What do you think?
Rate this book
Monte Carlo
Monaco, mei 1968. Net voor de start van de Grand Prix Formule 1, wanneer de beau monde zich voor het oog van de wereldpers tussen de piloten en de bolides begeeft, is het publiek getuige van een vreselijk voorval. Deze gebeurtenis zal een wending geven aan het leven van de bescheiden Jack Preston, monteur bij het Team Lotus, en Deedee, kersverse filmster en belichaming van de nieuwe zeden. Thuis met zijn vrouw, in een afgelegen Engels dorp waar de jaren vijftig maar moeilijk wijken, wacht Jack vol verlangen op een teken van Deedees dankbaarheid, terwijl hij op de televisie volgt hoe zij internationaal furore maakt.
176 pages, Hardcover
First published May 8, 2014
About the author
Peter Terrin
23 books88 followersPeter Terrin is een Vlaamse schrijver.
Peter Terrin in de Nederlandstalige Wikipedia
Peter Terrin bij "Schrijversgewijs"
Peter Terrin bij Uitgeverij De Arbeiderspers
Peter Terrin is a Flemish writer.
Peter Terrin in de Nederlandstalige Wikipedia
Peter Terrin bij "Schrijversgewijs"
Peter Terrin bij Uitgeverij De Arbeiderspers
Peter Terrin is a Flemish writer.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 102 reviews
November 8, 2017
Perfect weekendboek. Terrin is echt een steengoede schrijver! Maar dan echt steengoed. Het verhaal heeft de juiste toon en er staat geen woord teveel en de woorden die er wel staan zijn meestal raak...
June 2, 2014
Nee, ‘Post Mortem’ (waarmee Peter Terrin de AKO Literatuurprijs won in 2012) heb ik niet gelezen, zoals ik ook The Broken Circle Breakdown nog altijd niet gezien heb. Niet omdat ik niet tegen een portie literaire of cinematografische miserie zou kunnen (juist wel), maar kinderen die een herseninfarct krijgen, sterven aan kanker, nee… die beker laat ik liever aan mij voorbijgaan. Maar kijk, dan wijdt Griet Op de Beeck in DM een column aan ‘Monte Carlo’, de spiksplinternieuwe Terrin, en haar recensie is zo overtuigend dat die titel gelijk op mijn lijstje ‘to read’ belandt.
Waarover ‘Monte Carlo’ gaat? De achterflap vat het mooi samen:
“Monaco, mei 1968. Net voor de start van de grand prix formule 1 is het publiek getuige van een vreselijk ongeluk. De bescheiden Jack Preston, monteur bij Team Lotus, redt het leven en vooral het gezicht van Deedee, jonge filmster en belichaming van de nieuwe zeden. Weer thuis bij zijn vrouw, in een afgelegen Engels dorp waar de jaren vijftig maar moeilijk wijken, wacht Jack met verlangen en angst op een teken van Deedee, dat zijn leven zal veranderen. (…) Het is een aangrijpende geschiedenis over geloof, heldendom en de wil om gezien te worden.”
Maar waarover die samenvatting natuurlijk niets zegt is het prachtige (suggestieve) taalgebruik van Terrin, de psychologische uitdieping van het hoofdpersonage, de perfecte ritmiek van de zinnen. ‘In één ruk uitgelezen’, zegt men wel eens, maar meestal is dat een boutade. In het geval van ‘Monte Carlo’ mag het letterlijk genomen worden: dit uitgepuurde en perfect uitgebalanceerde verhaal van 174 pagina’s is wel degelijk op één dag te lezen. En (ter geruststelling van sommigen) nee hoor, je hoeft helemaal geen formule 1-fanaat te zijn om dit literaire pareltje naar waarde te kunnen schatten.
Nu snel die vorige romans van Peter Terrin aanschaffen.
Waarover ‘Monte Carlo’ gaat? De achterflap vat het mooi samen:
“Monaco, mei 1968. Net voor de start van de grand prix formule 1 is het publiek getuige van een vreselijk ongeluk. De bescheiden Jack Preston, monteur bij Team Lotus, redt het leven en vooral het gezicht van Deedee, jonge filmster en belichaming van de nieuwe zeden. Weer thuis bij zijn vrouw, in een afgelegen Engels dorp waar de jaren vijftig maar moeilijk wijken, wacht Jack met verlangen en angst op een teken van Deedee, dat zijn leven zal veranderen. (…) Het is een aangrijpende geschiedenis over geloof, heldendom en de wil om gezien te worden.”
Maar waarover die samenvatting natuurlijk niets zegt is het prachtige (suggestieve) taalgebruik van Terrin, de psychologische uitdieping van het hoofdpersonage, de perfecte ritmiek van de zinnen. ‘In één ruk uitgelezen’, zegt men wel eens, maar meestal is dat een boutade. In het geval van ‘Monte Carlo’ mag het letterlijk genomen worden: dit uitgepuurde en perfect uitgebalanceerde verhaal van 174 pagina’s is wel degelijk op één dag te lezen. En (ter geruststelling van sommigen) nee hoor, je hoeft helemaal geen formule 1-fanaat te zijn om dit literaire pareltje naar waarde te kunnen schatten.
Nu snel die vorige romans van Peter Terrin aanschaffen.
October 28, 2014
Prachtig boek, mooie zinnen. Zelden meegemaakt dat een auteur je zo dwingt om traag te lezen.
October 30, 2017
F1 novel set in MONTE CARLO (and England) in the late 1960s
Jack Preston taught himself rudimentary machine maintenance and repair as he was growing and now he finds himself looking after the fictional Sutton 44 racing car (if you Google Sutton 44, you will discover that it is, in fact, a fish hook).
He is at the circuit with the Prince and family of this little Municipality in their royal enclosure, anticipatory of the day’s car racing ahead. But there is a stunning woman – DeeDee (it was the fashion to have just one word names in those days: Twiggy, Veruschka…) who clearly has links to his Highness, making her way over and past where Jack is preparing the car, when a conflagration erupts. In the background is another woman taking photos…
Jack is seriously wounded, scarred for life, in the accident and spends many weeks in Nice hospital. As he re recovers he seeks solace from his wife but he also relives that fleeting eye connection with DeeDee as she headed towards the Prince, only seconds before the fire. This memory and obsessive recollection sustains him, whilst awaiting some acknowledgement from her for his being on the scene of her rescue. But neither she nor his racing company express their gratitude or awareness of the shocking event. His moment of glory, imagined or otherwise, turns literally to ashes, there is a deafening silence from all quarters.
The book moves forward a year and another shocking accident, mirroring events in Monaco in the 1980s, takes place. Jack observes and responds to the silence, ever hopeful that contact will somehow be made.
This is an unsettling read, with beautiful prose expertly translated by David Doherty. There is loving, even sensuous detail when the author describes the cars and mechanical parts. It is much more than a novel about cars and racing, although ultimately it wasn’t a novel that totally worked for me. Despite the wonderful prose, I found it just a little too ponderous. Location, from a TripFiction point of view is fairly lightweight.
Jack Preston taught himself rudimentary machine maintenance and repair as he was growing and now he finds himself looking after the fictional Sutton 44 racing car (if you Google Sutton 44, you will discover that it is, in fact, a fish hook).
He is at the circuit with the Prince and family of this little Municipality in their royal enclosure, anticipatory of the day’s car racing ahead. But there is a stunning woman – DeeDee (it was the fashion to have just one word names in those days: Twiggy, Veruschka…) who clearly has links to his Highness, making her way over and past where Jack is preparing the car, when a conflagration erupts. In the background is another woman taking photos…
Jack is seriously wounded, scarred for life, in the accident and spends many weeks in Nice hospital. As he re recovers he seeks solace from his wife but he also relives that fleeting eye connection with DeeDee as she headed towards the Prince, only seconds before the fire. This memory and obsessive recollection sustains him, whilst awaiting some acknowledgement from her for his being on the scene of her rescue. But neither she nor his racing company express their gratitude or awareness of the shocking event. His moment of glory, imagined or otherwise, turns literally to ashes, there is a deafening silence from all quarters.
The book moves forward a year and another shocking accident, mirroring events in Monaco in the 1980s, takes place. Jack observes and responds to the silence, ever hopeful that contact will somehow be made.
This is an unsettling read, with beautiful prose expertly translated by David Doherty. There is loving, even sensuous detail when the author describes the cars and mechanical parts. It is much more than a novel about cars and racing, although ultimately it wasn’t a novel that totally worked for me. Despite the wonderful prose, I found it just a little too ponderous. Location, from a TripFiction point of view is fairly lightweight.
July 23, 2015
Het woord dat ik zocht is indrukwekkend. En zo ben ik dus ineens uit mijn leesdip, net op tijd om de vakantie tegemoet te treden.
October 3, 2017
Gelezen en daarmee is alles gezegd.
March 12, 2024
3.5!
De schrijfstijl van Terrin kan me wel bekoren: mooie, poëtische zinnen. De vaagheid vind ik ook prettig, maar waar ik bij ‘De gebeurtenis’ het fragmentarische fantastisch vond, begon het me hier wel wat tegen te staan. Het haalde me er net te veel uit. De medelijden die ik desalniettemin voor Jack Preston kreeg, is wellicht wel des te knapper. Al met al echt wel een geslaagd werk, maar zóveel deed het me ook weer niet.
De schrijfstijl van Terrin kan me wel bekoren: mooie, poëtische zinnen. De vaagheid vind ik ook prettig, maar waar ik bij ‘De gebeurtenis’ het fragmentarische fantastisch vond, begon het me hier wel wat tegen te staan. Het haalde me er net te veel uit. De medelijden die ik desalniettemin voor Jack Preston kreeg, is wellicht wel des te knapper. Al met al echt wel een geslaagd werk, maar zóveel deed het me ook weer niet.
