Ergens op het internet kwam ik een bladzijde uit deze graphic novel tegen en was ik direct geïntrigeerd door de tekenstijl ervan, wat een geluk dat ikErgens op het internet kwam ik een bladzijde uit deze graphic novel tegen en was ik direct geïntrigeerd door de tekenstijl ervan, wat een geluk dat ik een tweedehandsexemplaar vond. Een autobiografisch werk over het gevangen zitten tussen werelden. Een tweede generatie moslim te zijn, heen en weer bewegen tussen de tradities thuis, maar ook studeren aan een Britse universiteit en zelfs verliefd worden op en trouwen met een Britse jongen.
Waar voel je je geborgen en waar wrikt het en kom je terecht in innerlijke en werkelijke conflicten? Het is complex en ook al is het voor iedereen anders, denk ik dat iedereen die te maken heeft met het maken van eigen keuzes die niet overeenkomen met thuis zich hierin kan herkennen. Erg mooi tekenwerk in een geheel eigen stijl met invloeden uit Islamitische miniaturen en het surrealisme. Opnieuw een kunstwerk binnen het genre, met een inkijkje om mijn enthousiasme te delen. Klik hier...more
Paco Roca kan wat!! Zijn betrokken- en verbondenheid bij de mensen, waarvan hij de geschiedenissen schrijft en tekent, is zo groot dat werkt door in aPaco Roca kan wat!! Zijn betrokken- en verbondenheid bij de mensen, waarvan hij de geschiedenissen schrijft en tekent, is zo groot dat werkt door in alles wat hij maakt. Steeds een beetje meer nam hij me mee de geschiedenis van zijn moeder in.
Als je onderstaand stukje leest dat Paco Roca (Spanje, 1969) over de reactie van zijn moeder op het boek heeft geschreven, heb je eigenlijk de juiste sfeer al te pakken. Hij neemt de tijd het verhaal uit te tekenen en schrijven, het zit qua opbouw ook erg goed in elkaar en hij heeft mij er echt mee weten te raken, tot een traan wegpinken aan toe.
'De dag waarop ik mijn moeder een exemplaar van Terugkeer naar Eden bracht, heeft ze het meteen gelezen. Soms moest ze huilen. Nadat ze het boek uit had, zei ze tegen mij: ‘Als ik er niet meer ben, moet jij dit boek bewaren en er af en toe in lezen, zodat je me niet vergeet. Zorg er goed voor, er is er maar eentje van.’ Toen ik tegen haar zei dat er tienduizenden exemplaren van waren gedrukt en dat het ook in andere landen zou verschijnen, was ze stomverbaasd. Ze kon niet begrijpen waarom zo veel mensen benieuwd waren naar haar verhaal. Haar leven was tenslotte totaal niet uitzonderlijk, maar het is juist daarom exemplarisch voor het leven van zo veel andere ongeschoolde vrouwen, die onderworpen waren aan een meedogenloze machocultuur zonder zelfs maar de vrijheid te hebben zich een andere rol voor te stellen dan die van huisvrouw.'
Als de tuin een afspiegeling is van zijn tuinman, en ik denk dat die dat is, dan laat deze de bloei en verwoesting van een prachtig mens in al zijn veAls de tuin een afspiegeling is van zijn tuinman, en ik denk dat die dat is, dan laat deze de bloei en verwoesting van een prachtig mens in al zijn veelzijdigheid zien. Nadat hij in 1986 met hiv werd gediagnosticeerd, koopt de Britse kunstenaar, filmmaker en schrijver Derek Jarman (1942-1994) een schraal stuk land met een cottage, op één van de meest desolate, winderige plekken langs de kust van Kent, aan de horizon de troosteloze aanblik van de kerncentrale van Dungeness. Op zoek naar rust pakt hij er zijn oude passie voor bloemen en planten op om er een prachtige tuin te maken. Een tuin zonder grenzen, met een rijkdom aan veelal wilde bloemen. Bloemen, die menige storm, het verzengende zout in de wind, moesten zien te overleven. Beknot, zwart uitgeslagen, deels afgestorven en Derek die daar reddert en weer opbouwt wat is omgewaaid, stekjes, stenen en juthout meeneemt van zijn wandelingen. Een tuin die vecht tegen de elementen, zoals Derek vocht tegen de aids die steeds duidelijker en onontkoombaar zijn leven binnendrong. Een ziekte die niet alleen hem stukje bij beetje vernietigde, maar ook veel van zijn vrienden deed wegvallen.
