlaşması imzaladı.

Mayıs 2019'da Warner Music Finland, hip-hop etiketi Monsp Records'u satın aldı.[ 124] Temmuz 2019'da Warner Music Slovakya, eski devlet şirketi Opus Records'un sahibi olan Forza Music'i satın aldı. Şubat 2021'de WMG, Suudi Arabistan plak şirketi Rotana Records'un azınlık hissesini satın aldı.

Elektra Müzik Grubu ve diğer yatırımlar

Temmuz 2017'de Warner Music, konser keşif web sitesi Songkick'i satın aldı. Mayıs ayında haber medyası, Warner Music'in blok zinciri tabanlı ödeme teknolojisini içeren popüler bir abonelik-yaşam tarzı uygulaması olan Hooch'ta bir yatırım turuna öncülük ettiğini bildirdi.[ 128]

18 Haziran 2018'de duyuruldu, ancak 1 Ekim 2018'den itibaren geçerli olmak üzere Warner Music Group, Elektra Music Group'u Elektra Records, Fueled By Ramen, Low Country Sound, Black Cement ve Roadrunner Records etiketleriyle bağımsız bir kadrolu müzik şirketi olarak başlattı. Atlantik'ten bir avuç büyük sanatçı transfer olacaktı. Bu, grubu on yıllardır orijinal şirket organizasyonuna damgasını vuran Warner-Elektra-Atlantic (WEA) üçlüsüne geri döndürdü.

2 Ağustos 2018'de Warner Music, Uproxx Media Group'u ve mülklerini (bağımsız olarak yayınlamaya devam edecek olan BroBible hariç) açıklanmayan bir meblar karşılığında satın aldığını duyurdu, ancak Uproxx önceki yatırımdan yaklaşık 43 milyon dolar (33 milyon sterlin) topladı ve bu da firmanın değerlemesi hakkında bir miktar fikir verdi. Eylül 2018'de WMG, Alman mal perakendecisi EMP Merchandising'i Sycamore Partners'tan 180 milyon dolara satın aldı.

Ekim 2018'de Warner Music Group, WMG Boost tohum girişim fonunun lansmanını duyurdu. Warner Music'in birkaç etiketi, şirketin eski bir Ford Motor Company montaj fabrikasını satın aldığı 2019'da Los Angeles Sanat Bölgesi'ne taşındı.

2020'ler

9 Mart 2020'de WMG, Mumbai merkezli Warner Music India birimini oluşturarak ve Güney Asya Bölgesel İşbirliği Birliği için diğer ülkelerde iş yürüterek Hindistan'a genişledi. Jay Mehta (Sony Music India'nın eski yöneticisi) Nisan ayında genel müdür olarak birim değişikliğini alacaktı. Bölümün kuruluşundan önce, Warner'ın sürümleri ülkede EMI/Virgin Records (Hindistan) Pvt. ve EMI'nin dağılmasından bu yana Sony Music India tarafından dağıtıldı.

Ağustos 2020'de Warner Music, Tel Aviv ve New York merkezli IMGN Media'yı yaklaşık 100 milyon dolar değerinde bir anlaşmayla satın aldı. Eylül 2020'de WMG, çevrimiçi hip-hop dergisi HipHopDX'i satın aldı. 2021'de WMG, küresel çok oyunculu oyun platformu Roblox'a sekiz rakamlı bir toplam yatırım yaptı. Bu, WMG sanatçısı Ava Max'in bir önceki yıl platformdaki canlı performansını takip etti.

Warner Music Group, Mart 2020'de mevcut yatırımcıların hisselerinin bir halka arzını planlamıştı, ancak COVID-19 salgını nedeniyle 2 Mart'ta başlamadan hemen önce halka arzını geri çekti. 3 Haziran 2020'de Nasdaq'taki halka arzını tamamladı ve 12,75 milyar dolarlık bir değerleme ile neredeyse 2 milyar dolar topladı ve WMG'yi daha önce 2011'de özel hale geldikten sonra bir kez daha halka açık bir şirket haline getirdi. 12 Haziran 2020'de Tencent, Warner Music'in A Sınıfı hisselerinin %10,4'ünü veya şirketin %1,6'sını satın aldığını duyurdu.[ 139] Tencent, Mart ayında Vivendi'den satın aldığı WMG'nin en büyük rakibi Universal Music Group'un hisselerinin %10'una zaten sahip. Ayrıca, bu, Sony Music'i bir Çinli şirketin herhangi bir yüzdeye doğrudan sahip olmayan tek büyük müzik şirketi yapar (tamamen Japon holdingi Sony'ye aittir).

Aralık 2020'de WMG, kullanıcıların içerikleri için kullanmaları için platformlarına müzik sağlamak üzere TikTok ile bir ortaklık anlaşması imzaladı. Anlaşmanın gelirlerinin artmasına yardımcı olması bekleniyor.

Ocak 2023'te Stephen Cooper'ın yerine WMG CEO'su olarak Robert Kyncl geçti.

Temmuz 2023'te Warner Music Group, Canva'nın varlık kütüphanesine ticari müzik eklemek ve müşterilerinin tasarımlarına müzik klipleri eklemelerini sağlamak için grafik tasarım platformu Canva ile bir ortaklık kurdu. Ayrıca Temmuz 2023'te WMG, Warner Recorded Music ve Warner Chappell Music'i TikTok, TikTok Music ve TikTok'un Ticari Müzik Kütüphanesi'ne lisanslamayı içeren TikTok ile bir müzik lisanslama anlaşması yaptı.

