Estauracio
  | |
| Biografía | |
|---|---|
| Nacemento | 775 (Gregoriano) |
| Morte | 11 de xaneiro de 812 (36/37 anos) Constantinopla |
| Causa da morte | Gangrena |
| Emperador bizantino | |
| 26 de xullo de 811 – 2 de outubro de 811 ← Nicéforo I – Miguel I Rangabé → | |
| Datos persoais | |
| País de nacionalidade | Imperio Bizantino |
| Relixión | Cristianismo ortodoxo |
| Actividade | |
| Ocupación | político |
Familia | |
| Familia | Dinastia niceforiana (pt)  |
| Cónxuxe | Teófano de Atenas (807–) |
| Pai | Nicéforo I |
| Irmáns | Procópia (pt) |
| Cronoloxía | |
| 2 de outubro de 811 | Abdicación |
| 803 | coroación
|
Estauracio (m. 11 de xaneiro de 812) foi un emperador bizantino, fillo de Nicéforo I.
Resultou paralizado pola ferida producida por unha espada durante a loita cos búlgaros na batalla de Pliska (26 de xullo de 811), na que morreu o seu pai. Estauracio foi salvado pola Garda imperial que o retirou do campo de batalla, protexéndoo en tanto que herdeiro da coroa. Por mor das súas feridas, foi coroado formalmente en Adrianópolis (a actual Edirne), e foi a primeira vez, desde a deposición do último emperador de Occidente en 476, que un emperador era coroado fóra de Constantinopla. Durante o seu curto reinado tivo lugar unha constante pugna na corte imperial pola sucesión. As irmás de Estauracio trataron de influírlle para que elixise aos seus maridos. Finalmente conseguiuse impoñer un dos seus cuñados Miguel I Rangabé, que depuxo a Estauracio o 2 de outubro de 811. Estauracio retirouse a un mosteiro, onde morreu cinco meses despois.
| Imperio Bizantino | ||
|---|---|---|
Segue a: Nicéforo I |
Estauracio | Precede a: Miguel I Rangabé |