February 22, 2023
Een uitgepuurd verhaal, met een begin vol opgebouwde spanning. Beeldend en verwijzend naar zoveel waargebeurde gebeurtenissen dat je niet weet wat er echt is en wat niet.
Maar dat einde... wat moet ik daar nu van denken?
Maar dat einde... wat moet ik daar nu van denken?
March 18, 2015
Peter Terrin heeft de teugels alweer stevig in handen en begeleidt ons doorheen een vertelling waarin de spanning tussen fictie en realiteit centraal staat. De aantrekkelijke lichtheid van het mondaine Monte Carlo op de berg contrasteert bijzonder fel met het aardse, sobere bestaan in een Engels dorpje. Jack Preston probeert die berg te beklimmen om de held te worden die hij mag en vooral moet zijn.
'Monte Carlo' is een krachtig en scherp verhaal over verbeelding, toeval, geloof, begeerte, obsessie en bikkelharde ontnuchtering, geschetst binnen de context van de turbulente tijd van eind jaren '60.
'Monte Carlo' is een krachtig en scherp verhaal over verbeelding, toeval, geloof, begeerte, obsessie en bikkelharde ontnuchtering, geschetst binnen de context van de turbulente tijd van eind jaren '60.
November 13, 2015
verschenen in STAALKAART #25
Peter Terrin - Monte Carlo
We schrijven mei 68, in het mondaine Monaco zal zo meteen de grand prix formule 1 van start gaan. Vlak voor de start, slaat het noodlot toe. Een brandstoftank ontploft op het startveld, net op het moment dat de kersverse filmster Deedee het pad van de bescheiden monteur Jack Preston kruist. Hij weet haar te redden, buiten het oog van de camera’s, maar raakt zwaargewond. Om te herstellen keert Jack terug naar Aldstead, een onooglijk dorpje op het Engelse platteland, en wacht vol verlangen op een teken van Deedee’s dankbaarheid. Ondertussen droomt hij van een ander leven en volgt hij op televisie hoe Deedee een wereldster wordt, de belichaming van de nieuwe zeden.
Er staat geen woord te veel in Monte Carlo, een doordachte en afgemeten roman, die qua vaart en precisie niet moet onderdoen voor de formule 1. Een zinnenprikkelende momentopname van een woelig tijdsgewricht, over de keerzijde van het heldendom, grootmoedig mededogen en de onevenwichtigheid in het menselijk bestaan. Een gesprek over hogere machten, onbeantwoorde liefdes én snelle wagens, natuurlijk.
- Laurent De Maertelaer
Monte Carlo had in zekere zin evengoed ‘Omtrent Deedee’ kunnen heten. Jack is geobsedeerd door de onverbiddelijke femme fatale Deedee, die op meer dan één manier verwijst naar Grace Kelly: zij heeft een relatie met de prins, is een filmster en er is op een gegeven ogenblik een dodelijk ongeval waarbij iemand met de wagen een ravijn inrijdt. U speelt doorheen het boek met historische gebeurtenissen. Zo is deze bewuste race effectief de eerste geweest waar reclame voor sigaretten op een formule 1 wagen was te zien, een wagen van Lotus, Jacks team. Verschillende feiten vond ik terug, maar vermoedelijk zijn er veel meer.
Ik gebruik die gebeurtenissen als een soort ankerpunten, fundamenten. Om een bepaalde tijd op te roepen, had ik nu eenmaal een paar persoonlijkheden en sleutelmomenten nodig. Ik ben al meer dan 30 jaar zeer gefascineerd door formule 1 en wilde al heel lang iets doen met die uitzonderlijke wereld als achtergrond. Maar in dit boek is Monte Carlo meer dan een decor. Het is het zinnebeeld van een soort leven waar zowel Jack als Deedee als abstractie naar op zoek zijn. Een leven vol zorgeloosheid, geluk, welvaart, schoonheid, faam en fortuin. Deedee is daar natuurlijk het wandelende symbool van. Voor beiden is dat leven heel dichtbij, het is bijna tastbaar, maar het ontglipt hen. Ik kruip bijvoorbeeld ook in het hoofd van de prins en ik laat hem nadenken over de grand prix van het jaar ervoor, toen Lorenzo Bandini van het Ferrari-team om het leven kwam. Toen waren dodelijke ongelukken heel courant. Brandstoftanks waren amper beschermd, de veiligheidsmaatregelen langs de piste beperkten zich tot strobalen. Het zijn stuk voor stuk elementen die ik gebruik om mijn verhaal te vertellen. Ik heb lang gezocht naar een tijdsgewricht waar iets scharniert. Het jaar waar Monte Carlo zich in afspeelt, is zo’n keerpunt.
De grand prix die u beschrijft werd gewonnen door de Brit Graham Hill van het team Lotus-Ford. De derde was Lucien Bianchi, een Belg. De wedstrijd zelf komt niet aan bod: alle aandacht wordt gericht op het vuurincident.
Het hele boek draait inderdaad rond dat ene moment net voor de start, de race zelf laat ik niet zien. Ik had reeds lang in mijn hoofd dat ik ging schrijven over een monteur, uit de jaren zestig. Het moest wel degelijk die periode zijn, omwille van de overgangen en omwentelingen die zich toen inzetten. Ook in de formule 1 veranderde heel wat, precies op dat moment. Voor het eerst stonden er merknamen op een bolide, van merken die bovendien niets te maken hadden met racen! Dat was onvoorstelbaar. Voor die periode was formule 1 nagenoeg onveranderd gebleven, er zat een soort van traditie in. Bepaalde kleuren werden gebruikt, de auto’s zagen er bijna allemaal identiek uit. Vanaf de jaren 60 wordt er geëxperimenteerd met spoilers en vleugels, zoals ik beschrijf in mijn boek.
Jack heeft moeilijkheden met de nieuwe tijden. Niet alleen professioneel, maar ook thuis bij zijn echtgenote Maureen, die verankerd lijkt in de jaren 50 en maar met één ding bezig is, haar kinderwens. Met zijn ene been staat Jack nog in de jaren 50, met het andere in de toekomst. De twee vrouwen in Jacks leven belichamen die gecontrasteerde epoques.
Mijn hoofdpersonage is een man die voor die tijd betrekkelijk oud is, 35. Nu, is dat piepjong, toen was dat een respectabele leeftijd. Jack is dus opgegroeid met de zeden en gewoontes van de jaren 50. Hij woont op het platteland waar die tijd als het ware geconserveerd wordt. En hij droomt, terecht, van een ander leven. Hij kijkt daar met verlangen naar uit, maar ook met angst. Hij is een man die eigenlijk heel bescheiden en stil is. Maar toch, hij heeft van dat leven geproefd, op de circuits. Na de gebeurtenissen begint hij zich dan ook van alles voor te stellen.
Het ironische in het verhaal is dat Jack nog volop droomt van een ander leven, terwijl Maureen seksueel losbarst. Ze ontvangt Jack als een held. Zijn littekens winden haar ontzettend op. Maar ja, in de jaren 50 zat seksualiteit toch anders in elkaar. Lees er maar On Chesil beach van Ian McEwan op na. Daar wordt het prachtig beschreven. Seks was onwennig, onzeker en onduidelijk.
Uw liefde voor formule 1, alsook uw kennis ter zake, komt duidelijk naar voren in de roman.
Ik houd heel veel van hoe auto’s toen waren. Het racen was toen nog een echte mannenzaak. Ik bedoel, het was een combinatie van talent, moed en durf. Ik denk niet dat wij ons kunnen voorstellen hoe het voelde om toen aan snelheden van rond de 300 per uur, op gewone wegen en zonder bescherming aan de zijkanten, voorbij te scheuren. Tot in het begin van de jaren 60 waren er zelfs geen veiligheidsgordels! Dat was waanzin. Let wel, nu is het ook niet makkelijk. U mag niet vergeten dat die piloten afgetrainde atleten zijn. Die moeten onwaarschijnlijke temperaturen aankunnen, dat zijn echte topsporters. Dat vind ik het mooie aan formule 1, het doet mij in meer dan een opzicht aan het oude Rome denken. Als ik zeg dat ik formule 1 het toppunt van beschaving, van ons menselijk kunnen, vind, moeten mensen altijd lachen. Maar niets is minder waar. Alles wordt daar verenigd. Er zijn astronomische budgetten, er is een gigantisch intellect, er zijn topsporters met onwaarschijnlijke reflexen en dat alles wordt in het werk gesteld om 10 honderdsten van een seconde sneller te zijn dan iemand anders. Daar zit toch iets decadents aan? Het is totaal overbodig, compleet nutteloos en toch maken we het zeer belangrijk.
Bent u het type dat midden in de nacht opstaat om een grand prix op televisie te volgen?
Even kijken, ik denk dat ik sinds 1982 nauwelijks een paar grands prix heb gemist, op televisie welteverstaan. Ik ben één keer naar het circuit van Spa-Francorchamps geweest. Dat was een geweldige ervaring. Hoe het motorgeluid weerkaatst in de heuvels van de Ardennen, dat is bijzonder indrukwekkend. In tegenstelling tot de tegenwoordige V6-turbo’s, waren dat toen nog V8-motoren, die een gans ander geluid voortbrengen. Op dat nieuwe geluid komt er trouwens veel kritiek, juist omdat het zo’n belangrijk onderdeel is van de beleving. Maar goed, eigenlijk valt er weinig te zien op zo’n race. Je ziet de wagens een keer of zestig voorbij scheren, maar je kunt de wedstrijd niet echt volgen. Het is nu niet zo dat ik denk dat ik daar ieder jaar naartoe moet, maar wat ik wel graag eens zou doen is Monaco, natuurlijk (lacht).
