علیرضا میراسدالله

“می دانی چقدر دوستت دارم؟
می دانی که خوشبختی
آرام آرام
از دل من رفته است؟
...
ذهنم آکنده از چیزی حجیم و نامفهوم است
می دانی چشمانم را گم کرده‌ام؟
نه شادی قابل وصفی دارم
و نه اندوهی
گوش کن
در دنیای روشن و پرنور
آنگاه که گل ها بخواهند باران می بارد

-از شعر «خورشید»”
― علیرضا میراسدالله, خوی وارونه دیوها

“سنت هیولای عجیبی است، گاهی خود را می آراید در هیبیت مهمانی و تعارف و پسته ی عید، گاهی می شود کرمی کوچک می خزد لای شیارهای مغز هرچه سلول تفکر است را می خورد.”
― علیرضا میراسدالله, سگ ایرانی