Przejdź do zawartości

Stefan Wiechecki

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Stefan Wiechecki
Wiech
Ilustracja
Stefan Wiechecki „Wiech”
Data i miejsce urodzenia

10 sierpnia 1896
Warszawa

Data i miejsce śmierci

26 lipca 1979
Warszawa

Narodowość

polska

Język

polski

Dziedzina sztuki

proza, satyra

Odznaczenia
Order Sztandaru Pracy II klasy Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Walecznych (1920–1941) Medal Niepodległości Srebrny Krzyż Zasługi Srebrny Wawrzyn Akademicki Medal 10-lecia Polski Ludowej
Odznaka honorowa „Za Zasługi dla Warszawy” (złota)
Stefan Wiechecki rozmawiający z dorożkarzem (1960)
Na zakupach, lata 60.
Tablica upamiętniająca pisarza Stefana Wiecheckiego na domu przy ul. Stalowej 1 w Warszawie, gdzie mieszkał i tworzył do maja 1939 (a nie, jak sugeruje tablica, do śmierci)
Tablica na stołecznym pasażu Stefana Wiecheckiego „Wiecha”
Grób Stefana Wiecheckiego na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie

Stefan Wiechecki, ps. Wiech (ur. 10 sierpnia 1896 w Warszawie, zm. 26 lipca 1979 tamże) – polski prozaik, satyryk, publicysta i dziennikarz.

Autor uznawany jest za uosobienie warszawskości z uwagi na swoją twórczość pisaną stylem gwarowym, nazwanym wiechem. Najbardziej znane są jego felietony, z którymi jego postać jest kojarzona. Nazywany Homerem warszawskiej ulicy[1].

 Osobny artykuł: Wiech.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Urodził się 10 sierpnia 1896 w Warszawie na Woli jako jeden spośród dziesięciorga dzieci Teodora Wiecheckiego, właściciela sklepu wędliniarskiego przy ul. Marszałkowskiej[2], i Ludwiki z Czarniawskich[3].

Po zdaniu w 1916 roku matury w Gimnazjum Wojciecha Górskiego w Warszawie, prawdopodobnie wstąpił do I Brygady Legionów Polskich pod dowództwem Józefa Piłsudskiego[3]. Od 13 stycznia 1917 służył jako ułan w 3. szwadronie 2 Pułku Ułanów Legionów Polskich[3]. W 1918 roku wrócił do cywila i jako Stefan Gozdawa (pseudonim wzięty z Rodziewiczówny) grywał w różnych teatrach – w sumie kilkanaście ról. W 1920 brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej w 2 pułku ułanów i przy jego dowódcy pełnił funkcję adiutanta w stopniu wachmistrza[2]. Odznaczony Krzyżem Walecznych[1].

W 1923 roku został rzecznikiem prasowym Polskiego Czerwonego Krzyża i ożenił się z Leokadią Fałdowską[2]. Porzucił pracę rzecznika i w latach 1924–1926 był dyrektorem Teatru Popularnego na Woli[4] u zbiegu ulic Wolskiej i Młynarskiej, w pobliżu Kercelaka. Teatr – finansowany przez ojca Wiecheckiego – ostatecznie upadł[2]. Przez wiele lat Wiecheccy mieszkali w pobliżu Kercelaka; miejsca, w którym stykały się gwary z całego miasta, których językoznawcy dla przedwojennej Warszawy wyodrębnili co najmniej pięć[1].

Po upadku teatru „Wiech” odbył staż reporterski w „Kurierze Warszawskim” oraz „Kurierze Czerwonym” (od 1932 gazeta nosiła tytuł „Dobry Wieczór! Kurier Czerwony”), gdzie został sprawozdawcą sądowym[4]. Sprawozdania pochodziły ze śródmiejskich sądów grodzkich. W wyniku tej pracy jego twórczość ewoluowała i pojawił się charakterystyczny dla Wiecha styl gwarowy[1].

W okresie międzywojennym dziennikarstwo nie było podstawą utrzymania Wiecheckiego. Prowadził też sklep ze słodyczami znanej warszawskiej firmy „Fuchs i Synowie” w centrum Nowej Pragi na rogu ulic Stalowej, Inżynierskiej i 11 Listopada, pod adresem ul. Stalowa 1[5] (gdzie również, na trzecim piętrze, mieszkał)[6].

Według niepotwierdzonych informacji, podczas powstania warszawskiego publikował w staromiejskim dzienniku „Powstaniec”.

