Przejdź do zawartości

Richard Gasquet

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Richard Gasquet
Ilustracja
Państwo

 Francja

Data i miejsce urodzenia

18 czerwca 1986
Béziers

Wzrost

183 cm

Gra

praworęczny, jednoręczny bekhend

Status profesjonalny

2002

Zakończenie kariery

aktywny

Trener

Julien Cassaigne

Gra pojedyncza
Wygrane turnieje

16

Najwyżej w rankingu

7 (9 lipca 2007)

Australian Open

4R (2007, 2008, 2012, 2013)

Roland Garros

QF (2016)

Wimbledon

SF (2007, 2015)

US Open

SF (2013)

Gra podwójna
Wygrane turnieje

2

Najwyżej w rankingu

45 (7 kwietnia 2008)

Australian Open

1R (2006)

Roland Garros

1R (2002, 2003, 2005)

Dorobek medalowy
Reprezentacja  Francja
Igrzyska olimpijskie
brąz Londyn 2012 tenis ziemny
(gra podwójna)
Strona internetowa

Richard Gasquet (ur. 18 czerwca 1986 w Béziers) – francuski tenisista, brązowy medalista igrzysk olimpijskich z Londynu z 2012 roku w grze podwójnej, zdobywca Puchar Hopmana 2017 i Pucharu Davisa 2017.

Kariera tenisowa

[edytuj | edytuj kod]

Ma za sobą bogatą karierę juniorską; sezon 2002 zakończył jako najlepszy junior na świecie, wygrał wielkoszlemowe turnieje French Open i US Open oraz był w półfinale Australian Open. W tym samym roku zadebiutował w gronie seniorów; wystąpił we French Open dzięki dzikiej karcie (przegrał w I rundzie z obrońcą tytułu Albertem Costą w czterech setach), stając się jednym z najmłodszych uczestników turnieju wielkoszlemowego w historii. W 2003 roku był najmłodszym zawodnikiem w czołowej setce rankingu światowego, ale występował przede wszystkim w turniejach niższej rangi, ATP Challenger Tour.

W 2004 roku zagrał w swoim pierwszym finale w turnieju rangi ATP World Tour; przegrał w Metzu w decydującym meczu z rodakiem, Jérôme Haehnelem. Osiągnął duży sukces w turnieju French Open – w parze z Tatianą Golovin wygrał konkurencję mikście; w finale pokonali parę Cara Black-Wayne Black. W 2005 dotarł do finału turnieju z cyklu ATP Masters Series w Hamburgu (przegrał ten mecz z Rogerem Federerem), a w czerwcu tegoż roku odniósł pierwsze zwycięstwo turniejowe – na kortach trawiastych w Nottingham; w finale pokonał Maksa Mirnego.

W czerwcu 2006 roku obronił tytuł w Nottingham, a miesiąc później triumfował w szwajcarskim Gstaad, gdzie wygrał w finale z Hiszpanem Feliciano Lópezem. W dalszych miesiącach odniósł swój trzeci zawodowy triumf w Lyonie oraz awansował do finału zawodów Masters Series w Toronto; ostatecznie przegrał z Federerem.

Pod koniec września 2007 roku wygrał rozgrywki w Mumbaju. Gasquet przez cały turniej nie stracił seta, a w finale pokonał Belga Oliviera Rochusa. Do końca sezonu zagrał również w finale turnieju w Tokio, w którym przegrał z Davidem Ferrerem.

W roku 2008 Francuz doszedł do jednego turniejowego finału, na kortach ziemnych w Stuttgarcie, jednak w finale nie sprostał Juanowi Martínowi del Potro.

W marcu 2009 roku został oskarżony o spożycie niedozwolonych środków dopingowych; efektem było roczne zawieszenie, obniżone później do 2,5 miesiąca.

Rok 2010 rozpoczął od finału w Sydney (porażka z Markosem Pagdatisem). W maju wygrał szósty turniej ATP World Tour, w Nicei, pokonując w meczu o tytuł Hiszpana Fernando Verdasco w trzech setach. Pod koniec lipca zaliczył swój trzeci w sezonie finał, na kortach w Gstaad. Francuz przegrał jednak spotkanie finałowe w dwóch setach z Nicolásem Almagro.

