Przejdź do zawartości

Anja Pärson

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Anja Pärson
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

25 kwietnia 1981
Umeå

Klub

Tärna IK Fjällvinden

Wzrost

170 cm

Debiut w PŚ

15.03 1998, Crans-Montana
(25. miejsce – gigant)

Pierwsze punkty w PŚ

24.10 1998, Sölden
(13. miejsce – gigant)

Pierwsze podium w PŚ

3.12 1998, Mammoth Mountain (1. miejsce – slalom)

Dorobek medalowy
Reprezentacja  Szwecja
Igrzyska olimpijskie
złoto Turyn 2006 Slalom
srebro Salt Lake City 2002 Gigant
brąz Salt Lake City 2002 Slalom
brąz Turyn 2006 Zjazd
brąz Turyn 2006 Kombinacja
brąz Vancouver 2010 Superkombinacja
Mistrzostwa świata
złoto Åre 2007 Supergigant
złoto Åre 2007 Kombinacja
złoto Åre 2007 Zjazd
złoto Bormio 2005 Supergigant
złoto Bormio 2005 Gigant
złoto St. Moritz 2003 Gigant
złoto St. Anton 2001 Slalom
srebro Åre 2007 Drużynowo
srebro Bormio 2005 Kombinacja
brąz Ga-Pa 2011 Superkombinacja
brąz Åre 2007 Slalom
brąz St. Anton 2001 Gigant
brąz Ga-Pa 2011 Drużynowo
Mistrzostwa świata juniorów
złoto Megève 1998 Gigant
złoto Pra Loup 1999 Slalom
złoto Québec 2000 Slalom
złoto Québec 2000 Gigant
brąz Megève 1998 Slalom
brąz Québec 2000 Supergigant
Puchar Świata
Kryształowa Kula
2003/2004
Kryształowa Kula
2004/2005
2. miejsce
2005/2006
3. miejsce
2002/2003
3. miejsce
2008/2009
3. miejsce
2009/2010
Puchar Świata (Gigant)
Mała Kryształowa Kula
2002/2003
Mała Kryształowa Kula
2003/2004
Mała Kryształowa Kula
2005/2006
2. miejsce
2000/2001
2. miejsce
2004/2005
3. miejsce
2001/2002
Puchar świata (Zjazd)
3. miejsce
2009/2010
Puchar Świata (Slalom)
Mała Kryształowa Kula
2003/2004
2. miejsce
2002/2003
3. miejsce
1998/1999
3. miejsce
1999/2000
3. miejsce
2001/2002
3. miejsce
2005/2006
Puchar Świata (Kombinacja)
Mała Kryształowa Kula
2008/2009
2. miejsce
2004/2005
2. miejsce
2005/2006
2. miejsce
2009/2010
3. miejsce
2007/2008
Zakończenie kariery: 2012 r.
Strona internetowa

Anja Sofia Tess Pärson (ur. 25 kwietnia 1981 w Umeå) – szwedzka narciarka alpejska, sześciokrotna medalistka olimpijska, wielokrotna medalistka mistrzostw świata oraz dwukrotna zdobywczyni Pucharu Świata. Jedna z niewielu zawodniczek, które wygrywały zawody Pucharu Świata we wszystkich konkurencjach[1]. Pierwsza narciarka w historii, która zdobyła mistrzostwo świata we wszystkich pięciu konkurencjach[2]. Łącznie na igrzyskach olimpijskich i mistrzostwach świata zdobyła indywidualnie siedemnaście medali, bijąc rekord należący do Niemki Christl Cranz[3].

Kariera

[edytuj | edytuj kod]

