What do you think?
Rate this book
Blindness #2
Seeing
On election day in the capital, it is raining so hard that no one has bothered to go out to vote. The politicians are growing jittery. Should they reschedule the elections for another day? Around three o' clock, the rain finally stops. Promptly at four, voters rush to the polling stations, as if they had been ordered to appear.
But when the ballots are counted, more than 70 percent are blank. The citizens are rebellious. A state of emergency is declared. But are the authorities acting too precipitously? Or even blindly? The word evokes terrible memories of the plague of blindness that hit the city four years before, and of the one woman who kept her sight. Could she be behind the blank ballots? A police superintendent is put on the case.
What begins as a satire on governments and the sometimes dubious efficacy of the democratic system turns into something far more sinister. A singular novel from the author of Blindness.
But when the ballots are counted, more than 70 percent are blank. The citizens are rebellious. A state of emergency is declared. But are the authorities acting too precipitously? Or even blindly? The word evokes terrible memories of the plague of blindness that hit the city four years before, and of the one woman who kept her sight. Could she be behind the blank ballots? A police superintendent is put on the case.
What begins as a satire on governments and the sometimes dubious efficacy of the democratic system turns into something far more sinister. A singular novel from the author of Blindness.
307 pages, Paperback
First published March 1, 2004
About the author
José Saramago
292 books15.4k followersJosé de Sousa Saramago (16 November 1922 – 18 June 2010) was a Portuguese novelist and recipient of the 1998 Nobel Prize in Literature, for his "parables sustained by imagination, compassion and irony [with which he] continually enables us once again to apprehend an elusory reality." His works, some of which have been seen as allegories, commonly present subversive perspectives on historic events, emphasizing the theopoetic. In 2003 Harold Bloom described Saramago as "the most gifted novelist alive in the world today."
https://en.wikipedia.org/wiki/Jos%C3%...
https://en.wikipedia.org/wiki/Jos%C3%...
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 2,487 reviews
September 20, 2021
Ensayo sobre la lucidez = Seeing (Blindness #2), José Saramago
Seeing is a novel by Nobel Prize-winning Portuguese author José Saramago. It was published in Portuguese in 2004, and it is a sequel to one of his most famous works, Blindness.
Seeing is set in the same unnamed country featured in Blindness. The story begins with a parliamentary election, in which the majority (83%) of the populace cast blank ballots.
The first half of the story focuses on the struggles of the government and its various nameless members as they try to simultaneously understand and destroy the amorphous non-movement of blank-voters. Some of the characters from Blindness appear in the second half of the novel, including 'the doctor' and 'the doctor's wife', and the 'dog of tears' now with the name, Constant.
تاریخ نخستین خوانش: روز بیست و هشتم ماه دسامبر سال 2006میلادی
عنوان: بینایی؛ نویسنده: خوزه (ژوزه) ساراماگو؛ مترجم: کیومرث پارسای؛ تهران، شیرین، 1385، در 281ص، شابک 9645564786؛ موضوع داستانهای نویسندکان پرتغال - سده 20م
مترجم: حبیب گوهری راد؛ بهاره پاریاب؛ تهران، رادمهر، نکوراد، 1387، در 291ص، شابک 9789648673623؛
مترجم: عبدالرضا روزخوش؛ تهران، روزگار، 1388، در 328ص، شابک 9789643741907؛
مترجم: علیرضا شاهری؛ تهران، مجید، 1392، در 296ص، شابک 9789644530920؛
مترجم: محمد اکبری؛ تهران، شبگون، 1393، در 432ص، شابک 9786009454501؛
روز رای گیری، هیچکس در پایتخت، به حوزه های رای نمیرود، و اینکار دل نگرانی دولت را، سبب میشود؛ در ساعت چهار پس از نیمروز، ناگهان همه میخواهند در حوزه ها باشند؛ کسی برای این رخداد برهانی ندارد؛ خیال دولت راحت میشود، ولی پس از شمارش آراء، هفتاد درصد رایها را سفید مییابند، انتخابات دوباره برگزار میشود؛ در نوبت دوم، هشتاد درصد از آراء سفید است؛ دولت ناراحت است و این امر را توهینی به دموکراسی میداند، هرچند کسانی عنوان میکنند، که رای سفید نیز حق قانونی مردمان است، و نباید با آنها برخورد شود؛ بین مردم و دولت برخورد پیش میآید، و مردمان دست به راهپیمایی سکوت میزنند و ....؛ شهر همان شهریست که رویداد «کوری» در آن رخ داده بود
تاریخ بهنگام رسانی 28/07/1399هجری خورشیدی؛ 28/06/1400هجری خورشیدی؛ ا. شربیانی
Seeing is a novel by Nobel Prize-winning Portuguese author José Saramago. It was published in Portuguese in 2004, and it is a sequel to one of his most famous works, Blindness.
Seeing is set in the same unnamed country featured in Blindness. The story begins with a parliamentary election, in which the majority (83%) of the populace cast blank ballots.
The first half of the story focuses on the struggles of the government and its various nameless members as they try to simultaneously understand and destroy the amorphous non-movement of blank-voters. Some of the characters from Blindness appear in the second half of the novel, including 'the doctor' and 'the doctor's wife', and the 'dog of tears' now with the name, Constant.
تاریخ نخستین خوانش: روز بیست و هشتم ماه دسامبر سال 2006میلادی
عنوان: بینایی؛ نویسنده: خوزه (ژوزه) ساراماگو؛ مترجم: کیومرث پارسای؛ تهران، شیرین، 1385، در 281ص، شابک 9645564786؛ موضوع داستانهای نویسندکان پرتغال - سده 20م
مترجم: حبیب گوهری راد؛ بهاره پاریاب؛ تهران، رادمهر، نکوراد، 1387، در 291ص، شابک 9789648673623؛
مترجم: عبدالرضا روزخوش؛ تهران، روزگار، 1388، در 328ص، شابک 9789643741907؛
مترجم: علیرضا شاهری؛ تهران، مجید، 1392، در 296ص، شابک 9789644530920؛
مترجم: محمد اکبری؛ تهران، شبگون، 1393، در 432ص، شابک 9786009454501؛
روز رای گیری، هیچکس در پایتخت، به حوزه های رای نمیرود، و اینکار دل نگرانی دولت را، سبب میشود؛ در ساعت چهار پس از نیمروز، ناگهان همه میخواهند در حوزه ها باشند؛ کسی برای این رخداد برهانی ندارد؛ خیال دولت راحت میشود، ولی پس از شمارش آراء، هفتاد درصد رایها را سفید مییابند، انتخابات دوباره برگزار میشود؛ در نوبت دوم، هشتاد درصد از آراء سفید است؛ دولت ناراحت است و این امر را توهینی به دموکراسی میداند، هرچند کسانی عنوان میکنند، که رای سفید نیز حق قانونی مردمان است، و نباید با آنها برخورد شود؛ بین مردم و دولت برخورد پیش میآید، و مردمان دست به راهپیمایی سکوت میزنند و ....؛ شهر همان شهریست که رویداد «کوری» در آن رخ داده بود
تاریخ بهنگام رسانی 28/07/1399هجری خورشیدی؛ 28/06/1400هجری خورشیدی؛ ا. شربیانی
November 19, 2020
Powerful. Sinister. Cynical. Idiosyncratic. Sagacious. Fun.
Modern, imaginative, well written. This guy's got game!
Modern, imaginative, well written. This guy's got game!
July 18, 2024
That's an astonishing political fiction by the 1998 Nobel Laureate for Literature.
It is about a capital where the inhabitants voted "white," with more than 80%. What will the government do? Are we looking for the culprits with the help of spies and informants? Are we trying an advertising campaign? How about sending the army? But is not voting according to one's choice an inalienable right?
It is filled with humor and caricatures of politicians and full of reflections on democracy, citizens' rights and duties, and even the meaning of life.
Everything would be delightful and accessible if it weren't for the particular writing. Indeed, at Saramago, we avoid white; we occupy all the space with characters, and there are very few paragraphs. Dashes or quotes never accompany the many dialogues; commas separate the lyrics. These lyrics give the text an impression of opacity, which, unfortunately, puts off the reader. Pity!
When it's our turn to go to the polls, faced with shenanigans and dubious electoral promises, we often choose, with clarity, the slightest wrong candidate. Is it better than voting "white"?
It is about a capital where the inhabitants voted "white," with more than 80%. What will the government do? Are we looking for the culprits with the help of spies and informants? Are we trying an advertising campaign? How about sending the army? But is not voting according to one's choice an inalienable right?
It is filled with humor and caricatures of politicians and full of reflections on democracy, citizens' rights and duties, and even the meaning of life.
Everything would be delightful and accessible if it weren't for the particular writing. Indeed, at Saramago, we avoid white; we occupy all the space with characters, and there are very few paragraphs. Dashes or quotes never accompany the many dialogues; commas separate the lyrics. These lyrics give the text an impression of opacity, which, unfortunately, puts off the reader. Pity!
When it's our turn to go to the polls, faced with shenanigans and dubious electoral promises, we often choose, with clarity, the slightest wrong candidate. Is it better than voting "white"?
October 18, 2015
I chose José Saramago's Seeing as an October read because Brazil held Presidential Elections on October 5th (1st round) and October 26th (2nd round, since no candidate received more than 50% of the valid votes the first time). Brazilian voting system is similar to that of the book's unnamed place in that it is compulsory. We've had the closest race ever, with elected President winning by 51.6% against second place with 48.4%.
The book's story begins precisely on Election Day. Only the race wasn't that close, even though it came out without a clear winner: 83% of the votes were cast as blank. It's as if Saramago just read The Trial and asked himself: "what if people rebelled against bureaucracy for once?", thus revenging K's sad fate. In Brazil, it is always emphasized that voting is not only an obligation, but also a right. I suspect the population in this story also believed that to be true...
Once again, Saramago proposes that we ponder on a very difficult situation in this follow-up to his masterpiece Blindness. Not only the blank votes could be seen as a similar pest to the inexplicable blindness that happened in his early work - both are represented by the color white -, characters that experienced the blindness also appear in Seeing. The doctor's wife, the only known person who didn't go blind back then, could, somehow, be related to this apparent insurgence? The government, desperately in search of someone to blame, might think so. Without any sort of analysis, the leaders's first reaction was to wonder whether this was a conspiracy taking place before their very own eyes. Were they worried about the city in the first place, that would be ok. It turned out that was not the case.
The dialogues between the leading men in charge - the fact that there wasn't any female character in the government is a sad subject that deserves a whole book about it - were realistic but also disgusting to read. It's just one more example where we are able to witness how corruptive - and addictive - power can be to our race: it seems to be humanity's Achilles' heel. The very power that was given by the people to the government is used against them - no matter what - in order to be sustained.
Another parallel to our Brazilian election was the role played by the press. A couple of days before the second round, the leading weekly publication in the country and one of the most influential outlets released an extra edition carrying severe complaints about one of the candidates (the one who would end up winning). It seems it was all manipulated and that the source for the article never uttered the bombastic words used in the headlines. In Seeing, the author described how the press serves the government in order to bias the public opinion and how the vehicles that try to go against it and remain impartial can suffer drastic consequences.
This is my third Saramago novel, and it definitely won't be the last. His witty remarks, fun observations and sarcasm applied to sensitive subjects but also to daily, ordinary ones that one wouldn't normally pay any attention to always make me smile and warm my heart.
Rating: 4 white stars.
The book's story begins precisely on Election Day. Only the race wasn't that close, even though it came out without a clear winner: 83% of the votes were cast as blank. It's as if Saramago just read The Trial and asked himself: "what if people rebelled against bureaucracy for once?", thus revenging K's sad fate. In Brazil, it is always emphasized that voting is not only an obligation, but also a right. I suspect the population in this story also believed that to be true...
"Casting a ballot is your irrevocable right, and no one will ever deny you that right, but just as you tell children not to play with matches, so we warn whole peoples of the dangers of playing with dynamite."
Once again, Saramago proposes that we ponder on a very difficult situation in this follow-up to his masterpiece Blindness. Not only the blank votes could be seen as a similar pest to the inexplicable blindness that happened in his early work - both are represented by the color white -, characters that experienced the blindness also appear in Seeing. The doctor's wife, the only known person who didn't go blind back then, could, somehow, be related to this apparent insurgence? The government, desperately in search of someone to blame, might think so. Without any sort of analysis, the leaders's first reaction was to wonder whether this was a conspiracy taking place before their very own eyes. Were they worried about the city in the first place, that would be ok. It turned out that was not the case.
"It is an unwavering rule for those in power that, when it comes to heads, it is best to cut them off before they start thinking, afterwards, it might be too late."
The dialogues between the leading men in charge - the fact that there wasn't any female character in the government is a sad subject that deserves a whole book about it - were realistic but also disgusting to read. It's just one more example where we are able to witness how corruptive - and addictive - power can be to our race: it seems to be humanity's Achilles' heel. The very power that was given by the people to the government is used against them - no matter what - in order to be sustained.
"But truths need to be repeated many times so that they don't, poor things, lapse into oblivion."
Another parallel to our Brazilian election was the role played by the press. A couple of days before the second round, the leading weekly publication in the country and one of the most influential outlets released an extra edition carrying severe complaints about one of the candidates (the one who would end up winning). It seems it was all manipulated and that the source for the article never uttered the bombastic words used in the headlines. In Seeing, the author described how the press serves the government in order to bias the public opinion and how the vehicles that try to go against it and remain impartial can suffer drastic consequences.
"We are born, and at that moment, it is as if we had signed a pact for the rest of our life, but a day may come when we will ask ourselves Who signed this on my behalf"
This is my third Saramago novel, and it definitely won't be the last. His witty remarks, fun observations and sarcasm applied to sensitive subjects but also to daily, ordinary ones that one wouldn't normally pay any attention to always make me smile and warm my heart.
Rating: 4 white stars.