Moderne natuur, het dagboek dat hij in 1989/1990 schreef, heb ik met vallen en opstaan gelezen. In eerste instantie pakte ik het op in het Engels, en het ís een Engels boek, enorm. Al heb ik levendige herinneringen aan die tijd, als ik in Glasgow bij mijn grandma was, was het Tatcher-effect verpletterend alom aanwezig, er zijn ook enorme gaten, want ik ben hier in Nederland getogen. Tel daarbij op dat mijn wilde plantenkennis groot is, maar niet half zo groot als ik het met Britse benamingen moet doen, de vele namen van bekenden uit die tijd, plaatsen en woorden uit de Londense homoscene, de alternatieve filmwereld, oud Engelse teksten... Het alles willen weten kon ik zo slecht loslaten dat ik mijzelf liet struikelen over alle zelfgecreëerde voetnoten. Eenmaal begonnen in de Nederlandse vertaling door Henny Corver en Nico Groen (die uitmuntend is!), was er eindelijk de ruimte in mijn hoofd om te verdwijnen in de tuin, mee te voelen met Derek Jarman als hij zijn herinneringen ophaalt, naast zijn ziekbed te zitten en steeds een beetje meer van deze bijzondere man te houden.
'But the wind does not stop for my thoughts. It whips across the flooded gravel pits drumming up waves on their waters that glint hard and metallic in the night, over the shingle, rustling the dead gorse and skeletal bugloss, running in rivulets through the parched grass - while I sit here in the dark holding a candle that throws my divided shadow across the room and gathers my thoughts to the flame like moths. I have not moved for many hours. Years, a lifetime, eddy past: one, two, three: into the early hours, the clock chimes. The wind is singing now.
Eternity, eternity Where will you spend eternity? Heaven or hell, which shall it be, Where will you spend eternity?
And then the wind is gone, chasing itself across the shingle to lose itself in the waves which brush past the Ness, throwing up plumes of salt spray which spatter across the windows. Nothing can hide from it. Certainly no man can be wise before he has lived his share of winters in the world. The wind calls my name, Prophesy. Long past the creator destroyed this earth, the joyful songs of the people were silent, the ancient works of giants stood desolate. The wind whirls in the gutters, screams in the telegraph poles.
I'll huff and I'll puff, And I'll blow your house down.
Time is scattered, the past and the future, the future past and present. Whole lives are erased from the book by the great dictator, the screech of the pen across the page, your name, Prophesy, your name! The wind circles the empty hearth casting a pall of dust, the candle fizzes. Who called this up? Did I?'
Inez van Dullemens broer was als kind een ziekelijk jongetje met astma dat steeds meer in zijn eigen binnenwereld verdween. Aan het begin van de tweedInez van Dullemens broer was als kind een ziekelijk jongetje met astma dat steeds meer in zijn eigen binnenwereld verdween. Aan het begin van de tweede wereldoorlog kijkt hij vol bewondering naar het nazisme, keert zich tegen het gezin, verdwijnt en sluit zich aan bij de Jeugdstorm. Als begin 2000 de broer van Inez van Dullemen overlijdt vinden ze een koffer vol gekoesterde relikwieën en nazipropaganda. Heel subtiel stapt ze de duistere kant van haar broers verleden binnen en belicht zijn geschiedenis vanuit elk lid van het gezin. Soepel laat ze de feiten en waar ze fictie nodig heeft in elkaar overlopen. Knap geschreven en mooi taalgebruik.