Po raz pierwszy na arenie międzynarodowej Anja Pärson pojawiła się 3 stycznia 1997 roku w Gällivare, gdzie w zawodach FIS Race w gigancie zajęła osiemnaste miejsce. W 1998 roku wystąpiła na mistrzostwach świata juniorów w Megève, gdzie zwyciężyła w gigancie, a w slalomie zajęła trzecie miejsce za Niemkami Stefanie Wolf i Moniką Bergmann. Dwa tygodnie później, w wieku niespełna 17 lat, zadebiutowała w Pucharze Świata, zajmując 15 marca 1998 roku w Crans-Montana 25. miejsce w gigancie. Szwedka nie zdobyła jednak punktów, były to bowiem zawody Finału Pucharu Świata, w których punkty otrzymało tylko piętnaście najlepszych zawodniczek. Punkty zdobyła za to już w pierwszych zawodach sezonu 1998/1999, plasując się na trzynastym miejscu w gigancie 24 października 1998 roku w Sölden. Nieco ponad miesiąc później, 3 grudnia 1998 roku w Mammoth Mountain po raz pierwszy stanęła na podium zawodów tego cyklu, zwyciężając w slalomie. W zawodach tych wyprzedziła bezpośrednio Zali Steggall z Australii oraz Austriaczkę Ingrid Salvenmoser. W kolejnych startach jeszcze trzy razy stanęła na podium slalomów: 20 grudnia w Veysonnaz była trzecia, 17 stycznia w St. Anton zajęła drugie miejsce, a 23 lutego 1999 roku w Åre ponownie była trzecia. W klasyfikacji generalnej dało jej to dwunaste miejsce, a wśród slalomistek była trzecia, za Austriaczką Sabine Egger i swą rodaczką, Pernillą Wiberg. W marcu 1999 roku zdobyła złoty medal w slalomie podczas mistrzostw świata juniorów w Pra Loup. Miesiąc wcześniej wzięła udział w mistrzostwach świata w Vail/Beaver Creek, jednak nie ukończyła slalomu i giganta.

Pärson w Aspen (2006)

Kolejne sukcesy w kategorii juniorów osiągnęła na mistrzostwach świata juniorów w Québecu, gdzie w trzech startach zdobyła trzy medale. Najpierw zajęła trzecie miejsce w supergigancie, plasując się za Austriaczkami Kathrin Wilhelm i Ingrid Rumpfhuber. Następnie zwyciężyła w gigancie, wyprzedzając Hiszpankę Carolinę Ruiz Castillo o 1,47 sekundy. Dzień później wygrała także slalom, pokonując Emily Brydon z Kanady o 0,55 sekundy. W zawodach pucharowych cztery razy plasowała się w najlepszej trójce, za każdym razem w slalomie: 12 grudnia w Sestriere była druga, 12 lutego w Santa Caterina i 20 lutego w Åre była trzecia, a 19 marca 2000 roku w Bormio ponownie zajęła drugie miejsce. W klasyfikacji generalnej była tym razem ósma, a w klasyfikacji slalomu ponownie trzecia, za Špelą Pretnar ze Słowenii i Francuzką Christel Pascal. W kolejnym sezonie tylko raz stanęła na podium w slalomie, 10 marca w Åre zajmując trzecie miejsce. Pięciokrotnie dokonała tego jednak w gigancie: 28 października w Sölden i 16 listopada w Park City była trzecia, a 9 i 19 grudnia w Sestriere oraz 11 marca 2001 roku w Åre była druga. Sezon 2000/2001 zakończyła na jedenastej pozycji, a w klasyfikacji giganta była druga za Sonją Nef ze Szwajcarii. W lutym 2001 roku wystartowała na mistrzostwach świata w St. Anton, gdzie zdobyła pierwsze medale wśród seniorek. Zwyciężyła tam w slalomie, a w gigancie była trzecia za Sonją Nef i Włoszką Karen Putzer.

Najważniejszym punktem sezonu 2001/2002 były igrzyska olimpijskie w Salt Lake City. Pärson zdobyła tam srebrny medal w gigancie, awansując z czwartego miejsca po pierwszym przejeździe. W zawodach tych rozdzieliła na podium Janicę Kostelić z Chorwacji i Sonję Nef. Czwarte miejsce po pierwszym przejeździe zajmowała także w slalomie, tracąc do prowadzącej Kostelić 0,43 sekundy. W drugim przejeździe uzyskała ósmy wynik, co jednak dało jej trzeci łączny czas. Ostatecznie straciła 0,99 sekundy do Kostelić, a o 0,92 sekundy przegrała z Francuzką Laure Pequegnot. Był to pierwszy w historii medal olimpijski w tej konkurencji wywalczony przez reprezentantkę Szwecji. W Pucharze Świata ośmiokrotnie stawała na podium, w tym odnosząc cztery zwycięstwa w slalomie: 9 grudnia w Sestriere, 29 grudnia w Lienzu oraz 5 i 6 stycznia 2002 roku w Mariborze. W klasyfikacji generalnej dało jej to piąte miejsce, a w klasyfikacjach slalomu i giganta była trzecia. Jeszcze lepsze wyniki osiągała w sezonie 2002/2003, który ukończyła na trzeciej pozycji, za Kostelić i Putzer. W najlepszej trójce plasowała się dziewięć razy, z czego sześć razy wygrywała: 30 listopada w Aspen zwyciężyła w slalomie, 15 grudnia w Sestriere była najlepsza w slalomie równoległym, 19 stycznia w Cortinie d’Ampezzo i 25 stycznia w Mariborze wygrywała giganty, dzień później ponownie wygrała slalom, a 6 marca 2003 roku w Åre odniosła kolejny triumf w gigancie. W klasyfikacji slalomu była druga za Kostelić, a w gigancie wywalczyła pierwszą w karierze Małą Kryształową Kulę. W lutym 2003 roku wystartowała na mistrzostwach świata w Sankt Moritz, gdzie zwyciężyła w gigancie, wyprzedzając Włoszkę Denise Karbon i Allison Forsyth z Kanady. Na tej samej imprezie była też czwarta w slalomie, przegrywając walkę o podium z Austriaczką Nicole Hosp o 0,12 sekundy.