February 5, 2024
" كان يبدو ان اغلب سكان المدينة قد قرروا تغير حياتهم ، تغيير ذوقهم واسلوبهم. وكانت غلطتهم الكبري التي ستدرك بداية من هذه اللحظة بشكل أفضل ، ان اصواتهم الانتخابية كانت بيضاء . وحيث انهم يعشقون النظافة ، فستكون اصواتهم كذلك "
بدأت الرواية بيوم انتخابات ممطر وبرغم خلو اللجان فى البداية إلا أن الأعداد بدأت تتزايد بعد ذلك لكن فوجئت الحكومة أن غالبية الأصوات كانت أصوات بيضاء فالناخبين لم ينتخبوا أحد مما أجبر الحكومة على إعادة الإنتخابات لتفاجأ بنفس النتيجة ،مما ولد ذعر لا حدود له واجتمعت الحكومة لبحث هذا الموضوع وبدأ الوزراء فى التشاور للوصول لحل و معرفة كيف حدث ذلك وما الدافع وراءه وهل هى مؤامرة من الخارج ؟
و كيف سيتعاملوا مع ماحدث و بدأ الوزراء في التخطيط من أجل " إقناع سكان المدينة او بلفظ أدق، الفاسدين ، المجرمين ، المخربين ، الذين أدلوا بأصوات بيضاء ، بالاعتراف بخطئهم الجسيم وطلب الرحمة والتكفير عن الذنب بإعادة الانتخابات التي سيذهبون اليها ليدلوا بأصواتهم في الوقت الملائم وفي حشود ليطهروا أنفسهم من ذنب الهذيان ، وليقسموا بأغلظ الأيمان ألا يعودوا اليه مرة اخرى "
ومع منتصف الرواية تقريبا يبدأ ربطها برواية العمى حيث تقع هذه الاحداث بعدها بأربع سنوات
" منذ اربع سنوات كنا عميانا وأقول الآن إننا ربما ظللنا عميانا
وطبعا سارماغو ميقدرش يكتب رواية كده طبيعى و الحوارات تبقى واضحة وواضح مين بيقولها ، لا طبعا ميصحش 😂 لازم يضمن ان القارئ مركز ١٠٠ % . تبص للرواية تحس انها سردية مفيهاش اى حوارات ، تبدأ تقرأ ، تكتشف ان الشخصيات بتتكلم 🤦♀️، الراوى بيمشى مع الأحداث ، ومش مهم أسمائهم إيه احنا بنتعامل بوظايفهم ومراكزهم .
من غير أسماء ساراماغو قادر يجذبك .
" إن عيب هذا الاستطراد القصصي الحافل كما رأينا بموضوعات فرعية مهمة ، هو محاولة فهم أن الأحداث لا تنتظرنا ، وبمجرد أن نبدأ في فهم ما يحدث ، نجد أن الأحداث تسير مهرولة ، ونحن ، بدلا من أن نسردها ، كما هو مفروض على حكائي القصص الذين يعرفون تفاصيل مهنتهم ، نجد أنفسنا نغوص في الوصف ، منسحقي القلب لما وقع بالفعل "
رواية مختلفة بشكل رائع ، ومن أول ١٠٠ صفحة وأنا بقول الراجل ده عبقرى ، دماغه حلوة بجد ، انه يقدر يشدنى بالشكل ده مابين احداث وحوارات وتفاصيل بتحصل تخلينى منجذبة للرواية و بشوفها قدامى و الاقى نفسى بضحك بسخرية على الاحداث . وفى اجزاء بلاقى نفسى بعمل اسقاط على اللى حصل على أرض الواقع بالفعل . وبلاقى نفسى ساعات بفتكر رواية ١٩٨٤ لجورج اوريل كأنها مثلا أحداث ماقبل ظهور الأخ الكبير من وجهة نظر الحكومة .
“الامل كالملح لا يغذي لكنه يعطى للخبز طعماً”
ساراماغو انت تستحق ان ارفع لك القبعة احتراما وإعجابا . قراءة الرواية بطريقتك مش سهلة وعايزة تركيز بس بجد تستاهل انى أتعب معاها . قدرت بعبقرية ودهاء تخلينى أندمج واهتم بأحداث وتفاصيل متخيلتش انها تشدني بالشكل ده وخصوصا أن مفيش أبطال محددين ماشية معاهم وبتابعهم ورواية تعتبر ديستوبيا سياسية وأنا أساسا من كارهى قراءة السياسة فمعنى انى قريتها وعجبتنى كده ان ساراماغو ده عبقرى . مكنتش متخيلة ان الرواية دى ممكن تعجبنى لدرجة انى طول فترة قرايتى ��أنا بسأل نفسى انا ازاى مقرأتهاش قبل كده .
تقييمى من قبل مااوصل للنهاية كان ٥ نجوم مع مرتبة الشرف برغم انى ساعات اما بيكون اسلوب الكاتب ارهقني بنقص نجمة بس هنا مقدرش بصراحة لان واضح ان ده اسلوب سامارغو سواء هنا او في العمى يمكن المنور كانت مختلفة شوية.
وبالنسبة لموقفى من النهاية بصراحة مش عارفة أحدد موقفى منها و محتارة فعلا ، حسيت بجردل ماية ساقعة فوق دماغي
حوار مع نفسي :
- هل النهاية وحشة ؟؟
- لأ خاالص بالعكس يمكن حسيتها ماشية مع الرواية والأفكار والواقع كمان
- امال معجبتكيش ليه ؟؟
- هى عجبتنى بس صدمتنى
- طيب هتنزلى من التقييم يبقى أربعة مثلا ؟
- لأ مش لدرجادى ٤ قليل عليها ممكن ٤.٥
انا لأول مرة بعد ما كتبت الرفيو رجعت اقرأ الصفحات الأخيرة من الرواية تانى وبعد ما كنت فكرت أقيم الرواية ب ٤ حسيت انه هيبقى عيب عليا كشخصية سوداوية متقبلش النهاية دى
سبت ايه للناس المتفائلة 😉😂
حتى الجودريدز اما كنت بعمل التقييم انه ٤ لقيته ٥ فقلت كده ثبتت الرؤيا
🤣
رفيو رواية العمى
١٩ / ٢ / ٢٠٢١
بدأت الرواية بيوم انتخابات ممطر وبرغم خلو اللجان فى البداية إلا أن الأعداد بدأت تتزايد بعد ذلك لكن فوجئت الحكومة أن غالبية الأصوات كانت أصوات بيضاء فالناخبين لم ينتخبوا أحد مما أجبر الحكومة على إعادة الإنتخابات لتفاجأ بنفس النتيجة ،مما ولد ذعر لا حدود له واجتمعت الحكومة لبحث هذا الموضوع وبدأ الوزراء فى التشاور للوصول لحل و معرفة كيف حدث ذلك وما الدافع وراءه وهل هى مؤامرة من الخارج ؟
و كيف سيتعاملوا مع ماحدث و بدأ الوزراء في التخطيط من أجل " إقناع سكان المدينة او بلفظ أدق، الفاسدين ، المجرمين ، المخربين ، الذين أدلوا بأصوات بيضاء ، بالاعتراف بخطئهم الجسيم وطلب الرحمة والتكفير عن الذنب بإعادة الانتخابات التي سيذهبون اليها ليدلوا بأصواتهم في الوقت الملائم وفي حشود ليطهروا أنفسهم من ذنب الهذيان ، وليقسموا بأغلظ الأيمان ألا يعودوا اليه مرة اخرى "
ومع منتصف الرواية تقريبا يبدأ ربطها برواية العمى حيث تقع هذه الاحداث بعدها بأربع سنوات
" منذ اربع سنوات كنا عميانا وأقول الآن إننا ربما ظللنا عميانا
وطبعا سارماغو ميقدرش يكتب رواية كده طبيعى و الحوارات تبقى واضحة وواضح مين بيقولها ، لا طبعا ميصحش 😂 لازم يضمن ان القارئ مركز ١٠٠ % . تبص للرواية تحس انها سردية مفيهاش اى حوارات ، تبدأ تقرأ ، تكتشف ان الشخصيات بتتكلم 🤦♀️، الراوى بيمشى مع الأحداث ، ومش مهم أسمائهم إيه احنا بنتعامل بوظايفهم ومراكزهم .
من غير أسماء ساراماغو قادر يجذبك .
" إن عيب هذا الاستطراد القصصي الحافل كما رأينا بموضوعات فرعية مهمة ، هو محاولة فهم أن الأحداث لا تنتظرنا ، وبمجرد أن نبدأ في فهم ما يحدث ، نجد أن الأحداث تسير مهرولة ، ونحن ، بدلا من أن نسردها ، كما هو مفروض على حكائي القصص الذين يعرفون تفاصيل مهنتهم ، نجد أنفسنا نغوص في الوصف ، منسحقي القلب لما وقع بالفعل "
رواية مختلفة بشكل رائع ، ومن أول ١٠٠ صفحة وأنا بقول الراجل ده عبقرى ، دماغه حلوة بجد ، انه يقدر يشدنى بالشكل ده مابين احداث وحوارات وتفاصيل بتحصل تخلينى منجذبة للرواية و بشوفها قدامى و الاقى نفسى بضحك بسخرية على الاحداث . وفى اجزاء بلاقى نفسى بعمل اسقاط على اللى حصل على أرض الواقع بالفعل . وبلاقى نفسى ساعات بفتكر رواية ١٩٨٤ لجورج اوريل كأنها مثلا أحداث ماقبل ظهور الأخ الكبير من وجهة نظر الحكومة .
“الامل كالملح لا يغذي لكنه يعطى للخبز طعماً”
ساراماغو انت تستحق ان ارفع لك القبعة احتراما وإعجابا . قراءة الرواية بطريقتك مش سهلة وعايزة تركيز بس بجد تستاهل انى أتعب معاها . قدرت بعبقرية ودهاء تخلينى أندمج واهتم بأحداث وتفاصيل متخيلتش انها تشدني بالشكل ده وخصوصا أن مفيش أبطال محددين ماشية معاهم وبتابعهم ورواية تعتبر ديستوبيا سياسية وأنا أساسا من كارهى قراءة السياسة فمعنى انى قريتها وعجبتنى كده ان ساراماغو ده عبقرى . مكنتش متخيلة ان الرواية دى ممكن تعجبنى لدرجة انى طول فترة قرايتى ��أنا بسأل نفسى انا ازاى مقرأتهاش قبل كده .
تقييمى من قبل مااوصل للنهاية كان ٥ نجوم مع مرتبة الشرف برغم انى ساعات اما بيكون اسلوب الكاتب ارهقني بنقص نجمة بس هنا مقدرش بصراحة لان واضح ان ده اسلوب سامارغو سواء هنا او في العمى يمكن المنور كانت مختلفة شوية.
وبالنسبة لموقفى من النهاية بصراحة مش عارفة أحدد موقفى منها و محتارة فعلا ، حسيت بجردل ماية ساقعة فوق دماغي
حوار مع نفسي :
- هل النهاية وحشة ؟؟
- لأ خاالص بالعكس يمكن حسيتها ماشية مع الرواية والأفكار والواقع كمان
- امال معجبتكيش ليه ؟؟
- هى عجبتنى بس صدمتنى
- طيب هتنزلى من التقييم يبقى أربعة مثلا ؟
- لأ مش لدرجادى ٤ قليل عليها ممكن ٤.٥
انا لأول مرة بعد ما كتبت الرفيو رجعت اقرأ الصفحات الأخيرة من الرواية تانى وبعد ما كنت فكرت أقيم الرواية ب ٤ حسيت انه هيبقى عيب عليا كشخصية سوداوية متقبلش النهاية دى
سبت ايه للناس المتفائلة 😉😂
حتى الجودريدز اما كنت بعمل التقييم انه ٤ لقيته ٥ فقلت كده ثبتت الرؤيا
🤣
رفيو رواية العمى
١٩ / ٢ / ٢٠٢١
December 7, 2021
داستان از یک روز انتخابات بارونی آغاز میشه. مردمی که رأی‌گیری رو تحریم کردند اما بعد در یک اقدام همه جانبه، بیش از هفتاد درصدشون رأی سفید می‌دن. میشه تصور کرد همچین کاری چطور کل سیستم رو به هم می‌ریزه و این شروع ماجراهای سر و کله زدن با این مسأله ست.
اینجا هم مثل کتاب کوری، اسم شخصیت‌ها به ما گفته نمی‌شه و برای منی که دونستن اسم کسی اولین پایه ارتباط برقرار کردن باهاش محسوب میشه، کلام ساراماگو می‌تونه یه معجزه به حساب بیاد! اسم‌ها رو ندونم و تا این حد در فضای کتاب غرق بشم؟ بله، دست کمی از معجزه نداره.
بینایی بهترین کتاب سیاسیه که تو زندگیم خوندم. البته کتابای اندکی تو این حیطه خوندم ولی علتش اینه که نسبت به سیاست بی‌علاقه‌م. با این حال، منِ بی‌علاقه به سیاست، این کتاب رو بسیار دوست داشتم...
چالش‌هایی که برای مواجهه و در اصل دور زدن مردم باهاش روبه‌رو بودن، نحوه تفکر افراد سیاسی، فضای مسموم و متعصبانه، دست و پا زدن برای حفظ قدرت و پایان‌بندی فوق‌العاده کتاب که راه‌حل اکثر آدم‌های بر مسند قدرت نشسته‌ی راه سیاسته، همه و همه این کتاب رو تبدیل به کتابی می‌کنه که همه‌ی آدم‌ها بهتره یک بار تو زندگیشون بخوننش.
تنها نکته‌ی منفی کتاب برای من این بود که ریتم داستان تو یک سوم پایانی، به جز اواخرش، برام کند و تکراری شد. اگر می‌شد بهش ۴.۵ می‌دادم اما متأسفانه امکانش نیست و به همین دلیل کوچولو، امتیازمو به پایین گرد کردم.
+ راوی کتاب یعنی بهرام ابراهیمی داستان رو به خوبی صوتی کرده بود و کمک می‌کرد آدم خودش رو کاملا تو اون جو سیاسی احساس کنه.
----------
یادگاری از کتاب:
گویی همه با هم پیمان بسته بودند تا از اسراری در پشت دیوار سنگین سکوت دفاع کنند.
...
قصد و نیت افرادی که رأی سفید داده‌اند، براندازی نظام و به دست گیری قدرت نبوده است چون حتی در این صورت بعدش نمی‌دانستند که با آن چه بکنند بلکه هدف آنها تنها ابراز دلسردی و سرخوردگی بوده است.
...
همیشه همینطوری بوده است. آخرش هر که می‌تواند خودش را نجات می‌دهد و می‌گوید بقیه به جهنم. اصلا قضیه امروز و دیروز نیست، این یک موضوع تاریخی است. حالا به نظر می‌رسد که خیلی با یکدیگر همبستگی داریم ولی فردا ساز مخالفت از هر گوشه شنیده میشود. بعدش هم ناهماهنگی، رویارویی و جنگ علنی. بقیه هم از بیرون گود به ما نگاه خواهند کرد و بر روی زمان مقاومت ما شرط‌بندی میکنند.
...
بعضی‌ها تنها خصوصیت مشترکشان بی‌هدفی است.
...
شاید بهتر بود که برای رسیدن به آرامش نمی‌خوابیدیم.
...
بهتر است سرها را قبل از اینکه شروع به فکر کردن کنند قطع کنی، وگرنه بعدا خیلی دیر میشود.
...
آیا می‌توان با استفاده نکردن از کلمه «مرگ»، آن را به دست فراموشی سپرد؟
...
زمان هم مانند انسان‌هاست. بعضی وقت‌ها حال تکان خوردن ندارد اما بعضی اوقات با سرعت یک گوزن یا چابکی یک بز می‌خرامد.