Een leuke wending vond ik dat u Deedee de rol van Emma Peel laat spelen in de populaire televisiereeks De Wrekers. Emma Peel is voor velen dé belichaming van de jaren 60, een onverslijtbaar stijlicoon. Emma Peel staat evenzeer voor die droom waar Jack zo naar hunkert, een onbereikbaar ideaal…
Die wending kwam er per toeval. Ik ontdekte dat The Avengers één van de allereerste programma’s was die de BBC in kleur uitzond. Ik heb zelfs een tijdje aan een cover voor het boek gedacht, gebaseerd op een poster van De Wrekers. Het werd uiteindelijk een hedendaagse foto, niet een van toen. Toen ik het beeld voor het eerst zag, wist ik, dit is Deedee. Er zit een soort van kwetsbaarheid in die blik die mij erg aansprak. Als je naar de cover kijkt, is het alsof je heel dicht bij haar bent, bijna onder haar hoed waaronder ze zich verschuilt Je voelt haar onzekerheid en haar jeugdigheid.
Deedee heeft inderdaad Lolita-allures. Jack’s obsessie voor haar gaat heel ver. Hij blijft wachten op een reactie van haar kant.
Het is wat hem nog rest: de overtuiging dat zijn offer door Deedee zal beloond worden. Daarbij komt dat Jack een erg gelovig man is. Hij kan zich niet voorstellen dat God geen beloning heeft voorzien. Jack heeft een zeer ouderwets geloof in evenwicht, zo staat het ook in het boek. Ik vertrok met die idee en ben die helemaal beginnen uitspelen om mijn plot verder te ontwikkelen. Je zou kunnen zeggen dat het boek eindigt met een soort duel.
Door zijn uitgesproken geloof is Jack ongetwijfeld de meest fatalistische held in uw oeuvre: ik had meer dan eens zin om hem uit zijn droom te schudden, hem aan te manen iets te doen. Ik ben niet religieus, maar ik leefde mee met zijn religieuze gevoelens...
Dat doet mij plezier en ik vind het mooi dat dit naar boven komt. Ik denk dat je effectief niet religieus hoeft te zijn om mee te kunnen leven met iemand die zeer gelovig is. In die tijd is het geloof nog sterk aanwezig, zeker op het platteland. Het is niet voor niks dat het dorp Aldstead langs de ene kant begrensd wordt door een pub en aan de andere kant door de kerk. Die kerk speelt een centrale rol. U mag niet vergeten, Jack heeft zijn ouders tamelijk jong verloren. Zijn vader in de Tweede Wereldoorlog, kort daarna zijn moeder. Zijn succes, de carrière die hij maakt, eerst in een rally team, nadien bij Lotus, ziet hij als het herstellen van een soort evenwicht, het in balans brengen van iets dat hem is aangedaan. Zo zit hij in elkaar. Vandaar dat hij niet kan begrijpen dat er geen beloning is. Dat zijn offer niet geregistreerd wordt, ergens. Dat geloof is zeer belangrijk. Ik wilde eigenlijk een sprookjesachtig verhaal vertellen, een soort mythe zelfs. Iets van een tijdloze schoonheid, beknopt, universeel, herkenbaar. Vandaar ook Monaco, dat is op zich al een sprookje. Het verhaal van Jack neemt door zijn universeel karakter bijna bijbelse proporties aan. Het komt heel dicht in de buurt van het boek Job. Jack is veroordeeld om Gods beproevingen te doorstaan, zeg maar. Ik heb trouwens een tijdje gespeeld met het idee van een alwetende, Mulischiaanse verteller, een soort hogere macht, een God-benaderende instantie. Maar al snel bedacht ik dat ik God God moest laten zijn, overal aanwezig, maar totaal onzichtbaar.
Monte Carlo is binnen uw oeuvre de eerste roman die zich afspeelt tegen een duidelijk afgebakende internationale achtergrond, afgezien van Vrouwen en kinderen eerst, dat speelt in ‘een buitenland’. Hoe moeilijk was het om u in te werken in de setting van het mondaine Monaco?
Niet eigenlijk. Het begon toen ik nog bezig was met het schrijven van Post mortem. Op driekwart van het boek is er bij mij altijd een moment waarop ik weet dat het boek er zal komen. Het merkwaardige is dat zodra dat moment aanbreekt er plots ruimte vrij komt in mijn hoofd. Voor iets anders, ik ben dan weer ontvankelijk voor ideeën. Plots zag ik een beeld voor mij: ik zag een nostalgisch beeld van Monaco, gelig-oranje oplichtend tegen de bergwand. Bijna een foto uit die tijd, in Polaroidkleuren. Toen dacht ik aan formule 1, want dat is natuurlijk mijn associatie met Monaco. Dat beeld werd onuitwisbaar. Ik wist dat ik er iets mee moest doen.
Een van de boeiendste personages vind ik Ronny, de simpele ziel van dienst, die Jack meehelpt in zijn atelier. Ronny deed me denken aan Lennie uit Steinbecks Of mice and men. Jack begrijpt niet waarom God Ronny (“deze onbeduidende jongen in deze uithoek”) naar hem blijft sturen.
Ik ben zeer verheugd dat al die dingen opgeroepen worden, terwijl ik er niet noodzakelijk aan gedacht heb. Toegegeven, Of mice and men spookte wél in mijn hoofd. Dat is en blijft een van mijn lievelingsboeken. Het is een boek dat je na lectuur nooit meer vergeet. Vanwege zijn eenvoud, om te beginnen, maar ook door die twee ijzersterke personages die van elkaar afhankelijk zijn, op een of andere manier van elkaar houden, samen een droom nastreven. Je zou dat evenzeer kunnen zeggen van Jack en Ronny. Ik ben ervan overtuigd dat Jack houdt van Ronny, anders zou hij die nooit dulden in zijn werkplaats, zijn heiligdom. Ronny brengt liefde en warmte aan de mensen. Waar ik woon is er zo’n Ronny. Een jongen die met iedereen in het dorp praat. Hij komt overal, is overal welkom.
Het incident voor de race wordt toevallig gefotografeerd. Het is het enige bewijs van Jacks heroïsche daad en zou van hem een held maken in plaats van een dorpsidioot, zoals hij zelf zegt.
Jack weet niet van het bestaan van die foto, maar hij heeft die ook niet nodig. De buitenwereld heeft die van doen. Zo smal is de grens tussen held of dorpsidioot. Het gaat over toeval. Stel nu dat Deedee tijdens haar televisieoptreden bij Kingsley een teken had gegeven, welk lot zou Jack dan beschoren zijn? Dat is Jack zijn grote frustratie: hij ziet Deedee in de kranten en op televisie, maar eigenlijk zou hij daar moeten verschijnen. Wat voor een spectaculair verhaal zou dat wel niet zijn? Hij stelt het zich ook voor, hoe hij die zwachtels voor het oog van de camera afwindt, met die brandwonden van zijn kruin tot zijn achterwerk. Het zouden iconische beelden kunnen worden.
Monte Carlo is uw eerste boek bij De Bezige Bij. U vergeleek in een interview bij uw overstap De Bezige Bij met Ferrari, het team waar iedere F1-piloot wil bij zijn.
Gezien de huidige omstandigheden kon ik die vergelijking niet laten liggen (lacht). Maar ja, De Bezige Bij is voor mij Ferrari, absoluut. De Bezige Bij is een huis, letterlijk, een statig huis in de Van Miereveldstraat 1 in Amsterdam. Iedereen trekt er aan hetzelfde zeel. Ze zijn commercieel zeer sterk, maar er is ook een heel grote passie. Monte Carlo is een korte roman. Hoe korter de roman, hoe meer gewicht ieder woord krijgt. Samen met mijn redactrice Suzanne Holtzer heb ik heel intens gewerkt om dat soortelijk gewicht goed te krijgen. Mijn minimale plotelementen moesten glashelder en zonder ruis overkomen. Het is altijd moeilijk wanneer je met suggestie werkt, zoals ik doe. Ik vertel liever te weinig dan te veel. Maar dan heb je echt wel heel goede klankborden nodig. De lezer moet de suggestie mee hebben, zonder dat die het gevoel krijgt bij het handje te worden genomen.
U staat bekend als een auteur die niet graag in de aandacht komt, die zijn boeken voor zich laat spreken. Vandaag zitten ik hier in de Vooruit met een charmante, aimabele man voor een aangenaam gesprek en verzorgt u straks de literaire slotshow van de Schrijfdag die hier georganiseerd wordt.
Wel, dat heeft te maken met etiketten. Toen ik debuteerde was ik 30. Ik was een andere man. Dan doe je wel eens een uitspraak. Die blijft je dan achtervolgen. Ik heb onderschat hoe moeilijk het is om van een etiket af te komen. Ik word nog altijd gezien als een heel duistere, Kafka-adorerende nihilist die absoluut niet over zijn boeken wil praten (lacht). Dat beeld is natuurlijk achterhaald. Maar kom er maar eens vanaf. Anderzijds, ik kom graag buiten, zoals vandaag, maar ik schrijf liever. Toch ga ik, dat is al een paar boeken aan de gang, op bijna iedere aanvraag in. Het gaat dus echt over beeldvorming. De media hebben die macht.
Het was ook een van de thema’s in Post mortem, natuurlijk. De schrijver die bang is om iets te zeggen, want het zou hem wel eens kunnen achtervolgen.
Precies. Ik vind dat zeer interessant, hoor. Neem nu de literaire canon. Hoe zal over 100 jaar teruggekeken worden op het jaar 2014 of het decennium? Welke literaire canon zal daar uit voortkomen? Hoe groot zal de invloed geweest zijn van de media? Stel nu, dat Dimitri Verhulst niet naar De Laatste Show was geweest, zou zijn werk op dezelfde manier gewaardeerd en gelezen worden? Of hoe belangrijk was het voor Louis-Paul Boon om mee te werken aan de quiz ’t Is Maar Een Woord? Of Hugo Claus die de media als een keizer beheerste, in welke mate beïnvloedde dat de perceptie van zijn werk? En ja, ook mijn AKO van vorig jaar: hoe zal die meespelen in de beoordeling van Monte Carlo? Of mijn overstap naar de Bezige Bij? Ik vind die mechanismen heel boeiend.
