What do you think?
Rate this book
Paco Martinez #1
Το μαύρο Αλγέρι
Σε μια πολυσύχναστη παραλία του Αλγερίου ανακαλύπτονται τα πτώματα της Γαλλίδας Εστέλ και του Αλγερινού Μουλούντ. Μια σφαίρα στην καρδιά της γυναίκας, μια σφαίρα στον λαιμό του άντρα και τρία γράμματα χαραγμένα στην πλάτη του...
Καθώς η ακροδεξιά οργάνωση OAS κλιμακώνει τις τρομοκρατικές επιθέσεις της, αντιδρώντας έτσι στην επικείμενη αναγνώριση της ανεξαρτησίας της Αλγερίας από την κυβέρνηση του στρατηγού Ντε Γκωλ, η αστυνομία αντιμετωπίζει με αδιαφορία τέτοια "μικρά" περιστατικά. Την υπόθεση αναλαμβάνει ο αστυνόμος Πάκο Μαρτίνεθ, γιος Ισπανού αναρχικού, ο οποίος ως εκείνη τη στιγμή δεν έχει επιλέξει στρατόπεδο, αρνείται να πάρει μέρος στον πόλεμο που μαίνεται και περιορίζεται αυστηρά στην τήρηση του καθήκοντος. Καθώς ο Μαρτίνεθ διεξάγει με πείσμα και επιμονή την έρευνά του, αντιλαμβάνεται πόσο λίγη σημασία μπορεί να έχει ο θάνατος ενός ζευγαριού, όταν η τρέλα και η απελπισία του Πολέμου της Αλγερίας αναγκάζουν απεγνωσμένους ανθρώπους να εγκαταλείψουν ή να καταστρέψουν τα πάντα.
Ο Μωρίς Αττιά, έντονα επηρεασμένος από τον Αλμπέρ Καμύ, συνθέτει ένα έξοχο πολιτικό, ιστορικό, νουάρ μυθιστόρημα για τα γεγονότα της Αλγερίας και για τα ηθικά και υπαρξιακά διλήμματα που τίθενται στις μεγάλες ιστορικές στιγμές.
Καθώς η ακροδεξιά οργάνωση OAS κλιμακώνει τις τρομοκρατικές επιθέσεις της, αντιδρώντας έτσι στην επικείμενη αναγνώριση της ανεξαρτησίας της Αλγερίας από την κυβέρνηση του στρατηγού Ντε Γκωλ, η αστυνομία αντιμετωπίζει με αδιαφορία τέτοια "μικρά" περιστατικά. Την υπόθεση αναλαμβάνει ο αστυνόμος Πάκο Μαρτίνεθ, γιος Ισπανού αναρχικού, ο οποίος ως εκείνη τη στιγμή δεν έχει επιλέξει στρατόπεδο, αρνείται να πάρει μέρος στον πόλεμο που μαίνεται και περιορίζεται αυστηρά στην τήρηση του καθήκοντος. Καθώς ο Μαρτίνεθ διεξάγει με πείσμα και επιμονή την έρευνά του, αντιλαμβάνεται πόσο λίγη σημασία μπορεί να έχει ο θάνατος ενός ζευγαριού, όταν η τρέλα και η απελπισία του Πολέμου της Αλγερίας αναγκάζουν απεγνωσμένους ανθρώπους να εγκαταλείψουν ή να καταστρέψουν τα πάντα.
Ο Μωρίς Αττιά, έντονα επηρεασμένος από τον Αλμπέρ Καμύ, συνθέτει ένα έξοχο πολιτικό, ιστορικό, νουάρ μυθιστόρημα για τα γεγονότα της Αλγερίας και για τα ηθικά και υπαρξιακά διλήμματα που τίθενται στις μεγάλες ιστορικές στιγμές.
400 pages, Paperback
First published February 1, 2006
About the author
Maurice Attia
15 books70 followersPsychanalyste, psychiatre, scénariste et cinéaste, Maurice Attia est l’auteur de plusieurs romans noirs. Il a reçu le prix du Festival du polar méditerranéen de Villeneuve-Lès-Avignon, le prix Michel Lebrun du roman policier et le prix Jean-Amila Meckert pour Alger la Noire (2006), traduit dans plusieurs langues.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 63 reviews
August 25, 2016
Εξαιρετικό και αυτό το noir. Δεν έχουν διαβάσει Νορβηγούς του είδους, αλλά οι Γάλλοι τα πάνε περίφημα. Ο ήρωας Πάκο Μαρτίνες μου θύμισε Φάμπιο Μοντάλ του Izzo, συμπαθέστατος. Αλγέρι 1962, στην κορύφωση του Γαλλοαλγερινού πολέμου. Πήρα μια σαφή εικόνα για την ιστορία, που δε γνώριζα. Οι περιγραφές μου θύμισαν έντονα Albert Camus, με αποτέλεσμα την επιθυμία για δεύτερη ανάγνωση του Ξένου και της Πανούκλας. Η συνέχεια της τριλογίας σε Μασσαλία και Παρίσι αναμένεται εντυπωσιακή.
March 10, 2022
«Το μαύρο Αλγέρι»
Πρώτη επαφή με Attia! Η αλήθεια είναι πως με δυσκόλεψε στην αρχή λόγω των πολλών σημειώσεων. Έπρεπε να είμαι μπρος- πίσω όλη την ώρα. Αυτό είναι κ ένα μείον που έχω τονίσει για τις εκδόσεις «πόλις». Αγαπώ πολύ την ποιότητα των βιβλίων τους αλλά θα βόλευαν υποσημειώσεις σε κάθε σελίδα.
Τέλος πάντων! Στο προκείμενο τώρα, πέρασα καλά με το συγκεκριμένο βιβλίο. Κυριαρχεί το ιστορικό στοιχείο κ γύρω του υφαίνεται ένα νουαρ μυθιστόρημα που σου κρατά το ενδιαφέρον μέχρι το τέλος.
Τρία κεφάλαια, τρεις αφηγήσεις από την πλευρά κάθε ήρωα. Εμπεριέχει αποσπάσματα που σε κάνουν να ανατριχιάζεις. Δένεσαι με κάθε ήρωα γιατί ο συγγραφέας τους σκιαγραφεί με μεγάλη επιδεξιότητα.
Υ.Γ. Σίγουρα θα διαβάσω κ τα υπόλοιπα αλλά τώρα νιώθω κουρασμένη αναγνωστικά, οπότε θα κάνω ένα διάλειμμα από την τριλογία.
June 6, 2019
Σ’ ένα μπαρουτοκαπνισμένο τοπίο, ενόσω τα ‘γεγονότα’ της Αλγερίας βρίσκονται στην κορύφωσή τους και το Αλγέρι φλέγεται (είτε από τον πόθο των ελευθερωτών του είτε από τις φωτιές των όπλων τους), οι αστυνομικοί επιθεωρητές Πάκο Μαρτίνεθ και Μωρίς Σουκρούν αναλαμβάνουν να εξιχνιάσουν το μυστήριο της δολοφονίας δύο νέων, μίας Γαλλίδας κι ενός Αλγερινού.
Μέσα από έναν εξαιρετικό αφηγηματικό ρυθμό που κλιμακώνεται παράλληλα με τις αιματηρές οδομαχίες στο Αλγέρι, ο Maurice Attia συνθέτει ένα από τα ομορφότερα πολιτικά νουάρ μυθιστορήματα που γράφτηκαν ποτέ, συστήνοντας στο αναγνωστικό κοινό δύο από τους πιο συμπαθείς λογοτεχνικούς χαρακτήρες: τον αστυνόμο Πάκο Μαρτίνεθ και την αγαπημένη του Ιρέν.
Μέσα από έναν εξαιρετικό αφηγηματικό ρυθμό που κλιμακώνεται παράλληλα με τις αιματηρές οδομαχίες στο Αλγέρι, ο Maurice Attia συνθέτει ένα από τα ομορφότερα πολιτικά νουάρ μυθιστορήματα που γράφτηκαν ποτέ, συστήνοντας στο αναγνωστικό κοινό δύο από τους πιο συμπαθείς λογοτεχνικούς χαρακτήρες: τον αστυνόμο Πάκο Μαρτίνεθ και την αγαπημένη του Ιρέν.
«Στη διαδρομή, με ρώτησε αν ήμουν με τον Ντε Γκωλ. Όχι, δεν ήμουν, ούτε με το FLN, ούτε με την OAS, ούτε με κανέναν. Αυτό ακριβώς ήταν το πρόβλημά μου. Δεν ήμουν με κανέναν, σε μια χώρα όπου έπρεπε να διαλέξω στρατόπεδο. Αν δεν το έκανες, κατέληγες όπως ο Σουκρούν. Το ίδιο κι αν το έκανες. Όπως οι σύντροφοί του, όπως ο πατέρας μου».
