Γιώργος Δάμτσιος's Reviews > Οι ψιθυριστές

Για τις ανάγκες τις ένατης περιπέτειάς του, ο ιδιωτικός ντεντέκτιβ Τσάρλι Πάρκερ θα βρεθεί κοντά στα σύνορα του Μέιν με τον Καναδά, σε μια περιοχή που έχει και στ’ αλήθεια κακή φήμη λόγω του λαθρεμπορίου κάθε είδους που γίνεται εκεί.

Η συγκεκριμένη ιστορία θα μπορούσε να πει κανείς ότι είναι αρκετά ανεξάρτητη σε σχέση με τις προηγούμενες του Πάρκερ, αφού τα όσα αντιμετωπίζει δεν περιστρέφονται γύρω από τα δικά του ζητήματα. Εξαίρεση αποτελεί σαφώς η επανεμφάνιση ενός χαρακτήρα που προσωπικά είναι ο αγαπημένος μου στην όλη σειρά (και που δεν τον ονοματίζω για να μη χαλάσω την έκπληξη σε όσους προτιμούν να μη γνωρίζουν καμία τέτοια πληροφορία όταν ανοίγουν ένα καινούργιο βιβλίο). Πέραν αυτού, η τελική σκηνή κατά μια έννοια δίνει επίσης μια πολύ μεγάλη (και ανατριχιαστική) σύνδεση με τα «ζητήματα» του Πάρκερ, αλλά τουλάχιστον, μέχρι να φτάσουμε εκεί, τα πάντα είναι εντελώς άσχετα και ανεξάρτητα.

Για το συγκεκριμένο βιβλίο έχω δει τις κριτικές του να αποκλίνουν σημαντικά σε βαθμολογία και μετά το πέρας της ανάγνωσής του μπορώ εύκολα να κατανοήσω γιατί. Το «ζήτημα» που υπάρχει έχει να κάνει με το βασικό θέμα της πλοκής. Και εξηγούμαι καλύτερα:

Εδώ πέρα, ο Κόνολι, ο κατά πολλούς «Δουβλινέζος που γράφει σαν Αμερικάνος», ασχολείται με το απόλυτο «αμιγώς αμερικάνικο θέμα». Μιλάει για τον πόλεμο και κυρίως για τα όσα βιώνουν όσοι στρατιώτες έχουν επιστρέψει πίσω στην πατρίδα από μια αποστολή στο Βιετνάμ, στο Ιράκ ή το Αφγανιστάν, έχοντας όμως βιώσει διάφορες φρικτές καταστάσεις όσο βρίσκονταν εκεί. Εστιάζει στο μετατραυματικό στρες, το οποίο έχει οδηγήσει πάρα πολλούς εξ αυτών στην αυτοκτονία ή σε ακραίες παραβατικές συμπεριφορές, ακόμα και χρόνια μετά την επιστροφή τους, ενώ υπογραμμίζει και την κάκιστη, σε βαθμό αδιαφορίας μέριμνα που υπάρχει από το αμερικάνικο κράτος για αυτούς τους ανθρώπους.

Το θέμα της πλοκής λοιπόν για τους περισσότερους από εμάς (τους Έλληνες αναγνώστες) κρίνεται μάλλον αδιάφορο και χιλιοπαιγμένο. Και είναι λογικό να μας φαίνεται έτσι, πολύ απλά επειδή δεν μας αγγίζει όσο άλλα που έχει καταπιαστεί ο συγγραφέας στο παρελθόν (πχ κακοποίηση ανηλίκων). Κανένας από εμάς δεν έχει σταλεί για να πολεμήσει κάπου, ούτε έχει βρεθεί στη φρικτή κατάσταση αναμονής κάποιου συγγενικού προσώπου που βρέθηκε στο μέτωπο. Αν σκεφτούμε όμως πόσοι Αμερικανοί έχουν βρεθεί σε παρόμοια κατάσταση, τότε θα τους κατανοήσουμε πολύ περισσότερο για την ψύχωσή τους να διαβάζουν τέτοιες ιστορίες. (Εδώ μπορούμε να προσθέσουμε και μερικούς συμπατριώτες του Κόνολι –Βρετανούς– μιας και στην τελευταία αποστολή στο Ιράκ, έστειλαν κι αυτοί αρκετό κόσμο).

Είναι φυσικά προφανές πώς όταν με αγγίζει προσωπικά το θέμα του βιβλίου που διαβάζω τα πράγματα είναι ακόμα καλύτερα, αλλά είναι εξίσου προφανές ότι δεν είναι και εντελώς αναγκαίο, και αυτό είναι κάτι που ισχύει στο έπακρο για το συγκεκριμένο. Η δράση του βιβλίου είναι σκέτη απόλαυση, οι απρόσμενες εξελίξεις και οι ανατροπές είναι και πάλι εδώ, ενώ μου άρεσε πολύ και η «αναλογία» που υπήρχε μεταξύ αστυνομικού και μεταφυσικού. Το πρώτο υπερισχύει αισθητά, ενώ, κατά μία έννοια, είναι δύο ξεχωριστά κομμάτια μέσα στην ίδια ακριβώς ιστορία. Νομίζω ότι όσοι γνωρίζουν τι εστί Κόνολι θα περάσουν πολύ ωραία και με αυτή την ιστορία του Πάρκερ.