W sezonie 2012 doszedł do finału turnieju w Estoril. Przegrał w nim z Juanem Martínem del Potro 4:6, 2:6. Na przełomie lipca i sierpnia 2012 roku wspólnie z Julienem Benneteau zdobył brązowy medal XXX Letnich Igrzysk Olimpijskich w grze podwójnej. W meczu o trzecie miejsce pokonali debel David Ferrer-Feliciano López 7:6(4), 6:2. W połowie sierpnia Gasquet po sześciu latach awansował do finału rozgrywek ATP World Tour Masters 1000, w Toronto. Wyeliminował m.in. po drodze Tomáša Berdycha oraz Mardy’ego Fisha, jednak decydujący o tytule pojedynek przegrał z Novakiem Đokoviciem. Pod koniec września, po dwóch i pół roku, Gasquet wygrał kolejny tytuł w grze pojedynczej, w halowym turnieju w Bangkoku. Finałowy pojedynek zakończył się zwycięstwem Gasqueta 6:2, 6:1 z Gilles’em Simonem.

Na początku sezonu 2013 Francuz zwyciężył w turnieju rozgrywanym w Dosze, po wygranej w finale 3:6, 7:6(4), 6:3 z Nikołajem Dawydienką. Miesiąc później Gasquet triumfował w Montpellier, gdzie w finale pokonał 6:2, 6:3 Benoît Paire’a. Dwudziesty finał w zawodowej karierze Gasquet osiągnął w październiku, w Moskwie. O tytuł zmierzył się z Michaiłem Kukuszkinem, którego pokonał 4:6, 6:4, 6:4.

W 2014 roku pierwszy finał Gasquet osiągnął w lutym podczas rywalizacji w Montpellier, gdzie pojedynek o tytuł przegrał z Gaëlem Monfilsem. W czerwcu Gasquet awansował do finału w Eastbourne, jednak poniósł porażkę w decydującym spotkaniu z Feliciano Lópezem.

W sezonie 2015 pierwszy tytuł Gasquet wygrał w lutym, w Montpellier po finale z Jerzym Janowiczem. Trzy miesiące później pokonując Nicka Kyrgiosa został mistrzem zawodów w Estoril.

Na krótko przed rozpoczęciem Australian Open 2016 Francuza z gry w wielkoszlemowym turnieju wyeliminowała kontuzja pleców[1]. W lutym obronił tytuł wywalczony w Montpellier, pokonując Paula-Henriego Mathieu 7:5, 6:4. W październiku został mistrzem zawodów halowych w Antwerpii po finale z Diegiem Schwartzmanem. Gasquet w sezonie 2016 został również finalistą w Shenzhen ponosząc porażkę z Tomášem Berdychem.

Sezon 2017 zakończył bez zwycięstwa w cyklu ATP World Tour, był natomiast w jednym finale, w Montpellier ponosząc porażkę z Alexandrem Zverevem. W listopadzie przyczynił się do pierwszego od 2001 roku triumfu Francji w Pucharze Davisa wygrywając w finale przeciwko Belgii mecz gry podwójnej wspólnie z Pierre-Huguesem Herbertem z parą Ruben BemelmansJoris De Loore[2]. Końcowy wynik rywalizacji to 3:2 dla Francji.

W roku 2018 Francuz wygrał jeden tytuł, w Rosmalen na nawierzchni trawiastej, oraz został finalistą w Montpellier i Båstad.

W sezonie 2019 najdalej awansował do półfinałów w Rosmalen i turnieju ATP Tour Masters 1000 w Cincinnati. Jedynym występem Francuza w półfinale w 2020 roku były zawody w Sofii.

W 2021 roku Gasquet osiągnął finał rozgrywek w Umagu, w którym przegrał z Carlosem Alcarazem.

W sezonie 2023 zwyciężył w zawodach w Auckland, w których pokonał w finale Camerona Norrie’ego.

W grze podwójnej Gasquet wygrał dwa turnieje, najpierw w roku 2006 w Metzu w parze z Fabrice’em Santoro, a potem w 2008 roku w Sydney, wspólnie z Jo-Wilfriedem Tsongą. Ponadto był uczestnikiem dwóch deblowych finałów, w Monte Carlo (sezon 2007 z Julienem Benneteau) oraz Petersburgu (sezon 2009 z Jérémym Chardym).

