What do you think?
Rate this book
Guido Guerrieri #1
พยานไม่รู้เห็น
เด็กชายคนหนึ่งหายตัวไปขณะเล่นอยู่ริมทะเล
เมื่อตำรวจตามหาจนพบ เขาก็สิ้นใจไปเสียแล้ว
ชายผิวดำผู้เร่ขายของตามชายหาด ตกเป็นผู้ต้องสงสัยและถูกจับกุมตัวทันที
ทนายความคนหนึ่งจู่ๆ ก็โดนภรรยาทิ้ง
ทำให้เขาเป็นโรคนอนไม่หลับถึงขั้นต้องพบจิตแพทย์
เขารับว่าความให้พ่อค้าเร่ผู้มีหลักฐานมัดตัวคนนั้น ทั้งๆ ที่ตัวเองก็ยังลูกผีลูกคน
นวนิยายสืบสวนสอบสวนเรื่องนี้ตีพิมพ์ครั้งแรกในอิตาลี ปี 2002 ได้พิมพ์ซ้ำเป็นครั้งที่ 100 ในปี 2022
เมื่อตำรวจตามหาจนพบ เขาก็สิ้นใจไปเสียแล้ว
ชายผิวดำผู้เร่ขายของตามชายหาด ตกเป็นผู้ต้องสงสัยและถูกจับกุมตัวทันที
ทนายความคนหนึ่งจู่ๆ ก็โดนภรรยาทิ้ง
ทำให้เขาเป็นโรคนอนไม่หลับถึงขั้นต้องพบจิตแพทย์
เขารับว่าความให้พ่อค้าเร่ผู้มีหลักฐานมัดตัวคนนั้น ทั้งๆ ที่ตัวเองก็ยังลูกผีลูกคน
นวนิยายสืบสวนสอบสวนเรื่องนี้ตีพิมพ์ครั้งแรกในอิตาลี ปี 2002 ได้พิมพ์ซ้ำเป็นครั้งที่ 100 ในปี 2022
344 pages, Paperback
First published January 1, 2002
About the author
Gianrico Carofiglio
53 books928 followersGianrico Carofiglio (born 1961) is a novelist and former anti-Mafia judge in the Italian city of Bari. His debut novel, Involuntary Witness, was published in 2002 and translated into English in 2005 by Patrick Creagh and published by the Bitter Lemon Press, and has been adapted as the basis for a popular television series in Italy. The subsequent novels were translated by Howard Curtis.
Carofiglio won the 2005 Premio Bancarella award for his novel "Il passato è una terra straniera". He is also Honorary President of The Edinburgh Gadda Prize which celebrates the work of Carlo Emilio Gadda.
The Past is a Foreign Country is the English language title of the 2004 novel Il passato è una terra straniera. It won the 2005 Premio Bancarella literary award. It has been translated into English.
Carofiglio won the 2005 Premio Bancarella award for his novel "Il passato è una terra straniera". He is also Honorary President of The Edinburgh Gadda Prize which celebrates the work of Carlo Emilio Gadda.
The Past is a Foreign Country is the English language title of the 2004 novel Il passato è una terra straniera. It won the 2005 Premio Bancarella literary award. It has been translated into English.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 490 reviews
April 27, 2023
ส่วนใหญ่เราจะคิดกันว่า การเปลี่ยนแปลงชีวิตมันมักจะเกิดจากจุดหักเหใหญ่ๆ ต้องมีอะไรเด่นชัดเป็นประการสำคัญ และก็ใช่ส่วนใหญ่ก็เป็นแบบนั้นแหละ แต่เราจะรู้ก็ต่อเมื่อได้มองย้อนกลับไปว่ามันเกิดการเปลี่ยนแปลง ว่าง่ายๆ เราจะรู้ก็ต่อเมื่อการเปลี่ยนแปลงจบแล้วเท่านั้น
พยานไม่รู้เห็นเป็นเรื่องที่เราได้อยู่ในจุดหักเหของชีวิตกุยโด ทนายหนุ่มที่เมียทิ้ง และเดินไปในทุกก้าวการเปลี่ยนแปลงของเขาอย่างค่อยเป็นค่อยไปจนอ่านมาถึงจุดหนึ่งเราได้แต่สงสัยว่าทำไมกุยโดได้เปลี่ยนไป จนเราอดไม่ได้จริงๆที่จะมานึกถึงชีวิตตัวเองตอนมีคนบอกว่าเราเองก็เปลี่ยนไป มันเป็นอย่างนั้นแหละ
แม้เรื่องจะฉายชัดชีวิตของกุยโด มีเรื่องชีวิตของคุณทนายฉากหน้า มีเส้นเรื่องที่เข้มข้นอย่างการพิจารณาคดีชายนิโกรผู้ถูกใส่ร้าย (?) ว่าเป็นฆ่าข่มขืนเด็กชายคนนึงด้วย การสืบคดีและพยานหลักฐานที่ชวนให้เราขมวดคิ้วว่ามันทำแบบนี้ได้ด้วยหรอ และใช่ มันทำได้เสมอเมื่อเราแบ่งพวกเขา พวกเราด้วยสีผิว
ในด้านของการว่าความนั้น พูดตามตรงแล้วเราก็ไม่ค่อยได้อ่านงานที่ว่าความในชั้นศาลมากนัก แต่ก็พอดูซีรีย์ทนายมาบ้าง (suits/อูยองอู) จริงๆ เป็นแนวที่ชอบมากๆ มันเหมือนสืบสวนแต่เป็นภาคหลังจากนั้น และมันเล่นเรื่องประเด็นความเป็นเหตุเป็นผลชัดเจน เราสามารถผลิกดำเป็นขาวได้เมื่อใช้กฎหมายที่มีช่องโหว่ให้ตีความ เวลาซัดกันในชั้นศาลก็เหมือนแลกหมัดในสังเวียน ซัดกันนัวเนีย และเราจะเชื่อ “เหตุผล” ของใครมากกว่ากัน : เรื่องนี้ใช้คำว่า “เชื่อ” เพราะ “พยาน” นั้นก็ไม่ชัดเจน หลักฐานรึก็ไม่มี ว่าความกันหลุ่นๆ และเรา:ผู้อ่าน:ก็อยู่ฝั่งเดียวกับคุณทนายผู้ว่าความให้ผู้ต้องหา ประเด็นนี้อาจจะไม่ประเด็นหลักของเล่มแต่เราก็คิดเสมอว่า ถ้าเราเป็นหนึ่งในผู้ตัดสินคดีความที่ไม่มีความแน่ชัดแบบนี้อย่างที่ไม่รู้จักกุยโดจะตัดสินใจได้อย่างไร?
เราชอบเรื่องนี้มากๆๆๆๆๆๆ สืบคดีเรื่องนึง ว่าความเรื่องนึง แต่ผู้ชายโหล่ยโท่ย 555555 แบบกุยโดนี่โดนเส้นมาก งานอิตาลีนี่มันสามารถเล่นประเด็นการเหยียดผิว เหยียดเพศ ล้อไปกับการใช้ชีวิตได้ดีมากจริงๆ อยากให้มีแปลต่อจังเลยค่ะ (เห็นนะว่ามีเป็นซีรีย์เลย ตั้งหลายเล่มแหนะ!)
พยานไม่รู้เห็นเป็นเรื่องที่เราได้อยู่ในจุดหักเหของชีวิตกุยโด ทนายหนุ่มที่เมียทิ้ง และเดินไปในทุกก้าวการเปลี่ยนแปลงของเขาอย่างค่อยเป็นค่อยไปจนอ่านมาถึงจุดหนึ่งเราได้แต่สงสัยว่าทำไมกุยโดได้เปลี่ยนไป จนเราอดไม่ได้จริงๆที่จะมานึกถึงชีวิตตัวเองตอนมีคนบอกว่าเราเองก็เปลี่ยนไป มันเป็นอย่างนั้นแหละ
แม้เรื่องจะฉายชัดชีวิตของกุยโด มีเรื่องชีวิตของคุณทนายฉากหน้า มีเส้นเรื่องที่เข้มข้นอย่างการพิจารณาคดีชายนิโกรผู้ถูกใส่ร้าย (?) ว่าเป็นฆ่าข่มขืนเด็กชายคนนึงด้วย การสืบคดีและพยานหลักฐานที่ชวนให้เราขมวดคิ้วว่ามันทำแบบนี้ได้ด้วยหรอ และใช่ มันทำได้เสมอเมื่อเราแบ่งพวกเขา พวกเราด้วยสีผิว
ในด้านของการว่าความนั้น พูดตามตรงแล้วเราก็ไม่ค่อยได้อ่านงานที่ว่าความในชั้นศาลมากนัก แต่ก็พอดูซีรีย์ทนายมาบ้าง (suits/อูยองอู) จริงๆ เป็นแนวที่ชอบมากๆ มันเหมือนสืบสวนแต่เป็นภาคหลังจากนั้น และมันเล่นเรื่องประเด็นความเป็นเหตุเป็นผลชัดเจน เราสามารถผลิกดำเป็นขาวได้เมื่อใช้กฎหมายที่มีช่องโหว่ให้ตีความ เวลาซัดกันในชั้นศาลก็เหมือนแลกหมัดในสังเวียน ซัดกันนัวเนีย และเราจะเชื่อ “เหตุผล” ของใครมากกว่ากัน : เรื่องนี้ใช้คำว่า “เชื่อ” เพราะ “พยาน” นั้นก็ไม่ชัดเจน หลักฐานรึก็ไม่มี ว่าความกันหลุ่นๆ และเรา:ผู้อ่าน:ก็อยู่ฝั่งเดียวกับคุณทนายผู้ว่าความให้ผู้ต้องหา ประเด็นนี้อาจจะไม่ประเด็นหลักของเล่มแต่เราก็คิดเสมอว่า ถ้าเราเป็นหนึ่งในผู้ตัดสินคดีความที่ไม่มีความแน่ชัดแบบนี้อย่างที่ไม่รู้จักกุยโดจะตัดสินใจได้อย่างไร?
เราชอบเรื่องนี้มากๆๆๆๆๆๆ สืบคดีเรื่องนึง ว่าความเรื่องนึง แต่ผู้ชายโหล่ยโท่ย 555555 แบบกุยโดนี่โดนเส้นมาก งานอิตาลีนี่มันสามารถเล่นประเด็นการเหยียดผิว เหยียดเพศ ล้อไปกับการใช้ชีวิตได้ดีมากจริงๆ อยากให้มีแปลต่อจังเลยค่ะ (เห็นนะว่ามีเป็นซีรีย์เลย ตั้งหลายเล่มแหนะ!)
July 7, 2022
5/5...
γιατί,ενώ είναι ένα "απλό" δικαστικό θρίλερ, το οποίο ούτε ιδιαίτερα πολύπλοκο ήταν,ούτε ανατροπές έκρυβε, με έκανε να μην μπορώ να το αφήσω από τα χέρια μου.
...γιατί,με έκανε να θέλω να πω στον καημενούλη τον Γκουίντο ότι δεν πειράζει,κι εγώ διαβάζω τα χαρτάκια των φαρμάκων (και 90 φορές στις 100 κάνω παρόμοιες σκέψεις 😂).
...γιατί θέλει μαγκιά να μπορέσεις να σταθείς όρθιος ενάντια στον εαυτό σου-και να αναμετρηθείς με τις ίδιες σου τις επιλογές.
Με πρωτοπρόσωπη αφήγηση που δεν κουράζει καθόλου, ο Καροφίλιο σε βάζει δίπλα στον ήρωά του και σε υποχρεώνει να περιπλανηθείς στον κόσμο του-αρκετές φορές με κρατημένη την ανάσα.
γιατί,ενώ είναι ένα "απλό" δικαστικό θρίλερ, το οποίο ούτε ιδιαίτερα πολύπλοκο ήταν,ούτε ανατροπές έκρυβε, με έκανε να μην μπορώ να το αφήσω από τα χέρια μου.
...γιατί,με έκανε να θέλω να πω στον καημενούλη τον Γκουίντο ότι δεν πειράζει,κι εγώ διαβάζω τα χαρτάκια των φαρμάκων (και 90 φορές στις 100 κάνω παρόμοιες σκέψεις 😂).
...γιατί θέλει μαγκιά να μπορέσεις να σταθείς όρθιος ενάντια στον εαυτό σου-και να αναμετρηθείς με τις ίδιες σου τις επιλογές.
Με πρωτοπρόσωπη αφήγηση που δεν κουράζει καθόλου, ο Καροφίλιο σε βάζει δίπλα στον ήρωά του και σε υποχρεώνει να περιπλανηθείς στον κόσμο του-αρκετές φορές με κρατημένη την ανάσα.
August 2, 2017
The first of the Guido Guerrieri crime novels was harder to find than the rest and compelled me to read out-of-order, but that's probably for the best. Carofiglio's debut is choppy and leans a little too strongly upon his experience as a retired prosecutor in Bari. (He spends a lot of time proving, unnecessarily, that he knows whereof he speaks.) Having read some of his later work, it was easier to ignore this and concentrate instead on the travail he crafts to introduce his main character.
Our lawyer's marriage has fizzled. He's aware of it but has resisted a confrontation, contenting himself with his discontent and the occasional lover on the side. So when his wife pulls that long-deferred trigger, he's not by any means surprised. Relief is the reaction he embraces, along with several months of unfettered social and sexual abandon. That he can't quite rid himself of the few dark thoughts he carries about his ex-wife's current amorous activity is a development he tries to bury. And it works...until the panic attacks begin.
