I can't remember what it is that attracted me to read this book. Probably: a reference led me to it, the high reviews recommended it, and then I saw tI can't remember what it is that attracted me to read this book. Probably: a reference led me to it, the high reviews recommended it, and then I saw that Neil Gaiman wrote the Foreword. I also like the occasional dip into Japanese literature. And in many ways, the book was enjoyable. Something, however, bothered me throughout. It's a children's book, so it reads fairly quickly, yet it took me a comparatively long time to will myself to read it—I resisted its line of expansion.
The book is written in two voices: in third-person when following around Copper, a fourteen-year-old; and in first-person epistolary when following what Copper's uncle is writing to Copper in a notebook. At first I attributed the resistance to an overthinking of the science, philosophy, history that was being delivered partly through the writings of Copper's uncle (in the notebook), but also partly through their conversations (in real time). In the second half of the book, I realised that I was bothered by the moralising of the uncle in an all-too-close reflection on what was happening in Copper's life. The reflections were of a didactic nature, probing, questioning, and explicitly/implicitly delivering answers to moral issues. It's like reading the novelistic storyline and then having someone explain the rights and wrongs of that storyline. The resulting atmosphere is claustrophobic: the reader has to fight for interpretative space.
For a Japanese book, I was also surprised to see quotes from Western authors, what felt like an explicitly whiggish perception of history, and an extensive praising of Napoleon's heroism and of war heroism in general (followed by only gentle and brief rebuke of such praise). The book ends on a discussion of how the first statues of Buddha were made by the Greeks, which, true as it may be, coming after everything else, sounded (to my Western ears) as such a Western-centric tone to end on. Why such an orientation towards the West?
Perhaps my expectation of learning more about Japanese culture was misplaced; perhaps I overinterpreted. I am also missing the most specific context of 1937, when the book was written.
The Translator's Note at the end of the book revealed that my assessment of my discomfort wasn't entirely misplaced. Yoshino and a friend of his had indeed intended this book as an 'ethics textbook' for young readers, 'to teach the next generation about the importance of a free and rich culture to human progress' (278). The intention was certain good, as I understand the Note, coming from a generous faith in a peaceful, cooperative humanity. What resulted, however, for me felt far too rigidly directed and bound to an outdated ethical framework—even whilst the overarching principles of 'thinking for oneself' and 'standing up for others during troubled times' are exactly what is needed in today's world.
Postoji jedna jedina stvar koja odvaja Punpuna, dečaka, od ostalih likova: kako je nacrtan! Njegov lik krasi korice izdanja, samo što to ne shvatate (Postoji jedna jedina stvar koja odvaja Punpuna, dečaka, od ostalih likova: kako je nacrtan! Njegov lik krasi korice izdanja, samo što to ne shvatate (barem ja nisam) dok ne počnete da čitate i gledate i gledate i čitate i čudite se. I čitatete i gledate i onda se naviknete da je Punpun to što jeste, nekoliko linija, nešto između ptice i čovečuljka prekrivenog čaršavom sa kljunom i okicama. Svi ostali likovi su realistično dočarani, čak više nego uobičajno.
Sama priča vešto vodi između perspektive Punpuna, dečije, dečačke, i druge, ipak zrelije, spoljašnje perspektive, u kojoj mi, odrasli čitaoci, shvatamo šta se događa. Sanjalačkih, magičnih komponenti ima takođe, kao i ozbiljan zaplet koji započinje u ovom prvom delu avanture. Javlja se i naglo prebacivanje perspektiva u narativnom i vizuelnom toku, poznati fenomen iz drugih manga serijala, koji ostavlja dosta prostora da se domaći čitalac „snalazi". Sve dok ste spremni na snalaženje, neće vam biti dosadno....more
Ne znam šta sam to pročitala, pravo da kažem. Nešto zaista neverovatno imaginativno, do detalja zamišljeno, neobično zanimljivo, toliko stoji. Dosta dNe znam šta sam to pročitala, pravo da kažem. Nešto zaista neverovatno imaginativno, do detalja zamišljeno, neobično zanimljivo, toliko stoji. Dosta dugo sam čitala jer sam imala osećaj da je u pitanju nešto duboko, gusto, što se treba doživeti bez brzanja. Pritom sam se malo izgubila u toji dubini i gustini, malo pobrkala konce, likove, radnju, na način na koji se čovek gubi u životu, brkajući sebe i svoje snove sa tuđincima i tuđim snovima.
