Przejdź do zawartości

Andrzej Hiolski

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Andrzej Hiolski
Ilustracja
Andrzej Hiolski podczas koncertu w Bibliotece Polskiej (Paryż 1991)
Data i miejsce urodzenia

1 stycznia 1922
Lwów

Data i miejsce śmierci

26 lutego 2000
Kraków

Typ głosu

baryton

Gatunki

opera

Zawód

solista operowy

Aktywność

1944–2000

Odznaczenia
Order Sztandaru Pracy I klasy Order Sztandaru Pracy II klasy Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Złoty Krzyż Zasługi Medal 10-lecia Polski Ludowej
Odznaka Honorowa za Zasługi dla Województwa Śląskiego
Grób Andrzeja Hiolskiego na cmentarzu Powązkowskim (2007)

Andrzej Hiolski (ur. 1 stycznia 1922 we Lwowie, zm. 26 lutego 2000 w Krakowie) – polski śpiewak operowy, baryton.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Był synem Włodzimierza, kolekcjonera płyt i naczelnego weterynarza Lwowa. Jego bratem był Włodzimierz Lwowicz, również baryton[1]. Ukończył VI Państwowe Gimnazjum im. Stanisława Staszica we Lwowie. Studia wokalne rozpoczął w Konserwatorium Polskiego Towarzystwa Muzycznego we Lwowie pod kierunkiem Heleny Oleskiej i Adama Didura.

W czasie wojny pracował fizycznie, m.in. jako stolarz. Wyjechał ze Lwowa w 1944, przed ponownym wkroczeniem wojsk sowieckich. Zadebiutował rolą Janusza w Halce Stanisława Moniuszki wystawionej 25 listopada 1944 w krakowskim Teatrze Starym[2].

Plac Andrzeja Hiolskiego w Bytomiu – tablica pamiątkowa
Andrzej Hiolski – popiersie w gmachu Opery Śląskiej w Bytomiu, rzeźba Adama Myjaka

W latach 1945–1956 był solistą Opery Śląskiej w Bytomiu. Tworzył pierwszy skład solistów tej opery. Na bytomskiej scenie zadebiutował również rolą Janusza w Halce Stanisława Moniuszki (była to jednocześnie pierwsza opera wystawiona w Operze Śląskiej)[3]. Hiolski śpiewał na różnych scenach operowych świata. Stworzył kreacje wokalne i aktorskie jako

Występował w repertuarze oratoryjno-kantatowym: Pasja wg św. Mateusza BWV 244 Johanna Sebastiana Bacha, Niemieckie requiem op. 35 Johannesa Brahmsa, Stabat Mater op. 53 Karola Szymanowskiego, Cztery sonety miłosne Szekspira Tadeusza Bairda, Pasja wg św. Łukasza Krzysztofa Pendereckiego, II Symfonia „Kopernikowska” op. 31 Henryka Mikołaja Góreckiego.

Wykonywał również pieśni: Franza Schuberta, Roberta Schumanna, Hugo Wolfa, Gustava Mahlera, Fryderyka Chopina, Stanisława Moniuszki, Mieczysława Karłowicza, Jana Karola Galla i Stanisława Niewiadomskiego.

Wystąpił również w Teatrze Telewizji, w spektaklu Krakowiacy i Górale według Wojciecha Bogusławskiego w reż. Krzysztofa Kolbergera (1993).

Zmarł w Krakowie. Pochowany na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie (kwatera 14-2-1)[4].

Filmografia

[edytuj | edytuj kod]

Ordery i odznaczenia

[edytuj | edytuj kod]

Nagrody i wyróżnienia

[edytuj | edytuj kod]
  • Pierwszy Medal 1. Międzynarodowego Konkursu Wokalnego w Tuluzie (1954)[10]
  • Wyróżnienie Podkomitetu Literatury i Sztuki Nagrody Państwowej za wybitne osiągnięcia w dziedzinie wokalistyki (1955)[11]
  • Nagroda Ministra Kultury i Sztuki I stopnia w dziedzinie muzyki za osiągnięcia artystyczne w dziedzinie wokalistyki(1973)[12]
  • Nagroda Ministra Kultury i Sztuki I stopnia (1987)
  • Nagroda Ministra Kultury i Sztuki I stopnia za osiągnięcia w dziedzinie twórczości artystycznej (1997)
  • Nagroda Muzyczna Polskiego Radia za szczególne osiągnięcia w kulturze polskiej oraz wielkie zasługi dla Polskiego Radia (1999)

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Jacek Marczyński: Alfabet polskiej opery: B jak bracia kariery robiący oddzielnie. [w:] Onet Muzyka [on-line]. Grupa Onet.pl SA, 2016-09-15. [dostęp 2016-09-20]. (pol.).
  2. Andrzej Hiolski, [w:] Twórcy [online], Culture.pl [dostęp 2024-03-21].
  3. Pamięci Andrzeja Hiolskiego, „Opera Cafe”, 2010, nr 10, s. 12.
  4. Cmentarz Stare Powązki: ANDRZEJ HIOLSKI, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [dostęp 2019-11-06].
  5. Bogusław Kaczyńśki, Wielka sława to żart, 1992, ISBN 83-7066-452-0.
  6. Dziennik Polski, rok XV, nr 172 (4793), s. 9.
  7. M.P. z 1953 r. nr 15, poz. 206 „za zasługi w dziedzinie kultury i sztuki”.
  8. M.P. z 1952 r. nr 70, poz. 1078 „za zasługi w dziedzinie kultury i sztuki”.
  9. M.P. z 1955 r. nr 103, poz. 1410 - Uchwała Rady Państwa z dnia 28 lutego 1955 r. nr 0/350 - na wniosek Ministra Kultury i Sztuki.
  10. Palmarès des précédentes éditions du Concours International de Chant de Touliose [online], theatreducapitole.fr [dostęp 2022-01-12] (fr.).
  11. Nagrody Państwowe za osiągnięcia w dziedzinie nauki, postępu technicznego, literatury i sztuki. „Życie Warszawy”. Rok XII, Nr 173 (3656), s. 5, 22 lipca 1955. Warszawa: Instytut Prasy „Czytelnik”. [dostęp 2024-07-05]. 
  12. Dziennik Polski, rok XXIX, nr 172 (9145), s. 2.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]