Po wojnie Wiechecki pisał felietony do „Życia Warszawy” i „Kuriera Codziennego”, a następnie do „Expressu Wieczornego”, któremu Wiech pozostał wierny aż do śmierci.

Wszystkie jego utwory objęte były w 1951 roku zapisem cenzury w Polsce, podlegały natychmiastowemu wycofaniu z bibliotek[7].

Był autorem popularnych felietonów pisanych gwarą warszawską, przedstawiających w satyrycznym świetle mieszkańców Warszawy, a po II wojnie światowej i zagładzie miasta, mieszkańców warszawskich dzielnic: Targówka i Szmulowizny; w felietonach stworzył m.in. postać historyka amatora pana Teofila Piecyka oraz pana Walerego Wątróbki komentującego codzienne życie stolicy. Felietony, humoreski i reportaże Wiecha były wydawane również w zbiorach, m.in.: „Ja panu pokażę!” (1938), „Wiadomo – stolica!” (1946), „Helena w stroju niedbałem” (1949), „Ksiuty z Melpomeną” (1963), „Śmiech śmiechem” (1968), „Dryndą przez Kierberdzia” (1990).

Wiechecki przedstawił też swych bohaterów, choć nieco innych niż w felietonach, w powieści „Café »Pod Minogą«” (1957), i jej kontynuacji „Maniuś Kitajec i jego ferajna”(1960); jest również autorem wspomnień „Piąte przez dziesiąte” (1970). W 1959 został zrealizowany film Café »Pod Minogą« na motywach powieści pod tym samym tytułem.

Oprócz tych 2 powieści Wiech po wojnie napisał swoją interpretację historii Polski pt. „Helena w stroju niedbałem, czyli królewskie opowieści pana Piecyka”. Dla Polskiego Radia nagrał też swoje monologi i czytał swoje felietony[1].

Zmarł z powodu choroby serca[2]. Został pochowany na cmentarzu Powązkowskim (kwatera 169-2-8)[4][8].

Krytyka twórczości

[edytuj | edytuj kod]

Po wojnie, w latach 50. i 60., Wiech był krytykowany przez polonistów Jana Błońskiego i Zygmunta Lichniaka za zaśmiecanie języka polskiego gwarą z przedmieść Warszawy. Z ostrą krytyką wystąpił także Jacek Bocheński na łamach „Życia Warszawy”. W obronie Wiecheckiego stanął profesor Bronisław Wieczorkiewicz. Sam autor zaś napisał ironiczny artykuł „Znakiem tego” zamieszczony w „Expressie Wieczornym”, ozdobiony rysunkiem Jerzego Zaruby. Na rysunku tym Wiech trzyma esej Bocheńskiego a Walery Wątróbka pokazuje go palcem ze słowami „Śmiej się pan z tego!”.

Tuwim nazywał Wiecha Homerem warszawskiej ulicy i warszawskiego języka. W „Kwiatach polskich” o Wiechu pisał tak:

Potem to ślicznie Wiech uwieczniał,
z daleka więc do pana Wiecha
pełen wdzięczności się uśmiecham…
I cóż pan teraz uskutecznia?

Wiech nie posługiwał się czystą gwarą przypisaną którejś z przedwojennych dzielnic Warszawy, była to raczej jej mieszanka. Po wojnie, gdy gwara wyszła z użycia i stała się językiem martwym, Wiech nadal ją rozwijał. Dziś trudno już dociekać, co zostało przez Wiecha przetworzone, co jest prawdziwym wyrażeniem gwarowym, a co zostało przez niego wymyślone[1].

Twórczość

[edytuj | edytuj kod]

Pierwszy zbiór opowiadań „Znakiem tego” Wiechecki wydał własnym sumptem, nikt nie był zainteresowany ich drukiem. Dopiero, gdy cały nakład rozszedł się w dwa tygodnie, znaleźli się chętni wydawcy. Wiech spotykał się z niezbyt przychylnym przyjęciem krytyków i literatów zarówno przed wojną, jak i w okresie powojennym. Przed wojną zaszufladkowano go jako felietonistę, po wojnie zaś gwara warszawska nie pasowała do miasta zasiedlonego przez przybyszów z całego kraju i została zakwalifikowana jako gwara peryferii Warszawy. Akcja przedwojennych felietonów Wiecha dzieje się prawie zawsze w Śródmieściu, po wojnie zaś na Targówku i Szmulkach, gdzie ocalały fragmenty autentycznego miasta i jego mieszkańców. W okresie przed wojną w twórczości Wiecha widać starania o odwzorowanie typów i zachowań ludzkich, po wojnie jego twórczość to stylizowana kronika Warszawy doby socjalizmu[1].