'Hij ziet zijn sombere ogen: ligt die donkerte ook over zijn geest? Zijn gezicht is vermoeid en vervuild, niet direct een visitekaartje van een jonge strijder in Hitlers legioen. Is dit een drogbeeld en vertekent dit smoezelige glas zijn spiegelbeeld? Of heeft de spiegel iets bewaard van de wanhoop en angst van de laatste mens die in dit glas heeft gekeken voordat hij wegvluchtte naar veiligheid of dood en is hij een medespeler in dit onzalige spel?'
“Ik hield een dagboekje bij, maar dat is verdwenen. Veel verdwijnt, zoals ook veel herinneringen. Ze zinken weg. Misschien omdat ze o
Graag gelezen!
“Ik hield een dagboekje bij, maar dat is verdwenen. Veel verdwijnt, zoals ook veel herinneringen. Ze zinken weg. Misschien omdat ze onbelangrijk zijn. Soms is het maar goed ook. Vooral als je terug probeert te denken aan je kinderangsten en aan pijn. Maar al vergeet je veel en denk je achteraf dat het meeste van wat je deed en dacht niet zo belangrijk was: alles wat je overkomt laat wel wat sporen na en heeft gevolgen. Ik denk dat ook allerlei onbenullige dingen die ik deed me uiteindelijk gevormd hebben tot wat ik nu ben.”
Het alledaagse subtiel, soms ontroerend, zichzelf niet ontziend, maar ook met subtiele humor op papier zetten. Dat ogenschijnlijk onbeduidende zo trefHet alledaagse subtiel, soms ontroerend, zichzelf niet ontziend, maar ook met subtiele humor op papier zetten. Dat ogenschijnlijk onbeduidende zo treffend en zonder pretenties verwoorden is een groot talent. Genoten!
'Rond kwart voor negen is het in de stad vol met mensen die zich van A naar B begeven, waarbij ik er altijd van uitga dat A huis is en B werk. School misschien. Vol maar ook heel rustig en bedaard, als een dagelijks terugkerende choreografie. Een zonnige ochtend in augustus, het kan dus drukker zijn. Dit is het echte leven, denk ik altijd als ik er heel soms in terechtkom. Het leven van normale mensen en hoe abnormaal ben ik wel niet?'
Beetje warrig, maar wel erg mooi. Groots in de kleine dingen vraagt het volledige aandacht voor de details in de tekeningen, voor het ongeschreven verBeetje warrig, maar wel erg mooi. Groots in de kleine dingen vraagt het volledige aandacht voor de details in de tekeningen, voor het ongeschreven verhaal. De tekenstijl, een mix van potloodtekeningen en collagetechnieken, is precies waar ik van hou ♡
Met deze beeldroman won Ana Penyas (Valencia, 1987) als eerste vrouw, de Spaanse nationale stripprijs in 2018. Het verhaal dat ze vertelt gaat over haar beide oma's, vrouwen die door de tijd waarin ze leefden bijna onzichtbaar waren; man, kinderen en kerk dienend. Na één keer lezen tref je een mooi nawoord en notities bij bepaalde dingen die in de tekeningen te zien zijn, na een tweede keer zie je heel subtiel alles in het juiste licht.
★★★½ In haar dagboek schrijft Etty Hillesum 'Ik ben niet verbitterd en ik ben niet opstandig, ik ben ook niet meer moedeloos en geresigneerd ben ik al ★★★½ In haar dagboek schrijft Etty Hillesum 'Ik ben niet verbitterd en ik ben niet opstandig, ik ben ook niet meer moedeloos en geresigneerd ben ik al helemaal niet. Mijn groei gaat even onbelemmerd door, van dag tot dag, óók met die vernietigingsmogelijkheid voor ogen.' (3 juli 1942). Ik denk dat ik dat één van de schrijnendste dingen vond tijdens het lezen van haar dagboeken, die enorme wil om te blijven groeien en zich te ontwikkelen en hoe dat steeds moeilijker werd en hoe ze die wil steeds vaker en hardnekkiger bleef herhalen tegen alle verdrukking en vernietiging in.