Najlepsze wyniki osiągnęła w sezonie 2003/2004, kiedy zwyciężyła w klasyfikacji generalnej oraz klasyfikacjach slalomu i giganta. Na podium stawała trzynaście razy, w tym odniosła aż jedenaście zwycięstw: sześć w slalomie (29 listopada w Park City, 16 grudnia w Madonna di Campiglio, 28 grudnia w Lienzu, 5 stycznia w Megève, 25 stycznia w Mariborze i 8 lutego w Zwiesel) oraz pięć w gigancie (28 listopada w Park City, 24 stycznia w Mariborze, 7 lutego w Zwiesel, 21 lutego w Åre i 14 marca w Sestriere). W kolejnym sezonie jedenaście razy plasowała się na podium, jednak odniosła tylko cztery zwycięstwa: 23 listopada w Sölden w gigancie, 23 stycznia w Mariborze w slalomie oraz 25 i 26 lutego 2005 roku w San Sicario, kolejno w supergigancie i zjeździe. Wystarczyło to do zwycięstwa w klasyfikacji generalnej, z przewagą zaledwie trzech punktów nad Janicą Kostelić. Ponadto Szwedka była druga w klasyfikacjach giganta i kombinacji. Na przełomie stycznia i lutego 2005 roku wystąpiła na mistrzostwach świata w Bormio, zdobywając trzy medale. Najpierw zwyciężyła w supergigancie, zdobywając pierwszy w historii złoty medal dla Szwecji w tej konkurencji. Następnie zwyciężyła w gigancie, wyprzedzając Tanję Poutiainen z Finlandii. Na koniec zajęła drugie miejsce w kombinacji, rozdzielając na podium Janicę Kostelić i Austriaczkę Marlies Schild.

Pärson w Semmering (2008)

Kolejne medale wywalczyła podczas igrzysk olimpijskich w Turynie, rozpoczynając od zajęcia trzeciego miejsca w zjeździe. W zawodach tych o 0,64 sekundy przegrała z Michaelą Dorfmeister, a o 0,27 sekundy uległa Martinie Schild ze Szwajcarii. Trzy dni później trzecia była również w kombinacji, plasując się za Kostelić i Marlies Schild. W swoim ostatnim starcie zdobyła złoty medal w slalomie, pokonując Austriaczki Nicole Hosp i Marlies Schild. Był to pierwszy w historii złoty medal olimpijski dla Szwecji w tej konkurencji w rywalizacji kobiet. W zawodach pucharowych stawała na podium częściej, niż w jakimkolwiek innym sezonie, dokonując tego piętnaście razy. Odniosła kolejnych osiem zwycięstw w czterech konkurencjach: 11 grudnia w Aspen, 22 grudnia w Szpindlerowym Młynie i 11 marca w Levi była najlepsza w slalomach, 28 grudnia w Lienzu i 4 lutego w Ofterschwang wygrywała giganty, 13 stycznia w Bad Kleinkirchheim i 15 marca w Åre wygrywała zjazdy, a 27 stycznia w Cortinie d'Ampezzo triumfowała w supergigancie. Sezon 2005/2006 ukończyła na drugiej pozycji, 308 punktów za Kostelić, która ustanowiła nowy rekord punktów zdobytych w jednym sezonie[4]. Szwedka zwyciężyła za to w klasyfikacji giganta, była druga w kombinacji i trzecia w klasyfikacji slalomu. W sezonie 2006/2007 wielokrotnie nie kończyła zawodów, a na podium stanęła cztery razy. Odniosła jedno zwycięstwo 15 marca 2007 roku w Lenzerheide wygrywając supergiganta. W klasyfikacji generalnej była piąta, nie znalazła się także w czołowej trójce klasyfikacji końcowych w żadnej z konkurencji. Rozgrywane w 2007 roku mistrzostwa świata w Åre okazały się za to najbardziej udaną imprezą w jej karierze. W sześciu startach zdobyła tam pięć medali, zaczynając od trzech kolejnych zwycięstw: w supergigancie, superkombinacji oraz zjeździe. Wraz ze zdobyciem złota w zjeździe stała się pierwszą w historii narciarką, która zdobyła mistrzostwo świata we wszystkich konkurencjach[5]. Następnie nie ukończyła giganta, jednak w slalomie wywalczyła trzecie miejsce, plasując się za Czeszką Šárką Záhrobską i Marlies Schild. Ponadto wspólnie z Hansem Olssonem, Patrikiem Järbynem, Anną Ottosson, Markusem Larssonem i Jensem Byggmarkiem zdobyła srebrny medal w rywalizacji drużynowej.