Carofiglio's facility with anxiety continues to impress. In a mere handful of words - slender, biting segments of laconic wit and wisdom - he manages to capture all the fear, the helplessness, the shame and dismay that attend a human psyche buckling beneath its own distress. Part of the success of this is, I think, the manner in which an Italian's inherent machismo draws the condition into stark relief. This is nothing he wants to talk about, much less be forced to deal with, and yet it's clearly a tectonic crack cut straight into the heart of his well-being. Here's an emotional rebellion that will not be denied.
The case he takes (to defend a client alleged to have murdered a child) serves less as a mystery to solve than a landscape to negotiate for our troubled legal advocate. This, alongside the appearance of an attractive woman in a neighboring apartment, provide him with obstacles to and distractions from the internal truths he struggles to disown. Again, there's plenty of machismo at play so comedic relief abounds. This is a complex and surprising piece of work I'd recommend to those willing, in this instance, to place character above suspense.
Our lawyer's marriage has fizzled. He's aware of it but has resisted a confrontation, contenting himself with his discontent and the occasional lover on the side. So when his wife pulls that long-deferred trigger, he's not by any means surprised. Relief is the reaction he embraces, along with several months of unfettered social and sexual abandon. That he can't quite rid himself of the few dark thoughts he carries about his ex-wife's current amorous activity is a development he tries to bury. And it works...until the panic attacks begin.
Carofiglio's facility with anxiety continues to impress. In a mere handful of words - slender, biting segments of laconic wit and wisdom - he manages to capture all the fear, the helplessness, the shame and dismay that attend a human psyche buckling beneath its own distress. Part of the success of this is, I think, the manner in which an Italian's inherent machismo draws the condition into stark relief. This is nothing he wants to talk about, much less be forced to deal with, and yet it's clearly a tectonic crack cut straight into the heart of his well-being. Here's an emotional rebellion that will not be denied.
The case he takes (to defend a client alleged to have murdered a child) serves less as a mystery to solve than a landscape to negotiate for our troubled legal advocate. This, alongside the appearance of an attractive woman in a neighboring apartment, provide him with obstacles to and distractions from the internal truths he struggles to disown. Again, there's plenty of machismo at play so comedic relief abounds. This is a complex and surprising piece of work I'd recommend to those willing, in this instance, to place character above suspense.
August 16, 2023
★★★★ 4 ดาวเต็มไปเลย ตลกเวอร์ 5555
เป็นเรื่องของกุยโด ทนายลูสเซอร์เมียทิ้งวัย 38 ที่จับพลัดจับผลูมาทำคดีให้ อับดู คนพลัดถิ่นชาวเซเนกัล ที่ตกเป็นผู้ต้องหาคดีฆาตกรรมเด็กหกขวบ หลักฐานมัดตัวแน่นหนา จนกุยโดยังงงตัวเองว่ารับทำคดีเข้าไปได้ยังไง
เรื่องดำเนินไวมากก ชินคังเซ็น ตรงประเด็นสับ เล่าเก่งเพราะสามารถแสดงให้เห็นถึงนิสัยใจคอของตัวละคร และเรื่องราวต่างๆได้แบบกระชับไม่เยิ่นเย้อ (เอาจริงๆคืออเมซซิ่งมาก แค่สามหน้าแรกคือจับเอานิสัยใจคอของพระเอกมาให้เราเห็นได้เลยแบบแยบยลสุด) ที่สำคัญคืออ่านๆไปเริ่มจับทางได้และพบว่ามันตลกมาก 55555 พระเอกก็คือบางช่วงกากมาก (ชม) ตลกหน้าตาย 😆 เช่นคิดว่าที่ดวงซวยเมียหย่า เพราะสมัยเรียนไม่ได้ส่งต่อจดหมายลูกโซ่ 555555555 คดีอาจจะเครียด แต่อ่านได้แบบไม่เครียดเลย มีความเป็นโรแมนซ์อยู่นิดหน่อย ความรักแบบผู้ใหญ่ก็น่ารักดี
ชอบสิ่งที่พยายามจะสื่อ เอาจริงมันก็เดาได้แหละว่าคดีมันจะออกมาทิศทางไหน ฟีล courtroom drama สู้กันด้วยข้อกฏหมาย แต่ฉากว่าความในศาลก็ล้ำลึกดี สะท้อนความคิด/ความเหยียดของคนได้อย่างลึกล้ำดูมีหลักการ รวมๆอ่านแล้วเรานึกถึงหนังสือชุด The Lincoln Lawyer ไม่ก็นิยายของ John Grisham อะไรแบบนั้น
สิ่งที่ติดนิดหน่อยจนหัก 1 ดาวคือ 1) มีคำผิดหลายจุด 2) ความสม่ำเสมอและความละเอียดอ่อนของการแปล เช่น พระเอกเป็นคนชอบฟังเพลงมาก แต่เวลาพูดถึงชื่อศิลปินบางจุดก็ทับศัพท์ชื่อ (และถอดเสียงผิด 🌝 เอ้อ) แต่บางจุดก็ใส่ชื่อมาเป็นภาษาอังกฤษ (จะเอาไงตัวแสบ) ในส่วนของเนื้อเพลงก็ยกมาทั้งดุ้น ซึ่งเราคิดว่าถ้าเป็นแพรว หรือ ลบรเฮ้าส์ก็คงจะแปลมาให้หมด
ในขณะเดียวกันสำนวนแปลแรกๆดูจะมาแนว literary มาก สุภาพไรงี้ แต่หลังๆแปลแบบปล่อยจอยสุด เช่น จู่ๆก็หลุดคำว่า กระหรี่ ออกมาแบบปุบปับ 55555 หรือแปลว่า "อยากแจก ค" , "จุ๊บๆ", "จบนะ", "ตีหม้อ" ไรงี้ อ่านๆไปคือแกหยุดดิ๊ 55555555 ขำมาก ตามลำดับชั้นของภาษาไม่ทันละจ้า
โดยรวมคือแนะนำเลย อ่านเพลินมากๆ ถ้ามีอีกก็อยากจะอ่านอีก แต่เล่มหน้า บก. ต้องเข้าด่วนแบบเข้มๆ จะได้ปังกว่านี้จ้า
เป็นเรื่องของกุยโด ทนายลูสเซอร์เมียทิ้งวัย 38 ที่จับพลัดจับผลูมาทำคดีให้ อับดู คนพลัดถิ่นชาวเซเนกัล ที่ตกเป็นผู้ต้องหาคดีฆาตกรรมเด็กหกขวบ หลักฐานมัดตัวแน่นหนา จนกุยโดยังงงตัวเองว่ารับทำคดีเข้าไปได้ยังไง
เรื่องดำเนินไวมากก ชินคังเซ็น ตรงประเด็นสับ เล่าเก่งเพราะสามารถแสดงให้เห็นถึงนิสัยใจคอของตัวละคร และเรื่องราวต่างๆได้แบบกระชับไม่เยิ่นเย้อ (เอาจริงๆคืออเมซซิ่งมาก แค่สามหน้าแรกคือจับเอานิสัยใจคอของพระเอกมาให้เราเห็นได้เลยแบบแยบยลสุด) ที่สำคัญคืออ่านๆไปเริ่มจับทางได้และพบว่ามันตลกมาก 55555 พระเอกก็คือบางช่วงกากมาก (ชม) ตลกหน้าตาย 😆 เช่นคิดว่าที่ดวงซวยเมียหย่า เพราะสมัยเรียนไม่ได้ส่งต่อจดหมายลูกโซ่ 555555555 คดีอาจจะเครียด แต่อ่านได้แบบไม่เครียดเลย มีความเป็นโรแมนซ์อยู่นิดหน่อย ความรักแบบผู้ใหญ่ก็น่ารักดี
ชอบสิ่งที่พยายามจะสื่อ เอาจริงมันก็เดาได้แหละว่าคดีมันจะออกมาทิศทางไหน ฟีล courtroom drama สู้กันด้วยข้อกฏหมาย แต่ฉากว่าความในศาลก็ล้ำลึกดี สะท้อนความคิด/ความเหยียดของคนได้อย่างลึกล้ำดูมีหลักการ รวมๆอ่านแล้วเรานึกถึงหนังสือชุด The Lincoln Lawyer ไม่ก็นิยายของ John Grisham อะไรแบบนั้น
สิ่งที่ติดนิดหน่อยจนหัก 1 ดาวคือ 1) มีคำผิดหลายจุด 2) ความสม่ำเสมอและความละเอียดอ่อนของการแปล เช่น พระเอกเป็นคนชอบฟังเพลงมาก แต่เวลาพูดถึงชื่อศิลปินบางจุดก็ทับศัพท์ชื่อ (และถอดเสียงผิด 🌝 เอ้อ) แต่บางจุดก็ใส่ชื่อมาเป็นภาษาอังกฤษ (จะเอาไงตัวแสบ) ในส่วนของเนื้อเพลงก็ยกมาทั้งดุ้น ซึ่งเราคิดว่าถ้าเป็นแพรว หรือ ลบรเฮ้าส์ก็คงจะแปลมาให้หมด
ในขณะเดียวกันสำนวนแปลแรกๆดูจะมาแนว literary มาก สุภาพไรงี้ แต่หลังๆแปลแบบปล่อยจอยสุด เช่น จู่ๆก็หลุดคำว่า กระหรี่ ออกมาแบบปุบปับ 55555 หรือแปลว่า "อยากแจก ค" , "จุ๊บๆ", "จบนะ", "ตีหม้อ" ไรงี้ อ่านๆไปคือแกหยุดดิ๊ 55555555 ขำมาก ตามลำดับชั้นของภาษาไม่ทันละจ้า
โดยรวมคือแนะนำเลย อ่านเพลินมากๆ ถ้ามีอีกก็อยากจะอ่านอีก แต่เล่มหน้า บก. ต้องเข้าด่วนแบบเข้มๆ จะได้ปังกว่านี้จ้า
August 18, 2021
Guido Guerrieri, penalista meridionale che esercita a Bari e Abdou Thiam giovane senegalese accusato di omicidio. Su questo asse Carofiglio fa ruotare il suo romanzo, restituendo un meridione fuori dai soliti stereotipi facendone invece assaporare le atmosfere e gli odori, positivi o negativi che siano. Il profilo dell'avvocato e' delineato con accuratezza e maestria non comuni per gli autori italiani (viene da pensare piuttosto ai grandi fracesi) e pare di cogliere anche un certo gusto per il dettaglio che rimanda ai minimalisti americani (attenzione alla "colonna sonora" delle situazioni, al vestiario, al cibo...). Arriviamo quindi alla fine del libro consapevoli che quello che e' apparentemente un legal thriller (piu' legal che thriller) e' in realta' il percorso di un uomo che cerca di scacciare i propri fantasmi. I dialoghi, le riflessioni, personaggi di contorno sono sempre azzeccati, mai lasciati al caso e quel che piu' conta veri non solo verosimili. Chi leggera'... capira'.
February 13, 2012
Involuntary Witness is the first novel in Carofiglio's series featuring attorney Guido Guerrieri. Currently there are four books -- this one, A Walk in the Dark, Reasonable Doubts, and Temporary Perfections. Having never read any of these before and just on the heels of the most current Camilleri novel (and the tv series as well), I'm content right now to continue my sojourn in Italy and to try authors who are new to me from this country. This may be one of the first books of crime fiction I've read where there is definitely crime, it's definitely fiction, but there's no case per se to solve. Instead, what happens in this book is something totally different than most books written in this genre. Rather than focusing on any sort of police procedure or getting into the head of any criminal or cop, Involuntary Witness is the story of Guido Guerrieri, an attorney located in Italy; it's a peek inside the complicated judicial system, and it also offers a look at attitudes toward immigrants to that country. Put all of that together, and throw in some excellent prose, and a stunning novel emerges.
Guerrieri lives and works in Bari, a coastal city just above the country's boot heel, pretty much due east from Naples. After ten years, Guido and his wife have separated and while some people in this situation tend to throw themselves into their work and try to move on, he's having a very difficult time. His depression and anxiety are taking their toll and he's moving through his days as though someone has flipped his personal autopilot switch. He cannot even pretend to be interested in the issues his clients bring to his office, and wonders if it's going to be like this from now on. But in the midst of all of this gloom, he gets a visit from a woman who has her own problems. Her name is Abajeje, and she wants to hire Guerrieri to take on the case of a Senegalese who sells fake purses, etc. along the beach. Abdou is potentially facing life in prison for the murder of a young boy, a murder he says he absolutely did not commit. Abajeje believes in his innocence and needs Guido to stand up for him in court; he is her last hope after earlier lawyers basically sat by and did nothing, taking money raised for Abdou's defense in the meantime. The case as it stands seems hopeless, but Guerrieri agrees to take it on. He has no witnesses, but is determined to find justice for his client somehow. How is he going to pull this off?
For most of the novel, Involuntary Witness is actually more of a character study, introducing readers to Guerrieri, following him through his time of crisis, and watching him emerge out of darkness into a different person, making the quotation by Laozi (or as most people know this ancient Chinese philosopher Lao-tzu -- 老子) at the beginning of the novel highly appropriate: "What the caterpillar thinks is the end of the world, the rest of the world calls a butterfly." But what also comes out of this book is a stunning courtroom performance where Guerrieri has little or nothing in the way of evidence to prove his client's innocence other than his commitment in the truth. Carofiglio also examines racist attitudes and anti-immigrant sentiment in a very open and honest manner.
