Przejdź do zawartości

Sierżant sztabowy

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
sierżant sztabowy
Wojska Lądowe
Aktualne oznaczenie stopnia
naramiennik
naramiennik
kurtka nieprzemakalna
kurtka nieprzemakalna
Oznaczenie stopnia w 1919

sierżant (wachmistrz) sztabowy[1]

naramiennik
naramiennik

Sierżant sztabowypodoficerski stopień wojskowy pomiędzy starszym sierżantem a starszym sierżantem sztabowym.

Odpowiednik bosmana sztabowego w Marynarce Wojennej. W SZ RP stopień został wycofany w 2004 r., pozostał jako stopień służbowy w SG, SW, ABW, AW, SKW, Policji.

W Siłach Zbrojnych PRL należał do grupy podoficerów starszych[2].

Podoficerowie zawodowi, żołnierze rezerwy oraz osoby niepodlegające obowiązkowi służby wojskowej posiadający stopień wojskowy sierżant sztabowy (bosman sztabowy) zostali mianowani z dniem 1 stycznia 2014 roku na stopień młodszy chorąży (młodszy chorąży marynarki)[3].

Oznaczenie

[edytuj | edytuj kod]

W myśl Przepisu Ubioru Polowego Wojsk Polskich r. 1919 naramienniki kurtki i płaszcza oszyte dokoła wzdłuż wolnej krawędzi taśmą karmazynową wełnianą o szerokości 1 cm[4]

Zgodnie z przepisami ubiorczymi żołnierzy Wojska Polskiego z 1972 roku sierżant sztabowy nosił na przodzie otoku czapki garnizonowej haftowaną bajorkiem oznakę w kształcie litery "V" skierowaną kątem w dół, o ramionach długości 3,3 cm i szerokości 5 mm, oraz pasek długości 2,5 cm i szerokości 5 mm, bezpośrednio umieszczony poziomo pod znakiem litery "V". Naramiennik obszyty wokół taśmą szerokości 8 mm z wyjątkiem wszycia przy rękawie; na naramiennikach wewnątrz obszycia – znak w kształcie litery "V" (krokiewka). Rozwarcie ramion krokiewki w kierunku guzika naramiennika – pod kątem 60 st; odległość od wszycia rękawa do wierzchołka krokiewki 2 cm, oraz bezpośrednio pod oznaką pasek poprzeczny, równoległy do wszycia rękawa[5].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Przepis Ubioru Polowego Wojsk Polskich r.1919 ,Tablica X
  2. Podręcznik dowódcy drużyny. s. 66.
  3. Dz.U. z 2013 r. poz. 1355
  4. Przepis Ubioru Polowego Wojsk Polskich. s. 20.
  5. Przepisy ubiorcze żołnierzy Wojska Polskiego z 1972 roku. s. 49-55.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Ministerstwo Obrony Narodowej; Inspektorat Szkolenia: Podręcznik dowódcy drużyny; Szkol. 378/69. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1971.
  • Przepis ubioru polowego Wojsk Polskich. Warszawa: Zakłady Graficzno-Wydawnicze „Książka”, 1919.
  • Przepisy ubiorcze żołnierzy Wojska Polskiego; sygn. Mund. 45/71/III. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1972.