Sezon 2007/2008 był jej najsłabszym od siedmiu lat. W najlepszej trójce zawodów PŚ znalazła się pięciokrotnie, w tym wygrywając kolejno zjazd i supergiganta w dniach 15 i 16 grudnia w Sankt Moritz oraz superkombinację 9 marca 2008 roku w Crans-Montana. W klasyfikacji generalnej była szósta, a klasyfikacji kombinacji zajęła trzecie miejsce, za Niemką Marią Riesch i Lindsey Vonn z USA. Przez dwa kolejne sezony zajmowała trzecie miejsce w klasyfikacji generalnej. W tym czasie łącznie trzynaście razy stawała na podium, wygrywając trzy zawody: 19 grudnia 2008 roku w Sankt Moritz zwyciężyła w superkombinacji, 18 stycznia 2009 roku w Altenmarkt triumfowała w zjeździe, a 29 stycznia 2010 roku w Sankt Moritz ponownie była najlepsza w superkombinacji. W sezonie 2008/2009 zwyciężyła w klasyfikacji kombinacji, zdobywając swoją ostatnią Małą Kryształową Kulę. Natomiast w sezonie 2009/2010 zajęła trzecie miejsce w klasyfikacji zjazdu i drugie w kombinacji. Rozgrywane w 2009 roku mistrzostwa świata w Val d’Isère były pierwszą od dziesięciu lat imprezą, z której wróciła bez medalu. Najlepszy wynik osiągnęła tam w slalomie, który ukończyła na dziewiątej pozycji. Na rozgrywanych rok później igrzyskach w Vancouver tylko w kombinacji zajęła miejsce w pierwszej dziesiątce. Po zjeździe do kombinacji zajmowała siódme miejsce, tracąc do prowadzącej Vonn 1,41 sekundy. W slalomie uzyskała szósty wynik, co dało jej jednak trzeci łączny czas i brązowy medal. Ostatecznie straciła 1,05 sekundy do Marii Höfl-Riesch oraz 0,11 sekundy do Julii Mancuso z USA. Pärson blisko medalu była także w zjeździe, jednak tuż przed metą straciła równowagę i wypadała z trasy, uderzając w jedną z bramek. Na ostatnim punkcie pomiarowym przez wypadkiem traciła do ostatecznej zwyciężczyni, Lindsey Vonn 0,37 sekundy (wynik ten dałby jej srebrny medal). Nie odniosła poważniejszych obrażeń[6].