'Later, wanneer ik niet meer wonen zal op een ijzeren brits in een land, waar prikkeldraad omheen is, dan wil ik een lampje boven m’n bed hebben, zodat het ’s nachts licht om me heen is, wanneer ik dat wil. Door m’n halfslaap warrelen dikwijls gedachten en verhaaltjes zo ijl en doorzichtig als zeepbellen, ik zou ze willen vangen op een blad wit papier. ’s Morgens wanneer ik wakker word, lig ik ingesponnen in die verhalen, het is een rijk ontwaken, weet je. Maar dan begint er soms een klein stukje lijdensgeschiedenis, de gedachten en beelden bewegen zich zo grijpbaar om me heen, ze willen opgeschreven worden, maar men kan nergens rustig zitten, ik loop soms uren naar een veilig plekje te zoeken.'
'Kate has shown that it is possible to be a globally successful artist without having to be a celebrity.'
Kate Bush is mijn rode draad als het3,5 ★
'Kate has shown that it is possible to be a globally successful artist without having to be a celebrity.'
Kate Bush is mijn rode draad als het gaat om muziek, ik kom altijd bij haar terug en er is altijd iets nieuws wat ik erin hoor of ontdek, ik vind haar muziek Kunst. Genoten van deze foto's gemaakt door haar broer John Carder Bush en de verhalen achter de foto's, het had wat selectiever gekund en ik had het tof gevonden als de uiteindelijke keuze voor een elpeehoes groot was afgedrukt, maar hé toch fijn boek.
'For me, each of these images forms part of a golden thread that shoots through the visual tapestry of Kate's remarkable career. Storytelling has always been the heartbeat of Kate's body of work, and it has been a privilege to capture these photographic illustrations that accompany those magical tales.'
★★★½ Mirjam van Hengel heeft zo'n prettige manier van iemands leven invliegen en al schrijvend tot leven te wekken. Dola de Jong had niet het makkelijk★★★½ Mirjam van Hengel heeft zo'n prettige manier van iemands leven invliegen en al schrijvend tot leven te wekken. Dola de Jong had niet het makkelijkste karakter, niet voor zichzelf, niet voor haar omgeving. Ze kon erg kritisch uit de hoek komen, vaak terecht, maar ook geregeld destructief. Zo zijn er veelbelovende, maar ook onafgemaakte, manuscripten van haar hand van toekomstige romans gevonden. Ze leverden mooie fragmenten op voor deze biografie. Waar dit boek ook heel precies de vinger op legt is hoe mannen de literaire wereld domineerden, van uitgever tot schrijver tot recensent.
Met veel plezier gelezen.
'Dola kon scherp en adequaat uithalen. 'Wat me zo irriteert is het laatdunkede in zijn toon. "Mevrouw de Jong schrijft zo en zo en wat Mevrouw de Jong bedoelt, begrijp ik niet." Mevrouw de Jong heeft precies uitgelegd wat ze bedoelde! Als het Meneer de Jong was geweest, had hij het wél begrepen en zeker niet zo gereageerd.'
Toen ik zag dat Francine Oomen na 'Oomen stroomt over' nog een tweede graphic novel had gemaakt, was ik benieuwd naar haar verhaal. Het bleek een heelToen ik zag dat Francine Oomen na 'Oomen stroomt over' nog een tweede graphic novel had gemaakt, was ik benieuwd naar haar verhaal. Het bleek een heel persoonlijk verhaal, verdrietig en pijnlijk, maar ook hoopgevend en liefdevol. Opnieuw ging ze aan het knippen, plakken, tekenen, schilderen en maakte in al haar openhartigheid een prachtig boek. Wat zal het haar een hoop moed hebben gekost om uiteindelijk het trauma in de ogen te kijken en dit boek te maken.
'Je kunt de hand niet bijten die je voedt. Je hebt hem nodig, om te overleven. Het is bijna onverdraaglijk om de gedachte toe te laten dat degene die je zou moeten beschermen je beschuldigt. Dus geef je jezelf de schuld.'