...
- امیدوارم در یک روز خوب، دوباره همدیگر را ببینیم. البته اگر چنین روزی وجود داشته باشد.
+ ظاهرا راه را گم کرده‌اند.
- چه کسانی؟
+ منظورم روزهای خوب است.
اینجا هم مثل کتاب کوری، اسم شخصیت‌ها به ما گفته نمی‌شه و برای منی که دونستن اسم کسی اولین پایه ارتباط برقرار کردن باهاش محسوب میشه، کلام ساراماگو می‌تونه یه معجزه به حساب بیاد! اسم‌ها رو ندونم و تا این حد در فضای کتاب غرق بشم؟ بله، دست کمی از معجزه نداره.
بینایی بهترین کتاب سیاسیه که تو زندگیم خوندم. البته کتابای اندکی تو این حیطه خوندم ولی علتش اینه که نسبت به سیاست بی‌علاقه‌م. با این حال، منِ بی‌علاقه به سیاست، این کتاب رو بسیار دوست داشتم...
چالش‌هایی که برای مواجهه و در اصل دور زدن مردم باهاش روبه‌رو بودن، نحوه تفکر افراد سیاسی، فضای مسموم و متعصبانه، دست و پا زدن برای حفظ قدرت و پایان‌بندی فوق‌العاده کتاب که راه‌حل اکثر آدم‌های بر مسند قدرت نشسته‌ی راه سیاسته، همه و همه این کتاب رو تبدیل به کتابی می‌کنه که همه‌ی آدم‌ها بهتره یک بار تو زندگیشون بخوننش.
تنها نکته‌ی منفی کتاب برای من این بود که ریتم داستان تو یک سوم پایانی، به جز اواخرش، برام کند و تکراری شد. اگر می‌شد بهش ۴.۵ می‌دادم اما متأسفانه امکانش نیست و به همین دلیل کوچولو، امتیازمو به پایین گرد کردم.
+ راوی کتاب یعنی بهرام ابراهیمی داستان رو به خوبی صوتی کرده بود و کمک می‌کرد آدم خودش رو کاملا تو اون جو سیاسی احساس کنه.
----------
یادگاری از کتاب:
گویی همه با هم پیمان بسته بودند تا از اسراری در پشت دیوار سنگین سکوت دفاع کنند.
...
قصد و نیت افرادی که رأی سفید داده‌اند، براندازی نظام و به دست گیری قدرت نبوده است چون حتی در این صورت بعدش نمی‌دانستند که با آن چه بکنند بلکه هدف آنها تنها ابراز دلسردی و سرخوردگی بوده است.
...
همیشه همینطوری بوده است. آخرش هر که می‌تواند خودش را نجات می‌دهد و می‌گوید بقیه به جهنم. اصلا قضیه امروز و دیروز نیست، این یک موضوع تاریخی است. حالا به نظر می‌رسد که خیلی با یکدیگر همبستگی داریم ولی فردا ساز مخالفت از هر گوشه شنیده میشود. بعدش هم ناهماهنگی، رویارویی و جنگ علنی. بقیه هم از بیرون گود به ما نگاه خواهند کرد و بر روی زمان مقاومت ما شرط‌بندی میکنند.
...
بعضی‌ها تنها خصوصیت مشترکشان بی‌هدفی است.
...
شاید بهتر بود که برای رسیدن به آرامش نمی‌خوابیدیم.
...
بهتر است سرها را قبل از اینکه شروع به فکر کردن کنند قطع کنی، وگرنه بعدا خیلی دیر میشود.
...
آیا می‌توان با استفاده نکردن از کلمه «مرگ»، آن را به دست فراموشی سپرد؟
...
زمان هم مانند انسان‌هاست. بعضی وقت‌ها حال تکان خوردن ندارد اما بعضی اوقات با سرعت یک گوزن یا چابکی یک بز می‌خرامد.
...
- امیدوارم در یک روز خوب، دوباره همدیگر را ببینیم. البته اگر چنین روزی وجود داشته باشد.
+ ظاهرا راه را گم کرده‌اند.
- چه کسانی؟
+ منظورم روزهای خوب است.
May 11, 2017
Ο τίτλος που θα έδινα εγώ σ" αυτό το "δύσκολο" βιβλίο θα ήταν " Ποτέ δεν ειναι αργά" και η φράση που μου τριβελιζε το μυαλό κατα τη διάρκεια της ανάγνωσης
"Πες τα χρυσοστομε..."
Κάποτε σε κάποια πόλη κάποιας χώρας οι πολίτες ίσως επειδή αισθάνονται μόνο απογοήτευση,απελπισία,προδοσία,κοροϊδία,
ανασφάλεια και δεν έχουν τίποτε άλλο να πουν να κάνουν ή να ελπίσουν, "φωτίζονται" και αποφασιζουν να ξεμπερδέψουν οριστικά με τα πολιτικά συστήματα και τις κυβερνήσεις που τους έχουν μεταμορφώσει σε ζόμπι τα οποια τριγυρνούν στα ερείπια της εφιαλτικά ονειρεμένης ζωής τους-κάτι σας θυμίζει είμαι σίγουρη-
Στις επικείμενες εκλογές λοιπόν θριαμβεύει το λευκό με ποσοστό 70% και το ίδιο συμβαίνει στις επαναληπτικές εκλογές μετα απο μια εβδομάδα μόνο που τώρα το ποσοστό λευκών ψηφοδελτίων φτάνει το 80%.
Ποσοστό αποχής 0%.
Η κοινωνία αυτή με μια σιωπηρή συνεννόηση - η εκδίκηση του μουγγού- γκρεμίζει συθεμελα όλο το διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα και περπατάει χαμογελαστή πάνω στα ερείπια και μπροστά στα έκπληκτα και πανικόβλητα μάτια των εθνικών σωτήρων...
Η κυβέρνηση αγκαλιά με την αντιπολίτευση και όλους τους υπόλοιπους κρατικούς διεφθαρμένους προσπαθεί μάταια πρώτα με το καλό και κατόπιν με τη βία να επαναφέρει τη σάπια ομαλότητα, την κατ"ευφημισμό δημοκρατία και γενικά όλες τις εθνικές άχρηστες νουθεσιες και τις κρατικές τρομοκρατίες. Έτσι ώστε να σωθεί η χώρα απο την αναρχία και την κατάλυση των θεσμών και των συνταγματικών δικαιωμάτων.
Για να επιτύχει αυτό το σκοπό η κυβέρνηση και οι υπόλοιποι φορείς προβαίνουν σε γελοίες προσπάθειες εξακρίβωσης της αιτίας και κατόπιν της τιμωρίας των υπευθύνων. Όταν ουτε οι γελοιότητες αποφέρουν αποτέλεσμα αρχίζουν οι σωστές δημοκρατικές μέθοδοι και η πολιτεία αρχίζει να κατασκευάζει θεωρίες συνομωσίας, εγκλήματα με θύματα αθώους πολίτες,λογοκρισία,χειραγώγηση μάζας και φόνους ανεπιθύμητων ανθρώπων-απολύτως αναμενόμενο και κατανοητό.
Οι πολίτες απο την άλλη βιώνουν μια απίστευτη ελευθερία και το εκφράζουν με την απόλυτη αλληλεγγύη προς όλους και μια θαυμαστή υπευθυνότητα που τους οδηγεί σε μια ήρεμη και ειρηνική καθημερινότητα.
Το τέλος θα το ήθελα πιο συγκεκριμένο. Όπως και να χει η φωτισμένη λευκότητα ειναι μια καθολικά αξιοπρεπή πράξη...
Συστήνεται ανεπιφυλακτα (εκτός παραλίας)
Καλή ανάγνωση!!
Πολλούς ασπασμούς.
"Πες τα χρυσοστομε..."
Κάποτε σε κάποια πόλη κάποιας χώρας οι πολίτες ίσως επειδή αισθάνονται μόνο απογοήτευση,απελπισία,προδοσία,κοροϊδία,
ανασφάλεια και δεν έχουν τίποτε άλλο να πουν να κάνουν ή να ελπίσουν, "φωτίζονται" και αποφασιζουν να ξεμπερδέψουν οριστικά με τα πολιτικά συστήματα και τις κυβερνήσεις που τους έχουν μεταμορφώσει σε ζόμπι τα οποια τριγυρνούν στα ερείπια της εφιαλτικά ονειρεμένης ζωής τους-κάτι σας θυμίζει είμαι σίγουρη-
Στις επικείμενες εκλογές λοιπόν θριαμβεύει το λευκό με ποσοστό 70% και το ίδιο συμβαίνει στις επαναληπτικές εκλογές μετα απο μια εβδομάδα μόνο που τώρα το ποσοστό λευκών ψηφοδελτίων φτάνει το 80%.
Ποσοστό αποχής 0%.
Η κοινωνία αυτή με μια σιωπηρή συνεννόηση - η εκδίκηση του μουγγού- γκρεμίζει συθεμελα όλο το διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα και περπατάει χαμογελαστή πάνω στα ερείπια και μπροστά στα έκπληκτα και πανικόβλητα μάτια των εθνικών σωτήρων...
Η κυβέρνηση αγκαλιά με την αντιπολίτευση και όλους τους υπόλοιπους κρατικούς διεφθαρμένους προσπαθεί μάταια πρώτα με το καλό και κατόπιν με τη βία να επαναφέρει τη σάπια ομαλότητα, την κατ"ευφημισμό δημοκρατία και γενικά όλες τις εθνικές άχρηστες νουθεσιες και τις κρατικές τρομοκρατίες. Έτσι ώστε να σωθεί η χώρα απο την αναρχία και την κατάλυση των θεσμών και των συνταγματικών δικαιωμάτων.
Για να επιτύχει αυτό το σκοπό η κυβέρνηση και οι υπόλοιποι φορείς προβαίνουν σε γελοίες προσπάθειες εξακρίβωσης της αιτίας και κατόπιν της τιμωρίας των υπευθύνων. Όταν ουτε οι γελοιότητες αποφέρουν αποτέλεσμα αρχίζουν οι σωστές δημοκρατικές μέθοδοι και η πολιτεία αρχίζει να κατασκευάζει θεωρίες συνομωσίας, εγκλήματα με θύματα αθώους πολίτες,λογοκρισία,χειραγώγηση μάζας και φόνους ανεπιθύμητων ανθρώπων-απολύτως αναμενόμενο και κατανοητό.
Οι πολίτες απο την άλλη βιώνουν μια απίστευτη ελευθερία και το εκφράζουν με την απόλυτη αλληλεγγύη προς όλους και μια θαυμαστή υπευθυνότητα που τους οδηγεί σε μια ήρεμη και ειρηνική καθημερινότητα.
Το τέλος θα το ήθελα πιο συγκεκριμένο. Όπως και να χει η φωτισμένη λευκότητα ειναι μια καθολικά αξιοπρεπή πράξη...
Συστήνεται ανεπιφυλακτα (εκτός παραλίας)
Καλή ανάγνωση!!
Πολλούς ασπασμούς.