Ostatnie sukcesy osiągnęła w sezonie 2010/2011. Trzykrotnie stawała na podium, odnosząc zwycięstwo w zjeździe 5 marca 2011 roku w Tarvisio. Triumf ten był jednocześnie jej ostatnim podium w zawodach tego cyklu. W klasyfikacji generalnej zajęła ósme miejsce, a w klasyfikacjach zjazdu i supergiganta była piąta. W lutym 2011 roku brała udział w mistrzostwach świata w Garmisch-Partenkirchen zdobywając dwa brązowe medale. Najpierw zajęła trzecie miejsce w kombinacji, osiągając trzeci czas zjazdu i ósmy czas slalomu. W zawodach tych lepsze były tylko Austriaczka Anna Fenninger oraz Tina Maze ze Słowenii. Parę dni później trzecia była także w zawodach drużynowych, w których startowała wspólnie z Hansem Olssonem, Mattsem Olssonem, Axelem Bäckiem, Sarą Hector i Marią Pietilą-Holmner. Startowała jeszcze w sezonie 2011/2012, jednak zajęła dopiero 32. miejsce w klasyfikacji generalnej. Był to najsłabszy wynik w historii jej startów w Pucharze Świata. Sześciokrotnie plasowała się w czołowej dziesiątce, najlepszy wynik osiągając 15 marca 2012 roku w Schladming, gdzie była ósma w supergigancie. Zawody te były ostatnim oficjalnym występem Pärson na arenie międzynarodowej. W marcu 2012 roku zakończyła karierę. Jako jeden z powodów decyzji podała nękające ją kontuzje (kilkakrotnie przeszła operację lewego kolana, miała także problemy z kręgosłupem)[7][8].

Inne osiągnięcia i nagrody

[edytuj | edytuj kod]

Wielokrotnie zdobywała medale mistrzostw Szwecji, w tym dziesięć złotych: w zjeździe w latach 2001, 2003 i 2010, gigancie w latach 1998, 2003 i 2005, kombinacji w latach 2000, 2001 i 2003 oraz slalomie w 2005 roku. W latach 2006–2007 otrzymywała nagrodę Svenska Dagbladets guldmedalj[9]. W 2006 roku była chorążym reprezentacji Szwecji podczas ceremonii otwarcia igrzysk w Turynie[10]. Łącznie wygrała 42. zawody Pucharu Świata, co daje jej piąte miejsce w klasyfikacji wszech czasów[11]. Z wynikiem 95. miejsc na podium zawodów tego cyklu jest również piąta w klasyfikacji wszech czasów[12].

Życie prywatne

[edytuj | edytuj kod]

W czerwcu 2012 roku publicznie ogłosiła, że jest lesbijką[13]. W lipcu 2012 roku urodziła syna, Elvisa[14]. W 2014 roku wzięła ślub ze swoją partnerką, Filippą[15]. Przez pewien czas mieszkała w Monako, jednak od 2012 roku wraz z rodziną mieszka w szwedzkiej miejscowości Umeå[16]. W styczniu 2015 roku ogłosiła, że po raz drugi jest w ciąży[17]. Od 2015 roku pracuje jako komentatorka zawodów w narciarstwie alpejskim dla Sveriges Television[18].