Had someone told me that there is very little in the way of crime solving in this novel and that it rested mainly on the character of a depressed attorney who has trouble making it through the day without bursting into tears, I may have given it a pass in favor of much more meaty crime fiction. But once I launched into the story, I had to keep going and couldn't put the book down until the last page. No, there's not the usual crime-fiction fare here; no, there's not much action going on; and no, there's not much focus on investigative technique. On the other hand, the insights into the judicial and legal systems, the attention to racism and the amazing courtroom scenes should more than make up for what's NOT here enough to keep any reader satisfied. If those reasons aren't enough, Carofiglio is an amazing writer who manages to set you on the path of Guerrieri's journey, keep you there, and blow you away by the end of the book. And considering that this is only the first novel, I'm sure the rest of the books have the potential to be even better.
If you only want the standard crime-fiction fare and put action ahead of character, this may not be the right book for you. I've seen this book classified as a legal thriller, but that's not exactly right either. On the flip side, if you're looking for solid writing, a character who is credible largely because he is so human, and if you want some sterling moments of drama, you should consider giving this book a try. Sometimes less is more, which is definitely the case here. Highly recommended.
Guerrieri lives and works in Bari, a coastal city just above the country's boot heel, pretty much due east from Naples. After ten years, Guido and his wife have separated and while some people in this situation tend to throw themselves into their work and try to move on, he's having a very difficult time. His depression and anxiety are taking their toll and he's moving through his days as though someone has flipped his personal autopilot switch. He cannot even pretend to be interested in the issues his clients bring to his office, and wonders if it's going to be like this from now on. But in the midst of all of this gloom, he gets a visit from a woman who has her own problems. Her name is Abajeje, and she wants to hire Guerrieri to take on the case of a Senegalese who sells fake purses, etc. along the beach. Abdou is potentially facing life in prison for the murder of a young boy, a murder he says he absolutely did not commit. Abajeje believes in his innocence and needs Guido to stand up for him in court; he is her last hope after earlier lawyers basically sat by and did nothing, taking money raised for Abdou's defense in the meantime. The case as it stands seems hopeless, but Guerrieri agrees to take it on. He has no witnesses, but is determined to find justice for his client somehow. How is he going to pull this off?
For most of the novel, Involuntary Witness is actually more of a character study, introducing readers to Guerrieri, following him through his time of crisis, and watching him emerge out of darkness into a different person, making the quotation by Laozi (or as most people know this ancient Chinese philosopher Lao-tzu -- 老子) at the beginning of the novel highly appropriate: "What the caterpillar thinks is the end of the world, the rest of the world calls a butterfly." But what also comes out of this book is a stunning courtroom performance where Guerrieri has little or nothing in the way of evidence to prove his client's innocence other than his commitment in the truth. Carofiglio also examines racist attitudes and anti-immigrant sentiment in a very open and honest manner.
Had someone told me that there is very little in the way of crime solving in this novel and that it rested mainly on the character of a depressed attorney who has trouble making it through the day without bursting into tears, I may have given it a pass in favor of much more meaty crime fiction. But once I launched into the story, I had to keep going and couldn't put the book down until the last page. No, there's not the usual crime-fiction fare here; no, there's not much action going on; and no, there's not much focus on investigative technique. On the other hand, the insights into the judicial and legal systems, the attention to racism and the amazing courtroom scenes should more than make up for what's NOT here enough to keep any reader satisfied. If those reasons aren't enough, Carofiglio is an amazing writer who manages to set you on the path of Guerrieri's journey, keep you there, and blow you away by the end of the book. And considering that this is only the first novel, I'm sure the rest of the books have the potential to be even better.
If you only want the standard crime-fiction fare and put action ahead of character, this may not be the right book for you. I've seen this book classified as a legal thriller, but that's not exactly right either. On the flip side, if you're looking for solid writing, a character who is credible largely because he is so human, and if you want some sterling moments of drama, you should consider giving this book a try. Sometimes less is more, which is definitely the case here. Highly recommended.
December 17, 2022
My first foray with Carofiglio.
I'm very glad I found him and I anticipate a pleasurable relationship with him.
Guido Guerrieri is a thinker going through depression whilst trying to hang on to his life, his work, his sanity.
Carofiglio ably builds our impressions of the Italian judicial system, the Italian crime scene and every day lawyerly deeds and gives us a case to scrutinise. A case which at face value looks gloomily cut and dried but then we dig deeper and examine our first impressions and find more.
I'm very glad I found him and I anticipate a pleasurable relationship with him.
Guido Guerrieri is a thinker going through depression whilst trying to hang on to his life, his work, his sanity.
Carofiglio ably builds our impressions of the Italian judicial system, the Italian crime scene and every day lawyerly deeds and gives us a case to scrutinise. A case which at face value looks gloomily cut and dried but then we dig deeper and examine our first impressions and find more.
June 22, 2023
ไม่บ่อยเลยทีจะได้อ่านนิยายเกี่ยวกับกฎหมาย ที่คนเขียนไม่ใช่ จอห์น กริชเเชม หรือ ���ีรัค
นิยายที่ดำเนินเรื่องด้วยกฎหมายที่ผมเคยสัมผัสมา เเบ่งได้เป็น 2 ประเภทครับ เเบบเเรกคือ เน้นหนักไปที่ความเป็น Thriller โดยมีกฎหมายเป็นฉากหลังในการไขความลับหรือปริศนาที่ปรากฎตอนต้นเรื่อง กับอีกเเบบคือ ทุ่มเททรัพยากรไปกับกฎหมาย การสืบสวน เเละมักจบด้วยฉากว่าความในศาล ซึ่งประเภทหลังนี้เราจะเรียกว่า Legal Thriller
พยานไม่รู้เห็นคือ นิยายในเเบบหลังครับ
เนื้อเรื่องนั้นไม่ได้เเปลกใหม่อะไรนักครับ มีคดีขึ้นมา จับผู้ต้องสงสัยได้ พระเอกของเรามาช่วยว่าความให้กับคนร้าย เพราะเชือว่าเขาคือผู้บริสุทธิ์ บลาๆๆๆๆๆ ว่ากันไป ฉะนั้นในส่วนนี้ผมจะข้ามไปเพราะไม่มีอะไรให้พูดถึงนัก
สิ่งที่อยากพูดถึงคือ กฎหมายที่ถูกเล่าอยู่ในเล่มนี้ที่ทำให้ผมนึกถึงตอนเรียนวิชานิติปรัชญา
คนมักพูดว่า "กฎหมายคือเครื่องมือในการรักษาและอำนวยซึ่งความยุติธรรม" ตอนที่ผมได้ยินประโยคนี้ครั้งเเรกสมัยที่เรียนอยู่ก็พยักหน้าตามหงึกๆ เห็นด้วยเเบบไม่มีข้อกังขาอะไรนัก เห็นด้วยว่าเป็นไปตามนั้น เเต่พอเวลาผ่านไป ได้เห็นอะไรมากขึ้น ผมก็รู้สึกว่าประโยคนี้มีอะไรให้น่าถกเถียงอยู่เหมือนกัน
ข้อนี่น่าเเลกเปลี่ยนถกเถียงคือการที่มันใช้คำว่า รักษาและอำนวย เพราะผมคิดว่าการใช้คำนี้ทำให้เรามีความคิดต่อความยุติธรรมในอีกเเบบหนึ่งที่ไม่น่าจะถูกเท่าไหร่นัก
คำว่า รักษาและอำนวย มันก่อให้เกิดสำนึกบางอย่างว่าความยุติธรรมจริงๆเเล้วมันมีอยู่เเล้ว อาจจะล่องลอยบางเบาอยู่ในอากาศ การกระทำความผิดต่อผู้เสียหาย เป็นเพียงการเข้าไปทำให้ความยุติธรรมมันหายไป ซึ่งกฎหมายจะเข้ามาในส่วนนี้ มารักษาเเละทวงคืนความยุติธรรมที่ถูกทำร้ายให้กลับคืนมาสู่ผู้เสียหายเเละสังคมดังเดิม
มันคือการเชื่อว่าความยุติธรรมมีอยู่เเล้ว ?
การเชื่อเเบบนั้นก็ไม่ผิดอะไรนะครับ เพียงเเค่ในบางจังหวะหรือเหตุการณ์บางอย่างมันอาจทำให้เวลาที่เราเห็นอะไรไม่ถูกต้องไม่ยุติธรรม เราก็อาจปล่อยมันไป เพิกเฉยชินชา เพราะคิดว่าต่อให้เราไม่ทำอะไร ยังไงก็ต้องมีใครซักคนทำอยู่ด เพราะความยุติธรรมมันมีอยู่ทุกที่เเล้ว เพียงหาใครซักคนมาดึงมันออกมาให้เห็น เเค่นี้ทุกอย่างก็เรียบร้อยดีเเล้ว
เเต่สำหรับผมซึ่งคิดว่าความยุติธรรมไม่เคยมีอยู่จริง การที่จะทำให้มันเกิดขึ้นไม่ใช้การไปคว้าลมคว้าดาวในอากาศ เเต่คือการทำมันขึ้นมาเท่านั้น หากไม่ทำอะไร ความยุติธรรมไม่มีวันลอยตามลมเเล้วโชคดี ไปลยอติดกับเหตุการร์อะไรซักอย่างที่ความอยุติธรรมกำลังทำงานอยู่
มันก็คล้ายๆกับเหตุการณ์ในเรื่องนี้ที่ อับดู โดนจับข้อหาฆ่าเด็กชายคนหนึ่งตาย ทั้งๆที่หลักฐานที่กล่าวหาเขานั้นอ่อนยวบยาบบบเสียเหลือเกิน หากในเเวบนึงของเราคิดว่าในเมื่อเขาไม่ได้ทำอะไรผิด ยังไงเขาก็ต้องได้รับการปล่อยตัว ยกฟ้องอย่างเเน่นอน เพราะความยุติธรรมมีอยู่เสมอ เเละกฎหมายคือเครื่องมือในการรักษาสิ่งนั้นไว้ อับดูของเราคงได้ไปนอนเน่าตายในคุกอย่างไม่ต้องสงสัย เเต่เมื่อกุยโด ทนายความของเราไม่คิดว่าเป็นเเบบนัน การต่อสู้เพื่อสร้างความยุติธรรมให้เกิดขึ้นจริงจึงตามมา
อย่างที่สอง ที่น่าพูดถึงซักเล็กน้อยก่อนที่ยาวเป็นหลายหย้า A4 คือ อคติที่เรามักมองไม่เห็นครับ