May 2, 2018
لأن عمي ساراماجو من رواياتي المفضلة
ولأن الاجواء المصرية الآن تدفعني دفعا للهروب بين صفحات الرواية، بالاخص تلك بسبب ما كتب علي غلافها الخلفي
ولكن هل يكفي المكتوب علي الغلاف الخلفي ولو كان مثيرا؟
هل تكفي الأفكار الجهنمية لقيام رواية عظيمة؟
حتي لو أستغلت نجاح رواية مبهرة بديعة لتاتي كتتمة لها؟
للأسف رغم العمي الأبيض، والأصوات البيضاء..جائت الرواية بنهايتها سوداء لتقضي علي سبب اعجابي بالجزء الأول
أتذكر انني انهيت المرعة بجملة
((خلي عندك أمل))
لكن ماذا فعلت القصة هنا؟
للأسف ليس الكثير، إن لم تكن اضعفت فكرة الرواية السابقة الأصلية، العمي
** القصة **
النصف الأول
--------
بالضبط كما يصفها الغلاف الخلفي، لقد صوت ناخبو العاصمة بأصوات بيضاء بما لا يتعارض مع القانون الدستوري
ولكن بما يفضح السياسة الشمولية القمعية للدولة الشبيهة بشكل مريب ب■■■ البرتغال
ستجد النصف الاول بين اجتماعات الوزراء ورئيس الوزراء ورئيس الجمهورية ، ال'دحلبة' البيروقراطية وال'محلسة' لمن هو اكبر وغيرها من مظاهر التعريص الشهيرة -اسف حقيقي لا ادري كيف اعبر عما قراءته من اسلوب واقعي يصور القادة سوي بتلك الالفاظ
وكيف ان الاب ...الرئيس، ومظاهر الدولة الأبوية حاول ان يصل بقطعان الاغنام اللي هما الشعب للديموقراطية ولكن ابناء العاصمة الجاحدين، الضالين، حق عليهم القول فصار مغضوب عليهم ووضعهم في حصار دون شرطة وبوليس
وبصراحة ياريت الحكاية انتهت عند نصفها الاول وتوقفت لهذا الحد....فرد فعل اهل العاصمة ، المصوتين باصوات بيضاء كان مذهلا، عبقريا، ساخرا، سيريالي بشكل بديع (إنارة النوافذ والبلكونات لتشير للوزراء والجيش ووالشرطة طريق الخروج كان من المشاهد التي اتمني رؤيتها سينمائيا...مشهد مكتوب بشكل ممتاز ، تعاون اهل العاصمة واستقبال الفارين منها اكثر من ممتاز ) لكن يبدأ النصف الثاني بشكل اكثر سيريالية...وقاحة وواقعية سوداء
** القصة **
النصف الثاني
--------
الحكومة والقيادة كلها يستشيطون غيظا...بعد كل أساليبهم الوسخة كالتفجير يريدون حفظ ماء الوجه امام العالم
وهنا يستخدم ساراماجو روايته الأشهر والانجح والتي تسببت في لفت انتباه القائمين علي جائزة نوبل للأدب لمنحه اياها ليغتالها فعليا وبعد 9 سنوات من نشرها يعيد فتح قضيتها، قضية العمي، ليربطها بتلك الرواية وقضية الاصوات البيضاء
ربما يريد هنا اثبات ان الحكومة والسياسة القذرة قد تنجح دوما في العثور علي كبش فداء ولو كان بريئا تماما لتلطيخه ومسح ماء وجوههم به
لم استمتع علي الاطلاق بالنصف الثاني، ليس فقط بسبب النهاية -والتي هي السبب الرئيسي لغضبي من الرواية - وانما لان الاسلوب كان فيه الكثير من التطويل والملل في تحقيقات غبية بلا أهمية بين مامور ومفتش ومعاون للبحث عن بطلة رواية العمي
نعم لوهلات بالنصف الثاني شعرت ببعض الامل في التغيير...شعرت ان الاحداث قد تنقلب بقوة لتخفف اغلب اجزاء النصف الثاني المملة
لكن للاسف لم يكن
*** الاسلوب ***
------------
العجيب ان رغم انني لم امانع كثيرا من اسلوب ساراماجو العجيب في عدم وجود فواصل بين الجمل الحوارية ، بالضبط كالاسلوب الذي اتبعه في رواية العمي ، لكن الاطناب الكثير هنا في تلك الرواية مع قلة الأحداث تقريبا تماما او ضعفها جعل ايقاع الرواية سيئا جدا
للاسف كنت اجر نفسي خلال الصفحات مجبرا إجبار الناخب علي الإدلاء بصوته في الانتخابات
لكن يظل في النهاية الحسنة الوحيدة بالرواية هو حوارات الحكومية الأثيرة التي لن تشعر بغربة تجاهها..لن تشعر انها غريبة عننا
لكن، اعود واقول...اعجبني العمي لانني كما قلت بنهاية مراجعتها
خلي عندك أمل
واذا كان بين سطور رواية البصيرة كتب سارماجو جملة بديعة
“الامل كالملح لا يغذي لكنه يعطى للخبز طعماً”
لكني شعرت ان تلك الرواية احتاجت المزيد من الملح
بالاخص بنهايتها السوداء
الذي غطي علي كل البياض
محمد العربي
من 25 مارس 2018
الي 27 مارس 2018
فترة الانتخابات المصرية
ولأن الاجواء المصرية الآن تدفعني دفعا للهروب بين صفحات الرواية، بالاخص تلك بسبب ما كتب علي غلافها الخلفي
“في يوم ممطر في مدينة متخيلة، يحجم المقترعون عن التوجه إلى صناديق الاقتراع حتى الساعة الرابعة بعد الظهر، ثم يصلون جميعا في الوقت نفسه. و عند إحصاء الأصوات يتبين أن نحو ثلاثة أرباع المقترعين وضعوا في الصناديق أوراقا بيضاء، و بعد أسبوع من حالة ذعر تسيطر على الحكومة تجري عملية الاقتراع مرة اخرى في يوم مشمس فتأتي النتيجة صادمة حيث يلقي ثلاثة و ثمانون في المائة من الناخبين بأوراقهم بيضاء”فقد قررت الإنتقال لمدينة سارماجو المتخيلة تلك لأري ماذا فعل سكان تلك المدينة في الإنتخابات
ولكن هل يكفي المكتوب علي الغلاف الخلفي ولو كان مثيرا؟
هل تكفي الأفكار الجهنمية لقيام رواية عظيمة؟
حتي لو أستغلت نجاح رواية مبهرة بديعة لتاتي كتتمة لها؟
للأسف رغم العمي الأبيض، والأصوات البيضاء..جائت الرواية بنهايتها سوداء لتقضي علي سبب اعجابي بالجزء الأول
أتذكر انني انهيت المرعة بجملة
((خلي عندك أمل))
لكن ماذا فعلت القصة هنا؟
للأسف ليس الكثير، إن لم تكن اضعفت فكرة الرواية السابقة الأصلية، العمي
** القصة **
النصف الأول
--------
بالضبط كما يصفها الغلاف الخلفي، لقد صوت ناخبو العاصمة بأصوات بيضاء بما لا يتعارض مع القانون الدستوري
ولكن بما يفضح السياسة الشمولية القمعية للدولة الشبيهة بشكل مريب ب■■■ البرتغال
ستجد النصف الاول بين اجتماعات الوزراء ورئيس الوزراء ورئيس الجمهورية ، ال'دحلبة' البيروقراطية وال'محلسة' لمن هو اكبر وغيرها من مظاهر التعريص الشهيرة -اسف حقيقي لا ادري كيف اعبر عما قراءته من اسلوب واقعي يصور القادة سوي بتلك الالفاظ
وكيف ان الاب ...الرئيس، ومظاهر الدولة الأبوية حاول ان يصل بقطعان الاغنام اللي هما الشعب للديموقراطية ولكن ابناء العاصمة الجاحدين، الضالين، حق عليهم القول فصار مغضوب عليهم ووضعهم في حصار دون شرطة وبوليس
وبصراحة ياريت الحكاية انتهت عند نصفها الاول وتوقفت لهذا الحد....فرد فعل اهل العاصمة ، المصوتين باصوات بيضاء كان مذهلا، عبقريا، ساخرا، سيريالي بشكل بديع (إنارة النوافذ والبلكونات لتشير للوزراء والجيش ووالشرطة طريق الخروج كان من المشاهد التي اتمني رؤيتها سينمائيا...مشهد مكتوب بشكل ممتاز ، تعاون اهل العاصمة واستقبال الفارين منها اكثر من ممتاز ) لكن يبدأ النصف الثاني بشكل اكثر سيريالية...وقاحة وواقعية سوداء
** القصة **
النصف الثاني
--------
الحكومة والقيادة كلها يستشيطون غيظا...بعد كل أساليبهم الوسخة كالتفجير يريدون حفظ ماء الوجه امام العالم
وهنا يستخدم ساراماجو روايته الأشهر والانجح والتي تسببت في لفت انتباه القائمين علي جائزة نوبل للأدب لمنحه اياها ليغتالها فعليا وبعد 9 سنوات من نشرها يعيد فتح قضيتها، قضية العمي، ليربطها بتلك الرواية وقضية الاصوات البيضاء
ربما يريد هنا اثبات ان الحكومة والسياسة القذرة قد تنجح دوما في العثور علي كبش فداء ولو كان بريئا تماما لتلطيخه ومسح ماء وجوههم به
لم استمتع علي الاطلاق بالنصف الثاني، ليس فقط بسبب النهاية -والتي هي السبب الرئيسي لغضبي من الرواية - وانما لان الاسلوب كان فيه الكثير من التطويل والملل في تحقيقات غبية بلا أهمية بين مامور ومفتش ومعاون للبحث عن بطلة رواية العمي
نعم لوهلات بالنصف الثاني شعرت ببعض الامل في التغيير...شعرت ان الاحداث قد تنقلب بقوة لتخفف اغلب اجزاء النصف الثاني المملة
لكن للاسف لم يكن
*** الاسلوب ***
------------
العجيب ان رغم انني لم امانع كثيرا من اسلوب ساراماجو العجيب في عدم وجود فواصل بين الجمل الحوارية ، بالضبط كالاسلوب الذي اتبعه في رواية العمي ، لكن الاطناب الكثير هنا في تلك الرواية مع قلة الأحداث تقريبا تماما او ضعفها جعل ايقاع الرواية سيئا جدا
للاسف كنت اجر نفسي خلال الصفحات مجبرا إجبار الناخب علي الإدلاء بصوته في الانتخابات
لكن يظل في النهاية الحسنة الوحيدة بالرواية هو حوارات الحكومية الأثيرة التي لن تشعر بغربة تجاهها..لن تشعر انها غريبة عننا
لكن، اعود واقول...اعجبني العمي لانني كما قلت بنهاية مراجعتها
خلي عندك أمل
واذا كان بين سطور رواية البصيرة كتب سارماجو جملة بديعة
“الامل كالملح لا يغذي لكنه يعطى للخبز طعماً”
لكني شعرت ان تلك الرواية احتاجت المزيد من الملح
بالاخص بنهايتها السوداء
الذي غطي علي كل البياض
محمد العربي
من 25 مارس 2018
الي 27 مارس 2018
فترة الانتخابات المصرية
February 18, 2016
يأخذنا سارماجو من العمى إلى البصيرة
من وباء العمى الأبيض إلى وباء الأصوات الانتخابية البيضاء
الديمقراطية في عُرف الحكومات هي أنها تعطيك مطلق الحرية في أن تقول نعم، أو لا
لكنها ستعاقبك أشد العقاب إذا كان قولك هو لا!
تُعاقب على استخدام حقك.
اقتل نفسك قبل أن يسألونك إن كُنت مازلت حيّاً
دائماً وأبداً
لا تعرف الشعوب مصلحتها، ولا تملك القدرة على التخطيط والتصويت له
هذا في عُرف الحكومات أيضاً
وكأننا بتصويتنا لهم، وإعطائهم الحق في إدارة شئوننا
نعطيهم أيضاً الحق في تقرير مصيرنا نيابة عنا!
أبدع سارماجو في الغوص في سيكولوجية الحكومات فرداً فرداً
ليس فقط من خلال الحوارات التي كانت تدور في مجالسهم
لكن أيضاً من خلال حديث كُل مسئول منهم مع نفسه، خواطره، وتحدياته
إذا كان هناك ثمة شيء يستحق الذكر في هذه الرواية، من بين جميع أحداثها
هو عبقرية وإبداع سارماجو في تصوير طريقة تفكير وأسلوب تعامل الحكومات مع شعوبها
ومن الواضح أنها ليست فقط مشكلة الشعوب العربية مع حكومتها
لكن مشكلة الشعوب الغربية أيضاً
السلطة هي السلطة، في كُل مكان نفوذها يُعمي!
لكننا لسنا في حاجة إلى أن نكون عمياناً حتى لانعرف إلى أين نذهب
فرق شاسع ما بين رواية العمى ورواية البصيرة
رواية العمى بأحداثها الغزيرة والسريعة والمتلاحقة
تلك الملحمة التي قرأتها بعيون منبهرة ومفتوحة على اتساعها
لم أجد من رائحتها أي شيء في رواية البصيرة
رواية تكاد تكون بلا أحداث، تطويل زائد عن الحد
وتيرة أحداث بطيئة ومملة، كُنت أجاهد لاستكمالها
وبدلاً من قرأتها بعيون مُنبهرة كما حدث في رواية العمى
كُنت اقرأها بخمول وفتور في انتظار النهاية
أو حدث مشوق، أو حتى حديث بين مسئولي الحكومة لأنه هو الشيء الوحيد الذي دفعني لاستكمالها
أعتقد أنه لولا ارتباط هذه الرواية على أنها الجزء الثاني من رواية العمى
لما تحمست لقرأتها!
العمى مُرهقة في أحداثها الكئيبة التي تعتصر قلبك
والبصيرة مُرهقة لكنها مُرهقة في أحداثها المملة التي تعتصرك شخصياً لحين تنتهي منها
وهذه آفة قراءة العمى كبداية مع سارماجو
ستستمر في مقارنتها بكل رواية تقرأها له
تمّت
من وباء العمى الأبيض إلى وباء الأصوات الانتخابية البيضاء
الديمقراطية في عُرف الحكومات هي أنها تعطيك مطلق الحرية في أن تقول نعم، أو لا
لكنها ستعاقبك أشد العقاب إذا كان قولك هو لا!
تُعاقب على استخدام حقك.
اقتل نفسك قبل أن يسألونك إن كُنت مازلت حيّاً
دائماً وأبداً
لا تعرف الشعوب مصلحتها، ولا تملك القدرة على التخطيط والتصويت له
هذا في عُرف الحكومات أيضاً
وكأننا بتصويتنا لهم، وإعطائهم الحق في إدارة شئوننا
نعطيهم أيضاً الحق في تقرير مصيرنا نيابة عنا!
أبدع سارماجو في الغوص في سيكولوجية الحكومات فرداً فرداً
ليس فقط من خلال الحوارات التي كانت تدور في مجالسهم
لكن أيضاً من خلال حديث كُل مسئول منهم مع نفسه، خواطره، وتحدياته
إذا كان هناك ثمة شيء يستحق الذكر في هذه الرواية، من بين جميع أحداثها
هو عبقرية وإبداع سارماجو في تصوير طريقة تفكير وأسلوب تعامل الحكومات مع شعوبها
ومن الواضح أنها ليست فقط مشكلة الشعوب العربية مع حكومتها
لكن مشكلة الشعوب الغربية أيضاً
السلطة هي السلطة، في كُل مكان نفوذها يُعمي!
لكننا لسنا في حاجة إلى أن نكون عمياناً حتى لانعرف إلى أين نذهب
فرق شاسع ما بين رواية العمى ورواية البصيرة
رواية العمى بأحداثها الغزيرة والسريعة والمتلاحقة
تلك الملحمة التي قرأتها بعيون منبهرة ومفتوحة على اتساعها
لم أجد من رائحتها أي شيء في رواية البصيرة
رواية تكاد تكون بلا أحداث، تطويل زائد عن الحد
وتيرة أحداث بطيئة ومملة، كُنت أجاهد لاستكمالها
وبدلاً من قرأتها بعيون مُنبهرة كما حدث في رواية العمى
كُنت اقرأها بخمول وفتور في انتظار النهاية
أو حدث مشوق، أو حتى حديث بين مسئولي الحكومة لأنه هو الشيء الوحيد الذي دفعني لاستكمالها
أعتقد أنه لولا ارتباط هذه الرواية على أنها الجزء الثاني من رواية العمى
لما تحمست لقرأتها!
