What do you think?
Rate this book
Pasagerul
EU SUNT UMBRA.
EU SUNT VICTIMA.
EU SUNT UCIGAȘUL.
EU SUNT ȚINTA.
PENTRU A SCĂPA, AM O SINGURĂ SOLUȚIE: SĂ FIU ALTUL.
ȘI DACĂ ALTUL ÎNSEAMNĂ EU ÎNSUMI?
Mathias Freire suferă de o boală stranie: aşa-numitele „fugi psihice". Din cauza stresului, îşi pierde memoria. În clipa în care şi-o recapătă, este un alt om. Fără ştirea lui, primeşte un nou sine, un nou trecut, un nou destin...
Când îşi dă seama de situaţia în care se găseşte, e psihiatru la Bordeaux. Pentru a afla cine este cu adevărat, nu are decât o singură soluţie: să treacă, rând pe rând, prin toate identităţile sale precedente. Cerşetor la Marsilia, pictor nebun la Nisa, escroc la Paris... Mergând pe firul personalităţilor sale, va descoperi adevărul halucinant.
Tensionată şi foarte bine documentată, această urmărire a identităţii oscilează între psihanaliză şi speculaţie ştiinţifică într-un ritm infernal.
EU SUNT VICTIMA.
EU SUNT UCIGAȘUL.
EU SUNT ȚINTA.
PENTRU A SCĂPA, AM O SINGURĂ SOLUȚIE: SĂ FIU ALTUL.
ȘI DACĂ ALTUL ÎNSEAMNĂ EU ÎNSUMI?
Mathias Freire suferă de o boală stranie: aşa-numitele „fugi psihice". Din cauza stresului, îşi pierde memoria. În clipa în care şi-o recapătă, este un alt om. Fără ştirea lui, primeşte un nou sine, un nou trecut, un nou destin...
Când îşi dă seama de situaţia în care se găseşte, e psihiatru la Bordeaux. Pentru a afla cine este cu adevărat, nu are decât o singură soluţie: să treacă, rând pe rând, prin toate identităţile sale precedente. Cerşetor la Marsilia, pictor nebun la Nisa, escroc la Paris... Mergând pe firul personalităţilor sale, va descoperi adevărul halucinant.
Tensionată şi foarte bine documentată, această urmărire a identităţii oscilează între psihanaliză şi speculaţie ştiinţifică într-un ritm infernal.
696 pages, Paperback
First published August 31, 2011
About the author
Jean-Christophe Grangé
56 books1,919 followersJean-Christophe Grangé est un journaliste, reporter international, écrivain, scénariste né le 15 juillet 1961 à Boulogne-Billancourt. Il est l'un des rares écrivains français dans le domaine du thriller à s'être fait un nom aux États-Unis.
Après une maîtrise de lettres à la Sorbonne (axée sur Gustave Flaubert), il devient rédacteur publicitaire, puis travaille pour une agence de presse. En 1989, à 28 ans, il devient grand reporter international, travaillant pour des magazines aussi divers que Paris Match, le Sunday Times ou le National Geographic.
Puis il devient journaliste indépendant en créant la société L & G. Dès lors, il se débrouille pour monter financièrement tous ses voyages lui-même. Les reportages qui en sont issus, le mènent aux quatre coins du monde et constituent une importante source d'inspiration pour ses écrits littéraires. C'est au cours de cette période qu'il obtient deux récompenses importantes dans le monde journalistique : le Prix Reuter (1991) et le Prix World Press (1992).
En 1994, il écrit son premier roman Le Le Vol Des Cigognes , plus remarqué par les critiques littéraires (qui vantent son « imagination féconde ») que par le grand public. Toutefois, son second roman paru en 1998, Les Riviéres Pourpres , ne passera pas inaperçu. Le succès auprès du public se confirmera d'ailleurs en 2000, année où le roman est adapté au cinéma.
En cette même année 2000 paraît Le Concile de Pierre . En 2003, il publie L'Empire des loups . En 2004 sort La Ligne Noire , premier tome d'une trilogie de romans sur la « compréhension du mal sous toutes ses formes ». Au niveau des ventes, le succès ne se dément pas avec le deuxième volet de cette trilogie, Le Serment Des Limbes sorti en 2007.
Parallèlement à sa carrière de romancier, il continue à travailler pour le cinéma : outre l'adaptation des Rivières pourpres, il a également écrit le scénario de Vidocq (de Jean-Christophe Comar dit Pitof en 2001) et a collaboré à la plupart des réalisations ou projets tirés de ses romans.
Il s'est lancé dans l'écriture d'une histoire originale pour une bande dessinée en trois volumes, La Malediction De Zener , dessinée par Philippe Adamov . Il s'agit du prologue du roman Le Concile de Pierre.
Il sort Miserere en 2008 et La forêt des Mânes le 2 septembre 2009 (fin de la trilogie du mal, après La Ligne noire et Le Serment des limbes).
Selon l'auteur, il s'agit d'« une remontée vers le Mal primitif et préhistorique ».
Le Passager , son dernier roman, sort en sept
Après une maîtrise de lettres à la Sorbonne (axée sur Gustave Flaubert), il devient rédacteur publicitaire, puis travaille pour une agence de presse. En 1989, à 28 ans, il devient grand reporter international, travaillant pour des magazines aussi divers que Paris Match, le Sunday Times ou le National Geographic.
Puis il devient journaliste indépendant en créant la société L & G. Dès lors, il se débrouille pour monter financièrement tous ses voyages lui-même. Les reportages qui en sont issus, le mènent aux quatre coins du monde et constituent une importante source d'inspiration pour ses écrits littéraires. C'est au cours de cette période qu'il obtient deux récompenses importantes dans le monde journalistique : le Prix Reuter (1991) et le Prix World Press (1992).
En 1994, il écrit son premier roman Le Le Vol Des Cigognes , plus remarqué par les critiques littéraires (qui vantent son « imagination féconde ») que par le grand public. Toutefois, son second roman paru en 1998, Les Riviéres Pourpres , ne passera pas inaperçu. Le succès auprès du public se confirmera d'ailleurs en 2000, année où le roman est adapté au cinéma.
En cette même année 2000 paraît Le Concile de Pierre . En 2003, il publie L'Empire des loups . En 2004 sort La Ligne Noire , premier tome d'une trilogie de romans sur la « compréhension du mal sous toutes ses formes ». Au niveau des ventes, le succès ne se dément pas avec le deuxième volet de cette trilogie, Le Serment Des Limbes sorti en 2007.
Parallèlement à sa carrière de romancier, il continue à travailler pour le cinéma : outre l'adaptation des Rivières pourpres, il a également écrit le scénario de Vidocq (de Jean-Christophe Comar dit Pitof en 2001) et a collaboré à la plupart des réalisations ou projets tirés de ses romans.
Il s'est lancé dans l'écriture d'une histoire originale pour une bande dessinée en trois volumes, La Malediction De Zener , dessinée par Philippe Adamov . Il s'agit du prologue du roman Le Concile de Pierre.
Il sort Miserere en 2008 et La forêt des Mânes le 2 septembre 2009 (fin de la trilogie du mal, après La Ligne noire et Le Serment des limbes).
Selon l'auteur, il s'agit d'« une remontée vers le Mal primitif et préhistorique ».
Le Passager , son dernier roman, sort en sept
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 280 reviews
April 11, 2017
Το πρώτο ερώτημα είναι το εξής:
Έχουν μια κοινή συνιστώσα ο Φυγάς του Χάρισον Φορντ, Η Ολική Επαναφορά του Σβαρτσενέγκερ και ο Μπορν του Λάντλαμ;
Το δεύτερο ερώτημα είναι το εξής:
Αν δεν έχουν απαραίτητα κάποια άλλη ομοιότητα απ’ τις προφανείς, περιπέτειες, το κίνητρο για πάλη, η αναζήτηση της ψυχής πάντοτε επιδερμικά ταξίδια για το Νόστο, τότε είναι εφικτός ο συνδυασμός τους;
Το τρίτο ερώτημα είναι το εξής:
Αν ο συνδυασμός τους είναι εφικτός μόνο στα πλαίσια της οικείας ατμόσφαιρας, δηλαδή πως κάτι τα θυμίζει και συνταιριάζει εικόνες και πλοκές τους και η απάντηση είναι ο Ταξιδιώτης του Γκρανζέ, είναι εφικτό το ιμιτασιόν να είναι ανώτερο απ’ το πρωτότυπο; Ο μαθητής να ξεπερνά το δάσκαλο; Οι φίλοι μας οι πολυμήχανοι Κινέζοι που αντιγράφουν τα πάντα κι ενίοτε τα εξελίσσουν στο χώρο του απτού μπορούν να σας πουν πως γίνεται. Ο θεϊκός Βολταίρος στο χώρο του υπερβατικού κι ενδεχομένως του μεταφυσικού αποδεικνύει μέσω των παραβολών του πως γίνεται.