August 25, 2018
Εξαιρετικό!!!!
Γενικότερα δεν έχω μεγάλη επαφή με την αστυνομική λογοτεχνία και τα νουαρ πολιτικό ιστορικά βιβλία, και για μένα όλο αυτό ήταν μια μικρή υπέροχη ανακάλυψη!
Με όχημα μια διπλή δολοφονία σε μια παραλία στο Αλγέρι, ο Αττια στήνει με μαεστρία την ιστορία της Γάλλο-αλγερινής σύγκρουσης και τον δύσκολο δρόμο προς την ανεξαρτησία της Αλγερίας!
Το συγκεκριμένο κομμάτι της ιστορίας μου ήταν σχετικώς άγνωστο και με καθήλωσε κυριολεκτικά, ενώ το επίμετρο που υπάρχει στην ελληνική έκδοση με τα συγκεκριμένα ιστορικά γεγονότα ( το οποίο διάβασα πριν την ανάγνωση του βιβλίου) μου έδωσε τη δυνατότητα να απολαύσω το βιβλίο χωρίς να ψάχνω μονίμως στο Ίντερνετ για πληροφορίες!
Σε αλλά στοιχεία που συνηγορούν σε αυτό το αξιοδιαβαστο βιβλίο, είναι η πολυφωνία της αφήγησης που δίνει στον αναγνώστη τη δυνατότητα να γνωρίσει τον ψυχισμό όλων των ηρώων, η ικανότητα του συγγραφέα στην δημιουργία εικόνων, η γρήγορη εξέλιξη που κρατάει αμείωτο το ενδιαφέρον του αναγνώστη!
Τέλος, να σημειώσω πως αν και δεν έχω μεγάλη ιδέα από αστυνομικά και δη νουαρ, πιστεύω πως το βιβλίο δεν κινείται γύρω από το αστυνομικό γεγονός, παρά ντύνεται αυτό για να πει μια πολιτική ιστο��ία! Επομένως, αν το διαβάσει κάποιος ως αστυνομικό ίσως απογοητευτεί λίγο, καθώς το συγκεκριμένο κομμάτι ξετυλίγεται αργά, ενώ η εξυγνιαση γίνεται κάπως βιαστικά!
Περιμένω να διαβάσω και τα υπόλοιπα του Αττια!!!!
Γενικότερα δεν έχω μεγάλη επαφή με την αστυνομική λογοτεχνία και τα νουαρ πολιτικό ιστορικά βιβλία, και για μένα όλο αυτό ήταν μια μικρή υπέροχη ανακάλυψη!
Με όχημα μια διπλή δολοφονία σε μια παραλία στο Αλγέρι, ο Αττια στήνει με μαεστρία την ιστορία της Γάλλο-αλγερινής σύγκρουσης και τον δύσκολο δρόμο προς την ανεξαρτησία της Αλγερίας!
Το συγκεκριμένο κομμάτι της ιστορίας μου ήταν σχετικώς άγνωστο και με καθήλωσε κυριολεκτικά, ενώ το επίμετρο που υπάρχει στην ελληνική έκδοση με τα συγκεκριμένα ιστορικά γεγονότα ( το οποίο διάβασα πριν την ανάγνωση του βιβλίου) μου έδωσε τη δυνατότητα να απολαύσω το βιβλίο χωρίς να ψάχνω μονίμως στο Ίντερνετ για πληροφορίες!
Σε αλλά στοιχεία που συνηγορούν σε αυτό το αξιοδιαβαστο βιβλίο, είναι η πολυφωνία της αφήγησης που δίνει στον αναγνώστη τη δυνατότητα να γνωρίσει τον ψυχισμό όλων των ηρώων, η ικανότητα του συγγραφέα στην δημιουργία εικόνων, η γρήγορη εξέλιξη που κρατάει αμείωτο το ενδιαφέρον του αναγνώστη!
Τέλος, να σημειώσω πως αν και δεν έχω μεγάλη ιδέα από αστυνομικά και δη νουαρ, πιστεύω πως το βιβλίο δεν κινείται γύρω από το αστυνομικό γεγονός, παρά ντύνεται αυτό για να πει μια πολιτική ιστο��ία! Επομένως, αν το διαβάσει κάποιος ως αστυνομικό ίσως απογοητευτεί λίγο, καθώς το συγκεκριμένο κομμάτι ξετυλίγεται αργά, ενώ η εξυγνιαση γίνεται κάπως βιαστικά!
Περιμένω να διαβάσω και τα υπόλοιπα του Αττια!!!!
December 13, 2021
-Πιστευεις ότι θα πεθάνουμε;
-Ναι, ειναι σίγουρο.
_________
Πρωτη και ενθουσιωδης επαφή με τον Αττια, σ ενα βιβλιο που για μενα ηταν το underdog - δεν περιμενα ποτέ να το διαβάσω. Δεν προτιμώ τα νουάρ, ουτε στις ταινιες, δεν ειμαι τυπος των αστυνομικών. ¨Ομως, μεγαλωνοντας διαπιστωνω ολο και πιο πολύ οτι δεν ειναι τοσο το τι γραφεις . Ειναι το πώς το γραφεις.
Ο Αττια ειναι ενας μαστορας της γωσσας και της πλοκής. Τα αφηγηματικά προσωπα εναλλασονται ακομη και εντος του ιδιου κεφαλαιου, κρατωντας τον αναγνωστη σε εγρηγορση - η πλοκη ξεκινα μ εναν εντυπωσιακο φονο τυπου true detective και αποτελει τον Μιτο της Αριαδνης που ακολουθουμε και που διατρεχει απο την πρωτη εως την τελευταια σελιδα το μυθιστόρημα. Ενδιαμεσα ο πολεμος. Ο ερωτας. Ο πολεμος ως ερωτας και ο ερωτας σαν πολεμος, πλεγμενα τα μελη τους σαν σε ταγκο, οταν ο ενας κανει μπροστα ο αλλος κανει πισω - και τ αντιθετο.
Μου αρεσε που οι λεξεις του Αττια επιαζαν πολυ εντονα με το μυαλο μου - ειχα μια επιθυμια να διαβασω το βιβλιο ακομη κι οταν αυτο δεν γινοταν, ελλειψει χρονου - το σκεφτομουν οταν το ειχα κλειστο - ταξιδευα με τις εικονες απο το Αλγερι, τη Μασσαλια, ολα τα μερη που τοσο ζωντανα περιγραφει.
Και με πιανω ν ανυπομονω να ξαναταξιδεψω μαζι του στα επομενα βιβλια του, σε τοσα πολλα επιπεδα.
________________
"Απο δω και περα ημουν μονος στον κοσμο. Ή μαλλον, ημουν μονος και χωρις κόσμο"
-Ναι, ειναι σίγουρο.
_________
Πρωτη και ενθουσιωδης επαφή με τον Αττια, σ ενα βιβλιο που για μενα ηταν το underdog - δεν περιμενα ποτέ να το διαβάσω. Δεν προτιμώ τα νουάρ, ουτε στις ταινιες, δεν ειμαι τυπος των αστυνομικών. ¨Ομως, μεγαλωνοντας διαπιστωνω ολο και πιο πολύ οτι δεν ειναι τοσο το τι γραφεις . Ειναι το πώς το γραφεις.
Ο Αττια ειναι ενας μαστορας της γωσσας και της πλοκής. Τα αφηγηματικά προσωπα εναλλασονται ακομη και εντος του ιδιου κεφαλαιου, κρατωντας τον αναγνωστη σε εγρηγορση - η πλοκη ξεκινα μ εναν εντυπωσιακο φονο τυπου true detective και αποτελει τον Μιτο της Αριαδνης που ακολουθουμε και που διατρεχει απο την πρωτη εως την τελευταια σελιδα το μυθιστόρημα. Ενδιαμεσα ο πολεμος. Ο ερωτας. Ο πολεμος ως ερωτας και ο ερωτας σαν πολεμος, πλεγμενα τα μελη τους σαν σε ταγκο, οταν ο ενας κανει μπροστα ο αλλος κανει πισω - και τ αντιθετο.
Μου αρεσε που οι λεξεις του Αττια επιαζαν πολυ εντονα με το μυαλο μου - ειχα μια επιθυμια να διαβασω το βιβλιο ακομη κι οταν αυτο δεν γινοταν, ελλειψει χρονου - το σκεφτομουν οταν το ειχα κλειστο - ταξιδευα με τις εικονες απο το Αλγερι, τη Μασσαλια, ολα τα μερη που τοσο ζωντανα περιγραφει.