Monte Carlo van Peter Terrin, De Bezige Bij, ISBN 9789023485193, gebonden, 176 pagina’s, € 16,90
Peter Terrin schreef twee verhalenbundels en vijf romans, waaronder "De bewaker" en "Vrouwen en kinderen eerst". Zijn meest recente roman "Post mortem" werd vorig jaar bekroond met de AKO Literatuurprijs. Zijn werk is veelvuldig vertaald.
Peter Terrin - Monte Carlo
We schrijven mei 68, in het mondaine Monaco zal zo meteen de grand prix formule 1 van start gaan. Vlak voor de start, slaat het noodlot toe. Een brandstoftank ontploft op het startveld, net op het moment dat de kersverse filmster Deedee het pad van de bescheiden monteur Jack Preston kruist. Hij weet haar te redden, buiten het oog van de camera’s, maar raakt zwaargewond. Om te herstellen keert Jack terug naar Aldstead, een onooglijk dorpje op het Engelse platteland, en wacht vol verlangen op een teken van Deedee’s dankbaarheid. Ondertussen droomt hij van een ander leven en volgt hij op televisie hoe Deedee een wereldster wordt, de belichaming van de nieuwe zeden.
Er staat geen woord te veel in Monte Carlo, een doordachte en afgemeten roman, die qua vaart en precisie niet moet onderdoen voor de formule 1. Een zinnenprikkelende momentopname van een woelig tijdsgewricht, over de keerzijde van het heldendom, grootmoedig mededogen en de onevenwichtigheid in het menselijk bestaan. Een gesprek over hogere machten, onbeantwoorde liefdes én snelle wagens, natuurlijk.
- Laurent De Maertelaer
Monte Carlo had in zekere zin evengoed ‘Omtrent Deedee’ kunnen heten. Jack is geobsedeerd door de onverbiddelijke femme fatale Deedee, die op meer dan één manier verwijst naar Grace Kelly: zij heeft een relatie met de prins, is een filmster en er is op een gegeven ogenblik een dodelijk ongeval waarbij iemand met de wagen een ravijn inrijdt. U speelt doorheen het boek met historische gebeurtenissen. Zo is deze bewuste race effectief de eerste geweest waar reclame voor sigaretten op een formule 1 wagen was te zien, een wagen van Lotus, Jacks team. Verschillende feiten vond ik terug, maar vermoedelijk zijn er veel meer.
Ik gebruik die gebeurtenissen als een soort ankerpunten, fundamenten. Om een bepaalde tijd op te roepen, had ik nu eenmaal een paar persoonlijkheden en sleutelmomenten nodig. Ik ben al meer dan 30 jaar zeer gefascineerd door formule 1 en wilde al heel lang iets doen met die uitzonderlijke wereld als achtergrond. Maar in dit boek is Monte Carlo meer dan een decor. Het is het zinnebeeld van een soort leven waar zowel Jack als Deedee als abstractie naar op zoek zijn. Een leven vol zorgeloosheid, geluk, welvaart, schoonheid, faam en fortuin. Deedee is daar natuurlijk het wandelende symbool van. Voor beiden is dat leven heel dichtbij, het is bijna tastbaar, maar het ontglipt hen. Ik kruip bijvoorbeeld ook in het hoofd van de prins en ik laat hem nadenken over de grand prix van het jaar ervoor, toen Lorenzo Bandini van het Ferrari-team om het leven kwam. Toen waren dodelijke ongelukken heel courant. Brandstoftanks waren amper beschermd, de veiligheidsmaatregelen langs de piste beperkten zich tot strobalen. Het zijn stuk voor stuk elementen die ik gebruik om mijn verhaal te vertellen. Ik heb lang gezocht naar een tijdsgewricht waar iets scharniert. Het jaar waar Monte Carlo zich in afspeelt, is zo’n keerpunt.
De grand prix die u beschrijft werd gewonnen door de Brit Graham Hill van het team Lotus-Ford. De derde was Lucien Bianchi, een Belg. De wedstrijd zelf komt niet aan bod: alle aandacht wordt gericht op het vuurincident.
Het hele boek draait inderdaad rond dat ene moment net voor de start, de race zelf laat ik niet zien. Ik had reeds lang in mijn hoofd dat ik ging schrijven over een monteur, uit de jaren zestig. Het moest wel degelijk die periode zijn, omwille van de overgangen en omwentelingen die zich toen inzetten. Ook in de formule 1 veranderde heel wat, precies op dat moment. Voor het eerst stonden er merknamen op een bolide, van merken die bovendien niets te maken hadden met racen! Dat was onvoorstelbaar. Voor die periode was formule 1 nagenoeg onveranderd gebleven, er zat een soort van traditie in. Bepaalde kleuren werden gebruikt, de auto’s zagen er bijna allemaal identiek uit. Vanaf de jaren 60 wordt er geëxperimenteerd met spoilers en vleugels, zoals ik beschrijf in mijn boek.
Jack heeft moeilijkheden met de nieuwe tijden. Niet alleen professioneel, maar ook thuis bij zijn echtgenote Maureen, die verankerd lijkt in de jaren 50 en maar met één ding bezig is, haar kinderwens. Met zijn ene been staat Jack nog in de jaren 50, met het andere in de toekomst. De twee vrouwen in Jacks leven belichamen die gecontrasteerde epoques.
Mijn hoofdpersonage is een man die voor die tijd betrekkelijk oud is, 35. Nu, is dat piepjong, toen was dat een respectabele leeftijd. Jack is dus opgegroeid met de zeden en gewoontes van de jaren 50. Hij woont op het platteland waar die tijd als het ware geconserveerd wordt. En hij droomt, terecht, van een ander leven. Hij kijkt daar met verlangen naar uit, maar ook met angst. Hij is een man die eigenlijk heel bescheiden en stil is. Maar toch, hij heeft van dat leven geproefd, op de circuits. Na de gebeurtenissen begint hij zich dan ook van alles voor te stellen.
Het ironische in het verhaal is dat Jack nog volop droomt van een ander leven, terwijl Maureen seksueel losbarst. Ze ontvangt Jack als een held. Zijn littekens winden haar ontzettend op. Maar ja, in de jaren 50 zat seksualiteit toch anders in elkaar. Lees er maar On Chesil beach van Ian McEwan op na. Daar wordt het prachtig beschreven. Seks was onwennig, onzeker en onduidelijk.
Uw liefde voor formule 1, alsook uw kennis ter zake, komt duidelijk naar voren in de roman.
Ik houd heel veel van hoe auto’s toen waren. Het racen was toen nog een echte mannenzaak. Ik bedoel, het was een combinatie van talent, moed en durf. Ik denk niet dat wij ons kunnen voorstellen hoe het voelde om toen aan snelheden van rond de 300 per uur, op gewone wegen en zonder bescherming aan de zijkanten, voorbij te scheuren. Tot in het begin van de jaren 60 waren er zelfs geen veiligheidsgordels! Dat was waanzin. Let wel, nu is het ook niet makkelijk. U mag niet vergeten dat die piloten afgetrainde atleten zijn. Die moeten onwaarschijnlijke temperaturen aankunnen, dat zijn echte topsporters. Dat vind ik het mooie aan formule 1, het doet mij in meer dan een opzicht aan het oude Rome denken. Als ik zeg dat ik formule 1 het toppunt van beschaving, van ons menselijk kunnen, vind, moeten mensen altijd lachen. Maar niets is minder waar. Alles wordt daar verenigd. Er zijn astronomische budgetten, er is een gigantisch intellect, er zijn topsporters met onwaarschijnlijke reflexen en dat alles wordt in het werk gesteld om 10 honderdsten van een seconde sneller te zijn dan iemand anders. Daar zit toch iets decadents aan? Het is totaal overbodig, compleet nutteloos en toch maken we het zeer belangrijk.
Bent u het type dat midden in de nacht opstaat om een grand prix op televisie te volgen?
Even kijken, ik denk dat ik sinds 1982 nauwelijks een paar grands prix heb gemist, op televisie welteverstaan. Ik ben één keer naar het circuit van Spa-Francorchamps geweest. Dat was een geweldige ervaring. Hoe het motorgeluid weerkaatst in de heuvels van de Ardennen, dat is bijzonder indrukwekkend. In tegenstelling tot de tegenwoordige V6-turbo’s, waren dat toen nog V8-motoren, die een gans ander geluid voortbrengen. Op dat nieuwe geluid komt er trouwens veel kritiek, juist omdat het zo’n belangrijk onderdeel is van de beleving. Maar goed, eigenlijk valt er weinig te zien op zo’n race. Je ziet de wagens een keer of zestig voorbij scheren, maar je kunt de wedstrijd niet echt volgen. Het is nu niet zo dat ik denk dat ik daar ieder jaar naartoe moet, maar wat ik wel graag eens zou doen is Monaco, natuurlijk (lacht).
Een leuke wending vond ik dat u Deedee de rol van Emma Peel laat spelen in de populaire televisiereeks De Wrekers. Emma Peel is voor velen dé belichaming van de jaren 60, een onverslijtbaar stijlicoon. Emma Peel staat evenzeer voor die droom waar Jack zo naar hunkert, een onbereikbaar ideaal…
Die wending kwam er per toeval. Ik ontdekte dat The Avengers één van de allereerste programma’s was die de BBC in kleur uitzond. Ik heb zelfs een tijdje aan een cover voor het boek gedacht, gebaseerd op een poster van De Wrekers. Het werd uiteindelijk een hedendaagse foto, niet een van toen. Toen ik het beeld voor het eerst zag, wist ik, dit is Deedee. Er zit een soort van kwetsbaarheid in die blik die mij erg aansprak. Als je naar de cover kijkt, is het alsof je heel dicht bij haar bent, bijna onder haar hoed waaronder ze zich verschuilt Je voelt haar onzekerheid en haar jeugdigheid.
