شهری چون بهشت یکی دیگر از مجموعه داستان کوتاه‌های دانشور است. اگرچه دانشور بیشتر با رمان‌هایش و به خصوص سووشون شناخته می‌شود، اما از کنار مجموعه‌های داشهری چون بهشت یکی دیگر از مجموعه داستان کوتاه‌های دانشور است. اگرچه دانشور بیشتر با رمان‌هایش و به خصوص سووشون شناخته می‌شود، اما از کنار مجموعه‌های داستانی هم به سادگی نباید گذشت. به خصوص اینکه دانشور نخستین زن داستان نویس ایرانی است و همین مسئله به خودی خود اهمیت زیادی پیدا میکند. در شهری چون بهشت به چند مسئله میتوان دقت بیشتری داشت. یک انتخاب شخصیتهای داستان، که اغلب از دل زنان معمولی وعادی جامعه هستند. زنانی که گلچین نشدهاند و در هر طیفی از جامعه وجود دارند. دو شخصیت پردازی: از تکنیکهای مهم شخصیت پردازی در این کتاب تقابل شخصیتهای داستان و زندگی آنها با یکدیگر است. در داستان شهری چون بهشت تقابل شخصیت مهرانگیز و مادر مهرانگیز با مادر بچهها مسئلهای است که داستان را پیش میبرد. در داستان عید ایرانیها تقابل بچههای امریکایی با حاجی فیروز و حتا حضور یک سگ در داستان به شخصیت پردازی داستان کمک میکند. در داستان سرگذشت کوچه این تقابل بین زنهای داستان شکل میگیرد. که یکی زنی مدرن و امروزی است و دیگری زنی که ریشه در گذشته دارد. این تقابل فکری و فرهنگی و تفاوت دیدگاه است که داستان را شکل میدهد. در دیگر داستانها نیز به وضوح این تقابلهای شخصیتها و زندگیهایشان به چشم میآید. سه: فضاسازی، انتخاب فضاهای متفاوت شهری و روستایی، و بعد بهره بردن از همین تقابلهای فقیر و غنی، مدرن و سنتی، سفید و سیاه و ... از تکنیکهایی است که دانشور برای فضاسازی از آنها بهره میبرد.
در مجموع اگر به فکر خوانش آثار سیمین دانشور هستید، پیشنهاد میکنم دو مجموعه داستان کوتاهش را هم بخوانید. ...more
مدت زیادی است که از نوشتن ریویو در گودریدز دور بوده‌ام. همین باعث شده الان ندانم از چه چیزی باید بنویسم و از چه چیزی نه. باری، به کی سلام کنم، از مجموعمدت زیادی است که از نوشتن ریویو در گودریدز دور بوده‌ام. همین باعث شده الان ندانم از چه چیزی باید بنویسم و از چه چیزی نه. باری، به کی سلام کنم، از مجموعه داستان کوتاه‌های سیمین دانشور است. دانشور را تا پیش از خوانش این کتاب به سووشون و دو رمان جزیره سرگردانی و ساربان سرگردان میشناختم. دوگانهی سرگردانی را در هجده نوزده سالگی خوانده بودم، اما سووشون را همین یکی دو سال پیش دوباره خوانیاش کردم.
دربارهی این مجموعه داستان، بارزترین نکته شخصیت پردازیها و فضا سازیهای سیمین دانشور است. نویسنده از تقابلهای اغلب سفید و سیاه برای پیش بردن داستانهایش بهره میبرد. و اینکه برای معرفی و شناساندن شخصیت به خواننده گاهی کل زندگی شخصیتهایش را تعریف میکند. این به خودی خود نه عیب است و نه یک حسن. بیشتر یک روش مشخص برای شخصیتپردازی است؛ که ممکن است به دل خوانندهی امروزی کمتر بنشیند. اگرچه نکتهی نامفهومی را هم در داستان باقی نمیگذارد.
از بین ده داستان کتاب دو داستان سوترا و به کی سلام کنم؟ را بیشتر از دیگر داستانهایش پسندیدم. فضاسازی داستان سوترا و سوژهای که برگزیده، شباهت زیادی به مجموعه داستان ترس و لرز از غلامحسین ساعدی دارد. اینکه در جنوب میگذرد، اینکه شخصیت اصلی داستان مردی است که ناخدای کشتی بوده و حالا گویا گرفتار باد شده است. در داستان چند تابوشکنی مهم نیز دارد که این داستان از کتاب را به داستانی شاخص تبدیل مینکد. داستان به کی سلام کنم؟ یک شروع خیره کننده دارد. و البته در ادامه هم با یک فضاسازی خوب و کامل جلو میرود. داستان داستان تنهایی انسان امروز است. تنهایی مسئلهای که هنوز نتوانستهایم با آن کنار بیاییم. داستان با این پاراگراف شروع می‌شود: «واقعاً کی مانده که بهش سلام کنم؟ خانم مدیر مرده، حاج اسمعیل گم شده، یکی یکدانه دخترم نصیب گرگ بیابان شده، گربه مرد. انبر افتاد روی عنکبوت و عنکبوت هم مرد. و حالا چه برفی گرفته. هروقت برف میبارد، دلم همچین میگیرد که میخواهم سرم را بکوبم به دیوار.»...more
Loading...