Eylül 2023'te WMG, Berlin'de yeni bir yaratıcı merkez açtı. Daha sonra Ekim 2023'te Warner Music Group, Benelüks birimlerini ve Spinnin' Records'u barındırmak için Amsterdam'da yeni bir yaratıcı merkez başlattı.

Arts Music

6 Haziran 2017'de Warner Music Group, pop ana akımını aşan ve klasik, caz, çocuk müziği ve filmlerden/filmlerden ve müzikal tiyatrolardan müzik notalarından oluşan yeni bir bölüm olan Arts Music, Inc.'i başlattı. Bölüm, WMG'nin bağımsız dağıtım ve hizmet kolu olan ADA Worldwide Başkanı Eliah Seton'a rapor veren başkan Kevin Gore'un altına yerleştirildi. Aynı zamanda, Erato etiketi de dahil olmak üzere Warner Classics, Paris'te kalırken ve başkan Alain Lanceron yönetiminde devam ederken yeni bölüme transfer edildi. Ayrıca, tiyatro müziği şirketi Sh-K-Boom/Ghostlight Records ile bir ortak girişim kuruldu ve kurucu/başkan Kurt Deutsch, Warner/Chappell Music için tiyatro ve katalog geliştirme kıdemli başkan yardımcısı olarak seçildi.

Kasım 2018'de Arts Music, 2019'un başlarından itibaren Sesame Street Records etiketini yeniden canlandırmak için Sesame Workshop ile çok yıllı bir anlaşma imzaladı. Haziran 2019'da WMG, bir müzikal tiyatro oyuncu kayıt şirketi olan First Night Record'u satın aldı ve şirketi Arts Music'e yerleştirdi. 24 Haziran 2019'da bölüm, çok sezonlu bir anlaşmanın parçası olarak mevcut Holly Hobbie tema şarkısının piyasaya sürülmesiyle lisanslı Cloudco Entertainment etiketini başlattı. Build-A-Bear Workshop, Patrick Hughes ve Harvey Russell ile Build-A-Bear etiketinde ortak olmak için Temmuz 2019'da Arts Music ve Warner Chappell Music ile işbirliği yaptı.

1 Mayıs 2020'de oyuncak üreticisi ve eğlence şirketi Mattel, müzik kataloğunun tek distribütörü olmak için Arts Music ile bir anlaşma yaptı. O zamanki anlaşma, Thomas & Friends'in doğum günü albümünün bir hafta sonra 8 Mayıs'ta piyasaya sürülmesiyle başlayarak, dijital dağıtım için mevcut Mattel mülkleri/markaları için yüzlerce "daha önce hiç piyasaya sürülmemiş" ve yeni yayınlanmış albüm ve single'ları kullanıma sunmaktı. Sonuç olarak, Monster High: Boo York, Boo York ve daha önce Universal Pictures ile yaptığı film dağıtım anlaşmasıyla Universal Music Group altında yayınlanan diğer Mattel albümlerinin soundtrack albümü, takma ad etiketi altında yeniden yayınlanacaktı: Mattel–Arts Music by ADA Worldwide.

Müzik yayıncılığı

Warner Chappell Music'in tarihi 1811'e ve Londra'da bir nota ve enstrüman tüccarı olan Chappell & Company'nin kuruluşuna kadar uzanıyor. 1929'da Jack L. Warner, Warner Bros. başkanı Pictures Inc., filmler için ucuz müzik sağlamanın bir yolu olarak müzik telif haklarını satın almak için Music Publishers Holding Company'yi (MPHC) kurdu ve 1987'de Warner Bros.'un kurumsal ana şirketi Warner Communications, Chappell & Company'yi PolyGram'dan satın aldı. Basılı müzik operasyonu Warner Bros. Yayınlar, 1 Haziran 2005 tarihinde Alfred Music'e satıldı.

Yayın hakları WMG tarafından kontrol edilen tarihi kompozisyonlar arasında Cole Porter, Richard Rodgers ve Lorenz Hart'ın eserleri yer alıyor. 1930'larda ve 1940'larda Chappell Music, Robert Russell Bennett, Don Walker, Ted Royal ve Hans Spialek kalibreli ev aranjörleri ile Broadway müzikalleri için karlı bir orkestrasyon bölümü yürüttü. Aralarında 1941'in sonlarına kadar görülen prodüksiyonların yaklaşık %90'ını düzenlediler.

Bibliyografya

• Fred Goodman (1997). The Mansion on the Hill: Dylan, Young, Geffen, Springsteen and the Head-on Collision of Rock and Commerce. Jonathan Cape/Random House. ISBN 978-0679743774. 

Dış bağlantılar

Resmî siteler

• Warner Music Group 6 Kasım 2011 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi.
• Warner Bros. Records 5 Ağustos 2016 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi.
• Warner Music Italy 23 Ekim 2019 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi.
• Warner Music Latina
• Warner Music Korea 23 Eylül 2014 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi.
• Warner Music Japan 7 Ekim 2014 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi.
• Reprise Records
• Rhino.TV
• Sire Records.com 27 Mayıs 2014 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi.