این برگ همسنجی شدهاست.
بسم اللّه الرّحمن الرّحیم
منت خدای را، عزّ و جلّ، که طاعتش موجب قربتست و بشکر اندرش مزید نعمت؛ هر نفسی که فرو میرود ممدّ حیاتست و چون برمیآید مفرح ذات. پس در هر نفسی دو نعمت موجودست و بر هر نعمت شکری واجب.
از دست و زبان که برآید؟ | کز عهده شکرش بدرآید |
اعملوا آلَ داود شُکراً و قلیلِ من عبادیَ الشکور
بنده همان به که ز تقصیر خویش | عذر بدرگاه خدای آورد | |||||
ورنه سزاوار خداوندیش | کس نتواند که بجای آورد |
باران رحمت بیحسابش همه را رسیده و خوان نعمت بیدریغش همه جا کشیده، پردهٔ ناموس بندگان بگناه فاحش ندرد و وظیفهٔ روزی بخطای منکر نبرد.
ای کریمی که از خزانهٔ غیب | گبر و ترسا وظیفهخور داری | |||||
دوستان را کجا کنی محروم؟ | تو که با دشمنان نظر داری |
فراش باد صبا را گفته تا فرش زمرّدین بگسترد و دایهٔ ابر بهاری