Και με πιανω ν ανυπομονω να ξαναταξιδεψω μαζι του στα επομενα βιβλια του, σε τοσα πολλα επιπεδα.
________________
"Απο δω και περα ημουν μονος στον κοσμο. Ή μαλλον, ημουν μονος και χωρις κόσμο"
August 23, 2019
Γάλλοι ρε @@@κες!
Σκανδιναβοί, 200 χρόνια να παγώνετε στα φιόρδ.
Αγκάθα Κρίστι, πιες ένα τέιον με τον Ηρακλή.
Ο Αττία δείχνει πως γίνεται το παιχνίδι! Και δείχνει ότι το κατέχει καλά το αστυνομικό. Το διάβασα σχεδόν αδιάκοπα μέσα σε δύο μέρες και η αλήθεια είναι πως είχα καιρό να απορροφηθώ τόσο απο ένα βιβλίο. Φοβερά δομημένοι χαρακτήρες, ένα τραγικό κοινωνικό-ιστορικό πλαίσιο και η ιστορία της αποαποικιοποίησης μέσα απο μια αστυνομική υπόθεση. Ταυτόχρονα ο συγγραφέας πετάει τις μπηχτές του προς πάντες σχετικά με την τραγική έκβαση του Πολέμου της Αλγερίας.
Έξυπνο, καταιγιστικό και απίστευτα ρεαλιστικό.
Όπως θα έπρεπε να είναι τα αστυνομικά δηλαδή.
Σκανδιναβοί, 200 χρόνια να παγώνετε στα φιόρδ.
Αγκάθα Κρίστι, πιες ένα τέιον με τον Ηρακλή.
Ο Αττία δείχνει πως γίνεται το παιχνίδι! Και δείχνει ότι το κατέχει καλά το αστυνομικό. Το διάβασα σχεδόν αδιάκοπα μέσα σε δύο μέρες και η αλήθεια είναι πως είχα καιρό να απορροφηθώ τόσο απο ένα βιβλίο. Φοβερά δομημένοι χαρακτήρες, ένα τραγικό κοινωνικό-ιστορικό πλαίσιο και η ιστορία της αποαποικιοποίησης μέσα απο μια αστυνομική υπόθεση. Ταυτόχρονα ο συγγραφέας πετάει τις μπηχτές του προς πάντες σχετικά με την τραγική έκβαση του Πολέμου της Αλγερίας.
Έξυπνο, καταιγιστικό και απίστευτα ρεαλιστικό.
Όπως θα έπρεπε να είναι τα αστυνομικά δηλαδή.
January 9, 2013
Πάρα πολύ καλό, απ' τα καλύτερα νουάρ μυθιστορήματα που έχω διαβάσει. Θέλω να ολοκληρώσω την τριλογία για να έχω συνολική γνώμη, αλλά κι από μόνο του είναι εξαιρετικό.
(+) η ιστορία της Αλγερίας, σε ένα πολύ κατατοπιστικό χρονολόγιο.
(-) που με "χαλάει" σε όλα τα βιβλία: οι παραπομπές στο τέλος του βιβλίου κι όχι στο κάτω μέρος της κάθε σελίδας. Δε μ' αρέσει κάθε τόσο να γυρίζω και να ψάχνω :-)
(+) η ιστορία της Αλγερίας, σε ένα πολύ κατατοπιστικό χρονολόγιο.
(-) που με "χαλάει" σε όλα τα βιβλία: οι παραπομπές στο τέλος του βιβλίου κι όχι στο κάτω μέρος της κάθε σελίδας. Δε μ' αρέσει κάθε τόσο να γυρίζω και να ψάχνω :-)
January 9, 2019
Τελείωσες την Τριλογία της Μασσαλίας και ψάχνεις κάτι που να γεμίζει αυτό το κενό;
Διάβασε Attia!
Θες να βυθιστείς σ' ένα πολυεπίπεδο νουάρ με χαρακτήρες που σου μένουν;
Διάβασε Attia!
Ενδιαφέρεσαι για την ιστορία και κυρίως τα μελανά της σημεία;
Διάβασε Attia!
Άντε, σ' αρέσουν και οι άκρως ερωτικές περιγραφές;
Διάβασε Attia!
Τέλος, σου αρέσει η καλή αστυνομική λογοτεχνία, που σε γεμίζει με αγωνία και σου μένει, χωρίς να σε γεμίζει με τα περιττά των περιττών;
Αν ναι, είπαμε.
Διάβασε Attia!
Διάβασε Attia!
Θες να βυθιστείς σ' ένα πολυεπίπεδο νουάρ με χαρακτήρες που σου μένουν;
Διάβασε Attia!
Ενδιαφέρεσαι για την ιστορία και κυρίως τα μελανά της σημεία;
Διάβασε Attia!
Άντε, σ' αρέσουν και οι άκρως ερωτικές περιγραφές;
Διάβασε Attia!
Τέλος, σου αρέσει η καλή αστυνομική λογοτεχνία, που σε γεμίζει με αγωνία και σου μένει, χωρίς να σε γεμίζει με τα περιττά των περιττών;
Αν ναι, είπαμε.
Διάβασε Attia!
February 7, 2019
Πολύ καλό το πρώτο βιβλίο της τριλογίας. Καλογραμμέ��ο, ενδιαφέρουσα η υπόθεση, ανυπομονώ να διαβάσω και τα υπόλοιπα!
January 23, 2019
Ο κυριότερος λόγος που τα περισσότερα νουάρ χωλαίνουν είναι κατά τη γνώμη μου επ��ιδή οι περισσότεροι συγγραφείς αποτυχαίνουν να δημιουργήσουν την απαραίτητη ατμόσφαιρα, χωρίς την οποία η συνήθης πλοκή (φόνος, διαφθορά, πισώπλατα μαχαιρώματα, κοινωνική αλλοτρίωση) και οι κλισέ χαρακτήρες (κυνικός αλλά μεγαλόψυχος αντι-ήρωας, φαμ-φατάλ, κλ) των έργων αυτών απλά δεν επαρκούν. Ο Attia τα καταφέρνει στην εντέλεια να σε βάλει μέσα στη μισοσκότεινη εικόνα του κόσμου του και να σε κάνει να εισπνεύσεις τον αέρα του. Επίσης ανακινά μνήμες για μια από τις λιγότερο γνωστές (στους νεώτερους τουλάχιστον) και πλέον κατάπτυστες ιστορίες της γαλλικής αποικιοκρατίας.
November 5, 2015
Ας ξεκινήσω λέγοντας πως δεν είμαι φαν της αστυνομικής λογοτεχνίας. Τα νουάρ μυθιστορήματα τα διαβάζω με λίγο περισσότερο ενδιαφέρον από ό,τι τα αμιγώς αστυνομικά, αλλά και πάλι χωρίς να με κερδίζουν ιδιαίτερα. Ακούγοντας όμως εγκώμια για τον Αττιά είπα να δώσω μια ευκαιρία στην τριλογία του - έχοντας όμως πολύ υψηλές προσδοκίες.
Πιάνοντας στα χέρια μου το "Μαύρο Αλγέρι" πήρα τη σωτήρια απόφαση να διαβάσω πρώτα το χρονολόγιο και το επίμετρο, κάτι που με βοήθησε πάρα πολύ μιας και, όντας παντελώς αμαθής σχετικά με την Αλγερία και την ιστορία της, κατατοπίστηκα πλήρως. Σας συστήνω να κάνετε το ίδιο γιατί είναι πολύ πιθανό να μπερδευτείτε κατά την ανάγνωση.