Τα βιβλία του Γκρανζέ συνήθως είναι τεραστίων διαστάσεων, περίπου 800 σελίδες η γαλλική έκδοση, περίπου 1000 η ελληνική. Γιατί; Λέει βλακείες; Όχι. Η αιτία βρίσκεται στο επάγγελμα του Γκρανζέ ως δημοσιογράφου και στη φυσική του περιέργεια. Επίσης, στο χάρισμα του να μεταδίδει την εικόνα και μόνο χωρίς να επιβάλλει a priori τις αιτίες. Πρόκειται για βιβλίο καιταιγιστικής δράσης, χωρίς καμιά κοιλιά και ένα τέλος που δεν είναι ανατρεπτικό, αλλά είναι άριστα ταιριαστό. Άλλωστε έχουμε ξαναπεί δεν υπάρχει τίποτα πρωτόφαντο, όλα έχουν να κάνουν με τον τρόπο που κάτι λέγεται και με τους συνδυασμούς που γίνονται ( όπως λέγει ο ανυπέρβλητος Σοπενάουερ ).
Ομολογώ ότι το ρεπορτερίστικο κομμάτι που αφορά τη ζωή των κλοσάρ το πιο αυθεντικό και ρεαλιστικό με έκανε να παρατήσω το πιάτο με το φαγητό μου στην άκρ��. Αισθάνθηκα αηδία και αναγούλα. Παράτησα το ίδιο το βιβλίο και έψαχνα με το νου μου εγώ τα αίτια ακριβώς επειδή ο Γκρανζέ παίζει τίμια και σου βάζει ένα μπορεί, μεγάλο, ογκώδες, δε γίνεται να το αγνοήσεις. Μπορεί να είναι το αλκοόλ, η ψυχική νόσος, τα οικονομικά, η διαρκής επάνοδος μιας κάποιας αντιξοότητας που κάνει την ευτυχία ορατή μόνο με κιάλι.
Ο άνθρωπος που πάσχει από ΄΄ψυχικές φυγές΄΄ του Γκρανζέ κάνει το Μπορν να μοιάζει με κακό αστείο, με μια επιδερμική αναφορά σε κάποιο πραγματικό περιστατικό. Δεν είναι οι παραπάνω σελίδες που πείθουν, είναι η αντίληψη της θεωρίας που περνάει απ’ το Γκρανζέ στον αναγνώστη.
Δεν υπάρχουν τσιτάτα, ωστόσο δεν υπάρχουν και βαρύγδουπες εκφράσεις. Εδώ δε θα βρούμε υψηλή λογοτεχνία στην έκφραση. Θα βρούμε όμως καθαρότητα και διασκέδαση. Πραγματικά είναι ένα εξαιρετικό αστυνομικό και οι χαρακτήρες εξαιρετικά δομημένοι, ακόμη και ο Σολινά που στην αρχή τον θεώρησα ελλιπή και η γήινη κατάληξη πολύ κομψή. Το βιβλίο είναι πεντάστερο, ωστόσο εγώ είμαι περίεργος άνθρωπος, με εκνευρίζουν ορισμένα πράγματα που μπορεί να είναι απειροελάχιστα, εν προκειμένω δυο φράσεις σε 1000 σελίδες, ή για να ακριβολογώ μια λέξη: iphone!
Μου αρέσουν τα βιβλία που συμπορεύονται με την εποχή τους και το βιβλίο αυτό το πετυχαίνει. Αποτέλεσμα είναι πως το 2011 που εκδόθηκε και το 2010 που γράφτηκε, στο θέμα του μοντερνισμού της εποχής δείχνει ήδη ξεπερασμένο, παρότι τότε ήταν μέσα στα πράγματα. Αλλά απ’ την άλλη ποτέ μου δεν αποδέχτηκα τη νοοτροπία των ανθρώπων που χρησιμοποιούν iphone, τις υπογραφές τύπου ΄΄ από το iphone μου με λατρεία΄΄ κλπ. Ούτε το σνομπισμό τους συμπάθησα ποτέ. Επομένως μια φράση απ’ το Γκρανζέ που γράφει ΄΄στείλε μήνυμα στο iphone μου΄΄ ναι αντιλαμβάνομαι ότι για τους λάτρεις του φετίχ – iphone αυτή είναι μια φυσική έκφραση, για ‘μενα όμως που δεν είμαι σημαίνει απλά πως έχω έναν αριθμό τηλεφώνου, άρα μου στέλνεις μήνυμα σε αυτόν, η συσκευή είναι άσχετη. Κάπου ξαναναφέρεται το iphone. Για ‘μενα αυτό σημαίνει μείον ένα αστέρι. Εσείς δώστε πέντε. Το αξίζει το βιβλίο. Το αξίζει για το ρεαλισμό των ρεπορτάζ του συγγραφέα, όσο και για την πλοκή του.
Από το κομπιούτερ μου με σαρδόνια διάθεση -
Έχουν μια κοινή συνιστώσα ο Φυγάς του Χάρισον Φορντ, Η Ολική Επαναφορά του Σβαρτσενέγκερ και ο Μπορν του Λάντλαμ;
Το δεύτερο ερώτημα είναι το εξής:
Αν δεν έχουν απαραίτητα κάποια άλλη ομοιότητα απ’ τις προφανείς, περιπέτειες, το κίνητρο για πάλη, η αναζήτηση της ψυχής πάντοτε επιδερμικά ταξίδια για το Νόστο, τότε είναι εφικτός ο συνδυασμός τους;
Το τρίτο ερώτημα είναι το εξής:
Αν ο συνδυασμός τους είναι εφικτός μόνο στα πλαίσια της οικείας ατμόσφαιρας, δηλαδή πως κάτι τα θυμίζει και συνταιριάζει εικόνες και πλοκές τους και η απάντηση είναι ο Ταξιδιώτης του Γκρανζέ, είναι εφικτό το ιμιτασιόν να είναι ανώτερο απ’ το πρωτότυπο; Ο μαθητής να ξεπερνά το δάσκαλο; Οι φίλοι μας οι πολυμήχανοι Κινέζοι που αντιγράφουν τα πάντα κι ενίοτε τα εξελίσσουν στο χώρο του απτού μπορούν να σας πουν πως γίνεται. Ο θεϊκός Βολταίρος στο χώρο του υπερβατικού κι ενδεχομένως του μεταφυσικού αποδεικνύει μέσω των παραβολών του πως γίνεται.
Τα βιβλία του Γκρανζέ συνήθως είναι τεραστίων διαστάσεων, περίπου 800 σελίδες η γαλλική έκδοση, περίπου 1000 η ελληνική. Γιατί; Λέει βλακείες; Όχι. Η αιτία βρίσκεται στο επάγγελμα του Γκρανζέ ως δημοσιογράφου και στη φυσική του περιέργεια. Επίσης, στο χάρισμα του να μεταδίδει την εικόνα και μόνο χωρίς να επιβάλλει a priori τις αιτίες. Πρόκειται για βιβλίο καιταιγιστικής δράσης, χωρίς καμιά κοιλιά και ένα τέλος που δεν είναι ανατρεπτικό, αλλά είναι άριστα ταιριαστό. Άλλωστε έχουμε ξαναπεί δεν υπάρχει τίποτα πρωτόφαντο, όλα έχουν να κάνουν με τον τρόπο που κάτι λέγεται και με τους συνδυασμούς που γίνονται ( όπως λέγει ο ανυπέρβλητος Σοπενάουερ ).
Ομολογώ ότι το ρεπορτερίστικο κομμάτι που αφορά τη ζωή των κλοσάρ το πιο αυθεντικό και ρεαλιστικό με έκανε να παρατήσω το πιάτο με το φαγητό μου στην άκρ��. Αισθάνθηκα αηδία και αναγούλα. Παράτησα το ίδιο το βιβλίο και έψαχνα με το νου μου εγώ τα αίτια ακριβώς επειδή ο Γκρανζέ παίζει τίμια και σου βάζει ένα μπορεί, μεγάλο, ογκώδες, δε γίνεται να το αγνοήσεις. Μπορεί να είναι το αλκοόλ, η ψυχική νόσος, τα οικονομικά, η διαρκής επάνοδος μιας κάποιας αντιξοότητας που κάνει την ευτυχία ορατή μόνο με κιάλι.