Deedee heeft inderdaad Lolita-allures. Jack’s obsessie voor haar gaat heel ver. Hij blijft wachten op een reactie van haar kant.
Het is wat hem nog rest: de overtuiging dat zijn offer door Deedee zal beloond worden. Daarbij komt dat Jack een erg gelovig man is. Hij kan zich niet voorstellen dat God geen beloning heeft voorzien. Jack heeft een zeer ouderwets geloof in evenwicht, zo staat het ook in het boek. Ik vertrok met die idee en ben die helemaal beginnen uitspelen om mijn plot verder te ontwikkelen. Je zou kunnen zeggen dat het boek eindigt met een soort duel.
Door zijn uitgesproken geloof is Jack ongetwijfeld de meest fatalistische held in uw oeuvre: ik had meer dan eens zin om hem uit zijn droom te schudden, hem aan te manen iets te doen. Ik ben niet religieus, maar ik leefde mee met zijn religieuze gevoelens...
Dat doet mij plezier en ik vind het mooi dat dit naar boven komt. Ik denk dat je effectief niet religieus hoeft te zijn om mee te kunnen leven met iemand die zeer gelovig is. In die tijd is het geloof nog sterk aanwezig, zeker op het platteland. Het is niet voor niks dat het dorp Aldstead langs de ene kant begrensd wordt door een pub en aan de andere kant door de kerk. Die kerk speelt een centrale rol. U mag niet vergeten, Jack heeft zijn ouders tamelijk jong verloren. Zijn vader in de Tweede Wereldoorlog, kort daarna zijn moeder. Zijn succes, de carrière die hij maakt, eerst in een rally team, nadien bij Lotus, ziet hij als het herstellen van een soort evenwicht, het in balans brengen van iets dat hem is aangedaan. Zo zit hij in elkaar. Vandaar dat hij niet kan begrijpen dat er geen beloning is. Dat zijn offer niet geregistreerd wordt, ergens. Dat geloof is zeer belangrijk. Ik wilde eigenlijk een sprookjesachtig verhaal vertellen, een soort mythe zelfs. Iets van een tijdloze schoonheid, beknopt, universeel, herkenbaar. Vandaar ook Monaco, dat is op zich al een sprookje. Het verhaal van Jack neemt door zijn universeel karakter bijna bijbelse proporties aan. Het komt heel dicht in de buurt van het boek Job. Jack is veroordeeld om Gods beproevingen te doorstaan, zeg maar. Ik heb trouwens een tijdje gespeeld met het idee van een alwetende, Mulischiaanse verteller, een soort hogere macht, een God-benaderende instantie. Maar al snel bedacht ik dat ik God God moest laten zijn, overal aanwezig, maar totaal onzichtbaar.
Monte Carlo is binnen uw oeuvre de eerste roman die zich afspeelt tegen een duidelijk afgebakende internationale achtergrond, afgezien van Vrouwen en kinderen eerst, dat speelt in ‘een buitenland’. Hoe moeilijk was het om u in te werken in de setting van het mondaine Monaco?
Niet eigenlijk. Het begon toen ik nog bezig was met het schrijven van Post mortem. Op driekwart van het boek is er bij mij altijd een moment waarop ik weet dat het boek er zal komen. Het merkwaardige is dat zodra dat moment aanbreekt er plots ruimte vrij komt in mijn hoofd. Voor iets anders, ik ben dan weer ontvankelijk voor ideeën. Plots zag ik een beeld voor mij: ik zag een nostalgisch beeld van Monaco, gelig-oranje oplichtend tegen de bergwand. Bijna een foto uit die tijd, in Polaroidkleuren. Toen dacht ik aan formule 1, want dat is natuurlijk mijn associatie met Monaco. Dat beeld werd onuitwisbaar. Ik wist dat ik er iets mee moest doen.
Een van de boeiendste personages vind ik Ronny, de simpele ziel van dienst, die Jack meehelpt in zijn atelier. Ronny deed me denken aan Lennie uit Steinbecks Of mice and men. Jack begrijpt niet waarom God Ronny (“deze onbeduidende jongen in deze uithoek”) naar hem blijft sturen.
Ik ben zeer verheugd dat al die dingen opgeroepen worden, terwijl ik er niet noodzakelijk aan gedacht heb. Toegegeven, Of mice and men spookte wél in mijn hoofd. Dat is en blijft een van mijn lievelingsboeken. Het is een boek dat je na lectuur nooit meer vergeet. Vanwege zijn eenvoud, om te beginnen, maar ook door die twee ijzersterke personages die van elkaar afhankelijk zijn, op een of andere manier van elkaar houden, samen een droom nastreven. Je zou dat evenzeer kunnen zeggen van Jack en Ronny. Ik ben ervan overtuigd dat Jack houdt van Ronny, anders zou hij die nooit dulden in zijn werkplaats, zijn heiligdom. Ronny brengt liefde en warmte aan de mensen. Waar ik woon is er zo’n Ronny. Een jongen die met iedereen in het dorp praat. Hij komt overal, is overal welkom.
Het incident voor de race wordt toevallig gefotografeerd. Het is het enige bewijs van Jacks heroïsche daad en zou van hem een held maken in plaats van een dorpsidioot, zoals hij zelf zegt.
Jack weet niet van het bestaan van die foto, maar hij heeft die ook niet nodig. De buitenwereld heeft die van doen. Zo smal is de grens tussen held of dorpsidioot. Het gaat over toeval. Stel nu dat Deedee tijdens haar televisieoptreden bij Kingsley een teken had gegeven, welk lot zou Jack dan beschoren zijn? Dat is Jack zijn grote frustratie: hij ziet Deedee in de kranten en op televisie, maar eigenlijk zou hij daar moeten verschijnen. Wat voor een spectaculair verhaal zou dat wel niet zijn? Hij stelt het zich ook voor, hoe hij die zwachtels voor het oog van de camera afwindt, met die brandwonden van zijn kruin tot zijn achterwerk. Het zouden iconische beelden kunnen worden.
Monte Carlo is uw eerste boek bij De Bezige Bij. U vergeleek in een interview bij uw overstap De Bezige Bij met Ferrari, het team waar iedere F1-piloot wil bij zijn.
Gezien de huidige omstandigheden kon ik die vergelijking niet laten liggen (lacht). Maar ja, De Bezige Bij is voor mij Ferrari, absoluut. De Bezige Bij is een huis, letterlijk, een statig huis in de Van Miereveldstraat 1 in Amsterdam. Iedereen trekt er aan hetzelfde zeel. Ze zijn commercieel zeer sterk, maar er is ook een heel grote passie. Monte Carlo is een korte roman. Hoe korter de roman, hoe meer gewicht ieder woord krijgt. Samen met mijn redactrice Suzanne Holtzer heb ik heel intens gewerkt om dat soortelijk gewicht goed te krijgen. Mijn minimale plotelementen moesten glashelder en zonder ruis overkomen. Het is altijd moeilijk wanneer je met suggestie werkt, zoals ik doe. Ik vertel liever te weinig dan te veel. Maar dan heb je echt wel heel goede klankborden nodig. De lezer moet de suggestie mee hebben, zonder dat die het gevoel krijgt bij het handje te worden genomen.
U staat bekend als een auteur die niet graag in de aandacht komt, die zijn boeken voor zich laat spreken. Vandaag zitten ik hier in de Vooruit met een charmante, aimabele man voor een aangenaam gesprek en verzorgt u straks de literaire slotshow van de Schrijfdag die hier georganiseerd wordt.
Wel, dat heeft te maken met etiketten. Toen ik debuteerde was ik 30. Ik was een andere man. Dan doe je wel eens een uitspraak. Die blijft je dan achtervolgen. Ik heb onderschat hoe moeilijk het is om van een etiket af te komen. Ik word nog altijd gezien als een heel duistere, Kafka-adorerende nihilist die absoluut niet over zijn boeken wil praten (lacht). Dat beeld is natuurlijk achterhaald. Maar kom er maar eens vanaf. Anderzijds, ik kom graag buiten, zoals vandaag, maar ik schrijf liever. Toch ga ik, dat is al een paar boeken aan de gang, op bijna iedere aanvraag in. Het gaat dus echt over beeldvorming. De media hebben die macht.
Het was ook een van de thema’s in Post mortem, natuurlijk. De schrijver die bang is om iets te zeggen, want het zou hem wel eens kunnen achtervolgen.
Precies. Ik vind dat zeer interessant, hoor. Neem nu de literaire canon. Hoe zal over 100 jaar teruggekeken worden op het jaar 2014 of het decennium? Welke literaire canon zal daar uit voortkomen? Hoe groot zal de invloed geweest zijn van de media? Stel nu, dat Dimitri Verhulst niet naar De Laatste Show was geweest, zou zijn werk op dezelfde manier gewaardeerd en gelezen worden? Of hoe belangrijk was het voor Louis-Paul Boon om mee te werken aan de quiz ’t Is Maar Een Woord? Of Hugo Claus die de media als een keizer beheerste, in welke mate beïnvloedde dat de perceptie van zijn werk? En ja, ook mijn AKO van vorig jaar: hoe zal die meespelen in de beoordeling van Monte Carlo? Of mijn overstap naar de Bezige Bij? Ik vind die mechanismen heel boeiend.
