Eliasdgian's Reviews > Η επέκταση του πεδίου της πάλης

Η επέκταση του πεδίου της πάλης είναι το πρώτο μυθιστόρημα του Μισέλ Ουελμπέκ. Ολιγοσέλιδο, τυπώθηκε το 1996 από έναν μικρό εκδοτικό οίκο, και, μολονότι αγνοήθηκε από την κριτική, εκτιμήθηκε από τους αναγνώστες του, που, διαφημίζοντάς το από στόμα σε στόμα, συνετέλεσαν στο να αποτελέσει την εκδοτική επιτυχία – έκπληξη της χρονιάς. Το καλωσόρισμα του Ουελμπέκ στο παγκόσμιο λογοτεχνικό στερέωμα έχει ήδη συντελεστεί –και δεν ήταν καθόλου θορυβώδες.

Τριαντάχρονος αναλυτής - προγραμματιστής, (μεσαίο) στέλεχος μιας εταιρείας πληροφορικής, αναλαμβάνει να παραδώσει ορισμένα σεμινάρια σχετικά με την εφαρμογή ενός λογισμικού που η εταιρεία του πούλησε πρόσφατα στο Υπουργείο Γεωργίας. Τα επιμορφωτικά αυτά σεμινάρια θα διαρκέσουν περίπου είκοσι ημέρες, στις οποίες ο ήρωας του μυθιστορήματος του Ουελμπέκ (και εν πολλοίς alter ego του συγγραφέα που όταν εξέδωσε το εν θέματι βιβλίο δούλευε στη Βουλή ως αναλυτής – προγραμματιστής) θα περιπλανηθεί στην Γαλλική επαρχία: Ρουέν, Ντιζόν, Λα Ρος-Συρ-Υών. Στο ταξίδι του αυτό, όπου πρόκειται «να υπάρξει μια αλλαγή, ένα ταρακούνημα, δεν θα είναι μόνος. Θα τον συνοδέψει ένας από τους συναδέλφους του στο γραφείο, ο Ραφαέλ Τισεράν, ο οποίος, λόγω της εξωτερικής του εμφάνισης («άσχημος, με όψη που απωθεί τις γυναίκες»), δεν είχε ποτέ του καμία σεξουαλική ζωή, γεγονός που τον κατατάσσει σε προφανώς χειρότερη μοίρα από τον κεντρικό ήρωα του βιβλίου, η τελευταία σχέση του οποίου έληξε άδοξα δυο χρόνια πριν. Με βλέμμα άλλοτε ψυχρό, κι άλλοτε γεμάτο οίκτο και συμπόνια, ο ήρωάς μας εξετάζει προσεκτικά τον Τισεράν. Αλλά, αντί να μείνει στο πεδίο της παρατήρησης και της παρηγόριας, εξωθεί τον Τισεράν στη δράση. Ο μόνος τρόπος να κατακτήσει την ομορφιά που ποθεί είναι να της επιβληθεί με τη βία, να γίνει επιτέλους αυτός ο κυρίαρχος του παιχνιδιού, να σκοτώσει. Στο τρίτο και τελευταίο μέρος του μυθιστορήματος παρακολουθούμε την κατάρρευση του ήρωα, την είσοδό του στον κόσμο της κατάθλιψης.

Χαρακτήρες αποπροσανατολισμένοι αλληλεπιδρούν σε έναν κόσμο που, έτσι γυμνός που απόμεινε από αξίες και ιδανικά, δείχνει να τους μοιάζει. Άνθρωποι που λαχταρούν τη σωματική (και πνευματική) επαφή, που διψούν για μια αγκαλιά κι ένα χάδι, ζουν κατά μόνας, χωρίς αγάπη, βιώνοντας εφήμερες σχέσεις σε ένα περιβάλλον σεξουαλικού φιλελευθερισμού, όπου, όμοια με τον άκρατο οικονομικό φιλελευθερισμό, παράγονται φαινόμενα απόλυτης φτώχιας: «ορισμένοι κάνουν έρωτα κάθε μέρα∙ άλλοι πέντε – έξι φορές σ’ όλη τους τη ζωή, ή και ποτέ. Κάποιοι κάνουν έρωτα με δεκάδες γυναίκες, άλλοι με καμία. Είναι αυτό που επικαλείται ‘ο νόμος της αγοράς’».

Απόψεις, άλλοτε περισσότερο κι άλλοτε λιγότερο, αφοριστικές, ένας διαρκής πεσιμισμός, και μερικές ωραίες φιλοσοφικές αναφορές, είναι μερικά από τα δομικά στοιχεία, κάποια από τα ‘στοιχειώδη σωματίδια’ (για να χρησιμοποιήσει κανείς αμιγώς ‘ουελμπεκική’ ορολογία) που συνθέτουν και επεκτείνουν το πεδίο της πάλης.