อคติที่เกิดขึ้นกับคนเรา เรามักมองไม่เห็น ไม่เชื่อว่าจะเกิดขึ้น เพราะเราคือผู้ที่คิดอย่างมีเหตุผลที่ถูกต้อง ทุกอย่างเป็น���ปตามหลักการ อคติทำอะไรเราไม่ได้หรอก ผมบอกได้เลยว่าเพ้อหนักเเล้ว มนุษยืเรานี่เเหละครับ เเบกอคติเดินไปไม่ต่างจากอวัยวะอีกชิ้นที่ติดตัวเรามาตั้งเเต่เกิดเลย (ใครไม่เชื่อ ลองอ่านเศษฐศาสตร์พฤติกรรมได้ครับ) ซึ่งอคตินี้ถ้าเกิดกับกรณีอื่นอาจจะไม่เท่าไหร่ เเต่เมื่อมันเกิดขึ้นในกระบวนการยุติธรรม ผลที่ตามมาก็เลวร้ายมากเกินกว่าที่คิด
คนที่ทำงานในกระบวนยุติธรรมต้องคิดไว้อยู่เสมอมาว่าในการสืบหาความจริงในเหตุการณ์อะไรก็ตาม อย่าพลาดที่จะตั้งทฤษฎีหรือปักธงชัยอะไรไว้ก่อนเเล้ว เพราะผลที่ตามมาไม่ว่าเราจะรู้ตัวหรือไม่ก็ตาม คนเรามักจะหาข้อเท็จจริง หลักฐาน เหตุผลเพื่อสนับส���ุนธงที่เราตั้งไว้ก่อนเเล้ว ไม่ได้พิจารณาจากข้อเท็จจริงหรือหลักฐานเป็นตัวตั้งต้นเพื่อหาคำตอบที่หลักฐานเหล่านั้นนำพาให้เราไปถึง
หลักการนี้สำคัญมาก ยิ่งถ้าเราเชื่อมาเเต่เเรกว่าเราทำถูกเเล้ว วินิจฉัยตามหลักการเเล้วโดยไม่เคยยย้อนกลับไปพิจารณาในฐานะคนนอกเหตุการณ์ ก็ง่ายมากที่อคติของเราจะทำงานของมันอย่างเเข็งขัน
ในการสืบพยานของอับดูนั้น เราจะ��ห็นเลยว่ามีเเต่อคติมากมายเต็มไปหมด โดยที่คนทุกคนในกระบวนยุติธรรมต่างเชื่อไปเเล้วว่าเขาคือผู้กระทำความผิด หลักฐานที่หามาได้มาเพื่อตอบสนองหรือยืนยันว่าอับดูผิดเเน่นอน ไม่เคยมีการคิดที่เเตกต่างจากนั้น คดีปิดเเล้ว เราได้ตัวคนร้าย จับมันขังคุกตลอดชีวิตซะ
เเต่เมื่อเราคนอ่านในฐานะคนนอกมาตรวจดูหลักฐานในคดี ผมคิดว่ามันน่าจะเกิดข้อาสงสัยอะไรขึ้นบ้างว่า เเค่นี้เองเหรอวะ จะเอาคนเข้าคุกตลอดชีวิต เเค่นี้เองเหรอที่ยืนยันเเล้วว่าใครคนใดคนหนึ่งคือผู้กระทำความผิด คำถามนี้เองที่อีกครั้งครับ ทนายความของเรา กุยโด พยายามตีหลักฐานเหล่านี้ให้เเตกเเละทำให้เห็นว่ามันมีปัญหาอย่างไรบ้าง
จริงๆในเรื่องนี้มีอะไรให้พูดถึงอีกมากมายเลยนะครับ ทั้งในเเง่การเขียนที่ยอมรับว่า จันริโค คาโรฟิลโย เก่งมากในเรื่องการเขียนบทสนทนา ที่ทำให้เรื่องมันลื่นไหล บอกเล่าข้อเท็จจริงต่างๆโดยที่ไม่จำเป็นต้องใช้การบรรยายยืดยาวเป็นกำเเพงตัวอักษร ทั้งๆที่สิ่งที่เขาเล่ามันคือหลักการทางกฎหมาย
เเละฉากที่น่าประทับใจอย่างฉากว่าความในช่วงสุดท้าย ผมบอกได้เลยว่า ในความเป็นจริงเดือดยิ่งกว่านี้มากครับ สิ่งที่เล่าในเล่มนี้ค่อนข้างเรื่อยๆธรรมดามาก ฝ่ายโจทก์ง่อยไปนิด ไม่งั้นคนอ่านคงได้เห็นการเฉือนคมในการว่าความที่ทำให้นิยายเล่มนี้หนาไปอีกนับ 100 หน้าได้
เเต่เพียงเท่านี้ก็เพียงพอเเล้วละครับ มันดีงามและลงตัวในงานของมันเเล้ว
นิยายที่ดำเนินเรื่องด้วยกฎหมายที่ผมเคยสัมผัสมา เเบ่งได้เป็น 2 ประเภทครับ เเบบเเรกคือ เน้นหนักไปที่ความเป็น Thriller โดยมีกฎหมายเป็นฉากหลังในการไขความลับหรือปริศนาที่ปรากฎตอนต้นเรื่อง กับอีกเเบบคือ ทุ่มเททรัพยากรไปกับกฎหมาย การสืบสวน เเละมักจบด้วยฉากว่าความในศาล ซึ่งประเภทหลังนี้เราจะเรียกว่า Legal Thriller
พยานไม่รู้เห็นคือ นิยายในเเบบหลังครับ
เนื้อเรื่องนั้นไม่ได้เเปลกใหม่อะไรนักครับ มีคดีขึ้นมา จับผู้ต้องสงสัยได้ พระเอกของเรามาช่วยว่าความให้กับคนร้าย เพราะเชือว่าเขาคือผู้บริสุทธิ์ บลาๆๆๆๆๆ ว่ากันไป ฉะนั้นในส่วนนี้ผมจะข้ามไปเพราะไม่มีอะไรให้พูดถึงนัก
สิ่งที่อยากพูดถึงคือ กฎหมายที่ถูกเล่าอยู่ในเล่มนี้ที่ทำให้ผมนึกถึงตอนเรียนวิชานิติปรัชญา
คนมักพูดว่า "กฎหมายคือเครื่องมือในการรักษาและอำนวยซึ่งความยุติธรรม" ตอนที่ผมได้ยินประโยคนี้ครั้งเเรกสมัยที่เรียนอยู่ก็พยักหน้าตามหงึกๆ เห็นด้วยเเบบไม่มีข้อกังขาอะไรนัก เห็นด้วยว่าเป็นไปตามนั้น เเต่พอเวลาผ่านไป ได้เห็นอะไรมากขึ้น ผมก็รู้สึกว่าประโยคนี้มีอะไรให้น่าถกเถียงอยู่เหมือนกัน
ข้อนี่น่าเเลกเปลี่ยนถกเถียงคือการที่มันใช้คำว่า รักษาและอำนวย เพราะผมคิดว่าการใช้คำนี้ทำให้เรามีความคิดต่อความยุติธรรมในอีกเเบบหนึ่งที่ไม่น่าจะถูกเท่าไหร่นัก
คำว่า รักษาและอำนวย มันก่อให้เกิดสำนึกบางอย่างว่าความยุติธรรมจริงๆเเล้วมันมีอยู่เเล้ว อาจจะล่องลอยบางเบาอยู่ในอากาศ การกระทำความผิดต่อผู้เสียหาย เป็นเพียงการเข้าไปทำให้ความยุติธรรมมันหายไป ซึ่งกฎหมายจะเข้ามาในส่วนนี้ มารักษาเเละทวงคืนความยุติธรรมที่ถูกทำร้ายให้กลับคืนมาสู่ผู้เสียหายเเละสังคมดังเดิม
มันคือการเชื่อว่าความยุติธรรมมีอยู่เเล้ว ?
การเชื่อเเบบนั้นก็ไม่ผิดอะไรนะครับ เพียงเเค่ในบางจังหวะหรือเหตุการณ์บางอย่างมันอาจทำให้เวลาที่เราเห็นอะไรไม่ถูกต้องไม่ยุติธรรม เราก็อาจปล่อยมันไป เพิกเฉยชินชา เพราะคิดว่าต่อให้เราไม่ทำอะไร ยังไงก็ต้องมีใครซักคนทำอยู่ด เพราะความยุติธรรมมันมีอยู่ทุกที่เเล้ว เพียงหาใครซักคนมาดึงมันออกมาให้เห็น เเค่นี้ทุกอย่างก็เรียบร้อยดีเเล้ว
เเต่สำหรับผมซึ่งคิดว่าความยุติธรรมไม่เคยมีอยู่จริง การที่จะทำให้มันเกิดขึ้นไม่ใช้การไปคว้าลมคว้าดาวในอากาศ เเต่คือการทำมันขึ้นมาเท่านั้น หากไม่ทำอะไร ความยุติธรรมไม่มีวันลอยตามลมเเล้วโชคดี ไปลยอติดกับเหตุการร์อะไรซักอย่างที่ความอยุติธรรมกำลังทำงานอยู่
มันก็คล้ายๆกับเหตุการณ์ในเรื่องนี้ที่ อับดู โดนจับข้อหาฆ่าเด็กชายคนหนึ่งตาย ทั้งๆที่หลักฐานที่กล่าวหาเขานั้นอ่อนยวบยาบบบเสียเหลือเกิน หากในเเวบนึงของเราคิดว่าในเมื่อเขาไม่ได้ทำอะไรผิด ยังไงเขาก็ต้องได้รับการปล่อยตัว ยกฟ้องอย่างเเน่นอน เพราะความยุติธรรมมีอยู่เสมอ เเละกฎหมายคือเครื่องมือในการรักษาสิ่งนั้นไว้ อับดูของเราคงได้ไปนอนเน่าตายในคุกอย่างไม่ต้องสงสัย เเต่เมื่อกุยโด ทนายความของเราไม่คิดว่าเป็นเเบบนัน การต่อสู้เพื่อสร้างความยุติธรรมให้เกิดขึ้นจริงจึงตามมา
อย่างที่สอง ที่น่าพูดถึงซักเล็กน้อยก่อนที่ยาวเป็นหลายหย้า A4 คือ อคติที่เรามักมองไม่เห็นครับ
อคติที่เกิดขึ้นกับคนเรา เรามักมองไม่เห็น ไม่เชื่อว่าจะเกิดขึ้น เพราะเราคือผู้ที่คิดอย่างมีเหตุผลที่ถูกต้อง ทุกอย่างเป็น���ปตามหลักการ อคติทำอะไรเราไม่ได้หรอก ผมบอกได้เลยว่าเพ้อหนักเเล้ว มนุษยืเรานี่เเหละครับ เเบกอคติเดินไปไม่ต่างจากอวัยวะอีกชิ้นที่ติดตัวเรามาตั้งเเต่เกิดเลย (ใครไม่เชื่อ ลองอ่านเศษฐศาสตร์พฤติกรรมได้ครับ) ซึ่งอคตินี้ถ้าเกิดกับกรณีอื่นอาจจะไม่เท่าไหร่ เเต่เมื่อมันเกิดขึ้นในกระบวนการยุติธรรม ผลที่ตามมาก็เลวร้ายมากเกินกว่าที่คิด
คนที่ทำงานในกระบวนยุติธรรมต้องคิดไว้อยู่เสมอมาว่าในการสืบหาความจริงในเหตุการณ์อะไรก็ตาม อย่าพลาดที่จะตั้งทฤษฎีหรือปักธงชัยอะไรไว้ก่อนเเล้ว เพราะผลที่ตามมาไม่ว่าเราจะรู้ตัวหรือไม่ก็ตาม คนเรามักจะหาข้อเท็จจริง หลักฐาน เหตุผลเพื่อสนับส���ุนธงที่เราตั้งไว้ก่อนเเล้ว ไม่ได้พิจารณาจากข้อเท็จจริงหรือหลักฐานเป็นตัวตั้งต้นเพื่อหาคำตอบที่หลักฐานเหล่านั้นนำพาให้เราไปถึง
หลักการนี้สำคัญมาก ยิ่งถ้าเราเชื่อมาเเต่เเรกว่าเราทำถูกเเล้ว วินิจฉัยตามหลักการเเล้วโดยไม่เคยยย้อนกลับไปพิจารณาในฐานะคนนอกเหตุการณ์ ก็ง่ายมากที่อคติของเราจะทำงานของมันอย่างเเข็งขัน
ในการสืบพยานของอับดูนั้น เราจะ��ห็นเลยว่ามีเเต่อคติมากมายเต็มไปหมด โดยที่คนทุกคนในกระบวนยุติธรรมต่างเชื่อไปเเล้วว่าเขาคือผู้กระทำความผิด หลักฐานที่หามาได้มาเพื่อตอบสนองหรือยืนยันว่าอับดูผิดเเน่นอน ไม่เคยมีการคิดที่เเตกต่างจากนั้น คดีปิดเเล้ว เราได้ตัวคนร้าย จับมันขังคุกตลอดชีวิตซะ
เเต่เมื่อเราคนอ่านในฐานะคนนอกมาตรวจดูหลักฐานในคดี ผมคิดว่ามันน่าจะเกิดข้อาสงสัยอะไรขึ้นบ้างว่า เเค่นี้เองเหรอวะ จะเอาคนเข้าคุกตลอดชีวิต เเค่นี้เองเหรอที่ยืนยันเเล้วว่าใครคนใดคนหนึ่งคือผู้กระทำความผิด คำถามนี้เองที่อีกครั้งครับ ทนายความของเรา กุยโด พยายามตีหลักฐานเหล่านี้ให้เเตกเเละทำให้เห็นว่ามันมีปัญหาอย่างไรบ้าง
จริงๆในเรื่องนี้มีอะไรให้พูดถึงอีกมากมายเลยนะครับ ทั้งในเเง่การเขียนที่ยอมรับว่า จันริโค คาโรฟิลโย เก่งมากในเรื่องการเขียนบทสนทนา ที่ทำให้เรื่องมันลื่นไหล บอกเล่าข้อเท็จจริงต่างๆโดยที่ไม่จำเป็นต้องใช้การบรรยายยืดยาวเป็นกำเเพงตัวอักษร ทั้งๆที่สิ่งที่เขาเล่ามันคือหลักการทางกฎหมาย
เเละฉากที่น่าประทับใจอย่างฉากว่าความในช่วงสุดท้าย ผมบอกได้เลยว่า ในความเป็นจริงเดือดยิ่งกว่านี้มากครับ สิ่งที่เล่าในเล่มนี้ค่อนข้างเรื่อยๆธรรมดามาก ฝ่ายโจทก์ง่อยไปนิด ไม่งั้นคนอ่านคงได้เห็นการเฉือนคมในการว่าความที่ทำให้นิยายเล่มนี้หนาไปอีกนับ 100 หน้าได้
เเต่เพียงเท่านี้ก็เพียงพอเเล้วละครับ มันดีงามและลงตัวในงานของมันเเล้ว
April 25, 2018
You know those weird European films, with nothing happening for approximately 10 000 hours and then declared winners of some artsy cinematic festival, and then getting nominated to Oscar, and then getting all the Oscars in all the weird categories.
This book is exactly like that. Refreshing, quiet, elegantly understated, cynical, ironic and self-deprecating. Intellectual in very best way. No rugged hunks of a detective, o seductive lawyers who fight crime!
Involuntary Witness - not a thriller mystery, or god forbid romance, more of a character study. A tired, troubled man, reluctantly doing his job one step at the time. I loved the atmosphere, all the legal procedures – author’s former anti-Mafia judge in the Italian city of Bari, so he knows the business well. And Guido Guerrieri‘s inner monologues are simply hilarious.
Narrator is very good, I loved Italian terms and loved, simply adored, how he pronounced “Attorney Guerrieri” as “Avvocato Guerrieri”, instantly bringing this visual to my mind.
This book pleased me immensely.
This book is exactly like that. Refreshing, quiet, elegantly understated, cynical, ironic and self-deprecating. Intellectual in very best way. No rugged hunks of a detective, o seductive lawyers who fight crime!
Involuntary Witness - not a thriller mystery, or god forbid romance, more of a character study. A tired, troubled man, reluctantly doing his job one step at the time. I loved the atmosphere, all the legal procedures – author’s former anti-Mafia judge in the Italian city of Bari, so he knows the business well. And Guido Guerrieri‘s inner monologues are simply hilarious.
Narrator is very good, I loved Italian terms and loved, simply adored, how he pronounced “Attorney Guerrieri” as “Avvocato Guerrieri”, instantly bringing this visual to my mind.
This book pleased me immensely.
April 4, 2013
Rating: 4.9* of five
See the review on Shelf Inflicted!
**moving all reviews to my blogs**
See the review on Shelf Inflicted!
**moving all reviews to my blogs**
Read
July 19, 2024Prvi roman u seriji posvećenoj advokatu Gverijeriju. Da budem iskrena, očekivala sam da će se zaista i osjetiti da je prvi, kao neko zagrijavanje, ali Karofiljo je očito našao od samog početka model romana koji mu savršeno odgovara i u kojem prosto briljira. Da mi je neko rekao da ću zavoljeti pravne trilere, samo bih se nasmijala, kad ono!