Już przed wojną powstała postać Teofila Piecyka, zwanego czasem Teosiem Piecykiem albo panem Piecykiem, i Walerego Wątróbki. W powojennych felietonach pojawiły się też inne fikcyjne postacie stereotypowych warszawiaków. Najczęściej przewijali się:

  • Teofil Piecyk; w przedwojennych reportażach pojawiają się też imiona Euzebiusz, Antoni i Konstanty;
  • Walery Wątróbka;
  • Gienia Wątróbkowa – żona Walerego Wątróbki;
  • szwagier Piekutoszczak – brat Gieni; jego imię – Feliks – występuje w utworach bardzo rzadko; w przedwojennych felietonach z cyklu „Walery Wątróbka ma głos” pojawiają się też imiona Leon i Teofil; Piekutoszczak to prawdopodobnie warszawska, gwarowa forma nazwiska Piekutowski;
  • Maniuś Kitajec (Marian Kondracki);
  • Piskorszczaki - bracia Piskorscy: Stanisław i Wacław "Szmaja";
  • wuj Wężyk z Grójca i jego żona, ciotka Wężykowa;
  • ciotka Kuszpietowska;
  • Apolonia Karaluch.

Dzieła

[edytuj | edytuj kod]

Do dziś Stefan Wiechecki nie doczekał się publikacji całości dorobku pisarskiego. Wśród jego dokonań wymieniane są[1]:

  • Zbiory opowiadań i felietonów:
    • Stefan Wiechecki, „Dzieła wybrane, czyli Wiech - śmiej się pan z tego. Tom I - wybór felietonów 1936–1939, Tom II - wybór felietonów 1946 – 1955”, PIW, Warszawa 1958;
    • „Znakiem tego” (1936), „Wysoka eksmisjo” (1937), „W ząbek czesany...” (1938), „Syrena w sztywniaku” (1938), „Ja panu pokażę!” (1938), „Piecyk i S-ka” (1939), „Wiadomo – stolica” (1945), „Spacerkiem przez Poniatoszczaka” (1946), „G jak Gienia” (1948), „Helena w stroju niedbałem, czyli królewskie opowieści pana Piecyka” (1948), „Z bukietem w ręku” (1949), „Do wyboru, do koloru” (1950), „Na perłowo” (1951), „Spokojna głowa” (1953), „Wiejskie wczasy” (1953), „Szafa gra” (1955), „Śmiej się pan z tego” (1956), „Zero do kółka” (1956), „Wariackie papiery” (1957), „Rodzina Mortusiaków” (1959), „Dryndą przez Kierbedzia” (1960), „Warszawa da się lubić” (1962), „Ksiuty z Melpomeną” (1963), „Wątróbka po warszawsku” (1965), „Wisła się pali” (1967), „Śmiech śmiechem” (1968), „Przez lufcik” (1972), „A to ci polka!” (1974).
  • Powieści:
    • „Café »Pod Minogą«” (1957)
    • „Maniuś Kitajec i jego ferajna” (1960)
  • Wspomnienia:
    • „Piąte przez dziesiąte” (1970)

W latach 2000–2015 Robert Stiller zebrał i zredagował do druku książkowego wszystkie możliwe do odnalezienia przedwojenne opowiadania, felietony i reportaże Wiecha, także te zebrane uprzednio w tomikach „Znakiem tego”, „Wysoka eksmisjo”, „W ząbek czesany...”, „Syrena w sztywniaku”, „Ja panu pokażę!” oraz „Piecyk i S-ka”

  • Opowiadania przedwojenne:
    • „Bitwa w tramwaju” (2000), „Zakochany złodziej” (2000), „Mąż za tysiąc złotych” (2000), „Głowa spod łóżka” (2000), „Trup przy telefonie” (2001), „Skarby w spodniach” (2001), „W sidłach demona” (2001), „Fatalna czternastka” (2001), „Czaszka w rondlu” (2007), „Wytworny rzeźnik” (2008), „Pożycz mi rewolweru!” (2012), „Kusicielka w opałach” (2013).
  • Felietony przedwojenne:
    • „Walery Wątróbka ma głos” (2014)
  • Reportaże przedwojenne:
    • „Jesień na Kercelaku” (2015)
    • „Odświętna butelka” (2015)

