Przejdź do zawartości

Lew Czorny

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Lew Czorny
Лев Чёрный
Ilustracja
Imię i nazwisko urodzenia

Paweł Dmitrijewicz Turczaninow

Data i miejsce urodzenia

16 lutego/19 lutego 1878
Woroneż

Data i miejsce śmierci

21 września 1921
Moskwa

Narodowość

rosyjska

Lew Czorny, ros. Лев Чёрный, właśc. Paweł Dmitrijewicz Turczaninow, ros. Па́вел Дми́триевич Турчани́нов (ur. 16 lutego/19 lutego 1878 w Woroneż, zm. 21 września 1921 w Moskwie) – rosyjski myśliciel i działacz anarchoindywidualistyczny, a także poeta oraz czołowa postać lewicowych ruchów antybolszewickich podczas rewolucji październikowej[1].

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Kształcił się w gimnazjach w Czernihowie, Orle i Rosławiu. Po ukończeniu szkoły w lipcu 1899 wstąpił na wydział medyczny Uniwersytetu Moskiewskiego. 23 lutego 1901 został jednak aresztowany za udział w zamieszkach studenckich, wydalony z uczelni i wywieziony z Moskwy do Rosławia, gdzie miał przebywać pod nadzorem policji przez 3 lata. Po powrocie do Moskwy stworzył federację anarchistycznych stowarzyszeń, po czym został ponownie aresztowany i zesłany na 4 lata do Kraju Turuchańskiego, skąd dwukrotnie uciekał[2]. W 1907 opublikował książkę Nowy kierunek anarchizmu: anarchizm stowarzyszeniowy, w której zawarł podstawy swoich poglądów społeczno-politycznych[3].

W latach 1910–1913 przebywał w Paryżu[2], a następnie powrócił do Rosji, po czym po raz kolejny został aresztowany i zesłany na Syberię. Po zwolnieniu w 1917 wyjechał do Moskwy, gdzie cieszył się dużą popularnością wśród robotników jako wykładowca. Był także sekretarzem Moskiewskiej Federacji Grup Anarchistycznych, która powstała w marcu 1917[1].

W 1918, ze względu wzmożone represje ze strony władz bolszewickich, grupy anarchistyczne wchodzące w skład Moskiewskiej Federacji Grup Anarchistycznych utworzyły zbrojne oddziały samoobrony - Czarną Gwardię. Lew Czorny był aktywnym uczestnikiem tych działań[1].

W 1919 Lew Czorny dołączył do grupy o nazwie Podziemni Anarchiści, która opublikowała die gazety, które potępiły komunistyczną dyktaturę jako najgorszą tyranię w historii ludzkości. 25 września 1919 grupa Lewicowych eserowców i członków Podziemnych Anarchistów obrzuciło bombami główną siedzibę moskiewskiego Komitetu Partii Komunistycznej w proteście przeciw rosnącym represjom[1]. Atak miał miejsce w czasie obrad i zabitych zostało wówczas dwunastu komunistów, a czterdziestu pięciu zostało rannych, w tym Nikołaj Bucharin, redaktor bolszewickiej Prawdy[4].

W sierpniu 1921 gazeta Izwiestija opublikowała oficjalny raport, w którym ogłoszono, że dziesięciu "anarchistycznych bandytów" rozstrzelano bez przesłuchania i rozprawy sądowej. Wśród zabitych był Lew Czorny. Chociaż nie brał on udziału w bombardowaniu siedziby moskiewskiego KPK, to z racji swoich związków z Podziemnymi Anarchistami stał się potencjalnym kandydatem do procesu pokazowego. Komuniści odmówili przekazania jego ciała rodzinie, co dało podejrzenia, że Lew Czorny w rzeczywistości zmarł w wyniku tortur[1].

Poglądy

[edytuj | edytuj kod]

Lew Czorny uważał, w duchu nietzscheańskim, że wśród rosyjskiej burżuazji nastąpiło przewartościowanie wartości. Odrzucał również możliwość istnienia woluntarystycznych komun proponowanych przez Piotra Kropotkina, ponieważ uważał je jako potencjalne zagrożenie dla wolności jednostki[4]. Sam proponował tworzenie "wolnych stowarzyszeń niezależnych jednostek", co opisał w swojej publikacji Nowy kierunek anarchizmu: anarchizm stowarzyszeniowy[5].

Według badaczy myśli anarchistycznej, w tym Paula Avricha i Allana Antliffa, na poglądy Lwa Czornego duży wpływ miały dzieła Maxa Stirnera oraz Benjamina Tuckera[6].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b c d e Terry Phillips, Lev Chernyi, „The Match!”, 79, 1 września 1984 [dostęp 2018-12-29] [zarchiwizowane z adresu 2008-02-11] (ang.).
  2. a b Лев Черный [online], Политические идеологии в России, 30 grudnia 2018 [dostęp 2018-12-30] [zarchiwizowane z adresu 2018-12-30] (ros.).
  3. Черный Л. Новое направление в анархизме: ассоциационный анархизм, wyd. Издание второе, с биографическим очерком автора, Нью-Йорк: Издание Рабочего Союза "Самообразование", 1923.
  4. a b Paul Avrich, The Russian Anarchists, AK Press, 2006, ISBN 1-904859-48-8.
  5. Lew Czornyj, Новое направление в анархизме: Ассоциационный анархизм, Nowy Jork 1923.
  6. Allan Antliff, Anarchy, Power, and Poststructuralism, 2007, s. 55-66.