Het is 2003, de zomer dat de dochter haar broek te kort afknipt en Louis Claus naar school komt in een clownspak, de zomer dat haar vader een tumor ontdekt in de borst van haar moeder tijdens het vrijen, haar vriendin Juicy van school wordt gestuurd vanwege coke-gebruik en van een meisje dat zwanger raakt in de schoolvakantie tussen groep acht en de brugklas zonder te weten wie de vader is. De naam van Louis heeft ze in haar arm gekrast. Hij is haar magische en duivelse maar evenzeer romantische held. Na de zomer gaan ze elk hun eigen weg, maar ze blijven elkaars leven op afstand bepalen. Als haar moeder sterft raakt de dochter geobsedeerd door Louis Claus, die een hoofdrol speelt in al haar verhalen. Het aanbidden van Louis Claus gaat over de dunne grens tussen werkelijkheid en fantasie, over zwijgen of je uitspreken. Over liefde en verlangen als tegengif tegen de dood. Dit romandebuut is doortrokken van begeerte, droefheid en seksualiteit. Een symfonie van gesprekken en dromen, een poëtisch en licht verhaal over liefde en rouw.
Ik las dit boek direct na Geschiedenis van mijn seksualiteit van Tobi Lakmaker, wat soms tamelijk verwarrend was. Beide hoofdpersonages hebben een doodzieke moeder, soortgelijke gedachten en verlangens. Beide boeken zijn enorm goed, maar lees ze ten minste een week van elkaar in plaats van 2 uur.
Ik vond het Aanbidden van Louis Claus soms vervreemdend en de verteller is extreem onbetrouwbaar, waardoor je als lezer aan het werk gezet wordt. Ik vond het ook teder en rauw. Het verlangen, aanbidden, om maar niet alleen te hoeven zijn is zo goed neergezet. Het is echt ongelofelijk goed geschreven; scherp en helder, maar ook vaag en wazig. Het is aan de lezer. De poëtische kracht, de spiegeling en uitgebalanceerde opbouw: ik ben fan van Valentijn Hoogenkamp.
“Wat ik had gewild was een plek om in thuis te komen, het mocht ook een persoon zijn, iemand die naar mij verlangde zoals ik verlang. Dat ik de vlam was in plaats van de mot.”
Het onbestemde verlangen sluimert op elke pagina. Nergens is hoofdpersoon Carla thuis, ze zwerft en zoekt en wil, zoals ze zelf zegt, liever vastgehouden worden dan beschermd. Een knap debuut, soms wat inconsequent in stijl (een paar observaties waren zo vervreemdend - maar misschien is dat ook wel de bedoeling, in dat inconsequente hoofd van Carla), maar vol leven. Een rouwend leven dat niet weet wat het met zichzelf aanmoet, maar waarvan dit boek nog maar eens bewijst: ook dat is leven. Zoals in de poëziebundel van Ocean Vuong, die ik hiervoor las: say yes anyway.
Tsja, wat zal ik zeggen. Een Sally-Rooney achtigboek vol met rake, grappige en soms verdrietige observaties. Sommige zinnen vond ik echt pareltjes. Blij dat ik dit boek tegenkwam op de nieuweboekentafel.
'Want je wil toch gewoon kunnen zwemmen en tennissen en paardrijden en naar de middelbare school gaan en je druk maken om het vet in je bovenbenen en zuipen op het schoolfeest en van je fiets vallen en met je beste vriendin naar de stad om gekke fluwelen hoedjes te passen en studeren en uiteindelijk in een bordeauxrood vest door Parijs lopen en niet het gevoel hebben dat je door bloed waadt.'
Iemand die eenzaam is, doet alles om het gevoel weg te nemen. Zo ook Carla die zich verliest in haar liefde voor Louis Claus. Ze hoopt dat ze door hem de leegte in haarzelf kan vullen. Louis zegt dingen als ‘kun je niet gewoon gelukkig zijn? Ik kies er toch ook elke dag voor.’ Maar Carla kan er niet voor kiezen. Overal is ze ongelukkig, zelfs bij Louis thuis vindt ze niet de liefde die ze zoekt, want Louis’ moeder Anita wil haar altijd het liefst weg hebben. Toch maakt dit boek je niet alleen maar somber, omdat de zinnen licht zijn en poëtisch en je meevoeren, waardoor je door wilt lezen. Mooi boek, dun, maar dat evengoed in je hoofd blijft zitten.