العمى مُرهقة في أحداثها الكئيبة التي تعتصر قلبك
والبصيرة مُرهقة لكنها مُرهقة في أحداثها المملة التي تعتصرك شخصياً لحين تنتهي منها
وهذه آفة قراءة العمى كبداية مع سارماجو
ستستمر في مقارنتها بكل رواية تقرأها له
تمّت
August 10, 2021
بیماری یا بینایی؟
دیالوگ‌ها بین متن گم می‌شند. جمله‌ها گاهی تا چندین خط و حتی یک صفحه پایانی ندارند. پاراگراف‌ها سخت به هم چسبیده‌اند و به چشم‌های خسته‌ی خواننده مجال استراحت نمی‌دند. کلمه‌ها گاهی جوری به هم وصل شدند که انگار برای کنار هم بودن آفریده شدند و چشم‌هات روی صفحه‌ها سر می خوره و گاهی، بین یک کلمه و بعدی، یک دره‌ی عمیقه که نمی‌تونی ازش عبور کنی. ساراماگو سبک خودش رو داره و این انکار نشدنیه. همین سبک خاص شاید خواندن رو سخت و غیر ممکن یا تبدیل به یک تجربه‌ی عجیب و خاص بکنه
در کتاب "کوری" جامعه درگیر یک بیماری فراگیر میشه که همه‌ی نرمال‌های زندگی رو از بین می‌بره و هویت واقعی انسان‌ها رو نشان میده. اما در "بینایی"، این دولت و دموکراسیه که با بیماری "رای های سفید" درگیر میشه و هویت کثیف و حقیقیش فاش میشه. داستان از یک روز رأی‌گیری شروع میشه. از انتخاباتی که در اون بیش از هشتاد درصد مردم رای سفید به صندوق می‌اندازند و مقبولیت دولت رو زیر سوال می‌برند
یک سوم اول که اتفاقاً به سختی هم پیش میره، درگیر این اتفاق و واکنش‌های اولیه دولت می‌شیم و ساراماگو از هر صفحه‌ای که می‌تونه، برای طعنه و کنایه به دولت و دولت‌مرد و دموکراسی استفاده می کنه. دولتِ بیمار و تب زده که خودش رو به شدت در خطر می‌بینه، شروع به تصمیم گیری‌های احمقانه‌ای می‌کنه که برای هر آدمی که سال‌هاست در دموکراسی‌های شکست خورده و جمهوری‌های دروغین زندگی می کنه بدجوری آشناست
این وسط مجرم کیه؟ کسانی که رای سفید انداختند؟ جرمشون چیه؟ استفاده از حق قانونیشون برای انداختن رای سفید؟
کی این توطئه بزرگ رو رهبری کرده؟ کی پشت این تصمیم جمعیه؟
دو سوم بعدی کتاب به شدت متفاوته. شهر آنارشیست مجازات میشه. آدمهایی که اینجا داستان بهشون گره می‌خوره عجیب‌اند. آدم هایی که نویسنده اسمی براشون نگذاشته و ظاهر و گذشته‌شون رو زیاد توصیف نمی��کنه. انگار دوربینی ناگهان روی این کاراکترها زوم می‌کنه، تا جایی از داستان همراهیشون می‌کنه و بعد ازشون جدا میشه. ولی همین برش‌ها و جوری که بدون هیچ تلاشی روح این آدم‌ها و تغییرشون (بینا شدنشون؟) رو توی این جمله‌های تموم نشدنی جا میده، تمام زیبایی این کتابه. شخصیت‌های کتاب "کوری" هم دوباره به داستان برمی‌گردند تا پرده‌ی آخر رو اجرا کنند و داستان رو به نقطه‌ی اوجش برسونند
درست نمی‌دونم که قلم دشوار ساراماگو چرا من رو اینطور با اخم، چشم‌های گرد شده و لبخند کج دنبال خودش کشید. درست نمی‌دونم که "باید" از این کتاب چه می‌فهمیدم، ولی انگار قالبی شد که فکرهای پراکنده‌ام رو درونش جا دادم
راستش این بیماری رای‌های سفید خیلی وسوسه‌انگیزه، نه؟
۹۹.۹.۶
دیالوگ‌ها بین متن گم می‌شند. جمله‌ها گاهی تا چندین خط و حتی یک صفحه پایانی ندارند. پاراگراف‌ها سخت به هم چسبیده‌اند و به چشم‌های خسته‌ی خواننده مجال استراحت نمی‌دند. کلمه‌ها گاهی جوری به هم وصل شدند که انگار برای کنار هم بودن آفریده شدند و چشم‌هات روی صفحه‌ها سر می خوره و گاهی، بین یک کلمه و بعدی، یک دره‌ی عمیقه که نمی‌تونی ازش عبور کنی. ساراماگو سبک خودش رو داره و این انکار نشدنیه. همین سبک خاص شاید خواندن رو سخت و غیر ممکن یا تبدیل به یک تجربه‌ی عجیب و خاص بکنه
در کتاب "کوری" جامعه درگیر یک بیماری فراگیر میشه که همه‌ی نرمال‌های زندگی رو از بین می‌بره و هویت واقعی انسان‌ها رو نشان میده. اما در "بینایی"، این دولت و دموکراسیه که با بیماری "رای های سفید" درگیر میشه و هویت کثیف و حقیقیش فاش میشه. داستان از یک روز رأی‌گیری شروع میشه. از انتخاباتی که در اون بیش از هشتاد درصد مردم رای سفید به صندوق می‌اندازند و مقبولیت دولت رو زیر سوال می‌برند
یک سوم اول که اتفاقاً به سختی هم پیش میره، درگیر این اتفاق و واکنش‌های اولیه دولت می‌شیم و ساراماگو از هر صفحه‌ای که می‌تونه، برای طعنه و کنایه به دولت و دولت‌مرد و دموکراسی استفاده می کنه. دولتِ بیمار و تب زده که خودش رو به شدت در خطر می‌بینه، شروع به تصمیم گیری‌های احمقانه‌ای می‌کنه که برای هر آدمی که سال‌هاست در دموکراسی‌های شکست خورده و جمهوری‌های دروغین زندگی می کنه بدجوری آشناست
این وسط مجرم کیه؟ کسانی که رای سفید انداختند؟ جرمشون چیه؟ استفاده از حق قانونیشون برای انداختن رای سفید؟
کی این توطئه بزرگ رو رهبری کرده؟ کی پشت این تصمیم جمعیه؟
دو سوم بعدی کتاب به شدت متفاوته. شهر آنارشیست مجازات میشه. آدمهایی که اینجا داستان بهشون گره می‌خوره عجیب‌اند. آدم هایی که نویسنده اسمی براشون نگذاشته و ظاهر و گذشته‌شون رو زیاد توصیف نمی��کنه. انگار دوربینی ناگهان روی این کاراکترها زوم می‌کنه، تا جایی از داستان همراهیشون می‌کنه و بعد ازشون جدا میشه. ولی همین برش‌ها و جوری که بدون هیچ تلاشی روح این آدم‌ها و تغییرشون (بینا شدنشون؟) رو توی این جمله‌های تموم نشدنی جا میده، تمام زیبایی این کتابه. شخصیت‌های کتاب "کوری" هم دوباره به داستان برمی‌گردند تا پرده‌ی آخر رو اجرا کنند و داستان رو به نقطه‌ی اوجش برسونند
درست نمی‌دونم که قلم دشوار ساراماگو چرا من رو اینطور با اخم، چشم‌های گرد شده و لبخند کج دنبال خودش کشید. درست نمی‌دونم که "باید" از این کتاب چه می‌فهمیدم، ولی انگار قالبی شد که فکرهای پراکنده‌ام رو درونش جا دادم
راستش این بیماری رای‌های سفید خیلی وسوسه‌انگیزه، نه؟
۹۹.۹.۶
June 3, 2009
Seeing is a sequel to Blindness and it is essential to read Blindness first. Blindness introduces the character ‘the doctor’s wife’ who is one of the great characters in literature. You have to read about her in Blindness before you read about her in Seeing, where she remains a wonderful character, but less fully drawn.
I think Blindness is a great book, a classic, and it has stayed with me since I put it down. So, I resisted reading Seeing. That’s just me. And, through 70 pages of Seeing I was unimpressed. Sometimes Saramago can be difficult; and I don’t just mean his funky punctuation. It starts out as a Kafka-esque satire of government and politics, and that can be pretentious. But slowly, certain characters started to develop: an interior minister as the epitome of evil and a police superintendent torn between his job responsibilities and what he knows to be right. The pawn in this inevitable conflict is, of course, the doctor’s wife. There are many other characters, all nuanced, all symbolic, all important and memorable. Beware the man with the blue tie with white dots. Run from him.
And, I do not have a dog. But if I did have one, I would name him Constant, and he would take away my tears.
I think Blindness is a great book, a classic, and it has stayed with me since I put it down. So, I resisted reading Seeing. That’s just me. And, through 70 pages of Seeing I was unimpressed. Sometimes Saramago can be difficult; and I don’t just mean his funky punctuation. It starts out as a Kafka-esque satire of government and politics, and that can be pretentious. But slowly, certain characters started to develop: an interior minister as the epitome of evil and a police superintendent torn between his job responsibilities and what he knows to be right. The pawn in this inevitable conflict is, of course, the doctor’s wife. There are many other characters, all nuanced, all symbolic, all important and memorable. Beware the man with the blue tie with white dots. Run from him.
And, I do not have a dog. But if I did have one, I would name him Constant, and he would take away my tears.
January 11, 2013
Set in an unnamed city, once again Jose Saramago creates an impossible sitiuation in order to write about the human condition. Jose Saramago was a humble genius, one of the rare few writers who could talk about the trival and mundane and make them seem so magical and important.
As usual, he sets out to explore and joust with preconceived universal truths and every day notions, and exposes them, flips them on their heads, re-affirms familiar and age-old truths because in his own words "But truths need to be repeated many times so that they don't, poor things, lapse into oblivion" and even recalls to my own memory something I read by the controversial novelist and critic John Gardner last year “What the best fiction does is make powerful affirmations of familiar truths...the trivial fiction which times filters out is that which either makes wrong affirmations or else makes affirmations in a squeaky little voice. If the shoe fits.
This time around in the nameless city, 83% of the population have cast blank votes in an otherwise well run, organised democratic nation, as shown at the beginning of the novel. This novel acts like an inverted Kafka piece; this time the bureaucracy and snivelling politicians are having the nightmare.
The idea explored here, and it is a novel of ideas, is what would happen if democracy failed? Casting a blank vote is a perfectly legal thing to do and since the novel has no secret eventually-revealed conspirator behind the blank votes (other than Saramago himself) it is quite clear that it is not important how the masses managed to simultaneously think and act upon the radical action of casting a blank vote. Saramago is concerned with the aftermath, the ramifications and gives him a unique canvass to paint his wise thoughts onto.
The first half of the novel is bitingly sarcastic as he spends entire chapters attacking goverment protocal, endless ill-defined jargon and just seems to have fun trivialising and mocking government hierarchy; the powers that be spend unusual amounts of time putting each other in place and correcting each other's words. This is something Saramago does in all his works that I have read thus far, he is fascinated with linguistics, I mean, how can people lay siege to a city that they are already in?
In Blindness, Saramago showed how ordinary people would resort to barbarism when everything failed, this time around it is the government (The Interior Minister and his sub-ordinates) who act inhumanely; spying, imprisonment, interrogation, and more which ends in them evacuating the city, thus leaving the amusingly named "Blankers" to their own ends. It goes like this, the city's inhabitants get by fine and the government behaves worse and worse.
In typical Saramago style (Style is imperfection says Orhan Pamuk in his novel My Name Is Red) he writes sentences that run on for large paragraphs, sometimes even entire pages, he only uses commas and full stops, the occasional parentheses,never an exclamtion mark as he is too gentle an author to do that. The characters are named by their job titles and position within the hierarchy.
"When we are born, when we enter this world," he explains, "it is as if we signed a pact for the rest of our life, but a day may come when we will ask ourselves Who signed this on my behalf, well, I asked myself that question"
Those are the words uttered by the hero of the novel, who starts off as a specially trained police inflitrator, who goes into the city to find out the cause of the mass blank voting, everyone is baffled and desperate, and they decide to blame the heroine from Saramago's novel Blindness (This is a loose sequel of sorts, don't be fooled) who kept her sight while everyone else went blind. It is only after some time that our hero-the superintendent ponders and utters those words quoted above that he decides to do the right thing and brings all the information he has collected about the case and the government's plan to scape-goat the woman from the previous disaster to the media who help expose their plans.
There isn't really a resolution to the story in any conventional story-telling fashion, and it's worth noting that the original titles for this novel and blindness translated literally into english would be "An Essay On Blindness and An Essay On Seeing"
I'd recommend this novel to anyone who loves language, disgressions on just about all the usual worldly topics that Saramago talks about, and all the metaphysical and philosophical questions that he asks and ponders so well. His comments on religion, faith and gods are always a treat to read, so insightful historically and joyously, pointedly funny.
As usual, he sets out to explore and joust with preconceived universal truths and every day notions, and exposes them, flips them on their heads, re-affirms familiar and age-old truths because in his own words "But truths need to be repeated many times so that they don't, poor things, lapse into oblivion" and even recalls to my own memory something I read by the controversial novelist and critic John Gardner last year “What the best fiction does is make powerful affirmations of familiar truths...the trivial fiction which times filters out is that which either makes wrong affirmations or else makes affirmations in a squeaky little voice. If the shoe fits.
This time around in the nameless city, 83% of the population have cast blank votes in an otherwise well run, organised democratic nation, as shown at the beginning of the novel. This novel acts like an inverted Kafka piece; this time the bureaucracy and snivelling politicians are having the nightmare.
The idea explored here, and it is a novel of ideas, is what would happen if democracy failed? Casting a blank vote is a perfectly legal thing to do and since the novel has no secret eventually-revealed conspirator behind the blank votes (other than Saramago himself) it is quite clear that it is not important how the masses managed to simultaneously think and act upon the radical action of casting a blank vote. Saramago is concerned with the aftermath, the ramifications and gives him a unique canvass to paint his wise thoughts onto.
The first half of the novel is bitingly sarcastic as he spends entire chapters attacking goverment protocal, endless ill-defined jargon and just seems to have fun trivialising and mocking government hierarchy; the powers that be spend unusual amounts of time putting each other in place and correcting each other's words. This is something Saramago does in all his works that I have read thus far, he is fascinated with linguistics, I mean, how can people lay siege to a city that they are already in?
In Blindness, Saramago showed how ordinary people would resort to barbarism when everything failed, this time around it is the government (The Interior Minister and his sub-ordinates) who act inhumanely; spying, imprisonment, interrogation, and more which ends in them evacuating the city, thus leaving the amusingly named "Blankers" to their own ends. It goes like this, the city's inhabitants get by fine and the government behaves worse and worse.
In typical Saramago style (Style is imperfection says Orhan Pamuk in his novel My Name Is Red) he writes sentences that run on for large paragraphs, sometimes even entire pages, he only uses commas and full stops, the occasional parentheses,never an exclamtion mark as he is too gentle an author to do that. The characters are named by their job titles and position within the hierarchy.
"When we are born, when we enter this world," he explains, "it is as if we signed a pact for the rest of our life, but a day may come when we will ask ourselves Who signed this on my behalf, well, I asked myself that question"
Those are the words uttered by the hero of the novel, who starts off as a specially trained police inflitrator, who goes into the city to find out the cause of the mass blank voting, everyone is baffled and desperate, and they decide to blame the heroine from Saramago's novel Blindness (This is a loose sequel of sorts, don't be fooled) who kept her sight while everyone else went blind. It is only after some time that our hero-the superintendent ponders and utters those words quoted above that he decides to do the right thing and brings all the information he has collected about the case and the government's plan to scape-goat the woman from the previous disaster to the media who help expose their plans.
There isn't really a resolution to the story in any conventional story-telling fashion, and it's worth noting that the original titles for this novel and blindness translated literally into english would be "An Essay On Blindness and An Essay On Seeing"
I'd recommend this novel to anyone who loves language, disgressions on just about all the usual worldly topics that Saramago talks about, and all the metaphysical and philosophical questions that he asks and ponders so well. His comments on religion, faith and gods are always a treat to read, so insightful historically and joyously, pointedly funny.
March 25, 2017
Παρά τη χαζομάρα μου να ξεκινήσω από το Περί Φωτισεως και όχι από το Περί τυφλότητος, με αποτέλεσμα να φάω spoilers, δεν μπορώ να μην θαυμάσω την ζοφερή φαντασία του Σαραμαγκου. Τι κι αν είναι απαισιόδοξος; Αγαπώ τη φαντασία και τη γραφή του!!!!!