Monte Carlo van Peter Terrin, De Bezige Bij, ISBN 9789023485193, gebonden, 176 pagina’s, € 16,90
Peter Terrin schreef twee verhalenbundels en vijf romans, waaronder "De bewaker" en "Vrouwen en kinderen eerst". Zijn meest recente roman "Post mortem" werd vorig jaar bekroond met de AKO Literatuurprijs. Zijn werk is veelvuldig vertaald.
November 4, 2022
Jack Preston, meccanico della Lotus, è sul circuito di Monte Carlo dove sta ultimando sull’auto i preparativi per la corsa. Vede arrivare Deedee, bellissima star del cinema, che procede verso di lui.
Improvvisamente scoppia un incendio e Jack salva la donna. Nella confusione del momento nessuno si accorge dell’atto eroico, anzi sembra che sia la guardia del corpo dell’attrice ad averla salvata. Il meccanico ne esce gravemente ustionato, passa settimane in ospedale e attende con ansia il momento in cui Dedee lo ringrazierà pubblicamente per il suo gesto.
Senza infamia e senza lode. Non è sicuramente un libro che consiglierei spassionatamente. Diciamo che a Jack avrei detto una frase che spesso si sente, ovvero: “non aspettarti mai niente e non rimarrai mai deluso”. È il classico personaggio che vorresti spronare e che, pagina dopo pagina, non puoi avere in simpatia nonostante la “sfiga” per l’accaduto. Ci sarebbe molto da dire sulla sua figura e sicuramente è stato questo l’intento dell’autore, ma non mi ha del tutto convinta.
Indubbiamente il libro è scritto bene ed è scorrevole, i capitoli sono brevi, ma tante situazioni tendono a ripetersi, fino a giungere ad un finale a sorpresa ma che lascia l’amaro in bocca.
Improvvisamente scoppia un incendio e Jack salva la donna. Nella confusione del momento nessuno si accorge dell’atto eroico, anzi sembra che sia la guardia del corpo dell’attrice ad averla salvata. Il meccanico ne esce gravemente ustionato, passa settimane in ospedale e attende con ansia il momento in cui Dedee lo ringrazierà pubblicamente per il suo gesto.
Senza infamia e senza lode. Non è sicuramente un libro che consiglierei spassionatamente. Diciamo che a Jack avrei detto una frase che spesso si sente, ovvero: “non aspettarti mai niente e non rimarrai mai deluso”. È il classico personaggio che vorresti spronare e che, pagina dopo pagina, non puoi avere in simpatia nonostante la “sfiga” per l’accaduto. Ci sarebbe molto da dire sulla sua figura e sicuramente è stato questo l’intento dell’autore, ma non mi ha del tutto convinta.
Indubbiamente il libro è scritto bene ed è scorrevole, i capitoli sono brevi, ma tante situazioni tendono a ripetersi, fino a giungere ad un finale a sorpresa ma che lascia l’amaro in bocca.
February 5, 2015
Ik ben blij dat ik Peter Terrin nog een kans gegeven heb nadat ik recent Post Mortem na zo'n 60 pagina's terugbracht naar de bibliotheek omdat het me zo'n enorme verspilling van tijd leek nog verder te lezen. Monte Carlo is een intelligent geconstrueerd boek over geloof en zonden. Het verhaal draait rond één cruciale gebeurtenis die Terrin aan het begin van het boek beschrijft, als ware het een vertraagde scène in een Hollywoodactiefilm.
De hoofdfiguur, een automonteur, hoopt na die cruciale gebeurtenis op erkenning, waardering, beloning. Aanvankelijk treed je hem hierin bij. Maar bij elk nieuw feit dat de lezer duidelijk maakt dat hij tevergeefs wacht en hoopt, stelt de monteur zijn werkelijkheid op zo'n manier bij dat de feiten toch nog hoop bieden. Het verhaal dat hij zo voor zichzelf spint wordt steeds onwaarschijnlijker, maar niet voor hem. Hij behoudt en versterkt telkens zijn geloof. Ook zijn verwachtingen en wensen rijzen ten top, op het megalomane af. Hoe hoger zijn verwachtingen klimmen, hoe dieper de afgrond van teleurstelling of waanzin. Over het einde zeg ik niets. :-) Zeer de moeite waard!
De hoofdfiguur, een automonteur, hoopt na die cruciale gebeurtenis op erkenning, waardering, beloning. Aanvankelijk treed je hem hierin bij. Maar bij elk nieuw feit dat de lezer duidelijk maakt dat hij tevergeefs wacht en hoopt, stelt de monteur zijn werkelijkheid op zo'n manier bij dat de feiten toch nog hoop bieden. Het verhaal dat hij zo voor zichzelf spint wordt steeds onwaarschijnlijker, maar niet voor hem. Hij behoudt en versterkt telkens zijn geloof. Ook zijn verwachtingen en wensen rijzen ten top, op het megalomane af. Hoe hoger zijn verwachtingen klimmen, hoe dieper de afgrond van teleurstelling of waanzin. Over het einde zeg ik niets. :-) Zeer de moeite waard!
July 28, 2014
Dit boek gaat over Jack Preston die het leven van een filmster red en de gevolgen dat dit heeft voor hem. Ik moet eerlijk zeggen dat ik het boek niets vond. Het is prachtig geschreven door Peter Terrin maar omdat het zo'n kort bioek is is het mij niet gelukt om echt in de huid van Jack Preston te kruipen. Toen ik het boek uit had heb ik het weggelegd en geen tweede keer maar aan gedacht. Dat vind ik zonde!
January 15, 2015
Prachtig boek, in één ruk uitgelezen.
November 29, 2022
Ik snapte er helemaal niks van
February 18, 2021
Je kan bij Goodreads geen halve sterren geven, anders waren het er 3,5 geweest. Dit is het eerste boek dat ik van deze schrijver lees. Zijn naam doet aan terrine denken, en dan doemen plakken vochtig gelatinevlees al snel op in de hoofden van de mensen. Dat doet echter nu absoluut niets ter zake.
Je hebt zo van die mensen die lukraak boeken openslaan, een paar zinnen, alinea's of bladzijden lezen en dan op basis daarvan bepalen of het boek hun tijd waard is. Ik bewonder die mensen, want hoewel ik mezelf in de etalage zet als rationeel, laat ik me tezelfdertijd maar al te graag ringeloren door de praatjes die de uitgeverij heeft uitgezocht voor de voorflap, achterflap, tussenflap en appelflap.
Voor dit boek gaat het dan om lofbetuigingen als 'geraffineerd', 'puntgaaf', 'meesterschap' en 'groots'. En jawel, ik ben verre van een technische lezer en zal menig verhaalkundig handigheidje zeker niet snel doorzien, maar Terrin heeft inderdaad een vaste hand en duidelijke stem.
Maar toch ontbrak er voor mij iets aan, een emotionele verstrengeling tussen lezer en taal, een meer uitgesproken meeslependheid. Het voelde voor mij wat steriel.
Ter vergelijking: onlangs luisterde ik naar een aflevering van de podcast 'Winteruur' (gewoon het geluid van het gelijknamige tv-programma). Het was een door Dimitri Verhulst gekozen fragment uit het laatste werk van Marquez, en zonder dat ik wist dat het van zijn hand was, voelde ik meteen een vreemd soort zalige herkenning met zijn woorden, een aangenaam weerzien.
Misschien krijg ik dat nog, als ik meer werken van Terrin lees, ik ben het alleszins van plan.
Je hebt zo van die mensen die lukraak boeken openslaan, een paar zinnen, alinea's of bladzijden lezen en dan op basis daarvan bepalen of het boek hun tijd waard is. Ik bewonder die mensen, want hoewel ik mezelf in de etalage zet als rationeel, laat ik me tezelfdertijd maar al te graag ringeloren door de praatjes die de uitgeverij heeft uitgezocht voor de voorflap, achterflap, tussenflap en appelflap.
Voor dit boek gaat het dan om lofbetuigingen als 'geraffineerd', 'puntgaaf', 'meesterschap' en 'groots'. En jawel, ik ben verre van een technische lezer en zal menig verhaalkundig handigheidje zeker niet snel doorzien, maar Terrin heeft inderdaad een vaste hand en duidelijke stem.
Maar toch ontbrak er voor mij iets aan, een emotionele verstrengeling tussen lezer en taal, een meer uitgesproken meeslependheid. Het voelde voor mij wat steriel.
Ter vergelijking: onlangs luisterde ik naar een aflevering van de podcast 'Winteruur' (gewoon het geluid van het gelijknamige tv-programma). Het was een door Dimitri Verhulst gekozen fragment uit het laatste werk van Marquez, en zonder dat ik wist dat het van zijn hand was, voelde ik meteen een vreemd soort zalige herkenning met zijn woorden, een aangenaam weerzien.
Misschien krijg ik dat nog, als ik meer werken van Terrin lees, ik ben het alleszins van plan.
March 26, 2020
Poëtisch geschreven, in een uitgepuurde taal. Maar toch niet beklijvend genoeg...
January 30, 2023
Uitgelezen in één adem. Nu adem ik weer in. En uit. Imposant.
April 4, 2018
niet fantastisch. maar wel beter dan verwacht.
August 9, 2023
Tja. In het begin las dit boekje best wel lekker weg, maar naar mate ik verder kwam kon het me minder bekoren. De enorm korte hoofdstukjes en het grote gebrek aan dialoog (waar was die dialoog? het voelde aan alsof Terrin dialogen niet leuk vind om te schrijven en ze dus maar weg heeft gelaten.) maakte dat het erg vlot las, maar ik heb het steeds weg gelegd om andere boeken te lezen, en daarom heb ik er toch bijna een maand over gedaan. Niet geweldig. Zou het niet aanraden in ieder geval.