Deze gelezen voor een genre swap met paula (video op tiktok)
Voor de eerste keer Nederlandse literatuur gelezen. Ik vond het nog best leuk.
Van tevoren had ik een vooroordeel over dat dit soort boeken (sorry paula) voor oude mensen zouden zijn, maar daar heb ik me in vergist want ik vond het eigenlijk geen moment saai. Alleen de laatste 40 bladzijden kwam ik wat moeilijk door idk waarom.
Het was gewoon iets totaal anders dan wat ik normaal lees en daarom was het wennen. Ook voelde ik niet echt chemie tussen de personages. Het is vooral heel mooi geschreven.
Soms was het een beetje lastig om het goed te volgen maar dat kwam voor mij door de schrijfstijl denk ik.
Als je nieuw bent in dit genre zou ik deze zeker een kans geven. ✨
‘Ik stel me zijn gezicht voor, dat me elke dag aankijkt vanuit een kinderstoeltje. Wat ik had gewild was een plek om in thuis te komen, het mocht ook een persoon zijn, iemand die naar mij verlangde zoals ik verlang. Dat ik de vlam was in plaats van de mot. Haar sleutel kraakt in het slot en hij gaat rechtop zitten. De mooiste vrouw ter wereld komt het appartement binnen.’
De achterkant en de informatie die ik kreeg over het aanbidden van Louis Claus sprak mij erg aan. Ik lees normaal eigenlijk niet de flaptekst en kijk meestal naar de titel en cover.
Ik kan niet echt beschrijven wat ik van het boek vond. Geen enkel karakter sprak mij aan. De ouders waren een grote verrassing met hun reacties. Zoiets kan ik mij gewoon niet voorstellen. Al helemaal niet tegen een veertien jarige. Dat het eerste deel dat zich af speelt in 2003 dan ook over een veertien jarige ging verbaasde mij. Ik had niet verwacht dat seks een zo'n belangrijk/groot onderdeel zou spelen. Het is sowieso een onderwerp in boeken dat mij absoluut niet interesseert en het leek hier erg aanwezig.
In eerste instantie was het 2018 stuk heel interessant maar het was heel kort en met niet echt diepgang in karakters dat ik er niet echt een touw aan vast kon knopen. Wel benieuwd wat nou uiteindelijk de beslissing is geworden, het open einde maakte het misschien het interessants? En ik weet ook niet of ik het boek te snel heb gelezen of gewoon niet goed heb opgelet maar ik kan nergens vinden/mij herinneren dat Juicy van school is gestuurd of dat het genoemd is. Maar dat leek ook niet het belangrijkst van het verhaal dus het is geen gemis in mijn opinie.
Na een veelbelovend eerste hoofdstuk raakte ik toch een beetje de weg kwijt in de resterende drie. Van de leefwereld van een jong pubermeisje slaat het verhaal zo’n zestien jaar over om terecht te komen in het bestaan van een sappelende kunstenares met rouw- en liefdesperikelen. Je zou denken dat een jonge dertigster de jaren des onderscheids heeft bereikt. Maar dat is toch niet het geval. Het blijft, net als toen, klungelen met relaties. Het zal me overigens niet verbazen als dit boek volgend jaar op ten minste de longlist van de Libris literatuurprijs terechtkomt, want de schrijfster toont in haar debuut inzet en de durf om meer te suggereren dan er staat.
ik ga wat paradoxaals zeggen: ik werd helemaal meegesleurd door dit boek, terwijl het tegelijkertijd enorm afstandelijk was. haast nonchalant wordt over best wel erge dingen verteld, zonder reflecterend commentaar van de verteller (die conclusies moet je als lezer zelf maken). het hoofdpersoon is onbereikbaar, zo dat het boosmakend wordt.
over alleen zijn. je verbonden (willen) voelen. menselijke relaties. de chaos van het bestaan. coming of age. ziekte. egoïsme. ik wist niet dat ik zou kunnen huilen om een parkeerticket.