Ο άνθρωπος που πάσχει από ΄΄ψυχικές φυγές΄΄ του Γκρανζέ κάνει το Μπορν να μοιάζει με κακό αστείο, με μια επιδερμική αναφορά σε κάποιο πραγματικό περιστατικό. Δεν είναι οι παραπάνω σελίδες που πείθουν, είναι η αντίληψη της θεωρίας που περνάει απ’ το Γκρανζέ στον αναγνώστη.
Δεν υπάρχουν τσιτάτα, ωστόσο δεν υπάρχουν και βαρύγδουπες εκφράσεις. Εδώ δε θα βρούμε υψηλή λογοτεχνία στην έκφραση. Θα βρούμε όμως καθαρότητα και διασκέδαση. Πραγματικά είναι ένα εξαιρετικό αστυνομικό και οι χαρακτήρες εξαιρετικά δομημένοι, ακόμη και ο Σολινά που στην αρχή τον θεώρησα ελλιπή και η γήινη κατάληξη πολύ κομψή. Το βιβλίο είναι πεντάστερο, ωστόσο εγώ είμαι περίεργος άνθρωπος, με εκνευρίζουν ορισμένα πράγματα που μπορεί να είναι απειροελάχιστα, εν προκειμένω δυο φράσεις σε 1000 σελίδες, ή για να ακριβολογώ μια λέξη: iphone!
Μου αρέσουν τα βιβλία που συμπορεύονται με την εποχή τους και το βιβλίο αυτό το πετυχαίνει. Αποτέλεσμα είναι πως το 2011 που εκδόθηκε και το 2010 που γράφτηκε, στο θέμα του μοντερνισμού της εποχής δείχνει ήδη ξεπερασμένο, παρότι τότε ήταν μέσα στα πράγματα. Αλλά απ’ την άλλη ποτέ μου δεν αποδέχτηκα τη νοοτροπία των ανθρώπων που χρησιμοποιούν iphone, τις υπογραφές τύπου ΄΄ από το iphone μου με λατρεία΄΄ κλπ. Ούτε το σνομπισμό τους συμπάθησα ποτέ. Επομένως μια φράση απ’ το Γκρανζέ που γράφει ΄΄στείλε μήνυμα στο iphone μου΄΄ ναι αντιλαμβάνομαι ότι για τους λάτρεις του φετίχ – iphone αυτή είναι μια φυσική έκφραση, για ‘μενα όμως που δεν είμαι σημαίνει απλά πως έχω έναν αριθμό τηλεφώνου, άρα μου στέλνεις μήνυμα σε αυτόν, η συσκευή είναι άσχετη. Κάπου ξαναναφέρεται το iphone. Για ‘μενα αυτό σημαίνει μείον ένα αστέρι. Εσείς δώστε πέντε. Το αξίζει το βιβλίο. Το αξίζει για το ρεαλισμό των ρεπορτάζ του συγγραφέα, όσο και για την πλοκή του.
Από το κομπιούτερ μου με σαρδόνια διάθεση -
January 25, 2021
Πωπω. Για μια βδομάδα ζούσα και ανέπνεα κατά το ήμισυ δίπλα στον Ταξιδιώτη. Πριν μπω στο ψητό, πόσο γαμάει να σημειώνεις και να μαθαίνεις πράγματα που σε ιντριγκάρουν μέσα από ένα βιβλίο; Ακόμα και σε έναν αρχιστριμμένο όπως εγώ, το τεφτεράκι έβγαινε συχνά πυκνά για να αποθηκεύσει ονόματα (και διευθύνσεις, χούε χούε). Μέσα από τον Γκρανζέ έχω ανακαλύψει τουλάχιστον 3 nouvelle vague ταινιάρες, 2 μπάντες και έναν γαμάτο φωτογράφο των 70s (David Hamilton ντε!).
Το λοιπόν.
Τυπικός Γκράνζαρος. Δεν απογοητεύει, παραδίδει μια στέρεη και δεμένη ιστορία χωρίς κενά, απολαυστική δράση που είχε πιο κινηματογραφικό χαρακτήρα (λογικό αφού αποτελούσε μια μόνιμη καταδίωξη σε PoV αφήγηση μεταξύ των δύο πρωταγωνιστών, Φρερ και Σατλέ) από τα υπόλοιπα βιβλία του. Αυτόματα, εδώ γράφει λιγότερο ως λογοτέχνης και περισσότερο ως σεναριογράφος ο οποίος σκηνοθετεί ταυτόχρονα το έργο του.
Πλεονεκτήματα; Γρήγορο,με μπόλικη έρευνα στην θεματολογία που ασχολούνταν (Ψυχιατρική κατά κύριο λόγο) όπως κάνει σε κάθε βιβλίο του άλλωστε. Περιγραφές τόπων, καταστάσεων, συναισθημάτων που μαρτυρούν ότι ο Γκρανζέ είναι μύστης της ζωής και vice versa. Είναι σταθερά ποιοτικός ο Γκρανζέ, ένας σύγχρονος νονός της αστυνομικής λογοτεχνίας. Παρόλο το μέγεθος του, σεναριακά κενά μηδαμινά (άλλο κατόρθωμα και τούτο).
Μειονεκτήματα; Ένα και κύριο: Μπόλικες ευκολίες. Ο πρωταγωνιστής και ταυτόχρονα καταδιωκούμενος στεκόταν τυχερός σε κάθε επόμενη στροφή και γλίτωνε στην κυριολεξία από του χάρου τα δόντια καθαρά από συμπτώσεις. Αίτιο του μειονεκτήματος; Τα πολλά πράγματα που θέλησε να χώσει στην ιστορία, εξού και οι ~1000 σελίδες. Ο Γκρανζέ είχε δύο δρόμους - είτε να αφήσει ανεξήγητα πολλά πράγματα και να υποπέσει σε αντιφάσεις τύπου Chekhov's Gun, είτε να λύνει τα χέρια της υπόθεσης όπου χρειαζόταν για να προχωρήσει χωρίς να σαμποτάρει εαυτόν, όχι πάντα με τον κομψότερο τρόπο. Μάλλον υπερ-ενθουσιάστηκε κάπου και στο τέλος το γλυκό έδεσε και φούσκωσε πολύ εύκολα. Όχι πως το φινάλε (και ειδικά η τελευταία σελίδα) δεν ήταν άξιο ��ου βιβλίου, απλά οι εκκρεμότητες καλύφθηκαν κάπως άρρυθμα.
Γενικά, ένα αξιόλογο βιβλίο ενός ακόμα πιο αξιόλογου συγγραφέα. Θα το ευχαριστηθείτε; Σίγουρα, είναι πολύ ψηλότερα από τα περισσότερα αστυνομικά που διαδραματίζονται στην σύγχρονη εποχή. Έχει γράψει και καλύτερα; Σαφώς. Πορφυρά Ποτάμια >>> Ελέησον Με >>> Ταξιδιώτης δίχως Αποσκευές >> Καϊκέν. Το μόνο σίγουρο - θα τα ξαναπούμε σίγουρα με τους Νεκρούς ή το Κυνήγι.
Το λοιπόν.
Τυπικός Γκράνζαρος. Δεν απογοητεύει, παραδίδει μια στέρεη και δεμένη ιστορία χωρίς κενά, απολαυστική δράση που είχε πιο κινηματογραφικό χαρακτήρα (λογικό αφού αποτελούσε μια μόνιμη καταδίωξη σε PoV αφήγηση μεταξύ των δύο πρωταγωνιστών, Φρερ και Σατλέ) από τα υπόλοιπα βιβλία του. Αυτόματα, εδώ γράφει λιγότερο ως λογοτέχνης και περισσότερο ως σεναριογράφος ο οποίος σκηνοθετεί ταυτόχρονα το έργο του.
Πλεονεκτήματα; Γρήγορο,με μπόλικη έρευνα στην θεματολογία που ασχολούνταν (Ψυχιατρική κατά κύριο λόγο) όπως κάνει σε κάθε βιβλίο του άλλωστε. Περιγραφές τόπων, καταστάσεων, συναισθημάτων που μαρτυρούν ότι ο Γκρανζέ είναι μύστης της ζωής και vice versa. Είναι σταθερά ποιοτικός ο Γκρανζέ, ένας σύγχρονος νονός της αστυνομικής λογοτεχνίας. Παρόλο το μέγεθος του, σεναριακά κενά μηδαμινά (άλλο κατόρθωμα και τούτο).
