Przejdź do zawartości

Andrzej Korzyński

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Andrzej Korzyński
Ilustracja
Andrzej Korzyński, 2021
Imię i nazwisko

Andrzej Waldemar[a] Korzyński

Pseudonim

Andrzej Spol

Data i miejsce urodzenia

2 marca 1940
Warszawa

Data i miejsce śmierci

18 kwietnia 2022
Warszawa

Instrumenty

fortepian

Gatunki

muzyka filmowa, muzyka rozrywkowa

Zawód

kompozytor, aranżer, pianista, tekściarz

Współpracownicy
Piotr Szczepanik, Andrzej Żuławski, Andrzej Wajda, Krzysztof Gradowski, Sylwester Chęciński, Piotr Fronczewski, Jerzy Gruza, Maryla Rodowicz
Zespoły
Arp Life, Ricercar 64
Odznaczenia
Srebrny Medal „Zasłużony Kulturze Gloria Artis”
Strona internetowa
Andrzej Korzyński, 1974
Grób Andrzeja Korzyńskiego na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie

Andrzej Waldemar Korzyński[a], ps. „Andrzej Spol”[1] (ur. 2 marca 1940 w Warszawie[2], zm. 18 kwietnia 2022[3]) – polski kompozytor, aranżer, pianista i autor tekstów, członek Polskiej Akademii Filmowej.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

W 1964 ukończył Państwową Wyższą Szkołę Muzyczną w Warszawie, w której był uczniem w klasie profesora Kazimierza Sikorskiego. Studiował kompozycję i dyrygenturę. Pracą dyplomową Korzyńskiego była opera kameralna, wykorzystująca modernistyczne techniki kompozytorskie, wśród nich m.in. dodekafonię. Jeszcze jako student był akompaniatorem aktorskiego kabaretu Manekin, w którym występowali artyści Studenckiego Teatru Satyryków, a także szefem radiowego „Studenckiego Magazynu Muzycznego”. W 1964 założył zespół Ricercar 64, który towarzyszył Piotrowi Szczepanikowi, dla którego Andrzej Korzyński skomponował wiele przebojów, jak np. Żółte kalendarze, Kochać (wybrana radiową piosenką roku 1966)[4].

W 1965, wspólnie z Mateuszem Święcickim i Witoldem Pogranicznym, założył Młodzieżowe Studio „Rytm”, które przez kolejnych osiem lat prezentowało m.in. twórczość młodych muzyków wykonujących bigbit. Na falach studia „Rytm” debiutowali tacy dziennikarze muzyczni jak Andrzej Turski, Piotr Kaczkowski czy Maria Szabłowska[4]. W 1969 wyjechał do Francji w ramach kontraktu z wytwórnią filmową 20th Century Fox. W 1970 skomponował ścieżkę dźwiękową do filmu wytwórni Warner Bros. Germania 7 donne a testa. W latach 70. prowadził zespół Arp Life, który wykorzystywał pionierską wtedy muzykę elektroniczną z syntezatorów, m.in. do filmu W pustyni i w puszczy. W 1973 podpisał umowę na udźwiękowienie piętnastu filmów wytwórni DEFA z NRD, a od 1986 pracował także dla zachodnioniemieckich wytwórni takich jak FILM POOL i Bavaria Film[4].

Andrzej Korzyński przez wiele lat współpracował z reżyserem Andrzejem Żuławskim, skomponował ścieżkę dźwiękową do takich jego filmów jak: Pieśń triumfującej miłości, Trzecia część nocy, Diabeł, Na srebrnym globie, Opętanie, Kosmos. W 2019 stworzył muzykę do filmu Mowa ptaków w reżyserii Xawerego Żuławskiego na podstawie scenariusza jego zmarłego ojca[4]. Skomponował także muzykę do filmów Człowiek z żelaza Andrzeja Wajdy, Ocalenie Edwarda Żebrowskiego, Pierścień i róża Jerzego Gruzy i Akademia pana Kleksa Krzysztofa Gradowskiego[4].