Równocześnie z edycją przedwojennych opowiadań, felietonów i reportaży Wiecha ukazuje się seria będąca wznowieniem opowiadań, felietonów, reportaży i monologów, które ukazały się w powojennych tomikach autora. Do 2020 roku ukazały się:

  • „Ksiuty z Melpomeną” (2001)
    • edycja oparta na poszerzonym wydaniu z 1979 roku
  • Helena w stroju niedbałem czyli królewskie opowieści pana Piecyka” (2002)
  • „Wiadomo-stolica” (2011)
    • książka zawiera twórczość zebraną uprzednio w tomikach „Wiadomo-stolica” oraz „G jak Gienia”
  • „Pantofelki z flądry” (2011)
    • książka zawiera twórczość zebraną uprzednio w tomikach „G jak Gienia”, „Z Bukietem w ręku” oraz „Do wyboru do koloru”
  • „Koza w kagańcu” (2012)
    • książka zawiera twórczość zebraną uprzednio w tomikach „Na perłowo” oraz „Spokojna głowa”
  • „Szafa gra” (2013)
    • książka zawiera twórczość zebraną uprzednio w tomiku „Szafa gra”
  • „Wariackie papiery” (2017)
    • książka zawiera twórczość zebraną uprzednio w tomikach „Szafa gra”, „Wariackie papiery” oraz „Zero do kółka”
  • „Rodzina Mortusiaków” (2017)
  • „Wątróbka po warszawsku” (2018)
  • „Wisła się pali” (2018)
  • „Niejaki komputer” (2019)
    • książka zawiera twórczość zebraną uprzednio w tomiku „Śmiech śmiechem”
  • „A to ci Polka!” (2019)
    • książka zawiera twórczość zebraną uprzednio w tomiku pod tym samym tytułem
    • „Koncert na sikawkę” (2020)
    • książka zawiera twórczość zebraną uprzednio w tomiku „Przez lufcik“

Z powyższej edycji wyłączono jedynie opowiadania będące dubletami – Wiech niekiedy zmieniał nieznacznie treść któregoś ze starszych opowiadań i tak przekształcone dawał do ponownego druku.

W 1990 roku ukazał się zbiór przedwojennych opowiadań Wiecha o tematyce żydowskiej pt. „Koszerny kozak czyli opowiadania żydowskie”. Całość twórczości Wiecha o tematyce żydowskiej zawierają tomiki: „Mąż za tysiąc złotych”, „Głowa spod łóżka”, „Trup przy telefonie”, „Skarby w spodniach”.

Publikował też pod nazwiskiem Stefan Gozdawa - sztuki teatralne:

– „Porucznik pierwszej brygady: Sztuka w 3 aktach, osnuta na tle dziejów polskiej organizacji strzeleckiej i legjonowych bojów w czasie wojny światowej” (wydana pod nazwiskiem Stefan Gozdawa-Wiechecki, Lwów, Spółka Nakładowa Odrodzenie BR. (CA. 1923) - wg innych źródeł rok I wydania 1929)

– „Bitwa pod Radzyminem czyli śmierć ks. Skorupki: Sztuka narodowa w 3 aktach” (rok wydania ????)

Felieton na zamówienie:

– „To będzie dzielnica” - opowiadanie w wydawnictwie „Praga Północ 1964–1968” wydanym przez Prezydium DRM (nakład 3000)

I na koniec „białe kruki” - informacji o tych pozycjach nie znajdzie się w żadnym opisie poświęconym Wiechowi:

– „Syrena w sztywniaku” (zawierający zbiory „Syrena w sztywniaku” i „Wysoka eksmisjo”). Nowy York, 1944, Roy Publishers. Przeznaczone dla więźniów obozów (pieczęć „War Prisoners AID. World;s Committee YMCA, Geneva, Switzerland” oraz pieczęć „11278 US. CENSOR”) i żołnierzy polskich walczących na froncie zachodnim (pieczęć „D-two 4 kompanii zaopatrywania H.Q. 4 Coy Polish A.S.C.”). Okładka sztywna - zielona.

– „Wysoka eksmisjo”. Londyn, 1945, Kiosk Ogniska[9]

Ordery i odznaczenia

[edytuj | edytuj kod]

Pamięć o Wiechu

[edytuj | edytuj kod]

W 1990 ukazała się biografia Stefana Wiecheckiego „Nad szarej Wisły brzegiem... Książka o Stefanie Wiecheckim-Wiechu” Tadeusza Wittlina[16].