Μειονεκτήματα; Ένα και κύριο: Μπόλικες ευκολίες. Ο πρωταγωνιστής και ταυτόχρονα καταδιωκούμενος στεκόταν τυχερός σε κάθε επόμενη στροφή και γλίτωνε στην κυριολεξία από του χάρου τα δόντια καθαρά από συμπτώσεις. Αίτιο του μειονεκτήματος; Τα πολλά πράγματα που θέλησε να χώσει στην ιστορία, εξού και οι ~1000 σελίδες. Ο Γκρανζέ είχε δύο δρόμους - είτε να αφήσει ανεξήγητα πολλά πράγματα και να υποπέσει σε αντιφάσεις τύπου Chekhov's Gun, είτε να λύνει τα χέρια της υπόθεσης όπου χρειαζόταν για να προχωρήσει χωρίς να σαμποτάρει εαυτόν, όχι πάντα με τον κομψότερο τρόπο. Μάλλον υπερ-ενθουσιάστηκε κάπου και στο τέλος το γλυκό έδεσε και φούσκωσε πολύ εύκολα. Όχι πως το φινάλε (και ειδικά η τελευταία σελίδα) δεν ήταν άξιο ��ου βιβλίου, απλά οι εκκρεμότητες καλύφθηκαν κάπως άρρυθμα.
Γενικά, ένα αξιόλογο βιβλίο ενός ακόμα πιο αξιόλογου συγγραφέα. Θα το ευχαριστηθείτε; Σίγουρα, είναι πολύ ψηλότερα από τα περισσότερα αστυνομικά που διαδραματίζονται στην σύγχρονη εποχή. Έχει γράψει και καλύτερα; Σαφώς. Πορφυρά Ποτάμια >>> Ελέησον Με >>> Ταξιδιώτης δίχως Αποσκευές >> Καϊκέν. Το μόνο σίγουρο - θα τα ξαναπούμε σίγουρα με τους Νεκρούς ή το Κυνήγι.
April 19, 2021
Είναι δύσκολο να περιγράψω πόσο κακό μου φάνηκε αυτό το βίβλιο. Δύο αντιπεθέστατοι πρωταγωνιστές, που φαινομενικά ερωτευονται σε σημείο να είναι έτοιμοι να κάνουν τα πάντα ο ένας για τον άλλον μετά από κυριολεκτικά γνωριμία λίγων ωρών στα πλαίσια αστυνομικής έρευνας. Μια υπόθεση που γίνεται ολοένα και πιο παράλογη και απίστευτη και όπου πέρα από ψυχολογικές παραδοξότητες μπλέκονται κρατικές συνωμοσίες, παραστρατιωτικές οργανώσεις, το οργανωμένο έγκλημα, χαμένοι δίδυμοι, ναρκωτικά και θρησκευτικές δοξασίες. Μια γυναίκα αστυνομικός που δεν πετυχαίνει απολύτως τίτποτα σε όλο το βίβλίο, κάνει τη μια βλακεία μετά την άλλη και έχει ως βασικό της κίνητρο τη σεξουαλική έλξη για τον ύποπτο που ερευνά. Ένας υποτίθεται γοητευτικός και υπεράνθρωπος βασικός ύποπτος που επιζεί χωρίς καμία λογική από άπειρες επιθέσεις και κυριολεκτικά σκοντάφτει πάνω σε στοιχεία για να συνεχίσει την έρευνά του και ένα γελοίο τέλος. Χάσιμο χρόνου!
July 31, 2020
Chiar inainte sa incep romanul, citindu-i titlul, m-am gandit ca cel mai cumplit lucru care ti se poate intampla este sa treci ca pasager in propria ta viata. Si ca sa duc gandul mai departe, nimeni nu vrea sa fie ceva episodic in viata cuiva ci permanent.
Imi plac foarte mult romanele in care psihiatria se imbina cu criminalistica pentru ca de obicei sunt cele mai incitante dar si stimuleaza cel mai mult intelectul. Cand cele doua se intalnesc se nasc cele mai mari scantei iar aceasta atractie este valabila si intre eroii cartii: ambitioasa politista Anais Chatelet si enigmaticul si sarmantul psihiatru Matias Freire. Atunci cand o crima odioasa este decoperita langa o cale ferata, indiciile gasite o conduc pe Anais la camera de garda a psihiatrului Freire. Marul discordiei dintre cei doi, il reprezinta un pacient, martor la crima, care nu isi aduce aminte nici cine este, nici cum a ajuns acolo si nici ce a vazut. Anais doreste neaparat sa-l forteze sa-si aminteasca, pe cand psihiatrul, cu rabdare, vrea sa-l vindece - lucru care provoaca mari scantei intre cei doi. Odata cu avansarea anchetei, psihiatrul se confrunta cu tot mai multe secrete si mistere care par sa il indice tocmai pe el ca fiind ucigasul cautat. Acesta va porni in aflarea adevarului si a trecutului sau dar pe urmele sale se va afla mereu ambitioasa politista care oscileaza intre a-l crede vinovat sau nevinovat. Pana la urma, pentru amandoi, crima va deveni o chestiune personala.
In ceea ce ma priveste, mi-au placut foarte mult referirile la agentii Scully si Mulder din "X Files", Clarice Starling din "Tacerea mieilor", la rockerul Marilyn Manson, la filmul "Predator", la papusile Matrioska si la toate trimiterile la miturile grecesti precum Minotaurul, Dedal si Icar, etc.
Un moment socant al cartii il constituie scena in care niste vagabonti francezi zic de cei romani ca adaposturile de cersetori din Marseille sunt ca niste hoteluri de 5 stele pentru acestia din urma.
In incheiere, cateva citate care mi-au placut:
"Voise sa se scufunde aici in nebunia altora. Pentru a o uita mai bine pe a sa."
"Dar e bine sa-ti alimentezi ura. Sa o hranesti cum hranesti o fiara."
"Ratiunea este cea mai mare nebunie." (Eugen Ionesco)
"Ziua spintecase noaptea si provocase o hemoragie uluitoare."
"Lumina este ratiunea de a exista a picturii."
Imi plac foarte mult romanele in care psihiatria se imbina cu criminalistica pentru ca de obicei sunt cele mai incitante dar si stimuleaza cel mai mult intelectul. Cand cele doua se intalnesc se nasc cele mai mari scantei iar aceasta atractie este valabila si intre eroii cartii: ambitioasa politista Anais Chatelet si enigmaticul si sarmantul psihiatru Matias Freire. Atunci cand o crima odioasa este decoperita langa o cale ferata, indiciile gasite o conduc pe Anais la camera de garda a psihiatrului Freire. Marul discordiei dintre cei doi, il reprezinta un pacient, martor la crima, care nu isi aduce aminte nici cine este, nici cum a ajuns acolo si nici ce a vazut. Anais doreste neaparat sa-l forteze sa-si aminteasca, pe cand psihiatrul, cu rabdare, vrea sa-l vindece - lucru care provoaca mari scantei intre cei doi. Odata cu avansarea anchetei, psihiatrul se confrunta cu tot mai multe secrete si mistere care par sa il indice tocmai pe el ca fiind ucigasul cautat. Acesta va porni in aflarea adevarului si a trecutului sau dar pe urmele sale se va afla mereu ambitioasa politista care oscileaza intre a-l crede vinovat sau nevinovat. Pana la urma, pentru amandoi, crima va deveni o chestiune personala.
In ceea ce ma priveste, mi-au placut foarte mult referirile la agentii Scully si Mulder din "X Files", Clarice Starling din "Tacerea mieilor", la rockerul Marilyn Manson, la filmul "Predator", la papusile Matrioska si la toate trimiterile la miturile grecesti precum Minotaurul, Dedal si Icar, etc.
Un moment socant al cartii il constituie scena in care niste vagabonti francezi zic de cei romani ca adaposturile de cersetori din Marseille sunt ca niste hoteluri de 5 stele pentru acestia din urma.
In incheiere, cateva citate care mi-au placut:
"Voise sa se scufunde aici in nebunia altora. Pentru a o uita mai bine pe a sa."
"Dar e bine sa-ti alimentezi ura. Sa o hranesti cum hranesti o fiara."
"Ratiunea este cea mai mare nebunie." (Eugen Ionesco)
"Ziua spintecase noaptea si provocase o hemoragie uluitoare."
"Lumina este ratiunea de a exista a picturii."
December 27, 2021
Who am I?