Osiągnięcia

[edytuj | edytuj kod]
Pärson w Monako (2006)
Miejsce Dzień Rok Miejscowość Konkurencja Czas biegu Strata Zwyciężczyni
3. 20 lutego 2002 Stany Zjednoczone Salt Lake City Slalom 1:46,10 +0,99 Chorwacja Janica Kostelić
2. 22 lutego 2002 Stany Zjednoczone Salt Lake City Gigant 2:30,01 +1,32 Chorwacja Janica Kostelić
3. 15 lutego 2006 Włochy Turyn Zjazd 1:56,49 +0,64 Austria Michaela Dorfmeister
3. 18 lutego 2006 Włochy Turyn Kombinacja 2:51,08 +0,55 Chorwacja Janica Kostelić
12. 20 lutego 2006 Włochy Turyn Supergigant 1:32,47 +1,41 Austria Michaela Dorfmeister
1. 22 lutego 2006 Włochy Turyn Slalom 1:29,04
6. 24 lutego 2006 Włochy Turyn Gigant 2:09,19 +1,77 Stany Zjednoczone Julia Mancuso
DNF 17 lutego 2010 Kanada Vancouver Zjazd 1:44,19 Stany Zjednoczone Lindsey Vonn
3. 18 lutego 2010 Kanada Vancouver Superkombinacja 2:09,14 +1,05 Niemcy Maria Riesch
11. 20 lutego 2010 Kanada Vancouver Supergigant 1:20,14 +1,84 Austria Andrea Fischbacher
22. 25 lutego 2010 Kanada Vancouver Gigant 2:27,11 +1,79 Niemcy Viktoria Rebensburg
DNF2 26 lutego 2010 Kanada Vancouver Slalom 1:42,89 Niemcy Maria Riesch
Miejsce Dzień Rok Miejscowość Konkurencja Czas biegu Strata Zwyciężczyni
DNF1 11 lutego 1999 Stany Zjednoczone Vail/Beaver Creek Gigant 2:08,54 Austria Alexandra Meissnitzer
DNF1 13 lutego 1999 Stany Zjednoczone Vail/Beaver Creek Slalom 1:33,97 Australia Zali Steggall
1. 7 lutego 2001 Austria St. Anton Slalom 1:32,95
3. 9 lutego 2001 Austria St. Anton Gigant 2:19,01 +1,51 Szwajcaria Sonja Nef
1. 13 lutego 2003 Szwajcaria Sankt Moritz Gigant 2:30,97
4. 15 lutego 2003 Szwajcaria Sankt Moritz Slalom 1:39,55 +1,03 Chorwacja Janica Kostelić
1. 30 stycznia 2005 Włochy Bormio Supergigant 1:17,64
2. 4 lutego 2005 Włochy Bormio Kombinacja 2:53,70 +1,45 Chorwacja Janica Kostelić
7. 6 lutego 2005 Włochy Bormio Zjazd 1:39,90 +1,17 Chorwacja Janica Kostelić
1. 8 lutego 2005 Włochy Bormio Gigant 2:13,63
DNF2 11 lutego 2005 Włochy Bormio Slalom 1:47,98 Chorwacja Janica Kostelić
1. 6 lutego 2007 Szwecja Åre Supergigant 1:18,85
1. 9 lutego 2007 Szwecja Åre Superkombinacja 1:57,69
1. 11 lutego 2007 Szwecja Åre Zjazd 1:26,89
DNF2 13 lutego 2007 Szwecja Åre Gigant 2:31,72 Austria Nicole Hosp
3. 16 lutego 2007 Szwecja Åre Slalom 1:43,91 +0,16 Czechy Šárka Záhrobská
2. 18 lutego 2007 Szwecja Åre Drużynowo 18 pkt +15 pkt  Austria
DNF 3 lutego 2009 Francja Val d’Isère Supergigant 1:20,73 Stany Zjednoczone Lindsey Vonn
DNF1 6 lutego 2009 Francja Val d’Isère Superkombinacja 2:20,13 Austria Kathrin Zettel
12. 9 lutego 2009 Francja Val d’Isère Zjazd 1:30,31 +2,32 Stany Zjednoczone Lindsey Vonn
15. 12 lutego 2009 Francja Val d’Isère Gigant 2:03,49 +2,56 Niemcy Kathrin Hölzl
9. 14 lutego 2009 Francja Val d’Isère Slalom 1:51,80 +1,98 Niemcy Maria Riesch
10. 8 lutego 2011 Niemcy Ga-Pa Supergigant 1:23,82 +1,17 Austria Elisabeth Görgl
3. 11 lutego 2011 Niemcy Ga-Pa Superkombinacja 2:43,23 +0,27 Austria Anna Fenninger
11. 13 lutego 2011 Niemcy Ga-Pa Zjazd 1:47,24 +1,78 Austria Elisabeth Görgl
3. 16 lutego 2011 Niemcy Ga-Pa Drużynowo Francja Francja
9. 17 lutego 2011 Niemcy Ga-Pa Gigant 2:20,54 +1,21 Słowenia Tina Maze
Miejsce Dzień Rok Miejscowość Konkurencja Czas biegu Strata Zwyciężczyni
3. 28 lutego 1998 Francja Megève Slalom 1:26,48 +0,85 Niemcy Stefanie Wolf
1. 1 marca 1998 Francja Megève Gigant 1:54,35
1. 9 marca 1999 Francja Pra Loup Slalom 1:46,62
DNF2 10 marca 1999 Francja Pra Loup Gigant 1:53,82 Włochy Denise Karbon
3. 22 lutego 2000 Kanada Québec Supergigant 1:18,79 +0,20 Austria Kathrin Wilhelm
1. 25 lutego 2000 Kanada Québec Gigant 1:55,08
1. 26 lutego 2000 Kanada Québec Slalom 1:50,79

Miejsca w klasyfikacji generalnej

[edytuj | edytuj kod]

Statystyka miejsc na podium

[edytuj | edytuj kod]
Sezon 1. miejsce 2. miejsce 3. miejsce   Razem  
1998/1999 1 1 2 4
1999/2000 - 2 2 4
2000/2001 - 3 3 4
2001/2002 4 3 1 8
2002/2003 6 2 1 9
2003/2004 11 2 - 13
2004/2005 4 5 2 11
2005/2006 8 5 2 15
2006/2007 1 1 2 4
2007/2008 3 1 1 5
2008/2009 2 1 3 6
2009/2010 1 2 4 7
2010/2011 1 2 - 3
suma 42 30 23 95