⚫ I can say it's unnerving, it is I can wonder about humanity, I do I feel unrighteous privileged, I am
Is there anything we could do to make this world a⚫ I can say it's unnerving, it is I can wonder about humanity, I do I feel unrighteous privileged, I am
Is there anything we could do to make this world a better place, I wonder
A very dark reality
⚫ This graphic novel by Safdar Ahmed gives voice to people living in Sydney's Villawood Immigration Detention Centre. It was an overwhelming, impressive, and grim story, stunningly depicted. Keep in mind that this story doesn't stand on its own. It is a very dark reality for a lot of people all over the world.
'The consul banged the table and said, 'If you've got no passport you're officially dead': But we are still alive, my dear, but we are still alive.'
'A master of words; he plays them like music.' –Kae Tempest 'Astonishingly compelling.' –Stephen Fry 'Uncommonly romantic . . . laugh-out-loud funny.' –'A master of words; he plays them like music.' –Kae Tempest 'Astonishingly compelling.' –Stephen Fry 'Uncommonly romantic . . . laugh-out-loud funny.' –Shirley Manson
En zo gaat het nog even door. Negen(!) reacties staan er maar liefst als je de voor- en achterkant bij elkaar neemt, en het is een eerste druk. Alles in de meest lyrische bewoordingen en zo kort mogelijk. Ik vraag me weleens af hoe dat nou werkt met al die uitspraken van (het liefst) bekende schrijvers/artiesten die op een kaft worden geciteerd. Misschien wil ik het ook wel niet weten. Mijn conclusie is in elk geval dat geen van de uitspraken mijn leeservaring matchte.
De proloog vond ik wel mooi en zo ging het boek ook mee naar huis. Overigens gaan mijn sterren uiteraard niet over het verdriet van Michael Pedersen, maar wel over de schrijfstijl zelf.
'Ever feel like you were fated to be friends with someone? An alchemy in your meeting, instant fondness - part chemical, part kismet. This is how I've felt about every friend I've fallen in love with - none so much as you.' –uit de proloog
En dit kleine zinnetje vond ik wel precies heel waar ♥️
'Favourite friends are, after all, the rarest species.'
Hij heeft alles wat hij zich van zijn leven kon herinneren gewoon in een opnameapparaatje ingesproken, ik hoorde het hem gewoon zeggen met z'n ty3,5 ★
Hij heeft alles wat hij zich van zijn leven kon herinneren gewoon in een opnameapparaatje ingesproken, ik hoorde het hem gewoon zeggen met z'n typische Glasgowaccent. Heerlijk! Het is ook zo'n karakter, heel puur, met humor en grenzeloos positief, ondanks veel. Extra boeiend vond ik zijn kindertijd tot en met pak hem beet eind jaren '80, mijn vader (ook een Billy, maar dan uit 1941) is een jaar ouder dan Connolly en ook geboren en opgegroeid in Glasgow. Ook al was het een heel ander gezin waarin hij opgroeide, er was wel het Glasgow van die tijd en de tijd die ikzelf ook nog echt heb meegekregen, als we de zomers bij mijn Grandma doorbrachten. Hij bracht dat zo goed tot leven.
'If you're born in Scotland or Ireland, you have to like the rain, because it's there whether you want it to be or not. I mean, these two countries didn't get green by mistake. The have the kind of rain that can remove your tattoos. The rain gives you a bad hair day every day of your life - so that's something you don't have to worry about. You just get yourself a sexy raincoat and get on with it.
I had a campaign a while ago - it obviously didn't work very well - to make the TV weather people in Britain stop calling rainy weather 'bad weather'. If it rains every day, and they say it's 'bad' weather, you're going to be seriously pissed off most of your life. 'Sorry, ladies and gentlemen, it's going to be yet another crap day tomorrow.' That can seriously affect the national psyche. When people are setting off each day to earn their living - or, even worse, setting off for a nice leisurely day out with the family - they really don't need these characters telling them it's going to be shite out there. Anyway, there's no such thing as bad weather; only the wrong clothes.'
