Przejdź do zawartości

Władimir Astapowski

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Władimir Astapowski
Владимир Астаповский
Pełne imię i nazwisko

Władimir Aleksandrowicz Astapowski

Data i miejsce urodzenia

16 czerwca 1946
Briańsk

Data i miejsce śmierci

12 kwietnia 2012
Moskwa

Wzrost

185 cm

Pozycja

bramkarz

Kariera juniorska
Lata Klub
Dinamo Briańsk
Neftczi Baku
Kariera seniorska[a]
Lata Klub Wyst. Gole
196?–1965 Neftczi Baku ? (-?)
1965–1968 SKCzF Sewastopol 37 (-?)
1969–1980 CSKA Moskwa 226 (-262)
1981–1982 SKA-Chabarowsk 19 (-?)
Kariera reprezentacyjna
Lata Reprezentacja Wyst. Gole
1975–1976  ZSRR olimpijska 6 (-4)
1975–1977  ZSRR 11 (-12)
Kariera trenerska
Lata Drużyna
198?–198? Wojskowy Klub Nampula (asystent)
DJuSSz CSKA Moskwa (asystent)
2004–200? DJuSSz Spartak Moskwa (asystent)
  1. Uwzględniono wyłącznie rozgrywki ligowe.
Dorobek medalowy
Igrzyska olimpijskie
brąz Montreal 1976 piłka nożna
Odznaczenia
Medal „Za pracowniczą wybitność” (ZSRR)

Władimir Aleksandrowicz Astapowski, ros. Владимир Александрович Астаповский (ur. 16 czerwca 1946 w Briańsku, Rosyjska FSRR, zm. 12 kwietnia 2012 w Moskwie) – rosyjski piłkarz, grający na pozycji bramkarza, reprezentant Związku Radzieckiego, trener piłkarski.

Kariera piłkarska

[edytuj | edytuj kod]

Kariera klubowa

[edytuj | edytuj kod]

Wychowanek zespołu Dynamo Briańsk. W połowie lat sześćdziesiątych wyjechał do Baku, gdzie uczył się w Szkole Marynarskiej oraz bronił barw szkolnej drużyny[1]. Tamże został zauważony przez trenerów miejscowego Neftczi Baku, w składzie którego rozpoczął karierę piłkarską. W 1965 przeszedł do SKCzF Sewastopol. Na początku sezonu 1969 został oddelegowany do CSKA Moskwa, dopiero 8 marca debiutował w składzie pierwszej drużyny. Jako zawodnik CSKA osiągnął swoje największe sukcesy. W 1980 po zmianie trenera odszedł do SKA-Chabarowsk, w barwach którego w 1982 zakończył karierę piłkarską[2].

Kariera reprezentacyjna

[edytuj | edytuj kod]

29 listopada 1975 debiutował w reprezentacji Związku Radzieckiego w spotkaniu towarzyskim z Rumunią zremisowanym 2:2. Łącznie od 24 września 1975 do 30 kwietnia 1977 rozegrał 11 meczów w narodowej oraz 6 meczów w olimpijskiej reprezentacjach. W 1976 zdobył brązowy medal Igrzysk Olimpijskich w Montrealu. Rywalizował o pozycję bramkarza Sbornej z Jewgienijem Rudakowem i Aleksandrem Prochorowem. Ostatecznie stracił miejsce w bramce na rzecz Jurija Diegtiariowa.

Kariera trenerska

[edytuj | edytuj kod]

Po zakończeniu kariery piłkarskiej służył w randze kapitana w radzieckich siłach zbrojnych. Pod koniec lat osiemdziesiątych podjął się pracy szkoleniowej. Przez pewien czas pracował w Mozambiku, pomagając trenować wojskowy klub w mieście Nampula[3]. W ostatnich latach zajmował się m.in. szkoleniem bramkarzy w CSKA Moskwa i Spartaku Moskwa[4]. Trzy lata trenował bramkarzy w kobiecej drużynie Krasnoarmiejska pod Moskwą. Jednocześnie występował w turniejach weteranów[5]. 12 kwietnia 2012 zmarł w Moskwie[6]. Pochowany na Cmentarzu Chowańskim w Moskwie[7].

Sukcesy i odznaczenia

[edytuj | edytuj kod]

Sukcesy klubowe

[edytuj | edytuj kod]

Sukcesy reprezentacyjne

[edytuj | edytuj kod]

Sukcesy indywidualne

[edytuj | edytuj kod]
  • wybrany do listy 33 najlepszych piłkarzy ZSRR: Nr 1 (1976), Nr 2 (1975)
  • najlepszy piłkarz ZSRR w plebiscycie tygodnika „Futboł”: 1976
  • najlepszy radziecki bramkarz w plebiscycie magazynu „Ogoniok”: 1976

Odznaczenia

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]