July 27, 2024
- ดีงามสมคำอวย เล่มนี้ให้อารมณ์เหมือนหนัง/นิยายแบบa time to kill เป็นงานที่เอางานคลาสสิกอย่างTKAMของฮาร์เปอร์ ลีมาเล่าใหม่(ทนายคนขาวและจำเลยผิวสีในระบบยุติธรรมที่คดเคี้ยว) งานของกริชแฮมเปรียบได้กับพานไหว้ครูสวยๆแกลมๆ ราวกับตั้งใจทำเพื่อเคารพครู แต่กับเล่มนี้มันต่างออกไป
- เพราะคุณนักเขียนไม่เลือกเวย์นั้น แกเลือกตีความใหม่ทั้งหมดตั้งแต่ตลค กุยโดหรือพระเอกของเราก็ช่างเป็นทนายความที่ช่างกักขัฬและnon-pcเหลือเกิน การเดินเรื่องก็คาดเดาอะไรไม่ได้เดียวก็เล่านั้นเล่านี้ตามใจตัวเองสุดๆ ซึ่งส่วนนี้ทำให้นึกงานอย่างคนนอกของกามูมากๆ การสร้างบรรยายกาศก็มีความเป็นhardboiledปนตลกร้ายเลวๆชั่วๆ ความเป็นTKAMจึงถูกย่ำใหญ่เละเทะมั่วซั่วไปหมด เหลือไว้เพียงโครงเรื่องหลวมๆ ให้คนเขาอ้อกันเล่นๆประมาณนี้ "ทนายความผิวขาวanti heroยอมทำคดีให้กับชาวเซเนกัลผู้โดนข้อหาฆาตกรรมพวงpedophileเด็กชายคนนึง ด้วยเรทราคาที่ไม่ต้องจ่ายยังจะดีกว่า !" ซึ่งยำใหญ่ที่ว่าก็เข้าทางข้าพเจ้าทุกอย่าง ชอบมาก สนุก สะใจ เพราะแกทำถึงทุกอย่าง บทจะตลกโปกฮาnon-pcก็เลวทรามจนหลุดขำ ส่วนบททนายกุยโดตอนเข้าโหมดคนดีคนผดุงความยุติธรรมก็ทำได้ชวนคิดและชวนเหวอได้อย่างงงๆ
- ชอบฉากนึงที่กุยโดหยอกล้อบทบาททนายตัวเองโดยการยกยอตนในฐานะอัศวินผิวขาวที่มาช่วยคนผิวดำ คือฉากนี้โต้งกลับภาพจำคลีเช่ๆจากงานเมกันได้ดีมาก ทนายความเมกันทุกคนช่างดูheroicและมีมาดวัดความยุติที่สูงกว่าชาวบ้านเหลือเกิน แถมดูเหมือนคนหมู่มากจะจำภาพลักษณ์ของทนายความที่ไม่ใช่แค่หล่อ แต่ต้องเป็นนักพูดที่ดีและมีหลักการอย่างเพก, แมกคอนาเฮย์ และ ครูซหมดแล้ว นิยายทั้งเรื่องเลยล้างภาพจำเหล่านั้นให้หมด ไม่pasteurize ไม่ปรุงแต่งอะไรทั้งสิ้น ทนายความในเรื่องจึงมีหลากหลายประเภทที่ไม่ค่อยต้องกับภาพจำเสียเลยและทั้งหมดก็รวมอยู่ที่กุยโดคนนี้เนี้ยแหละ เพราะนอกจากคดีชาวเซเนกัล แกยังรับทำหรือเข้าไปมีส่วนร่วมกับหลายคดีความอีกด้วย ทั้งคดีของกรมพิทักษ์สัตว์ นิติบุคคลล้มละลายที่ผัวแอบอ้างใช้ชื่อเมียรับผิดแทน หรือ การให้คำปรึกษาเล็กๆน้อยกับเพื่อนบ้าน ซึ่งจุดนี้จะทำให้เห็นว่ากุยโดเป็นคนที่เทามาก เพราะเขารับทำคดีที่ทั้งสุจริตและไม่สุจริตทั้งสิ้น บางคดีก็รับแต่เงิน บางคดีก็อาจจะสนใจเรื่องความยุติธรรมซึ่งก็คือพล็อตของเรื่องนี้
- จริงๆต้องไม่ชอบความแกล้งๆเป็นanti-heroของกุยโด แต่ไม่รู้ทำไมถึงโอเคกับเรื่องนี้ คือเขาดูไม่ใช่คนดีอะไรจากที่ได้อ่าน แต่กับเรื่องความอยุติธรรมเขากับรับไม่ได้ ซึ่งนี้เป็นสาเหตุที่เขาต้องรับทำคดีให้ชาวเซเนกัลเพราะความยุติธรรมของอิตาลีต้องไม่มีเรื่องprejudiceที่��ีต่อพวกลี้ภัยหรือแม้แต่ใครๆ คือเราควรกังขากับอุดมการณ์นี้ของกุยโดมากๆ แต่เราก็ไม่ได้อะไร อาจเพราะนักเขียนทำให้กุยโดเป็นทนายที่เป็นmen of discipline คือไม่ใช่คนดีย์ ผู้พิทักษ์อะไรหรอก แต่เป็นคนที่ยึดในหลักการ ซึ่งจุดมั้ง
- ฉากที่กุยโดพูดสรุปคดีความตัวเองเป็นอะไรที่ช็อกมาก เพราะเขาเปลื่ยนไปราวกับองค์เข้าก็ปาน ดูพูดจาเป็นผู้เป็นคนและมีน้ำหนักอย่างไม่น่าเชื่อ (เจอสาวทั้งเรื่องนอกงาน เอาเวลาไหนไปอ่านงานวิจงวิจัย !?) แต่ก็แอบสงสัยเหมือนกันว่าการพูดที่อิงเอางานวิจัยมา มันสร้างความชอบธรรมได้จริงๆหรือ คืออย่างanatomy of fallเขายังต้องเอาคุณหมอมายืนยัน แต่กับกุยโดคือเหมือนนักเขียนแค่ต้องการพูดให้statementงานตัวเองมันแข็งแรงขึ้นมากกว่าจะเป็นส่งผลอะไรกับรูปคดีและอัยการ อาจติดตรงนี้ คือเราว่านิยายกับความสมจริงมันยังไม่มาบรรจบกันเสียทีเดียว สิ่งที่ทิ้งไว้คือเจตนาอันดีในฐานะมนุษย์ที่เข้าใจมนุษย์ซึ่งกันและกันโดยไม่มีเรื่องสีผิวมาขั้นกลาง เอาจริงๆนิยายดูทำให้ภาพลักษณ์อิตาลีดูrefugee friendlyมากกกกกก
- เพราะคุณนักเขียนไม่เลือกเวย์นั้น แกเลือกตีความใหม่ทั้งหมดตั้งแต่ตลค กุยโดหรือพระเอกของเราก็ช่างเป็นทนายความที่ช่างกักขัฬและnon-pcเหลือเกิน การเดินเรื่องก็คาดเดาอะไรไม่ได้เดียวก็เล่านั้นเล่านี้ตามใจตัวเองสุดๆ ซึ่งส่วนนี้ทำให้นึกงานอย่างคนนอกของกามูมากๆ การสร้างบรรยายกาศก็มีความเป็นhardboiledปนตลกร้ายเลวๆชั่วๆ ความเป็นTKAMจึงถูกย่ำใหญ่เละเทะมั่วซั่วไปหมด เหลือไว้เพียงโครงเรื่องหลวมๆ ให้คนเขาอ้อกันเล่นๆประมาณนี้ "ทนายความผิวขาวanti heroยอมทำคดีให้กับชาวเซเนกัลผู้โดนข้อหาฆาตกรรมพวงpedophileเด็กชายคนนึง ด้วยเรทราคาที่ไม่ต้องจ่ายยังจะดีกว่า !" ซึ่งยำใหญ่ที่ว่าก็เข้าทางข้าพเจ้าทุกอย่าง ชอบมาก สนุก สะใจ เพราะแกทำถึงทุกอย่าง บทจะตลกโปกฮาnon-pcก็เลวทรามจนหลุดขำ ส่วนบททนายกุยโดตอนเข้าโหมดคนดีคนผดุงความยุติธรรมก็ทำได้ชวนคิดและชวนเหวอได้อย่างงงๆ
- ชอบฉากนึงที่กุยโดหยอกล้อบทบาททนายตัวเองโดยการยกยอตนในฐานะอัศวินผิวขาวที่มาช่วยคนผิวดำ คือฉากนี้โต้งกลับภาพจำคลีเช่ๆจากงานเมกันได้ดีมาก ทนายความเมกันทุกคนช่างดูheroicและมีมาดวัดความยุติที่สูงกว่าชาวบ้านเหลือเกิน แถมดูเหมือนคนหมู่มากจะจำภาพลักษณ์ของทนายความที่ไม่ใช่แค่หล่อ แต่ต้องเป็นนักพูดที่ดีและมีหลักการอย่างเพก, แมกคอนาเฮย์ และ ครูซหมดแล้ว นิยายทั้งเรื่องเลยล้างภาพจำเหล่านั้นให้หมด ไม่pasteurize ไม่ปรุงแต่งอะไรทั้งสิ้น ทนายความในเรื่องจึงมีหลากหลายประเภทที่ไม่ค่อยต้องกับภาพจำเสียเลยและทั้งหมดก็รวมอยู่ที่กุยโดคนนี้เนี้ยแหละ เพราะนอกจากคดีชาวเซเนกัล แกยังรับทำหรือเข้าไปมีส่วนร่วมกับหลายคดีความอีกด้วย ทั้งคดีของกรมพิทักษ์สัตว์ นิติบุคคลล้มละลายที่ผัวแอบอ้างใช้ชื่อเมียรับผิดแทน หรือ การให้คำปรึกษาเล็กๆน้อยกับเพื่อนบ้าน ซึ่งจุดนี้จะทำให้เห็นว่ากุยโดเป็นคนที่เทามาก เพราะเขารับทำคดีที่ทั้งสุจริตและไม่สุจริตทั้งสิ้น บางคดีก็รับแต่เงิน บางคดีก็อาจจะสนใจเรื่องความยุติธรรมซึ่งก็คือพล็อตของเรื่องนี้
- จริงๆต้องไม่ชอบความแกล้งๆเป็นanti-heroของกุยโด แต่ไม่รู้ทำไมถึงโอเคกับเรื่องนี้ คือเขาดูไม่ใช่คนดีอะไรจากที่ได้อ่าน แต่กับเรื่องความอยุติธรรมเขากับรับไม่ได้ ซึ่งนี้เป็นสาเหตุที่เขาต้องรับทำคดีให้ชาวเซเนกัลเพราะความยุติธรรมของอิตาลีต้องไม่มีเรื่องprejudiceที่��ีต่อพวกลี้ภัยหรือแม้แต่ใครๆ คือเราควรกังขากับอุดมการณ์นี้ของกุยโดมากๆ แต่เราก็ไม่ได้อะไร อาจเพราะนักเขียนทำให้กุยโดเป็นทนายที่เป็นmen of discipline คือไม่ใช่คนดีย์ ผู้พิทักษ์อะไรหรอก แต่เป็นคนที่ยึดในหลักการ ซึ่งจุดมั้ง
- ฉากที่กุยโดพูดสรุปคดีความตัวเองเป็นอะไรที่ช็อกมาก เพราะเขาเปลื่ยนไปราวกับองค์เข้าก็ปาน ดูพูดจาเป็นผู้เป็นคนและมีน้ำหนักอย่างไม่น่าเชื่อ (เจอสาวทั้งเรื่องนอกงาน เอาเวลาไหนไปอ่านงานวิจงวิจัย !?) แต่ก็แอบสงสัยเหมือนกันว่าการพูดที่อิงเอางานวิจัยมา มันสร้างความชอบธรรมได้จริงๆหรือ คืออย่างanatomy of fallเขายังต้องเอาคุณหมอมายืนยัน แต่กับกุยโดคือเหมือนนักเขียนแค่ต้องการพูดให้statementงานตัวเองมันแข็งแรงขึ้นมากกว่าจะเป็นส่งผลอะไรกับรูปคดีและอัยการ อาจติดตรงนี้ คือเราว่านิยายกับความสมจริงมันยังไม่มาบรรจบกันเสียทีเดียว สิ่งที่ทิ้งไว้คือเจตนาอันดีในฐานะมนุษย์ที่เข้าใจมนุษย์ซึ่งกันและกันโดยไม่มีเรื่องสีผิวมาขั้นกลาง เอาจริงๆนิยายดูทำให้ภาพลักษณ์อิตาลีดูrefugee friendlyมากกกกกก
August 1, 2024
Dovršena u mjesecu julu, ali nađena jutros na Gudridsu, ova knjiga je dokaz da moj dragi advokat i u prvoj knjizi, kao i u svim sledećim briljira i da nije ni čudo što je stekao svjetsku slavu, jer je jedan sveobuhvatan lik, pravi intelektualac, ali i običan, dobar čovjek koji razumije muke svih slojeva i svakog staleža društva! 5⭐️ za Karofilja, ništa manje nijesam ni očekivala za našeg Gverijerija, koji je više životan, nego mnogi stvarni ljudi!
March 7, 2019
Sensuāls juridiskais trilleris.
Ar Karofiljo iepazinos Dāces Meieres mudināta. Sen atpakaļ meklēju ko lasāmu par Apūliju, un tvitterī man tika ieteikts šis. No Itālijas sen, sen jau kā mājās, un grāmata noputējusi manā e-plauktā.
