میشل بارنیه
میشل بارنیه | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
 بارنیه در ۲۰۲۳ | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| نخست‌وزیر فرانسه | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| آغاز به کار ۵ سپتامبر ۲۰۲۴ | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| رئیس‌جمهور | امانوئل مکرون | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| پس از | گابریل اتل | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| اطلاعات شخصی | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| زاده | میشل برنارد بارنیه ۹ ژانویهٔ ۱۹۵۱ (۷۳ سال) لا ترونش، فرانسه | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| حزب سیاسی | جمهوری‌خواهان (از ۲۰۱۵) | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| دیگر عضویت‌های سیاسی | اتحادیه دموکرات‌ها برای جمهوری (۱۹۶۷–۱۹۷۶) تجمع برای جمهوری (۱۹۷۶–۲۰۰۲) اتحاد برای جنبش مردمی (۲۰۰۲–۲۰۱۵) | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| همسر(ان) | ایزابل آلتمایر (ا. ۱۹۸۲) | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| فرزندان | ۳ | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| محل تحصیل | دانشکده بازرگانی ESCP | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| پیشه |
| ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
میشل بارنیه (فرانسوی: Michel Barnier؛ زادهٔ ۹ ژانویهٔ ۱۹۵۱) سیاستمدار فرانسوی است که از ۵ سپتامبر ۲۰۲۴ نخست‌وزیر فرانسه است.
او در چندین کابینه دولت فرانسه مشغول به کار بوده است. وی از جمله وزیر امور خارجه فرانسه از سال ۲۰۰۴ تا ۲۰۰۵، وزیر امور خارجه در امور اروپا از ۱۹۹۵تا ۱۹۹۷و وزیر محیط زیست، توسعه پایدار، ترابری و مسکن از سال ۱۹۹۳ تا ۱۹۹۵. او همچنین عضو کمیسیون اروپا برای سیاست‌های منطقه ای (۱۹۹۹–۲۰۰۴)، کمیسیون اروپا برای بازار داخلی و خدمات (۲۰۱۰–۲۰۱۴) در سطح اروپا خدمت کرد. او همچنین معاون رئیس حزب مردم اروپا را از ۲۰۱۰ تا ۲۰۱۵ بر عهده داشته است.
بارنیه در ۱۸ ژوئن ۲۰۰۷ به سمت وزیر کشاورزی فرانسه منصوب شد و در ۷ ژوئن ۲۰۰۹ پس از اینکه به‌عنوان عضو پارلمان اروپا (MEP) انتخاب شد از پست خود کناره‌گیری کرد. او به‌عنوان عضو کمیسیون اروپا برای بازار داخلی و خدمات تحت ریاست ژوزه مانوئل باروزو خدمت کرده است. کمیسیون اروپا او را به عنوان مذاکره‌کننده اصلی خود برای خروج انگلیس از اتحادیه اروپا منصوب کرد. وی مسئول تهیه و اجرای این مذاکرات براساس متمم ۵۰ قانون اتحادیه اروپا (TEU) است.
وی همچنین برندهٔ جوایزی همچون لژیون دونور (افسر) شده است.[۱][۲]
سنین جوانی و تحصیلات
[ویرایش]بارنیه در سال ۱۹۷۱ در لا ترونش در آلپ فرانسه در یک خانواده حامی مشی شارل دو گل (دوگل گرا) متولد شد و در سال ۱۹۷۲ از مدرسه کسب و کار (ESCP) اروپا فارغ‌التحصیل شد.[۳]
زندگی سیاسی
[ویرایش]
سیاست ملی
[ویرایش]بارنیه در هیئت وزیران مختلف وفاداران به شارل دو گل در دهه ۱۹۷۰ خدمت کرد، وی قبل از اینکه در سال ۱۹۷۸ در سن ۲۷ سالگی به عنوان نماینده مجلس ملی فرانسه و معاون وزارت ساووآ به نمایندگی از نئو دوگلیست انتخاب شود، تا سال ۱۹۹۳ در تجمع برای جمهوری (RPR) خدمت کرد.[۴]
او با ژان کلود کیلی در سال ۱۹۹۲ در بازی‌های المپیک زمستانی که در آلبرویل برگزار شد در سمت رئیس کمیته بین‌المللی سازمان‌های بین‌المللی (COJO) به سازماندهی این رقابت‌ها پرداخت.