Net als anderen zocht ze naar een verklaring voor de manier waarop ik afwezig bleef in mijn eigen leven.
Prima debuut. De roman begint in 2003. Rond die tijd was ik zelf ook een puberende scholier: de Breezers, kleding in roze/blauwe/paars camouflageprints, maar ook zaken zoals het automutilatie om te laten zien hoeveel je van iemand houdt (gelukkig lijkt dat te zijn uitgestorven - of te zijn vervangen door ander onnodig snijwerk in een gezond lichaam) slingerden mij weer terug de tijd in.
Hoogenkamp durft de eenzaamheid door het hele leven van Carla te schrijven, zonder bang te zijn voor het gevaar dat het misschien te veel wordt. Cliche is wel dat Carla zich in "het kunstenaarsmilieu" bevindt. Want ja, ook een persoon in een willekeurige kantoorbaan kan zijn of haar leven in op orde hebben. Maar misschien is dat niet sexy of destructief genoeg.
Het mooiste punt voor mij is dat -ondanks alles- ik als lezer een afstand tot Carla blijf houden, ik geen verbinding kan maken met haar gevoelswereld. Daarvoor is zij te verdoofd of te gefixeerd op Louis. Zij blijft dus ook op metaniveau eenzaam. Als dat de intentie was, dan moet er wellicht een vierde ster bij.
Echt prachtig geschreven!!! heel blij dat ik dit boek in ieder geval heb gelezen en had de eerste helft echt in één ruk uit, het leest heel lekker door. Ik vond het echter niet per se leuk?? Het verhaal is heel intens, de hoofdpersoon is nergens thuis en is daar zo naar op zoek en dat vond ik heel erg mooi uitgewerkt, maar ik denk dat dit thema gewoon niet mijn soort thema is of er al te vaak over heb gelezen. Het hele verhaal was heel koud en hoewel je daar ook het ontroerende in kan vinden vond ik het voornamelijk gewoon niet prettig. Geen enkele situatie was leuk, niet dat dat hoeft maar goed daardoor was het op gegeven moment gewoon wat vermoeiend. Wel echt heel erg onder de indruk van de schrijfstijl en wil zeker meer van Hoogenkamp lezen :)
Teder, rauw, maar toch ook licht. een boek over sluimerend rouwen en het verlangen om gewoon maar niet alleen te zijn. Heel veel heel krachtige zinnen, af en toe toch eens echt slikken.
‘net als de anderen zocht ze naar een verklaring voor de manier waarop ik afwezig bleef in mijn eigen leven’.
héle héle mooie rake zinnen, en toch wist het me soms niet helemaal ermee te grijpen. ik denk dat het verteltempo voor mij soms net te hoog lag, ik net niet genoeg meegesleept kon worden in hoeveel er het grote aantal personages wel niet gebeurde: hoewel diep tragisch, kon ik er niet lang genoeg bij stilstaan en vloog het een beetje aan me voorbij. vooral het begin vond ik sterk, het stuk uit carla's tienertijd, daarna vond ik dat het verhaal een beetje aan duiding verloor.
ook weer die bijzondere - ik ga bijna denken dat het iets nederlands is - manier van schrijven. Wat ik vooral interessant vind is dat het een heel eerlijk perspectief biedt. De lezer kent alle kanten van Carla puur vanuit haar eigen ideeën. Zo is er een mooi moment waarop ze beschrijft, tijdens een tekenklas waar ze wordt getekend, dat ze niet weet of mensen haar aankijken met een blik van verwondering of juist afschuw. prettig en soms juist ontrustend boek, ook heel vlot te lezen.
Het boek is wel mooi geschreven, recht voor z’n raap zinnen die vaak grappig en mooi zijn. Ook leuk verhaal. Maar wat moeten we met deze karakters???? Tot het boek uit was had ik steeds het idee dat het heel goed zou gaan worden als de inleidende fase voorbij was, maar op de laatste bladzijde vond ik de meeste karakters eigenlijk nog steeds net zo interessant als een natte kwast.. 🥲