Διαβάζοντας λοιπόν τις πρώτες σελίδες τολμώ να πω πως είχα ενθουσιαστεί. Η προσπάθεια να διαλευκανθεί ένα "κοινό καθημερινό έγκλημα" εν μέσω όμως εμπόλεμης κατάστασης. Αγωνία για το τι έχει παιχτεί, πολλά ανοιχτά μέτωπα, απρόβλεπτες ανατροπές και όλα αυτά διανθισμένα από λυρικότητα και γερές δόσεις ψυχογραφήματος. Όμως μετά ξεφεύγουμε σιγά-σιγά από τον κεντρικό άξονα (τη διπλή δολοφονία) και διαβάζουμε για τη γιαγιά με την άνοια, για τα μυστικά της οικογένειας, για την τραγωδία της Ιρέν, για τη χήρα του Σουκρούν... Και, τέλος πάντων, λίγο από δω λίγο από κει γεμίζουν οι σελίδες χωρίς να γίνεται κάτι ουσιαστικό, απλώς βλέποντας τον Πάκο να βυθίζεται στα προβλήματά του και την Ιρέν στην απελπισία της, τη γριά να οδεύει προς το θάνατο και τον πόλεμο να συνεχίζεται. Και ξαφνικά, λίγες σελίδες πριν από το τέλος, μας εξηγεί τι έχει γίνει και μας λύνει όλες τις απορίες σχετικά με την αρχική δολοφονία μέσα σε λίγες αράδες. Εεε τόσο χαρτί στράφι, ρε φίλε! Για να μην αναφερθώ στα απανωτά χτυπήματα της μοίρας προς τον Πάκο: μια γριά που του απέκρυπτε τόσα χρόνια την αλήθεια για τον πατέρα του, που του στέρησε τη μάνα του και που τώρα πάσχει από άνοια και αργοπεθαίνει, μια γκόμενα κουτσή, θύμα βομβιστικής επίθεσης, ο μοναδικός φίλος του δολοφονείται, η χώρα που ζει βρίσκεται σε κατάσταση πολέμου... Δηλαδή πόσες τραγωδίες πια θα κάνουν τον Πάκο ήρωα; Κάτι τέτοιες υπερβολές με εκνευρίζουν.
Η σύγκριση με την "Τριλογία της Μασσαλίας" του Ιζζό ήταν αναπόφευκτη. Ο Πάκο κι ο Μοντάλ θα μπορούσαν να 'ναι τα απόλυτα κολλητάρια. Πολεμάνε το έγκλημα, έχουν τα ψυχολογικά τους, απολαμβάνουν το καλό φαγητό, το πιοτό και τη μουσική. Και φυσικά μέσα σε όλα αυτά βρίσκουν και χρόνο για έρωτες... Ίδιο μοτίβο ακριβώς. Ίσως η μόνη διαφορά του Αττιά από τον Ιζζό να είναι η αριστοτεχνική αλλαγή αφηγηματικού προσώπου, που δίνει στον αναγνώστη τη δυνατότητα να παρακολουθήσει τα γεγονότα από διαφορετικές οπτικές γωνίες. Οφείλω να παραδεχτώ πως, παρότι σιγά-σιγά ο ενθουσιασμός μου ξεφούσκωσε καθώς ένιωθα πως πλατειάζει πολύ ο Αττιά, απόλαυσα πολύ περισσότερο αυτή την ιστορία από εκείνες του Ιζζό.
Τελειώνοντας, δεν μπορώ να πω πως πρόκειται για κάτι το ιδιαίτερο. Ένα συμπαθητικό νουάρ μυθιστόρημα, που αξίζει περισσότερο ως προσπάθεια αποτύπωσης της κατάστασης της Αλγερίας στα χρόνια πριν από την ανεξαρτησία της παρά ως αστυνομικό ανάγνωσμα. Έχω διαβάσει πολύ καλύτερα νουάρ... (π.χ. το "Arab Jazz" του Karim Miske, που όντως είχε κάποιο βαθύτερο μήνυμα να περάσει) Θα συνεχίσω με την "Κόκκινη Μασσαλία", πιο πολύ από περιέργεια...
ΥΓ. Αγαπώ τις εκδόσεις Πόλις, αλλά έλεος λίγο με τις σημειώσεις στο τέλος του βιβλίου. Εξαντλήθηκα από το συνεχές μπρος-πίσω!
Πιάνοντας στα χέρια μου το "Μαύρο Αλγέρι" πήρα τη σωτήρια απόφαση να διαβάσω πρώτα το χρονολόγιο και το επίμετρο, κάτι που με βοήθησε πάρα πολύ μιας και, όντας παντελώς αμαθής σχετικά με την Αλγερία και την ιστορία της, κατατοπίστηκα πλήρως. Σας συστήνω να κάνετε το ίδιο γιατί είναι πολύ πιθανό να μπερδευτείτε κατά την ανάγνωση.
Διαβάζοντας λοιπόν τις πρώτες σελίδες τολμώ να πω πως είχα ενθουσιαστεί. Η προσπάθεια να διαλευκανθεί ένα "κοινό καθημερινό έγκλημα" εν μέσω όμως εμπόλεμης κατάστασης. Αγωνία για το τι έχει παιχτεί, πολλά ανοιχτά μέτωπα, απρόβλεπτες ανατροπές και όλα αυτά διανθισμένα από λυρικότητα και γερές δόσεις ψυχογραφήματος. Όμως μετά ξεφεύγουμε σιγά-σιγά από τον κεντρικό άξονα (τη διπλή δολοφονία) και διαβάζουμε για τη γιαγιά με την άνοια, για τα μυστικά της οικογένειας, για την τραγωδία της Ιρέν, για τη χήρα του Σουκρούν... Και, τέλος πάντων, λίγο από δω λίγο από κει γεμίζουν οι σελίδες χωρίς να γίνεται κάτι ουσιαστικό, απλώς βλέποντας τον Πάκο να βυθίζεται στα προβλήματά του και την Ιρέν στην απελπισία της, τη γριά να οδεύει προς το θάνατο και τον πόλεμο να συνεχίζεται. Και ξαφνικά, λίγες σελίδες πριν από το τέλος, μας εξηγεί τι έχει γίνει και μας λύνει όλες τις απορίες σχετικά με την αρχική δολοφονία μέσα σε λίγες αράδες. Εεε τόσο χαρτί στράφι, ρε φίλε! Για να μην αναφερθώ στα απανωτά χτυπήματα της μοίρας προς τον Πάκο: μια γριά που του απέκρυπτε τόσα χρόνια την αλήθεια για τον πατέρα του, που του στέρησε τη μάνα του και που τώρα πάσχει από άνοια και αργοπεθαίνει, μια γκόμενα κουτσή, θύμα βομβιστικής επίθεσης, ο μοναδικός φίλος του δολοφονείται, η χώρα που ζει βρίσκεται σε κατάσταση πολέμου... Δηλαδή πόσες τραγωδίες πια θα κάνουν τον Πάκο ήρωα; Κάτι τέτοιες υπερβολές με εκνευρίζουν.
Η σύγκριση με την "Τριλογία της Μασσαλίας" του Ιζζό ήταν αναπόφευκτη. Ο Πάκο κι ο Μοντάλ θα μπορούσαν να 'ναι τα απόλυτα κολλητάρια. Πολεμάνε το έγκλημα, έχουν τα ψυχολογικά τους, απολαμβάνουν το καλό φαγητό, το πιοτό και τη μουσική. Και φυσικά μέσα σε όλα αυτά βρίσκουν και χρόνο για έρωτες... Ίδιο μοτίβο ακριβώς. Ίσως η μόνη διαφορά του Αττιά από τον Ιζζό να είναι η αριστοτεχνική αλλαγή αφηγηματικού προσώπου, που δίνει στον αναγνώστη τη δυνατότητα να παρακολουθήσει τα γεγονότα από διαφορετικές οπτικές γωνίες. Οφείλω να παραδεχτώ πως, παρότι σιγά-σιγά ο ενθουσιασμός μου ξεφούσκωσε καθώς ένιωθα πως πλατειάζει πολύ ο Αττιά, απόλαυσα πολύ περισσότερο αυτή την ιστορία από εκείνες του Ιζζό.
Τελειώνοντας, δεν μπορώ να πω πως πρόκειται για κάτι το ιδιαίτερο. Ένα συμπαθητικό νουάρ μυθιστόρημα, που αξίζει περισσότερο ως προσπάθεια αποτύπωσης της κατάστασης της Αλγερίας στα χρόνια πριν από την ανεξαρτησία της παρά ως αστυνομικό ανάγνωσμα. Έχω διαβάσει πολύ καλύτερα νουάρ... (π.χ. το "Arab Jazz" του Karim Miske, που όντως είχε κάποιο βαθύτερο μήνυμα να περάσει) Θα συνεχίσω με την "Κόκκινη Μασσαλία", πιο πολύ από περιέργεια...
ΥΓ. Αγαπώ τις εκδόσεις Πόλις, αλλά έλεος λίγο με τις σημειώσεις στο τέλος του βιβλίου. Εξαντλήθηκα από το συνεχές μπρος-πίσω!
October 13, 2018
Τελικά υπάρχουν κάποια βιβλία που είναι καθαρά διαμάντια! Στην προκειμένη περίπτωση "Το Μαύρο Αλγέρι" του Maurice Attia.. Πόσο ζωντάνα περιγραφικός, πόσο γλαφυρός μπόρει να είναι ένας συγγραφέας για να σε κάνει να νιώσεις ότι βρίσκεσαι στο Αλγέρι το 1962 κ βιώνεις τον εμφύλιο πόλεμο; Με πολυφωνικό χαρακτήρα στο βιβλίο οι ήρωες του σε πρώτο πρόσωπο σου αφηγούνται την ιστορία τους απο το παρελθόν στο παρόν... Απλά τέλειο, διαβάζεται χωρίς ανάσα...!