For the hero of Jean-Christophe Granger's book, the question is not idle, not rhetorical or even existential, but the most pressing. When this strange patient arrives at the clinic where he works, the doctor is not yet inclined to think about the nature of his inescapable loneliness and, in fact, the little logic of moving from Paris to Bordeaux.
That is, he remembers why he was here: he failed to resist the destructive passion for the patient, as sexually attractive as perversely vicious, sneaked into her room under the cover of night. and one day, when he fell asleep after intercourse, a woman hanged herself on his belt. He then ran away from the scene, the investigation later did not connect suicide with his name, but out of harm's way and in need to lick the wounds of his soul, he transferred to the wine province, where he lives as an anchorite.
If it wasn't for this unconscious tramp, who remembers under hypnosis a lot of details about himself that have nothing to do with reality, up to the village where he was supposedly born and raised, which does not exist in nature. While one of the nurses recognizes a fellow villager in the big guy. The problem is that he sincerely does not remember either her or his native village.
Мифология, нейролептики, матрешка>/b>
Кто я?
Для героя книги Жана Кристофа Гранже вопрос не праздный, не риторический и даже не экзистенциальный, а самый, что ни есть, насущный. Когда в клинику, где он работает, поступает этот странный пациент, доктор ещё не склонен задумываться о природе своего неизбывного одиночества и о, в сущности, малой логичности переезда из Парижа в Бордо.
То есть, он помнит, почему здесь оказался: не сумел противостоять деструктивной страсти к пациентке, столь же сексуально притягательной, сколь извращено порочной, пробирался в ее палату под покровом ночи. и однажды, когда уснул после соития, женщина повесилась на его ремне. Он тогда сбежалс места происшествия, следствие позже не связало суицида с его именем, но от греха подальше и в потребности зализать душевные раны, перевелся в винную провинцию, где живёт анахоретом.
Когда бы не этот беспамятный бродяга, вспоминающий под гипнозом множество подробностей о себе, которые не имеют с реальностью ничего общего, вплоть до деревни, где он, якобы родился и вырос, не существующей в природе. В то время, как одна из санитарок узнает в здоровяке односельчанина. Проблема в том, что он искренне не помнит ни ее, ни родного села.
Когда бы не появление в клинике девушки, приводящей на память кэрроллову Алису, но в чине капитана полиции, которая желает получить консультацию по поводу жуткого преступления, совершенного там и тогда, где и когда найден был потерявший память пациент, врач не задумался бы о природе собственной личности и не поставил бы себе диагноза "пассажир без багажа", психического расстройства, связанного со множественностью личностей и характеризуемого наличием ложных воспоминаний о той личности, какая в текущий момент доминирует.
Как все сложно, но в этом то вся и прелесть, как говорила Алиса в мультике. Кто другой, пожалуй, и сам увяз бы в подробностях, запутался в хитросплетениях. Не Гранже, который ещё со времени "Багровых рек" дал понять, кто во французской литературе главный по триллеру. И да, он справится превосходно, на протяжении семи сотен страниц проводя читателя через бесчисленные коллизии во множестве локаций, в реальности не пересекающихся, и обрушивая на его мозги немыслимое количество сведений: от устройства жизни в ночлежке для бомжей до богемного быта неудачливого художника. Это не считая психиатрии, фармакологии, пренатальной медицины, чилийской хунты, дагерротипов, виноделия и античной мифологии.
А ещё "Пассажир" невероятно динамичное, наполненное погонями, схватками, смертельно опасными моментами и чудовищными преступлениями история, которая хороша и сама по себе, но аудиокнигой в исполнении Игоря Князева много выигрывает.
For the hero of Jean-Christophe Granger's book, the question is not idle, not rhetorical or even existential, but the most pressing. When this strange patient arrives at the clinic where he works, the doctor is not yet inclined to think about the nature of his inescapable loneliness and, in fact, the little logic of moving from Paris to Bordeaux.
That is, he remembers why he was here: he failed to resist the destructive passion for the patient, as sexually attractive as perversely vicious, sneaked into her room under the cover of night. and one day, when he fell asleep after intercourse, a woman hanged herself on his belt. He then ran away from the scene, the investigation later did not connect suicide with his name, but out of harm's way and in need to lick the wounds of his soul, he transferred to the wine province, where he lives as an anchorite.
If it wasn't for this unconscious tramp, who remembers under hypnosis a lot of details about himself that have nothing to do with reality, up to the village where he was supposedly born and raised, which does not exist in nature. While one of the nurses recognizes a fellow villager in the big guy. The problem is that he sincerely does not remember either her or his native village.
Мифология, нейролептики, матрешка>/b>
Кто я?
Для героя книги Жана Кристофа Гранже вопрос не праздный, не риторический и даже не экзистенциальный, а самый, что ни есть, насущный. Когда в клинику, где он работает, поступает этот странный пациент, доктор ещё не склонен задумываться о природе своего неизбывного одиночества и о, в сущности, малой логичности переезда из Парижа в Бордо.
То есть, он помнит, почему здесь оказался: не сумел противостоять деструктивной страсти к пациентке, столь же сексуально притягательной, сколь извращено порочной, пробирался в ее палату под покровом ночи. и однажды, когда уснул после соития, женщина повесилась на его ремне. Он тогда сбежалс места происшествия, следствие позже не связало суицида с его именем, но от греха подальше и в потребности зализать душевные раны, перевелся в винную провинцию, где живёт анахоретом.
Когда бы не этот беспамятный бродяга, вспоминающий под гипнозом множество подробностей о себе, которые не имеют с реальностью ничего общего, вплоть до деревни, где он, якобы родился и вырос, не существующей в природе. В то время, как одна из санитарок узнает в здоровяке односельчанина. Проблема в том, что он искренне не помнит ни ее, ни родного села.
Когда бы не появление в клинике девушки, приводящей на память кэрроллову Алису, но в чине капитана полиции, которая желает получить консультацию по поводу жуткого преступления, совершенного там и тогда, где и когда найден был потерявший память пациент, врач не задумался бы о природе собственной личности и не поставил бы себе диагноза "пассажир без багажа", психического расстройства, связанного со множественностью личностей и характеризуемого наличием ложных воспоминаний о той личности, какая в текущий момент доминирует.
Как все сложно, но в этом то вся и прелесть, как говорила Алиса в мультике. Кто другой, пожалуй, и сам увяз бы в подробностях, запутался в хитросплетениях. Не Гранже, который ещё со времени "Багровых рек" дал понять, кто во французской литературе главный по триллеру. И да, он справится превосходно, на протяжении семи сотен страниц проводя читателя через бесчисленные коллизии во множестве локаций, в реальности не пересекающихся, и обрушивая на его мозги немыслимое количество сведений: от устройства жизни в ночлежке для бомжей до богемного быта неудачливого художника. Это не считая психиатрии, фармакологии, пренатальной медицины, чилийской хунты, дагерротипов, виноделия и античной мифологии.
А ещё "Пассажир" невероятно динамичное, наполненное погонями, схватками, смертельно опасными моментами и чудовищными преступлениями история, которая хороша и сама по себе, но аудиокнигой в исполнении Игоря Князева много выигрывает.
September 5, 2018
Όλα στο κόκκινο στις κοντά 1000 σελίδες βιβλίο του Γκρανζέ. Και 5 αστέρια για την κινηματογραφική πλοκή, την έρευνα που έχει διεξάγει σε όλα τα θέματα που αφορούν στο βιβλίο του, γιατί διαβάζεται απνευστί παρά τον όγκο του,για την δομή του, για το θέμα του και για άλλα πολλά. Αγαπημένος Γκρανζέ.
February 22, 2012
Great suspense, but I found the ending to be a bit to wacky.
May 1, 2024
Attention s’ il vous plaît!
Αν δεν το έχετε τρέξτε να το πάρετε !
Αν το έχετε ξεκινήστε το άμεσα!
Βιβλίο 956 σελίδων που από την πρώτη μέχρι την τελευταία σελίδα είναι εκεί για να σου αποδείξει πως υπάρχουν τούβλα βιβλία στα οποία δε βαριέσαι ούτε λεπτό.
Με μια ανάσα τελείωσα σήμερα τις τελευταίες 200 σελίδες.
Κάθε κεφάλαιο ήταν γεμάτο νέα στοιχεία ξεδιπλώνοντας μία απίστευτα αρρωστημένη και πολύπλοκη ιστορία.
Προσκυνώ το είδωλο ! Μετρ του είδους!
Αν δεν το έχετε τρέξτε να το πάρετε !
Αν το έχετε ξεκινήστε το άμεσα!
