Przejdź do zawartości

Kusacz samotny

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Kusacz samotny
Tinamus solitarius[1]
(Vieillot, 1819)
Ilustracja
Systematyka
Domena

eukarionty

Królestwo

zwierzęta

Typ

strunowce

Podtyp

kręgowce

Gromada

ptaki

Podgromada

Neornithes

Nadrząd

ptaki paleognatyczne

Rząd

kusacze

Rodzina

kusacze

Rodzaj

Tinamus

Gatunek

kusacz samotny

Synonimy
  • Cryptura solitaria Vieillot, 1819[2]
Podgatunki
  • T. s. pernambucensis Berla, 1946[3]
  • T. s. solitarius (Vieillot, 1819)
Kategoria zagrożenia (CKGZ)[4]

Zasięg występowania
Mapa występowania

Kusacz samotny[5] (Tinamus solitarius) – gatunek dużego ptaka z rodziny kusaczy (Tinamidae).

Taksonomia

[edytuj | edytuj kod]

Podgatunki

[edytuj | edytuj kod]

Międzynarodowy Komitet Ornitologiczny (IOC) uznaje kusacza samotnego za gatunek monotypowy[6]. Część systematyków wyróżnia jednak dwa podgatunki[7][8]:

  • T. solitarius pernambucensis – wschodnio-środkowa Brazylia.
  • T. solitarius solitarius – wschodnia Brazylia, południowo-wschodni Paragwaj, północno-wschodnia Argentyna.

Etymologia

[edytuj | edytuj kod]
  • Tinamus: Tinamú – w języku ludu Kali'na „kusacz”[9].
  • solitarius: łac. solitarius – samotny, od solus, solius – sam[10].
  • pernambucensis: Pernambuco, Brazylia[11].
Jajo kusacza samotnego

Charakterystyka

[edytuj | edytuj kod]

Długość ciała 42,5–48 cm; masa ciała samców 1014–1500 g, samic 1710–1900 g[7]. Wierzch ciała brązowy, ciemię ciemniejsze. Skrzydła, grzbiet i kuper gęsto czarno prążkowane. Głowa i szyja ochrowe, z plamkami na bokach głowy, bielszym gardłem i płową smugą na bokach szyi. Przód szyi i pierś szare, brzuch białawy, boki delikatnie prążkowane. Zwykle żyje samotnie, jest bardzo ostrożny.

Zasięg występowania, środowisko

[edytuj | edytuj kod]

Wschodnia Ameryka Południowa – wschodnia Brazylia, południowo-wschodni Paragwaj, północno-wschodnia Argentyna. Nizinne lasy.

Status

[edytuj | edytuj kod]

Międzynarodowa Unia Ochrony Przyrody (IUCN) uznaje kusacza samotnego za gatunek bliski zagrożenia (NT – Near Threatened). Liczebność populacji wykazuje trend spadkowy, do czego przyczyniają się utrata siedlisk i polowania[4].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Tinamus solitarius, [w:] Integrated Taxonomic Information System (ang.).
  2. L.J.P. Vieillot: Nouveau dictionnaire d’histoire naturelle, appliquée aux arts, à l’agriculture, à l’économie rurale et domestique, à la médecine, etc. Wyd. Nouv. éd. presqu’ entièrement refondue et considérablement angmentée. T. 34. Paris: Chez Deterville, 1819, s. 105. (fr.).
  3. H.F. Berla. Lista das aves colecionadas em Pernambuco, com descrição de uma subespécie N., de um alótipo fêmea e notas de campo. „Boletim do Museu Nacional do Rio de Janeiro”. 65, s. 2, 1946. (port.). 
  4. a b Tinamus solitarius, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species (ang.).
  5. Systematyka i nazwa polska za: P. Mielczarek & M. Kuziemko: Rodzina: Tinamidae Gray,GR, 1840 (1831) – kusacze - Tinamous (wersja: 2018-03-31). [w:] Kompletna lista ptaków świata [on-line]. Instytut Nauk o Środowisku Uniwersytetu Jagiellońskiego. [dostęp 2020-08-01].
  6. F. Gill, D. Donsker & P. Rasmussen (red.): Ratites: Ostriches to Tinamous. IOC World Bird List (v10.2). [dostęp 2020-08-01]. (ang.).
  7. a b J. Cabot, F. Jutglar, E.F.J. Garcia & C.J. Sharpe: Solitary Tinamou (Tinamus solitarius). W: J. del Hoyo, A. Elliott, J. Sargatal, D.A. Christie & E. de Juana (red.): Handbook of the Birds of the World Alive. Barcelona: Lynx Edicions, 2017. [dostęp 2017-11-09]. (ang.).
  8. Solitary Tinamou (Tinamus solitarius). IBC: The Internet Bird Collection. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-03-12)]. (ang.).
  9. The Key to Scientific Names, Tinamus [dostęp 2017-11-09].
  10. The Key to Scientific Names, Solitaria [dostęp 2017-11-09].
  11. The Key to Scientific Names, Pernambucensis [dostęp 2017-11-09].

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • The Key to Scientific Names, J.A. Jobling (red.), [w:] Birds of the World, S.M. Billerman et al. (red.), Cornell Lab of Ornithology, Ithaca (ang.).
  • A. Gosler: Atlas ptaków świata. Warszawa: Multico Oficyna Wydawnicza, 2000. ISBN 83-7073-059-0.

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]