March 11, 2021
Kickin good book! One of his best. Very contemporary. Chilling even. Beware!
March 21, 2020
"Ψηφίσατε λευκό, Επαναλάβατε παρακαλώ, δεν άκουσα καλά, Σας ρωτησα αν ψηφίσατε λευκό, σας ρωτησα αν ηταν λευκή η ψήφος που ρίξατε στην κάλπη, Ποιος ξέρει, κυριε υπουργέ, ποιος ξέρει, Οταν ολ αυτα τελειώσουν ελπίζω να εχω μια μακρά συνομιλία μαζί σας, Στις διαταγές σας, κυριε υπουργέ, Καλό βράδυ, Καλό βράδυ, πολύ θα ήθελα να ήμουν εκεί να σας τραβήξω το αυτί, Δεν είναι της ηλικιας μου κυριε υπουργέ, Κάποτε θα μάθετε πως δεν υπάρχει όριο για να σας τραβήξουν το αυτί ή γι αλλους σωφρονισμούς, Μακρια απο μας κυριε υπουργε και σιγα, μπορεί ν ακουει ο διάβολος, Ο διάβολος εχει καλό αυτί και δεν χρειαζεται να τα λέμε δυνατά, Ας μας λυπηθεί τοτε ο θεός, Τζάμπα κόπος, αυτός ειναι κουφός εκ γενετής."
4.5 αστερια και αλλο μισό επειδή ειναι αυτος που ειναι, ο σοφος παραμυθάς Σαραμάγκου, ο παραβολίστας, ο αιρετικος με το χριστιανικό πνευμα, ο αναρχοαυτονομος, ο ριζοσπαστικός, ο τοσο πλατωνικός οσο και χριστιανικός οσο και αγνωστικιστής - ο πολιτικός οσο και θρησκευτικός οσο και άθεος.
Με μια εντελως δική του γραφη που την κανει και δική μας, θελω να καθομαι να διαβαζω χωρις τελος μια αφ΄ηγηση που μοιαζει να ειναι προφορική, χωρις τελείες, χωρίς ανασα, με γελιο και με κλάμα, με τραγικότητα βαριά οσο και ελαφρα ειρωνεια, ή και με τραγελαφικότητα - με προβοκατσια και με πρόκληση.
Τι θα γινοταν εαν σε μια πολη απλωνοταν μια μεταδοτική, λευκη τυφλοτητα; #1
Τι θα γινοταν εαν σε μια πόλη η πλειοψηφία ψηφιε λευκό; #2
Τι θα γινοταν εαν σε μια πολη επαυαν να πεθαινουν οι ανθρωποι; #3
Σ αυτη την τριλογια που την διαβασα ανακατωμένα (#1 και μετα #3 και μετά #2) σε ολα τα ερωτηματα αναπτύσσει διαφορες πτυχες και θεωρίες, ξεκινώντας απο ενα θεμελιωδες ερωτημα και αναπτυσσοντας αλλα παρακλάδια που αποδεικνυονται να ειναι επισης θεμελιωδη ή δευτερεύοντα, παντως παιζει με το μυαλο σου και σε βαζει να σκεφτεις με μια σωκρατική μεθοδο, μια μαιευτική μεθοδο, οπου ψαχνει το μυαλο σου - του αναγνωστη- τις απαντησεις στις ερωτησεις που θετει ο σοφος μαεστρος της Λογοτεχνίας.
Εγραψα στις σημειωσεις του κινητου μου, καθως το διαβαζα, αυτο:
Αχ, ο Σαραμάγκου είναι λατρεία. Είναι λες κι εχω έναν πολυ σοφό παππού διπλα μου στο τζάκι που λέει λεει λεει και λεει, χωρις να βάζει τέλειες, άντε κανα κόμμα. Θα θελα να τον ειχα κοντά μου να μου αφηγείται για μερες και νύχτες ατελείωτες ιστορίες παραβολικές, με νοήματα βαθιά σαν πηγαδια, παλιά σαν τον Χρόνο τον ίδιο.
Τον αγαπώ για πάντα.
Πόσο δίκαιο Νομπελ, μπράβο Ακαδημία ❤
"Δεν κοιμηθηκε καλά, ονειρεύτηκε ενα σύννεφο λέξεωνπου ξέφευγαν και διαλυότανενω εκείνος τις καταδίωκε με μια αποχη πεταλούδας, και τις ικέτευε, Σταθείτε σας παρακαλώ, μην κινειστε, περιμένετέ με. Τοτε, ξαφνικά οι λέξεις σταμάτησαν και μαζεύτηκαν, στοιβάχτηκαν η μια πάνω στην άλλη σαν σμάρι μελισσών που περιμένει μια κυψέλη, κι εκείνος, μ ενα επιφώνημα χαράς, έριξε την απόχη. Είχε πιάσει μια εφημερίδα."
December 24, 2014
البصيرة من أفضل الروايات التى قرأتها عن ديكتاتورية الحكومات وفسادها وعن بصيرة شعب قاموا بثورة بيضاء متمثلة فى تصويت أبيض فى الانتخابات لأظهار اعتراضهم على كذب الحكومة , فسارماجوا كتب كل ما تفعله الحكومات ضد شعبها الذي من الممكن أن يعترض على حكمهم وعلى ديمقراطيتهم المزعومة بمجرد أصوات بيضاء ولكنهم خالفوا النظام فيجب العقاب
كتب سارماجو عن الشعب فمنهم من عاش طوال عمره يحب الحزب الحاكم ويصدق كذب إعلامهم وحتى عندما يموتون بسبب تفجير قامت به الحكومة مازالوا يصدقون الحكومة ويحلفون بحياة الرئيس, وعن جزء من الشعب جائته البصيرة ففهم كذب الحكومة وبدء يظهر اعتراضه على تزوير ارادته عن طريق ديمقراطية وهمية.
فكتب العبقري ساراماجو عن أفعال الحكومة من نشر أخبار كاذبة فى جميع الصحف والإعلام , , ومن خطابات رنانة لإشعال حماس الوطنية لدى الشعب وانهم يدافعون عن الوطن ضد اعداء الوطن الارهابيين , بث الخوف فى نفوس الشعب عن طريق عمل تفجيرات وعن طريق وهم الناس بأن منازلهم سوف يتم سرقتها وان الفوضى أتيه ,الربط بين شئ مهم أليم حدث للشعب مثل العمي وما يحدث الان من التصويت الأبيض , أى شخص يعترض على الحكومة يكون ارهابي , وتبدأ تسأل الحكومة عن من حركه ومن دفع له الاموال وعن مؤامرة كونية ضد البلد , عن محاولة الايقاع بين الشعب وايهامهم ان الحكومة تحاول ان تحميهم من الحرب الأهلية ولكن من يريد فعلا حرب أهلية هو الحاكم وحكومته .
طوال الوقت أتخيل ان الحكام يضحكون بل ويقهقون علي أفعال الشعب , يضحكون ويقولون كيف نقوم بسرقتهم بقتلهم بانتهاك اعراضهم, بالكذب عليهم, بتخويفهم , بتزوير اراداتهم , ومازالوا يصدقوننا ويهتفون بأسمائنا , وهذا ما ذكره سارماجو عندما ضحك رئيس البلد ورئيس حكومته على الشعب الذى تحرك وعاد الى العاصمة من مجرد خطاب .
الجزء الذى اعجبني من تصرف شعب أصابه البصيرة عندما عاد جزء من المواطنيين الى منازلهم وأخذ الاعلام يقول ان من قام بالتصويت الابيض سيعتدون على هؤلاء المواطنين الشرفاء وهذا لم يحدث بل ساعدوهم فى ترتيب اثاث منزلهم ورحبوا بعودتهم , لأن البصيرة التى جعلتهم ييعترضون علي الحكومة.. وينقذون زوجة الطبيب هلى التى اوضحت لهم ان جيرانهم ليسوا خونة ولكن للأسف تم خداعهم , وان الحكومة لا يوجد لها هم أكثر من الايقاع بيننا حتى ننشغل بتخوين بعضنا بدلا من انتقادها.
النهاية من رأيي تقول ان الحكومة ستظل قاتلة فاسدة وان المدينة الان من الممكن ان تعيش ببصيرتها بدون زوجة الطبيب التى كانت بصيرتهم وقت العمي .
هذه الرواية كان من الممكن ان تكون افضل رواية قرأتها فى حياتى ولكن اسلوب سارماجو متعب لاقصى درجة وايضا تفاصيل مملة فى بعض الأحيان .
March 18, 2022
وقتی کتابو به پایان رسوندم اولین چیزی که از ذهنم گذشت، فرزاد کمانگر بود. بینایی شاید صرفا یه کتاب باشه ولی ما این کتابو زندگی کردیم و صد البته بدتر از داستانهای کتاب. چه آدمهایی بیگناه کشته شدن صرفا برای اینکه یه حکومت فاسد به حیات خودش ادامه بده.
January 17, 2021
من أي الهام مجنون تجد الأفكار سيد ساراماغو
بعد اربع سنوات من قضية العمى التي ضربت المدينة تدور احداث هذه القصة المجنونة ، واي صفة أخرى غير الجنون لن تعطيها حقها ، فالجنون هو انساني مؤكد لذلك اؤكد اني احببت مدينتك ، انها يوتبيا واقعية ،،مجنونة، يوتبيا بشرية وهي النوع الاول على ما اعتقد التي تصلح ان تكون بجانب جنونية ، ايضا انسانية ، لقد كانوا بالامس بشر عميان يستطيعون ان يروا لكنهم لا يروون ، فإذ بهم اليوم يرون ولاول مرة يستحقون كلمة بشر ، ويصفعون كما يجب على وجوه الساسة العميان الذي يحكمون ، أسعدني بشكل خاص لقائي الثاني مع زوجة الطبيب كما لقائي بصديق بعد فترة غياب
بعد اربع سنوات من قضية العمى التي ضربت المدينة تدور احداث هذه القصة المجنونة ، واي صفة أخرى غير الجنون لن تعطيها حقها ، فالجنون هو انساني مؤكد لذلك اؤكد اني احببت مدينتك ، انها يوتبيا واقعية ،،مجنونة، يوتبيا بشرية وهي النوع الاول على ما اعتقد التي تصلح ان تكون بجانب جنونية ، ايضا انسانية ، لقد كانوا بالامس بشر عميان يستطيعون ان يروا لكنهم لا يروون ، فإذ بهم اليوم يرون ولاول مرة يستحقون كلمة بشر ، ويصفعون كما يجب على وجوه الساسة العميان الذي يحكمون ، أسعدني بشكل خاص لقائي الثاني مع زوجة الطبيب كما لقائي بصديق بعد فترة غياب
December 15, 2018
اینقدر کتاب کوری و شخصیت هاش مخصوصا شخصیت (زن چشم پزشک)برام دوست داشتنی بودند که وقتی کتاب کوری رو تموم کردم بلافاصله بینایی رو که در واقع ادامه و در رابطه با همون کتابه رو شروع کردم....که شاید بتونم بازم با شخصیت های محبوبم زندگی کنم....اما هرچقدر کتابو میخوندم بهشون نمیرسیدم تا اینکه یک سوم اخر کتاب شخصیت های کتاب کوری پیداشون شد...ساراماگو خیلی خوب بلده از برگ برندهاش کجا استفاده کنه...پایان خیلی جالبی داشت که نقطه عطف داستانه...به خاطر کتاب کوری و شخصیت دوست داشتنی زن چشم پزشک به این کتاب ۴ ستاره میدم...ناگفته نمونه که ساراماگو قلم بی نظیری داره و تو داستانهاش اصلا از اسم استفاده نکرد...و القابی مثه زن چشم پزشک.فرمانده.پسر لوچ و.... به کار میبرد....
November 2, 2020
There is a best time and there is a worst time to read any particular book.
This was the time, best and worst, to read "Seeing".
Like with "Blindness", the original titles are something like: "Essay on Blindness" and "Essay on Lucidity". There is a nuance in the original that is lost in translation.
I began reading this when a State of Alarm was declared in the country where I live. During the first pages of this fable a State of Alarm is declared in the hypothetical country (in our minds related to Portugal, but only once made explicit, tangentially) in which the story takes place. It was spooky to be living in these parallel worlds: fictional and true, and real and untrue.
Worst of times to read it because the first half of the book read like the political jargon to which we have been submitted during the incompetent handling of the Covid pandemic. If in the current confinement I was looking for my reading as my comfortable area in which I could nurture sanity, I found that this novel was brilliantly, and exasperatingly, echoing the world from which I was trying to escape. This was not Kafka, for there was no maddening logic building an impossible and blockading castle. This was just horrible political drivel of the same putrefactive quality with which we are lately surrounded.
Hard going it was. All those words and the way they combined.
Then the second part, when characters appear and the anonymity of the first part softens, and we recognize familiar characters from Blindness, , I felt like I had arrived at a welcoming haven, where one of the most extraordinary personages in literature seemed to be receiving me with her lucid warmth. But to no avail, for then those instigating words came again, with all their might, for, as the narrator says they can be heavy: a plastic bag stuffed with words is easier to carry on one’s back than the world. . These words prompt the final and unexpected outcome.
For words could take any shape and even if one of the most interesting characters thinks that it is also with words, lucky words appropriately gathered and combined, that the situation could be saved . He also dreams that productive words, like laborious bees, can make sense and bring lucidity to all .
But no, the syrup of disintegrating language that we have to suffer now, and which Saramago so lucidly recreates, has the final and tragic upper hand. Just like now.
****
I read this in the Spanish translated by Pilar del Río, Saramago's wife.
July 30, 2019
Görmek'i de Körlük kadar sever miyim diye merak ediyordum ve açık söyleyeyim Körlük kadar etkilemedi beni. Bunun birden fazla nedeni var; fakat bunlardan önce kısaca konudan bahsedecek olursam; olaylar, körlük salgınından dört yıl sonra yapılan bir seçimle başlıyor. Bu seçimde sandıktan çıkan oyların yüzde seksene yakını boş çıkıyor. Tekrarlanan seçimler ise boş (beyaz) oyların sayısını artırmak dışında bir işe yaramıyor. İktidarı zedelenen hükûmet, başkentte sıkıyönetim ilân ederek kente giriş çıkışları yasaklayıp başkenti terk ediyor. Amaçları, halkın kaosa sürüklenmesi ve bunun sonucunda yapılacak yeni seçimde yeniden iktidara gelebilmek; fakat işler umdukları gibi gitmiyor. Halk galeyana gelmeden, barış ortamı içinde yaşamını sürdürmeye devam ediyor (ki burada Saramago'nun devlet öncesi durumdaki, yani doğa durumundaki insanın barış içinde yaşadığını göstermeye çalıştığı çok açık). İktidar, elbette oldukça şaşırıyor ve şehri karıştırmak için bir metro istasyonunda bomba patlatmaya kadar götürüyor işi; ama bu da onları amaçlarına ulaştırmaya yetmiyor. Dört yıl öncesinde yaşanan körlük salgınıyla ilgili kendilerine gelen bir mektup ise işlerin seyrini değiştiriyor.