Najwyżej sklasyfikowany w rankingu singlistów był na 7. miejscu w lipcu 2007 roku, natomiast w zestawieniu deblistów w kwietniu 2008 roku zajmował 45. pozycję.

Finały w turniejach ATP Tour

[edytuj | edytuj kod]
Legenda
Wielki Szlem
Igrzyska olimpijskie
Tennis Masters Cup /
ATP Finals
ATP Masters Series /
ATP Tour Masters 1000
ATP International Series Gold /
ATP Tour 500
ATP International Series /
ATP Tour 250

Gra pojedyncza (16–17)

[edytuj | edytuj kod]
Końcowy wynik Nr Data Turniej Nawierzchnia Przeciwnik Wynik finału
Finalista 1. 17 października 2004 Metz Twarda (hala) Francja Jérôme Haehnel 6:7(9), 4:6
Finalista 2. 15 maja 2005 Hamburg Ceglana Szwajcaria Roger Federer 3:6, 5:7, 6:7(4)
Zwycięzca 1. 19 czerwca 2005 Nottingham Trawiasta Białoruś Maks Mirny 6:2, 6:3
Zwycięzca 2. 25 czerwca 2006 Nottingham Trawiasta Szwecja Jonas Björkman 6:4, 6:3
Zwycięzca 3. 16 lipca 2006 Gstaad Ceglana Hiszpania Feliciano López 7:6(4), 6:7(3), 6:3, 6:3
Finalista 3. 13 sierpnia 2006 Toronto Twarda Szwajcaria Roger Federer 6:2, 3:6, 2:6
Zwycięzca 4. 29 października 2006 Lyon Dywanowa (hala) Francja Marc Gicquel 6:3, 6:1
Finalista 4. 6 maja 2007 Estoril Ceglana Serbia Novak Đoković 6:7(7), 6:0, 1:6
Zwycięzca 5. 30 września 2007 Mumbaj Twarda Belgia Olivier Rochus 6:3, 6:4
Finalista 5. 7 października 2007 Tokio Twarda Hiszpania David Ferrer 1:6, 2:6
Finalista 6. 13 lipca 2008 Stuttgart Ceglana Argentyna Juan Martín del Potro 4:6, 5:7
Finalista 7. 16 stycznia 2010 Sydney Twarda Cypr Markos Pagdatis 4:6, 6:7(2)
Zwycięzca 6. 22 maja 2010 Nicea Ceglana Hiszpania Fernando Verdasco 6:3, 5:7, 7:6(5)
Finalista 8. 1 sierpnia 2010 Gstaad Ceglana Hiszpania Nicolás Almagro 5:7, 1:6
Finalista 9. 6 maja 2012 Estoril Ceglana Argentyna Juan Martín del Potro 4:6, 2:6
Finalista 10. 12 sierpnia 2012 Toronto Twarda Serbia Novak Đoković 3:6, 2:6
Zwycięzca 7. 30 września 2012 Bangkok Twarda (hala) Francja Gilles Simon 6:2, 6:1
Zwycięzca 8. 6 stycznia 2013 Doha Twarda Rosja Nikołaj Dawydienko 3:6, 7:6(4), 6:3
Zwycięzca 9. 10 lutego 2013 Montpellier Twarda (hala) Francja Benoît Paire 6:2, 6:3
Zwycięzca 10. 20 października 2013 Moskwa Twarda (hala) Kazachstan Michaił Kukuszkin 4:6, 6:4, 6:4
Finalista 11. 9 lutego 2014 Montpellier Twarda (hala) Francja Gaël Monfils 4:6, 4:6
Finalista 12. 21 czerwca 2014 Eastbourne Trawiasta Hiszpania Feliciano López 6:3, 6:7(5), 7:5
Zwycięzca 11. 8 lutego 2015 Montpellier Twarda (hala) Polska Jerzy Janowicz 3:0 krecz
Zwycięzca 12. 3 maja 2015 Estoril Ceglana Australia Nick Kyrgios 6:3, 6:2
Zwycięzca 13. 7 lutego 2016 Montpellier Twarda (hala) Francja Paul-Henri Mathieu 7:5, 6:4
Finalista 13. 2 października 2016 Shenzhen Twarda Czechy Tomáš Berdych 6:7(5), 7:6(2), 3:6
Zwycięzca 14. 23 października 2016 Antwerpia Twarda (hala) Argentyna Diego Schwartzman 7:6(4), 6:1
Finalista 14. 12 lutego 2017 Montpellier Twarda (hala) Niemcy Alexander Zverev 6:7(4), 3:6
Finalista 15. 11 lutego 2018 Montpellier Twarda (hala) Francja Lucas Pouille 6:7(2), 4:6
Zwycięzca 15. 17 czerwca 2018 Rosmalen Trawiasta Francja Jérémy Chardy 6:3, 7:6(5)
Finalista 16. 22 lipca 2018 Båstad Ceglana Włochy Fabio Fognini 3:6, 6:3, 1:6
Finalista 17. 25 lipca 2021 Umag Ceglana Hiszpania Carlos Alcaraz 2:6, 2:6
Zwycięzca 16. 14 stycznia 2023 Auckland Twarda Wielka Brytania Cameron Norrie 4:6, 6:4, 6:4