Βιβλίο 956 σελίδων που από την πρώτη μέχρι την τελευταία σελίδα είναι εκεί για να σου αποδείξει πως υπάρχουν τούβλα βιβλία στα οποία δε βαριέσαι ούτε λεπτό.
Με μια ανάσα τελείωσα σήμερα τις τελευταίες 200 σελίδες.
Κάθε κεφάλαιο ήταν γεμάτο νέα στοιχεία ξεδιπλώνοντας μία απίστευτα αρρωστημένη και πολύπλοκη ιστορία.
Προσκυνώ το είδωλο ! Μετρ του είδους!
September 6, 2018
Διαφορετικό ! Απαιτούσε ψάξιμο και μελέτη. Αστυνομικό που σε κρατάει στην άκρη της καρέκλας σου, ελληνική μυθολογία και ψυχικές φυγές. Οι τελευταίες 100 σελίδες χλιαρές αλλά αναμφίβολα ένα ενδιαφέρον αν και όχι ελαφρύ (954 σελίδες γ��ρ ) αναγνωσμα.
June 3, 2017
He leído todo lo que se ha editado en español de Jean-Christophe Grangé y jamás me ha defraudado. Es brutal y adictivo.
July 10, 2017
Якщо читач починає нудьгувати під час прочитання трилера і мріє нарешті дочитати його, то це провал. Бо у трилері все тримається на напрузі та інтризі. Добре, не буду кидатися такими словами як «провал», але автор явно перепрацював. 600 сторінок! Що він собі думав?
Перше що у мене не склалося з цією книжкою, це взаємини з перекладачем. А у нього, по-моєму, - взаємини зі знахідним відмінком.
Дуже багато імен. Дуже. Так багато, що дійшовши до 510-ої сторінки і прочитавши там, що одна особа згадувала імя іншої, я просто зависла, бо взагалі не змогла згадати, хто ці люди. Довелося гортати книжку, аби знайти це в тексті.
Так, що там іще по критиці? [Обережно, спойлер! ] Ситуація: в потязі до вас підходить незнайомець і каже: «О, Катю! Привіт!» А ви такі : «Я не Катя, я Інна». А він: «Ну так, звичайно» і змовницьки підморгує вам. Ви сідаєте на місце, обдумуючи цей епізод і доходите до приголомшливого висновку: ви були Катею, але забули це, стерли з пам’яті свою попередню особистість і стали Інною, бо щось накоїли в минулому, коли і були знайомі з цим чоловіком. *пауза* Ну і справді, який ще висновок можливий у цій ситуації?! Тільки такий. От і наш герой обирає це як найлогічніше пояснення. А поки я осмислювала цю метаморфозу, що стала з мізками головного героя, сюжет так круто розвернувся, що мені залишилося тільки змиритися, щоб встигати за перебігом подій.
Ви не повірите, але взагалі трилер хороший і я впевнена, що у нього дуже багато шанувальників. Ідея цікавенна: переплетіння міфології та психічних розладів, паралельні розслідування, світ очима волоцюг, божевільних, художників та божевільних художників. Захоплююча і у переважній кількості сюжетних вивертів непередбачувана історія. Просто у нас з Ґранже перший бублик вийшов глевким =)
Розв’язку передбачити не вдалося, а от закінчення не здивувало зовсім. Більше того, я б теж так закінчила!
Перше що у мене не склалося з цією книжкою, це взаємини з перекладачем. А у нього, по-моєму, - взаємини зі знахідним відмінком.
Дуже багато імен. Дуже. Так багато, що дійшовши до 510-ої сторінки і прочитавши там, що одна особа згадувала імя іншої, я просто зависла, бо взагалі не змогла згадати, хто ці люди. Довелося гортати книжку, аби знайти це в тексті.
Так, що там іще по критиці? [Обережно, спойлер! ] Ситуація: в потязі до вас підходить незнайомець і каже: «О, Катю! Привіт!» А ви такі : «Я не Катя, я Інна». А він: «Ну так, звичайно» і змовницьки підморгує вам. Ви сідаєте на місце, обдумуючи цей епізод і доходите до приголомшливого висновку: ви були Катею, але забули це, стерли з пам’яті свою попередню особистість і стали Інною, бо щось накоїли в минулому, коли і були знайомі з цим чоловіком. *пауза* Ну і справді, який ще висновок можливий у цій ситуації?! Тільки такий. От і наш герой обирає це як найлогічніше пояснення. А поки я осмислювала цю метаморфозу, що стала з мізками головного героя, сюжет так круто розвернувся, що мені залишилося тільки змиритися, щоб встигати за перебігом подій.
Ви не повірите, але взагалі трилер хороший і я впевнена, що у нього дуже багато шанувальників. Ідея цікавенна: переплетіння міфології та психічних розладів, паралельні розслідування, світ очима волоцюг, божевільних, художників та божевільних художників. Захоплююча і у переважній кількості сюжетних вивертів непередбачувана історія. Просто у нас з Ґранже перший бублик вийшов глевким =)
Розв’язку передбачити не вдалося, а от закінчення не здивувало зовсім. Більше того, я б теж так закінчила!
November 19, 2012
Das Buch hat 860 Seiten, nicht wie unter anderem bei goodreads angegeben 768. Diese Tatsache hat dann auch dazu geführt, dass es zunächst in den SuB gewandert ist. Als dann jedoch eine “Lesevereinbarung” mit der lieben Nina zustande kam, habe ich mich an diesen Wälzer gewagt.
Dieses Buch war für mich ein wahrer Pageturner! Es liest sich unwahrscheinlich flüssig und auch nach Lesepausen bin ich sofort wieder gut in die Story herein gekommen. Die Spannung wird durchgängig hochgehalten. Zur Story selber will ich -wie von mir gewohnt- nicht zuviel erzählen, da man dieses überall nachlesen kann. Außerdem würde es in diesem Fall zu viel von der überraschenden Wendung für den Protagonisten verraten, welche für mich zunächst überhaupt nicht absehbar war!
Soviel kann ich aber verraten. Es geht um mehrere Morde, die vom Mörder in Bezug auf die griechische Mythologie inszeniert werden. Es geht um eine Hauptkommissarin, welche nicht nur unorthodoxe Ermittlungsmethoden hat, sondern auch selber in den Fall stärker involviert wird, als sie anfangs absehen konnte. Und es geht um Menschen mit Identitätsverlust und um die Abgründe in der Psyche eines Menschen allgemein. Das ganze dann noch gepaart mit Machtgebärden von Militär und Chemiekonzernen hat für mich einen Thriller ergeben, der mich nicht nur von der ersten Seite an gefesselt hat, sondern es sicherlich auch in meine Lesehighlights dieses Jahres schaffen wird!
Eine absolute Leseempfehlung von mir für alle, die einen intelligent gestrickten Thriller dekoriert mit ein paar Schockelementen suchen. Von mir 5 von 5 Sternen!
Dieses Buch war für mich ein wahrer Pageturner! Es liest sich unwahrscheinlich flüssig und auch nach Lesepausen bin ich sofort wieder gut in die Story herein gekommen. Die Spannung wird durchgängig hochgehalten. Zur Story selber will ich -wie von mir gewohnt- nicht zuviel erzählen, da man dieses überall nachlesen kann. Außerdem würde es in diesem Fall zu viel von der überraschenden Wendung für den Protagonisten verraten, welche für mich zunächst überhaupt nicht absehbar war!
Soviel kann ich aber verraten. Es geht um mehrere Morde, die vom Mörder in Bezug auf die griechische Mythologie inszeniert werden. Es geht um eine Hauptkommissarin, welche nicht nur unorthodoxe Ermittlungsmethoden hat, sondern auch selber in den Fall stärker involviert wird, als sie anfangs absehen konnte. Und es geht um Menschen mit Identitätsverlust und um die Abgründe in der Psyche eines Menschen allgemein. Das ganze dann noch gepaart mit Machtgebärden von Militär und Chemiekonzernen hat für mich einen Thriller ergeben, der mich nicht nur von der ersten Seite an gefesselt hat, sondern es sicherlich auch in meine Lesehighlights dieses Jahres schaffen wird!
Eine absolute Leseempfehlung von mir für alle, die einen intelligent gestrickten Thriller dekoriert mit ein paar Schockelementen suchen. Von mir 5 von 5 Sternen!
January 13, 2020
2.5*
Η υπερβολή, της υπερβολής, ω υπερβολή!