Ar juridiskajiem romāniem man pieredze maza, un ja ne Apūlija un cienījamās Dāces ieteikums - nekad šo neizvēlētos lasīt. Apšaubu, ka sēriju par advokātu Guido turpināšu, bet šo vienu izlasīto nenožēloju.
Stāsts ir par tipisku "kurš maksā, to aizstāvēšu" juristu (droš vien nozares speciālisti man gribēs aizrādīt, ka ir atšķirība starp advokātu un juristu, vai arī nav, bet es godīgi nezinu.). Bet tad Guido pamet viņa sieva, un vīrietis piedzīvo nervu sabrukumu, kur arī parādās šis vārds - sensuāli. Karofiljo, pats būdams slavens Itālijas likuma kalps, savu avocatto uzbūris kā diezgan emocionālu vīrieti, kurš ēd salātus un taisa smūtijus, un puse grāmatas patiesībā ir par šī advokāta iekšējo pasauli - viņa pārdzīvojumi laulības sabrukuma sakarā, centieni būvēt dzīvi no jauna, iekšējās šaubas par sava aizstāvāmā nevainību.
Juridiskais sižets pat paliek otrajā plānā, lai gan intriga saglabājas - vai un kā Guido izdosies atpestīt savu klientu no restēm.
Diezgan neierasts kokteilis, jāatzīst, šis ceļojums Itālijas iekšlietās savienojumā ar urķēšanos vīrieša dvēselē. Neatceros, kad esmu lasījusi tik trauslu vīrieša iekšējās pasaules attēlojumu, ko uzrakstījis autors - vīrietis.
Ar Karofiljo iepazinos Dāces Meieres mudināta. Sen atpakaļ meklēju ko lasāmu par Apūliju, un tvitterī man tika ieteikts šis. No Itālijas sen, sen jau kā mājās, un grāmata noputējusi manā e-plauktā.
Ar juridiskajiem romāniem man pieredze maza, un ja ne Apūlija un cienījamās Dāces ieteikums - nekad šo neizvēlētos lasīt. Apšaubu, ka sēriju par advokātu Guido turpināšu, bet šo vienu izlasīto nenožēloju.
Stāsts ir par tipisku "kurš maksā, to aizstāvēšu" juristu (droš vien nozares speciālisti man gribēs aizrādīt, ka ir atšķirība starp advokātu un juristu, vai arī nav, bet es godīgi nezinu.). Bet tad Guido pamet viņa sieva, un vīrietis piedzīvo nervu sabrukumu, kur arī parādās šis vārds - sensuāli. Karofiljo, pats būdams slavens Itālijas likuma kalps, savu avocatto uzbūris kā diezgan emocionālu vīrieti, kurš ēd salātus un taisa smūtijus, un puse grāmatas patiesībā ir par šī advokāta iekšējo pasauli - viņa pārdzīvojumi laulības sabrukuma sakarā, centieni būvēt dzīvi no jauna, iekšējās šaubas par sava aizstāvāmā nevainību.
Juridiskais sižets pat paliek otrajā plānā, lai gan intriga saglabājas - vai un kā Guido izdosies atpestīt savu klientu no restēm.
Diezgan neierasts kokteilis, jāatzīst, šis ceļojums Itālijas iekšlietās savienojumā ar urķēšanos vīrieša dvēselē. Neatceros, kad esmu lasījusi tik trauslu vīrieša iekšējās pasaules attēlojumu, ko uzrakstījis autors - vīrietis.
March 15, 2015
Leggibile, ma, escludendo alcuni passaggi riusciti, piuttosto noioso e prevedibile. Non ho gradito molto neppure lo stile. Proverò in futuro con altro. Forse.
September 26, 2022
This is the first in the Guido Guerrieri series. The GR description says More than a perfectly paced legal thriller, this relentless suspense novel transcends the genre. I did like this well enough, but I found it neither a thriller nor a suspense novel. Have I read too many of the genre?
I liked Guerrieri as a character. The GR series description calls him jaded. With this novel, we can see why. A man - a "non-European", most specifically a man from Senegal - is accused of the murder of a 9-year old boy. It is pretty obvious that the prosecutor didn't really investigate the case. When it comes to trial, Guerrieri thinks that the principal judge (I forget what his actual title is) believes the accused to be guilty and perhaps 1 or 2 members of the jury. If judges and juries aren't willing to consider the basic requirement of "beyond a reasonable doubt", then defense lawyers and society at large should also be jaded. I hope no one finds the above a spoiler. I thought it was pretty obvious from the beginning.
I liked the writing style in this. I managed to pick up one of his stand alone novels at my Friends of the Library bookstore. I also have shelved it as mystery-thriller. I have no idea whether or not it will live up to expectation, but I know it won't be the first in a series for which I have such expectations. I think I will enjoy my time with it, though, and find both the writing and the characterizations interesting. This one? Probably 3-stars at best.
I liked Guerrieri as a character. The GR series description calls him jaded. With this novel, we can see why. A man - a "non-European", most specifically a man from Senegal - is accused of the murder of a 9-year old boy. It is pretty obvious that the prosecutor didn't really investigate the case. When it comes to trial, Guerrieri thinks that the principal judge (I forget what his actual title is) believes the accused to be guilty and perhaps 1 or 2 members of the jury. If judges and juries aren't willing to consider the basic requirement of "beyond a reasonable doubt", then defense lawyers and society at large should also be jaded. I hope no one finds the above a spoiler. I thought it was pretty obvious from the beginning.
I liked the writing style in this. I managed to pick up one of his stand alone novels at my Friends of the Library bookstore. I also have shelved it as mystery-thriller. I have no idea whether or not it will live up to expectation, but I know it won't be the first in a series for which I have such expectations. I think I will enjoy my time with it, though, and find both the writing and the characterizations interesting. This one? Probably 3-stars at best.
January 22, 2011
Carofiglio si destreggia bene nel suo habitat naturale, e il suo avvocato guerrieri funziona, e funziona bene, anche per il lettore non avvezzo alla procedura penale..
la cosa più bella di testimone inconsapevole, e dei romanzi che vedono guerriei come protagonista, sono le riflessioncine e i pensierini del protagonista, che in un modo o nell'altro riescono a ricomprendere tutti gli italiani.
il libro è bello, è veloce, è verosimile anche se i casi dell'avvocato guerrieri sono abbastanza epici, ma è giusto che sia così, nessuno vorrebbe leggere un romanzo sulle gesta del principe del foro di bari che si destreggia in una pallosissimo e verosimilissimo processo di bancarotta fraudolenta con trentacinque testimoni che va avanti da una decina di anni.
l'unica pecca che trovo nell'ottima scrittura di Carofiglio -questa non vuole essere una recensione ma un commento- è nel finale, e nei suoi finali i generale(tipico il finale di "il passato è una terra straniera). Di solito gli autori esperti costruiscono un climax che nel finale aumenta il passo, porta alle classiche convergenze, per andare sempre più veloce e lasciarti senza fiato e con la testa piena quando finalmente giri l'ultima pagina.
il mio modo di giudicare un buon finale consiste nel calcolare quanto tempo rimango imbambolato a pensare al libro che ho appena finito di leggere.
Ebbene, Carofiglio arronza i finali, non so se volutamente (penso di si, in quanto la perizia dell'autore è fuori discussione), oppure perchè non riesce a rendere qualche artificio che in realtà vorrebbe rendere.
in definitiva è comunque uno dei miei autori italiani preferiti, e, a dispetto di questa pecca che è seconod me solo stilistica, le sue letture sono sempre entusiasmanti.
consigliato anche a chi non si interessa di diritto penale.
la cosa più bella di testimone inconsapevole, e dei romanzi che vedono guerriei come protagonista, sono le riflessioncine e i pensierini del protagonista, che in un modo o nell'altro riescono a ricomprendere tutti gli italiani.
il libro è bello, è veloce, è verosimile anche se i casi dell'avvocato guerrieri sono abbastanza epici, ma è giusto che sia così, nessuno vorrebbe leggere un romanzo sulle gesta del principe del foro di bari che si destreggia in una pallosissimo e verosimilissimo processo di bancarotta fraudolenta con trentacinque testimoni che va avanti da una decina di anni.
l'unica pecca che trovo nell'ottima scrittura di Carofiglio -questa non vuole essere una recensione ma un commento- è nel finale, e nei suoi finali i generale(tipico il finale di "il passato è una terra straniera). Di solito gli autori esperti costruiscono un climax che nel finale aumenta il passo, porta alle classiche convergenze, per andare sempre più veloce e lasciarti senza fiato e con la testa piena quando finalmente giri l'ultima pagina.
il mio modo di giudicare un buon finale consiste nel calcolare quanto tempo rimango imbambolato a pensare al libro che ho appena finito di leggere.
Ebbene, Carofiglio arronza i finali, non so se volutamente (penso di si, in quanto la perizia dell'autore è fuori discussione), oppure perchè non riesce a rendere qualche artificio che in realtà vorrebbe rendere.
in definitiva è comunque uno dei miei autori italiani preferiti, e, a dispetto di questa pecca che è seconod me solo stilistica, le sue letture sono sempre entusiasmanti.
consigliato anche a chi non si interessa di diritto penale.
March 26, 2019
Il mio primo legal thriller in assoluto.
Ho particolarmente apprezzato due cose: il processo e le vicissitudini psicologiche del protagonista, l'avvocato Guido Guerrieri, che ci appare subito come un personaggio non simpatico (anche se nel corso del libro tenderà ovviamente a diventare meno stronzo), ma realistico: un avvocato il cui fine ultimo non è la verità ma la vittoria del suo cliente, un marito infedele che se la tira un po' e crede di essere sempre più furbo degli altri. Comunque, come personaggio funziona e l'unica cosa che mi ha dato veramente fastidio sono state le numerose citazioni di film, libri e canzoni che piacevano a Guido e che servivano solo a dimostrare al lettore quanto i gusti di Guido/Carofiglio fossero fighi. Grazie, ma non me ne potrebbe fregare di meno.
Parlavo però di vicissitudini psicologiche perché a Guido ad un certo punto inizia ad andare tutto male, inizia ad avere problemi d'insonnia e attacchi di panico e, in parallelo al processo, c'è il suo percorso per risollevarsi da quella che potrei definire depressione (?); il tutto gestito e raccontato molto bene.
C'è poi tutta la parte del processo (non dico niente perché già la prefazione anticipa alcune cose) che temevo mi avrebbe annoiata e invece tutt'altro, avrei voluto gli fosse lasciato più spazio.
Al contrario, ha avuto secondo me davvero troppo spazio la storia di Guido con Margherita, la solita storia d'amore random sciattina che ogni investigatore/poliziotto/avvocato, cascasse il mondo, deve avere nei mystery contemporanei.
Comunque, sono 3 stelline da "promette bene" e la prossima volta che avrò voglia di un legal thriller saprò su cosa buttarmi.
Ho particolarmente apprezzato due cose: il processo e le vicissitudini psicologiche del protagonista, l'avvocato Guido Guerrieri, che ci appare subito come un personaggio non simpatico (anche se nel corso del libro tenderà ovviamente a diventare meno stronzo), ma realistico: un avvocato il cui fine ultimo non è la verità ma la vittoria del suo cliente, un marito infedele che se la tira un po' e crede di essere sempre più furbo degli altri. Comunque, come personaggio funziona e l'unica cosa che mi ha dato veramente fastidio sono state le numerose citazioni di film, libri e canzoni che piacevano a Guido e che servivano solo a dimostrare al lettore quanto i gusti di Guido/Carofiglio fossero fighi. Grazie, ma non me ne potrebbe fregare di meno.
Parlavo però di vicissitudini psicologiche perché a Guido ad un certo punto inizia ad andare tutto male, inizia ad avere problemi d'insonnia e attacchi di panico e, in parallelo al processo, c'è il suo percorso per risollevarsi da quella che potrei definire depressione (?); il tutto gestito e raccontato molto bene.
C'è poi tutta la parte del processo (non dico niente perché già la prefazione anticipa alcune cose) che temevo mi avrebbe annoiata e invece tutt'altro, avrei voluto gli fosse lasciato più spazio.
Al contrario, ha avuto secondo me davvero troppo spazio la storia di Guido con Margherita, la solita storia d'amore random sciattina che ogni investigatore/poliziotto/avvocato, cascasse il mondo, deve avere nei mystery contemporanei.
Comunque, sono 3 stelline da "promette bene" e la prossima volta che avrò voglia di un legal thriller saprò su cosa buttarmi.
September 5, 2024
Ottimo libro e ottimo inizio per una serie che sicuramente porterò avanti!
Bravissimo Carofiglio, mi hai fatto prendere bene con un nuovo personaggio che non vedo l'ora di leggere nel prossimo volume!
Bravissimo Carofiglio, mi hai fatto prendere bene con un nuovo personaggio che non vedo l'ora di leggere nel prossimo volume!
January 19, 2018
Sarà che, in quanto esperta del settore, non subisco troppo il fascino del tecnicismo procedurale (pur illustrato con chiarezza, lo riconosco), però preferisco il commissario Ricciardi.