October 3, 2016
Jack Preston hat es geschafft. Vom kleinen Mechaniker bis zum Teil des Lotus Teams in der Formel 1. Nur noch Minuten sind es bis zum Start in Monte Carlo 1968. Die Stimmung ist ausgelassen, nicht zuletzt wegen Deedee, dem bewunderten Filmstar, die sich im Fürstentum zu diesem sportlichen Ereignis die Ehre gibt. Doch ein tragisches Ereignis wird sich für immer ins Bewusstsein der Zuschauer brennen: eine Stichflamme über dem Lotus. Jack kann sich geistesgegenwärtig auf Deedee werfen, schwere Verbrennungen sind die Folge für den Techniker, das Filmsternchen kommt ohne Verletzungen davon. Wieder im heimatlichen England wartet Jack auf seine Anerkennung als Retter, doch Deedees Bodyguard ist in aller Munde, er bleibt namenlos, unerkannt. Er glaubt an göttliche Gerechtigkeit, ruft den Allmächtigen an. Als dies nicht hilft, versucht er Kontakt aufzunehmen, ebenfalls ohne Erfolg. Doch es wird noch ein Zeichen kommen, das für vermeintliche Gerechtigkeit sorgt, allerdings nicht so, wie Jack sich das gedacht hat.
Peter Terrins Roman legt viele Deutungen nahe und hat trotz der Kürze von weniger als 200 Seiten eine ungeahnte Tiefe. „Monte Carlo“ – Hauptstadt des Fürstentums an der Côte d’Azur, seit jeher mit Glanz verbunden, mit Träumen vom Prinzessin sein und Grace Kelly, die diesen Traum für sich verwirklichen konnte. Aber in ihr ist auch schon die Spannung angelegt, denn ein jähes Ende wartete auf sie, das auch im Roman, wenn auch auf andere Weise, wiederholt wird. Die Realität lässt nun einmal Träume nicht zu. Die Formel 1, das legendäre Rennen auf dem schmalen Parcours der städtischen Straßen. Sicherlich eine der bekanntesten und legendärsten Rennstrecken, die unzählige Opfer forderte und dadurch nur ihren Reiz erhöhen konnte. Auch bei Terrin fordert das Rennen Opfer, auf und neben der Rennstrecke, im Rampenlicht und abseits im Schatten. Das Jahr 1968, geprägt von großen Veränderungen, vom Aufbrechen alter Ordnungen und zumindest dem Anschein neuer Möglichkeiten.
Große Erwartungen schickt der Autor dem Roman voraus und man wird nicht enttäuscht. Zunächst fängt Terrin die Atmosphäre vor dem Rennen ein. Der Fürstenhof mit den üblichen Ritualen, die Zuschauer zwischen gebanntem Staunen und freudiger Erwartung, die Rennställe mit letzten Handgriffen. Man taucht ein in diese sonderbare Mischung und jeder Moment kann auf seine Weise faszinieren. Terrin schildert Details, vermeintlich unbedeutend und doch mit erheblicher Tragweite, die der Mensch aber noch gar nicht erfassen kann. Danach der Bruch, fernab der Blitzlichter der Weg zurück ins Leben. Die Erwartungen eines einfachen Mannes, der sich immer korrekt verhalten hat und nun ebenso erwartet behandelt zu werden. Das Ausbleiben des Dankes, die fehlende Anerkennung, der langsam aufkommende Spott. Mehr und mehr versinkt Jack Preston in seiner Enttäuschung, die bald zur Wut wird. Seine Welt gerät aus den Fugen, die göttliche Ordnung von Gerechtigkeit ist aus den Fugen geraten und muss korrigiert werden. Man kann diesen Prozess der größer werdenden Verzweiflung förmlich greifen, lange noch ein banges Hoffen, das Ausmalen dessen, was in seiner Vorstellung zwingend geschehen muss; dann die Verzagtheit darüber, dass er von der Welt übergangen und vergessen wird. Das göttliche Korrektiv folgt, doch bleibt auch hier die faire Anerkennung für seine Tat aus. Am Ende ein kurzer Einwurf, die Option auf einen anderen Ausgang, den es jedoch nicht geben wird, weil ein einziger Mensch sich anders entschieden hat, nicht wissend, was dadurch hätte ausgelöst werden können. Der Schlag des Schmetterlings der den Lauf der Dinge hätte verändern können – er bleibt aus.
Es sind nicht die großen Themen, die suggeriert werden, sondern der Seelenzustand des kleinen Mannes, der diesen Roman trägt und ihm die Tiefe verleiht. Zahlreiche Anspielungen lehnen den Roman an die Realität an, er bleibt jedoch fiktiv und lässt uns so mit der Frage zurück, welchen Einfluss wir auf das haben, was in unserem Leben geschieht und wo andere Kräfte walten und wir nur tatenlose Zuschauer im eigenen Leben bleiben können.
Peter Terrins Roman legt viele Deutungen nahe und hat trotz der Kürze von weniger als 200 Seiten eine ungeahnte Tiefe. „Monte Carlo“ – Hauptstadt des Fürstentums an der Côte d’Azur, seit jeher mit Glanz verbunden, mit Träumen vom Prinzessin sein und Grace Kelly, die diesen Traum für sich verwirklichen konnte. Aber in ihr ist auch schon die Spannung angelegt, denn ein jähes Ende wartete auf sie, das auch im Roman, wenn auch auf andere Weise, wiederholt wird. Die Realität lässt nun einmal Träume nicht zu. Die Formel 1, das legendäre Rennen auf dem schmalen Parcours der städtischen Straßen. Sicherlich eine der bekanntesten und legendärsten Rennstrecken, die unzählige Opfer forderte und dadurch nur ihren Reiz erhöhen konnte. Auch bei Terrin fordert das Rennen Opfer, auf und neben der Rennstrecke, im Rampenlicht und abseits im Schatten. Das Jahr 1968, geprägt von großen Veränderungen, vom Aufbrechen alter Ordnungen und zumindest dem Anschein neuer Möglichkeiten.
Große Erwartungen schickt der Autor dem Roman voraus und man wird nicht enttäuscht. Zunächst fängt Terrin die Atmosphäre vor dem Rennen ein. Der Fürstenhof mit den üblichen Ritualen, die Zuschauer zwischen gebanntem Staunen und freudiger Erwartung, die Rennställe mit letzten Handgriffen. Man taucht ein in diese sonderbare Mischung und jeder Moment kann auf seine Weise faszinieren. Terrin schildert Details, vermeintlich unbedeutend und doch mit erheblicher Tragweite, die der Mensch aber noch gar nicht erfassen kann. Danach der Bruch, fernab der Blitzlichter der Weg zurück ins Leben. Die Erwartungen eines einfachen Mannes, der sich immer korrekt verhalten hat und nun ebenso erwartet behandelt zu werden. Das Ausbleiben des Dankes, die fehlende Anerkennung, der langsam aufkommende Spott. Mehr und mehr versinkt Jack Preston in seiner Enttäuschung, die bald zur Wut wird. Seine Welt gerät aus den Fugen, die göttliche Ordnung von Gerechtigkeit ist aus den Fugen geraten und muss korrigiert werden. Man kann diesen Prozess der größer werdenden Verzweiflung förmlich greifen, lange noch ein banges Hoffen, das Ausmalen dessen, was in seiner Vorstellung zwingend geschehen muss; dann die Verzagtheit darüber, dass er von der Welt übergangen und vergessen wird. Das göttliche Korrektiv folgt, doch bleibt auch hier die faire Anerkennung für seine Tat aus. Am Ende ein kurzer Einwurf, die Option auf einen anderen Ausgang, den es jedoch nicht geben wird, weil ein einziger Mensch sich anders entschieden hat, nicht wissend, was dadurch hätte ausgelöst werden können. Der Schlag des Schmetterlings der den Lauf der Dinge hätte verändern können – er bleibt aus.
Es sind nicht die großen Themen, die suggeriert werden, sondern der Seelenzustand des kleinen Mannes, der diesen Roman trägt und ihm die Tiefe verleiht. Zahlreiche Anspielungen lehnen den Roman an die Realität an, er bleibt jedoch fiktiv und lässt uns so mit der Frage zurück, welchen Einfluss wir auf das haben, was in unserem Leben geschieht und wo andere Kräfte walten und wir nur tatenlose Zuschauer im eigenen Leben bleiben können.
February 2, 2016
Het verhaal speelt zich af in 1968-1969, plaatsen Monte Carlo en klein gehucht in Engeland. Jack Preston is van eenvoudige komaf en kan goed sleutelen aan Ford motoren. Dat levert hem uiteindelijk een plaats op in het F1-team van Lotus. Tijdens de grote prijs van Monaco staat hij als monteur op de startgrid, onder de indruk van alle pracht en praal, van de prins van Monaco en van een opkomend sterretje, DeeDee genaamd. DeeDee heeft ook een ontmoeting met de prins. Op het moment dat ze langs de Lotus wagen stapt, ontstaat er een steekvlam. Jack gooit zich op haar en redt haar van een zekere verminking. Zelf is zijn achterkant zwaar verbrand. Hij belandt in het ziekenhuis.
Van dan af begint zijn obsessie met DeeDee in die zin dat hij verwacht dat ze hem komt bezoeken om hem te bedanken. Wanneer er een journalist langs komt, verwacht hij zijn heldendaad groot in de krant te zien. Het blijft allemaal uit. Na enkele weken kan hij terug naar huis. Daar blijft hij wachten op een teken van haar. Het kleine dorpje waar hij woont, ziet hem als een held, behalve een man, die zich afvraagt waarom zijn heldendaad dan nergens terug te vinden is, er geen erkenning voor is. Dat kruipt in het hoofd van Jack. Wanneer DeeDee een tv interview geeft, zit hij met heel het dorp in het cafe te wachten tot ze hem vermeldt. Het gebeurt niet. Hij denkt dat ze er geen tijd voor heeft gehad, het vergeten is. De dorpsbewoners beginnen met hem te lachen.