Read
February 14, 2019Η σειρά νουάρ των εκδόσεων Πόλις μου έχει αφήσει πολύ καλές εντυπώσεις οι οποίες ενισχύονται από το πρώτο βιβλίο με ήρωα τον Πάκο Μαρτίνεθ. Το νουάρ, όπως υποψιάζομαι και στα άλλα βιβλία της σειράς, είναι μόνο η μία διάσταση του βιβλίου αυτού.
Μεταφερόμαστε στο Αλγέρι τις παραμονές της ανεξαρτησίας, αυτή τη σκοτεινή περίοδο γεγονότων που σημάδεψαν το τέλος της γαλλικής παρουσίας στη Αλγερία. Ο ήρωάς μας εν μέσω βομβιστικών επιθέσεων και δολοφονιών προσπαθέι να εξιχνιάσει μια διπλή δολοφονία με απίστευτη επιμονή καθώς όλα γύρω του διαλούνοται και καταρρέουν.
Όμως, η αστυνομική αυτή υπόθεση είναι μόνο η "πρόφαση" για το συγγραφέα καθώς μέσα από τις έρευνες αλλά και την προσωπική ζωή του ήρωα, που προσπαθεί να διατηρήσει την ακεραιότητα και την αξιοπρέπειά του, παρελαύνει όλος ο μικρόκοσμος του Αλγερίου της εποχής. Χωρίς ίχνος διδακτισμού ή προσπάθειας επίρριψης ευθυνών ο συγγραφέας γράφει για τον πόλεμο, την παράνοια, το τι σημαίνει πατρίδα για τον καθένα μέσα από τα μάτια και την πραγματικότητα των καθημερινών ανθρώπων.
Σταδιακά η εξιχνίαση της υπόθεσης ενώ είναι πανταχού παρούσα, περνάει σε δεύτερο πλάνο καθώς το ενδιαφέρον του αναγνώστη μετατοπίζεται στις προσωπικές αγωνίες των ηρώων, αγωνίες που εκφράζουν ολόκληρη τη γενιά των pieds-noirs που πήρε το δρόμο της επιστροφής (ή μάλλον της ξενιτιάς) στη μητροπολιτική Γαλλία. Βαθύτατα κοινωνικό και απόλυτα ενταγμένο στο ιστορικό του πλαίσιο μου άφησε τις καλύτερες εντυπώσεις.
Εξαιρετική και η ποιότητα της έκδοσης και με πλούσιο υλικό για την καλύτερη κατανόηση της ιστορικής συγκυρίας.
Μεταφερόμαστε στο Αλγέρι τις παραμονές της ανεξαρτησίας, αυτή τη σκοτεινή περίοδο γεγονότων που σημάδεψαν το τέλος της γαλλικής παρουσίας στη Αλγερία. Ο ήρωάς μας εν μέσω βομβιστικών επιθέσεων και δολοφονιών προσπαθέι να εξιχνιάσει μια διπλή δολοφονία με απίστευτη επιμονή καθώς όλα γύρω του διαλούνοται και καταρρέουν.
Όμως, η αστυνομική αυτή υπόθεση είναι μόνο η "πρόφαση" για το συγγραφέα καθώς μέσα από τις έρευνες αλλά και την προσωπική ζωή του ήρωα, που προσπαθεί να διατηρήσει την ακεραιότητα και την αξιοπρέπειά του, παρελαύνει όλος ο μικρόκοσμος του Αλγερίου της εποχής. Χωρίς ίχνος διδακτισμού ή προσπάθειας επίρριψης ευθυνών ο συγγραφέας γράφει για τον πόλεμο, την παράνοια, το τι σημαίνει πατρίδα για τον καθένα μέσα από τα μάτια και την πραγματικότητα των καθημερινών ανθρώπων.
Σταδιακά η εξιχνίαση της υπόθεσης ενώ είναι πανταχού παρούσα, περνάει σε δεύτερο πλάνο καθώς το ενδιαφέρον του αναγνώστη μετατοπίζεται στις προσωπικές αγωνίες των ηρώων, αγωνίες που εκφράζουν ολόκληρη τη γενιά των pieds-noirs που πήρε το δρόμο της επιστροφής (ή μάλλον της ξενιτιάς) στη μητροπολιτική Γαλλία. Βαθύτατα κοινωνικό και απόλυτα ενταγμένο στο ιστορικό του πλαίσιο μου άφησε τις καλύτερες εντυπώσεις.
Εξαιρετική και η ποιότητα της έκδοσης και με πλούσιο υλικό για την καλύτερη κατανόηση της ιστορικής συγκυρίας.
December 16, 2016
Ένα καλογραμμένο πολιτικό - ιστορικό,νουαρ μυθιστόρημα. Θα σε παρασύρει και θα τρέχεις μαζι με τον Πακο στον χαμό των γεγονότων της Αλγερίας. Θα ταυτιστείς σε μια αναζήτηση φαντασμάτων συναισθηματικών και μη.
Πέντε αστέρια γιατί ειχε καιρό ένα βιβλίο να με συνεπάρει τόσο.
Πέντε αστέρια γιατί ειχε καιρό ένα βιβλίο να με συνεπάρει τόσο.
June 7, 2021
Ένα εξαιρετικό βιβλίο, από κάθε άποψη. Δεν θα το χαρακτήριζα αστυνομικό, παρόλο που ο πρωταγωνιστής είναι αστυνομικός και προσπαθεί να λύσει ένα φόνο (που σύντομα γίνονται 2, 3, 4...), ούτε νουάρ, παρόλο που έτσι συστήνεται στο εξώφυλλό του. Θα το χαρακτήριζα πολιτικό θρίλερ, καθώς μεταφερόμαστε στο 1962 και τα γεγονότα της ανεξαρτησίας της Αλγερίας από τη Γαλλία. Να σημειώσω ότι δεν γνώριζα για την πλειοψηφία των περιστατικών που περιγράφονται, ενώ στο τέλος του βιβλίου υπάρχει επίμετρο με δύο κείμενα που αναλύει την περίπτωση της Αλγερίας και εξηγεί πώς η κατάσταση οδήγησε στα περιστατικά που διαβάζουμε (*εξαιρετικό από τον εκδοτικό οίκο να το συμπεριλάβει, θα το έψαχνα μόνη μου διαφορετικά).
Η αφήγηση είναι εξαιρετική, μαθαίνουμε άμεσα τις σκέψεις των πρωταγωνιστών, μοιραζόμαστε τα άγχη τους και αγωνιούμε για την επόμενη μέρα.
Το μόνο αρνητικό που βρίσκω στο βιβλίο είναι ότι δεν παράγγειλα ταυτόχρονα και το δεύτερο.... επειδή όμως το λάθος είναι δικό μου, παράγγειλα τα υπόλοιπα τρία για να είμαι σίγουρη!!!
Η αφήγηση είναι εξαιρετική, μαθαίνουμε άμεσα τις σκέψεις των πρωταγωνιστών, μοιραζόμαστε τα άγχη τους και αγωνιούμε για την επόμενη μέρα.
Το μόνο αρνητικό που βρίσκω στο βιβλίο είναι ότι δεν παράγγειλα ταυτόχρονα και το δεύτερο.... επειδή όμως το λάθος είναι δικό μου, παράγγειλα τα υπόλοιπα τρία για να είμαι σίγουρη!!!
November 19, 2021
Noir με πολιτικές προεκτάσεις. Ο Πακο ιδιαίτερη προσωπικότητα! Αν και ξεκίνησα ανορθόδοξα τη σειρά από την Καραϊβική, το Αλγέρι έχει διαφορετική μαγεία. Πολύ σινεμά, δυνατές ερωτικές σκηνές και ένα τρίτο μέρος τόσο συγκινητικό και τρυφερό που σε συνταραζει. ΥΓ βιβλίο όχι για όλους αλλά κατανοητό και με ζωντανές περιγραφές. Ίσως το χρονολογ��ο και τα ιστορικά στοιχεία κουράσουν, ωστόσο ο αναγνώστης ακόμη και όχι τόσο εκπαιδευμένος μπορεί να μείνει πιστός στον Πακο και στην ιστορία του...διαβάζεται με τσιγάρα και ποτά και τσάι μάλλον με μέντα..ιδανικό δώρο
January 3, 2022
Πρώτη γνωριμία με τον Ατιά και οφείλω να πω ότι κακώς άργησα τόσο. Καλογραμμένο και με ιδιαίτερο ενδιαφέρον καθώς το θέμα της τοπικής ιστορίας δεν μου ήταν ιδιαίτερα γνωστό. Με εξέπληξε έντονα η περιγραφή της γεροντικής ανίας από την πλευρά του ασθενούς... Φυσικά, δεν είναι ο μόνος λόγος που θα συνεχίσω να διαβάζω τα βιβλία του.