November 22, 2014
La partenza scoppiettante – con la personale discesa agli inferi di un avvocato, a cui chiunque assisterebbe con una punta di gioia – lascia sperare in qualcosa di più, che però non arriva. Dopo alcuni capitoli il protagonista svolta bruscamente verso la redenzione: rulla di pugni i cattivi che gli danno fastidio, incontra una donna fantastica che ha letto tutti i suoi autori preferiti (elencati a uso e consumo nostro) e decide di assistere quasi gratuitamente un povero ambulante senegalese, in origine maestro di scuola, ingiustamente accusato di aver ucciso un bambino. La vicenda processuale è a dir poco tediosa, infliggendo al lettore la continua ripetizione degli stessi fatti e concetti e, come se non bastasse, dei verbali dei carabinieri. Buona la tesi di fondo: durante un’indagine è facile per l’inquirente lasciarsi pilotare dai propri pregiudizi inquinando involontariamente le testimonianze, e insomma, diciamolo, i poliziotti sono un po' teste di cazzo.
[SPOILER] Il vero omicida non sarà mai scoperto, abbandonando il lettore con un giallo per una volta tanto senza colpevole. Il punto di Carofiglio non è whodunit, ma come si affrontano i fatti durante un processo.
[SPOILER] Il vero omicida non sarà mai scoperto, abbandonando il lettore con un giallo per una volta tanto senza colpevole. Il punto di Carofiglio non è whodunit, ma come si affrontano i fatti durante un processo.
April 5, 2021
Un legal thriller avvincente e ben scritto.
Una trama intrigante e un avvocato molto credibile. Bravo nella sua professione e con una personalità e un'anima che ti fanno venire voglia di conoscerlo maggiormente e di continuare a seguire le sue vicissitudini.
Ama la sua città, la vive appieno, e con lui sentiamo sulla pelle le sue passioni, passeggiare per le strade, frequentare librerie di notte per il grande e insaziabile amore per i buoni libri, cucinarsi ricette tipiche della tradizione pugliese innaffiate da un buon vino in perfetto abbinamento e ricomporre l'amore.
Insomma ho proprio gustato questo libro e ho apprezzato la scrittura di Carofiglio che, coi suoi trascorsi professionali, ha reso molto credibile il suo avvocato Guerrieri.
Leggere la sua storia mi ha ricordato una frase che mi ha detto un'amica avvocato: "il mio lavoro è anche cercare di fare star bene le persone."
Una trama intrigante e un avvocato molto credibile. Bravo nella sua professione e con una personalità e un'anima che ti fanno venire voglia di conoscerlo maggiormente e di continuare a seguire le sue vicissitudini.
Ama la sua città, la vive appieno, e con lui sentiamo sulla pelle le sue passioni, passeggiare per le strade, frequentare librerie di notte per il grande e insaziabile amore per i buoni libri, cucinarsi ricette tipiche della tradizione pugliese innaffiate da un buon vino in perfetto abbinamento e ricomporre l'amore.
Insomma ho proprio gustato questo libro e ho apprezzato la scrittura di Carofiglio che, coi suoi trascorsi professionali, ha reso molto credibile il suo avvocato Guerrieri.
Leggere la sua storia mi ha ricordato una frase che mi ha detto un'amica avvocato: "il mio lavoro è anche cercare di fare star bene le persone."
June 21, 2019
Excellent! Absolutely loved it!
At the end, the speech by Guido Guerrieri in court room was really powerful and unforgettable.
Great! Great!
At the end, the speech by Guido Guerrieri in court room was really powerful and unforgettable.
Great! Great!
May 1, 2023
Leggero, ma fa molto riflettere.
Mi è piaciuto assai, Carofiglio sta diventando una garanzia.
Mi è piaciuto assai, Carofiglio sta diventando una garanzia.
September 8, 2024
Testimone inconsapevole พยานไม่รู้เห็น (Gianrico Carofiglio) | อ่านอิตาลี | ★★★★★
.
“ถึงอย่างไรในการพิจารณาคดีแบบนี้ก็ต้องโหดอย่าหลีกเลี่ยงไม่ได้ ความโหดนี้ใช้แลกกับสิทธิพลเมืองที่เราจะยอมเสียสละไม่ได้ และให้ตำรวจขายหน้าดีกว่าให้ผู้บริสุทธิ์ถูกพิพากษาลงโทษ”
พยานไม่รู้เห็น หรือ Testimone inconsapevole เป็นนิยายว่าด้วยเรื่องของทนายคนหนึ่งที่ชื่อกุยโด เขาเป็นทนายที่มักได้รับงานว่าความในคดีสีเทามามากมาย และเขาก็ดูจะไปได้ดีในสายอาชีพนี่จนกระทั่งอยู่มาวันหนึ่งภรรยาของเขาที่ชื่อซาราขอหย่าขาดและไล่กุยโดออกจากบ้านอย่างถูกต้องตามกฎหมาย เหตุการณ์ครั้งนี้ส่งผลให้กุยโดเกิดอาการสติแตก ซึมเศร้า และดูจะแพนนิกกับหลายสิ่งงอย่าง เขาใช้ชีวิตแบบนั้นด้วยอาการที่ดีบ้างร้ายบ้างเป็นบางเวลาจนได้มารับงานว่าความให้แก่ชายผิวสีชาวเซเนกัลที่ถูกจับเข้าคุกในคดีลักพาตัวและฆาตกรรมเด็กโดยชายชาวเซเนกัลคน��ี้มั่นใจว่าเขาบริสุทธิ์
.
นี่ไม่ใช่เรื่องราวของทนายผู้ไขคดี แก้ต่าง และหาตัวคนร้ายตัวจริงหากแต่เป็นนิยาย ว่าด้วยเรื่องของความเปาะบางความแตกสลายของทนายหนุ่มผู้ว่าความในคดีสีเทามามากมายแต่กลับต้องมาประเชิญหน้ากับคดีที่ผู้กระทำความผิดมั่นใจว่าตัวเองบริสุทธิ์แต่โอกาสชนะร่อยหรอเสียเหลือเกิน มันเป็นการเล่าเรื่องของทนายผู้ยังมีอาการลูกผีลูกคนหลังจ���กโดนเมียทิ้งสลับกับการขึ้นศาลอย่างจริงจังเพื่อพิสูจน์ว่าลูกความของเขานั้นบริสุทธิ์แม้โอกาสชนะจะต่ำมากก็ตาม พยานไม่รู้เห็นเลยเป็นนิยายที่อยู่ตรงกลางระหว่างนิยายชีวิตและการว่าความ ไม่ได้เอนเอียงไปทางหนึ่งทางใดซ้ำอย่างครบรสไม่ว่าจะเป็นตลกหมองเศร้าและซาบซึ้ง
.
ตัวนิยายถูกแบ่งออกเป็นสามบทตามเหตุการณ์สามช่วงของตัวละครหลักอย่างกุยโด ช่วงแรกเราจะได้เห็นการใช้ชีวิตรักและการว่าความเล็กๆน้อยๆ ส่วนถัดมาจะเป็นการจ้างวานให้ว่าความ และส่วนสุดท้ายจะเป็นส่วนของการขึ้นศาล ผู้เขียนเรียบเรียงเรื่องเล่าได้อย่างลงตัวไม่ว่าจะเป็นโครงสร้างหลักทั้งสามองค์หรือจะเป็นการตัดสลับไปมาระหว่างความเปาะบางในชีวิตของตัวเค้าเองเรื่องโรแมนติกเรื่องตลกโปกฮาที่ตัผู้ชายไร้น้ำยาคนหนึ่งจะไปเจอ และสามารถตัดกลับมาที่การว่าความที่ต้องบอกเลยว่าเต็มไปด้วยชั้นเชิง แถมยังมีประเด็นทางสังคมอีกมากมายไม่ว่าจะเป็นการเหยียดเชื้อชาติผู้ลี้ภัยที่มาจากยุโรป การพิจารณาคดีการว่าด้วยตัวบทของกฎหมาย อคติ��องคนในการสืบพยาน
.
ส่วนตัวเราคิดว่าใครที่สนใจการเขียนนิยายโดยใช้ตัวละครเป็นตัวดำเนินเรื่อง(Character driven) คือการปูพื้นฐานของตัวละครเค้าชัดมากรักกลเม็ดในการเล่าฉากหลังก็ไม่เยิ่นเย้อจนเกินไป คือมันแทบจะรวบรัดตัดตอนมาให้แล้วว่าพระเอกกำลังประเชิญหน้ากับอะไรแล้วไอ้สิ่งที่เขากำลังเผชิญหน้าผู้เขียนก็เขียนบรรยายเอาไว้ได้ดีมากด้วย เราจะได้เห็นอาการสติแตกของพระเอกออกมาอย่างเป็นระยะแล้วมันก็เป็นอาการที่เรารู้สึกว่าเราสามารถพบเห็นได้ทุกบทเพียงแต่ว่าอาการเหล่านี้มันจะออกน้อยออกมากผู้เขียนจะเขียนให้มันอยู่ในลักษณะที่เด่นชัดหรือเขียนแบบปลายเปิดให้เรารู้สึกว่าการกระทำของตัวละครเนี่ยมันหาคำตอบไม่ได้ง่ายๆ อารมณ์เหมือนมึงอยากจะทำอะไรก็ทำคิดอะไรอยู่ในหัวแต่ก็ไม่ได้บอกเรา / นี่ยังไม่รวมวิธีการเขียนที่เหมือนกับว่าตัวละครหลักพูดหรือฟังคู่สนทนาแบบผ่านๆ แล้วผู้เขียนจงใจไม่เขียนไดอาหรอกมาให้เราอ่านแต่เขียนเป็นบรรยายแทนแบบลวกๆ ก็มี กวนตีนมาก
.
เราแนะนำให้อ่านเล่มนี้มากตอนแรกนิยายมันสับขาหลอกให้เราคิดว่าตัวกุยโดเป็นทนายสายสีเทา คือว่าความให้แก่คนที่ผิดให้เป็นถูก และเนื้องานทุกงานมันก็ว่าความให้คนผิดทั้งนั้นจนกระทั่งมาเจอคกีของอับดู (จำเลยหลักของเรื่อง) มันน่าสนใจตรงที่คนเขียนเปลี่ยน(หรือเฉลย)แนวคิดบางประการว่าด้วยเรื่องของกฏหมาย เป็นการตั้งคำถามต่อทฤษฎีของกฏหมาย ทฤษฎีตามตำราทนาย มันเปลี่ยน “สีขาว” ให้กลายเป็น “สีเทา” เป็นสีเทาที่ไม่ใช่ความผิดเพี้ยนแต่การซักฝอกของสีขาวที่ผิดเพี้ยนต่างหาก(หากอิงจำคำพูดของกุยโดด้วยเรื่องตำราทนายที่เขียนอยู่บนฐานที่ไม่ได้เป็นไปตามสถานการณ์จริง) คนเขียนแสดงภาวะความเป็นมนุษย์ที่กำลังร่างกฎหมาย ทฤษฎีมาควบคุมมนุษย์ แต่อำนาจนั้นมันไมาเพียงพอเพราะมนุษย์ไม่ถูกออกแบบมาให้อยู่ในร่องรอยของสีขาว หากแต่เป็นสีเทา เพราะฉะนั้นสีเทาของกุยโด ของอัยการ หรือคนอีกฝั่ง(ที่อาจจะหมายถึฝคนอ่าน) มองว่าสีเทามันแย่หรือดี
.
“ถึงอย่างไรในการพิจารณาคดีแบบนี้ก็ต้องโหดอย่าหลีกเลี่ยงไม่ได้ ความโหดนี้ใช้แลกกับสิทธิพลเมืองที่เราจะยอมเสียสละไม่ได้ และให้ตำรวจขายหน้าดีกว่าให้ผู้บริสุทธิ์ถูกพิพากษาลงโทษ”
พยานไม่รู้เห็น หรือ Testimone inconsapevole เป็นนิยายว่าด้วยเรื่องของทนายคนหนึ่งที่ชื่อกุยโด เขาเป็นทนายที่มักได้รับงานว่าความในคดีสีเทามามากมาย และเขาก็ดูจะไปได้ดีในสายอาชีพนี่จนกระทั่งอยู่มาวันหนึ่งภรรยาของเขาที่ชื่อซาราขอหย่าขาดและไล่กุยโดออกจากบ้านอย่างถูกต้องตามกฎหมาย เหตุการณ์ครั้งนี้ส่งผลให้กุยโดเกิดอาการสติแตก ซึมเศร้า และดูจะแพนนิกกับหลายสิ่งงอย่าง เขาใช้ชีวิตแบบนั้นด้วยอาการที่ดีบ้างร้ายบ้างเป็นบางเวลาจนได้มารับงานว่าความให้แก่ชายผิวสีชาวเซเนกัลที่ถูกจับเข้าคุกในคดีลักพาตัวและฆาตกรรมเด็กโดยชายชาวเซเนกัลคน��ี้มั่นใจว่าเขาบริสุทธิ์
.
นี่ไม่ใช่เรื่องราวของทนายผู้ไขคดี แก้ต่าง และหาตัวคนร้ายตัวจริงหากแต่เป็นนิยาย ว่าด้วยเรื่องของความเปาะบางความแตกสลายของทนายหนุ่มผู้ว่าความในคดีสีเทามามากมายแต่กลับต้องมาประเชิญหน้ากับคดีที่ผู้กระทำความผิดมั่นใจว่าตัวเองบริสุทธิ์แต่โอกาสชนะร่อยหรอเสียเหลือเกิน มันเป็นการเล่าเรื่องของทนายผู้ยังมีอาการลูกผีลูกคนหลังจ���กโดนเมียทิ้งสลับกับการขึ้นศาลอย่างจริงจังเพื่อพิสูจน์ว่าลูกความของเขานั้นบริสุทธิ์แม้โอกาสชนะจะต่ำมากก็ตาม พยานไม่รู้เห็นเลยเป็นนิยายที่อยู่ตรงกลางระหว่างนิยายชีวิตและการว่าความ ไม่ได้เอนเอียงไปทางหนึ่งทางใดซ้ำอย่างครบรสไม่ว่าจะเป็นตลกหมองเศร้าและซาบซึ้ง
.