Ενώ σε γενικές γραμμές η ιστορία είναι αρκετά ενδιαφέρουσα, ο συγγραφέας αναλώνεται αρκετές φορές σε εύκολες "λύσεις" ώστε να εξυπηρετήσει το σχέδιο που έχει στο μυαλό του ως προς το που θα κατευθυνθεί η πλοκή.
Ένα παράδειγμα, που με ξένισε αρκετά νωρίς στο βιβλίο... Ακολουθεί μίνι σπόιλερ 👇
👇
👇
👇
👇
👇
👇
👇
👇
👇
👇
👇
👇
👇
👇
👇
👇
👇
👇
Ελεύθερος σκοπευτής, επαγγελματίας δολοφόνος, πυροβολεί από τα 400m και ρίχνει τρεις σφαίρες (μια κεφάλι, δύο καρδιά!) σε δύο διαφορετικούς ανθρώπους (πράγμα που μπορούν ��α κάνουν ελάχιστοι στον κόσμο!) αλλά δεν μπορεί εννοείται να πετύχει τον ήρωα! Επίσης, πυροβολεί με τελείως λάθος σειρά τα θύματα...ο 1-2 είναι δίπλα δίπλα και ο 3 σε αρκετά μέτρα απόσταση, και αντί να πυροβολήσει πρώτα τους 1 και 2 όπως είναι και αυτό που θα έκανε κάθε επαγγελματίας ελεύθερος σκοπευτής, πυροβολεί το 1, μετά το 3 και μετά γυρνάει στο 2. Η μόνη λογική εδώ είναι απλά για να επιβιώσει ο ήρωας, αλλιώς το βιβλίο θα είχε τελειώσει από το πρώτο μέρος! Σκεφτόμουν σε εκείνο το σημείο, ότι απλά δεν ήθελαν να τον σκοτώσουν και περίμενα να το πει κάπου στο τέλος για να το δικαιολογήσω, αλλά τελικά όχι...
Τέτοια περιστατικά συμβαίνουν αρκετές φορές και είναι και ο λόγος που η βαθμολογία είναι χαμηλή, συν το ότι είναι υπερβολικά μεγάλο...πιστεύω θα μπορούσε να σταθεί και με αρκετές λιγότερες σελίδες.
Θα έβαζα δύο αστεράκια, αλλά λόγω του ότι η υπόθεση ήταν αρκετά ενδιαφέρουσα όπως ανέφερα και πριν (κι επειδή δέχτηκα απειλές μη τυχόν και του βάλω κάτω από 3 αστέρια 🤐) θα πάρει 2.5 και τρίτο αστέρι!
Η υπερβολή, της υπερβολής, ω υπερβολή!
Ενώ σε γενικές γραμμές η ιστορία είναι αρκετά ενδιαφέρουσα, ο συγγραφέας αναλώνεται αρκετές φορές σε εύκολες "λύσεις" ώστε να εξυπηρετήσει το σχέδιο που έχει στο μυαλό του ως προς το που θα κατευθυνθεί η πλοκή.
Ένα παράδειγμα, που με ξένισε αρκετά νωρίς στο βιβλίο... Ακολουθεί μίνι σπόιλερ 👇
👇
👇
👇
👇
👇
👇
👇
👇
👇
👇
👇
👇
👇
👇
👇
👇
👇
👇
Ελεύθερος σκοπευτής, επαγγελματίας δολοφόνος, πυροβολεί από τα 400m και ρίχνει τρεις σφαίρες (μια κεφάλι, δύο καρδιά!) σε δύο διαφορετικούς ανθρώπους (πράγμα που μπορούν ��α κάνουν ελάχιστοι στον κόσμο!) αλλά δεν μπορεί εννοείται να πετύχει τον ήρωα! Επίσης, πυροβολεί με τελείως λάθος σειρά τα θύματα...ο 1-2 είναι δίπλα δίπλα και ο 3 σε αρκετά μέτρα απόσταση, και αντί να πυροβολήσει πρώτα τους 1 και 2 όπως είναι και αυτό που θα έκανε κάθε επαγγελματίας ελεύθερος σκοπευτής, πυροβολεί το 1, μετά το 3 και μετά γυρνάει στο 2. Η μόνη λογική εδώ είναι απλά για να επιβιώσει ο ήρωας, αλλιώς το βιβλίο θα είχε τελειώσει από το πρώτο μέρος! Σκεφτόμουν σε εκείνο το σημείο, ότι απλά δεν ήθελαν να τον σκοτώσουν και περίμενα να το πει κάπου στο τέλος για να το δικαιολογήσω, αλλά τελικά όχι...
Τέτοια περιστατικά συμβαίνουν αρκετές φορές και είναι και ο λόγος που η βαθμολογία είναι χαμηλή, συν το ότι είναι υπερβολικά μεγάλο...πιστεύω θα μπορούσε να σταθεί και με αρκετές λιγότερες σελίδες.
Θα έβαζα δύο αστεράκια, αλλά λόγω του ότι η υπόθεση ήταν αρκετά ενδιαφέρουσα όπως ανέφερα και πριν (κι επειδή δέχτηκα απειλές μη τυχόν και του βάλω κάτω από 3 αστέρια 🤐) θα πάρει 2.5 και τρίτο αστέρι!
January 16, 2023
Primo libro dell’autore che leggo.
Che dire?! La storia è molto interessante,si parla di perdita della memoria e di cambio di personalità. Un tema molto interessante inserito in un thriller dove i colpi di scena non mancano e a volte anche surreali nel modo in cui il protagonista se la cava sempre…. È un mix tra thriller psicologico e quasi di spionaggio. I capitoli non sono né troppo lunghi nè corti,ma una via di mezzo visto la mole del libro. Anche se per alcune parti l’autore si è dilungato inutilmente a mio avviso. Il finale mi ha spiazzata in quanto non avevo mai pensato a una cosa del genere come spiegazione al tutto della storia. Do 4 stelle per l’argomento trattato che mi ha incuriosito parecchio e il finale poteva essere un pochino diverso,nel complesso mi è piaciuto.
Voto
⭐️⭐️⭐️⭐️/5
Che dire?! La storia è molto interessante,si parla di perdita della memoria e di cambio di personalità. Un tema molto interessante inserito in un thriller dove i colpi di scena non mancano e a volte anche surreali nel modo in cui il protagonista se la cava sempre…. È un mix tra thriller psicologico e quasi di spionaggio. I capitoli non sono né troppo lunghi nè corti,ma una via di mezzo visto la mole del libro. Anche se per alcune parti l’autore si è dilungato inutilmente a mio avviso. Il finale mi ha spiazzata in quanto non avevo mai pensato a una cosa del genere come spiegazione al tutto della storia. Do 4 stelle per l’argomento trattato che mi ha incuriosito parecchio e il finale poteva essere un pochino diverso,nel complesso mi è piaciuto.
Voto
⭐️⭐️⭐️⭐️/5
This entire review has been hidden because of spoilers.
September 2, 2019
Jean-Christophe Grangé νούμερο 2: Περιμένοντας ένα τέλος αντάξιο με την ιστορία.
Ακόμα ελπίζω
Ακόμα ελπίζω
July 15, 2017
Geweldig boek. Een thriller van de bovenste plank. Wauw!!! Dikke aanrader.
August 18, 2015
Okudugum ilk Grange romani... Polisiye, gerilim benim cok da sevdigim.bir tarz degil. Ama Grange'dan o kadar bahsedildi ki kendisiyle tanismak istedim. Kitabi okumami saglayan dosta da bu vesile ile tesekkur ederim. :)
Kurguda ilk bastan beri dikkatimi ceken sey kurbanlarin film-radyografi cektirmek istememesiydi. Hikaye boyunca olayin finalinin bu olgu uzerine insa olacagini hissettim. Final icin hep bir fikrim vardi. Yanildigim icin mutluyum. :)
Son sayfayi okudugumda yuzumde bir tebess vardi. "Hikaye burada bitmedi" diye dusunurken buldum kendimi.
Uygun bir zamanda bir Grange.kitabi daha okuyup yazari daha iyi tanimak istiyorum.
Son olarak; kitapta beni sasirtan dey bolca post-it kullanmam oldu. Satir aralarinda cok derin cumleler yakaladim. Bu baglamda keyifliydi. Ilk firsatta alintilari yazabilmeyi umuyorum.
Kurguda ilk bastan beri dikkatimi ceken sey kurbanlarin film-radyografi cektirmek istememesiydi. Hikaye boyunca olayin finalinin bu olgu uzerine insa olacagini hissettim. Final icin hep bir fikrim vardi. Yanildigim icin mutluyum. :)
Son sayfayi okudugumda yuzumde bir tebess vardi. "Hikaye burada bitmedi" diye dusunurken buldum kendimi.