May 8, 2023
Με κούρασε απίστευτα όλο αυτό το μπρος πίσω στις σελίδες για να δεις τα σχόλια, σε σημείο που, από ένα σημείο και μετά, να παραιτηθώ και να αφεθώ στο "ό,τι κατάλαβα, κατάλαβα". Χρειαζόταν οπωσδήποτε καλύτερη επιμέλεια και στήσιμο όσον αφορά το πρακτικό μέρος, αλλά και η υπόθεση έμπαζε και παρουσίαζε αρκετές ρωγμές. Ωραία γραφή που κάποιες φορές συγκινεί και άλλες προβληματίζει, όμως υπήρχαν και κάποιες άλλες που με χαλούσε, κυρίως όταν παρουσίαζε με αφέλεια, ανάμικτη με αδιαφορία, γεγονότα που έχριζαν λεπτής και προσεκτικής διαχείρισης. Στα θετικά του η εκτεταμένη έρευνα, γνώση και ανάλυση της εποχής, όπως και τα ιστορικά στοιχεία που έμαθα για την Αλγερία.
May 17, 2017
Μετά από μία μεγάλη αναγνωστική απεργία που έκανε το μυαλό μου, ευτυχώς βρέθηκαν ο Maurice Attia με το Μαύρο Αλγέρι και ο Jean-Claud Izzo με την Τριλογία της Μασσαλίας να με ξεκολλήσουν. Στο κενό μεταξύ 2ου (Τσούρμο) και 3ου (Solea) βιβλίου από την Μασσαλία, το Αλγέρι με επισκέφτηκε προσφέροντάς μου ένα πολύ καλό αστυνομικό/ ιστορικό noir.
Το δυνατό χαρτί του βιβλίου δεν είναι τόσο η ενδιαφέρουσα -αλλά μέχρι εκεί- αστυνομική πλοκή, όσο η περιγραφή του Αλγερίου εν μέσω των συγκρούσεων για την ανεξαρτησία της Αλγερίας. Εξαιρετικές οι περιγραφές και ιστορικά και πολιτικά.
Ένα ακόμα χαρακτηριστικό που μου άρεσε είναι που όλοι οι πρωταγωνιστές μίλαγαν σε πρώτο πρόσωπο κάνοντάς σε να δεθείς με τους καλογραμμένους χαρακτήρες.
Το αρνητικό που το έχω ξαναγράψει, είναι η παραπομπές στο τέλος του βιβλίου. Καταλαβαίνω ότι κάποιες σημειώσεις ειδικά ήταν πολύ μεγάλες και κάποιες σελίδες είχαν μεγάλο όγκο παραπομπών, αλλά είναι πολύ κουραστικό το μπρος πίσω.
(4,5+)
Το δυνατό χαρτί του βιβλίου δεν είναι τόσο η ενδιαφέρουσα -αλλά μέχρι εκεί- αστυνομική πλοκή, όσο η περιγραφή του Αλγερίου εν μέσω των συγκρούσεων για την ανεξαρτησία της Αλγερίας. Εξαιρετικές οι περιγραφές και ιστορικά και πολιτικά.
Ένα ακόμα χαρακτηριστικό που μου άρεσε είναι που όλοι οι πρωταγωνιστές μίλαγαν σε πρώτο πρόσωπο κάνοντάς σε να δεθείς με τους καλογραμμένους χαρακτήρες.
Το αρνητικό που το έχω ξαναγράψει, είναι η παραπομπές στο τέλος του βιβλίου. Καταλαβαίνω ότι κάποιες σημειώσεις ειδικά ήταν πολύ μεγάλες και κάποιες σελίδες είχαν μεγάλο όγκο παραπομπών, αλλά είναι πολύ κουραστικό το μπρος πίσω.
(4,5+)
March 21, 2022
Δεν με ενθουσίασε, παρά τις πολύ θετικές κριτικές που είχα διαβάσει. Περισσότερο πολιτικό, παρά νουάρ/αστυνομικό βιβλίο, που λειτουργεί ως τεκμήριο Δημόσιας Ιστορίας για να καταγγείλει και να πληροφορήσει τον αναγνώστη για τον Πόλεμο της Αλγερίας - και σ' αυτό τα καταφέρνει πολύ καλά. Δίνονται πάρα πολλές πληροφορίες που συνθέτουν όλο το πολιτικό σκηνικό εις βάρος της υπόθεσης και αμέτρητες υποσημειώσεις οι οποίες θα ήταν καλύτερο να τοποθετηθούν στο κάτω μέρος κάθε σελίδας, παρά στο τέλος του βιβλίου, ώστε να διευκολύνουν τον αναγνώστη.
November 10, 2015
Ένα πολύ ωραίο βιβλίο. Η ιστορία των τελευταίων χρόνων πριν την ανεξαρτητοποίηση της Αλγερίας μέσα σε ένα νουάρ μυθιστόρημα. Μια περίεργη διπλή δολοφονία ενός Άραβα και μιας Γαλλίδας και ο Πάκο, αστυνομικός ισπανικής καταγωγής προσπαθεί να την διελευκάνει. Αλλά γύρω όλα καταρρέουν. Η Αλγερία οδεύει προς την ανεξαρτησία, οι Γάλλοι που μένουν εκεί προσπαθούν να εκβιάσουν τις καταστάσεις, βόμβες και θάνατος.
September 12, 2013
Το μαύρο Αλγέρι είναι μεστό σε δράση και πλοκή. Είναι κατά βάση αστυνομικό μυθιστόρημα. Δεν διαδραματίζεται σε μια μεγαλούπολη της Δύσης όπως τα περισσότερα του είδους του, αλλά στο Αλγέρι σε μία ξεχωριστή και δραματική εποχή.
April 17, 2023
Πολλές φορές θυμώνω και λυπάμαι ταυτόχρονα, όταν διαπιστώνω πως κάποιος ξέρει να γράφει καλά, αδιαμφισβήτητα, αλλά δεν έχει επιλέξει το σωστό θέμα.
Ασφαλώς και ο τύπος είναι άψογος στην παράθεση της παρούσας κατάστασης της δεδομένης εποχής, όχι μόνο της χώρας άλλα και της ευρύτερης ευρωπαϊκής σκηνής, περιλαμβανομένης λεπτομερούς ανάλυσης του πολιτικού, κοινωνικού, οικονομικού και πολιτιστικού υποβάθρου, αλλά ίσως θα έπρεπε να παραμείνει σε αυτό, το οποίο φαίνεται πως το κατέχει σε βάθος. Γιατί, και κατά κάποιο τρόπο θλίβομαι που αναγκάζομαι να το παραδεχτώ, δεν καταφέρνει να συνθέσει ένα δυνατό και στιβαρό σκηνικό που γύρω του θα κινείται η εν λόγω κατάσταση, αλλά το μυθιστόρημα αυτό αποτελεί τον αδιάφορο κομπάρσο που περνάει πίσω από το σκηνικό, στο βάθος, χαμένος και σχεδόν αόρατος. Οι χαρακτήρες είναι ολότελα επιφανειακοί, με εξαίρεση των γυναικών, που είναι στην ουσία ανύπαρκτοι ή, καλύτερα, γραφικές καρικατούρες χαμένες μέσα στην ιδιοτέλεια του ρόλου τους. Σοβαρά θέματα, όπως πορνεία, παιδεραστία, αιμομιξία και βιασμός, περνάνε κάπως σαν: ναι, συνέβη, ναι, είναι τερατώδες και απαίσιο, πάμε να *μπιπ* για να ξεχαστούμε; Επιπροσθέτως, σκοτώνει τον πιο ενδιαφέροντα χαρακτήρα του βιβλίου σχεδόν στην αρχή και χωρίς κανέναν λόγο, αφήνοντας έναν, αφελή και μάλλον μονομερώς προσκείμενο προς έναν ανύπαρκτο ιδεοψυχαναγκασμό, τύπο να περιφέρεται γύρω, και να μας κάνει να αναρωτιόμαστε για το μέσον που είχε και πήρε την συγκεκριμένη θεση, καθώς τον βλέπουμε να χειραγωγείται επί τριάντα και πλέον έτη από μια γιαγιά που, ενώ είναι υπέρ της νύφης της εκατό τα εκατό, της στερεί τη θέση πλάι στο παιδί της ή έστω την αποκατάσταση στην σκέψη του. Και να μην αναφέρω το γεγονός πως ο αστυνόμος αφήνει την ανάπηρη κοπέλα του, που δεν ξέρει ούτε να κρατήσει όπλο, να υποδεχτεί τον κατά συρροή δολοφόνο, ο οποίος πάει στο ραντεβού παρέα με την ερωμένη του και προτάσσοντας έναν σουγιά... Ο κομάντος του γαλλικού στρατού, που έχει σκοτώσει σχεδόν τόσους όσους και ο ΟΑΣ... (Πολύ μεγάλο μέσον, μα πολύ μεγάλο).