ตัวนิยายถูกแบ่งออกเป็นสามบทตามเหตุการณ์สามช่วงของตัวละครหลักอย่างกุยโด ช่วงแรกเราจะได้เห็นการใช้ชีวิตรักและการว่าความเล็กๆน้อยๆ ส่วนถัดมาจะเป็นการจ้างวานให้ว่าความ และส่วนสุดท้ายจะเป็นส่วนของการขึ้นศาล ผู้เขียนเรียบเรียงเรื่องเล่าได้อย่างลงตัวไม่ว่าจะเป็นโครงสร้างหลักทั้งสามองค์หรือจะเป็นการตัดสลับไปมาระหว่างความเปาะบางในชีวิตของตัวเค้าเองเรื่องโรแมนติกเรื่องตลกโปกฮาที่ตัผู้ชายไร้น้ำยาคนหนึ่งจะไปเจอ และสามารถตัดกลับมาที่การว่าความที่ต้องบอกเลยว่าเต็มไปด้วยชั้นเชิง แถมยังมีประเด็นทางสังคมอีกมากมายไม่ว่าจะเป็นการเหยียดเชื้อชาติผู้ลี้ภัยที่มาจากยุโรป การพิจารณาคดีการว่าด้วยตัวบทของกฎหมาย อคติ��องคนในการสืบพยาน
.
ส่วนตัวเราคิดว่าใครที่สนใจการเขียนนิยายโดยใช้ตัวละครเป็นตัวดำเนินเรื่อง(Character driven) คือการปูพื้นฐานของตัวละครเค้าชัดมากรักกลเม็ดในการเล่าฉากหลังก็ไม่เยิ่นเย้อจนเกินไป คือมันแทบจะรวบรัดตัดตอนมาให้แล้วว่าพระเอกกำลังประเชิญหน้ากับอะไรแล้วไอ้สิ่งที่เขากำลังเผชิญหน้าผู้เขียนก็เขียนบรรยายเอาไว้ได้ดีมากด้วย เราจะได้เห็นอาการสติแตกของพระเอกออกมาอย่างเป็นระยะแล้วมันก็เป็นอาการที่เรารู้สึกว่าเราสามารถพบเห็นได้ทุกบทเพียงแต่ว่าอาการเหล่านี้มันจะออกน้อยออกมากผู้เขียนจะเขียนให้มันอยู่ในลักษณะที่เด่นชัดหรือเขียนแบบปลายเปิดให้เรารู้สึกว่าการกระทำของตัวละครเนี่ยมันหาคำตอบไม่ได้ง่ายๆ อารมณ์เหมือนมึงอยากจะทำอะไรก็ทำคิดอะไรอยู่ในหัวแต่ก็ไม่ได้บอกเรา / นี่ยังไม่รวมวิธีการเขียนที่เหมือนกับว่าตัวละครหลักพูดหรือฟังคู่สนทนาแบบผ่านๆ แล้วผู้เขียนจงใจไม่เขียนไดอาหรอกมาให้เราอ่านแต่เขียนเป็นบรรยายแทนแบบลวกๆ ก็มี กวนตีนมาก
.
เราแนะนำให้อ่านเล่มนี้มากตอนแรกนิยายมันสับขาหลอกให้เราคิดว่าตัวกุยโดเป็นทนายสายสีเทา คือว่าความให้แก่คนที่ผิดให้เป็นถูก และเนื้องานทุกงานมันก็ว่าความให้คนผิดทั้งนั้นจนกระทั่งมาเจอคกีของอับดู (จำเลยหลักของเรื่อง) มันน่าสนใจตรงที่คนเขียนเปลี่ยน(หรือเฉลย)แนวคิดบางประการว่าด้วยเรื่องของกฏหมาย เป็นการตั้งคำถามต่อทฤษฎีของกฏหมาย ทฤษฎีตามตำราทนาย มันเปลี่ยน “สีขาว” ให้กลายเป็น “สีเทา” เป็นสีเทาที่ไม่ใช่ความผิดเพี้ยนแต่การซักฝอกของสีขาวที่ผิดเพี้ยนต่างหาก(หากอิงจำคำพูดของกุยโดด้วยเรื่องตำราทนายที่เขียนอยู่บนฐานที่ไม่ได้เป็นไปตามสถานการณ์จริง) คนเขียนแสดงภาวะความเป็นมนุษย์ที่กำลังร่างกฎหมาย ทฤษฎีมาควบคุมมนุษย์ แต่อำนาจนั้นมันไมาเพียงพอเพราะมนุษย์ไม่ถูกออกแบบมาให้อยู่ในร่องรอยของสีขาว หากแต่เป็นสีเทา เพราะฉะนั้นสีเทาของกุยโด ของอัยการ หรือคนอีกฝั่ง(ที่อาจจะหมายถึฝคนอ่าน) มองว่าสีเทามันแย่หรือดี
May 5, 2021
I love it that Audible has recently got this title in its catalogue -- it's encouraging that to see signs of increasing interest in translated, less formulaic, crime fiction.
Like most good "international" thrillers, this one is a great source for social commentary. There is a lot in there about the criminal justice system, xenophobia, corruption and a lot else. There is quite a bit about relationships. This review , from a site that I admire (Complete Reviews) describes Involuntary Witness as "appealing, but not quite enough story (and too many asides) to it". I agree that it is appealing, but I never have problems with asides that are well done, and Carofiglio has quite excelled himself with his asides, especially the dozens of references to music and books (with a very Anglo-Saxon bias). That there is not quite enough story is something one could say about Camilleri as well. There are other things that make up for it.
The lawyer, Guido Guerrieri, is a bit prone to dramatic speeches, but he becomes very likeable because of how he is presented with warts and all. If you're looking for a thriller that follows a cookie-cutter design, this is not it. You have to be okay with a bit of a rambling mess, with -- as said before -- too many asides, and all will be well.
Like most good "international" thrillers, this one is a great source for social commentary. There is a lot in there about the criminal justice system, xenophobia, corruption and a lot else. There is quite a bit about relationships. This review , from a site that I admire (Complete Reviews) describes Involuntary Witness as "appealing, but not quite enough story (and too many asides) to it". I agree that it is appealing, but I never have problems with asides that are well done, and Carofiglio has quite excelled himself with his asides, especially the dozens of references to music and books (with a very Anglo-Saxon bias). That there is not quite enough story is something one could say about Camilleri as well. There are other things that make up for it.
The lawyer, Guido Guerrieri, is a bit prone to dramatic speeches, but he becomes very likeable because of how he is presented with warts and all. If you're looking for a thriller that follows a cookie-cutter design, this is not it. You have to be okay with a bit of a rambling mess, with -- as said before -- too many asides, and all will be well.
October 9, 2013
"Whole worlds pass by us and we don't notice." Guido Guerrieri is an Italian advocate just coming out of a rough patch of depression. His wife has left him and he's just been struggling along until he's assigned the case of an African immigrant accused of killing a young boy. Abdou Thiam, the client, absolutely refuses to settle in spite of overwhelming circumstantial evidence against him. So the case goes to trial. The trial has a surface appearance of fairness, but at its core there is a subtext of racism that reminds us of sham trials of blacks in the U.S. After all, all those "niggers" look the same, as one of the witnesses insists
.
Those who dislike legal dramas heavy on courtroom settings will be disappointed. I love those kinds of scenes so this book really held my interest.
Very interesting legal drama that reveals some of the similarities and differences between the American and Italian legal system. Clearly the pressure to settle and plead out a case is tremendous. The cost of a trial, the "discount" in the sentence available to those who plead, the time required; all conspire to encourage everyone, even the innocent, to "cop" a plea.
I will certainly read/listen to more in the series. Very ably read as always by Sean Barrett.
.
Those who dislike legal dramas heavy on courtroom settings will be disappointed. I love those kinds of scenes so this book really held my interest.
Very interesting legal drama that reveals some of the similarities and differences between the American and Italian legal system. Clearly the pressure to settle and plead out a case is tremendous. The cost of a trial, the "discount" in the sentence available to those who plead, the time required; all conspire to encourage everyone, even the innocent, to "cop" a plea.
I will certainly read/listen to more in the series. Very ably read as always by Sean Barrett.
February 24, 2023
อ่านได้เพลินๆจนจบดีนะ แบบว่าชีวิตหักเห เหมือนพังไปแล้วแต่ยังประคองกลับมาได้ มึนๆก็ว่าความจนชนะได้ด้วย
May 27, 2023
ประทับใจ ดีไปหมด เห้อ ดีมาก สนุกมาก ดีสุดๆ ดีมาก เห้อ5555555💘💘💘 เต็ม10ให้11🤩🤩🤩😭😭😭
มีเวลาแล้วขอเพิ่มคอมเม้นหลังอ่านจบนิดนุง คือว่าตอนแรกก็เห็นรีวิวมากมายว่าสนุกนะแบบคะแนนเต็มตลอด ตอนกกจากห้องสมุดเราก็ว่าอะมาลองดู เล่มเรามองว่ามันไม่น่าดึงดูดขนาดนั้นและในความคิดแรกคือคงเป็นแนวสืบสวนคดีทั่วไป แต่คือเกินคาดกว่านั้นมาก เล่าชีวิตตัวละครหลักเหมือนเป็นเพื่อนกับเขาเรารับรู้ชีวิตของทนายคนนี้ว่าเจออะไรมาบ้าง ประเด็นคือมันคือชีวิตคนธรรมดาๆคนนึงเลยละ ใช้ชีวิตทั่วไปทำงานเจอผู้คนความเป็นมนุษย์ความผิดหวังสมหวังปนๆไปในชีวิตตอนเริ่มเข้าประเด็นคดีว้าวมาก ใจแรกคือเราสงสารคนดำก่อนเลยคดีโหดมากนะ แต่เราแบบเออเชื่อว่าเขาไม่ผิดตั้งแต่อ่านแรกๆเหมือนเราเป็นทนายเลยอะบรรยายได้ดีมากชวนคิดสุด สนุกวางไม่ลงจริงๆ ประเด็นเสียดสีสังคม คนขาว/คนดำ เหยียดเชื้อชาติ เกร็ดเล็กเกร็ดน้อยของอิตาลีทำให้อยากไปเมืองบารีมาก และก็นอนอ่านหนังสืออาบแดดทะเลแบบที่ทนายทำ ไม่ได้อ่านหนังสือดีๆสนุกๆแล้ววางไม่ลงแบบนี้นานแล้ว อยากแนะนำทุกคนที่มีเล่มนี้ในกองดอง หยิบอ่านเลยทลายกองดองได้แน่นอน😭😭💖💖
มีเวลาแล้วขอเพิ่มคอมเม้นหลังอ่านจบนิดนุง คือว่าตอนแรกก็เห็นรีวิวมากมายว่าสนุกนะแบบคะแนนเต็มตลอด ตอนกกจากห้องสมุดเราก็ว่าอะมาลองดู เล่มเรามองว่ามันไม่น่าดึงดูดขนาดนั้นและในความคิดแรกคือคงเป็นแนวสืบสวนคดีทั่วไป แต่คือเกินคาดกว่านั้นมาก เล่าชีวิตตัวละครหลักเหมือนเป็นเพื่อนกับเขาเรารับรู้ชีวิตของทนายคนนี้ว่าเจออะไรมาบ้าง ประเด็นคือมันคือชีวิตคนธรรมดาๆคนนึงเลยละ ใช้ชีวิตทั่วไปทำงานเจอผู้คนความเป็นมนุษย์ความผิดหวังสมหวังปนๆไปในชีวิตตอนเริ่มเข้าประเด็นคดีว้าวมาก ใจแรกคือเราสงสารคนดำก่อนเลยคดีโหดมากนะ แต่เราแบบเออเชื่อว่าเขาไม่ผิดตั้งแต่อ่านแรกๆเหมือนเราเป็นทนายเลยอะบรรยายได้ดีมากชวนคิดสุด สนุกวางไม่ลงจริงๆ ประเด็นเสียดสีสังคม คนขาว/คนดำ เหยียดเชื้อชาติ เกร็ดเล็กเกร็ดน้อยของอิตาลีทำให้อยากไปเมืองบารีมาก และก็นอนอ่านหนังสืออาบแดดทะเลแบบที่ทนายทำ ไม่ได้อ่านหนังสือดีๆสนุกๆแล้ววางไม่ลงแบบนี้นานแล้ว อยากแนะนำทุกคนที่มีเล่มนี้ในกองดอง หยิบอ่านเลยทลายกองดองได้แน่นอน😭😭💖💖
This entire review has been hidden because of spoilers.
May 14, 2018
Cosa dire...ho letto prima il secondo libro e poi questo che introduce l'avv. Guido Guerrieri con tutte le sue vicissitudini personali che lo hanno portato ad essere ciò che è. Adoro questo scrittore...chiaramente finito questo tutto d'un fiato ho iniziato subitissimo: Ragionevoli dubbi che divorerò...e poi andrò alla ricerca disperata del quarto libro che mi manca nella mia biblioteca personale e poi mi struggerò perchè non ce ne sono altri. Molto interessante l'approccio di Carofiglio e per certi versi potrei ritenere un Dummies per ignoranti giudiziari come la sottoscritta. Mi ha aperto un pochino gli occhi e alla fine mi riscopro meno reticente nei confronti della giustizia italiana, che, a quanto pare, non è poi cosi malvagia come spesso ci troviamo a pensare....o forse mi sto solo facendo abbindolare da romanzi assolutamente ben scritti.
Displaying 1 - 30 of 490 reviews