فؤاد > Books: صد-کتاب-برتر-گاردین‎ (59)

فقط آنی را دوست می داریم که در آن چیزی دست نیافتنی می جوییم، فقط آنی را دوست می داریم که نداریم.
جلد ۵: اسیر

همان آنی که جرعۀ آمیخته با خرده های شیرینی (مادلن) به دهنم رسید، یکه خوردم. حواسم پی حالت شگرفی رفت که در درونم انگیخته شده بود. خوشی دل انگیزی (شادی، خصوصیت نشانه های محسوس) خود در خود، بی هیچ شناختی از دلیلش، مرا فراگرفت. یک باره با انباشتنم از گوهره ای گرانبها، کشمکش های زندگی را برایم بی اهمیت، فاجعه هایش را بی زیان و گذرایی اش را واهی کرد، به همان گونه که دلدادگی می کند (نشانه های عشق). دیگر خودم را معمولی، بود و نبود یکی، میرا حس نمی کردم.
ج ۱، ص ۱۱۱

چنان دراز زمانی از جستن هدفی آرمانی برای زندگی دست شسته و آن را به خوشی های روز به روز محدود کرده بود که – بی آن که رسماً به خود بگوید – می پنداشت زندگی اش دیگر تا دم مرگ دگرگون نخواهد شد. از این هم بالاتر، از آن جا که دیگر هیچ اندیشۀ والایی در ذهن خود سراغ نمی کرد، وجود چنین اندیشه هایی را هم باور نداشت. از این رو عادت کرده بود به اندیشه های بی اهمیتی پناه ببرد که به او امکان می داد به کُنه چیزها [«حقیقت» چیزها] پی نبرد - ص ۳۰۱ جلد اول.

آن چه می گفتند همه هیچ و پوچ بود. گفتگو دربارۀ فرانس هالس یا خسّت و آن هم حرف زدن به همان لحن و شیوۀ مردمان معمولی. مهمانی ای که با آن هایی که در هر جای بیرون از فوبور سن ژرمن (محلۀ اشرافی پاریس) برپا می شد هیچ تفاوت اساسی نداشت. آیا به راستی برای مهمانی هایی چون مهمانی آن شب بود که آن کسان خود را می آراستند و بورژواها را به محفل های آن چنان بسته شان راه نمی دادند؟ برای چنان مهمانی هایی؟ یک لحظه باور کردم، اما این بیش از اندازه باورنکردنی بود. منطق ساده مرا به انکار آن وا می داشت.

اگر کمی خیالبافی خطرناک باشد، راه درمانش کمتر کردن خیال نیست، بلکه باید خیال را بیشتر کرد. تا زمانی که ذهنتان را از خیال هایش دور نگه

اگر کمی خیالبافی خطرناک باشد، راه درمانش کمتر کردن خیال نیست، بلکه باید خیال را بیشتر کرد. تا زمانی که ذهنتان را از خیال هایش دور نگه می دارید مانع آن می شوید که آن ها را خوب بشناسد. در نتیجه بعداً گول ظواهر بی شماری را می خورید، چون نتوانسته اید به ذاتِ آنها پی ببرید. باید خیال هایمان را خوب بشناسیم تا بتوانیم آنها را از زندگی جدا کنیم و دیگر از آنها رنج نکشیم. این جدایی خیال از زندگی اغلب آن قدر سودمند است که فکر می کنم شاید بد نباشد آدم آن را به عنوان پیشگیری عملی کند، مثل بعضی جراحانی که معتقدند برای پیشگیری از آپاندیسیت باید آپاندیس همۀ بچه ها را درآورد.

این هم یکی از راه حل های مسئلۀ زندگی است که به اندازۀ کافی به چیزها و کسانی که از دور به چشم مان زیبا و اسرارآمیز آمده اند نزدیک شویم تا ببینیم که در آن ها از راز و زیبایی نشانی نیست. این، یکی از چند دستور سلامت است که می توان برگزید، که شاید چندان دلپسند نباشد، اما آن اندازه آرامش می آورد که زندگی مان را بگذرانیم و - از آن جا که امکان می دهد حسرت هیچ چیز را نخوریم، چون به ما می باوراند که به بهترینِ چیزها رسیدیم و بهترینش هم چیزی نبود - همچنین به مرگ تن دهیم.