Öncelikle bazı yerlerde bir bütünlük yokmuş gibi hissettim, hatta karakter devamlılığı yok gibiydi desem daha doğru olacak sanırım. Örneğin kitabın en başında okuduğumuz seçim bürolarında çalışanlara kitap boyunca bir daha hiç rastlamıyoruz. Bunun yanı sıra belediye başkanını da çok kısa bir süreliğine okuyoruz, oysa hikâyenin onun üzerinden anlatılacağını düşünmüştüm. İlk kitabın karakterleri de nedense biraz zorlama biçimde hikâyeye dahil edilmiş gibi hissettirdi. Evet beyaz oy ve beyaz körlük iyi bir bağlantı; ancak bu bağlantı bana doğal gelmedi ne yazık ki. Bunlara ek olarak kitabın ilk yarısının daha bol politik eleştiriye sahip olduğunu, bunun zaman zaman kitabı durağanlaştırdığını da söylemem gerek. İlk kitaptaki karakterlerin devreye girmesiyle hikâyenin hızlandığını söyleyebilirim.
Kitabı okurken günümüzle benzerlikler yakalamaktan kendimi alıkoyamadım, bazı şeyler fazlasıyla tanıdık geldi bana ve hep şunu sorup durdum kendime, Türkiye'de de bir seçim olsa ve halkın tamamına yakını kendine yakın bir parti bulamadığı için boş oy atsa ne olur? Sanırım bunu hiçbir zaman bilemeyeceğim. Neyse... Genel olarak başarılı bir kitap; fakat Körlük'le karşılaştırınca benim için biraz sönük kaldığını söylemem lazım. Bir yazarın laneti de bu olsa gerek... Öyle bir kitap yazıyorsunuz ki ister istemez diğer kitaplarınız da bununla mukayese ediliyor ve ne kadar iyi yazarsanız yazın o harika kitabınız gibi olmayınca eleştiriliyorsunuz...
Öncelikle bazı yerlerde bir bütünlük yokmuş gibi hissettim, hatta karakter devamlılığı yok gibiydi desem daha doğru olacak sanırım. Örneğin kitabın en başında okuduğumuz seçim bürolarında çalışanlara kitap boyunca bir daha hiç rastlamıyoruz. Bunun yanı sıra belediye başkanını da çok kısa bir süreliğine okuyoruz, oysa hikâyenin onun üzerinden anlatılacağını düşünmüştüm. İlk kitabın karakterleri de nedense biraz zorlama biçimde hikâyeye dahil edilmiş gibi hissettirdi. Evet beyaz oy ve beyaz körlük iyi bir bağlantı; ancak bu bağlantı bana doğal gelmedi ne yazık ki. Bunlara ek olarak kitabın ilk yarısının daha bol politik eleştiriye sahip olduğunu, bunun zaman zaman kitabı durağanlaştırdığını da söylemem gerek. İlk kitaptaki karakterlerin devreye girmesiyle hikâyenin hızlandığını söyleyebilirim.
Kitabı okurken günümüzle benzerlikler yakalamaktan kendimi alıkoyamadım, bazı şeyler fazlasıyla tanıdık geldi bana ve hep şunu sorup durdum kendime, Türkiye'de de bir seçim olsa ve halkın tamamına yakını kendine yakın bir parti bulamadığı için boş oy atsa ne olur? Sanırım bunu hiçbir zaman bilemeyeceğim. Neyse... Genel olarak başarılı bir kitap; fakat Körlük'le karşılaştırınca benim için biraz sönük kaldığını söylemem lazım. Bir yazarın laneti de bu olsa gerek... Öyle bir kitap yazıyorsunuz ki ister istemez diğer kitaplarınız da bununla mukayese ediliyor ve ne kadar iyi yazarsanız yazın o harika kitabınız gibi olmayınca eleştiriliyorsunuz...
April 25, 2016
در بحبوبه انتخابات سال 88، یک نفر که در حال مطالعه این کتاب بود، از حال و هوای انتخاباتی و مشاهبتش با وضعیت کشور نوشت. غم انگیز است، و به نحو شوکه کننده ای به پایان می رسد. یکجورهایی بازنمایی کامل سنت و رسم فعلی دنیاست. اما در مقام یک رمان، گاهی فاقد جذابیت ها و کششی که لازمه یک رمان خوب است، می شود.
March 11, 2021
For many good reasons, besides being a brilliant dark and dense piece of text, this novel seems very actual to my state of mind. Not precisely within the same circumstances and effects (thank, god) but still it feels to go in line with some of the events that happened in my own country in the last 30 years (since we are again a free democracy) and I felt very strange about it.
To be perfectly honest I feel as if I was lost in the middle of a minefield. But, is there a reason to be worried? Well, yes, if looking at the streets, you see how peaceful and quiet the city is because, well, that’s what worries me, there is a city with no one in charge, with no government, no security, no police and no one seems to care… And all because it is presumed by a handful of people from the government (actually more or less, mainly by the interior minister) that just a single woman is capable to put in place a diabolical plot that had caused the government’s current state of humiliation, having forced it to bow his head and kneel, which was rather seen initially as a strategic move…
Like his other most important novels, this one tells us also a great deal about the craft of fiction and the demands of creative prose, and, again, Saramago did it strongly. However, I had a bit the feeling that even the narrator had never been quite sure how to bring the story to a successful conclusion.
This is an extraordinary tale of a city which, en masse, decided to return blank ballot papers, and which is linked with a case of blindness that hit the same city some four years ago (of course, I need to read Blindness, too, which is actually the first before the “short-sightedness” depicted in Seeing), and made all the people outcasts from the world. The government is keen to solve the puzzle by suggesting that the first blindness helps to explain this second blindness (casting blank ballot papers), and both might be explained by the existence and possibly the actions, of one person. What can be more absurd than that? Well, this might have been written about another country and another century, under a state of siege, abandoned by its own government and surrounded by its own army, who knows!
However, the explanation is well inserted into the story somewhere in a paragraph, and, of course, is something that we all are familiar with: “…the people who cast the blank votes had not done so in order to bring down the system and to take power, they wouldn’t know what to do with it anyway, they had voted the way they voted because they were disillusioned and could find no other way of making it clear just how disillusioned they were, they could have staged a revolution, but then many people would undoubtedly have died, something they would never have wanted, all their lives they had patiently placed their vote in the ballot box, and the results were there for all to see, This isn’t democracy, far from it…”
Well, I haven’t missed any election day, and, despite more or less favorably expressed opinions, I have always thought it is most important to cast my vote and not to let it die blank. Having performed this civic duty (not punishable by law in Romania in case of non-presentation before the ballot box, by the way), it doesn’t mean that I’ve (always) been satisfied by the results and of the state of current affairs but, still, I thought and still think it is a right that I am entitled to exercise fully and free-willing.
This is a great fable that the narrator is creating. Apart from the first chapter, in which there are a few careful brush-strokes applied to the area of the polling station, everything else, which is quite a lot, has passed as if the characters in the story inhabited an entirely insubstantial world, were indifferent to the comfort or discomfort of the places in which they found themselves, and did nothing but talk. By the way, what else to do in a free democracy?
I feel very sorry for the conclusion applied for the police superintendent and for the woman who was allegedly in charge with this subversive action of destroying the normal pace of existence in a capital of the world, even if we don't know eventually in which world...
≪…Superintendent, Yes, There’s a question I’d like to ask, but I’m not sure I dare, Ask it, please, Why are you doing this for us, why are you helping us, Because of something I read in a book, years ago now, and which I had forgotten, but which has come back to me in the last few days, What was that, We are born, and at that moment, it is as if we had signed a pact for the rest of our life, but a day may come when we will ask ourselves Who signed this on my behalf, Fine, thought-provoking words, what’s the book called, You know I’m ashamed to say it, but I can’t remember, Never mind, even if you can’t remember anything else, not even the title, Not even the name of the author, Those words, which probably no one else, at least not in that precise form, would ever have been said before, had the good fortune not to have lost each other, they had someone to bring them together, and who knows, perhaps the world would be a slightly better place if we were able to gather up a few of the words that are out there wandering around alone, Oh, I doubt the poor despised creatures would ever find each other, No, probably not, but dreaming is cheap, it doesn’t cost any money… ≫
To be perfectly honest I feel as if I was lost in the middle of a minefield. But, is there a reason to be worried? Well, yes, if looking at the streets, you see how peaceful and quiet the city is because, well, that’s what worries me, there is a city with no one in charge, with no government, no security, no police and no one seems to care… And all because it is presumed by a handful of people from the government (actually more or less, mainly by the interior minister) that just a single woman is capable to put in place a diabolical plot that had caused the government’s current state of humiliation, having forced it to bow his head and kneel, which was rather seen initially as a strategic move…
Like his other most important novels, this one tells us also a great deal about the craft of fiction and the demands of creative prose, and, again, Saramago did it strongly. However, I had a bit the feeling that even the narrator had never been quite sure how to bring the story to a successful conclusion.
This is an extraordinary tale of a city which, en masse, decided to return blank ballot papers, and which is linked with a case of blindness that hit the same city some four years ago (of course, I need to read Blindness, too, which is actually the first before the “short-sightedness” depicted in Seeing), and made all the people outcasts from the world. The government is keen to solve the puzzle by suggesting that the first blindness helps to explain this second blindness (casting blank ballot papers), and both might be explained by the existence and possibly the actions, of one person. What can be more absurd than that? Well, this might have been written about another country and another century, under a state of siege, abandoned by its own government and surrounded by its own army, who knows!
However, the explanation is well inserted into the story somewhere in a paragraph, and, of course, is something that we all are familiar with: “…the people who cast the blank votes had not done so in order to bring down the system and to take power, they wouldn’t know what to do with it anyway, they had voted the way they voted because they were disillusioned and could find no other way of making it clear just how disillusioned they were, they could have staged a revolution, but then many people would undoubtedly have died, something they would never have wanted, all their lives they had patiently placed their vote in the ballot box, and the results were there for all to see, This isn’t democracy, far from it…”
Well, I haven’t missed any election day, and, despite more or less favorably expressed opinions, I have always thought it is most important to cast my vote and not to let it die blank. Having performed this civic duty (not punishable by law in Romania in case of non-presentation before the ballot box, by the way), it doesn’t mean that I’ve (always) been satisfied by the results and of the state of current affairs but, still, I thought and still think it is a right that I am entitled to exercise fully and free-willing.
This is a great fable that the narrator is creating. Apart from the first chapter, in which there are a few careful brush-strokes applied to the area of the polling station, everything else, which is quite a lot, has passed as if the characters in the story inhabited an entirely insubstantial world, were indifferent to the comfort or discomfort of the places in which they found themselves, and did nothing but talk. By the way, what else to do in a free democracy?
I feel very sorry for the conclusion applied for the police superintendent and for the woman who was allegedly in charge with this subversive action of destroying the normal pace of existence in a capital of the world, even if we don't know eventually in which world...
≪…Superintendent, Yes, There’s a question I’d like to ask, but I’m not sure I dare, Ask it, please, Why are you doing this for us, why are you helping us, Because of something I read in a book, years ago now, and which I had forgotten, but which has come back to me in the last few days, What was that, We are born, and at that moment, it is as if we had signed a pact for the rest of our life, but a day may come when we will ask ourselves Who signed this on my behalf, Fine, thought-provoking words, what’s the book called, You know I’m ashamed to say it, but I can’t remember, Never mind, even if you can’t remember anything else, not even the title, Not even the name of the author, Those words, which probably no one else, at least not in that precise form, would ever have been said before, had the good fortune not to have lost each other, they had someone to bring them together, and who knows, perhaps the world would be a slightly better place if we were able to gather up a few of the words that are out there wandering around alone, Oh, I doubt the poor despised creatures would ever find each other, No, probably not, but dreaming is cheap, it doesn’t cost any money… ≫
December 18, 2022
It is the wet dream of every anarchist: a society without government, without coercion and repression, where everything runs by itself, where everyone knows his place and does his duty. In this book Saramago outlines such a situation in an unnamed capital. The city is completely abandoned by the government, in a panic reaction because in two successive elections the citizens had voted blank. The focus is not so much on the anarchist virtues, but on the cramped and especially cynical way in which the politicians and government leaders respond to this tacit popular uprising.
Saramago here unleashes his most fierce sarcastic talents, resulting in hilarious conversations between ministers of government, in which the world is turned upside down, showing how gruesome the exercise of power can be. Simply delicious! This part deserves at least 3 stars in my (harsh) rating system.
But after about 200 pages the author suddenly changes tack and turns the story into a sequel to his masterly novel Blindness. Out of the blue a number of characters from that novel emerge again. It is not entirely clear to me what the point of this is, and what it adds to the story. In addition, Saramago gets lost in side intrigues about a at first stern, but then very conscentious police officer. No, this "Seeing" – apart from the absurd sarcasm in the first half of the novel – does not reach the level of the fabulous "Blindness". (rating 2.5 stars)
Saramago here unleashes his most fierce sarcastic talents, resulting in hilarious conversations between ministers of government, in which the world is turned upside down, showing how gruesome the exercise of power can be. Simply delicious! This part deserves at least 3 stars in my (harsh) rating system.
But after about 200 pages the author suddenly changes tack and turns the story into a sequel to his masterly novel Blindness. Out of the blue a number of characters from that novel emerge again. It is not entirely clear to me what the point of this is, and what it adds to the story. In addition, Saramago gets lost in side intrigues about a at first stern, but then very conscentious police officer. No, this "Seeing" – apart from the absurd sarcasm in the first half of the novel – does not reach the level of the fabulous "Blindness". (rating 2.5 stars)
June 3, 2019
"Υπάρχει μια ερώτηση που θα ήθελα να σας κάνω, δεν είμαι σίγουρη αν τολμώ, Ρωτήστε, μη διστάζετε, Γιατί το κάνετε αυτό για μας, γιατί μας βοηθάτε, Απλώς και μόνο εξαιτίας μιας μικρής φράσης που συνάντησα σ'ένα βιβλίο, πριν από πολλά χρόνια, και που την είχα ξεχάσει, αλλά ξανάρθε στη μνήμη μου τις τελευταίες μέρες. Ποιας φράσης, Γεννιόμαστε και τη στιγμή εκείνη είναι σαν να κλείνουμε μια συμφωνία για όλη μας τη ζωή, αλλά μπορεί να φτάσει η μέρα που θα αναρωτηθούμε Ποιος το υπέγραψε αυτό για μένα."
Όμορφες λέξεις. Και ως όμορφες ορίζω τις λέξεις που σε βάζουν να σκεφτείς. Στα αγαπημένα του 2019.