Był twórcą popularnej w latach 80. postaci Franka Kimono, w którą wcielał się aktor Piotr Fronczewski, jak również autorem wykonywanych przez niego piosenek. W 1991 napisał z kolei słowa do piosenki Mydełko Fa, wykonywanej przez Marlenę Drozdowską i Marka Kondrata. W założeniu utwór miał być parodią chodnikowo-straganowych przebojów – inspirowaną „infantylną i pretensjonalną” reklamą mydła Fa – lecz stał się jednym z pierwszych polskich przebojów disco polo[5][6].

W 2016 powstał film dokumentalny Andrzej Korzyński. Zagubiony diament w reżyserii Grzegorza Brzozowicza, opowiadający o życiu i twórczości kompozytora[7]. W 2018 ukazała się książka Znam wszystkie Wasze numery będąca wywiadem-rzeką z Andrzejem Korzyńskim przeprowadzonym przez dziennikarkę Marię Szabłowską[8].

Jego żoną była Sylwia Sokorska-Korzyńska (zm. 2023), córka komunistycznego polityka Włodzimierza Sokorskiego[9], ich syn Mikołaj (ur. 1973) także został muzykiem i kompozytorem, a ponadto scenarzystą filmowym[10][11].

Zmarł 18 kwietnia 2022. Został pochowany 11 maja 2022 na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach[12].

Muzyka filmowa

[edytuj | edytuj kod]

Wybrane utwory autorskie

[edytuj | edytuj kod]

Nagrody i odznaczenia

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b Na stronie internetowej ZAiKS (online.zaiks.org.pl) w wyszukiwarce utworów A. Korzyńskiego.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Kuba P.: Franek Kimono – strona oficjalna. franekkimono.com. [dostęp 2019-09-30]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-08-31)].
  2. Lidia Becela: Kto jest kim w Polsce 1984: informator biograficzny, Tom 1. Wydawn. Interpress, 1984, s. 431. ISBN 978-83-223-2073-0.
  3. Robert Szulc, Nie żyje Andrzej Korzyński. Słynny kompozytor, twórca muzyki filmowej. Miał 82 lata [online], Polska Times, 18 kwietnia 2022 [dostęp 2022-04-18] (pol.).
  4. a b c d e Filip Lech: Andrzej Korzyński. culture.pl. [dostęp 2021-01-08].
  5. Franek Kimono rozjaśniał świat. Rozmawiamy z twórcą kultowych piosenek. legalnakultura.pl, 2018-05-30. [dostęp 2021-01-08].
  6. Bartek Chaciński: Kręte ścieżki "ojca" Franka Kimono. Polityka, 2012-09-04. [dostęp 2021-02-27].
  7. Andrzej Korzyński. Zagubiony diament w bazie filmpolski.pl
  8. Znam wszystkie Wasze numery. Świat Książki. [dostęp 2021-02-27].
  9. PRP: Sylwia Sokorska-Korzyńska nie żyje. Nie potrafiła podnieść się po stracie męża. "Śpij spokojnie, Mamo". onet.pl, 2023-12-06. [dostęp 2024-08-31]. (pol.).
  10. Marcin Kamiński: Specjalnie dla FilmWebu - wywiad z Mikołajem Korzyńskim. filmweb.pl, 2000-09-15. [dostęp 2022-07-10].
  11. Mikołaj Korzyński w bazie filmpolski.pl
  12. Pogrzeb Andrzeja Korzyńskiego. Skomponował muzykę do "Akademii pana Kleksa" i "Człowieka z żelaza". wloclawek.naszemiasto.pl, 11 maja 2022. [dostęp 2022-08-05].
  13. Andrzej Korzyński w bazie filmpolski.pl
  14. Medal Zasłużony Kulturze - Gloria Artis. mkidn.gov.pl. [dostęp 2020-06-21]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-04-18)].
  15. Glorie Artis dla wybitnych przedstawicieli polskiej kultury MKiDN - Wydarzenia 2018 [online], mkidn.gov.pl [dostęp 2018-09-09].
  16. Nagroda „Człowiek ze Złotym Uchem”. soundedit.pl. [dostęp 2021-02-26].
  17. 05.04.2023 Laureaci Złotych Fryderyków 2023 – FRYDERYK 2024 [online], fryderyki.pl [dostęp 2024-04-22] (pol.).

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]