بارنیه اولین بار به دنبال پیروزی بزرگ ژاک شیراک در سال ۱۹۹۳ به عنوان وزیر محیط زیست به دولت فرانسه پیوست. ژاک شیراک در سال ۱۹۹۵ او را به عنوان وزیر امور خارجه در امور اروپایی منصوب کرد، وی تا زمان شکست ریاست‌جمهوری در انتخابات ۱۹۹۷ در این سمت بود. بارنیه از سال ۱۹۹۹ تا ۳۱ مارس ۲۰۰۴ به عنوان عضو کمیسیون اروپا برای سیاست منطقه‌ای در سمت کمسیون پرودی خدمت کرد. سپس به عنوان وزیر امور خارجه فرانسه در دولت ژان پیر رافارن به فعالیت پرداخت، تا۵ ژوئن ۲۰۰۵ که دومینیک دو ویلپن جای او را با فیلیپ دوست-بلازی عوض کرد. او معتقد بود به دلیل پیروزی او در رفراندوم فرانسه که به قانون اساسی اروپا رأی «منفی» داده شد، به شدت مجازات شده است.[۵][۶][۷]
در مارس ۲۰۰۶، بارنیه به عنوان معاون رئیس حزب مردم اروپا (EPP) به مدت سه سال انتخاب گردید. در دوران ریاست جمهوری نیکولا سارکوزی، پس از تغییر مجدد کابینه فرانسه که ناشی از استعفای آلن ژوپه پس از انتخابات مجلس فرانسه در سال ۲۰۰۷ بود، بارنیه به عنوان وزیر کشاورزی به کابینه نیکولا سارکوزی ملحق شد.[۸]
در سال ۲۰۱۶ قاضی فرانسوی، سابین خربس، به موجب ادعانامه‌ای درخواست کرد تا پرونده میشل بارنیه، دومینیک دو ویلپن و میشل آلیو ماری به دادگاه عدالت جمهوری، فرستاده شود. این وزرای سابق مظنون به داشتن اجازه از مهلکه خارج کردن مزدوران مسئول حمله به اردوگاه بوآکه در سال ۲۰۰۴ بودند، که در این حادثه نه سرباز فرانسوی کشته شدند. ادعا شده بود که این عملیات به منظور توجیه عملیات واکنش سریع علیه دولت لوران باگبو در زمینه بحران ۲۰۰۴ در ساحل عاج صورت گرفته بود.[۹][۱۰]
سیاست اروپا
[ویرایش]بارنیه در سال ۲۰۰۶ به عنوان مشاور ویژهٔ ژوزه مانوئل باروزو، ریاست وقت کمیسیون اروپا مشغول به کار شد و گزارش شورای وزیران برای ایجاد یک نیروی حفاظت مدنی در اروپا را ارائه داد. در سال‌های ۲۰۰۶–۲۰۰۷، او به عنوان عضو گروه آماتو خدمت کرد.[۱۱][۱۲][۱۳]
مذاکره کننده برگزیت
[ویرایش]در تاریخ ۲۷ ژوئیه ۲۰۱۶، بارنیه به عنوان مذاکره‌کننده کمیسیون اروپا با انگلیس برای خروج از اتحادیه اروپا شد، تحت ماده ۵۰ پیمان اتحادیه اروپا.[۱۴]
.jpg)
طرح حمایت از ایرلندی‌ها
[ویرایش]میشل بارنیه در ژانویه ۲۰۱۹ پس از اصلاحیه برادی (سر گراهام استوارت برادی) در مجلس عوام بریتانیا گفت که طرح حمایت از ایرلندی‌ها بخشی از قرارداد خروج بریتانیا از اتحادیه اروپا جزو مذاکره نخواهد بود.[۱۵][۱۶]
افتخارات
[ویرایش]افتخارات ملی
[ویرایش]
فرانسه: افسر لژیون دونور
افتخارات خارجی
[ویرایش]
آلمان: صلیب بزرگ نشان افتخار شایستگی جمهوری فدرال آلمان (۲۰۱۰)
پرتغال: صلیب بزرگ نشان شاهزاده هنری (۱۷ ژانویه ۲۰۱۹)
منابع
[ویرایش]- ↑ "European Commission – PRESS RELEASES – Press release – President Juncker appoints Michel Barnier as Chief Negotiator in charge of the Preparation and Conduct of the Negotiations with the United Kingdom under Article 50 of the TEU". europa.eu.
- ↑ "Commission sets up Brexit 'taskforce'". euobserver.com.
- ↑ https://www.monde-diplomatique.fr/2016/04/BENVENUTO/55185
- ↑ Barnier as special adviser European Voice, February 19, 2015.
- ↑ "Michel Barnier to take over internal market portfolio". Euobserver. 2009-11-27.
- ↑ Philip Aldrick (30 Nov 2009). "Michel Barnier looks to calm City nerves about reform". The Telegraph. London.
- ↑ "Summary of Hearing of Michel Barnier". European Parliament. 13 ژانویه 2010. Archived from the original on 24 September 2015.
- ↑ Castle, Stephen (12 July 2013). "European Union Offers Berlin Compromise on Bank Proposal". The New York Times.
- ↑ "Six commissioners head for EU election campaign trail".
- ↑ "KUNA – Barroso announces caretaker replacements following resignation of 4 EU Commissioners". kuna.net.kw. Retrieved 3 March 2019.
- ↑ Five years of laying the foundations of new growth in Europe (PDF). European Commission. 2014.
- ↑ Special Advisers to the President, Vice-Presidents and Commissioners of the European Commission European Commission.
- ↑ Simon Taylor (March 9, 2015), European Commission special advisers European Voice.
- ↑ Khan, Mehreen (27 July 2016). "Michel Barnier appointed as Juncker's Brexit chief". Financial Times. Retrieved 27 July 2016.
- ↑ "EU rejects calls to reopen Brexit deal". 30 January 2019. Retrieved 3 March 2019 – via www.bbc.co.uk.
- ↑ "EU's Barnier says time too short for alternatives to Irish backstop". 31 January 2019. Retrieved 3 March 2019 – via uk.Reuters.com.
- مشارکت‌کنندگان ویکی‌پدیا. «Michel Barnier». در دانشنامهٔ ویکی‌پدیای انگلیسی، بازبینی‌شده در ۱۸ آوریل ۲۰۱۹.
پیوند به بیرون
[ویرایش]- Michel Barnier – Head of EU Commission Taskforce for Brexit
- Personal Website at the European Commission (2010–2014)
| عمومی | |
|---|---|
| کتابخانه‌های ملی | |
| پایگاه‌های دادهٔ علمی | |
| سایر | |