Εν κατακλείδι, η πολιτική κατάσταση της περιοχής την δεδομένη εποχή, τραγική, παρόλο που δεν μπορούσα να συνδεθώ ή να κατανοήσω τους χειρισμούς των εκάστοτε οργανώσεων. Αλλά γέλασα πολύ με τον επιθεωρητή "Κλουζώ". Μα πάρα πολύ.
Το καλύτερο σημείο του έργου, η στιγμή που η γιαγιά βυθίζεται στην άνοια, όπου και ο Ατια μας έδειξε τις ικανότητες που έχει να εμβαθύνει στον εσωτερικό ψυχισμό, είτε τις αντιλαμβάνεται είτε όχι.
Άντε, καλημέρες!!!!
Ασφαλώς και ο τύπος είναι άψογος στην παράθεση της παρούσας κατάστασης της δεδομένης εποχής, όχι μόνο της χώρας άλλα και της ευρύτερης ευρωπαϊκής σκηνής, περιλαμβανομένης λεπτομερούς ανάλυσης του πολιτικού, κοινωνικού, οικονομικού και πολιτιστικού υποβάθρου, αλλά ίσως θα έπρεπε να παραμείνει σε αυτό, το οποίο φαίνεται πως το κατέχει σε βάθος. Γιατί, και κατά κάποιο τρόπο θλίβομαι που αναγκάζομαι να το παραδεχτώ, δεν καταφέρνει να συνθέσει ένα δυνατό και στιβαρό σκηνικό που γύρω του θα κινείται η εν λόγω κατάσταση, αλλά το μυθιστόρημα αυτό αποτελεί τον αδιάφορο κομπάρσο που περνάει πίσω από το σκηνικό, στο βάθος, χαμένος και σχεδόν αόρατος. Οι χαρακτήρες είναι ολότελα επιφανειακοί, με εξαίρεση των γυναικών, που είναι στην ουσία ανύπαρκτοι ή, καλύτερα, γραφικές καρικατούρες χαμένες μέσα στην ιδιοτέλεια του ρόλου τους. Σοβαρά θέματα, όπως πορνεία, παιδεραστία, αιμομιξία και βιασμός, περνάνε κάπως σαν: ναι, συνέβη, ναι, είναι τερατώδες και απαίσιο, πάμε να *μπιπ* για να ξεχαστούμε; Επιπροσθέτως, σκοτώνει τον πιο ενδιαφέροντα χαρακτήρα του βιβλίου σχεδόν στην αρχή και χωρίς κανέναν λόγο, αφήνοντας έναν, αφελή και μάλλον μονομερώς προσκείμενο προς έναν ανύπαρκτο ιδεοψυχαναγκασμό, τύπο να περιφέρεται γύρω, και να μας κάνει να αναρωτιόμαστε για το μέσον που είχε και πήρε την συγκεκριμένη θεση, καθώς τον βλέπουμε να χειραγωγείται επί τριάντα και πλέον έτη από μια γιαγιά που, ενώ είναι υπέρ της νύφης της εκατό τα εκατό, της στερεί τη θέση πλάι στο παιδί της ή έστω την αποκατάσταση στην σκέψη του. Και να μην αναφέρω το γεγονός πως ο αστυνόμος αφήνει την ανάπηρη κοπέλα του, που δεν ξέρει ούτε να κρατήσει όπλο, να υποδεχτεί τον κατά συρροή δολοφόνο, ο οποίος πάει στο ραντεβού παρέα με την ερωμένη του και προτάσσοντας έναν σουγιά... Ο κομάντος του γαλλικού στρατού, που έχει σκοτώσει σχεδόν τόσους όσους και ο ΟΑΣ... (Πολύ μεγάλο μέσον, μα πολύ μεγάλο).
Εν κατακλείδι, η πολιτική κατάσταση της περιοχής την δεδομένη εποχή, τραγική, παρόλο που δεν μπορούσα να συνδεθώ ή να κατανοήσω τους χειρισμούς των εκάστοτε οργανώσεων. Αλλά γέλασα πολύ με τον επιθεωρητή "Κλουζώ". Μα πάρα πολύ.
Το καλύτερο σημείο του έργου, η στιγμή που η γιαγιά βυθίζεται στην άνοια, όπου και ο Ατια μας έδειξε τις ικανότητες που έχει να εμβαθύνει στον εσωτερικό ψυχισμό, είτε τις αντιλαμβάνεται είτε όχι.
Άντε, καλημέρες!!!!
May 14, 2015
Ένα ανατρεπτικό, ιστορικό αστυνομικό μυθιστόρημα που διαδραματίζεται από το 1954 έως το 1962, χρόνια κρίσιμα για την ανεξαρτησία της Αλγερίας από τη Γαλλία. Ο αστυνομικός επιθεωρητής Πάκο Μαρτίνεθ, γεννηθείς στη Βαρκελώνη, γιος αναρχικού που δολοφονήθηκε το 1937 από κομμουνιστές, και ο Μωρίς Σουκρούν, επίσης επιθεωρητής της αστυνομίας, αναλαμβάνουν τη διαλεύκανση της διπλής δολοφονίας ενός ζευγαριού που βρέθηκε σε παραλία του Αλγερίου. Χρόνια δύσκολα, αιματηρά, φιλύποπτα.
Με εναλλακτική αφήγηση μεταξύ των πρωταγωνιστών, εκτυλίσσεται μπροστά στα μάτια μας μια νουάρ ιστορία, γεμάτη προδοσία, έρωτα, πόνο και φιλοδοξίες. Άψογος χειρισμός της πλοκής και καταπληκτικό ιστορικό υπόβαθρο, με υπερβολικά πολλές λεπτομέρειες για τα γεγονότα που οδήγησαν στην ανεξαρτησία του Αλγερίου, καθόλου κουραστικό όμως για όποιον αφοσιωθεί σε αυτό το βιβλίο. Θα συνιστούσα ο αναγνώστης να ξεκινήσει από το ιστορικό επίμετρο που υπάρχει στο τέλος, το οποίο περιγράφει συνοπτικά και τεκμηριωμένα τα γεγονότα, τους ανθρώπους και τις εξελίξεις στον πολιτικό χάρτη της χώρας. Θα έιναι ένα καλό βοήθημα για την καλύτερη κατανόηση της ιστορίας.
Αλγερινοί μουσουλμάνοι και Γάλλοι άποικοι, ανταρτοπόλεμος, επτάμιση χρόνια με χιλιάδες νεκρούς, Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο Αλγερίας και γαλλικός στρατός, σχέδια και ελπίδες. Γαλλία και Αλγερία, δυο χώρες που τις χωρίζουν πολλά περισσότερα από τα νερά της Μεσογείου. Και μέσα σε όλα αυτά, ο Πάκο με την άρρωστη γιαγιά του, αντιμέτωπος με τη σκληρή πλευρά του αγώνα για την ανεξαρτησία και τη σκληρότητα και την κρυψίνοια επικίνδυνων ανθρώπων. Ο Πάκο που αγωνίζεται να ζήσει με την Ιρέν μια ήρεμη και αξιοπρεπή ζωή, κι ας σφυρίζουν γύρω τους οι βόμβες και ας εκρήγνυνται αυτοκίνητα και μαγαζιά. Παράλληλα με την εξιχνίαση του διπλού φονικού, υπάρχει περιθώριο και για κοινωνικά μηνύματα και σχολιασμό τ��ν αθώων ανθρώπων που σφαγιάζονται στο όνομα της ανεξαρτησίας και των Γάλλων κατοίκων που παραπαίουν ανάμεσα σε δυο ταυτότητες: Γάλλοι ή Αλγερινοί;
Το μυθιστόρημα είναι το πρώτο της τριλογίας με ήρωα τον Πάκο Μαρτίνεθ και ανυπομονώ να διαβάσω και τα επόμενα.