Er kruipt iets onherroepelijks in zijn hoofd.
Van dan af begint zijn obsessie met DeeDee in die zin dat hij verwacht dat ze hem komt bezoeken om hem te bedanken. Wanneer er een journalist langs komt, verwacht hij zijn heldendaad groot in de krant te zien. Het blijft allemaal uit. Na enkele weken kan hij terug naar huis. Daar blijft hij wachten op een teken van haar. Het kleine dorpje waar hij woont, ziet hem als een held, behalve een man, die zich afvraagt waarom zijn heldendaad dan nergens terug te vinden is, er geen erkenning voor is. Dat kruipt in het hoofd van Jack. Wanneer DeeDee een tv interview geeft, zit hij met heel het dorp in het cafe te wachten tot ze hem vermeldt. Het gebeurt niet. Hij denkt dat ze er geen tijd voor heeft gehad, het vergeten is. De dorpsbewoners beginnen met hem te lachen.
Er kruipt iets onherroepelijks in zijn hoofd.
October 18, 2014
Prachtige slow-read met beperkte plot
Monte Carlo gelezen vanwege lovende kritieken en omdat thema me meer aansprak dan bij andere van zijn boeken. Wat betreft taal is dit een geweldig boek (of lange novelle). In korte hoofdstukken weet Terrin steeds met korte en rake pennenstreken de kern te raken. Door de rijke taal mag je wel een beetje langzaam lezen om het boek goed op je in te laten werken en er echt van te genieten. Slow reading dus!
Doordat het zo goed is geschreven duik je helemaal in de gedachten van de hoofdpersoon en wordt je meegenomen in een vrij recente geschiedenis, die toch al behoorlijk achter de horizon van de tijd blijkt te liggen. Je proeft een zekere eenvoud en romantiek die inmiddels vervlogen lijkt te zijn, ook al is het nog geen 50 jaar geleden. Nostalgie...
Het zwakste punt van het boek is de simpele plot. Er gebeurt net genoeg om niet saai te zijn, maar een groot deel van het boek bestaat uit beschrijvingen van gevoelens en emoties van de hoofdpersoon en een aantal routineuze handelingen die hij verricht. De traumaverwerking van de hoofdpersoon is ook wel heel dominant gericht op DeeDee. Daar hadden wel wat meer lagen bij gepast.
Al met al een schitterend geschreven in 1-ruk-uit-te-lezen boek, dat had kunnen profiteren van wat meer verhaal.
Monte Carlo gelezen vanwege lovende kritieken en omdat thema me meer aansprak dan bij andere van zijn boeken. Wat betreft taal is dit een geweldig boek (of lange novelle). In korte hoofdstukken weet Terrin steeds met korte en rake pennenstreken de kern te raken. Door de rijke taal mag je wel een beetje langzaam lezen om het boek goed op je in te laten werken en er echt van te genieten. Slow reading dus!
Doordat het zo goed is geschreven duik je helemaal in de gedachten van de hoofdpersoon en wordt je meegenomen in een vrij recente geschiedenis, die toch al behoorlijk achter de horizon van de tijd blijkt te liggen. Je proeft een zekere eenvoud en romantiek die inmiddels vervlogen lijkt te zijn, ook al is het nog geen 50 jaar geleden. Nostalgie...
Het zwakste punt van het boek is de simpele plot. Er gebeurt net genoeg om niet saai te zijn, maar een groot deel van het boek bestaat uit beschrijvingen van gevoelens en emoties van de hoofdpersoon en een aantal routineuze handelingen die hij verricht. De traumaverwerking van de hoofdpersoon is ook wel heel dominant gericht op DeeDee. Daar hadden wel wat meer lagen bij gepast.
Al met al een schitterend geschreven in 1-ruk-uit-te-lezen boek, dat had kunnen profiteren van wat meer verhaal.
May 2, 2015
Het gelukkige toeval van de volstrekte machteloosheid (Peter Terrin, Monte Carlo)
In Monte Carlo beschrijft Peter Terrin de heldendaad van een automonteur die in de baan van het vuur springt en verhoedt dat het beeldschone gelaat van een jonge filmster wordt verbrand, maar niet wordt erkend. Terrin laat in dit boek de achterkant van het gelijk zien, dat wil zeggen de spaanders die noodzakelijkerwijs moeten vallen om het werk van de mediacratie - van Monte Carlo tot De wereld draait door - tot stand te brengen en in stand te houden. Tegelijkertijd laat het boek zien dat de volstrekte machteloosheid van de vergetenen niet perse negatief hoeft te zijn. Terwijl het toeval wil dat de monteur zijn leven lang het ongeluk van zijn miskenning moet smaken, voert Terrin een ander vergeten personage op die zijn succes juist aan een dergelijk toeval dankt; de fotograaf die jaren later, als de filmster alsnog verbrandt bij een autocrash, door een gelukkig toeval van volstrekte machteloosheid de beeldbepalende foto’s schiet die de mediacratie nodig heeft om te kunnen blijven schitteren. Daarmee verschuift de aandacht van de volstrekte machteloosheid naar het gelukkig toeval dat ons denken en doen omgeeft (follow my blog at: https://vincentblok.wordpress.com/).
In Monte Carlo beschrijft Peter Terrin de heldendaad van een automonteur die in de baan van het vuur springt en verhoedt dat het beeldschone gelaat van een jonge filmster wordt verbrand, maar niet wordt erkend. Terrin laat in dit boek de achterkant van het gelijk zien, dat wil zeggen de spaanders die noodzakelijkerwijs moeten vallen om het werk van de mediacratie - van Monte Carlo tot De wereld draait door - tot stand te brengen en in stand te houden. Tegelijkertijd laat het boek zien dat de volstrekte machteloosheid van de vergetenen niet perse negatief hoeft te zijn. Terwijl het toeval wil dat de monteur zijn leven lang het ongeluk van zijn miskenning moet smaken, voert Terrin een ander vergeten personage op die zijn succes juist aan een dergelijk toeval dankt; de fotograaf die jaren later, als de filmster alsnog verbrandt bij een autocrash, door een gelukkig toeval van volstrekte machteloosheid de beeldbepalende foto’s schiet die de mediacratie nodig heeft om te kunnen blijven schitteren. Daarmee verschuift de aandacht van de volstrekte machteloosheid naar het gelukkig toeval dat ons denken en doen omgeeft (follow my blog at: https://vincentblok.wordpress.com/).
March 19, 2015
Heel zielig voor die hoofdpersoon, Jack Preston, hoor, die brandwonden en zijn ontslag. Maar hij leeft nog duizend keer meer in een droomwereld dan de door hem zo bewonderde Deedee en er is niemand die ook maar een poging waagt hem mentaal weer tussen de boerenpummels uit zijn omgeving te plaatsen: hij ontwikkelt een psychiatrische afwijking en iedereen staat erbij en kijkt ernaar. Uiteindelijk moet hij, wanneer hij langzaam tot besef van zijn werkelijkheid komt, zichzelf zijn droomwereld in racen.
Heerlijk, zo'n communicatieloze wereld, maar niet voor een roman. Gelukkig is de stijl wel zeer mooi, daar is veel meer aandacht aan besteed dan aan het verhaal, en het maakt het boek dan ook voor de verfijnde lezer de moeite wel waard.
Heerlijk, zo'n communicatieloze wereld, maar niet voor een roman. Gelukkig is de stijl wel zeer mooi, daar is veel meer aandacht aan besteed dan aan het verhaal, en het maakt het boek dan ook voor de verfijnde lezer de moeite wel waard.
April 25, 2015
Automonteur redt het leven van een beroemde filmactrice op de Grand Prix van Monaco en verwacht erkenning. Als lezer wil je de hele tijd weten of hij die erkenning nu wel of niet krijgt waardoor het een spannend verhaal is. Verder vind ik het interessant dat het boek laat zien dat een en dezelfde gebeurtenis door alle betrokkenen heel anders ervaren en geïnterpreteerd kan worden en dat verwachtingen die we van een ander hebben vaak niet geldig zijn in de belevingswereld van die ander. Een wijze les :-)
September 14, 2014
Beautiful written, short story about what a feeling of injustice can do to a person. The combination of F1, a Grace Kelly-like person and the Grimaldi's is interesting, although it's a little tricky to use the name Jim Clarck. The Lotus driver Jim Clark died in a car crash, the same year the story takes place. Maybe it's a homage? I would have liked it if the story would have been a little longer.
August 28, 2014
Mooi boekje. Terrin weet grote gevoelens op een paar vierkante centimeter te beschrijven. Een hoofdpersoon die op zoek is naar waardering en door het perspectief blijf je als lezer in het ongewisse of dit nu verdiend is of niet... Verder een prachtig tijdsbeeld waar ik even op het verkeerde been gezet werd bij Deedee. Natuurlijk is dat de evenknie van BB, maar Deedee van Claus lag dichter in mijn geheugen.
October 19, 2014
3,5, als het kan? mooi geschreven, al zegt het F1-gegeven me niet veel. de hunker naar erkenning... prachtig omschreven. beklemmend.. je wil die man met beide voeten op de grond zetten... tegelijk hunkert ook zijn vrouw naar erkenning en warmte...
wat me het meest raakte was de zin waaruit blijkt dat Jack jaloers is op Ronny. simpele gast, maar perfect gelukkig. omdat hij niet beseft hoe anderen hem zien. Bloedmooie karakterschets. maar toch... er zat meer in, ik: bleef wat op mijn honger,,,
wat me het meest raakte was de zin waaruit blijkt dat Jack jaloers is op Ronny. simpele gast, maar perfect gelukkig. omdat hij niet beseft hoe anderen hem zien. Bloedmooie karakterschets. maar toch... er zat meer in, ik: bleef wat op mijn honger,,,
Displaying 1 - 30 of 102 reviews