Imieniem Wiecha został w roku 2006 nazwany pieszy pasaż w Śródmieściu Warszawy, a na domu przy ul. Stalowej 1 znajduje się tablica go upamiętniająca[4]. Imieniem Wiecheckiego nazwano jeden z parków na Targówku, istnieje też ulica Teofila Piecyka, jednego z bohaterów wymyślonych przez Wiecha, nazwana tak jeszcze za życia autora[2].

W 2019 roku ukazała się bogato ilustrowana opowieść biograficzna Stefana Wiecheckiego „Ech, panie Wiech!” autorstwa Janusza Dziano i Danuty Koper[17].

Stefana Wiecheckiego upamiętnia jedna z tablic Praskiej Galerii Sław wmurowanych w chodnik ul. Stalowej w 2017 roku[18].

Adaptacje prozy Wiecha

[edytuj | edytuj kod]

W 1956 Zespół Filmowy Iluzjon wyprodukował film pn. „Cafe Pod Minogą” na podstawie powieści „Wiecha” pod tym samym tytułem. To komedia obyczajowa, ukazująca – w specyficznym wiechowskim ujęciu – mieszkańców Warszawy, walczących w latach okupacji z wrogiem i niosących pomoc ciemiężonym rodakom. Scenariusz: Bronisław Brok, Stefan Wiechecki „Wiech”. Reżyseria: Bronisław Brok. Obsada: Adolf Dymsza, Wacław Jankowski, Włodzimierz Skoczylas, Feliks Chmurkowski, Stefania Górska, Krystyna Kołodziejczyk, Bolesław Płotnicki, Hanka Bielicka i inni[19].

W 1996 Telewizja Polska wyprodukowała spektakl pn. „Tramwaj w konfiturach”, w dwóch częściach: „Jesień–zima” oraz „Wiosna–lato” na podstawie felietonów „Wiecha” z lat 30. XX wieku. Akcja rozgrywa się w tramwaju, w którym typowi bohaterowie wiechowszczyzny spierają się i wadzą, lub dyskutują o imponderabiliach. Scenariusz i reżyseria: Tadeusz Pawłowicz. Obsada: Hanka Bielicka, Irena Kwiatkowska, Bogdan Baer, Damian Damięcki, Krzysztof Kowalewski[20].

W 2000 Telewizja Polska wyprodukowała dokument inscenizowany pn. „Wiech moja miłość”. Film jest hołdem dla Pana Piecyka, granego przez Zbigniewa Zamachowskiego. W widowisku przechodzi on metamorfozę – od dziecka do wieku męskiego, a nawet dalej „w smugę cienia”. Uosabia jednocześnie samego „Wiecha” i wyraża jego punkt widzenia, poglądy, doznania i uczucia. Oddaje również pełnię geniuszu wiechowskiego humoru, życzliwie kreślącego ludzi z ich przywarami i słabościami. Scenariusz i reżyseria: Józef Gębski. Obsada: Zbigniew Zamachowski, Brian Scott, Natalia Gębska, Józef Gębski[21].

W 2017 Wydawnictwo Fundacji Animacja opublikowało komiks pn. „Praga Gada. O międzywojniu” adaptujący nie tylko autentyczne relacje najstarszych mieszkańców warszawskiej Pragi, pamiętających II RP, ale także trzy felietony „Wiecha” z lat 30. XX wieku. Połączone zostały one w jedną nowelę graficzną o tytule „Ciuchcia Wiecha”. Komiks zawiera 6 nowel graficznych o tytułach: „Bohaterski miś, Kredki, Anioł ze zdjęcia, Melon, Trzeci stopień oddalenia, Ciuchcia Wiecha, Farmazoniarz, Git-Ptaki.” Scenariusz: Przemysław J. Olszewski. Mieczysław Gajda, Nikola Kucharska. Projekt okładki: Przemysław J. Olszewski. Rysunki komiksowe: Alberto Pagliaro, Tony Sandoval, Mirosław Urbaniak, Daniel Baum, Nikola Kucharska[22].

W 2018 Wydawnictwo Fundacji Animacja opublikowało komiks adaptujący ponad 20 felietonów „Wiecha” z lat 30. XX wieku pn. „Praga Gada Wiechem raz!" Komiks zawiera tekst krytyczny o fenomenie twórczości prozaika i gwarze warszawskiej autorstwa Przemysława J. Olszewskiego, biografię „Wiecha” autorstwa Janusza Dziano oraz komentarze żyjących w 2018 r. seniorów (pokolenie 90+) pamiętających debiut literata, klimat międzywojennej Warszawy i folklor warszawskiego proletariatu. Komiks podzielony jest na 6 nowel graficznych o tytułach: „Kominiarski kanarek, Walery Wątróbka ma głos, Sardynki tańsze, O honor rodu, Do chrzanu Bielany, Bohaterski miś II". Scenariusz i projekt okładki: Przemysław J. Olszewski. Rysunki komiksowe: Alberto Pagliaro, Tony Sandoval, Mirosław Urbaniak, Sławomir Kiełbus[23].