Mogla bih odmah knjigu od početka ponogo da krenem da čitam, ali neću, neka ostane magija doživljaja još neko vreme, neka se ustali, biće vremena. Planetes će se čitati ponovo, sigurno....more
Posle dosta turobne druge knjige, nešto optimističniji pogled na život i univerzum se rađa u trećoj knjizi. Mistični elementi provejavaju, a zov dubokPosle dosta turobne druge knjige, nešto optimističniji pogled na život i univerzum se rađa u trećoj knjizi. Mistični elementi provejavaju, a zov dubokog svemira neposustaje. ...more
U prvoj knjizi bilo je više glavnih likova. U ovoj, drugoj, radnja je uglavnom skoncentrisana na jednom liku. Uprkos tome tok priče je i dalje nekako U prvoj knjizi bilo je više glavnih likova. U ovoj, drugoj, radnja je uglavnom skoncentrisana na jednom liku. Uprkos tome tok priče je i dalje nekako razbacan, sa velikim skokovima u toku. Ne pomaže to što je glavni lik anitpatičan do poslednjeg: samoživ, opsesivan, bezosećajan, jednostran. Teško je zavoleti takvog lika ali barem ima puno prostora za razvoj ličnosti. Završetak ove knjige nagoveštava taj razvoj.
Četri zvezdice jer se može čitati više puta, toliko je gusto ispisano i iscrtano. ...more
Zanimljiva naučnofantastična avantura, doduše pomalo razbacana pričom što smanjuje užitak. Imam osećaj da čitam nešto između romana i serije kratkih pZanimljiva naučnofantastična avantura, doduše pomalo razbacana pričom što smanjuje užitak. Imam osećaj da čitam nešto između romana i serije kratkih priča o istim ličnostima. Izvanredna detaljnost grafičkog prikaza i naučne zamisli doprinosi uverljivosti sveta u kome se radnja događa.
Ovo je prva od četiri knjige - videćemo kuda ovo sve vodi. ...more
Čita se za nekih dvadesetak minuta, dakle izuzetno brzo. Teksta je malo a tenzije puno — tenzija vas vuče napred a nema teksta da vas koči u tom napreČita se za nekih dvadesetak minuta, dakle izuzetno brzo. Teksta je malo a tenzije puno — tenzija vas vuče napred a nema teksta da vas koči u tom napredovanju. Usled te brzine kraj je teže u potpunosti predvideti, mada se naznake osećaju i sam luk radnje nije inovativan. Visoki kvalitet crteža s obzirom na mrak u kojem priča uglavnom odvija. ...more
A tough, quick read: it really is all drugs, sex, and music references in that order. Some violence, some hooliganism, lots of trippy stories.
If thatA tough, quick read: it really is all drugs, sex, and music references in that order. Some violence, some hooliganism, lots of trippy stories.
If that’s the kind of life people led and lead today in the modern guise, then it’s an eye-opening story for those of us with more sheltered daily experiences. It’s also a warning and a question mark. Is this all there is to life? Or, are we deluding ourselves to think there is more? Very cynical of me, but then this novel reeks of darkness....more
A story about the difficult and absurd life on the margins of society. The protagonist sells stones that he collected in the river to people passing bA story about the difficult and absurd life on the margins of society. The protagonist sells stones that he collected in the river to people passing by the river and manages to sell none. This is the culmination of a string of jobs, each of which is more absurd than the previous. The man’s wife grows sceptical of his enterprises and increasingly distant; their young son is as irritating as his parents are uninterested in him (the father especially).
Though I can value at least somewhat the genre, and the absurdity as well as some of the aesthetic, on first blush this story struck me as not particularly insightful or illuminating. The message I draw from it is questionable, the impression murky — both may change upon on reflection. Until then....more
Neverovatano uspešan završetak trodelne adaptacije Dazaieve knjige. Otklon od knjige je poveliki ali čak i ukoliko je čitaocu poznata knjiga, da ne kaNeverovatano uspešan završetak trodelne adaptacije Dazaieve knjige. Otklon od knjige je poveliki ali čak i ukoliko je čitaocu poznata knjiga, da ne kažem upravo kada je čitaocu poznata knjiga, ova grafička adaptacija uspeva da isplete narrativnu mrežu neočekivane kompleksnosti i zanimljivosti sa krajem koji je logičan, ali opet neočekivan, uprkos generalnom tragičnom tonu i poznavanju što fabule, što autobiografskih crta života Dazaia.