Uygun bir zamanda bir Grange.kitabi daha okuyup yazari daha iyi tanimak istiyorum.
Son olarak; kitapta beni sasirtan dey bolca post-it kullanmam oldu. Satir aralarinda cok derin cumleler yakaladim. Bu baglamda keyifliydi. Ilk firsatta alintilari yazabilmeyi umuyorum.
April 12, 2012
Le syndrome du voyageur sans bagages, vous connaissez ? Il s'agit d'un trouble psychiatrique peu fréquent au cours duquel un sujet oublie une partie de ses souvenirs pour se glisser dans la peau d'un autre.
C'est donc ce genre de cas clinique qui va atterrir chez le psychiatre Mathias Freire. Le pauvre hère, trouvé taché de sang et sur les lieux de ce qui se révélera le théâtre d'un meurtre particulièrement spectaculaire, va être pris en charge par le médecin qui va tout faire pour lui faire retrouver la mémoire. Bienvenue dans le monde des fugues psychiques et attention à l'effet Matrioschka !
Après un début assez calme, le livre dérape rapidement pour partir à toute vitesse de rebondissements en rebondissements. Les certitudes s'effondrent les unes après les autres pour maintenir le lecteur en alerte jusqu'à la fin de ce pavé. Impossible de s'ennuyer une minute dans un livre au suspens savamment dosé. L'écriture est relativement facile, ce qui ne nuit pas vraiment à ce genre de littérature d'action. Les personnages principaux sont denses et complexes... très complexes même pour certains...
Parmi les petits défauts du livres, quelques invraisemblances même si l'auteur lui même en joue parfois, comme ces nombreuses et improbables rencontres. On assiste aussi par exemple à l'envoi d'un programme installé sur un ordinateur vers un iphone via mail.... et qui fonctionne sur celui-ci...
Mais finalement, on pardonne facilement à l'auteur ces petites facilités et l'on plonge complétement avec lui dans un univers de mythologie, de peintures et de psychiatrie.
C'est donc ce genre de cas clinique qui va atterrir chez le psychiatre Mathias Freire. Le pauvre hère, trouvé taché de sang et sur les lieux de ce qui se révélera le théâtre d'un meurtre particulièrement spectaculaire, va être pris en charge par le médecin qui va tout faire pour lui faire retrouver la mémoire. Bienvenue dans le monde des fugues psychiques et attention à l'effet Matrioschka !
Après un début assez calme, le livre dérape rapidement pour partir à toute vitesse de rebondissements en rebondissements. Les certitudes s'effondrent les unes après les autres pour maintenir le lecteur en alerte jusqu'à la fin de ce pavé. Impossible de s'ennuyer une minute dans un livre au suspens savamment dosé. L'écriture est relativement facile, ce qui ne nuit pas vraiment à ce genre de littérature d'action. Les personnages principaux sont denses et complexes... très complexes même pour certains...
Parmi les petits défauts du livres, quelques invraisemblances même si l'auteur lui même en joue parfois, comme ces nombreuses et improbables rencontres. On assiste aussi par exemple à l'envoi d'un programme installé sur un ordinateur vers un iphone via mail.... et qui fonctionne sur celui-ci...
Mais finalement, on pardonne facilement à l'auteur ces petites facilités et l'on plonge complétement avec lui dans un univers de mythologie, de peintures et de psychiatrie.
October 1, 2014
Wow that was shite. Irrational characters. God that cop woman was annoying! I didn't believe it at first but that's the worst Grangé I've ever read. And I admit I flicked through big bits of the book cause it was boring and I didn't care and the writing was... I'm not sure if it was the German translation that was so messed up but I was mostly annoyed though the book.
I haven't given up on the author yet completely, but that was a major FAIL.
I haven't given up on the author yet completely, but that was a major FAIL.
March 14, 2022
Ein sehr rasanter Thriller mit super viel Handlung, sodass man schon bei der Hälfte dachte, es hätte schon das Ende sein können, und danach passierte immer noch so viel. Man wurde gemeinsam mit den Hauptfiguren von einem Szenario in das nächste geworfen, und was der Leser über diese im Laufe der Geschichte alles erfährt, wurde echt genial umgesetzt. Wenn Grangé's Bücher alle so psychologisch sind, na halleluja :D
Kritik an den deutschen Verlag hinsichtlich des Klappentextes: Keine Ahnung was sie sich dabei gedacht haben... wer das Buch gelesen hat, weiß warum...
Kritik an den deutschen Verlag hinsichtlich des Klappentextes: Keine Ahnung was sie sich dabei gedacht haben... wer das Buch gelesen hat, weiß warum...
July 18, 2016
Really?! All of that s.ht happened for this! Come on, I honestly thought you were better than that Grangé... And the book was sooo long too! All of that built-up for this ending? Again, really?? Even my theories were better. I'm a huge fan of Grangé's books but I'm disappointed, big time.
I'm not even gonna try to write a long review for this book. But let me just say this, good start, long chapters -too long-, baaaaddd ending. The worst. İf you never read a Grangé book before don't start with this one. Just DON'T!
I'm not even gonna try to write a long review for this book. But let me just say this, good start, long chapters -too long-, baaaaddd ending. The worst. İf you never read a Grangé book before don't start with this one. Just DON'T!
April 20, 2019
4 stars!
Jean-Christophe Grangé is a very interesting author and I have already read quite a few of his books. The phenomenon is that I either completely love them or just can't wrap my head around the happening. Luckily, Le Passager was a very good read - I would say my second favourite book of Grangé, right after La forêt des Mânes. The only aspect I could criticize is that the story was a little stretched at some points, it could have moved a little faster. Still 750 pages of great story telling!
Jean-Christophe Grangé is a very interesting author and I have already read quite a few of his books. The phenomenon is that I either completely love them or just can't wrap my head around the happening. Luckily, Le Passager was a very good read - I would say my second favourite book of Grangé, right after La forêt des Mânes. The only aspect I could criticize is that the story was a little stretched at some points, it could have moved a little faster. Still 750 pages of great story telling!
March 20, 2018
Ένα βιβλίο γεμάτο δράση, που δεν έκανε κοιλιά πουθενά. Μοναδικός Γκρανζέ!
October 19, 2021
Sujet traité intéressant mais j'avoue que je me suis quelque peu perdue par moment dans ce gros pavé.
Une première lecture de cet auteur, et bien ce n'est pas ma tasse de thé. Navrée
Une première lecture de cet auteur, et bien ce n'est pas ma tasse de thé. Navrée
November 3, 2016
Une chose est sûre, jamais je ne sauterais sur un thriller à 749 pages ( too much! ), j'étais captivée et sur les nerfs, puis à un moment je voulais abandonner tellement ça devenait compliquer, trop de rebondissements, trop d'action, un peu trop à mon goût, le style de l'auteur par contre est nickel mais il y'a beaucoup trop de longueurs, beaucoup de détails et cette fin ( ayayay! ) la fin m'a laissée perplexe, le personnage qui apparaît à la fin sans aucune profondeur, et qui est pourtant la clé de toute l'énigme, drôle d'expérience avec ce roman!
July 31, 2012
Grange'dan kalitesine yakışan bir eser daha.Yine son derece sağlam bir kurgu, ilginç bir konu ve okurken gerilmekle kalmayıp birçok konu hakkında bilgi sahibi olmamı da sağlayan son derece sürükleyici güzel bir kitap.Olayların kitabın sonlarına kadar gizemini koruması da ayrı bir güzellik.Okumanızı tavsiye ederim.
September 19, 2018
Ingiustificatamente lungo. Storia mediocre, non mi è piaciuto come l’ha raccontata lo scrittore. Quello che si poteva raccontare in poche righe, lui l’ha fatto in capitoli interi. I personaggi non mi sono piaciuti granchè, soprattutto Anais.
January 16, 2019
Ξετρελάθηκα, δεν ήθελα να το αφήσω από τα χέρια μου (αλλ�� έπρεπε να πηγαίνω στη δουλειά και να κοιμάμαι μερικές ώρες επίσης.. πφφφφ)! Πρωτότυπη πλοκή, γραφή που ρέει, ταιριαστό φινάλε, θέλω κι άλλο.. πείτε μου ότι έχει και συνέχεια!!!
May 7, 2017
Beni uykusuz bırakan, içinde kaybolduğum kitaptır. Kesinlikle tam bir Jean-Christophe başyapıtı.
Displaying 1 - 30 of 280 reviews