Georgia O'Keeffe [VS, 1887-1986] is na het lezen van het boek als persoon veel meer tot leven gekomen en nu wil ik alleen maar meer van haar weten en Georgia O'Keeffe [VS, 1887-1986] is na het lezen van het boek als persoon veel meer tot leven gekomen en nu wil ik alleen maar meer van haar weten en zien. Zoveel lopen opzoeken en zoveel moois gezien. Eerder was zij bij mij vooral bekend van haar bloemen en een enkele losse foto die ik weleens was tegengekomen van haar als persoon, maar wat heeft ze een hoop moois gemaakt en wat was zij een boeiende persoonlijkheid. Haar hele zijn is onlosmakelijk verbonden met wat zij creëerde.
María Herreros [Spain, 1983] vertelt over Georgia O'Keeffe's inspiratiebronnen en mogelijke innerlijke beweegredenen voor hoe ze haar leven heeft geleefd en haar werk maakte, aangevuld met fragmenten uit de vele brieven die zij schreef. Tussen de regels door leven vragen over de oorsprong van de stilte die haar werk uitstraalt, haar behoefte aan afzondering, fascinaties, angsten en relaties. Ik heb hiervan genoten, maar het had van mij gerust nog even mogen duren, gewoon nog een beetje meer de diepte in, twee keer zo dik had ik wel zien zitten (het is 112blz dik). Herreros heeft een heel eigen stijl en probeerde nergens een imitatie van het werk van O'Keeffe te zijn, wat ik prettig vond, krachtiger ook, ik hield van haar tekenwerk, de expressie die erin besloten lag. Enorm knap ook hoe ze precies de uitstraling van O'Keeffe wist te vangen.
'I dont even care much about the approbation of the Art world—its politics stink.
I dont see that it matters too much—I'll be living out here in the sticks anyway—what is the difference whether I win or lose—I am a very small moment in time...'
'In 1981 werd de wereld opgeschrikt door een mysterieuze, dodelijke ziekte: aids.'
16 april 1993 overleed Pascal de Duve in zijn woning te Parijs, amp'In 1981 werd de wereld opgeschrikt door een mysterieuze, dodelijke ziekte: aids.'
16 april 1993 overleed Pascal de Duve in zijn woning te Parijs, amper 29 jaar oud, slachtoffer van het aidsvirus. Minder dan een jaar daarvoor maakte hij een reis met een bananenboot die op Martinique voer, 26 dagen lang was hij alleen met zichzelf en de zee en de hemel daarboven. Tijdens deze dagen houdt hij een logboek bij, in de overtuiging dat niemand het ooit zal lezen. Losse gedachten over het leven, zijn sterfelijkheid en de pijn van zijn verloren liefde die zonder een woord uit zijn leven verdween. Soms mooi, soms pijnlijk en vooral rakend, misschien juist doordat het alleen deze 26 dagen omvat.
Aids is in die tijd nog een dodelijke ziekte, met elke infectie die patiënten ondergingen takelde hun immuunsysteem verder af, taste alle vitale functies aan tot ze uiteindelijk stierven. De angst, zeker in die beginjaren (1981-1996) zorgde voor een enorme paniek en stigmatisering. Patiënten werden gemeden en buitengesloten wat voor veel extra leed zorgde naast het uitzichtloze van de ziekte zelf.
Het boekje las nu na al die jaren als een tijdsdocument, even kwam die tijd me weer heel levendig voor de geest. Ik herinnerde me weer de artikelen in kranten en tijdschriften, de uitgeteerde lichamen met nare wonden, aidsbuddy's die soms nog het enige contact waren voor patiënten, campagnes voor veilig vrijen (doe jij iets aan, doe ik iets uit...) en een heftige discussie op school of je nou wel of niet aids kon krijgen van zoenen die je op je verjaardag kreeg.
'Worden wij in de Wereld geboren? Nee, de Wereld wordt in ons geboren. Als wij de geest geven, betekent dat het einde van de Wereld. Elke dag verdwijnt de Wereld voor sommigen, en wordt zij voor anderen geboren.'
Loading...