W 2018 Wydawnictwo Fundacji Animacja opublikowało słuchowisko pn. „Praga Gada Wiechem” z audiofonicznymi interpretacjami 18 felietonów „Wiecha” wykorzystanymi również w komiksie „Praga Gada Wiechem raz!”. Głosu użyczyli współcześni mieszkańcy warszawskiej Pragi i Targówka, znający z autopsji właściwą intonację i frazowanie wyrażeń gwarowych, w wieku od 17 do 80 lat[24].

Zobacz też

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b c d e f g h Paweł Szczutowski. Wiech wciąż nieznany. „Stolica, Warszawski Magazyn Ilustrowany.”. nr 7-8 (2220-21) (lipiec-sierpień 2010). s. 41-42. ISSN 0039-1689. 
  2. a b c d e f Przemysław Burkiewicz. Wiech wiecznie żywy. „Express Wieczorny”. 
  3. a b c Żołnierze Niepodległości ↓.
  4. a b c d Maciej Robert. Wiadoma rzecz – stolyca. „Życie Warszawy”, 2009-07-23. 
  5. Nowa Praga i Nowostalowa. W: Jerzy Kasprzycki: Korzenie miasta: warszawskie pożegnania. T.3, Praga. Warszawa: „Veda”, 1998, s. 146. ISBN 83-85584-52-8.
  6. Dorota Wilkiewicz: Ulice i uliczki naszej Pragi. Warszawa: Towarzystwo Przyjaciół Pragi, 1999, s. 98. ISBN 83-906889-2-1.
  7. Cenzura PRL, posłowie Zbigniew Żmigrodzki, Wrocław 2002, s. 13.
  8. Cmentarz Stare Powązki: LEOKADIA IRENA WIECHECKA, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [dostęp 2019-12-18].
  9. W [online], Biblioteka Polska Londyn [dostęp 2021-07-13] (pol.).
  10. a b c „Kurier Polski”, nr 163 z 1 sierpnia 1979, s. 2 (nekrolog).
  11. M.P. z 1955 r. nr 91, poz. 1144 „za zasługi w dziedzinie kultury i sztuki”.
  12. M.P. z 1952 r. nr 70, poz. 1078 „za zasługi w dziedzinie kultury i sztuki”.
  13. M.P. z 1934 r. nr 27, poz. 41 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
  14. M.P. z 1937 r. nr 257, poz. 407 „za szerzenie zamiłowania do literatury polskiej”.
  15. M.P. z 1955 r. nr 70, poz. 888 - Uchwała Rady Państwa z dnia 12 stycznia 1955 r. nr 0/105 - na wniosek Zarządu Głównego Robotniczej Spółdzielni Wydawniczej „Prasa”.
  16. Tadeusz Wittlin: Nad szarej Wisły brzegiem ... Książka o Stefanie Wiecheckim-Wiechu. Londyn: Polska Fundacja Kulturalna, 1990. ISBN 0-85065-198-0.
  17. „Ech, panie Wiech”. lubimyczytac.pl [dostęp 2020-01-11]
  18. Na Stalowej odsłonięto Praską Galerię Sław. twoja-praga.pl, 30 września 2017. [dostęp 2023-02-28].
  19. FilmPolski.pl, „FilmPolski” [dostęp 2018-06-05] (pol.).
  20. FilmPolski.pl, „FilmPolski” [dostęp 2018-06-05] (pol.).
  21. FilmPolski.pl, „FilmPolski” [dostęp 2018-06-05] (pol.).
  22. Komiks „Praga Gada. O międzywojniu” - Praga Gada, „Praga Gada”, pragagada.pl, 30 sierpnia 2016 [dostęp 2018-06-05] (pol.).
  23. Komiks Wiechem raz! - Praga Gada, „Praga Gada”, pragagada.pl, 13 stycznia 2018 [dostęp 2018-06-05] (pol.).
  24. Audio - Praga Gada, „Praga Gada”, pragagada.pl [dostęp 2018-06-05] (pol.).

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]