Gra podwójna (2–2)

[edytuj | edytuj kod]
Końcowy wynik Nr Data Turniej Nawierzchnia Partner Przeciwnicy Wynik finału
Zwycięzca 1. 8 października 2006 Metz Twarda (hala) Francja Fabrice Santoro Austria Julian Knowle
Austria Jürgen Melzer
3:6, 6:1, 11–9
Finalista 1. 22 kwietnia 2007 Monte Carlo Ceglana Francja Julien Benneteau Stany Zjednoczone Bob Bryan
Stany Zjednoczone Mike Bryan
2:6, 1:6
Zwycięzca 2. 12 stycznia 2008 Sydney Twarda Francja Jo-Wilfried Tsonga Stany Zjednoczone Bob Bryan
Stany Zjednoczone Mike Bryan
4:6, 6:4, 11–9
Finalista 2. 1 listopada 2009 Petersburg Twarda (hala) Francja Jérémy Chardy Wielka Brytania Colin Fleming
Wielka Brytania Ken Skupski
6:2, 5:7, 4–10

Gra mieszana (1–0)

[edytuj | edytuj kod]
Końcowy wynik Nr Data Turniej Nawierzchnia Partnerka Przeciwnicy Wynik finału
Zwycięzca 1. 6 czerwca 2004 French Open, Paryż Ceglana Francja Tatiana Golovin Zimbabwe Cara Black
Zimbabwe Wayne Black
6:3, 6:4

Starty wielkoszlemowe (gra pojedyncza)

[edytuj | edytuj kod]
Turniej 2002 2003 2004 2005 2006 2007 2008 2009 2010 2011 2012 2013 2014 2015 2016 2017 2018 2019 2020 2021 2022 2023 2024 Wygrane turnieje Bilans w turnieju
Australian Open 1R 1R 1R 4R 4R 3R 1R 3R 4R 4R 3R 3R 3R 3R 2R 1R 1R 0 / 17 25–17
French Open 1R 1R 1R 3R 2R 2R 1R 4R 4R 4R 3R 4R QF 3R 3R 2R 1R 2R 2R 1R 0 / 20 29–20
Wimbledon 1R 4R 1R SF 4R 4R 4R 3R 2R SF 4R 1R 1R 1R NH 2R 3R 1R 0 / 17 31–17
US Open 4R 4R 2R 1R 1R 4R 2R 4R SF 3R QF 1R 1R 3R 1R 2R 1R 3R 1R 0 / 19 30–18
Bilans spotkań 0–1 0–2 0–3 8–3 4–4 10–3 6–3 2–2 3–3 9–4 12–4 13–4 7–4 14–4 7–3 4–4 6–4 1–3 1–2 2–3 6–4 0–4 0–1 N/A 115–72

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Richard Gasquet withdraws from Australian Open with back injury. espn.go.com, 2015-12-30. [dostęp 2016-02-07]. (ang.).
  2. Wirtualna Polska Media, Puchar Davisa: dziesiąty tytuł Francji. Lucas Pouille bohaterem finału – WP SportoweFakty, „sportowefakty.wp.pl”, 26 listopada 2017 [dostęp 2017-12-02] (pol.).

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]