Ovo je spirala do dna ljudske patnje — vredi se upoznati; nosi bitne poruke i opomene. A kao literarno i grafičko delo opčiniće vas....more
Ova druga knjiga adaptacije Dazaijevog romana se na još više mesta razlikuje od originalnog dela u poređenju na prvu knjigu. Otkloni čine radnju dramaOva druga knjiga adaptacije Dazaijevog romana se na još više mesta razlikuje od originalnog dela u poređenju na prvu knjigu. Otkloni čine radnju dramatičnijom a odličan grafički prikaz upotpunjuje doživljaj....more
Posle mlakog starta, pojavljuje se lik Cukiko koji može da parira Tomie. Time se zahuktava radnja i običan horror prelazi u triler. Glavna primedba — Posle mlakog starta, pojavljuje se lik Cukiko koji može da parira Tomie. Time se zahuktava radnja i običan horror prelazi u triler. Glavna primedba — a u neku ruku i definišuća crta jeze — jeste da se lik Tomie ne pridržava očiglednih šablona ponašanja (osim beskonačne regeneracije).
Najzanimljiviji deo nastaje kada Cukiko nasumično otkriva slabost Tomie usled sopstvene žilavosti i odbijanja da poklekne. Takođe ne treba zanemariti da Cukiko počinje kao antipatičan lik, da bi se ta njena antipatičnost stavila u službu dobra i vremenom prevela u simpatičnost koja ipak ne postaje jednodimenzionalna vrlina.
Sam kraj najavljuje drugu knjigu stripa u standardnoj tradiciji žanra (,,Ipak je živo, dolazi po tebe!”)....more
Pisano (u prevodu na sprski) pitkim, lakim i naizgled običnim kratkim rečenicama, roman zadire ubitačkom snagom u prevratničku ali krhku prirodu čovekPisano (u prevodu na sprski) pitkim, lakim i naizgled običnim kratkim rečenicama, roman zadire ubitačkom snagom u prevratničku ali krhku prirodu čoveka. Dok život utapa glavnog junaka, čitalac tone neosetno sa njim u procesu usporenog šoka: uobičajan šok deluje poput trenutnog reza na utrnulom tkivu, a Dazaiev opis je pravljenje tog reza usporeno milion puta tako da se pokret noža ni ne vidi, a na rani se stvara skrama istovremeno dok rana postaje sve dublja. Naravno, čitaoci ne doživljavaju isto — što bi se reklo, mi smo „na sigurnom" — no ipak se javlja trezveno prepoznavanje mogućnosti da se čovek (bilo koji) u toku sopstvenog bitisanja stropošta u Dazaievu tamu, u to što smatramo naličjem i slabošću, u to čega se bojimo, u to u čemu nikada sebe ne bismo voljno uronili.
Roman je kratak i čita se odjednom. Ukoliko želite nešto duže, što će na vas ostaviti upečatljiviji vizuelni trag Dazaieve kulture i vremena, preporučujem izvanrednu grafičku adaptaciju Đunđi Ito u tri dela, počevši od Nikad čovek: Knjiga 1. Ito na moderan način dopunjuje Dazaievu zamisao, naročito na samom završetku.
Nekoliko citata i opažanja koje sam izdvojila:
,,Kada bi mi neko od [porodice] nešto rekao, nikad mu se nebih usprotivio. Ako bih se usprotivio, te sitne opomene i primedbe činile su mi se jakim poput munje, dovoljne da siđem s uma. Ne samo što se nisam protivio, nego bih i pomislioČ da li su te opomene ta ljudska „istina" koju dele svi naraštaji od postanja? Ja nemam snage da postupam prema toj istini – da li to znači da više ne mogu da živim među njima? stoga nisam umeo ni da se svađam, ni da se pravdam. Kada bi me neko kritivkovao, osetio bih da sam ja taj koji je u strahovitom nesporazumu, pa bih ćutao, slušao, a iznutra se toliko plašio da ne poludim.