Όμορφες λέξεις. Και ως όμορφες ορίζω τις λέξεις που σε βάζουν να σκεφτείς. Στα αγαπημένα του 2019.
June 26, 2017
Του βάζω συγκρατημένα 4/5 και αυτό γιατί πιστεύω πως κρύβει πολύ περισσότερα πράγματα απο αυτά που κατάλαβα. Η πρώτη μου επαφή με τον Σαραμαγκού μπορώ να πω πως στέφθηκε με επιτυχία και παρόλο που η γραφή στην αρχή με ξένισε λίγο, μετά έγινε τόσο απαραίτητη και ουσιαστική για την αφήγηση που αν είχε γίνει με διαφορετικό τρόπο το αποτέλεσμα θα ήταν πολύ διαφορετικό. Δεν περίμενα ότι θα έχει το χιούμορ του, ούτε πως θα δίνονταν έμφαση σε περισσότερους πρωταγωνιστές που βλέπουν διαφορετικά την κρίση που επικρατεί, ως κινητήριος δύναμη της ιστορίας.
Ναι, μάλλον θα αγοράσω ότι έχει βγει απο Σαραμανγκού.
Ναι, μάλλον θα αγοράσω ότι έχει βγει απο Σαραμανγκού.
January 19, 2019
Θα είχε μεγάλη πλάκα αν κ από εμάς το 80% ψήφιζε λευκό!
Ακράδαντα πιστεύω πως ο Σαραμάγκου είναι ταξιδιώτης του χρόνου!!! Δε γίνεται να έγραψε αυτό το επίκαιρο βιβλίο. Έχω σοκαριστεί!
Καθαρά πολιτικό το "περί φωτίσεως" συγκριτικά με το "περί τυφλότητος". Απαιτείται η ανάγνωση του δεύτερου κατ' εμέ ώστε ο αναγνώστης να έχει μία σαφή εικόνα σε αυτό που θα ακολουθεί στο "περί φωτίσεως". Θα το αποκαλούσα ρεαλιστικό καθώς περιγράφει τη σαπίλα, τη βρομιά κ τη διαφθορά των πολιτικών.
Στο τέλος πίστευα πως θα υπάρξει ανατροπή κ κάθαρση. Φώναζα ΟΧΙΙΙΙΙ! ΣΤΑΜΑΤΗΣΤΕ ΤΟΝ!!! 😭😭😭
Παρόλο που τα αναγνώσματα περί πολιτικής δε με ενθουσιάζουν, αυτό εδώ σε καθηλώνει! Η ιδιαίτερη δε γραφή του Ζοζέ είναι ζηλευτή κ ερωτεύσιμη!!!
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΟ!!!
Ακράδαντα πιστεύω πως ο Σαραμάγκου είναι ταξιδιώτης του χρόνου!!! Δε γίνεται να έγραψε αυτό το επίκαιρο βιβλίο. Έχω σοκαριστεί!
Καθαρά πολιτικό το "περί φωτίσεως" συγκριτικά με το "περί τυφλότητος". Απαιτείται η ανάγνωση του δεύτερου κατ' εμέ ώστε ο αναγνώστης να έχει μία σαφή εικόνα σε αυτό που θα ακολουθεί στο "περί φωτίσεως". Θα το αποκαλούσα ρεαλιστικό καθώς περιγράφει τη σαπίλα, τη βρομιά κ τη διαφθορά των πολιτικών.
Στο τέλος πίστευα πως θα υπάρξει ανατροπή κ κάθαρση. Φώναζα ΟΧΙΙΙΙΙ! ΣΤΑΜΑΤΗΣΤΕ ΤΟΝ!!! 😭😭😭
Παρόλο που τα αναγνώσματα περί πολιτικής δε με ενθουσιάζουν, αυτό εδώ σε καθηλώνει! Η ιδιαίτερη δε γραφή του Ζοζέ είναι ζηλευτή κ ερωτεύσιμη!!!
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΟ!!!
February 20, 2018
σε καμια περιπτωση δεν μου αρεσε οσο το "περι τυφλοτητος", που με ενθουσιασε αναγνωστικα..πολλα λογια που δεν ξερω αν ειχαν καποιον συμβολισμο ,πολλες λεπτομερειες που με εκαναν να βαρεθω.ολα αυτα ομως στηριζονταν σε μια (ακομη) εξαιρετικη ιδεα .ακομη ενα στοιχειο που μου αρεσε ηταν η συνδεση αυτου του βιβλιου με το "περι τυφλοτητος".περναω στο "περι θανατου".για να δουμε..
January 10, 2018
Questo libro è una via di mezzo tra un saggio e un romanzo.
Periodo di elezioni, si va tutti alle urne, il solito "gregge" di persone che esce di casa per andare a votare.
Però, nella capitale di un ipotetico stato, lo spoglio delle elezioni rivelano un qualcosa di "strano" se non "impensabile", cioè più del 70% dei votanti ha dato scheda bianca. All'interno del parlamento iniziano le tensioni, si decide di rivotare, risultato: oltre l'80% di schede bianche.
Il governo così decide di mettere la capitale in stato di assedio, per scoprire le cause di questo, se proprio vogliamo chiamarlo, "problema".
Un romanzo politico di forte impatto psichico.
La follia della gente, la sete di potere e la cieca obbedienza al proprio superiore, rendono questa storia inquietantemente reale.
Un capolavoro!
Periodo di elezioni, si va tutti alle urne, il solito "gregge" di persone che esce di casa per andare a votare.
Però, nella capitale di un ipotetico stato, lo spoglio delle elezioni rivelano un qualcosa di "strano" se non "impensabile", cioè più del 70% dei votanti ha dato scheda bianca. All'interno del parlamento iniziano le tensioni, si decide di rivotare, risultato: oltre l'80% di schede bianche.
Il governo così decide di mettere la capitale in stato di assedio, per scoprire le cause di questo, se proprio vogliamo chiamarlo, "problema".
Un romanzo politico di forte impatto psichico.
La follia della gente, la sete di potere e la cieca obbedienza al proprio superiore, rendono questa storia inquietantemente reale.
Un capolavoro!
November 17, 2016
Karamizah. Muhteşem bir karamizah. Kitap boyunca somut bir karamizahla karşı karşıyayız. Gülmeden edemiyorsunuz. Gülmek diyince öyle kahkalarla değil. Hatta çoğu zaman gülümsemiyorsunuz bile. Ama içiniz kıpır kıpır ediyor. "Ya adam demiş ki bla bla bla hahahaah" diyecek birşeyiniz yok. Ama içinizden hep gülüyorsunuz. Her kitabı böyle Saramago'nun. Dünyada ki aptallıkları çok çok iyi gözlemliyor. O kadar sık rastlanan ve yaşanan aptallıklar ki, "sanırım Saramago hariç kimse farkında bile değil bu aptallıkların" izlenimine kapılıyorsunuz. Ve de o kadar iyi anlatıyor ki "ulan ne kadar da aptalız" diye itiraf ederken buluyorsunuz kendinizi. Tabi yalnızca dünyada ki kimseden farklı olmadığını bilebilecek kadar özgüveni yüksek(!) olanlar ancak bunu farkedebiliyor. Adam hepimizle dalga geçiyor.
Saramago'nun baş yapıtı "Körlük'ün" 4 yıl sonrasındayız. Körlük geçmiş gitmiş. Kimse unutmamış ama şimdi herkes kendisini güvende hissediyor. Bir seçim söz konusu ülkede. Yerel seçimler yapılıyor. Ve sonuçlar çok şaşırtıcı. Başkentte hükümette ki aşırı sağ parti (en çokta bu salaklarla dalga geçiyor yazar) %8, muhalefetteki merkez sağ %8 (belkide bunların arasında ne fark varki demeye çalışıyordur Saramago), sol parti ise %3 oy alıyor. Kalan %81 ise boş oy. Yani "beyaz oy". Halk hiç ama hiç organize olmadan, kimse kimseyle konuşmadan, iç güdüsel olarak beyaz oy kullanıyor.
Hükümet tabi hemen, bir telaşla seçimleri yineliyor. Sonuç ise yine aynı. Hatta beyaz oy oranı artıyor.
Hükümet bu sefer teyakkuzda. Hemen sıkı yönetim ilan ediliyor. (Tanıdık geldi mi?) Devlet tüm organlarıyla beraber başkenti terk ediyor. Başka bir şehre yerleşiyorlar ve burayı başkent ilan ediyorlar. Eski başkentte itfaiyeciler hariç hiç bir devlet görevlisi kalmıyor. Polis molis yok. Müthiş bir şehir oluyor hemen burası. Suç yok kabahat yok. Herkes uslu uslu yaşıyor.
Şehrin ders alacağını uman hükümetin umutları yıkılıyor. Hemen bir terror örgütü icat ediliyor. (Tanıdık geldi mi?) Ve bu örgüte karşı önlemler sıkılaştırılıyor. Şehrin etrafı tel örgülerle çevriliyor, giriş çıkışlar tamamen yasaklanıyor. Başkent abluka altında.
Ancak yine de hiç bir değişiklik yok. Halk uslu uslu yaşamına devam ediyor. Hükümet zorda. Ne terror var ne terrorist. E zaten poliste devlette yok ve herşey böyle daha güzel. Hükümet bir şeyler yapmalı.
Derken başkentin metro istasyonunda bir bomba patlıyor. (Tanıdık geldi mi?) Teröristler bomba patlattılar. Tabi bunu yapan yine deletin kendi eli aslında. Şehirde bir panic başlıyor bu sefer. Tüm şehir ayağa kalkıyor ve başlarına geleceklerden endişeli, şehri terketmeye çalışıyorlar. Hani şu tel örgülerle çevrili şehri...
Hükümet bu sefer iyice faka basıyor. Kriz büyüyor.Yüzlerce insan şehrin kapılarında. Başkenti boşaltan hükümet olmak istemiyorlar. Binbir zorluk ve zorlamayla halkı geri çeviriyorlar. Herkes tekrar şehre dönüyor.
Çaresiz hükümete care bir salaktan geliyor gene. 4 yıl once ki körlük belasından hani şu doktorun karısı sayesinde sağ salim kurtulanlardan biri hükümete bir mektup yazıyor ve doktorun karısının gözlerinin hiç bir zaman kör olmadığını ihbar ediyor.
Hükümet bunu öğrenir öğrenmez kadını hemen beyaz oycuların terrorist başı ilan ediyor ve kadını yakalamaları ve sorgulamaları için üç polis memurunu çaktırmadan şehre sokuyor. Bu arada bu üç polis memurunun maceraları müthiş komik. Bu 3 salak acaip komiklerle kadını buluyorlar. Ama kadını bir türlü sorgulayamıyorlar çünkü kadın sadece kör olmamış hepsi bu. E bu da anayasal bir suç değil.
Neyse çok uzatmayayım. Hükümet bir seri katil tutuyor ve cinayetlere başlıyor.Kadının başına ne geldi acaba?
Efenim ağır ağır, sindire sindire okumalı.
Saramago'nun baş yapıtı "Körlük'ün" 4 yıl sonrasındayız. Körlük geçmiş gitmiş. Kimse unutmamış ama şimdi herkes kendisini güvende hissediyor. Bir seçim söz konusu ülkede. Yerel seçimler yapılıyor. Ve sonuçlar çok şaşırtıcı. Başkentte hükümette ki aşırı sağ parti (en çokta bu salaklarla dalga geçiyor yazar) %8, muhalefetteki merkez sağ %8 (belkide bunların arasında ne fark varki demeye çalışıyordur Saramago), sol parti ise %3 oy alıyor. Kalan %81 ise boş oy. Yani "beyaz oy". Halk hiç ama hiç organize olmadan, kimse kimseyle konuşmadan, iç güdüsel olarak beyaz oy kullanıyor.
Hükümet tabi hemen, bir telaşla seçimleri yineliyor. Sonuç ise yine aynı. Hatta beyaz oy oranı artıyor.
Hükümet bu sefer teyakkuzda. Hemen sıkı yönetim ilan ediliyor. (Tanıdık geldi mi?) Devlet tüm organlarıyla beraber başkenti terk ediyor. Başka bir şehre yerleşiyorlar ve burayı başkent ilan ediyorlar. Eski başkentte itfaiyeciler hariç hiç bir devlet görevlisi kalmıyor. Polis molis yok. Müthiş bir şehir oluyor hemen burası. Suç yok kabahat yok. Herkes uslu uslu yaşıyor.
Şehrin ders alacağını uman hükümetin umutları yıkılıyor. Hemen bir terror örgütü icat ediliyor. (Tanıdık geldi mi?) Ve bu örgüte karşı önlemler sıkılaştırılıyor. Şehrin etrafı tel örgülerle çevriliyor, giriş çıkışlar tamamen yasaklanıyor. Başkent abluka altında.
Ancak yine de hiç bir değişiklik yok. Halk uslu uslu yaşamına devam ediyor. Hükümet zorda. Ne terror var ne terrorist. E zaten poliste devlette yok ve herşey böyle daha güzel. Hükümet bir şeyler yapmalı.
Derken başkentin metro istasyonunda bir bomba patlıyor. (Tanıdık geldi mi?) Teröristler bomba patlattılar. Tabi bunu yapan yine deletin kendi eli aslında. Şehirde bir panic başlıyor bu sefer. Tüm şehir ayağa kalkıyor ve başlarına geleceklerden endişeli, şehri terketmeye çalışıyorlar. Hani şu tel örgülerle çevrili şehri...
Hükümet bu sefer iyice faka basıyor. Kriz büyüyor.Yüzlerce insan şehrin kapılarında. Başkenti boşaltan hükümet olmak istemiyorlar. Binbir zorluk ve zorlamayla halkı geri çeviriyorlar. Herkes tekrar şehre dönüyor.
Çaresiz hükümete care bir salaktan geliyor gene. 4 yıl once ki körlük belasından hani şu doktorun karısı sayesinde sağ salim kurtulanlardan biri hükümete bir mektup yazıyor ve doktorun karısının gözlerinin hiç bir zaman kör olmadığını ihbar ediyor.
Hükümet bunu öğrenir öğrenmez kadını hemen beyaz oycuların terrorist başı ilan ediyor ve kadını yakalamaları ve sorgulamaları için üç polis memurunu çaktırmadan şehre sokuyor. Bu arada bu üç polis memurunun maceraları müthiş komik. Bu 3 salak acaip komiklerle kadını buluyorlar. Ama kadını bir türlü sorgulayamıyorlar çünkü kadın sadece kör olmamış hepsi bu. E bu da anayasal bir suç değil.
Neyse çok uzatmayayım. Hükümet bir seri katil tutuyor ve cinayetlere başlıyor.Kadının başına ne geldi acaba?
Efenim ağır ağır, sindire sindire okumalı.
Displaying 1 - 30 of 2,487 reviews