پرش به محتوا

استان ریو نگرو، آرژانتین

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد
استان ریو نگرو
Provincia de Río Negro
پرچم استان ریو نگرو
نشان رسمی استان ریو نگرو
محل استان ریو نگرو در نقشهٔ آرژانتین
محل استان ریو نگرو در نقشهٔ آرژانتین
کشور آرژانتین
مرکز استانویدما
حکومت
 • فرماندارمیگل سائیس
مساحت
 • کل۲۰۳٬۰۱۳ کیلومتر مربع (۷۸۳۸۴ مایل مربع)
جمعیت
 (۲۰۰۱)
 • کل۵۵۲٬۸۲۲
 • تراکم۲٫۷/کیلومتر مربع (۷٫۱/مایل مربع)
اهلیت‌نامRionegrino
منطقهٔ زمانییوتی‌سی ۳- (ART)
کد ایزو ۳۱۶۶AR-R
وبگاهwww.rionegro.gov.ar

استان ریو نگرو یکی از ایالات ۲۳ گانه آرژانتین، واقع در در جنوب کشور آرژانتین و شمال منطقه پاتاگونیا می‌باشد . ریو نگرو با ایالات مندوسا، چوبوت، نئوکن، لا پامپا و بوئنوس آیرس مرز مشترک دارد . اقیانوس اطلس نیز در شرق آن قرار دارد .

مشخصات

[ویرایش]
  • مرکز : ویدما
  • مساحت : ۲۰۳۰۱۳ کیلومترمربع
  • جمعیت : ۵۵۲۸۲۲ (تا ۲۰۰۱)
  • فرماندار : میگل سائیس

تاریخچه

[ویرایش]

پیش از آنکه ورود اسپانیایی‌ها به آمریکای جنوبی، استانی که امروزه ریو نگرو نام دارد زیستگاه اقوام پوئلچس، پیکونچس و ووریلوچس از بومیان «تئوئل چه» بود . نخستین اکتشاف گر که از سواحل استان در سال ۱۵۲۰ دیدن کرد، فردیناند ماژلان بود . پس از ورود اسپانیایی‌ها، کشیشی به نام نیکولاس ماسکاردی یک هیأت تبلیغی وابسته به ژزوئیت‌ها در منطقه و در کرانه دریاچه نائوئل ئوآپی تأسیس کرد . در سال ۱۷۷۹ فرانسیسکو فرناندز ده ویدما viedma دو شهر ویدما و کارمن د پاتاگونس را که در دو سوی رود ریو نگرو در برابر هم قرار دارند بنا کرد. پس از انقلاب مه نخستین کوشش‌ها برای کنارزدن بومیان انجام گرفت . در سال ۱۸۷۹، اسپانیایی‌ها به فرماندهی خولیو روکا و در عملیات «فتح صحرا» بومیان را شکست دادند . دکتر فرانسیسکو مورنو، سیاح معروف، جستجوی خود را از پاتاگونیا به جنوب آغاز کرد . با آغاز سدهٔ ۱۹ میلادی، اقامتگاه‌هایی چون سان کارلوس د باریلوچه، چوئل چوئل و خنرال روکا در منطقه احداث شد . بزودی تولید میوه به عمده‌ترین فعالیت اقتصادی تبدیل شد . خطوط راه آهن نیز آلتو واله را به شهرهای مجاور اقیانوس اطلس متصل کرد . ریو نگرو به تاریخ ۱۰ دسامبر ۱۹۵۷ به عنوان استان، استقلال خود را به دست آورد .

جغرافیا و اقلیم

[ویرایش]
مرتبط

رود لیمای در بین استان ریو نگرو و استان نئوکن جاری است. رود ریو نگرو منبع آبی عمده‌ای است که دشت‌های کم آب استان را سیراب می‌کند . غالب مساکن و کشتزارها در دره‌ها شکل گرفته‌اند . این دره‌ها به سه بخش آلتو واله (غرب)، واله مدیو (مرکز) و واله اینفریور (شرق) تقسیم می‌شود . دره‌های حاصلخیز بخش آند بارش سالانه‌ای تا ۲۰۰۰ میلی‌متر دارند در حالی که بارش سایر مناطق استان ۲۰۰ میلی‌متر در سال می‌باشد . تابستان‌های ریو نگرو معتدل تا گرم و زمستان‌های آن سرد است.

رود نگرو از رودهای مهم در این استان به شمار می رود.

اقتصاد

[ویرایش]

استان ریو نگرو با تولید ارزش ۴/۵ میلیارد دلار در سال ۲۰۰۶ و درامد سرانه ۹۸۰۰ دلار می‌باشد . کشاورزی ۱۰ درصد اقتصاد استان را تشکیل می‌دهد که غالباً در دره‌های حاصلخیز رود ریو نگرو به خصوص بخش آلتو واله (غرب) و واله مدیو (مرکز) متمرکز شده‌است. ۷۰ درصد سیب و گلابی کشور در ریو نگرو و در شهر سان آنتونیو اوئسته تولید می‌شود که مصارفی چون تولید آبمیوه یا صادرات دارد . در بخش واله مدیو علاوه بر سیب و گلابی، گوجه فرنگی، پیاز و سایر سبزیجات تازه برای مصارف داخلی به عمل می‌آید . محصول عمدهٔ شهر ال بولسون میوه‌های انگوری می‌باشد . در بیرون از دره‌های حاصلخیز، پرورش دام صورت می‌گیرد به طوریکه ۱۳ درصد گوشت و پشم کشور در ریو نگرو تولید می‌شود . نفت نیز در شهر کاتریل catriel به مقدار نسبتاً ضعیفی استخراج می‌شود . همچنین در بخش معادن می‌توان به معادن دیاتومیت، سنگ گچ و نمک اشاره کرد . ماهیگیری صنعتی استان در آب‌های اقیانوس اطلس و خلیج سان ماتیاس با صید سالانه ۱۱ هزار تن ماهی و ۸ هزار تن ماهی روغن، ماهی مرکب، صدف و انواع غذاهای دریایی (غالباً برای صادرات) صورت می‌گیرد . صنعت جهانگردی نیز یکی دیگر از منابع درامدزا می‌باشد . جاذبه‌های توریستی استان در دو ناحیه عمده واقع شده‌اند : ناحیه آند و ناحیه اقیانوس اطلس از جاذبه‌های ناحیه آند می‌توان به مکان‌های زیر اشاره نمود : پارک ملی لوس آرایانس، جزیره ایسلا ویکتوریا، گذرگاه‌های بین دریاچه‌ها، مرکز اسکیینگ سررو کاتدرال و شهر ال بولسون جاذبه‌های توریستی ناحیه اطلس شامل صخره‌های غارشکل کرانه لاس گروتاس، مناطق ویزه ماهیگیری در واله مدیو، رود ریو نگرو به سبب ورزش‌های آبی می‌باشد .

تقسیمان سیاسی

[ویرایش]

استان به ۱۳ بخش (دپارتمان) تقسیم می‌شود .

۱ – بخش آدولفو آلسینا

۲ – بخش آویاندا

۳ – بخش باریلوچه

۴ – بخش کونه سا

۵ – بخش ال کوی

۶ – بخش خنرال روکا

۷ – بخش نووه ده خولیو

۸ – بخش نورکوئینکو

۹ – بخش پیچی مائوئیدا

۱۰ – بخش پیلکانیو

۱۱ – بخش سان آنتونیو

۱۲ – بخش والچتا

۱۳ – بخش ونتیسینو ده مایو

منابع

[ویرایش]