Με εναλλακτική αφήγηση μεταξύ των πρωταγωνιστών, εκτυλίσσεται μπροστά στα μάτια μας μια νουάρ ιστορία, γεμάτη προδοσία, έρωτα, πόνο και φιλοδοξίες. Άψογος χειρισμός της πλοκής και καταπληκτικό ιστορικό υπόβαθρο, με υπερβολικά πολλές λεπτομέρειες για τα γεγονότα που οδήγησαν στην ανεξαρτησία του Αλγερίου, καθόλου κουραστικό όμως για όποιον αφοσιωθεί σε αυτό το βιβλίο. Θα συνιστούσα ο αναγνώστης να ξεκινήσει από το ιστορικό επίμετρο που υπάρχει στο τέλος, το οποίο περιγράφει συνοπτικά και τεκμηριωμένα τα γεγονότα, τους ανθρώπους και τις εξελίξεις στον πολιτικό χάρτη της χώρας. Θα έιναι ένα καλό βοήθημα για την καλύτερη κατανόηση της ιστορίας.
Αλγερινοί μουσουλμάνοι και Γάλλοι άποικοι, ανταρτοπόλεμος, επτάμιση χρόνια με χιλιάδες νεκρούς, Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο Αλγερίας και γαλλικός στρατός, σχέδια και ελπίδες. Γαλλία και Αλγερία, δυο χώρες που τις χωρίζουν πολλά περισσότερα από τα νερά της Μεσογείου. Και μέσα σε όλα αυτά, ο Πάκο με την άρρωστη γιαγιά του, αντιμέτωπος με τη σκληρή πλευρά του αγώνα για την ανεξαρτησία και τη σκληρότητα και την κρυψίνοια επικίνδυνων ανθρώπων. Ο Πάκο που αγωνίζεται να ζήσει με την Ιρέν μια ήρεμη και αξιοπρεπή ζωή, κι ας σφυρίζουν γύρω τους οι βόμβες και ας εκρήγνυνται αυτοκίνητα και μαγαζιά. Παράλληλα με την εξιχνίαση του διπλού φονικού, υπάρχει περιθώριο και για κοινωνικά μηνύματα και σχολιασμό τ��ν αθώων ανθρώπων που σφαγιάζονται στο όνομα της ανεξαρτησίας και των Γάλλων κατοίκων που παραπαίουν ανάμεσα σε δυο ταυτότητες: Γάλλοι ή Αλγερινοί;
Το μυθιστόρημα είναι το πρώτο της τριλογίας με ήρωα τον Πάκο Μαρτίνεθ και ανυπομονώ να διαβάσω και τα επόμενα.
October 25, 2016
Έχω την αίσθηση ότι το "Παρίσι Μπλουζ" με κέρδισε περισσότ��ρο. Το ύφος εξακολουθεί να είναι μελαγχολικό και αρκετά σκοτεινό με φόντο την σύγχρονη ιστορία του Αλγερίου. Θα πρότεινα αν κάποιος έχει σκοπό να διαβάσει την τριλογία, να τη διαβάσει με τη σειρά. Μένει να διαβάσω και την "Κόκκινη Μασσαλία " για να έχω ολοκληρωμένη εικόνα.
"Εκείνο το βράδυ διαπίστωσα ότι ένα ζευγάρι παραμένει ζωντανό, αν μπορεί να επινοήσει το απρόβλεπτο."
"Εκείνο το βράδυ διαπίστωσα ότι ένα ζευγάρι παραμένει ζωντανό, αν μπορεί να επινοήσει το απρόβλεπτο."
September 16, 2014
Πολύ όμορφο και τωρα που το σκέφτομαι ίσως και να το αδίκησα με τα 4 αντί για 5 αστέρια.Όμορφος πολύ γρήγορος λόγος, ιστορία που καλώς η κακώς δεν τη γνώριζα καθόλου,για τον πόλεμο της Αλγεριας λέω.Και ένας καινούριος φίλος ο Πακο Μαρτινεθ που θα μπει κοντά στο Μονταλμπάνο και στο Χαρυ Χολε στο μυαλό μου.Λέω να ξεκινήσω αμέσως το δεύτερο μέρος της τριλογίας του Ατιά.Αυτά.
September 1, 2015
Κυρίως ενδιαφέρον ως ιστορικό μυθιστόρημα παρά ως αστυνομικό. Άλλωστε πιστεύω αυτό θέλησε να κάνει και ο ίδιος ο συγγραφέας, να μας μιλήσει δηλαδή για τον τόπο του. Το συστήνω σε αυτούς που τους ενδιαφέρει να μάθουν για την Αλγερία, τους αγώνες ανεξαρτησίας και την επικρατούσα κατάσταση, παρά για τους φίλους του αστυνομικού μυθιστορήματος.
August 2, 2014
Δυνατό βιβλίο. Αρκετά νουάρ. Δε θέλω από το 1ο βιβλίο να κάνω συγκρίσεις αλλά νομίζω ότι μου αρέσει πιο πολύ ο άλλος Γάλλος ο Izzo, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δε μου άρεσε. Θα φανεί και με τα άλλα 2 βιβλία της συνέχειας που έρχονται.
February 23, 2022
Πάρα πολύ ενδιαφέρον μυθιστόρημα με πολλή αγωνία.
Πολύ κατανοητή η ιστορική περίοδος του εμφυλίου πολέμου στην Αλγερία λόγω της μεγάλης έρευνας και της εξαιρετικής μεταφοράς των γεγονότων από τον Αττία.
9/10
Πολύ κατανοητή η ιστορική περίοδος του εμφυλίου πολέμου στην Αλγερία λόγω της μεγάλης έρευνας και της εξαιρετικής μεταφοράς των γεγονότων από τον Αττία.
9/10
October 29, 2018
Νομίζω ότι δεν ξετρελάθηκα. Ο Αττιά ουσιαστικά εντάσσει ένα μικρό αστυνομικό μέσα στο πολιτικό κατά τα άλλα βιβλίο του. Ενδιαφέρουσες οι πληροφορίες για την Αλγερία και τα τραγικά γεγονότα της εποχής (και μάλιστα από κάποιον που τα έζησε από πρώτο χέρι!), αλλά δεν σου αφήνει πολλά περιθώρια να πιστέψεις ότι κάποιος μπορεί να ασχοληθεί με έναν - ασήμαντο κατά τα φαινόμενα - φόνο μέσα σε όλην αυτήν την αναστάτωση και τον ορυμαγδό αλληλοσκοτωμών.
Αυτό που με κούρασε ήταν η συνεχόμενη εναλλαγή του αφηγητή που γινόταν ξεκάρφωτα και χωρίς να δίνει ιδιαίτερο ψυχολογικό βάθος στον εκάστοτε "πρωταγωνιστή".
Πολλές συμφορές μαζεμένες, πολλές ευτυχείς συγκυρίες μαζεμένες επίσης, αλλά και ένας ήρωας, ο Πάκο, που φαίνεται πολύ αδύναμος σωματικά και ψυχολογικά για να το διαχειριστεί όλο αυτό. Άλλωστε, κανένας δεν ενδιαφερόταν πραγματικά να λυθεί ο φόνος παρά μόνο ο Πάκο και αυτό για καθαρά ψυχαναγκαστικούς λόγους.
Πολύ κουραστικό ήταν και το συνεχές μπρος-πίσω με τις υποσημειώσεις. Στα θετικά βάζω τις μαζεμένες πληροφορίες για την Αλγερία στο τέλος που πραγματικά βοήθησαν πολύ.
Αυτό που με κούρασε ήταν η συνεχόμενη εναλλαγή του αφηγητή που γινόταν ξεκάρφωτα και χωρίς να δίνει ιδιαίτερο ψυχολογικό βάθος στον εκάστοτε "πρωταγωνιστή".
Πολλές συμφορές μαζεμένες, πολλές ευτυχείς συγκυρίες μαζεμένες επίσης, αλλά και ένας ήρωας, ο Πάκο, που φαίνεται πολύ αδύναμος σωματικά και ψυχολογικά για να το διαχειριστεί όλο αυτό. Άλλωστε, κανένας δεν ενδιαφερόταν πραγματικά να λυθεί ο φόνος παρά μόνο ο Πάκο και αυτό για καθαρά ψυχαναγκαστικούς λόγους.
Πολύ κουραστικό ήταν και το συνεχές μπρος-πίσω με τις υποσημειώσεις. Στα θετικά βάζω τις μαζεμένες πληροφορίες για την Αλγερία στο τέλος που πραγματικά βοήθησαν πολύ.
Displaying 1 - 30 of 63 reviews