Przejdź do zawartości

Sznaucer olbrzym

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Sznaucer olbrzym
Ilustracja
Sznaucer olbrzym o umaszczeniu całkowicie czarnym
Inne nazwy

Sznaucer monachijski, sznaucer piwny (dawne nazwy)

Kraj patronacki

Niemcy

Wymiary
Wysokość

65–70 cm (psy),
60–65 cm (suki)

Masa

35-47 kg[1]

Klasyfikacja
FCI

Grupa II, Sekcja 1,
nr wzorca 181

AKC

Working

ANKC

Grupa 6 (Utility)

CKC

Grupa 3 - Working Dogs

KC(UK)

Working

NZKC

Utility

UKC

Herding Dog Breeds

Wzorce rasy

Sznaucer olbrzymrasa psów, należąca do II grupy (wd.FCI) - Pinczery i sznaucery, molosy, szwajcarskie psy górskie i do bydła, pozostałe. Zaklasyfikowana do sekcji psów w typie pinczera i sznaucera w podsekcji sznaucery. Zgodnie z klasyfikacją amerykańską, należy do grupy psów pracujących[2]. Typ dogowaty[3]. Podlega próbom pracy[4].

Za oficjalną datę powstania rasy (według E. Harmsa) można przyjąć rok 1910, kiedy do hodowlanej księgi Klubu Sznaucera i Pinczera wpisano trzy suki i sześć psów.

Rys historyczny

[edytuj | edytuj kod]

Najprawdopodobniej przodkiem sznaucera olbrzymiego była stara górnobawarska odmiana psa wiejskiego, używanego do zaganiania i stróżowania. Przed drugą wojną światową hodowlę rozwinął Calaminus, który nigdy nie ujawnił z jakimi rasami krzyżował osobniki hodowlane. Aby uzyskać odpowiednią maść i uszlachetnić sylwetkę, pewne jest, że do krzyżowania użył czarnego doga niemieckiego. Spekuluje się, że użyte zostały także pudle duże.

Użytkowość

[edytuj | edytuj kod]

Początkowo psy te były hodowane tylko na terenach wiejskich przez chłopów wykorzystujących je do stróżowania gospodarstw, a także pilnowania wozów browarskich (stąd dawna nazwa sznaucer piwny). Zaliczany do psów obronnych[5].

Temperament

[edytuj | edytuj kod]

Pies silny o żywym usposobieniu. Jego charakterystycznymi cechami są odwaga, której towarzyszy spokój i przezorność, wierność wobec swego pana. Narządy zmysłów bardzo dobrze rozwinięte. Inteligencja, niezależność, siła i wytrwałość, odporność na zmiany pogody i choroby sprawiają, iż jest to pies służbowy, przeznaczony do ciężkiej, wymagającej wytrzymałości pracy.

Budowa

[edytuj | edytuj kod]
  • głowa: oglądana ze wszystkich stron powinna być prostokątna, długa, szlachetna w wyrazie
  • oczy: ciemnej barwy, owalne
  • uszy: wysoko osadzone, w kształcie litery "V", załamane (dawniej kopiowane)
  • tułów: zwarty, klatka piersiowa umiarkowanie szeroka, owalna w przekroju. Kłąb mocny, wyraźnie zaznaczony, powinien łagodnie przechodzić w płynną i prostą linię grzbietu. Front z wyraźnie zaznaczonym przedpiersiem
  • ogon: osadzony wysoko (dawniej kopiowany)

Szata i umaszczenie

[edytuj | edytuj kod]

Okrywa włosowa szorstka, twarda, gęsta. Składa się z gęstego podszerstka i włosa okrywowego. Cechami charakterystycznymi są broda na kufie i krzaczaste brwi. Najczęściej spotykane umaszczenie to czarne w całości, rzadziej spotykane są osobniki o umaszczeniu pieprz i sól.

Sznaucer olbrzym w towarzystwie sznaucera miniaturowego. Dwa przykłady umaszczenia typu "pieprz i sól".

Utrzymanie

[edytuj | edytuj kod]

Konieczność systematycznego trymowania sierści.

Zobacz też

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. FCI-Standard N° 181 / 18.04.2007 SZNAUCER OLBRZYM. Związek Kynologiczny w Polsce. [dostęp 2021-09-20]. (pol.).
  2. Ammy Marder, Debra Horwitz: Nasz pies. Poradnik dla właścicieli psów. s. 138.
  3. Rino Falappi: Czworonożni przyjaciele: rasy, pielęgnacja i hodowla psów. s. 68.
  4. Alain Fournier: Ilustrowana encyklopedia psów rasowych. s. 90.
  5. Magdalena Nowicka, Agnieszka Boczula: Psy obronne. s. 62 i 66.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Alain Fournier: Ilustrowana encyklopedia psów rasowych. Warszawa: Carta Blanca. Grupa Wydawnicza PWN, 2012. ISBN 978-83-7705-179-5.
  • Eva Maria Krämer: Rasy psów. Warszawa: Oficyna Wydawnicza MULTICO, 1998, s. 266. ISBN 83-7073-122-8.
  • Ammy Marder, Debra Horwitz: Nasz pies. Poradnik dla właścicieli psów. Warszawa: Książka i Wiedza, 1999. ISBN 83-05-13030-4.
  • Magdalena Nowicka, Agnieszka Boczula: Psy obronne. Warszawa: Książka i Wiedza, 2001. ISBN 83-05-13030-4.
  • Rino Falappi: Czworonożni przyjaciele: rasy, pielęgnacja i hodowla psów. Warszawa: Dom Wydawniczy "Bellona", 2001. ISBN 83-11-09354-7.
  • Joan Palmer: Psy rasowe; 235 ras; pochodzenie rasy, pielęgnacja, szkolenie, przygotowanie do pokazów. Warszawa: Agencja Elipsa, 1995. ISBN 83-85152-709.