Zwycięstwa w zawodach o Puchar Świata

[edytuj | edytuj kod]
  1. Stany Zjednoczone Mammoth Mountain3 grudnia 1998 (slalom)
  2. Włochy Sestriere9 grudnia 2001 (slalom)
  3. Austria Lienz29 grudnia 2001 (slalom)
  4. Słowenia Maribor5 stycznia 2002 (slalom)
  5. Słowenia Maribor6 stycznia 2002 (slalom)
  6. Stany Zjednoczone Aspen30 listopada 2002 (slalom)
  7. Włochy Sestriere15 grudnia 2002 (slalom równoległy)
  8. Włochy Cortina d’Ampezzo19 stycznia 2003 (gigant)
  9. Słowenia Maribor25 stycznia 2003 (gigant)
  10. Słowenia Maribor26 stycznia 2003 (slalom)
  11. Szwecja Åre6 marca 2003 (gigant)
  12. Stany Zjednoczone Park City28 listopada 2003 (gigant)
  13. Stany Zjednoczone Park City29 listopada 2003 (slalom)
  14. Włochy Madonna di Campiglio16 grudnia 2003 (slalom)
  15. Austria Lienz28 grudnia 2003 (slalom)
  16. Francja Megève5 stycznia 2004 (slalom)
  17. Słowenia Maribor24 stycznia 2004 (gigant)
  18. Słowenia Maribor25 stycznia 2004 (slalom)
  19. Niemcy Zwiesel7 lutego 2004 (gigant)
  20. Niemcy Zwiesel8 lutego 2004 (slalom)
  21. Szwecja Åre21 lutego 2004 (gigant)
  22. Włochy Sestriere14 marca 2004 (gigant)
  23. Austria Sölden23 listopada 2004 (gigant)
  24. Słowenia Maribor23 stycznia 2005 (slalom)
  25. Włochy San Sicario25 lutego 2005 (supergigant)
  26. Włochy San Sicario26 lutego 2005 (zjazd)
  27. Stany Zjednoczone Aspen11 grudnia 2005 (slalom)
  28. Czechy Špindlerův Mlýn22 grudnia 2005 (slalom)
  29. Austria Lienz28 grudnia 2005 (gigant)
  30. Austria Bad Kleinkirchheim13 stycznia 2006 (zjazd)
  31. Włochy Cortina d’Ampezzo27 stycznia 2006 (supergigant)
  32. Niemcy Ofterschwang4 lutego 2006 (gigant)
  33. Finlandia Levi11 marca 2006 (slalom)
  34. Szwecja Åre15 marca 2006 (zjazd)
  35. Szwajcaria Lenzerheide15 marca 2007 (supergigant)
  36. Szwajcaria Sankt Moritz15 grudnia 2007 (zjazd)
  37. Szwajcaria Sankt Moritz16 grudnia 2007 (supergigant)
  38. Szwajcaria Crans-Montana9 marca 2008 (superkombinacja)
  39. Szwajcaria Sankt Moritz19 grudnia 2008 (superkombinacja)
  40. Austria Altenmarkt18 stycznia 2009 (zjazd)
  41. Szwajcaria Sankt Moritz29 stycznia 2010 (superkombinacja)
  42. Włochy Tarvisio5 marca 2011 (zjazd)
  • 42 zwycięstw (18 slalomów, 11 gigantów, 6 zjazdów, 4 supergiganty i 3 superkombinacje)

