Przejdź do zawartości

HMS C25

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
HMS C25
ilustracja
Historia
Stocznia

Vickers, Barrow-in-Furness

Położenie stępki

27 lutego 1908

Wodowanie

10 marca 1909

 Royal Navy
Wejście do służby

28 maja 1909

Wycofanie ze służby

5 grudnia 1921

Los okrętu

sprzedany

Dane taktyczno-techniczne
Wyporność

295 ton (wynurzony),
320 ton (zanurzony)

Długość

43,64 metra

Zanurzenie

4,11 metra

Napęd
jeden spalinowy silnik benzynowy 450 KM, jeden silnik elektryczny 150 KM
Prędkość

13 węzłów na powierzchni
8 węzłów zanurzony

Zasięg

3700 km przy 7 węzłach

Uzbrojenie
dwie wyrzutnie torpedowe 450 mm
Załoga

16

HMS C25 – brytyjski okręt podwodny typu C. Zbudowany w latach 1908–1909 w Zakładach Vickers w Barrow-in-Furness. Okręt został wodowany 28 maja 1909 roku i rozpoczął służbę w Royal Navy.

W 1914 roku C25 stacjonował w Leith przydzielony do Siódmej Flotylli Okrętów Podwodnych (7th Submarine Flotilla) pod dowództwem Henry’ego G. Higginsa[1].

Po włączeniu się Wielkiej Brytanii do I wojny światowej, jednostka patrolowała akweny Morza Północnego w obszarach pomiędzy Dover a wybrzeżami Holandii. 6 lipca 1918 roku w odległości około 24 km od Orford Ness jednostka została zaatakowana na powierzchni przez grupę niemieckich wodnosamolotów z Seefliegerstation Flandern I w Zeebrugge, dowodzoną przez Friedricha Christiansen. Jednostka została ostrzelana i zbombardowana, w wyniku czego zginął jej kapitan David Courtenay Bell, oraz pięciu marynarzy. Okręt został poważnie uszkodzony i odholowany do portu przez przybyły z pomocą niszczyciel HMS Lurcher[2].

5 grudnia 1921 roku okręt został sprzedany.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Robert Hutchinson: Jane’s Submarines: War Beneath the Waves from 1776 to the Present Day. Londyn: HarperCollins, 2001, s. 36. ISBN 978-0-00-710558-8. (ang.).

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]