Przejdź do zawartości

Urszula Kenar

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Urszula Kenar
Data i miejsce urodzenia

15 wrzesień 1947
Zakopane

Zawód, zajęcie

Scenarzysta

Rodzice

Antoni Kenar, Halina Micińska-Kenarowa

Dzieci

Zofia Kerneder, Karol Kerneder

Krewni i powinowaci

Anna Micińska (siostra przyrodnia)

Rzeźba na grobie Marii Witkiewiczowej na Cmentarzu Zasłużonych na Pęksowym Brzyzku, wykonana przez Urszulę Kenar[1] w pracowni Władysława Hasiora

Urszula Kenar (ur. w 1947 w Zakopanem) – polska scenografka teatralna.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Jej ojcem był Antoni Kenar, a matką Halina Micińska. Jej przyrodnią siostrą była Anna Micińska. Ukończyła Państwowe Liceum Sztuk Plastycznych w Zakopanem w klasie rzeźby. Następnie w krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych studiowała scenografię pod kierunkiem Andrzeja Stopki i Wojciecha Krakowskiego. Dyplom obroniła w roku 1973.

Debiutowała jako scenograf w roku 1973 w gdańskim Teatrze Wybrzeże, przygotowując z reżyserem Ryszardem Majorem sztukę Mirona Białoszewskiego Teatr osobny. Następnie współpracowała z Teatrem Nowym w Poznaniu, Teatrem Nowym w Łodzi, Teatrem Polskim we Wrocławiu, Teatrem im. Juliusza Słowackiego w Krakowie. Od roku 1983 związana z Teatrem Starym w Krakowie. Projektowała scenografie również dla Teatru Telewizji[2].

Scenografie w Teatrze Starym

[edytuj | edytuj kod]
  • Biedni ludzie F. Dostojewskiego, adaptacja i reżyseria T. Bradecki, muzyka S. Radwan, 22.01.1983.
  • Z życia glist P. O. Enquista, reżyseria K. Babicki, muzyka S. Radwan, 2.07.1983.
  • Woyzeck G. Büchnera, reżyseria T. Bradecki, muzyka S. Radwan, 18.01.1986.
  • Wiosna Narodów w Cichym Zakątku A. Nowaczyńskiego, reżyseria T. Bradecki, muzyka S. Radwan, 7.02.1987.
  • Zmiana P. Claudela, reżyseria M. Pasieczny, muzyka S. Radwan, 10.03.1990.
  • Godzina kota P. O. Enquista, reżyseria M. Pasieczny, muzyka S. Radwan, 8.01.1991.
  • Fantazy J. Słowackiego, reżyseria T. Bradecki, muzyka S. Radwan, 9.02.1991.
  • Przerżnąć sprawę D. Mameta, reżyseria R. Scanlan, muzyka K. Szwajgier, 1.04.1992.
  • Sonata Kreutzerowska L. Tołstoja, reżyseria M. Pasieczny, muzyka A. Zarycki, 13.03.1993.
  • Jak wam się podoba W. Shakespeare'a, reżyseria T. Bradecki, muzyka S. Radwan, 12.12.1993.
  • Cena A. Millera, reżyseria B. Wyszomirski, 14.01.1996.
  • Gimpel głupek I. B. Singera, reżyseria K. Orzechowski, opracowanie muzyczne M. Mejza, 14.09.1996.
  • Miarka za miarkę W. Shakespeare'a, reżyseria T. Bradecki, muzyka S. Radwan, 18.06.1998.
  • Tomasz Mann J. Łukosza, reżyseria K. Orzechowski, opracowanie muzyczne M. Mejza, 9.04.1999.
  • Kariera Artura Ui B. Brechta, reżyseria T. Bradecki, muz. S. Radwan, 20.11.1999.
  • Przyjaciele odchodzą. Przesłanie z ostatniego peronu Wszechświata Z. Herberta, adaptacja i reżyseria T. Malak, muz. S. Radwan, 15.12.2001.
  • Play Strindberg F. Dürrenmatta, reżyseria T. Bradecki, 14.03.2004

Nagrody

[edytuj | edytuj kod]
  • 1974 – nagroda III stopnia za scenografię do przedstawienia Teatr osobny Mirona Białoszewskiego, w reżyserii Ryszarda Majora w Teatrze Wybrzeże w Gdańsku, na 15 Festiwalu Polskich Sztuk Współczesnych we Wrocławiu;
  • 1980 – nagroda za scenografię do przedstawienia Koczowisko Tomasza Łubieńskiego, w reżyserii Tadeusza Minca w Teatrze Polskim we Wrocławiu, na 21. Festiwalu Polskich Sztuk Współczesnych we Wrocławiu;
  • 1986 – nagroda specjalna dla Tadeusza Bradeckiego, Urszuli Kenar i Stanisława Radwana za twórczą inspirację zespołu aktorskiego w przedstawieniu Woyzeck Georga Büchnera, w reżyserii Bradeckiego w Starym Teatrze w Krakowie, na 26. Kaliskich Spotkaniach Teatralnych;
  • 1987 – nagroda za scenografie do przedstawień Tadeusza Bradeckiego - Wiosny Ludów w cichym zakątku Adolfa Nowaczyńskiego ze Starego Teatru w Krakowie i Pana Jowialskiego Aleksandra Fredry z Teatru im. Jaracza w Łodzi, na 13. Opolskich Konfrontacjach Teatralnych "Klasyka Polska";
  • 1998 – nagroda za scenografię do przedstawienia Miarka za miarkę Szekspira, w reżyserii Tadeusza Bradeckiego ze Starego Teatru w Krakowie, na 2. Ogólnopolskim Festiwalu Komedii "Talia" w Tarnowie.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Halina Micińska-Kenarowa, Długi wdzięczności, Czesław Miłosz, Paweł Kądziela (oprac.), Jerzy Timoszewicz, Warszawa: Biblioteka „Więzi”, 2003, ISBN 83-88032-64-X, OCLC 69571527.
  2. Urszula Kenar w bazie filmpolski.pl