Pozostałe miejsca na podium

[edytuj | edytuj kod]
  1. Szwajcaria Veysonnaz20 grudnia 1998 (slalom) – 3. miejsce
  2. Austria St. Anton17 stycznia 1999 (slalom) – 2. miejsce
  3. Szwecja Åre23 lutego 1999 (slalom) – 3. miejsce
  4. Włochy Sestriere12 grudnia 1999 (slalom) – 2. miejsce
  5. Włochy Santa Caterina12 lutego 2000 (slalom) – 3. miejsce
  6. Szwecja Åre20 lutego 2000 (slalom) – 3. miejsce
  7. Włochy Bormio19 marca 2000 (slalom) – 2. miejsce
  8. Austria Sölden28 października 2000 (gigant) – 3. miejsce
  9. Stany Zjednoczone Park City16 listopada 2000 (gigant) – 3. miejsce
  10. Włochy Sestriere9 grudnia 2000 (gigant) – 2. miejsce
  11. Włochy Sestriere19 grudnia 2000 (gigant) – 2. miejsce
  12. Szwecja Åre10 marca 2001 (slalom) – 3. miejsce
  13. Szwecja Åre11 marca 2001 (gigant) – 2. miejsce
  14. Francja Val d’Isère16 grudnia 2001 (gigant) – 2. miejsce
  15. Austria Lienz28 grudnia 2001 (gigant) – 3. miejsce
  16. Szwecja Åre31 stycznia 2002 (gigant) – 2. miejsce
  17. Austria Altenmarkt10 marca 2002 (slalom) – 2. miejsce
  18. Włochy Bormio4 stycznia 2003 (gigant) – 2. miejsce
  19. Włochy Bormio5 stycznia 2003 (slalom) – 3. miejsce
  20. Szwecja Åre8 marca 2003 (slalom) – 2. miejsce
  21. Austria Sölden25 października 2003 (gigant) – 2. miejsce
  22. Włochy Madonna di Campiglio17 grudnia 2003 (slalom) – 2. miejsce
  23. Stany Zjednoczone Aspen26 listopada 2004 (gigant) – 2. miejsce
  24. Stany Zjednoczone Aspen27 listopada 2004 (slalom) – 2. miejsce
  25. Szwajcaria Sankt Moritz22 grudnia 2004 (gigant) – 2. miejsce
  26. Włochy Cortina d’Ampezzo12 stycznia 2005 (supergigant) – 2. miejsce
  27. Szwecja Åre20 lutego 2005 (gigant) – 3. miejsce
  28. Włochy San Sicario27 lutego 2005 (kombinacja) – 2. miejsce
  29. Szwajcaria Lenzerheide11 marca 2005 (supergigant) – 3. miejsce
  30. Austria Sölden22 października 2005 (gigant) – 3. miejsce
  31. Stany Zjednoczone Aspen10 grudnia 2005 (gigant) – 2. miejsce
  32. Szwajcaria Sankt Moritz22 stycznia 2006 (superkombinacja) – 2. miejsce
  33. Niemcy Ofterschwang3 lutego 2006 (gigant) – 2. miejsce
  34. Norwegia Kvitfjell4 marca 2006 (superkombinacja) – 2. miejsce
  35. Finlandia Levi10 marca 2006 (slalom) – 2. miejsce
  36. Szwecja Åre17 marca 2006 (slalom) – 3. miejsce
  37. Kanada Lake Louise2 grudnia 2006 (zjazd) – 3. miejsce
  38. Francja Val d’Isère20 grudnia 2006 (zjazd) – 3. miejsce
  39. Szwajcaria Lenzerheide17 marca 2007 (slalom) – 2. miejsce
  40. Włochy Cortina d’Ampezzo19 stycznia 2008 (zjazd) – 2. miejsce
  41. Kanada Whistler24 lutego 2008 (superkombinacja) – 3. miejsce
  42. Austria Altenmarkt17 stycznia 2009 (superkombinacja) – 3. miejsce
  43. Włochy Cortina d’Ampezzo24 stycznia 2009 (zjazd) – 3. miejsce
  44. Niemcy Garmisch-Partenkirchen1 lutego 2009 (supergigant) – 2. miejsce
  45. Włochy Tarvisio21 lutego 2009 (zjazd) – 3. miejsce
  46. Austria Haus8 stycznia 2010 (zjazd) – 2. miejsce
  47. Austria Haus10 stycznia 2010 (supergigant) – 2. miejsce
  48. Słowenia Maribor16 stycznia 2010 (gigant) – 3. miejsce
  49. Włochy Cortina d’Ampezzo22 stycznia 2010 (supergigant) – 3. miejsce
  50. Włochy Cortina d’Ampezzo23 stycznia 2010 (zjazd) – 3. miejsce
  51. Niemcy Garmisch-Partenkirchen10 marca 2010 (zjazd) – 3. miejsce
  52. Austria Altenmarkt8 stycznia 2011 (zjazd) – 2. miejsce
  53. Włochy Cortina d’Ampezzo21 stycznia 2011 (supergigant) – 2. miejsce

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]