Przejdź do zawartości

Muzyka na wodzie

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Georg Friedrich Händel (po lewej) i Jerzy I Hanowerski podczas rejsu po Tamizie 17 lipca 1717 roku

Muzyka na wodzie (Water Music) – instrumentalna kompozycja Georga Friedricha Händla. W katalogu dzieł Handla figuruje jako trzy suity (F-dur, D-dur i G-dur). Dzieło to stanowi przykład barokowej muzyki rozrywkowej. Jest to jedno z najpopularniejszych dzieł Händla.

Water Music została przez Händla wykonana z okazji przejazdu króla Jerzego I po Tamizie. Według części muzykologów, znajdują się w niej utwory, które powstały na trzy różne okazje. Zostały skomponowane na użytek szerszej publiczności, w ramach popularnej wówczas plenerowej muzyki rozrywkowej, granej w parkach i pałacowych ogrodach. Jednak badacz tej tematyki – Christopher Hogwood stwierdził, że kompozycja stanowi "jedną długą sekwencję części"[1]. Na kompozycję składają się tańce dworskie, tańce ludowe, kantylenowe, adagia, arie. Dzieło to przeznaczone zostało do wykonywania na wolnym powietrzu, co wymuszało skład orkiestry opartej na smyczkach i zwiększonej obsadzie instrumentów dętych.

Z powstaniem utworu wiąże się anegdota, która jest kwestionowana przez Christophera Hogwooda[2]:

Händel, który pełnił funkcję kapelmistrza na dworze elektora hanowerskiego, samowolnie porzucił pracę, udając się do Londynu z nadzieją na zrobienie szybkiej kariery na dworze królowej Anny, wielbicielki jego muzyki. Nagła śmierć królowej i objęcie tronu właśnie przez elektora Hanoveru, położyły kres tym planom. Za namową przyjaciół, mistrz uciekł się do podstępu. Skomponował kilka drobnych utworów przeznaczonych do wykonywania na wolnym powietrzu i kiedy pewnego dnia król wypłynął na przejażdżkę po Tamizie, podpłynął na swej łodzi. Nierozpoznany, zaprezentował swoją kompozycję. Król był oczarowany i przywrócił Händla do łask.

Drugim znaczącym dziełem Händla o podobnym charakterze jest Muzyka dla Królewskich Ogni Sztucznych (Music for the Royal Fireworks) powstała w 1749 roku.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Hogwood 2010, s. 341
  2. Hogwood 2010, s. 76

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Christopher Hogwood: Händel. Kraków: 2010.