Možda nikome nije lepo kad ga kritikuju ili se na njega ljude, ali ja u ljutitom ljudskom licu vidim naličje njastrašnije životinje od svih, strašnije od lava, od krokodila, od zmaja." (19)
U kontekstu glavnog junaka, Obua, koj je igrao ludu, obešenjaka: „samo nek se smeju. VAljda im onda neće smetati moje postojanje izvan njihovog 'života'. Samo da im se ne zamerim - ja sam ništa, ja sam vetar, nebo." (20)
Obu vodi takozvan „život pun srama" (21), plaši se da bude poštovan (22), a iznova tvrdi kako su ,,svi su radili za njega teško razumljive stvari, čak i otac i majka" (26).
Sa ženama je imao komplikovan odnos: ,,Seka je izašla sramežljivo se smešeći. Razmišljati o tome s kakvim osećanjima žive žene – nevezano samo za nju – za mene je bilo zamršenije, dosadnije i neprijatnije nego da zamišljam šta i kako misli jedna kišna glista. Samo sam, iz iskustva jos od detinjstva znao da se smire ako im daš nešto slatko da pojedu." (36)
O Obuu su izrečena dva proročanstva (Takeići) pod čijom je težinom morao da živi: ,,da će žene padati na mene i da ću postati veliki slikar" (40).
Razlika između razvratnika Masaoa i Obu: „ [Masao] je glumio nesvesno, ne primećujući koliko je njegova luda žalosna" (42).
Svi mi se ponekad zapitamo o smislenosti svakodnevice, ali za Obua je svakodnevica pakao: „Čak mi je se lepe činilo biti u zatvorskoj ćeliji nego stenjati svake noći u besanom paklu iz straha od 'normalnog života' koji vode drugi ljudi." (49)
Stereotipizacija žena ponekad zasmeta: ,,Radosno je ustala. Žene ne zamara kad ih pošalješ negde poslom. Naprotiv, ja sam znao da se žene raduju kad ih muškarci zamole za nešto" (52), , ali njegovo mišljenje je i njegov krst: ,,Uvek bi se svelo na to da im iz sve snage ugađam zbog svoje nesigurnosti, te sam za njih bio praktično prikovan" (53)....more
Izuzetno pitak i privlačan crno-beli crtalački stil upotpunjuje zanimljivu, no doista mračnu radnju. Atmosfera ubedljivo dočarava psihološku apokalipsIzuzetno pitak i privlačan crno-beli crtalački stil upotpunjuje zanimljivu, no doista mračnu radnju. Atmosfera ubedljivo dočarava psihološku apokalipsu kojoj se junak priče približava sa svakim neuspelim korakom u ovom, za njega (pre)strašnom svetu.
Ovo je adaptacija dela Dazaieve knjige Nečovek i ja sam je čitala pre same knjige. Tako se zadesilo da sam se onda latila same knjige (a ne delova 2 i 3 adaptacija). Knjiga je kratka, i gradi kompleksnu sliku kratkim, često nedvosmislenim rečenicama. Poređenje originala i prvog dela adaptacije je bilo zanimljivo i upečatljivo, s obzirom da sam ih čitala jedno za drugim.
Primetila sam sledeće.
(view spoiler)[ Manje promene u sceni, tipa: Ko je otišao po vatu i alkohol za Takeićieve uši: Obu (s. 34 u knjizi) ili sestra od tetka (s. 51 u stripu). Ko kaže Obu kaže će otac prodati kuću u Tokiju: čuvar (49, knjiga) ili otac (127, strip). Kada Obu i Cuneko skaču u more, skaču samo tako (61, knjiga) ili skaču pre toga popivši pilule (176, strip).
Manje promene u tome ko šta izgovara, tipa: Ko kaže da je čudovište koje je Obu nacrtao njegovo istinsko lice: Obu sam sebi (39, knjiga) ili Takeići (59, strip).
Proširenja knjižke fabule u stripu: na više mesta autor stripa, Ito, širi priču, pridodavši Obu užasne halucinacije usled griže savesti koje nisu naznačene, a kamoli tako eksplicitno date, u knjizi. Izčačkana bubuljica je spomenuta (63, knjiga) ali je u strip njena pojava uzrok iscrpno ilustrovanih košmarnih snova (198, strip).
