Lars Meijer's Reviews > De feniks

De personages zijn bot en afstandelijk, het proza is hoekig, en het plot hangt als een mistbank boven het geheel; De feniks leest meer als karakter- en taalstudie dan als een roman die je leest om het spannende verhaal. Wie wil zijn vingers branden aan de erfenis van vader Asberg, is er sprake van een moord, of zijn dit allemaal spoken, een verhaal, zodat we uit ons leven kunnen worden opgetild?: ’Je zou dus zo langzamerhand verwachten dat daar een kwestie besproken werd maar er was niets, niets dan af en toe dat praten, dat ogenschijnlijk doelloos cirkelende praten dat mij deed denken aan hoe er soms in een lege stationshal echoresten kunnen klinken terwijl het concrete geluid nergens is.’