Veće promene, gde strip dodaje ceo jedan luk radnje koji ne postoji u knjizi, tipa:
Takeići se ubija zbog smicalice koju je Obu smislio (da se njegovoj sestri od tetke dopada Takeići, a ona ga se u stvari gnuša).
Jedna sestra od tetke (Se) ubija drugu (Anesi) zbog ljubomore (91), jer je Obu bio u vezi sa obe, i da su obe nosile njegovo dete, a rođeno dete je izgledalo kao Takeići. Toga ničega nema u knjizi.
Nakon bega od Ribe, Obu posećuje Masaa i tamo sreće novi ženski lik (78, u knjizi) koji mu pomaže da se ostvari kao stripadžija, ali sreće name već poznatu Naeko (214, u stripu) kako se i strip završava.
Dodat je i prostest komunista, o kojem je neko obavestio policiju. Lideri grupe sumnjaju na Obua, mada se u ovoj knjizi ne razrešava ko je doušnik, iz biografije Osamua Dazaja, na koricima knjige, saznajemo autobiografski podatak da je Dazaj bio član komunističkog pokreta ali da se razočarao i izdao drugove pre nego što se predao policiji. Takođe, strip počinje okvirnom pričom u kojoj sadašnji Obu, sa nekom devojkom, pokušava da počini samoubistvo - detalj koji takođe saznajemo pripada životu Dazaja. Iako roman ima okvirnu priču, ona je drugačija. (hide spoiler)]...more
Intrigantna kolekcija horor priča koja počinje mlako ali se zagreva sa svakom stranicom i idejnim zapletom. Istražuje nadprirodne i mistične fenomene Intrigantna kolekcija horor priča koja počinje mlako ali se zagreva sa svakom stranicom i idejnim zapletom. Istražuje nadprirodne i mistične fenomene alatkama svog žanra svim dlakama na jeziku. Posebnost doživljaju pridaje i nenaviknutost čitaoca srpskog da knjiški sadržaj prelazi sa desna na levo....more
The 5: It is messy in the way it plays out and therefore remarkably realistic and relatable. RetroacThe resolution receives both a 5 and a 1 from me.
The 5: It is messy in the way it plays out and therefore remarkably realistic and relatable. Retroactively this is a tale that exposes a dimension of human suffering as well as our own ability to ameliorated that suffering from within.
The 1: However the core idea of this volume and the previous volume feels too random, too much like a deus ex machina that solves a a Gordian knot of plot strands not even by cutting through them but by simply choosing to pretend there is no knot in the first place.
My critique goes away if the reader is prepared to accept a lack of answers on a grand scale and is satisfied with a single, singularly deep character portrait (I choose to be that reader).
In fact, the strength of the whole series may lie precisely in its ability to keep refocusing the reader’s attention—time and again, until the very end—on the titular character, away from Teacher, who is the true protagonist. The diversion feels like a betrayal, but some psychoanalytic interpretation would likely yield that the diversion-betrayal is merely a faithful representation of what we do to ourselves.
Thoroughly enjoyable series—worthy of contemplation. Highly recommended. ...more
I was stunned by the utter unpredictability of the big revelation in this volume. The backstory we get fills in many of the remaining gaps, but all ofI was stunned by the utter unpredictability of the big revelation in this volume. The backstory we get fills in many of the remaining gaps, but all of that was eclipsed by the truth of how Teacher became an Outsider and Shiva became the Girls from the Other Side. Surprises are rare, so I accord value to literature that manages them; however I am divided as to believability of this reveal. ...more
Well-plotted, believable dramatic arc moves the story away from a bleak point. Most of the active protagonists in this volume are human and the fantasWell-plotted, believable dramatic arc moves the story away from a bleak point. Most of the active protagonists in this volume are human and the fantastic is largely reduced to backstory, resulting in a more familiar overall feel. Nonetheless, thoroughly exciting. ...more
Darkness pours in, and in, though in a fairly predictable fashion. The question now is how will disaster be averted? From the dungeons we look to the Darkness pours in, and in, though in a fairly predictable fashion. The question now is how will disaster be averted? From the dungeons we look to the thundering sky for hope. ...more
Loading...
